ภรรยาในสมรส
เหมือนเดิม
บรรยากาศงานแต่งที่สุดแสนจะโรแมนติก ภายในงานมีผู้คนมากมายต่างมาร่วมแสดงความยินดี
งานแต่งถูกจัดขึ้นอย่างหรูหรา เพราะเป็นงานแต่งลูกชายคนเดียวของบ้าน"สิรดนัย"
ท่ามกลางคำอวยพรและคำแสดงความยินดีนั้น เจ้าบ่าวและเจ้าสาวต่างฝืนยิ้มรับ
"จะดีกว่านี้ไหม..หากเค้ายอมใจดีกับเราบ้าง"
ร่างหนาของใครบางคนกำลังจะเดินออกจากห้องไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงเบาๆของใครอีกคนที่อยู่ด้านหลังดังขึ้น
ติณณภพ
จะไปไหนผมต้องบอกคุณด้วยเหรอครับ
ดวงตากลมสวยจ้องมองคนตรงหน้า ความหวาดกลัวก่อเกิดขึ้นในหัวใจ
ปุณณดา
แต่ช่วยอยู่ในห้องนี้จนกว่าจะเช้าได้ไหมคะ
ติณณภพ
ที่เราได้แต่งงานกันในวันนี้
ติณณภพ
มันไม่ได้เกิดจากความสมัครใจของผม
ติณณภพ
งั้นพิธีนี้ก็ถือว่าไม่มีความหมายสำหรับผม
ติณณภพเดินออกจากห้องไป โดยไม่สนเลยว่าอีกคนจะรู้สึกยังไง
ปุณณดา
เค้าก็ยังเหมือนเดิม
ปุณณดา
เหมือนวันแรกที่เจอกัน
ปุณณดาบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ
ปุณณดา
ณดลครับอย่าวิ่งสิลูก
เรียวแขนบางโอบอุ้มลูกชายขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน แปลกดีเหมือนกัน หากเล่าให้ใครฟังคงไม่มีคนเชื่อ ทั้งที่ไม่ได้รักกันแต่กลับมีเจ้าตัวน้อยซะงั้น
ณดล
ม๊าวันนี้พาณดลไปหาป๊าได้ไหมฮะ
ณดล
ฮะณดลอยากไปหาป๊ามากๆเลย
ปุณณดา
งั้น..ขอม๊าโทรบอกป๊าก่อนได้ไหมคะ
ณดล
ได้ครับ ณดลจะลงไปรอม๊าข้างล่างนะครับ
ลูกชายตัวน้อยกล่าวบอกแก่ผู้เป็นแม่ก่อนจะเดินออกไป
ปุณณดา
ยังไงก็พ่อของลูกเรานี่
ปุณณดา
เราก็ดันรักเค้าซะอย่างนั้น..
ณดาหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า ปลดล็อคหน้าจอกดเข้าแอฟพลิเคชั่นสีเขียวไล่สายตามองหารายชื่อของคนที่จะติดต่อไป
ปุณณดา
พอดีว่าลูกอยากจะไปหาน่ะค่ะ
ติณณภพ
อ่า..พาลูกมาที่บริษัทได้เลยครับ
ปุณณดา
คุณจะให้ลูกไปอยู่กี่วันคะ
ติณณภพ
แล้วแต่ลูกเลยครับ ผมไม่ติดอะไรอยู่แล้ว
ปุณณดา
ค่ะอีกสักพักจะพาลูกเข้าไปนะคะ
ตั้งแต่วันแรกจนถึงตอนนี้ เค้าทำให้เธอได้รับรู้ตลอดว่า แม้จะผ่านมากี่ปีตัวเธอก็ไม่มีทางได้ความรักจากเค้า
มีเพียงลูกเท่านั้นที่จะได้ความรักจากเค้า เธอไม่แม้แต่จะมีสิทธิ์คิดเลยด้วยซ้ำ
แค่ลูก
พนักงาน:มึ๊ง!! ภรรยาบอสมาวะ
พนักงาน:เชี้ย!มาจริงด้วยว่ะ แถมอุ้มคุณณดลมาด้วย
ดวงตากลมเหลือบมองไปรอบๆ ตั้งแต่เธอก้าวเท้าเข้ามาก็กลายเป็นจุดสนใจซะงั้น ทั้งที่เธอคิดมาตลอดว่า..คงไม่มีใครมาสนใจในตัวเธอหรอก
ปุณณดา
สวัสดีค่ะคุณเลขา.☺️
ลูกตาล
คุณณดลหลับหรอคะให้ดิฉันช่วยอุ้มไหมคะ?
ปุณณดา
อะ..อ๋อไม่เป็นไรค่ะ
ลูกตาล
งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ
ลูกตาล
บอสคะ คุณปุณณดามาแล้วค่ะ
ณดาอุ้มลูกชายตัวน้อยเดินเข้ามาในห้องทำงานที่คุ้นเคย
ดวงตาคมสีดำสนิทเหลือบมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ติณณภพ
ถ้าเมื่อยไม่ต้องอุ้มก็ได้นะครับ
ติณณภพ
ให้พี่เลี้ยงอุ้มก็ได้
ปุณณดา
ปะ..ป่าวนะคะ ณดาไม่ได้เมื่อยเลยค่ะ
ติณณภพ
ผมขออุ้มลูกหน่อยครับ
ณดาค่อยๆส่งลูกชายตัวน้อยที่นอนหลับสนิทให้กับติณณ์
'ติณณภพ'คนนี้นี่แหละ..พ่อของลูกเธอเอง
ติณณภพ
เอ๊ะ..ลูกป๊าอ้วนขึ้นรึป่าว
สายตาทอดมองลูกชายในอ้อมแขน..น่ารักน่าชังยิ่งกว่าอะไร ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เค้านั้นรักสุดหัวใจ
รอยยิ้มหวานผุดขึ้นบนใบหน้าสวย เมื่อทอดสายตามองไปยังพ่อลูกทั้งคู่
ติณณภพ
ที่หิ้วอยู่ก็วางเถอะครับ
ติณณ์บ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อเหลือบเห็นสัมภาระที่คนตัวเล็กหิ้วติดมือมาด้วย
ปุณณดา
อันนี้กระเป๋าเสื้อผ้าค่ะ
ปุณณดา
ส่วนกระเป๋านี้เป็นพวกขวดนม
ติณณภพ
หืม..นี่ลูกป๊ายังไม่เลิกดูดขวดนมอีกหรอเนี่ย
ติณณ์โยกตัวไปมาเป็นจังหวะการกล่อมลูกให้หลับ แม้ว่าเจ้าตัวแสบจะหลับอยู่แล้วก็ตาม
ปุณณดา
งะ..งั้นดาขอตัวก่อนนะคะ
แม้จะเหงาในช่วงเวลาที่ลูกไม่อยู่ด้วย..แต่แล้วยังไงล่ะ เธอก็คงทำได้แค่ยอมเท่านั้น
ลูกตาล
อ้าว คุณณดาจะกลับแล้วเหรอคะ
ลูกตาล
ทางลูกค้าขอนัดประชุมด่วนค่ะ
ติณณภพ
เมื่อไหร่ลูกค้าแบบนี้จะหายไปสักทีนะ
ติณณภพ
ชอบทำอะไรแบบไม่นึกถึงใจคนอื่นอยู่เรื่อย
ณดาได้แต่ยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตากับอีกคน เพราะตอนนี้เธอรู้ดีว่าผู้ชายตรงหน้าคงกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่
ติณณภพ
จะเริ่มประชุมตอนไหน
ปุณณดา
คุณ..ประชุมแล้วลูกล่ะคะ
ติณณภพ
คุณจะขออยู่กับลูกใช่ไหมครับ?
ปุณณดา
ค่ะณดลไม่ชอบตื่นมาแล้วไม่เจอใคร
ติณณ์วางลูกชายตัวน้อยลงบนโซฟาอย่างเบามือ ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินตามเลขาออกไป
ปุณณดา
ลูกจะรู้ไหมว่าลูกโชคดีมากเลยนะ
ปุณณดา
ม๊าไม่อิจฉาลูกเลยที่ป๊าจะรักแค่ลูก
ปุณณดา
มันเป็นสิทธิ์ของป๊าที่จะไม่รักม๊า
ปุณณดา
เราไม่ได้แต่งงานกันด้วยความรักนี่เนาะ
ปุณณดา
แต่ไม่ว่ายังไง..ม๊าก็รักณดลมากนะคะ
กลับไปเถอะ
ปุณณดา
นอนนานแล้วนะครับลูก
ปุณณดา
งั้น..ม๊าขอไปซื้อของกินไว้ให้ลูกสักแป๊บนะครับ
ณดล
ม๊า~ป๊า~ ฮึก!อยู่ไหนฮะ
ณดลร้องไห้งอแงเมื่อตื่นมาแล้วไม่เจอใครอยู่ในห้องกับตัวเองสักคน ความกลัวปนตกใจก่อเกิดขึ้น ระบายออกมาเป็นหยาดน้ำตา
เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างของคนที่คุ้นเคย ไม่รอช้าณดลรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดผู้เป็นพ่อทันที
ติณณภพ
ณดล!ทำไม่เป็นแบบนี้ล่ะครับ
ดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองไปรอบๆเพื่อมองหาใครอีกคนแต่กลับไม่เจอแม้แต่เงา
ณดล
ไม่รู้..อึก!น้องตื่นมาก็ไม่เจอแล้วฮะ
ติณณภพ
รู้ไหมคนหล่อเค้าไม่ร้องไห้กันนะ
ติณณภพ
5555หล่อมากๆเลยครับลูกป๊า
ณดารีบสาวเท้าเดิน ปากก็พรางบ่นกับตัวเองไปตลอดทาง
ปุณณดา
อุตส่าห์ว่าจะไปแป๊บเดียวแต่ดันคนเยอะซะงั้น
ร่างบางหันไปมองตามเสียงเรียก
ปุณณดา
ประชุมเสร็จแล้วหรอคะ?
ติณณ์นิ่งไม่ตอบคำถามของณดา
ปุณณดา
แล้วทำไมตาแดงแบบนั้นล่ะคะ
ณดาเดินเข้าไปใกล้หวังจะตรวจดูอาการของลูกชายให้ละเอียด แต่ติณณ์ที่เป็นคนอุ้มณดลอยู่นั้นกลับเดินถอยหลัง เหมือนกับว่า..ไม่อยากให้เธอเข้าใกล้เค้าและลูก
ณดล
น้องตื่นมาไม่เจอใคร ตกใจเลยร้องไห้ไป แฮะๆ
ปุณณดา
ขอโทษจริงๆไม่น่าปล่อยลูกไว้คนเดียว
ติณณภพ
หมดธุระแล้วคุณก็กลับไปพักเถอะครับ
ติณณภพ
คุณเองก็คงเหนื่อยมาทั้งวันเหมือนกัน
ปุณณดา
ณดลนี่ของลูกนะ ม๊าออกไปซื้อมาให้
ติณณ์หันหลังให้กับอีกคนก่อนจะเดินเข้าห้องทำงาน ดวงตากลมสวยทำได้แค่มองตามไปเท่านั้น
ลูกตาล
ขะ..ขอโทษนะคะที่ดิฉันช่วยอะไรไม่ได้เลย
ปุณณดา
นั้นไม่ใช่ความผิดของคุณเลขานะคะ
ลูกตาล
มีอะไรก็บอกดิฉันได้ตลอดเลยนะคะ
ปุณณดายิ้มตอบคุณเลขาอย่างสุภาพก่อนจะเดินจากไป ติณณ์มองอีกคนเดินจากไปจนสุดสายตา
'ที่นิ่งเพราะเป็นห่วงเธอต่างหาก ทำไมชอบไปไหนไม่บอกกันเลยนะ'
'ถ้าเธอเลิกโทษตัวเอง ลองลดความเกรงใจที่มีต่อพี่ลงมันคงจะดีกว่านี้' ติณได้แต่คิดในใจ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
