สวัสดีฉันน้ำฟ้าตอนนี้อยู่ในห้องเรียนฉันมีพี่ชื่อสายฟ้าพี่ฉันมีเพื่อนอยู่ 3 คน คือ พี่ไน้ พี่วีและพี่ลิน ฉันสนิดกับพี่ลินมากที่สุดนะตอนนี้พวกเราอยู่บ้านเดียวกันนะเพราะพวกเรา 5 คนอยากย้ายมาอยู่คนเดียวด้วยความที่พ่อแม่สนิดกันจึงทำให้ได้มาอยู่ด้วยกัน

ทุกคนคงคิดว่าคนที่เตี้ยที่สุดคือฉันแต่ไม่จริงคนที่เตี้ยที่สุดคือพี่ไน้ตังหากพี่ไน้นะทั้งเตี้ยทั้งผอมแถมยังใจดีและพี่ไน้ก็ดูน่ารักอีกตังหากนี้แหระที่เขาเลื่อกว่าน่ารักทั้งกายและใจ

มันมีด้วยเเหระ...อืม เอาเป็นว่าชั้งมันเถอะ มาเข้าเรื่องกันต่อ

แล้วพี่วีนะเป็นคนที่สูงที่สุดแต่ก็แอบแปลกนะเพราะตอนมีใครมาชมว่าพี่ไน้น่ารักพี่วีก็ทำถ้าไม่พอใจใส่รวมถึงฉันด้วยอะไรของเขาก็ไม่รู้ฉันว่าพี่ลินกับพี่สายฟ้ารู้อะไรบางอย่างนะแต่ไม่บอกฉัน

สวนฉันเป็นคนไม่มีเพื่อนนะฉันก็มักจะอยู่กับพวกพี่ๆนั้นแหระฉันกับพี่นะชอบทะเลาะกันแต่ก็รักกันนะที่ทะเลาะกันเพราะฉันชอบไปกวนตีนพี่นะแต่ไม่น่าเชื่อนะเพราะคนที่มาห้ามมักจะเป็นพี่ไน้ตอนปกติก็น่ารักหรอกแต่ตอนโมโหนี้โครตน่ากลัวเลย

พี่สายฟ้านะก็เป็นคนที่กวนตีนเหมือนฉันนี้เเหระแต่พอเป็นเรื่องสำคัญๆก็จริงจังเชยฉันนี้งงเลยแต่เขาก็รักครอบครัวนะพอฉันมีปัญหาก็คอยช่วยตลอด

ส่วนพี่ลินนะเป็นคนเงียบๆนะไม่ค้อยสนิดกับใครแต่ที่สนิดกับฉันได้ก็เพราะ

ตอนนั้นฉันนั้งอยู่คนเดียวพี่ลินเดินมาเห็นเลยเข้ามาคุยด้วยคุยไปคุยมาก็เริ่มที่จะสนิดกันฉันก็เลยพาพี่ลินไปเจอพี่ๆพอคุยกันไปได้สักพักก็รู้ว่าพ่อแม่พวกเรารู้จักกันพวกเราก็เลยคิดว่ามันใช้ความบังเอินหรอแต่นั้นเป็นเรื่องก่อนที่พวกเราจะย้ายมาอยู่ด้วยกันอะนะ

ถึงพี่ลินจะดูเงียบแต่ก็นิสัยดีนะตอนฉันคิดว่าพี่ลินเป็นคนไม่ดีแต่พอได้ทำความรู้จักพี่ลินก็เป็นคนนิสัยดีนะ

ฉันว่าทีี่พี่เขาเป็นแบบนี้เพราะต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างแน่ๆสิ่งที่เราเห็นมันไม่เหมือนสิ่งที่เราคิดจริงๆอะบางคนยิ้มแย้มช่วยเหลืออาจจะรอให้คินอื่นช่วยเหลือหรือเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็นจริงๆไม่ใช้สิ่งที่เราอยากให้เขาเป็นบางที่บางคำที่เราพูดไปอย่างไม่ได้ใส่ใจอาจจะฝังอยู่ในใจเขาตลอดไปก็ได้

คำพูดก็เหมือนมีดคมที่มันจะทำให้เราเจ็บเวลาคำพูดนั้นทำให้เราเจ็บแต่ไม่อาจจะบอกใครเพราะกลัวคนอื่นลำบากใจแต่บางคำก็เหมือนยารักษาที่ทำให้ความเจ็บนั้นลดลงแต่ถ้าเรา...เลื่อกที่จะไปจับแผลหรือคิดทั้งที่ตนยังไม่หายดีความเจ็บนั้นก็จะอยู่กับเราจะกว่าเราจะรักษาหรือลืมมันได้...พูดอะโครตจะแต่ทำอะโครตจะยากเลย

สวัสดีผมสายฟ้านะตอนนี้ก็พักเที่ยงแล้วแต่ผมก็ยังไม่เห็นน้ำฟ้าเลยงั้นผมขอลองถามเพื่อนก่อนนะ

สายฟ้า:ทำไมน้ำฟ้ายังไม่มาอีกเนี้ย:

สายฟ้าพูดขึ้นด้วยความสงใส

ลิน:ฉันก็ไม่ร—:

ลินยังไม่ทันจะพูดจบก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น

ทุกคนทั้งโรงอาหารต่างหันไปมอง

น้ำฟ้า:พี่ๆรอหนูด้วย:

น้ำฟ้าตะโกนอย่างดังแล้ววิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกสายฟ้า

ไน้:กินข้าวได้ยังอะหิวแล้ว:

ไน้พูดขึ้นด้วยความหิวเป็นอย่างมาก

วี:แล้วอยากกินอะไรละไน้:

วีถามไน้เหมือนอย่างทุกวัน

ไน้:เอาข้าวพัดส่วนน้ำก็น้ำปล่าวแล้วก็ข้าวกระเพาไม่ต้องเผ็ดมากนะส่วนน้ำก็น้ำเปล่าเหมือนกัน:

ไน้พูดแล้วยิ้มให้วี

วี:แล้วข้าวกระเพาสั่งให้ใครนายไม่กินเผ็ดไม่ใช้หรอ:

วีพูดแล้วทำหน้าไม่พอใจนิดๆ

ไน้:มะ...ไม่ได้หรอ:

ไน้พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ดูหงอยนิดๆ

วี:ดะ...ได้สิรอแปลบนะ(นี้เราทำให้ไน้กลัวหรอ):

วีพูดกับไน้ด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนโยนแล้วก็ได้คิดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดออกไป

ไน้:โอเค:

ไน้พูดแล้วก็ยิ้มให้วี

หลังจากนั้นวีก็เดินไปซื่อข้าวแต่เดินไปไม่นานก็ต้องหยุดเพราะมีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น

ลิน:แล้วพวกฉันละ:

ลินถามออกไปอย่างไม่ได้สนใจอะไรเพราะเธอก็พอจะเดาคำตอบของวีได้

วี:พวกนายก็ไปซื่อสิ:

วีตอบไปอย่างไม่ได้สนใจอะไร

ลิน:ว่าแล้วงั้นไปซื้อข้าวกัน:

ลินพูดกับน้ำฟ้าและสายฟ้าอย่างเบื่อหน่าย

วี:ส่วนไน้ก็ไปนั้งรอที่โต๊ะนะ:

วีพูดแล้วยิ้มให้ไน้ก่อนจะเดินต่อ

ไน้:วีนี้ใจดีจังนะ:

ไน้พูดขึ้นแล้วยิ้มก่อนจะเดินไปนั้งที่โต๊ะ

สายฟ้า:หึ ใจดีแค่กับนายเท่านั้นแหระไน้:

สายฟ้าพูดขึ้นก่อนจะเดินตามวีไป

น้ำฟ้า:ใช้พี่วีนะ2มาตราฐาน:

น้ำฟ้าพูดขึ้นก่อนจะเดินตามพี่ชายของตนไป

ลิน:เห็นด้วยอย่างแรง:

ลินพูดแล้วเดินตามน้ำฟ้าไป

หลังจากที่ทุกคน(ยกเว้นไน้นะ)ซื้อข้าวเสร็จก็เดินไปตรงที่ไน้อยู่พอถึงก็เห็นไน้กำลังนอนอยู่บนโต๊ะ

วี:ตื่นได้แล้วนะครับเด็กดีจะได้กินข้าวกินยา พวกนายก็กินข้าวก่อนได้เลยเดียวฉันขอปลุกไน้ก่อน:

วีปลุกไน้แล้วหันไปพูกับทั้ง3คน

ทั้ง3ก็ได้ตอบไปว่า"เค"ก่อนที่จะนั้งลงกินข้าว

ไน้:งื้อ ไม่อยากตื้นอะมันปวดหัว:

ไน้พูดกับวี

วี:ก็นี้ไงครับกินข้าวจะได้กินยาแล้วจะได้พักผ่อนนะ:

วีพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ไน้:ก็ได้:

ไน้พูดแล้วก็ลุกขึ้นแล้วเอามือไปขยื้อตา

วี:ไน้กินก่อนเลยด้วยฉันขอไปซื้อข้าวก่อน:

วีพูดขึ้นแล้วเดินไปแต่เดินไปได้แค่ก้าว2ก้าวก็ต้องหยุดเพราะมีมือมือหนึ่งมาจับที่แขนวีวีจึงหันไปมอง

ไน้:นั้งก่อน:

ไน้พูดแล้วก็ยังจับไปที่แขนวี

วี:อืมเค:

วีตอบไปอย่าง.งงแต่ก็ยังเดินไปนั้งข้างไน้

ไน้:อะ นี้ของนายฉันเห็นนายชอบกินพัดกระเพาแต่ไม่ซื้อมากินฉันก็เลยสั่งให้:

ไน้พูดแล้วยิ้มให้วี

วี:อะ...อืมขอบคุณนะ(รู้ด้วยว่าเราชอบกินพัดกระเพาไอ้ไน้แม่งน่ารักจังวะ):

วีตอบไน้อย่างดีใจ

หลังจากนั้นทั้ง2คนก็ได้กินข้าวและอีก3คนก็เป็นอากาศไปตามระเบียบนะ

สวัสดีตอนเย็นครับผมไน้นะตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้วนะพวกเรา 5 คนกำลังกลับบ้านนะผมว่าพรุ่งนี้เพื่อนๆไม่ยอมให้ผมไปเรียนแน่เพราะผมไม่ค่อยสบายแต่ผมไม่ชอบอยู่คนเดียวอะและพรุ่งนี้ก็วันศุกร์ด้วยแต่ตอนนี้ผมเหมือนจะเดินไม่ไหวด้วยวีก็เดินไปไกลแล้วคงต้องผึ้งสายฟ้าละนะ

ไน้:สายฟ้า:

ไน้เรียกสายฟ้าด้วยสีหน้าที่ดูซีดและน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยไหวแล้วไน้ก็เอามีไปจับที่ไหลสายฟ้า

สายฟ้า:หืม มีอะไร หรอ เห้ย! ไน้เดินไหวปะเนี้ย:

สายฟ้าพูดแล้วหันมาดูไน้ที่อยู่ข้างหลังเเล้วอุทานออกมาอย่างตกใจ

แต่ไม่ได้ดังมากวีเลยไม่ได้ยินนะก็เลยไม่รู้ว่าไน้เดินไม่ไหว

ลิน,น้ำฟ้า:มีอะไ— หะ เห้ย! ไน้ไหวป่ะเนี้ย:

ลินกับน้ำฟ้ายังไม่ทันจะพูดจบก็เห็นสภาพของไน้จึงตกใจ

ไน้:มะ...ไม่ไหวอะ ชะ...ช่วยหน่อย สิ:

ไน้พูดออกไปอย่างไม่ค่อยที่จะมีแรง

สายฟ้า:งั้นนายมาขี่หลังฉัน:

สายฟ้าพูดกับไน้แล้วนั้งยองๆเพื่อให้ไน้ขึ้นมาขี่หลังตนได้

อีกสองคนก็ช่วยผยุงไน้เพราะดูเหมือนไน้จะยืนไม่ข้อยไหว

ไน้:อืม ขอบคุณนะ:

ไน้พูดแล้วข้อยๆเดินไปขี่หลังสายฟ้า

สายฟ้า:อืมไม่เป็นไรนายก็นอนเถอะให้ฉันบอกไอ้วีให้ไหม:

สายฟ้าพูดแล้วก็ข้อยๆลุกขึ้นก่อนที่จะเดินต่อ

ไน้:อ...อืม ไม่ต้องหรอก:

ไน้พูดอย่างกลัวๆแล้วเอามือไปเกาะสายฟ้าไว้

สายฟ้า:โอ้ ไม่ต้องกลัวนะพักผ่อนเถอะ เอ่อ! เดียวพรุ่งนี้นายต้องอยู่คนเดียวหนึ่งวันนะ:

สายฟ้าพูดปลอบให้ไน้หายกลัวแล้วบอกไน้

ไน้:ม...ไม่เอาฉันไม่อยากอยู่คนเดียวนายอยู่กับฉันพรุ่งนี้ไม่ได้หรอ:

ไน้พูดออกมาเหมือนคนที่กำลังจะร้องไห้

สายฟ้า:โอ้ ไม่ต้องร้องนะเดี้ยวฉันถามไอ้วีให้ก็แล้วกันนะ:

สายฟ้าพูดปลอบไน้

ไน้:ก็ได้:

ไน้พูดแล้วไม่น่านไน้ก็หลับอยู่บนหลังของสายฟ้า

สายฟ้า:ลินแกว่าฉันโดนอะไรไหม:

สายฟ้าพูดกับลินอย่างเหนื่อยใจ

ลิน:อย่างน้อยก็น่าจะแค่ทำสายตาไม่พอใจใส่แล้วก็น่าจะทำให้นายรู้สึกอึดอัดไปสักพักนะ:

ลินพูดสิ่งที่เธอคิดออกมา

สายฟ้า:อืม:

สายฟ้าพยักหน้าเข้าใจ

น้ำฟ้า:เอ่อ! พี่วีไม่ไปดูพี่ไน้หน่อยหรอป่านนี้คงโดนผู้ชายอุ้มอยู่ละมั้ง:

น้ำฟ้าพูดกับไน้แล้วมองไปที่สายฟ้าแล้วยิ้มให้พี่ชายของตน

วี:ห้ะ! ผู้ชายอุ้ม:

วีพูดแล้วหันไปมองข้างหลังเห็นสายฟ้ากำลังอุ้มไน้อยู่วีส่งสายตาและทำถ้าไม่ค่อยพอใจ

ลิน:ฉันว่าแกโดนน้องตัวเองแกล้งนะ:

ลินกระซิบบอกสายฟ้า

สายฟ้า:โอ้ย! ไอ้น้องเชี้ย:

สายฟ้าพูดออกมา

วี:สายฟ้ามีอะไรจะพูดไหม:

วีพูดแล้วยิ้มให้ด้วยสีหน้าที่ดูหน้ากลัว

สายฟ้า:พ...พรุ่งนี้นายต้องอยู่ดูแลไน้นะและก็นายช่วยอุ้มไน้แทนฉันได้ไหมฉันเมื่อยนะ:

สายฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูกลัวนิดๆ

วี:อืม ได้:

วีพูดแล้วก็เอาตัวของไน้ที่อยู่บนหลังสายฟ้ามาอุ้ม

ตอนที่ถึงบ้านวีก็เอาตัวไน้ไปนอนบนเตียง (เอ่อลืมบอกไน้กับวีนอนด้วยกันและลินกับน้ำฟ้าก็นอนด้วยกันส่วนสายฟ้านอนคนเดียวนะ)ผ่านไปไม่นานเท่าไหรวีก็ปลุกไน้ให้กินข้าวกินยา

วี:กินยาแล้วก็ไปนอนนะ:

วีพูดแล้วก็ลูบไปที่ผมไน้

ไน้:อืมนายกินข้าวยังอะ:

ไน้ถามวีออกไปอย่างง่วงๆ

วี:กินแล้วทำไมหรอ:

วีงงนิดๆที่ไน้ถามถึงอย่างงั้นแต่ก็ตอบไป

เอ่อ! ลืมบอกคือทุกคนอาบน้ำแล้วนะ

ไน้:มานอนตรงนี้หน่อยสิ:

ไน้พูดอย่างง่วงแล้วเอามือตบลงที่ข้างๆตน

วี:อืม ได้สิ:

วีตอบออกไปอย่าง งง

จากนั้นวีก็ลงไปนอนข้างๆไน้แล้วจากนั้นไน้ก็นำหัวของตนไปหนุนทีี่อกของวี วีก็งงกับสิ่งที่ไน้ทำเป็นอย่างมาก

วี:ท...ทำอะไรอะไน้:

วียังตกใจกับสิที่ไน้ทำ

ไน้:ก็ฉันอยากให้นายกอดหนิแล้วนายก็นอนได้แล้ว:

ไน้พูดแล้วก็เอามือข้างหนึ่งไปวางที่ไหลของวี

วี:ครับๆ(โอ้ย! นี้อ้อนป่ะเนี้ยทำไมดูน่ารักจังวะข้อยอยากสิบ้าตาย):

ไน้พูดออกมาอย่างยิ้มๆแล้ววีก็กอดไน้

แล้วทั้งคู่ก็เผอะหลับไปแล้วเรื่องนี้ก็จบล้อเล่นมันต้องเป็นแล้วตอนนี้ก็จบนะ

ถ้าทำไม่สนุกยังไงก็ขอโทษด้วยนะ