...บทที่หนึ่ง...

...อุบัติเหตุที่นำพาโชคชะตา...

ตู้ม!!

เสียงหนึ่งดังขึ้น ผิวน้ำกระจายเป็นวงกว้าง หยาดน้ำสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนทั่วบริเวณ ภายใต้ผิวน้ำที่กระเพื่อมอยู่ มีร่างเล็กของใครบางคนที่พยายามตะเกียกตะกายอย่างสุดความสามารถ น่าเสียดายที่ดูเหมือนความพยายามนั้นจะเปล่าประโยชน์ ริมฝีปากซีดเผยออ้าออก พยายามสูดอากาศเข้าปอด ทว่ากลับมีเพียงน้ำที่เข้าผ่านริมฝีปากบางจนสำลัก ความทรมานแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย ดวงตาสีฟ้าที่เคยเป็นประกายงดงามค่อยๆุถูกบดบังด้วยเปลือกตาบาง

พร้อมกับแรงกระแทกที่ศีรษะจนหยาดเลือดไหลริน

"มิลิน ทำไมเธอถึงเลือกมัน?"

"แกรนด์ ฉันขอร้อง ฉันรักซีชาร์ล ไม่ใช่คุณ!"

"เลิกยุ่งกับมิลิน ไม่งั้นที่จะย่อยยับไม่ใช่แค่แก"

"ไม่! ไม่!! แดน!! แดน!!! ฟื้นขึ้นมาสิ!!! --แดน!!!"

"เฮือก!!!"

ร่างเล็กผุดลุกขึ้นนั่งอย่างขวัญผวา เรื่องราวความฝันที่แล่นเข้ามาในหัวทำให้เนื้อตัวสั่นเทา ยิ่งตอนจบของเรื่องราวที่น่าหดหู่นั่นก็ทำเอาเจ้าของเรือนผมสีฟางข้าวสั่นกลัว ในความฝันนั่นเป็นเนื้อหาของนิยายเรื่องหนึ่ง ที่แม้จะปรากฏเนื้อเรื่องเพียงคร่าวๆแต่ก็ทำให้แดนไลซ์อดคิดเป็นจริงเป็นจังไม่ได้ ในเมื่อเกือบทุกคนที่เขารู้จักปรากฏอยู่ในนิยายเรื่องนี้

รวมถึงพี่ชายของเขา แกรนด์ไลซ์

เป็นเรื่องราวของรักสามเส้าที่ไม่น่าสนใจสักนิด ถ้าหากว่าผู้เป็นพี่ชายแท้ๆของเขาไม่ได้เป็นหนึ่งในตัวเอกของเรื่องราวน้ำเน่านี้ ทั้งยังมีจุดจบที่เรียกได้ว่าน่าสมเพชขนาดหนักเลยทีเดียว แถมในนิยายนั้นยังมีจุดจบของตระกูลของเขา ตระกูลเพอซิออน

แม้การล่มสลายของตระกูลเพอซิออนที่ติดอันดับต้นๆของประเทศจะแทบเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าหากเป็นฝีมือของผู้มีอำนาจจริงดั่งในนิยาย แม้แต่แดนไลซ์ก็ไม่สามารถเอ่ยได้ว่ามันจะเป็นจริงได้หรือไม่

หรือไม่บางทีก็ไม่กล้าเอ่ยเสียมากกว่า ในเมื่อเขาก็รู้ความจริงอยู่แก่ใจเลยทีเดียว

มือเล็กเอื้อมไปจับผ้าพันแผลบนศีรษะของตนเอง นึกทึ่งที่ทั้งจมน้ำและหัวกระแทกหินขนาดนั้นก็ยังรอดมาได้ ยิ่งกับสถานที่แบบนั้นเขาไม่คิดเลยว่าจะมีคนมาช่วยตนเองทัน แต่หากการที่เขานั่งอยู่บนเตียงใหญ่ที่คฤหาสน์ของตระกูลแบบนี้ก็มีทางเดียวคือ เขายังมีชีวิตอยู่นั่นเอง

หลังจากที่ผมได้เรียบเรียงทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมก็ยันตัวลุกขึ้น แม้จะยังมีอาการปวดหัวตามมาอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสเท่าไหร่ ผมลงจากเตียงไปเพื่อบิดลูกบิดประตู ตอนนี้เวลาหกโมงกว่าๆแล้ว ที่บ้านของผมจะทานอาหารร่วมกันเวลาเจ็ดโมงเช้า ก่อนที่ผมและพี่จะไปโรงเรียน ส่วนคุณพ่อจะทำงานที่บ้าน

ถึงแม้ว่าคฤหาสน์ของตระกูลผมจะใหญ่ แต่ส่วนมากเราไม่ได้มีพ่อบ้านกับแม่บ้านมากนัก เราจะให้พวกเขาทำงานเป็นเวลา จะได้ไม่รบกวนคนในบ้าน เพราะแบบนั้นระหว่างทางไปห้องทานอาหารผมจึงไม่ได้พบใคร

เมื่อเปิดประตูออกมาก็มีคุณพ่อของผมที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ เมื่อพ่อหันมาผมก็สังเกตว่ามือของคุณพ่อกระตุกไปครั้งหนึ่ง คุณพ่อไม่เอ่ยอะไร ผมจึงเดินไปหา มือหนาอบอุ่นวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ ก่อนอ้อมแขนคู่นั้นจะประคองผมเอาไว้ในอ้อมกอด

"ลูกฟื้นแล้ว..."

คุณพ่อเอ่ย ผมสัมผัสได้ว่าเสียงของเขาสั่นอยู่หน่อยๆ ดูท่าการที่ผมเกิดอุบัติเหตุแบบนี้จะทำให้เขาใจเสียไม่น้อยเลย ผมจึงซุกใบหน้าลงบนแผ่นอกของคุณพ่อ มุดๆไถๆเพื่อออดอ้อนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะผละออกมา

"ผมขอโทษ"

ผมเอ่ยเสียงหวีดหวิว เอ่ยขอโทษในความประมาทจนเกิดอุบัติเหตุ เอ่ยขอโทษที่ผมเกือบทิ้งคนที่รักตนเองไว้ข้างหลัง คุณพ่อลูบหลังปลอบโยน สุ้มเสียงทุ้มเอ่ยอย่างแผ่วเบาเพื่อปลอบประโลม

"ไม่เป็นไร ลูกไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"

เขาเอ่ย ถึงแม้ว่าครอบครัวของผมจะเป็นตระกูลใหญ่ แต่เราก็รักกันดี อีกอย่างบ้านรองทั้งหลายก็ไม่ได้ทำตัวดื้อดึงคิดแย่งชิง พวกเราค่อนข้างจะเป็นตระกูลที่สงบ คุณพ่อลูบหัวผมเบาๆด้วยกลัวว่าผมจะเจ็บแผล ผมประทับริมฝีปากลงบนแก้มของคุณพ่อดั่งที่ทำประจำ ก่อนจะเดินไปนั่งที่ของตนเอง ดูจากที่ไม่เอ่ยอะไรแล้ว ท่านคงหวังให้ผมพักผ่อนอยู่ที่บ้าน ซึ่งผมก็ไม่อิดออด ไม่รื้อฟื้นเรื่องราวที่คาดว่าคงทำให้คนในครอบครัวเสียขวัญไปพักใหญ่

ระหว่างที่กำลังรอพี่ชายอยู่ เสียงดังตึงตังก็ดังออกมาจากนอกห้อง ผมกับคุณพ่อหันหน้ามองกันก่อนจะจับจ้องไปที่ประตู

ปัง!!

"พ่อ!! น้องหายไป-- แดน!!!"

ผมชะงัก เสียงเรียกตะโกนชื่อผมจากพี่ชายทำให้ผมนึกถึงความฝันนั้น สุ้มเสียงที่เอ่ยตะโกนเรียกผมราวกับจะขาดใจนั้นเหมือนกับในฝันไม่มีผิด พี่ชายเดินดุ่มๆ มาคว้าผมไปกอด ดวงตาของพี่ชายที่สะท้อนภาพของผมทำให้ผมใจเย็นลงมาบ้าง ผมกอดพี่ชายกลับเบาๆ

ในตอนนี้ ครอบครัวของผมก็พร้อมหน้าแล้ว ราวกับว่าผมพร้อมจะเผชิญหน้ากับทุกสิ่ง

ขอเพียงแค่มีพวกเขาอยู่ข้างๆ...

หลังจากปรับความเข้าใจกับพี่ใหญ่ ออดอ้อนออเซาะกันไปยกหนึ่งคุณแม่บ้านก็ยกอาหารขึ้นมา เป็นสัญญาณว่าควรพอกันแค่นี้ พี่ชายย้ายไปนั่งที่ของตน ส่วนผมก็รอคุณพ่อตักข้าวก่อนแล้วจึงตักตาม ดูท่าแล้ววันนี้จานข้าวของผมจะพูนจานกว่าทุกวัน ก็คงเป็นคุณป้าแม่บ้านที่ดูแลผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไรตักมาให้อย่างเอาใจใส่ แถมทั้งพี่ชายและคุณพ่อก็ตักกับข้าวให้ตลอดๆไม่หยุดมือ

เมื่อทานอาหารกันเสร็จ พี่ชายก็จำใจเดินทางไปโรงเรียน แม้จะอิดออดไปบ้าง แต่พอจุ๊บแก้มเข้าไปทีหนึ่งก็ยอม โดยมีข้อตกลงคือตอนกลับมาผมต้องจุ๊บพี่ชายอีกรอบหนึ่ง เมื่อเป็นอย่างนั้นผมก็ได้แต่ตามน้ำไป แล้วก็ไปส่งคุณพ่อเข้าห้องทำงาน

เมื่อรู้สึกว่าว่างแล้วผมจึงกลับห้องของตนเอง ภายในห้องมีเครื่องเรือนค่อนข้างน้อยดูสบายตา มีชั้นหนังสืออยู่ฝั่งหนึ่งติดกำแพง ผมเลือกหยิบสมุดที่ใช้ทดเลขตอนเด็กมาเปิดหน้าสุดท้าย แอบชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นรูปวาดที่ไม่เป็นรูปเป็นร่างสักเท่าไหร่ ตัดสินใจเมินมันแล้วเขียนสิ่งที่ผมจำได้เกี่ยวกับความฝันเอาไว้

ผมจำได้ว่ามันเป็นหนังสือเล่มหนึ่ง ตัวอักษรพวกนั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นภาพราวกับละครม้วนหนึ่ง แม้ว่าเรื่องนี้จะมีตัวเอกเป็นหญิงสาวที่ชื่อมิลิน แต่ภาพที่ผมจำได้ดีที่สุดก็คือภาพของพี่ชายที่ดูเจ็บปวด เหมือนในเรื่องราวนั้น พี่ชายของผมจะรักหญิงสาวคนนั้นมาก และมันค่อนข้างพอดีกับที่ช่วงนี้พี่ชายผมชอบติดตามผู้หญิงคนหนึ่งพอดี เสียแต่ว่าผมไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร

บางทีอาจจะชื่อมิลินเหมือนในภาพที่เห็นก็ได้

และเรื่องราวหลักๆก็ดันมีเรื่องของผมด้วย ในนั้นบอกเหมือนว่าการที่ผมประสบอุบัติเหตุ ทำให้พี่ชายของผมห่างหายจากหญิงสาวคนนั้นไปชั่วหนึ่ง เป็นเวลาประจวบเหมาะของชายคนหนึ่งที่เหมือนจะเป็นพระเอกได้ปรากฎตัวขึ้น

และชายคนนั้นชื่อ...

—อะแฮ่ม! ผมจำไม่ได้...

เรื่องราวที่ผมโฟกัสไปกับมันมีแค่เรื่องของพี่ชาย ที่เพราะรักผู้หญิงคนนั้นมาก แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไม่ตอบรับความรู้สึก ทั้งยังทำเหมือนให้ความหวังไปเรื่อย สุดท้ายพี่ชายผมก็ถลำลึก ซึ่งเหมือนคนที่เป็นพระเอกที่เป็นตัวจริงของหญิงสาวคนนั้นก็สูงส่งมาก จึงทำให้พ่อของผมต้องลำบากไปด้วย สุดท้ายก็เกิดเหตุบางอย่างที่ทำให้เสียผมไป ทั้งพ่อและพี่ชายก็เหมือนตายทั้งเป็น ขาดที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ สุดท้ายก็เสียศูนย์แล้วล้มลง

พ่อผมแม้จะเก่ง แต่ที่เขาทำก็มีแค่เคลียร์งานที่มีอยู่ทุกวัน ไม่ได้สร้างอะไรใหม่ๆ เดิมทีเป็นเพราะงานของตระกูลก็เยอะอยู่แล้ว ตระกูลรองก็แสดงออกว่าไม่ยุ่งเกี่ยว พี่ชายก็เพราะตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้น จากที่ต้องเติบโตขึ้นไปช่วยพ่อทำงานเป็นทายาทคนต่อไป ก็ดันมาตกม้าตายเพราะอำนาจหึงหวงของชายที่ขึ้นชื่อว่าพระเอก

แถมตัวผมน่าอนาถใจมากกว่า โผล่มาแค่บอกว่าพี่ชายและครอบครัวรัก แต่สุดท้ายก็ต้องตาย

ไม่เข้าใจเลยว่าจะใส่ตัวผมมาทำไม แต่ผมก็ยังฟันธงเชื่อมันไม่ได้ อย่างไรมันก็แค่ฝันตื่นหนึ่ง จะไปเชื่อมันเลยก็ไม่ถูก

ดังนั้นผมต้องการเบาะแสเพิ่ม เบาะแสที่ผมต้องการอย่างแรกสุดก็คือ

รู้ชื่อของผู้หญิงที่พี่ชายไปติดตามอยู่ช่วงนี้ก่อนยังไงล่ะ