10ปีก่อนได้มีประตูเชื่อมระหว่างมิติหรือที่หลายๆคนเรียกกันว่า "เกท" ปรากฏขึ้นบนโลกอย่างกระทันหันสร้างความสับสนให้แก่ผู้ที่ได้พบเจอ แต่จู่ๆก็มีมอนสเตอร์มากมายออกมาจากเกทนั้น มอนสเตอร์เหล่านั้นได้เข้าโจมตีมนุษย์จนให้เกิดความวุ่นวายขึ้นทั่วทั้งโลก แต่ก็มีมนุษย์บางกลุ่มที่ได้รับการอเวคทำให้พวกเขาเหล่านั้นมีพลังวิเศษ พวกเขาได้เข้าต่อสู้กับเหล่ามอนสเตอร์เป็นเวลากว่า3ปีจึงหยุดยั้งการโจมตีของเหล่ามอนสเตอร์เอาไว้ได้ แต่เกทเหล่านั้นก็ไม่ได้หายไปไหนแถมมอนสเตอร์ยังเกิดขึ้นมาใหม่อีกเรื่อยๆ แต่มอนสเตอร์เหล่านั้นก็ไม่ได้ออกมาจากเกทเลยแม้แต่น้อยจนกว่าจะผ่านไป1เดือนมอนสเตอร์เหล่านั้นจึงจะพากันออกมาจากเกจและเข้าจู่โจมมนุษย์อีกครั้ง เราเรียกเหตุการณ์นี้ว่า "เกทแตก" จึงก่อให้เกิดอาชีพใหม่ที่เรียกกันว่า "ฮันเตอร์" ที่จะเข้าไปกำจัดมอนสเตอร์ในเกจก่อนที่จะเกิดการเกทแตก และเหล่าฮันเตอร์ก็จะนำแร่และไอเท็มต่างๆที่อยู่ภายในเกทออกมา แร่และไอเท็มเหล่านั้นเป็นที่ต้องการอย่างมากจึงทำให้มีราคาที่สูง ทำให้อาชีพฮันเตอร์เป็นอาชีพที่หลายๆคนใฝ่ฝัน และในปัจจุบันถือได้ว่าอาชีพฮันเตอร์นี้มีความสำคัญเป็นอย่างมากและเป็นอาชีพที่มีอิทธิพลต่อความเป็นอยู่ของมนุษย์ในตอนนี้มากที่สุด

"สถาบันฮันเตอร์" เป็นสถาบันสำหรับสอน เหล่าฮันเตอร์อายุน้อยที่ยังไม่มีประสบการณ์ให้มีความรู้และความเข้าใจเกี่ยวกับอาชีพฮันเตอร์ ก่อนที่ฮันเตอร์อายุน้อยเหล่านี้จะออกไปประกอบอาชีพฮันเตอร์อย่างเป็นทางการ ที่สถาบันฮันเตอร์แห่งนี้ได้แบ่งห้องเรียนตามระดับความสามารถของเหล่าฮันเตอร์ แบ่งออกได้เป็น ห้อง F E D C B A S เรียงจากห้องเรียนระดับต่ำไปห้องเรียนระดับสูงตามลำดับ

ณ ห้องเรียนระดับ F ห้อง 7

ขณะที่อาจารย์กำลังทำการสอนอยู่มีชายรูปร่างอ้วนคนหนึ่งหลับอยู่ และจู่ๆชายอ้วนคนนั้นก็ยืนขึ้นมาพร้อมตะโกนเสียงดังลั่น

ชายอ้วน:สตาเบิร์สตรีมมมม!!!

ทุกคนในห้องต่างหันมามองที่ชายอ้วนคนนั้นพร้อมกัน และเมื่อชายอ้วนรู้ตัวว่าตนเองนั้นได้ทำอะไรลงไปเขาก็ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกด้วยความอับอาย อาจารย์ได้เดินมาหาเขาด้วยสีหน้าที่แสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกไม่ค่อยพึงพอใจสักเท่าไหร่และพูดขึ้นมาว่า

อาจารย์:นี้! ซงหยางนายคงจะเบื่อมากเลยงั้นสินะที่เรียนวิชาที่ฉันสอนน่ะนายถึงหลับไปอย่างนั้น? งั้นก็ออกไปวิ่งที่สนามสัก10รอบเป็นยังไงเผื่อว่าจะได้หายเบื่อบ้างน่ะ

และชายอ้วนคนนี้ก็คือพระเอกของเรื่อง เขามีชื่อว่า "ซงหยาง" และใช่อย่างที่ทุกคนคิดเขาเป็นโอตาคุเต็มขั้นเลยล่ะ

ซงหยาง:ค...ครับอาจารย์ผมจะออกไปวิ่งเดี๋ยวนี้แหละครับ

ซงหยางเดินออกไปวิ่งที่สนามตามที่อาจารย์สั่ง โดยมีเพื่อนๆในห้องของเขามองเขาอยู่ด้วยความสมเพช ระหว่างที่กำลังวิ่งอยู่ซงหยางก็ได้คิดขึ้นมาว่า

ซงหยาง(คิดในใจ):เห้อออ ฉันล่ะอิจฉาพระเอกในอนิเมะจริงๆเลย มีทั้งพลังความสามารถและก็มีอีเว้นท์สนุกๆเกิดขึ้นไม่เว้นแต่ล่ะวัน และที่สำคัญฉันอยากมีฮาเร็มเหมือนพระเอกพวกนั้นบ้างอ่ะ

ซงหยางวิ่งไปพลางคิดเรื่องต่างๆไปเรื่อยเปื่อยจนครบ10รอบเขาจึงเข้ามานั่งในห้องเรียนอีกครั้ง แต่พอเขาเข้ามาอาจารย์ก็ได้สอนเสร็จไปนานแล้ว และก็มีชายคนหนึ่งที่ดูแล้วก็รู้ว่าเป็นอันธพาลของห้องเดินมาหาเขา ทุบโต๊ะของเขาและพูดขึ้นมาว่า

ชายอันธพาล:เห้ย! ไอ้อ้วนแกเพ้ออะไรของแกว่ะ? แกนี้มันน่าขยะแขยงสุดๆไปเลยว่ะ โอ้ใช่โอตาคุอย่างแกคงอยากจะใช้พลังได้เหมือนในอนิเมะที่แกชอบสินะ

และชายอันธพาลคนนี้เขามีชื่อว่า "หลงไห่" เป็นอันธพาลคุมห้องเรียนระดับ F ห้อง 7 ห้องนี้

และหลงไห่ก็ได้ชูมือขึ้นมาต่อหน้าของซงหยางและได้ใช้พลังไฟของเขาเสกไฟขึ้นมาบนมือของเขาเพื่อโชว์ซงหยางและหลงไห่ได้พูดขึ้นมาว่า

หลงไห่:นี้ไง พลังที่แกอยากใช้นักใช้หนาแต่ทำไมน่ะแกถึงใช้มันไม่ได้? อ่อ!ฉันลืมไปก็เพราะแกมันเป็นขยะยังไงล่ะ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!

ใช่แล้วที่ว่าซงหยางนั้นเป็นขยะ เพราะถึงแม้เขาจะเข้ามาอยู่ในสถาบันฮันเตอร์ได้ แต่พลังของเขาแทบจะไม่ได้แตกต่างจากคนธรรมดาเลยแม้แต่น้อย เขาไม่สามารถใช้เวทย์มนต์ได้ เขานั้นมีแค่พลังทางกายภาพที่มีมากกว่าคนปกติแค่น้อยนิดเท่านั้น

ขณะนั้นเองก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาและพูดขึ้นมาว่า

หญิงสาวปริศนา:นี้! หลงไห่นายน่ะหยุดรังแกซงหยางเขาได้แล้ว นายไม่มีอะไรจะทำอย่างงั้นเหรอถึงได้มาแกล้งคนอื่นแบบนี้?

หญิงสาวคนนี้มีชื่อว่า "ตงหลิง" เธอเป็น 1 ใน 4 สาวงามของสถาบันเธอมีระดับพลังที่แท้จริงอยู่ที่ระดับ A แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง(ที่ผู้แต่งยังไม่ได้คิดว่าจะเอาเหตุผลอะไรดี)ทำให้เธอจำเป็นต้องมาอยู่ที่ห้องระดับ F โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอนั้นมีพลังอยู่ที่ระดับ A

หลงไห่:เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่ฉันก็จะไม่ไว้หน้าเธอหรอกนะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่ามายุ้ง!

ตงหลิง:หึ! น้ำหน้าอย่างนายน่ะเหรอ? นี้คิดจริงๆเหรอว่านายจะทำอะไรฉันได้น่ะ?

หลงไห่เมื่อได้ฟังเช่นนั้นเขารู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก เขาไม่รอช้ารีบเข้าไปโจมตีใส่ตงหลิงด้วยพลังเปลวไฟของเขา

หลงไห่:หนอยเน่! คิดว่าฉันไม่กล้าอย่างงั้นเหรอ? เอานี้ไปกินส๊าาาา!

ขณะที่พลังเปลวไฟของหลงไห่กำลังพุ้งตรงเข้าไปหาตงหลิงแต่ตงหลิงเธอกลับไม่มีท่าทีว่าเธอเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

ตงหลิง:ก็แค่ไฟจากเทียนไขทำให้ฉันรู้สึกอุ่นยังไม่ได้เลย

ตงหลิงยกมือของเธอขึ้นมาข้างหน้าและใข้พลังน้ำแข็งของเธอสร้างโล่น้ำแข็งขึ้นมาป้องกันพลังไฟของหลงไห่เอาไว้ได้อย่างง่ายดาย

ตงหลิง:ก็แค่พวกอวดดีไปให้พ้นสายตาของฉันสะ!

ตงหลิงได้ใช้พลังน้ำแข็งของเธอสร้างเป็นก้อนน้ำแข็งที่มีความแหลมคมจำนวนมากขึ้นมาและเธอได้บังคับให้ก้อนน้ำแข็งเหล่านั้นพุ้งเข้าไปโจมตีใส่หลงไห่

หลงไห่:หนอยเน่! อย่ามาทำเป็นได้ใจนะนังบ้า!

หลงไห่ก็ได้ใช้พลังเปลวไฟของเขาสร้างเป็นลูกบอลไฟขนาดใหญ่โจมตีใส่ตงหลิงด้วยเช่นกัน

พลังของทั้งสองได้เข้าปะทะกันทำให้เกิดการระเบิดขึ้น แรงระเบิดทำให้หลงไห่กระเด็นไปชนกับกำแพงห้องจนเขากระอักเลือดออกมา

หลงไห่:เฮื๊อก!....อึก ยัยบ้า! หนอยเน่ฝากไว้ก่อนเถอะ!

หลงไห่ด้วยความอับอายที่เขาพ้ายแพ้ให้กับตงหลิง เขารีบลุกขึ้นมาและเดินออกไปจากห้อง

ตงหลิงเธอได้หันมาหาซงหยางและพูดขึ้นมาว่า

ตงหลิง:นายเป็นอะไรรึเปล่า?

ซงหยางเขารู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก เพราะเขานึกไม่ถึงว่าตงหลิงที่เป็นถึง 1 ใน 4 สาวงามของสถาบันจะมาช่วยและยังมาคุยกับเขาอีก เขาพูดขึ้นมาอย่างติดๆขัดๆว่า 

ซงหยาง:ม...ไม่เป็น...ไร...ครับ ขอบ...ขอบคุณ...ท...ที่เธอมา...ช...ช่วยผม

ตงหลิง:ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะ

ตงหลิงเธอได้เดินไปนั่งที่โต๊ะของเธอปล่อยให้ซงหยางนั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหวใดๆจนถึงเวลากลับบ้าน

ขณะที่ซงหยางกำลังเดินกลับหอพักของเขาเขาก็ได้คิดเรื่องอนิเมะที่เขาชอบตามปกติ เขาก็ได้เดินมาถึงหอพักของเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัว

ซงหยาง:อ้าว! นี้มาถึงหอพักตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? คิดเรื่องพริคเกอร์ดาบพิฆาตอสูรรุ่นลิมิเต็ดที่กำลังจะนำมาขายในวันพรุ้งนี้จนเพลินเลย พรุ้งนี้เราคงต้องตื่นเช้าหน่อยแล้วเพราะว่าเขาผลิตออกมาแค่100ตัวเท่านั้นเอง ยังไงฉันก็ต้องเอามันมาให้ได้

ขณะที่ซงหยางกำลังเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องของเขาจู่ๆก็มีเกทเกทหนึ่งปรากฏขึ้นมาข้างหน้าของซงหยางและก็มีมอนสเตอร์มากมายออกมาจากเกทและเข้าจู่โจมใส่ซงหยางทันที ซงหยางรู้สึกตกใจและสับสนเป็นอย่างมากก่อนที่อ็อคตัวนึงจะใช้กระบองของมันฟาดไปที่เขา แต่เขาก็สามารถนำมือมาปัดป้องการโจมตีของอ็อคตนนั้นเอาไว้ได้แต่ด้วยเรี่ยวแรงของอ็อคที่มีอยู่อย่างมหาศาลทำให้ซงหยางที่มีพลังกายเพียงน้อยนิดไม่สามารถทนต่อการโจมตีของเจ้าอ็อคได้ ทำให้ตัวของเขากระเด็นไปไกลฟาดเข้ากับกำแพงอย่างจีงจยกำแพงเกิดรอยร้าวใหญ่โตขึ้นมา ซงหยางเขารีบลุกขึ้นมาแต่ด้วยอาการบาดเจ็บของเขาทำให้เขาทรุดตัวล้มลงทันทีที่เขาลุกขึ้นมายืน ขณะนั้นเจ้าอ็อคก็เดินเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆด้วยรอยยิ้มอันน่าสะพรึงกลัว ซงหยางเขาพยายามที่จะลุกขึ้นอีกครั้งแต่เขาก็ไม่สามารถแม้แต่ขยับตัวได้ เขาได้พูดขึ้นมาอย่างไรเคสสมหวัง

ซงหยาง:นี้ฉันต้องตายแล้วอย่างงั้นเหรอ? ก็แหงล่ะนะ ก็ฉันมันไม่ใช่พระเอกในอนิเมะสักหน่อยหนิ แต่ว่านะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่พระเอกแต่ฉันคือโอตาคุและโอตาคุอย่างฉันน่ะจะไม่ยอมตาย จนกว่า...จนกว่าฉันจะได้พริคเกอร์ดาบพิฆาตอสูรรุ่นลิมิเต็ดเนสุโกะจังในชุดว่ายน้ำริมชายหาดใต้แสงอาทิตย์อัสดงหรอกนะเว้ยยยยย!!!

ทันใดนั้นก็มีเสียงประหลาดดังขึ้นมาพร้อมกับหน้าต่างระบบเหมือนในอนิเมะ มังงะ และนิยายหลายๆเรื่องที่ซงหยางเคยดู

ติ้ง! กำลังทำการเชื่อมระบบกับร่างโฮสต์ เชื่อมต่อสำเร็จแล้ว10% 20% 30% 60% 80% 90% 100% ทำการเชื่อมต่อระบบกับร่างโฮสต์สำเร็จแล้ว

{ระบบสุดยอดโอตาคุ}

{ร่างโฮสต์} ชื่อ - ซงหยาง เผ่า - มนุษย์ อายุ - 17 ปี เลเวล 1 มานา 100/100 ค่าประสบการณ์ 0/100 โลกที่ไปเยือน 0 สกิล 0 ฉายาที่ใช้ได้ 1

ค่าความแข็งแกร่ง 19 ค่าความคล่องตัว 10 ค่าความอึด 5 ค่าสติปัญญา 9 ค่าเสน่ห์ 0 แต้มคะแนน 0 คะแนน 

{ฉายา} - โอตารุผู้คลั่งไคล้ \= ทำให้ความเข้ากันได้ของตัวโฮสต์และร่างจินตนาการเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ซงหยางรู้สึกตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาเป็นอย่างมาก เขาได้พูดขึ้นมาว่า

ซงหยาง:น...นี้มัน ไม่จริงน่า หรือว่านี้จะเป็นระบบของพวกพระเอก?

{โปรดติดตามตอนต่อไป}

สถานการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ซงหยางรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เขาได้พูดขึ้นมาว่า

ซงหยาง:น...นี้มัน ไม่จริงน่า หรือว่านี้จะเป็นระบบของพวกพระเอก?

ซงหยางรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่สิ่งที่เขารอคอยในที่สุดก็เป็นจริง

ซงหยาง:ไช...โย!!!!!!

ซงหยางรีบลุกขึ้นมายืนพร้อมทั้งชูนิ้วกลางใส่อ็อค และพูดว่า

ซงหยาง:เจ้าอ็อคโสโครก! ตอนนี้ฉันคือพระเอกแล้วแน่จริงแกก็เข้ามาเลย! โอ้ย! โอ้ย!

ซงหยางร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดเพราะเขาลืมตัวไปว่าเขาบาดเจ็บอยู่แต่เขาดันลุกขึ้นมาแบบไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้

ซงหยาง:บ้าเอ้ย! ลืมไปสะสนิทเลยว่าเราบาดเจ็บอยู่ที้นี้จะทำยังไงดีเนี้ย?

ทันใดนั้นก็มีเสียงของระบบดังขึ้นมาพร้อมหน้าต่างระบบอีกครั้ง

ระบบ:เนื่องจากโฮสต์ได้รับบาดเจ็บ ระบบจะทำการรักษาให้โฮสต์เป็นกรณีพิเศษ

ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างสีเขียวปรากฏขึ้นตามร่างกายของซงหยาง และจู่ๆบาดแผลของซงหยางที่ได้รับมาก่อนหน้านี้ก็ได้สมานเข้าด้วยกันจนบาดแผลของซงหยางหายไปหมดเกลี้ยง ซงหยางรู้สึกประหลาดใจและอัศจรรย์ใจในเวลาเดียวกัน

ซงหยาง:โอ้โห! บาดแผลทั้งหมดหายเป็นปลิดทิ้งเลยแหะ เอาล่ะ! ได้เวลาจัดการเจ้าอ็อคน่าเกลียดนี้แล้ว ย๊าาาาา!

ซงหยางวิ่งตรงเข้าไปพร้อมกับง้างกำปั้นของเขาและก็ปล่อยไปที่ตัวของอ็อคจังๆ

ซงหยาง:หึ! เป็นยังไงบ้างล่ะเจ้าอ็อคน่าเกลียด?

แต่เมื่อซงหยางมองขึ้นไปที่เจ้าอ็อคเขากลับพบว่าเจ้าอ็อคนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว

ซงหยาง:อะ...เอ๋!? นี้แกไม่เป็นอะไรเลยเหรอ?

ทันใดนั้นเจ้าอ็อคก็ตบซงหยางด้วยหลังมืออย่างจัง ทำให้ซงหยางกระเด็นไปไกลและตกลงบนพื้นอย่างจัง

ซงหยางรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก และเขาได้เอ่ยถามระบบด้วยความสงสัย

ซงหยาง:นี้ระบบ ทำไมเจ้าอ็อคนั้นมันถึงไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่นิดเดียวล่ะ

ระบบ:โฮสต์มีค่าความแข็งแกร่งแค่ 19 การโจมตีของโฮสต์จึงไม่ส่งผลใดๆต่ออ็อคตัวนั้น

ซงหยางถึงกับสิ้นหวังเมื่อได้ฟังในสิ่งที่ระบบบอก

ซงหยาง:ปกติระบบแบบนายก็ต้องให้ความแข็งแกร่งไม่ก็พลังวิเศษกับเจ้าของไม่ใช่เหรอ?

ระบบ:ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ให้หนิ โฮสต์ยังมีของขวัญมือใหม่ที่ยังไม่ได้รับโฮสต์ต้องการที่จะรับเลยหรือไม่?

ซงหยางรู้สึกโกรธเป็นอย่างมากที่ระบบไม่ได้บอกตนว่าจะต้องรับของขวัญมือใหม่เสียก่อน

ซงหยาง:ระบบ! แกนะแก! ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ ขอรับของขวัญมือใหม่

ระบบ:ติ้ง! โฮสต์ทำการรับของขวัญมือใหม่ โฮสต์ได้รับร่างจินตนาการ{คิริโตะ*ชั่วคราว} โฮสต์ได้รับสกิล{การประเมิน} โฮสต์ได้รับแต้มคะแนน 100 คะแนน ติ้ง! โฮสต์ได้รับ {ภารกิจฉุกเฉิน}

{ภารกิจฉุกเฉิน} - โซโล่เกทแตกอย่างน่าประหลาด

{ระดับความยาก} - ระดับ D

{คำอธิบายภารกิจ} - เกทที่เกิดขึ้นและเกิดเกทแตกขึ้นอย่างทันทีอย่างน่าประหลาดทำให้มีมอนสเตอร์มากมายหลุดออกมาทำร้ายผู้คนโฮสต์ต้องทำการเคลียร์เกทแตกนี้เพียงลำพังเพื่อข่วยเหลือผู้คน

{เงื่อนไขในการได้รับภารกิจ} - เผชิญหน้ากับเกทที่แตกอย่างน่าประหลาด

{เงื่อนไขในการเคลียร์ภารกิจ} - โฮสต์ต้องเคลียร์เกทแตกอย่างน่าประหลาดเพียงลำพัง (ยังไม่สำเร็จ)

{รางวัล} - ได้รับความสามารถในการเดินทางเข้าสู่โลกแห่งจินตนาการ และแต้มคะแนน 50 คะแนน พร้อมทั้งค่าประสบการณ์หมาศาล

{บทลงโทษ} - โฮสต์จะเสียชีวิต

ซงหยางรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก แต่เมื่อเขาได้เห็นถึงเงื่อนไขในการเคลียร์ภารกิจและบทลงโทษทำให้จิตใจที่มีความสุขอยู่เมื่อสักครู่กลายเป็นจิตใจที่เหงี่ยวเฉาราวกับดอกไม้ที่ไม่ได้รับน้ำมานานแสนนาน

ซงหยาง:เอ่อ...ระบบ นี้นายพูดเล่นใช่ป่ะ? คือระดับของภารกิจมันก็ยากนรกแตกสำหรับฉันอยู่แล้วนะ แต่ว่าบทลงโทษนี้ นายคงกะจะไม่ให้ฉันมีชีวิตรอดอยู่แล้วใช่ป่ะ?

ระบบ:ระบบมีหน้าที่ทำให้โฮสต์ประสบความสำเร็จเท่านั้น ระบบไม่มีเจตนาในการคิดร้ายต่อตัวโฮสต์ อีกอย่างระบบเป็นแค่ปัญญาประดิษฐ์ไม่มีอารมณ์ใดๆจึงไม่อาจคิดร้ายต่อโฮสต์ได้อย่างแน่นอน

ซงหยาง:เชื่อก็บ้าแล้วไอ้ระบบเฮงซวยนี้! แกจงใจที่จะฆ่าฉันชัดๆเลยนี่หว่า

ระบบ:โฮสต์กรุณาตรวจสอบของขวัญมือใหม่

ซงหยาง:ไม่ต้องมาทำเป็นเปลี่ยนเรื่องเลยนะไอ้ระบบเฮงซวย เห้อ! ช่างมันก่อนเถอะ หน้าต่างโปรไฟล์

{ระบบสุดยอดโอตาคุ}

{ร่างโฮสต์} ชื่อ - ซงหยาง เผ่า - มนุษย์ อายุ - 17 ปี เลเวล 1 HP 90/100 MP 100/100 ค่าประสบการณ์ 0/100 โลกที่ไปเยือน 0 สกิล 1 ฉายาที่ใช้ได้ 1

ค่าความแข็งแกร่ง 19 ค่าความคล่องตัว 10 ค่าความอึด 5 ค่าสติปัญญา 9 ค่าเสน่ห์ 0 แต้มคะแนน 100 คะแนน

{สกิล} - การประเมิน \= สามารถมองเห็นข้อมูลของสิ่งมีชีวิต และไอเท็มต่างๆได้

{ฉายา} - โอตารุผู้คลั่งไคล้ \= ทำให้ความเข้ากันได้ของตัวโฮสต์และร่างจินตนาการเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ซงหยางดูหน้าต่างโปรไฟล์อย่างตั้งใจ

ซงหยาง:อื้อ...ถ้าเป็นอย่างงี้เราก็ต้องตรวจสอบค่าสถานะของเจ้าอ็อคนั้นก่อนสินะ {การประเมิน}

ทันใดนั้นก็มีข้อมูลของเจ้าอ็อคตัวนั้นปรากฏขึ้นต่อหน้าของซงหยาง

{ชื่อ} - ไม่มี {เผ่า} - อ็อค {อายุ} - 50 ปี

เลวล 5 HP 300/300 MP 10/10 สกิล 2 ฉายาที่ใช้ได้ 1

ค่าความแข็งแกร่ง 30 ค่าความคล่องตัว 14 ค่าความอึด 30 ค่าสติปัญญา 2 ค่าเสน่ห์ 1 แต้มคะแนน 12 คะแนน

{สกิล} - คำราม \= สร้างแรงกดดันให้ศัตรูที่เลเวลน้อยกว่า ทำให้ค่าความแข็งแกร่ง ค่าความคล่องตัว และค่าความอึดลดลงอย่างล่ะ 5

- เบอเซิกเกอร์ \= ทำให้ผู้ใช้เข้าสู่ภาวะบ้าคลั่ง ทำให้ค่าความแข็งแกร่ง ค่าความคล่องตัว และค่าความอึดเพิ่มขึ้นอย่างล่ะ 5

{ฉายา} - ผู้บ้าคลั่ง \= เมื่อ HP เหลือครึ่งนึงหรือต่ำกว่า ค่าความแข็งแกร่ง ค่าความคล่องตัว และค่าความอึดจะเพิ่มขึ้นเป็น 2 เท่า

ซงหยาง:โห!...เจ้าอ็อคนี้มันแข็งแกร่งสะมัดเลยแหะ เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ เดี๋ยว! เดี๋ยว! เดี๋ยว! เดี๋ยว! เดี๋ยว! ทำไมเจ้าอ็อคนี้มันถึงมีค่าเสน่ห์เยอะกว่าฉันล่ะเนี่ย!? ไม่จริงๆ! เรื่องนี้มันต้องไม่ใช่เรื่องจริ๊งงงงง!!!

ระบบ:สกิล{การประเมิน}ไม่สามารถแสดงข้อมูลที่เป็นเท็จได้

เมื่อได้ฟังดังนั้นซงหยางถึงกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง

ระบบ:แจ้งเตือน ขณะนี้โฮสต์ตกอยู่ในอันตราย โปรดทำการต่อสู้! โปรดทำการต่อสู้!

เสียงแจ้งเตือนของระบบทำให้วิญญาณของซงหยางที่หลุดออกจากร่างเดินทางไปฝึกบ่มเพาะพลังภายในบนอาณาจักรเทพจนเขาได้กลายเป็นเทพเซียนวิญญาณของเขาได้เดินทางกลับลงมาสู่โลกมนุษย์และกลับเข้าร่างของเขาดังเดิม(มุขนะเออไม่เกี่ยวอะไรกับเนื้อเรื่อง)

ซงหยาง:ใช่แล้ว! ตอนนี้เราตกอยู่ในอันตรายอยู่นี่หน้า ระบบ! เพิ่มค่าความแข็งแกร่ง 50 ค่าความคล่องตัว 40 ล...แล้วก็ขอเพิ่มค่าเสน่ห์ 10 แต้ม

ระบบ:😐 ระบบกำลังทำการเพิ่มแต้มค่าสถานะตามที่สั่ง เสร็จสิ้น ค่าความแข็งแกร่งกลายเป็น 69 ค่าความคล่องตัวกลายเป็น 50 และ😑ค่าเสน่ห์กลายเป็น 10

ซงหยาง:อะไรกันเล่าทำไมต้องมาทำหน้าตาอย่างนั้นใส่ฉันด้วยเล่าฉันอยากจะทำอะไรมันก็เป็นเรื่องของฉัน

ระบบ:กรุณาทำการต่อสู้!

ซงหยาง:นี้แกเอาอีกแล้วนะเจ้าระบบเฮงซวยเฮ้ย! ส่วนแกนะเจ้าอ็อคแกทำกับฉันเอาไว้แสบมากเตรียมตัวรับโทษของแกสะ

ซงหยางได้วิ่งเข้าไปโจมตีใส่เจ้าอ็อคโดยทันที การโจมตีของซงหยางทั้งรวดเร็วและทรงพลังเป็นอย่างมากทำให้เจ้าอ็อคHPลดไปกว่า1ใน3ส่วน

ซงหยาง:เป็นไงเล่า!?แกน่ะเตรียมตัวตายสะ!

เจ้าอ็อคโกรธจัดมันจึงทำการใช้กระบองของมันโจมตีใส่ซงหยางแต่ซงหยางก็ใช้หมัดของเขาชกไปที่กระบองของเจ้าอ็อคทำให้กระบองของเจ้าอ็อคถึงกลับหักเป็นสองท่อน และกระชกเข้าไปที่ตัวของอ็อคเต็มไปอีกหนึ่งหมัดทำให้ตอนนี้เจ้าอ็อคมีเลือดเหลือน้อยกว่าครึ่งทำให้มันใช้ความสามารถของฉายาของมันได้ เจ้าอ็อคได้เปิดใช้งานฉายา {ผู้บ้าคลั่ง} ทำให้ค่าความแข็งแกร่ง ค่าความคล่องตัว และค่าความอึดของมันเพิ่มขึ้นเป็น 2 เท่า และมันยังเปิดใช้สกิลอีกสองสกิลของมันสกิล {คำราม} ทำให้ค่าให้ค่าความแข็งแกร่ง ค่าความคล่องตัว และค่าความอึดของศัตรูลดลงอย่างล่ะ 5 {เบอเซิกเกอร์} ทำให้ค่าความแข็งแกร่ง ค่าความคล่องตัว และค่าความอึดของมันเพิ่มขึ้นอย่างล่ะ 5 ทำให้ตอนนี้เจ้าอ็อคมีพลังเพิ่มขึ้นมาอย่างมาก

ซงหยาง:ถึงแม้ว่าพลังมันจะสูงขึ้นแต่ยังไงต่างความแข็งแกร่งของเราก็ยังสูงกว่าค่าความอึดของมันอยู่ทำให้เรายังสามารถสร้างความเสียหายให้มันได้ ดีนะที่มันโง่ถ้ามันใช้สกิลก่อนแล้วค่อยใช้ฉายาเราคงจะสู้มันไม่ได้แน่ๆ แต่ถึงยังมันก็หนักหนาสาหัสสำหรับเราอยู่ดี ทำยังไงดีนะ?

ระบบ:โฮสต์ยังมีร่างจินตนาการ {คิริโตะ*ชั่วคราว} อยู่นะ

ซงหยาง:ร่างจินตนาการอย่างงั้นเหรอ? มันคืออะ.....

ระบบ:ระบบทำการวิเคราะห์ดูได้ผลสรุปว่าโฮสต์นั้นโง่เกินกว่าจะเข้าใจได้โดยตนเอง ระบบจึงจะทำการอธิบายให้โฮสต์ฟัง

ซงหยาง:ไอ้เจ้าระบบบัดซบนี้!

ระบบ:ร่างจินตนาการ คือ ตัวตนของสิ่งมีชีวิตในจินตนาการที่โฮสต์รู้จัก เช่น ตัวละครหรือสัตว์ต่างๆจากในอนิเมะก็คือร่างจินตนาการ ส่วนอนิเมะก็เปรียบได้ดั่งโลกในจินตนาการ การใช้ร่างจินตนาการจะทำให้โฮสต์ได้รับความสามารถของร่างจินตนาการนั้นๆ

เมื่อซงหยางได้ฟังดังนั้นเขาก็รู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขมาก

ซงหยาง:งั้นก็แปลว่าร่างจินตนาการ {คิริโตะ*ชั่วคราว} นี้จะทำให้ฉันใช้พลังของคิริโตะได้อย่างงั้นเหรอ?

ระบบ:ถูกต้อง

ซงหยาง:งั้นจะรออะไรอยู่ล่ะ? เปิดใช้งานร่างจินตนาการ

ทันใดนั้นก็มีการ์ดขนาดใหญ่โผล่มาตรงหน้าของซงหยางและในการ์ดนั้นก็มีรูปของคิริโตะพระเอกจากอนิเมะเรื่อง SAO อยู่

ระบบ:โฮสต์โปรดนำมือไปสัมผัสกับการ์ดร่างจินตนาการที่โฮสต์ต้องการ

จากนั้นซงหยางก็นำมือไปสัมผัสการ์ดร่างจินตนาการของคิริโตะ ทันได้นั้นการ์ดร่างจินตนาการของคิริโตะก็เคลื่อนตัวผ่านร่างของซงหยางไปด้านหลังของเขาและการ์ดนั้นก็หายไปและได้ปรากฏเป็นรูปร่างของคิริโตะทำท่าำท่าฟาดฟันดาบคู่อยู่ด้านหลังของซงหยางจากนั้นก็มีแสงรอบตัวของคิริโตะและแสงนั้นก็พุ่งเข้าไปในร่างของซงหยางและร่างของคิริโตะก็ค่อยๆหายไปเมื่อแสงนั้นเข้าสู่ร่างของซงหยางจนหมดแล้วก็ปรากฏเป็นรูปคิริโตะพุ่งออกมาจากตัวของซงหยางครู่หนึ่งและก็หายไป

ซงหยาง:นี้...นี้มัน ฉันรู้สึกถึงพลังมหาศาล

จากนั้นซงหยางได้นำมือของเขาไปยังด้านหลังทำท่าทางเหมือนกับคิริโตะที่กำลังจะชักดาบคู่ออกมาจากด้านหลังจากนั้นจู่ๆก็มีแสงบางอย่างมารวมตัวกันอยู่ที่มือของซงหยางและแสงนั้นก็กลายเป็นดาบคู่ ซงหยางเห็นดังนั้นจึงชักดาบออกมาตั้งท่าที่จะต่อสู้

ซงหยาง:เอาหล่ะ! ได้เวลาของพระเอกอย่างฉันแล้ว

{โปรดติดตามตอนต่อไป}

ซงหยางตั้งท่าดาบเตรียมที่จะต่อสู้กับเจ้าอ็อค

ซงหยาง:เอาหล่ะ! ได้เวลาของพระเอกอย่างฉันแล้ว

ระบบ:ด้วยการใช้ร่างจินตนาการของ {คิริโตะ*ชั่วคราว} ทำให้ค่าสถานะทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้เพิ่มขึ้นอย่างล่ะ1000

ซงหยางพุ่งเข้าไปหาเจ้าอ็อคด้วยความเร็วสูง พร้อมทั้งใช้ดาบคู่ของตนฟันเข้าไปที่เจ้าอ็อคแค่ฉึบเดียวตัวของอ็อคก็ขาดอกเป็นสองท่อน

ระบบ:ติ้ง! โฮสต์ได้ทำการกำจัดอ็อคเลเวล 5 โฮสได้รับค่าประสบการณ์จำนวนมาก โฮสต์เลเวลอัพ โฮสต์เลเวลอัพ โฮสต์เลเวลอัพ แจ้งเตือนร่างจินตนาการ {คิริโตะ*ชั่วคราว} อยู่ได้แค่ 1 ชั่วโมงเท่านั้น โฮสต์โปรดใช้ร่างจินตนาการในการเคลียร์เกทแตกครั้งนี้ให้เร็วที่สุดก่ก่อนที่การใช้ร่างจินตนาการจะหมดเวลา

ซงหยาง:นายไม่ต้องบอกฉันก็จะจัดการพวกมันทั้งหมดอยู่แล้ว

ซงหยางเขาไม่รอช้าเขารีบพุ่งเข้าไปจัดการมอนสเตอร์ที่เหลืออยู่จนหมดด้วยท่า "สตาเบิร์สตรีม"

ระบบ:โฮสต์ได้ทำการกำจัดอ็อคเลเวล 7 โฮสต์ได้ทำการกำจัดก็อบลินเลเวล 4 โฮสต์ได้ทำการกำจัดหมาป่าโลกัณฑ์เลเวล 9 โฮสต์ได้กำจัด โฮสต์ได้กำจัด โฮสต์ได้กำจัด............................. โฮสต์เลเวลอัพ โฮสต์เลเวลอัพ โฮสต์เลเวลอัพ............................. โฮสต์โปรดรีบเคลียร์เกท เวลาคงเหลือในการใช้ร่างจินตนาการ {คิริโตะ*ชั่วคราว} คงเหลือ 10 นาที

ซงหยางได้กำจัดมอนสเตอร์อื่นจนหมดเหลือแต่บอสซงหยางจึงได้วิ่งหาบอสไปทั่วด้วยความรีบร้อนเพราะเวลาในการใช้ร่างจินตนาการของเขากำลังจะหมดลงแล้วและซงหยางก็ได้มาเจอกับบอสมอนสเตอร์ของเกทนี้มันเป็นอสูรกายที่ไม่สามารถระบุเผ่าพันธุ์ได้ มันมีลำตัวเป็นลำตัวของอ็อคที่มีขนาดใหญ่กว่าอ็อคโดยปกติถึง 3 เท่าและทั่วทั้งร่างยังมีบาดแผลเต็มตัวบางที่ก็มีรูโหว่เห็นถึงกระดูกเห็นถุงเครื่องในส่วนที่เป็นเนื้อก็เน่าเปื่อยส่งกลิ่นเหม็นออกมา มีหัวเป็นหัวของหมาป่าโลกัณฑ์ที่กะโหลกแตกเห็นสมองลูกตาข้างหนึ่งห้อยโตงเตงเหมือนจะหลดแต่ก็ไม่หลุด มีหัวของก็อบลินเป็นมือทั้งสองข้างซึ่งสภาพก็ไม่ได้ต่างอะไรจากหัวของหมาป่าโลกัณฑ์เลยแม้แต่น้อย เมื่อได้เห็นดังนั้นซงหยางถึงกับตะลึงกับความประหลาดและความน่าเกียดน่ากลัวของมัน จนเขาต้องอ้วกออกมา

ซงหยาง:น...นี้มัน ตัวอะไรกันล่ะเนี่ยน่าขยะแขยงน่าขยะแขยงจริงๆ อ๊วกกก!!!

และในขณะที่ซงหยางเผลออยู่นั้นเองเจ้าอสูรกายก็ได้โจมตีใส่ซงหยาง แต่ซงหยางด้วยความว่องไวของเขาเขาสามารถหลบการโจมตีนั้นได้อย่างง่ายดาย และเขาก็กลับมาสู่ท่าทางเตรียมต่อสู้อสู้อีกครั้ง

ซงหยาง:{การประเมิน}

{ชื่อ} - ไม่มี {เผ่า} - ไม่มี {อายุ} - ไม่มี

เลเวล 30 HP 2500/2500 MP 100/100 สกิล 1 ฉายาที่ใช้ได้ 2

ค่าความแข็งแกร่ง 200 ค่าความคล่องตัว 15 ค่าความอึด 150 ค่าสติปัญญา 0 ค่าเสน่ห์ 0 แต้มคะแนน 87 คะแนน

{สกิล} - ก้อนเนื้อเดินได้ \= สามารถนำก้อนเนื้อของผู้ใช้เปลี่ยนเป็นร่างแยกที่มีขนาดเล็กกว่า 2 เท่าแต่พลังก็จะมากกว่า 2 เท่าด้วยเช่นกัน

{ฉายา} - ผู้ไร้ตัวตน \= จะทำให้ความเสียหายทางกายภาพทุกอย่างไร้ผล

- สิ่งมีชีวิตผู้ถูกรังสรรค์ \= ทำให้สามารถใช้พลังจากชิ้นส่วนวัตถุที่ใช้ในการรังสรรค์เจ้าของฉายาได้

เมื่อซงหยางเขาได้เห็นดังนั้นเขาถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออกไปครู่หนึ่ง พอเขาตั้งสติได้อีกครั้งเขาก็รรบคิดวิธีในการที่จะจัดการกับเจ้าอสูรกายตัวนี้

ซงหยาง:แย่ล่ะงานนี้ การโจมตีกายภาพใช้กับมันไม่ได้ผลสะด้วยอีกทั้งมันยังสามารถแยกร่างได้อีกแถมยังสามารถใช้พลังจากมอนสเตอร์ทั้งสามเผ่าได้อีก เห้อ! งานหินจริงๆแล้วสินะ

ทันใดนั้นเจ้าอสูรกายก็ได้ฉีกกระชากเนื้อของตัวเองออกมาและโยนมันลงไปบนพื้นจู่ๆเจ้าก้อนเนื้อนั้นก็มีการเปลี่ยนแปลงจนมีรูปร่างเหมือนกับเจ้าอสูรกาย เจ้าอสูรกายยังไม่หยุดฉีกกระชากเนื้อของตัวเองเรื่อยๆจนมันเหลือแค่กระดูกแต่อยู่ๆเนื้อของมันก็โผล่ขึ้นมาใหม่อย่างรวดเร็ว และเหล่าก้อนเนื้อของเจ้าอสูรกายนับสิบก็ได้เข้าโจมตีใส่ซงหยาง

ซงหยางเมื่อเห็นดังนั้นเอาก็เข้าไปโจมตีใส่เจ้าพวกก้อนเนื้อนั้นทันทีแต่ทว่าการโจมตีของซงหยางไม่สามารถทำอะไรมันได้เลย

ซงหยาง:คงจะใช้ดาบเอาชนะพวกมันไม่ได้จริงๆด้วยสินะ งั้นก็ต้อง

ซงหยางหันหน้าไปทิศทางตรงข้ามกับทีาเจ้าพวกอสูรกายนั้นอยู่และเขาก็ได้รีบวิ่งไปด้วยความเร็วสูง

ระบบ:แจ้งเตือนเวลาในการใช้ร่างจินตนาการ {คิริโตะ*ชั่วคราว} คงเหลือ 3 นาที โฮสต์กรุณารีบกำจัดบอสมอนสเตอร์

ซงหยาง:เออๆ รู้แล้วน่า

ซงหยางได้ฟังดังนั้นเขาจึงเร่งฝีเท้าของเขาให้เร็วกว่าเดิน

ผ่านไปครู่หนึ่งซงหยางได้กลับมาที่เจ้าอสูรกายพร้อมถังอะไรบ้างอย่าง

ซงหยาง:เอาหล่ะเรามาเริ่มยกที่สองกันเลยดีกว่า

ซงหยางได้โยนถังพวกนั้นขึ้นบนฟ้าและใช้ดาบคู่ของเขาฟันถังพวกนั้นจะขาดทำให้น้ำมันที่อยู่ภายในถังหกลงบนพื้นเต็มไปหมดและก็ติดอยู่บนดาบของซงหยางด้วย จากนั้นซงหยางเขาก็ได้นำดาบคู่ของเขาฟันไปที่พื้นทำให้เกิดประกายไฟขึ้นและประกายไฟพวกนั้นก็ได้ไปสัมผัสกับน้ำมันที่อยู่บนพื้นทำให้บนพื้นมีไฟลึกขึ้นมาเต็มพื้นทำให้ก้อนเนื้อบางส่วนโดนไฟเผาจนเกรียมและนอนแน่นิ่งไปและก็ที่ดาบของซงหยางก็มีไปลุกโซนขึ้นมาเหมือนกัน

ซงหยาง:ถ้าดาบอย่างเดียวใช้ฆ่าพวกแกไม่ได้งั้นก็แค่ตีบวกไปเข้าไปก็หมดเรื่อง

หลังพูดจบซงหยางรีบพุ้งเข้าไปโจมตีใส่ก้อนเนื้อที่เหลืออยู่จนหมด

ซงหยาง:เอาล่ะที่นี้ก็เหลือแค่แกแล้ว ไอ้ตัวประหลาด!

ซงหยางพุ้งเข้าไปต่อสู้กับเจ้าอสูรกายอย่างดุเดือดขณะที่ซงหยางใช้ดาบของเขาฟันไปที่ร่างของเจ้าอสูรกายมือทั้งสองข้างที่เป็นหัวของก็อบลินก็ใช้ปากของพวกมันกัดดาบเอาไว้เพื่อไม่ให้ซงหยางใช้ดาบได้ และมันก็ได้ใช้ท่าโจมตีของหมาป่าโลกัณฑ์พ่นไฟที่ร้อนระอุมากๆออกมาจากปากของมัน ซงหยางหลบการโจมตีนั้นได้อย่างฉิวเฉียดแต่ก็ต้องแลกมาด้วยที่เขานั้นต้องยอมปล่อยมือจากดาบ เจ้าอสูรกายแสยะยิ้มออกมาเพราะมันคิดว่าศึกในครั้งนี้มันเป็นผู้ชนะแล้ว แต่ซงหยางก็ไม่ยอมหยุดพุ่งเข้าไปรัวหมัดใส่เจ้าอสูรกายแต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้เลย ณ ตอนนั้นเจ้าอสูรกายเกิดความประหมาดขึ้นมาเพราะมันคิดว่าซงหยางคงทำอะไรมันไม่ได้แล้ว แต่อยู่ๆดาบที่โดนเจ้าอสูรกายปิดผนึกเอาไว้ก็กลายเป็นแสงไปรวมตัวกันใหม่ที่มือของซงหยางและซงหยางเขาไม่รอช้าเขาได้รีบจบการต่อสู้นี้อย่างรวดเร็วด้วยท่า "สตาเบิร์สตรีม" เขาสับเจ้าอสูรกายเป็นชิ้นเล็กๆจนนับไม่ถ้วน

ระบบ:แจ้งเตือนการใช้งานร่างจินตนาการ{คิริโตะ*ชั่วคราว} ได้หมดเวลาแล้ว

ทันใดนั้นดาบที่อยู่ในมือของซงหยางก็กลายเป็นแสงและหายไปต่อหน้าต่อตาของเขา และซงหยางก็รับรู้ได้ว่าพลังในตัวของเขาที่สัมผัสได้ก่อนหน้านี้นั้นได้หายไปหมดแล้ว

ซงหยาง:ขอบคุณนายมากนะ "คิริโตะ"

ระบบ:ติ้ง! โฮสต์ได้ทำการกำจัดบอสมอนสเตอร์"อสูรกายไร้นาม"เลเวล 30 โฮสต์ได้รับค่าประสบการณ์จำนวนมาก โฮสต์เลเวลอัพ โฮสต์เลเวลอัพ โฮสต์เลเวลอัพ....................... โฮสต์ได้รับไอเท็ม {การ์ดสกิล}

ซงหยาง:หือ กาดสกิลอย่างงั้นเหรอ? เดี๋ยวค่อยมาดูที่หลังล่ะกันขอดูรางวัลภารกิจก่อน ระบบเปิดหน้าต่างภารกิจ

ติ้ง!

{ภารกิจฉุกเฉิน} - โซโล่เกทแตกอย่างน่าประหลาด

{ระดับความยาก} - ระดับ D

{คำอธิบายภารกิจ} - เกทที่เกิดขึ้นและเกิดเกทแตกขึ้นอย่างทันทีอย่างน่าประหลาดทำให้มีมอนสเตอร์มากมายหลุดออกมาทำร้ายผู้คนโฮสต์ต้องทำการเคลียร์เกทแตกนี้เพียงลำพังเพื่อข่วยเหลือผู้คน

{เงื่อนไขในการได้รับภารกิจ} - เผชิญหน้ากับเกทที่แตกอย่างน่าประหลาด

{เงื่อนไขในการเคลียร์ภารกิจ} - โฮสต์ต้องเคลียร์เกทแตกอย่างน่าประหลาดเพียงลำพัง (สำเร็จ)

{รางวัล} - ได้รับความสามารถในการเดินทางเข้าสู่โลกแห่งจินตนาการ และแต้มคะแนน 50 คะแนนพร้อมทั้งค่าประสบการณ์มหาศาล

{บทลงโทษ} - โฮสต์จะเสียชีวิต

ระบบ:ยินดีกับโฮสต์ที่ทำภารกิจได้สำเร็จ โฮสได้รับรางวัล {ความสามารถในการเดินทางเข้าสู่โลกแห่งจินตนาการ} โฮสต์ได้รับแต้มคะแนน 50 คะแนน และค่าประสบการณ์มหาศาล โฮสต์เลเวลอัพ โฮสต์เลเวลอัพ โฮสต์เลเวลอัพ................

ซงหยาง:เปิดหน้าต่างโปรไฟล์

{ระบบสุดยอดโอตาคุ}

{ร่างโฮสต์} ชื่อ - ซงหยาง เผ่า - มนุษย์ อายุ - 17 ปี เลเวล 20 HP 1000/1000 มานา 1000/1000 ค่าประสบการณ์ 195/2000 โลกที่ไปเยือน 0 สกิล 1 ฉายาที่ใช้ได้ 1

ค่าความแข็งแกร่ง 75 ค่าความคล่องตัว 60 ค่าความอึด 11 ค่าสติปัญญา 11 ค่าเสน่ห์ 10.0001 แต้มคะแนน 107 คะแนน

{สกิล} - การประเมิน \= สามารถมองเห็นข้อมูลของสิ่งมีชีวิต และไอเท็มต่างๆได้

{ฉายา} - โอตารุผู้คลั่งไคล้ \= ทำให้ความเข้ากันได้ของตัวโฮสต์และร่างจินตนาการเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ซงหยาง:อืม ตอนนี้กำลังไปได้สวยเลยและดูเหมือนว่าพอเราเลเวลอัพค่าHPและMPจะฟื้นฟูให้โดยอัตโนมัติสินะและแถมค่าสถานะอื่นๆก็ยังเพิ่มให้อีกด้วยแต้มคะแนนก็ได้มาเยอะเลย ดูเหมือนว่าการเลเวลอัพ 1 เวลนั้นเราจะได้แต้มคะแนนมา 3 แต้มสินะ ไม่เลวๆ เอ๋!...แต่เดี๋ยวนะค่าเสน่ห์ทำไมมันถึงเพิ่มมาแค่นี้ล่ะ? นี้ระบบ แกน่ะจะกวนโอ้ยฉันเกินไปแล้วนะเว้ย!

ระบบ:..........กรุณาจัดการแต้มคะแนนที่มีอย่างชาญฉลาด

ซงหยาง:เห้อ! เปลี่ยนเรื่องเก่งจริงๆเลยนะแกเนี่ย เอาไว้เราค่อยคุยเรื่องนี้กันที่หลัง เพิ่มค่าความอึด 40 และสติปัญญา 20 ส่วนที่เหลือเก็บใช้ตอนที่จำเป็นดีกว่า

ระบบ:ระบบกำลังทำการเพิ่มแต้มค่าสถานะตามที่สั่ง เสร็จสิ้น ค่าความอึดกลายเป็น 51 และค่าสติปัญญากลายเป็น 31

ซงหยาง:เห้อ! แต่ยังไงค่าเสน่ห์มันก็ยังน้อยไปอยู่ดีอ่ะแต่ไม่ค่อยอยากจะเสียแต้มคะแนนกับค่าเสน่ห์เท่าไหร่เลยแหะ แต่ค่าเสน่ห์มันน้อยแบบนี้ก็รู้สึกหงุดหงินะยังไงชอบกล โอ้ยทำไงดีเนี่ย!?

ระบบ:เนื่องจากโฮสต์มีความต้องการที่จะเพิ่มค่าเสน่ห์โดยไม่อยากเสียแต้มคะแนนทางระบบจึงเห็นใจจะขอมอบรางวัลเพิ่มเติมให้กับโฮสต์

ซงหยางได้ฟังดังนั้นเขาก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

ซงหยาง:จริงๆเหรอ!?ขอบใจมากเลยนะ ระบบแสนดี

ระบบ:กำลังทำการเพิ่มค่าเสน่ห์ให้กับโฮสต์ระหว่างนี้โฮสต์จะตกอยู่ในสภาวะหลับลึก

ซงหยาง:อะไรนะ! นี้แกหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ระบบเวรเอ้ยยย!.....เอ้ย.....เอ้.....เ..........ครอกกกก

{โปรดติดตามตอนต่อไป}