นางเอก​

ฮิราโนะ ยูมิ​

-ยูมิเป็นหลานเเท้ๆของ​ ท่านฮิราโนะ​ โทชิโร่​

ฮิราโนะ​ ยูมิ​ มีความสามารถทางด้าน​ ดาบเเละการยิงธนู​ ที่ได้จากการร่ำเรียนของท่านปู่​โทชิโร่

นิสัย​ ยูมิ​ เป็นเป็นสาวที่กล้าหาญ​ เย็นชา​ เเต่ลึกๆเเล้วนางเป็นคนที่นิสัยจิตใจอ่อนโยนมากเเต่มักจะโดนท่านปู่เอดเรื่องการเผยความรู้สึกภายในใจออกเสมอ​ ทำให้ยูมิต้องทำตัวเย็นชาตลอดเวลา..

—————————————————————

ท่านปู่​ ฮิราโนะ​ โทชิโร่

ก่อนที่ท่านปู่จะเสียชีวิต​ ท่านได้ร่ำสอนให้ยูมิเรียดาบกับการยิงธนู​ เพื่อไว้ปกป้องในตอนที่อันตราย​หากท่านเสียไปยูมิเองจะได้มีวิชาติดตัวได้ยามคับคันได้​ เเต่ท่านปู่โทชิโร่พร่ำสอนให้ยูมิฟังตลอดว่า​ อย่าไว้ใจปีศาจทุกตน​ ถึงเเม้ยูมิเองจะเห็นอยู่ตลอดเวลา​ อย่าไว้ใจปีศาจจิ้งจอกเด็ดขาด​ไม่อย่างไรก็อย่าไว้ใจเป็นอันขาดก่อนที่ท่านปู่สิ้นใจจากไป....

——————————————————————

พระเอก

คุโรดะ​ มัตสึโอะ

ท่านมัตสึโอะ​ ปีศาจ​จิ้งจอง9หาง​ ผู้ใดที่ได้ยินชื่อนี้เเล้วทุกต่างสยบให้​ เพราะอำนาจเเล้วอิทธิ​ฤทธิ์​เเล้วไม่มีใครต้านได้สักคน​ เเต่ท่านมัตสึโอะจริงๆเเล้วคนที่จิตใจอ่อนโยน​ ถึงเเม้จะเจ้าเล่ห์​ก็ตาม​ เเละเป็นศรูตคู่อาฆาต​กับตกูลฮิราโนะ​ เมื่อ500ปีที่เเล้วท่านมัตสึโอะได้ตกลุมรักกับเด็กสาวตระกูลฮิโรโนะเเต่ทางฝั่งนั้นไม่ยินยอมที่จะให้เเต่งงานกับเด็กสาว​ จึงทำให้เกิดการหนีตาม​ ท่านมัตสึโอะที่พาหลบหนี​ เเต่ไม่ทันได้ออกจากตัวเรือนบ้านมีธนูยิงออกมาเด็กสาวผู้นั้นเสียสละเพื่อรับธนูดอกนั้นเพื่อชายอันเป็นที่รักเเหละกล่าว​ "ในพบหน้าขอให้ข้าเกิดมาครองรักกับท่านอีกนะเจ้าค่ะ​ ท่านจะพบข้าได้คือ​ ตาสีเเดง​ ผมยาวสีขาวราวกับหิมะ​ นั้นคือข้านะเจ้าคะ" ก่อนนางจะสิ้นใจในอ้อมเเขนของท่านมัตสึโอะ...

———————————————————————

พระรอง

โอโมริ ซาซากิ

ปีศาจเเห่งขุนเขาลี้ลับ​ ที่ปกครองป่าลี้ลับที่ใหญ่ที่สุด​ ตกูลโอโมริ​นั้นเป็นตระกูลที่ให้บรรดาภูตปีศาจเเละคอยปกป้องไม่ให้มนุษย์​เข้ามาให้เขตของปีศาจได้หรือเป็นป่าใหญ่ที่คันระหว่างปีศาจกับมนุษย์ไว้นั้นเอง​ ท่านซาซากินั้นเป็นที่สุขุมใจเย็นมาก​ เเละท่านซาซากิมีพรสวรรค์​ในการด้านยิงธนูที่เเม่นที่สุดในเขต​ รินจิ​ อาณาจักร​โรมาจิ

———————————————————————

พระรอง​

ก็อบลิน​ ฮิเดอากิ​ อิจิโระ

ท่านอิจิโระ​ เป็นตระกูลฮิเดอากิ​ที่ปกครองเขต​ ฮิคารุ

อาณาจักรโรมาจิ เป็นอาจักรเป็นการค้าขายที่ใหญ่ที่สุดของอนาจักรโรมาจิ​ เเละจะมีพวกก็อบลินของท่านอิริโระค่อยปกป้องบรรดาภูตปีศาจทั้งหลายในอนาเขต​ เเต่ท่านอิจิโระเป็นสหายขอท่านซาซากิเเละท่านมัตสึโอะ​เวลาไปไหนหรือทำอะไรก็จะตัวติดกันเป็นปลิงทั้ง3คน​ จึงทำให้ท่านทั้ง3เจ้าเล่ห์​ไม่เเพ้ชอบรวมตัวกันที่หอเกอิชาอยู่บ่อยครั้ง...

———————————————————————

อาณาจักร​โรมาจิ​ มี3อณาเขต

-เขตโช​ ท่านคุโรดะ​ มัตสึโอะ

(สถานเริงรมย์)​

-เขตรินจิ​ ตระกูลโอโมริ

(การค้าขาย)​

-เขตฮิคารุ​ ตระกูลฮิเดอากิ​

(เขตเเดนคันระหว่างมนุษย์​กับปีศาจ)​

-เมืองหลวง​ โรมาจิ​ ปกครองโดนท่าน​ยูได

กับท่านอายะ

———————————————————————

กริ๊งๆๆๆๆ~ กริ๊งๆๆๆ~~~

.

.

ตึกๆ​ ฉัวะ​ ผัวะ​ ฉันที่ฟันดาบใส่พวกก่อไม้นั้นออก​ ทั้งรกเเละอันตรายยิ่งหนัก นั้นมันอะไรกันนะ​ ฉันถือดาบคู่ใจวิ่งหนีจากสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่เเน่ใจว่าอะไร​ เเต่ฉันรู้สึกเเค่ฉันต้องวิ่งต่อไปให้ได้ไกลที่สุดเท่าที่ทำได้​ ที่ตรงๆไม่คุ้นเคย​ เเถมนั้นช่างมืดมนเหลือเกิน​ กลิ่นอายของป่าไม่ใช่เเบบที่ฉันรู้สึกมาก่อนเลย​ ทั้งโดดเดี่ยว​ เศร้า​ ทุกข์​ หนาวเหน็บ​ มันช่างหดหู่เหลือเกิน​ ฉันคงวิ่งต่อไป​ มันเหมือนเป็นป่าใหญ่ๆที่นี่​นะ ทีฉันไม่คุ้นเคยเหลือเกิน​ บรึ้มมม​มม!!!!! ห๊ะ!? อะไรกัน!!! นั้นมันกับดักหรอ​ นี้มันอะไรกัน​ ฉันตกลงไปในลุมขนาดใหญ่​ ทั้งมืดทั้งกว้าง ตัวฉันค่อยๆตกลงสู่ลุมอันกว้างใหญ่​ มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน​ ฉันไม่ชอบที่มืดๆเช่นนี้เลย......

กริ๊งๆๆๆๆๆ~~ กริ๊งๆๆๆ~ โครม!!!!

อั๊ก~แครกๆๆ​ เสียงหายใจฉันเเรงจนฉันรู้สึกได้​ ๆมันอะไรกัน​ ฝันเเบบนี้!? ฉันที่นั่งอยู่บนพื้นเเล้วนั่งพับเพียบกุมขมับตัวเอง​ ฝันอะไรกันน่ากลัวเหลือเกิน... อยู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลออกมา... คุณปู่ค่ะ​ หนูคิดถึงคุณปู่จังเลย..... ฉันปาดน้ำตา​ เอื้อมมือปิดนาฬิกาปลุก​06:45น.เเล้วรอเนี่ย....

เพราะฉันฝันประหลาดๆเเบบนี้ไงถึงตื่นสาย​ ฉันเดินไปหยิบผ้าขนหนูเเล้วไปอาบน้ำ​

10นาทีผ่านไป...

ฉันลงไปที่ห้องรับเเขก​ "อรุณสวัสดิ์​ค่ะคุณปู่" ฉันมองไปที่รูปของคุณปู่เเละฉันก็ไปทำอาหารเช้าทาน วันนี้เที่ยงฉันจะกินอะไรนี้น้าาเห้ออออ.. ยังไม่ชินเลยที่คุณปู่เสียไป ฉันรีบจัดเเจงทำอาหารเเละรีบออกไปโรงเรียน​ หว๊าาาาาวันนี้ซ้อมดาบกับยิงธนูหลังเลิกเรียนนี้หว๊าา​ คื้นไม่ซ้อมเดี๋ยวคุณปู่ก็มาบ่นในฝันอีกเห้อออ.... จะโดดซ้อมก็ไม่ได้อีก....

คุณปู่ค่ะ​ หนูไปโรงเรียนก่อนนะค่ะ​ เจอกันตอนเย็นค่ะ​ ตั้งเเต่คุณปู่เสียไป​ ฉันก็นึกถึงคำของคุณปู่ตลอดเลย​ เเต่ท่านจะย้ำว่าอย่าไว้ใจพวกปีศาจ​ ยิ่งปีศาจจิ้งจอกอีก​ เห้อ.... ปวดหัวจริง​ๆ

ฉันเดินข้ามสะพายเเต่!! เอะ!? ผู้ชายคนนั้น?? ทำไมดูคุ้นเคยจัง​ ผู้ชายร่างสูง​ ผิวพรรณขาวนวล​ ผมสีขาวราวกับหิมะ​ นัยน์ตาสีส้มเหมือนดวงอาทิตย์​กำลังจะตก นัตน์ตาของเขาช่างงดงามเหลือเกิน​ หลังจากที่ฉันเเละเขาสบตากัน.....

"นี่!!! ยูมิจังง? มองอะไรอยู่นะ?" เสียงยุลจัง

เรียกฉันพร้อมตบไหล่ฉันเบาๆ​ ฉันก็หันไปหายุลจัง​ "อ่อ!! พอดีฉันมองลำธารนะ​ เหม่อๆด้วย"ฉันเอยขึ้น​ "5555เธอนี้เเปลกจังเลยยูมิ?"ยุลจังตอบกลับ​

"ป่ะเถอะน้าาาาไปโรงเรียนกัน" ฉันพูดขึ้น​

"หิวจัง.." ชายผู้นั้นเอ่ยขึ้นมา

ฉันที่กำลังจะก้าวเดินก็ต้องหยุดเพราะชายคนนั้นเอ่ยปากว่าหิวขึ้นมา​ ฉันก็อดสงสารไม่ได้ที่ต้องยกกล่องข้าวให้​.... เดี๋ยววันนี้ซื้อของที่โรงอาหารเเล้วกัน..

"นี้ยุลจังเธอเดินไปก่อนนะฉันจะเเวะซื้อของเเปปนึ่ง" ฉันเอ่ยขึ้น

"โอเค.. รีบๆตามมาละ"ยุลจังตอบกลับ​

พอยุลจังเดินไปไกลพอฉันหันหลังกลับไป นี่!! คุณค่ะหิวใช่​ไหม​ ฉันยกกล่องข้าวให้​ ฉันยืนกล่องข้าว​ให้เขาไป​ เขาก้มหน้าเอาฮู้ดพยายามบังหน้าไว้​ ฉันก็ไม่ได้สนใจ​ เขารับข้าวกล้องฉันไป​ ฉันก็ต้องตกใจ​ ทำไม!! เล็กเขายาวเเบบนี้​ ฉันในตอนนั้นรู้เเล้วว่านี้ไม่ใช่มนุษย์​เเล้วนี้คือปีศาจ​ เขารับข้าวกล่องเเล้วเอ่ย​ "ขอบคุณ​ครับ" อ๊ะ!! เจ็บ​จัง ฉันดึงมือออกมา​ อะไรกันเล็กข่วนมือฉัน​ พอฉันเงยหน้าขึ้นเขาคนนั้นหายไปเเล้ว​ ในตอนนั้นฉันไม่เอะใจอะไร​ เเละหันหลังเดินไปที่โรงเรียนต่อ....

.

.

(ณ​ ห้องเรียน)​

"นี่ยูมิ!! วันนี้เธอไม่ไปซ้อมวันเดียวไม่ได้หรอ"ยุลจังเอ่ยขึ้น​ ทำตาปิ๊งๆใส่ฉัน

"ไม่ได้หรอก​ ฉันต้องซ้อมไว้ นั้นนะคือคำสั่งของคุณปู่ฉันนะ" ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมทำเสียงเย็นชา​

"โธ่... ยูมิเธอจะซ่อมอะไรนักหน้าอ่ะ​ ฉันเห็นเธอซ่อมหนักทุกวันเล​ย​นะ​ วันนี้นะก็เป็นเทศกาล​ที่ศาลเจ้าหลังโรงเรียนเราด้วยนะ​ เธอไม่อยากไปหน่อยหรอ​หรือยูมิจังนะอยากให้ฉันไปคนเดียวหรอ​ ไม่สงสารเพื่อนตัวน้อยๆของเธอเลยหรอ" ยุลจังเอ่ยพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนฉัน​

" ก็ได้ๆ​ฉันจะขอโค้ชซ้อมเเค่2ชม.พอ​ พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ด้วยฉันจะได้เอาดาบกับธนูไปทำความสะอาดที่บ้านด้วย"ฉันเอ่ยรับปาก

" เย้!!!! ต้องให้มันได้เเบบนี้สิ่​ งั้น6โมงเย็นฉันไปหาเธอที่บ้านนะ"ยุลจังตอบกลับพร้อมหันหลังไปทำการบ้านต่อ

เห้อ..... เอาหน้าาา​ เเค่งานเทศกาล​เองคงไม่มีอะไร

เหมือนๆทุกปีละ​ ตั้งเเต่ฉันยังเด็กคุณปู่ไม่เคยปล่อยฉันไปไหนเลยนอกจากให้ฉันซ้อมเกือบตายทุกวัน​ เเต่มันก็เป็นผลดีต่อฉันนะที่ทำให้ฉันเข้มเเข็งทุกวันนี้​

ขอบคุณ​นะค่ะคุณปู่​

..

หลังเลิกเรียน​ ไวเหมือนโกหก

"นี่ยูมิ6โมงเย็นนะฉันไปหาเธอที่บ้าน"ยุลจังตะโกนบอกฉัน

ฉันพยักหน้าเเล้วเดินออกไปจากโรงเรียน​

"อ้าวว!!! ยูมิจัง​ วันนี้ไปซ้อมยิงธนูไหมครับ" รุ่นพี่ได​ ทักฉันพร้อมตบไหล่เบาๆ​

"ก็ต้องไปซ้อมสิ่ค่ะ​ รุ่นพี่ไดมีอะไรหรือป่าวค่ะ? " ฉันเอ่ยขึ้น​

"เเหม่ๆๆ​ ยูมิจังก็เย็นชาใส่อีกเเล้วน้าาา"รุ่นพี่ไดเอ่ย

"ปกติของฉันนี่​ ฉันทำเเบบนี่รุ่นพี่ไดก็ปกตินิ" ฉันเรียวมองหน้ารุ่นพี่ไดอย่างเย็นชา​

" เเหม่ๆๆ​ ดูมองเขา​ วันนี่ยูมิจังไปงานเทศกาล​ไหม​ เเอบเห็นยุลจังไปบอกคนนั้นคนนี้ด้วยนะ"รุ่นพี่ไดเอ่ยถาม

" ห๊ะ!! อะไรกัน.. ยุลจังบอกหรอ? ว่าฉันจะไป? "ฉันร้องขึ้น

" เเหม่ๆๆทุกคนคงตกใจละสิ่​ ปกติยูมิจังไม่ไปไหนเลยนอกจากซ้อมอย่างหนัก​ ทุกคนคงอยากเห็นยูมิจังใส่ชุดกิโมโนนะเเหละ​ อื้มม... จะน่ารักมากๆเเน่เลย"รุ่นพี่ไดเอ่ยพร้อมจับหัวเบาๆ

หน็อยยยยย!!! ฉันหักมือรุ่นพี่ไดออกพร้อมเตะขาเเละเตะไอ้ช้างน้อยๆของรุ่นพี่ได​ เสียงของรุ่นพี่ร้องด้วยความเจ็บปวด​ อย่ามาเอาะเซาะฉันนะยะ​ ฉันรีบหันหลังเดินไปที่ยิมข้างโรงเรียน​

น่าโมโหชะมัด!!!! รู้งี้ไม่น่าไปบอกจะไปกับยุลจังเลย... ฉันบ่นกับตัวเอง​

"ยูมิจังจะซ้อมอะไรละวันนี้?" โค้ชยูโดะเอ่ย

"ธนูก่อนก็ได้" ฉันเอ่ยขึ้น​

"งั้นก็รีบไปเปลี่ยนชุดละ.." โค้ชยูโดะเอ่ยพร้อมมองหน้าฉัน​

"วันนี้​ หนูขอซ้อม2ชม.นะค่ะ.."ฉันเอ่ยขึ้น

"วันนี้จะไปงานเทศกาล​สิ่นะ" โค้ชยูโดะเอ่ยสวนขึ้น​มา

"ยูมิจังนะยังไม่เคยไปเลยนี่น้าา​ ลองไปดูนะยูมิจังมีพลุสวยๆด้วยละ" โค้ชยูโดะเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มใส่ฉันด้วยความเอ็นดู​

ฉันพยักหน้าเเล้วเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า​

เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่โค้ชยูโดะทะเลาะกับคุณปู่เรื่องงานเทศกาล​ทุกๆปีว่าทำไมถึงไม่ให้ฉันไปเลย​ คุณปู่ก็เอาเเต่บอกว่าฉันต้องซ้อม​ ซ้อมอย่างเดียว​ ฉันเองก็ไม่เข้าใจคุณปู่เลย​ ทำไมคุณปู่ถึงไม่มีเวลาอยู่กับฉันบางนะ​ ฉันอยากให้คุณปู่ไปงานเทศกาล​กับฉันบางจัง...

ปี๊ดดดดดดด!!!!

"ทุกคนรวมตัวหน้ากระดาน"โค้ชยูโดะตะโกน​

ทุกคนรีบเรียงหน้ากระดานเพื่อซ้อมยิ่งธนู​

ฉันที่กำลังยิงธนู​ ปั๊ก ปั๊ก​ ปั๊ก​

"ว้าววววว​ คุณฮิราโนะ​ ยิงธนูเก่งจังนะค่ะ" เสียงเด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้น​

"ค.. คะ???" ฉันงงนิดหน่อยเเหละหันกับไปด้านหลัง​

"สวัสดีค่ะ​ ฉันชื่อ​ นิโบริ โทรุ​ ค่ะ​ เรียกสั้นๆโทรุก็ได้ค่ะ" โทรุพูดออกมาสีหน้าเขินอาย​

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ​ ฉันชื่อ​ ฮิราโนะ ยูมิ​ ค่ะ​ ฉันขอซ้อมต่อนะค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับเร่งคันธนู​

.

"หว๊าาาาา~~~เท่สุดๆไปเลยอ่าาคุณฮิราโนะ​"

"ใช่ๆเก่งงงง​ สมชื่อตระกูลฮิราโนะเลย"

"ไม่ใช่เเค่ยิงธนูเก่งนะคุณฮิราโนะนะเรารำดาบสวยมากยิ่งลีลาการฟันดาบสวยงามมาก"

"โอ๊ยฉันอยากเห็นเป็นบุญจริงๆ"

" นี่เเล้ววันนี้โค้ชยูโดะนะให้ซ้อมเเค่2ชมเองนะเพราะเขาจะไปงานเทศกาล​กัน"

"คุณ​ฮิราโนะ​ ไปด้วยนะไปกับคุณยุลจัง"

" อร๊ายยย~จะได้เห็นคุณฮิราโนะใส่ชุดกิโมโนด้วย"

" อดใจไม่ไหวเเล้วอ่าาา​ จะละลาย​ >\<"

(T_T)! อะไรของยัยพวกนั้นเนี่ย?! ฉันยืนซ้อมอยู่ใกล้ๆนิเองไม่ได้ไปไหนไกลเลยยะ​ ทำไมมีเเต่คนอยากจะเห็นฉันใส่ชุดกิโมโนนักหนา​ หื้ม​มม... หงุดหงิด​โว้ยยยย.....

ปี๊ดดดดดดด!!!!!

"อ่าววว!! ทุกคนเก็บของเลิกซ้อมได้"สิ้นเสียงโค้ชยูโดะ

ทุกคนเลิกจากการซ้อมไปที่ห้องเเต่งตัวเพื่อกลับบ้านไปเเต่งตัวไปงานเทศกาล

ฉันดูนาฬิกา​ 17:40​ ฉันรีบเก็บของเพื่อรีบกลับบ้าน​

"โค้ชยูโดะค่ะ โค้ชไม่ต้องล็อกประตูนะค่ะหนูมาล็อกเองพอดีหนูจะเอาดาบกับธนูไปทำความ​งามสะอาดที่บ้านค่ะ​ ตอนเลิกจากงานเทศกาล​เเล้วค่อยเเวะมาเอาค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้น

"ได้เลย​ ยูมิจัง.. ขอให้สนุกกับงานเทศกาล​นะ" โค้ชยูโดะเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มอย่างเอ็นดู

ฉันหน้าเเดงๆเเล้วขอบคุณ​เเละรีบเดินออกไป​ทันที อร๊ายยยยเขินจะบ้าตาย>< ทำไมต้องทำให้เขินตลอดเลยโค้ชนะโค้ชชช​ ฉันรีบวิ่งไปที่บ้านเเต่เอ๊!!! ทำไมยุลจังมาก่อนเวลาละ​

" ยุลจังยังไม่6โมงเลยนะทำไมมาก่อนละ? "ฉันเอ่ยถาม

"ฉันนะเอาชุดมาให้เธอไงเล่าาาา^0^" ยุลจังเอ่ย

"เอามาให้ฉันทำไมละฉันกะจะใส่ชุดนักเรียนไปนะ" ฉันพูดขึ้น

"ห๊ะ!!!! อะไรนะ!? ข.. ขอใหม่อีกทีหนึ่ง?" เสียงยุลจังเเทรกขึ้น

"ชุดนักเรียนไงละ???" ฉันพูดขึ้นพร้อมทำหน้างงๆ?

" เห้อ~~ใครทีไหนเขาใส่ชุดนักเรียนไปยะเธอออ"ยุลจังร้องขึ้น

" รีบเปิดบ้านเร็วๆๆเลยรีบไปอาบน้ำ​ วันนี้ยุลจังจะเสริมสวยเธอเอง​ ฮิๆๆๆๆ~"ยุลจังเอ่ยขึ้นพร้อมผลัดฉันไปเปิดประตูบ้าน

" รู้เเล้วน้าาาๆๆๆ" ฉันพูดขึ้น

ฉันเปิดประตูเสร็จ​ ยุลจังก็ขึ้นห้องฉันทันทีตะโกนบอกฉันให้รีบๆไปอาบน้ำ​ ฉันตอบกลับไปโอเค​

คุณปู่ค่ะ​ วันนี้นะหนูจะพาคุณปู่ไปดูพลุที่งานเทศกาล​นะค่ะ​ ฉันยิ้มให้รูปของคุณปู่พร้อมกับรีบวิ่งขึ้นห้องไปอาบน้ำ​

10นาทีผ่านไป

"มานี่!! ยูมิจัง"ยุลจังกวักมือเรียกฉันพร้อมให้ฉันนั่งลง

"ยุลจังจะทำไรฉันอ่ะ" ฉันพูดขึ้น

"ฉันจะถักเปียให้เธอไงเล่า​ ^^" ยุลจังเอ่ย

ฉันก็นั่งให้ยุลจังทำนั้นนี้ให้​ เพราะฉันไม่เคยทำเลย การใส่กิโมโนสำหรับฉันมันเป็นเรื่องที่ยากมาก​ เพราะฉันไม่เคยใส่เลย​ เพราะนั้นเเหละฉันโดนปลูกฝั่งให้เอาเเต่ซ้อมอย่างหนักตลอดเวลา​ จนฉันไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้เลยย

"ยูมิจัง​ ฉันมีอะไรให้เธอด้วยนะ​ นี่ไง"ยุลจังเอ่ยพร้อมเปิดออกมา

ฉันพะงะไปพักหนึ่ง​ ว้าวววสวยจังเลย​

"ยุลจังเอามาจากไหนหรอ?"ฉันพูดขึ้น

"อ่อ!! ฉันได้มาจากเเฟนคลับของยูมิจังเเหละ55​ พอฉันบอกว่ายูมิจังนะจะมางานเทศกาล​ ทุกคนเลยรวมเงินเพื่อซื้อชุดให้เธอเลยนะ​ FC.ยูมิเยอะจะตาย"ยุลจังพูดขึ้น

" ยุลจัง!!!! เธอเอาฉันไปขายหรอห๊า!!!" ฉันร้องขึ้น

"อ๊ะๆๆป่าวซะหน่อยมันเป็นเงินฉันด้วยละ​ ฉันนะอยากซื้อให้เธอใส่นะ​ เพราะยูมิจังนะน่ารักกับฉันตลอดเวลาถึงเธอจะไม่ค่อยสนใจฉันก็ตามนะ​ เเต่!! ฉันนะก็เข้าใจเธอนะ​ บางทีเธอก็เย็นชากับฉันบาง"ยุลจังพูดพร้อมน้ำตาซึม

"ก็ได้ฉันใส่ให้ก็ได้​ เพราะยุลจังซื้อให้ฉัน​ ฉันถึงใส่ให้นะ"ฉันพูดเย็นชาหน่อยๆแอบเคืองๆนิดๆ

กิโมโนตัวนี้สวยจังเลย​ ยุลจังเลือกมาเหมือนตัวของฉันมากเลย​ ลายผ้าสีดำ เป็นสีโปรดของฉัน​

รูปยิงศรธนู​ให้ความรู้สึกที่เผชิญ​หน้ากับสิ่งต่างๆเเต่ไม่เด็ดเดี่ยว​เเละก็อ่อนโยนในเวลาเดียวกันเหมือนกับดอกไม้สีขาว

"ยุลจังเลือกกิโมโนสวยมากๆเลยนะ"ฉันเอ่ยปากพร้อมยิ้มให้ยุลจัง

"ยูมิจัง​ ยิ้มเป็นกับเขาด้วยหรอ​ เเบบนี้นะยิ้มน่ารักมากเลยนะ​ ดีกว่าเธอหน้าเย็นชาตลอดเวลาอีก" ยุลจังพูดพร้อมหัวเราะ

"อ๊ะ!!! เสร็จ​เเล้ว​ เป็นไงสวยไหมยูมิจัง" ยุลจังเอ่ยขึ้น

ฉันหันไปที่กระจก​ ว้าวววว!! ฉันดูสวยเลย​ ฉันตะลึงไปกับตัวเองสักพัก​

" สวยใช่ละยูมิจัง​ ไปกันเถอะเดี๋ยวไม่ทันดูพลุนะ" ยุลจังเอ่ยขึ้น

ฉันพยักหน้าเดินลงไปข้างล่าง​ คุณปู่​ค่ะ​ หนูสวยไหมค่ะ​ คุณปู่ว่าเหมาะกับหนู​ไหม? ฉันยิ้มให้รูปของคุณปู่

หนูไปก่อนนะค่ะคุณปู่​ หนูจะมาเล่าให้ฟังนะค่ะ​

ฉันเดินออกมานอกบ้านกับยุลจัง​

เรา2คนเดินมาถึงสะพานข้างโรงเรียนจะมีดอกไม้สีเเดงที่บานอรามสวยงาม

"นี่ยูมิ​ ดูดอกไม้ตรงไหนสิ่​ สวยจังเลยนะ"ยุลจังเอ่ยขึ้น

"สวยจังเลย" ฉันพูดขึ้น

เเชะ!!

ฉันตกใจ​ เเต่ฉันก็หันไปเจอใครบางคนนั้นเเต่เหมือนเป็นเหมือนภูตมากกว่ามาเเอบยืนมองฉัน​ ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะวันนี้เป็นวันเทศกาล​นี้น้า ไม่ว่าจะมนุษย์​หรือภูตผีปีศาจ​ก็ต้องมากันอยูาเเล้ว​

" ยูมิจัง​ เป็นไงน่ารักไหม" ยุลจังเอ่ยขึ้นพร้อมยืนกล้องถ่ายรูปมาให้ฉันดู

แอบถ่ายรูปฉันหรอเนี้ยยยยย!!! ฉันเคาะหัวยุลจังไป1ที​ ยุลจังร้องดังโอ๊ยยย!! ฉันไปเเล้ว!!! ​ ฉันรีบเดินไป​เพราะโมโหยุลจังที่เเอบถ่ายฉัน​ ส่วนยุลจังก็รีบวิ่งตามฉันมา​ น่าอายชะมัดดีนะไม่ได้ยิ้มอ่ะอื้ม มม..

ฉันกับยุลจังเดินขึ้นมาที่งาน​ โดยที่ยุลจังก็เกาะเเขนฉันไว้​

"ยูมิ​จัง เเหรกๆๆ​ เธอไม่เหนื่อยเลยหรอขึ้นบรรไดตั้งหลายชั้น" ยุลจังพูดพร้อมเสียงหอบ

"ไม่นะ ปกติฉันวิ่งตลอดเลยฉันเลยไม่ค่อยหอบ" ฉันพูดขึ้น

"ทำไมไม่มีบรรไดเลื่อนนะขึ้นๆลงๆเเบบนี้หอบตายเลย" ยุลจังบ่น

"ถ้ามีบรรไดเลื่อนมา​ ปานนี้คนอ้วนตายเเล้วยะ" ฉันบ่นให้ยุลจัง​

ว้าวววว... ที่นี่สวยมากเลย

"ใช่ไหมๆ​ข้างในสวยกว่านี้อีกนะยูมิจังง>0< ถ้ายูมิจังไม่มากับฉันวันนี้คงไม่รู้หรอกว่างานเทศกาล​สวยเเบบนี่นะ"ยุลจังเอ่ยขึ้น

" ไปข้างในกัน"ฉันพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าดีใจๆเล็กๆ

ยุลจังจับมือฉันไว้เพราะคนเยอะมากเดียวจะหลงกัน​

พอฉันกับยุลเดินไปกันในงาน​ ทุกคนต่างจับจองมาที่ฉัน​ ขนาดพวกภูตเเละปีศาจก็จับจองมาที่ฉัน

" ว้าวว!! เด็กคนนั้นน่ารักมากเลย"

"โห้!!! นึกว่าหลุดออกมาจากในอนิเมะเลยน่ารักมากเลย"

" อร๊ายยย!!! ><คุณฮิราโนะสวยมากๆเลย"

ทุกคนต่างพากันมองฉันเเละชมฉันจนเขินหน้าจะเเดงอยู่เเล้ว​

"ยูมิจัง​ ฉันอยากกินทาโกะยากิง่าาา​ ไปกันน" ยุลจังพูดพร้อมลากฉันไปด้วย​

เรา2คนเดินเล่นกันอยู่ที่​งาน สายตาของฉันมองหลายๆอย่าง​ ไม่ว่ามนุษย์​หรือภูตกับปีศาจ​ทุกคนต่างใช้ชีวิตที่เหมือนๆกัน​ หรือจริงๆเเล้วคุณปู่อาจจะคิดผิดไปหรือป่าว​

ประกาศ:อีก2นาทีพลุจะจุดเเล้วนะขอรับ

"ยูมิจังไปกันฉันจะพาไปดูพลุสวยๆ"ยุลจังพูดพร้อมลากฉันไปอีกรอบ​

วี๊ดดดดด! บู้ม บู้ม บู้ม!!!

วี๊ด บูม วี๊ด บูม วี๊ดดดด!

ว้าววว!! สวยจังเลย​ ไม่เคยดูพลุใกล้ขนาดนี้มาก่อนเลย​ คุณปู่ค่ะ​ คุณปู่ว่าสวยไหมค่ะ​ หนูนะอยากมาดูพลุกับคุณปู่มากนะค่ะ​ ฉันร้องไห้พร้อมปาดน้ำตาตัวเองออก​

วี๊ด บูม วี๊ด บูม วี๊ดดดด!

วี๊ดดดดด! บู้ม บู้ม บู้ม!!!

วี๊ด บูม วี๊ด บูม วี๊ดดดด!

วี๊ดดดดด! บู้ม บู้ม บู้ม!!!

ฉันละสายตาออกจากการจุดพลุไม่ได้เลย​ ฉันเลี้ยวมองทุกๆคนในงาน​ ไม่ว่าจะเป็นใครๆพวกภูตหรือปีศาจก็ต่างมาดูพลุกัน​ จนกระทั้งฉันเลี้ยวมองเจอใครสักคนหนึ่งเหมือนคนที่ฉันรู้สึกคุ้นเคย​ พอฉันหันกลับไปเหมือนหายไปเเบบดื้อๆ​ รางสังหอนของฉันเตือนสติฉันว่ามันไม่ปลอดภัย​

ประกาศ​:พลุจุดครบหมดเเล้วนะขอรับ​ ขอให้ทุกท่านเดินเที่ยวเล่นได้อย่างเพลิดเพลินนะขอรับ​

"ยุลจังตอนนี้21:00น.เเล้วนะกลับกันเถอะฉันเหนื่อยเเล้วนะ​ ฉันต้องกลับไปเอาของที่ยิมด้วย" เสียงฉันพูดขึ้น​

"โอเคกลับกันเถอะ​ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหมยูมิจังที่ยิมนะ" ยุลจังเอ่ย

"ถ้ากลับบ้านยุลจังคนละทางกับบ้านฉันเลยนะ​ ยิมกับโรงเรียนก็ใกล้ๆนะฉันไปคนเดียวได้​ ยุลจังจะได้กลับบ้านไม่ดึกมากไงละ"ฉันพูดขึ้น​

" ก็ได้​ ถึงบ้านละโทรมาหาด้วยนะ"ยุลจังเอ่ยขึ้น

ฉันพยักหน้าเเล้วเเยกย้ายกันกลับบ้าน​ฉันก็เดินจนถึงยิมฉันก็รีบหยิบดาบออกมากับลูกศรธนู​ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่​ เตรียมอาวุธไว้ป้องกันตัวหน่อยก็ดี​

ฉันรีบคาดดาบไว้พร้อมเหน็บคันธนู​ไว้ข้างหลัง ฉันเดินมาถึงสะพายเเต่กับต้องตกใจเมื่อพบชายคนนั้น​ เขาไม่ใส่ฮู้ดเเต่เขาใส่ชุดฮาคามะสีขาว​ฟ้า​ ผมยาวขาวราวกับหิมะ​ เเต่เขาใส่หน้ากากจิ้งจอกไว้​ ฉันทำเป็นไม่สนใจพร้อมกับจับดาบซามูไร​ไว้เเน่นพร้อมที่จะชักออกมาได้ทุกเมื่อ​ ฉันที่กำลังก้าวเดินผ่านไป​ เเล้ว.. จู่ๆๆชายคนนั้นก็เอ่ยขึ้น​

"ท่านทำอาหารอร่อยมาก​ ข้าเองไม่ได้ทานอาหารรสชาติเเบบนี้มาเนินนานเเล้ว" สิ้นเสียงชายคนนั้น​

ชายคนนั้นก็โอบฉันไว้พร้อมกับเอาหน้ากากมาสวมให้ฉันเหมือนฉันถูกดูดไปที่ไหนสักเเห่ง มีเสียงกระซิบข้างคู่ฉันว่า​

"ฮิราโนะ​ ยูมิ​ ท่านคือเจ้าสาวของข้าเมื่อ500ปี.."

ก่อนฉันจะหลับไหลไป........