ชายสองคนยืนต่อสู้กันอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาอย่างหนัก โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย

บ้างก็เปลี่ยนฝ่ายต่างฝ่ายต่างล้มลุกคลุกคลานบาดเจ็บจากการต่อสู้ จนกระทั่งชายคนหนึ่งเล่นที่เผลอออกมาโดยเอาปืนออกมากะจะยิงอีกฝ่าย จนเกิดการยื้อยุดฉุดกระชากปืนกันไปมา

ปังงงง!!

เสียงของปืนถูกลั่นไกออกมาเสียงดังสนั่น ชายคนหนึ่งค่อยๆซุดตัวลงวางมือออกจากปืน ลงไปนอนกองอยู่กับพื้นถนนพร้อมกับเลือดที่ไหลอาบออกมาจากร่างกายเต็มพื้นถนนปะปนกับสายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาต่อเนื่องไม่ขาดสายเป็นจำนวนมาก จนสีของเลือดนั้นค่อยๆจางเลือนลงไปตามสายฝนที่ตกลงมาชำระล้าง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงสีของความเป็นเลือดไว้ให้เห็นอยู่

1 ปีต่อมา..



สนามบิน..

หญิงสาวร่างสูงเดินออกมาจากสนามบินโดยมีลูกน้องเดินติดตามคุ้มกันประกบอยู่รอบกายทั้งด้านข้างด้านหน้าและด้านหลัง เพื่อให้เธอปลอดภัยจากผู้คนแล้วสิ่งรอบข้าง

“คุณหนูครับ!”

เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินอยู่ด้านหลังซ้ายมือเธอกล่าวขึ้น

“ว่าไง..”

หญิงสาวตอบรับคำ

“ผมคิดว่าผมรู้สาเหตุที่ทำให้นายใหญ่ต้องเสียชีวิตแล้วครับ”

“เดี๋ยวไปคุยกันในรถ..”

สิ้นคำนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกจนเดินไปที่รถตู้คันสีดำขัดและขึ้นรถไปนั่งเพื่อเดินทางออกจากสนามบิน

“คนที่เป็นต้นเหตุให้นายใหญ่ต้องตายคือชา ฮเยนาครับ”

“ชา ฮเยนางั้นหรอ..นายมีรูปเธอมั้ย”

เธอกล่าวเสียงแข็งแล้วกล่าวถามลูกร้องของตน

“ครับบ! มีครับ..เธอเป็นนักร้องนักแสดง รูปเธอหาได้ไม่ยาก”

ยื่นโทรศัพท์ให้กับผู้เป็นเจ้านายดูแล้วเธอก็จ้องหน้าจอโทรศัพท์ตาแข็ง



“สาเหตุล่ะ!!”

กล่าวถามเสียงแข็ง

“เพราะเธอ..มีคนคิดจะฆ่าเธอ นายใหญ่จึงตามไปช่วยเธอ ฉันต้องตายแทนเธอ”

“แล้วทำไมถึงไม่บอกฉันตั้งแต่ตอนนั้น มาบอกอะไรตอนที่พี่ชายฉันตายไปแล้วตั้งปีนึง”

“พวกเราคิดว่าควรจะให้คุณหนูเรียนจบก่อนจะดีกว่า แล้วค่อยบอกเรื่องนี้ เพราะไม่งั้นคุณหนูคงไม่เรียนต่อจนจบแน่”

เสียงชายหนุ่มอีกคนกล่าวขึ้นมา

“นับจากวันนี้ให้เรียกฉันว่านายใหญ่ ฉันจะรับตำแหน่งทุกอย่างแทนพี่ชายฉันเอง”

เธอกล่าวพร้อมในมือก็กำโทรศัพท์เอาไว้แน่น

“ครับคุณหนู..”

ชายหนุ่มคนเดิมตอบรับ

“เมื่อกี้ฉันพึ่งพูดว่าอะไรนะ”

“ครับ!! นายใหญ่..!”

“ครับ!”

“ผู้หญิงคนนี้อยู่ค่ายอะไร”

“YJSDครับ!!”

“หื้มม!! จริงดิ..”

เธอกล่าวอุทานอย่างเหลือเชื่อ

“ค่ายนี้ฉันถือหุ้นอยู่กว่า 43 เปอร์เซ็นต์อยู่นี่นา ถ้างั้นก็เป็นเรื่องง่ายเลยล่ะสิ พี่จะทำให้ผู้หญิงคนนี้มา..กับเรา”

.

.

.

เช้าวันต่อมา..

07:21 น.

ปัง! ปังง!! ปัง! ปังงง!! ปังง!!! ปัง!

หญิงสาวร่างสูงยืนเล็งปืนไปยังเป้าหมายแล้วกดลั่นไกยิงออกไปจนเกิดเสียงดังขึ้นในบ้านหลังหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้มีใครแตกตื่นกับเสียงปืนที่ดังสนั่นแต่อย่างใด

เมื่อเธอได้ยินจนลูกกระสุนหมดแม็กเธอก็วางปืนลงจากมือ

“ว่าไง ได้ตัวเธอมามั้ย”

“ทางค่ายเพลงไม่ยอมเลยครับ..เพราะไม่เชื่อว่าเป็นคำสั่งของนายใหญ่”

เขายืนตอบคำถามพร้อมกับหยิบปืนขึ้นมาใส่ลูกกระสุนให้กับผู้เป็นนาย

“ส่งโทรศัพท์นายมา..บอกคัง แทวอนส่งโทรศัพท์ให้เขาด้วย”

“ครับบ..!”

.

“เจ้านายผมจะคุยกับคุณ..คุณชเว”

หยิบยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

“คุณชเว..ถ้าคุณไม่ให้ยัยนั่นกับฉันคุณเตรียมตัวถูกปลดออกจากประธานได้เลย อย่าลืมนะหุ้นฉันมีมากกว่าคุณ”

“คุณ..คุณพัค คือว่า...ผมไม่คิดว่าจะเป็นคุณจริงๆ ขอโทษด้วยครับ”

ชายวัยกลางคนที่คุยอยู่ในสายเมื่อรู้ว่าคนปลายสายนั้นเป็นใครก็รีบกล่าวคำขอโทษอย่างเร็วควัน

“ฉันเปลี่ยนใจละ ผู้หญิงคนนั้นเธอมีงานอะไรถอดเธอออกให้หมด ทั้งงานละครงานเพลงงานอีเวนท์ต้องไม่มี เพราะฉันต้องการตัวเธอ..”

เธอกรอกเสียงเข้มลงใส่มือถือสายตาเฉียบขาด

“ไม่ได้นะครับคุณพัค ถ้าทำแบบนั้นค่ายละครในเครือของเราเดือดร้อนแน่ เราถ่ายได้เกือบครึ่งเรื่องแล้ว ต้องมีความเสียหายมากแน่ๆ ทั้งค่าตัวของชา ฮเยนาเราต้องเสียเงินเปล่าอีกนะครับ”

“เรื่องของคุณ..ไม่เกี่ยวกับฉัน หรือว่าคุณอยากโดนถอดจริงๆก็ได้นะ”

กดวางสายแล้ววางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะ ก่อนจะยื่นมือไปหยิบปืนพกสั้นขึ้นมา แล้วชักปืนเล็งไปยังเป้าหมายข้างหน้า

ปัง! ปัง!! ปัง! ปัง! ปัง!! ปัง!! ปัง! ปัง!

เป้าหมายที่ถูกยิงไปจนครบแปดนัดแล้ว ลูกน้องของเธอก็ได้นำแผ่นเป้าที่เธอยิงนั้นวิ่งเข้ามาให้เธอดู

แต่ปรากฏว่าเป้าที่ถูกยิงไปนั้นไม่มีส่วนใดเลยที่ถูกยิงหรือไม่มีรอยลูกกระสุนที่ทะลุผ่านแม้แต่รูเดียว นอกจากบริเวณส่วนของศีรษะที่มีรอยกระสุนปืนยิงทะลุครบทั้งแปดนัด

วันต่อมา..

ร่างเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งก้าวเท้าลงจากรถเดินเข้าไปในบริษัทเพลงโดยที่มีการ์ดคอยเดินคุ้มกันความปลอดภัยให้อยู่รอบกาย จนกระทั่งเธอเดินขึ้นไปถึงห้องทำงานของประธานบริหารสูงสุด

“ชา ฮเยนามาถึงแล้วใช่มั้ย”

“ชา ฮเยนากำลังขึ้นมาพบท่านประธานครับ”

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“นั่นไงครับ..มาถึงพอดี”

กล่าวจบหญิงสาวร่างเล็กก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง

“ท่านประธานสั่งเลิกกอง แล้วเรียกตัวฉันมาทำไมคะ”

“ผมจะยกเลิกการถ่ายทำละคร อีเวนท์..งานเพลงและงานอื่นๆของคุณทั้งหมด”

“นั่นมันงานฉันนะคะ ท่านประธานทำแบบนี้ทำไม”

“ผมไม่ได้อยากจะทำ..แต่มีคนบีบบังคับให้ผมทำ แล้วถ้าผมไม่ทำตาม...”

“คุณเป็นท่านประธานของที่นี่นะคะ แล้วใครเค้าจะบังคับท่านประธานได้”

“ใช่!! ผมเป็นประธานของYJSDก็จริง..แต่ผมไม่ใช่เจ้าของที่นี่ เจ้าของที่นี่ตัวจริงสั่งให้ผมถอดคุณออกจากงานทุกอย่าง ไม่งั้นเขาจะปลดผมออกจากตำแหน่ง”

“ท่านประธานไม่ใช่....!!”

มองหน้าท่านประธาน

“เชิญคุณชา ฮเยนาไปกับผมด้วยครับ”

“คุณเป็นใคร..ถึงได้มาบอกฉันให้ไปกับคุณ”

หันไปมองหน้าและถามชายหนุ่มร่างสูงอีกคน

“ก็เป็นเจ้าของตัวจริงของที่นี่ไง”

คำกล่าวนั้นเป็นของหญิงสาวร่างสูงที่เปิดประตูก้าวเท้าเข้ามาในห้องนี้อีกคน

“พัค....ชอนอา..!!”

“รู้จักฉันรึไง..ถึงได้รู้จักชื่อฉันน่ะ”

“เธอจำฉะ...!!”

“หุบปากของเธอแล้วไปกับฉัน”

เธอพูดยังไม่ทันจะจบแต่ก็ถูกชิงตัดบทพูดโดยหญิงสาวที่พึ่งเข้ามาเยือนใหม่ไปเสียก่อน

“นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอเป็นเจ้าของที่นี่งั้นหรอ”

“อย่าทำตัวเหมือนรู้จักฉัน เพราะฉันไม่รู้จักเธอ..”

“ยัยนี่ฉันขอก็แล้วกันนะ คัง แทวอนพาตัวผู้หญิงคนนี้ออกไป”

ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประธานทำได้แค่มองด้วยความไม่พอใจและบ่ายหน้าหนีเพียงเท่านั้น เมื่อพัค ชอนอาสั่งให้ลูกน้องตัวเองพาตัวของชา ฮเยนาออกไป

“อย่าบ่ายหน้าหนี..อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ฉันไม่ชอบนะคุณรู้มั้ย”

มองค้อนชายผู้นั้น

“ถ้าฉันเกิดไม่พอใจขึ้นมา..ฉันอาจจะมานั่งเก้าอี้ตัวนั้นแทนคุณก็ได้นะ แต่ถ้าเกิดปัญหาขึ้นมา.....ปังง!! เพราะฉะนั้นอย่าทำให้ฉันไม่พอใจก็แล้วกัน”

ค้อนสายตามองอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะหันหลังเดินกลับออกไปจากห้องนี้ แล้วฉีกยิ้มมุมปากเบาๆอย่างสาสมใจ

“นี่มันเรื่องอะไรกันชอนอา..”

น้ำเสียงของชา ฮเยนากล่าวถามด้วยความสงสัยและงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความต้องการคำตอบ

“นั่งเงียบๆไปก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับเธอ”

เธอไม่ตอบคำถามใดๆนอกจากพูดบอกออกคำสั่งบอกให้เธออยู่ๆเงียบๆ

“เธอไม่บอกฉันแล้วฉันจะรู้ได้ยังไงกัน วันนี้มันเรื่องอะไร..”

ยังดึงดันที่จะถามเอาคำตอบ

“บอกให้หุบปากไงห๊ะ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง”

พัค ชอนอาตะคอกออกมาอย่างเหลืออด

“ถ้าไม่บอกฉันก็ไม่ไป จอดรถให้ฉันลงเดี๋ยวนี้”

“ถ้าไม่หุบปากฉันจะสั่งลูกน้องให้ฆ่าเธอซะ จอดรถแวะข้างหน้าให้ฉันด้วย”

พูดขู่อีกฝ่ายแล้วหันไปบอกให้ลูกน้องจอดรถให้ตัวเองต่อ

“นายใหญ่จะไปไหนหรอครับ”

เสียงของคัง แทวอนมือขวาของพัค ชอนอากล่าวถามเธอ

“นายไม่ต้องรู้หรอก แค่จอดรถให้ฉันก็พอ”

สิ้นเสียงนั้นรถก็ถูกจอดลงนิ่งอยู่กับที่ แล้วเธอก็ก้าวเท้าลงมาจากรถ เมื่อลูกน้องลงมาเปิดประตูให้

“อยู่นี่แหละไม่ต้องตามมา พวกนายคอยดูยัยนั่นเอาไว้ให้ดีก็พอ.......พายัยนั่นกลับไปก่อน เดี๋ยวฉันจะกลับเอง..ไม่ต้องให้คนตามมา”

“แต่ว่านายใหญ่ครับบ!!”

“บอกให้พายัยนั่นกลับไปก่อนไง”

“ครับบ!!”

คัง แทวอนตอบรับคำแล้วเธอก็เดินหนีจากลูกน้องทุกคนที่ตรงนั้นไป

4 ชั่วโมงต่อมา...

ร่างสูงของพัค ชอนอาเดินตรงเข้ามาหาลูกน้องของตนที่หน้าห้องๆหนึ่งด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่แอบแฝงไปด้วยความน่ากลัวและน่าเกรงขามจนทำเอาลูกน้องหลายคนก้มหน้าหลบสายตาไม่กล้าที่สบตากับเธอเลยด้วยซ้ำ

“พวกนายมีอะไรทำก็ไปทำไป ยัยนี่ฉันจะจัดการเอง”

“แล้วถ้าเธอทำอันตรายนายใหญ่ล่ะครับ”

คัง แทวอนกล่าวด้วยความไม่อยากไปเพราะกลัวว่าเธอจะได้รับอันตราย

“ดูเหมือนคำสั่งฉันมันจะไม่มีประโยชน์อะไรเลยใช่มั้ย”

“เปล่าเลยครับนาย..”

ยู จองมินมือซ้ายของเธอรีบตอบปฏิเสธขึ้นมาในทันที

“ถ้างั้นก็ออกไปซะสิ”

“ครับบ!!”

ตอบรับคำแล้วพากันเดินออกไป ส่วนเธอก็เปิดประตูเข้าไปในห้องนั้น

“เธออ..เธอเป็นต้นเหตุให้พี่ชายฉันต้องตาย”

“เธอพูดเรื่องอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง..”

บุคคลที่นั่งอยู่ในห้องนั้นรีบตอบกลับไปในทันทีพร้อมกับที่จะเดินหนีออกไปจากห้องนี้ แต่ก็ถูกพัค ชอนอาจับรั้งแขนและออกแรงบีบเอาไว้

"นี้ปล่อยนะ ฉันเจ็บ.."

ทำสีหน้าท่าทางที่แสดงออกถึงความเจ็บที่เกิดจากแรงบีบแขนของอีกฝ่าย

"จะไม่รู้เรื่องได้ยังไง ในวันที่พี่ชายฉันตายเธอก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยไม่ใช่รึไง”

“พูดบ้าอะไร..ฉันไม่เข้าใจ แล้วเธอพาตัวฉันมาที่นี่ทำไม”

“อย่าตอแหลสิ ฉันไม่มีทางเชื่อเธอหรอก เพราะอาชีพของเธอมันคือการเล่นละครโกหกคนอื่น แล้วที่ฉันเอาตัวเธอมาที่นี่ก็เพราะฉันอยากจะทรมานเธอยังไงล่ะชา ฮเยนา”

จ้องมองใบหน้าของชา ฮเยนาด้วยความเคียดแค้นในตัวเธอ

“นี่เธอเป็นบ้าไปแล้วรึไง ชอนอาคนเดิมที่ฉันเคยรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้นะ”

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่เคยรู้จักเธอ..อย่ามาทำตัวเหมือนกับว่าเธอรู้จักฉันดี”

กล่าวเสียงแข็งยืนยันคำตอบ

“จะไม่รู้จักได้ยังไง ในเมื่อเราเคย....!!”

“จะยังไงก็ช่าง..ในเมื่อฉันบอกว่าไม่รู้จักก็คือไม่รู้จัก เพราะเธอไม่ได้อยู่ในเศษเสี้ยวของความทรงจำของฉันเลยแม้แต่น้อยนิดเดียวก็ไม่มี..”

เธอยังพูดไม่ทันจะจบก็ถูกพัค ชอนอาชิงตัดบทพูดของตัวเองไปเสียก่อนด้วยสีหน้าที่ช่างเย็นชาไร้อารมณ์และความรู้สึก

"ชอนอา..!!"

"เก็บปากของเธอไว้ร้องขอความเมตตาจากฉันจะดีกว่ามั้ย เพราะตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอจะต้องอยู่กับฉัน โดนฉันทรมานไปอีกยาวนานเลยแหละ"

เธอพูดกระแทกเสียงออกมาเพื่อย้ำทุกคำพูดที่เธอได้กลั่นออกมาจากปาก

"เธอมันบ้าไปแล้วชอนอา.."

"ฉันบ้าก็เพราะใครล่ะ ก็เพราะเธอไง"

ดึงตัวของชา ฮเยนาเข้ามามองหน้าใกล้ๆ

"เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะทำกับฉันแบบนี้ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ"

"เฮ่อะะ!! แจ้งตำรวจหรอ เอาเลยสิ! แจ้งเลยสิ เพราะตำรวจในโซลก็ทำงานให้กับบ้านฉันกันทั้งนั้น"

กล่าวในเชิงเยาะเย้ยอีกฝ่าย

"รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปทานข้าวกับฉันแล้วก็รีบนอนด้วย..พรุ่งนี้เธอต้องเดินทางแต่เช้า เพราะฉันไม่มีทางเก็บเธอไว้ให้เธอหนีออกไปได้ง่ายๆแน่ๆ แล้วถ้าเธอจะบอกว่าฉันเลวก็ได้นะ เพราะฉันก็เลวจริงๆนั่นแหละ"

"ใช่..เธอมันเลวมาก หายไปตั้งหลายปี ไม่คิดเลยว่ากลับมาคราวนี้จะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้"

พูดตอกกลับอีกฝ่ายจนจบก็ผลักร่างของเธอออกไปให้ห่าง และกำลังจะเดินออกไปแต่ก็ถูกรั้งเอาไว้อีกรอบ

"เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ฉันบอกให้เธอไปอาบน้ำ"

"ฉันไม่อาบ..ฉันจะกลับบ้าน"

"ไม่มีทางซะหรอก..ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ซะ แม่บ้านเตรียมให้เธอไว้หมดแล้ว เธออย่าพึ่งยั่วโมโหฉัน เพราะถ้าฉันโมโหขึ้นมาเธอจะเจ็บตัวเอาเปล่าๆ"

กล่าวจบก็เดินออกไปจากห้อง

"บ้าไปแล้วรึไง ฉันไปทำอะไรให้เธอกัน"

เธอพูดทิ้งท้ายหลังจากที่พัค ชอนอาได้เดินออกไปและปิดประตูห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

10 นาทีผ่านไป..

ร่างสูงของพัค ชอนอาเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้นอีกครั้ง และก็เห็นว่าชา ฮเยนายังคงอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

"ฉันบอกให้เธอไปอาบน้ำ ทำไมไม่ไปอาบ.."

"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่อาบ ฉันจะกลับบ้านน.."

"ไม่อาบใช่มั้ย..!! ได้....!!!"

เดินเข้าไปลากตัวชา ฮเยนาเข้าห้องน้ำ จากนั้นก็จับเธอโยนเข้าไปในห้องน้ำ แล้วตัวเองก็เดินตามเข้าไปเปิดน้ำจากฝักบัวลงมาแล้วฉีดใส่เธอจนตัวเปียกปอนไปหมดทั้งตัวเลยก็ว่าได้

"ทีนี้จะอาบได้รึยังห๊ะ!!"

ตะคอกเสียงกล่าวถามด้วยอารมณ์โกรธที่อีกฝ่ายไม่ยอมทำตามที่เธอสั่งให้ทำ

"ถ้าไม่ยอมอาบอีกฉันจะจับเธอถอดเสื้อผ้า แล้วอาบให้เธอเองซะเลยเอามั้ย"

"ไม่ต้อง..! ฉันจะอาบเอง.."

"ก็ดี..! พูดง่ายๆแบบนี้แหละดี..รีบอาบซะ ฉันให้เวลาเธออีก10นาที"

สิ้นคำพูดนั้นพัค ชอนอาก็เดินออกไปจากห้องน้ำทิ้งให้ชา ฮเยนาอยู่ในห้องน้ำคนเดียวเพียงลำพัง

"จะส่งของเมื่อไหร่.."

เสียงของพัค ชอนอากล่าวถามยู จองมินอยู่ที่หน้าประตูห้องห้องหนึ่ง

"พรุ่งนี้ตีสองครับนายใหญ่"

"ยกเลิกซะ..ธุรกิจมืดทั้งหมดฉันจะเลิกทำมัน.."

"ไม่ได้นะครับ..นายใหญ่ก็รู้ว่าวงการนี้เข้าแล้วออกไม่ได้ เอ๊ะะ..เดียะ...."

"แต่ฉันไม่ได้เข้า..ฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วย คนที่เข้าคือป๊ากับพี่ชายฉัน ไม่ใช่ฉัน.."

เธอรีบชิงคำพูดตัดประโยคในสิ่งที่เขาจะพูดต่อไปในทันที

"แต่ที่เรามีได้ขนาดนี้มันก็เพราะว่าไอ้ธุรกิจพวกนี้นะครับ"

"นายเข้าใจผิดอะไรไปรึเปล่า ยู จองมิน"

จ้องหน้าเขาอย่างจริงจัง

"ตระกูลฉันไม่ได้ได้มาจากการทำงายพวกนี้หรอกนะ แต่เป็นป๊าฉันต่างหากที่เป็นเดินเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับมันเองน่ะ ถึงฉันจะก้าวขึ้นมาแทนพี่ชาย แต่ก็ใช่ว่าฉันจะสืบสานสิ่งที่อาป๊าฉันทำไว้ต่อไปนี่นะ"

กล่าวจบก็ยกมือปัดผมตัวเองไปด้านหลัง

"ฉันน่ะ..ยังไม่อยากตายเพราะไปขัดผลประโยชน์ของใครเข้าหรอกนะ เพราะทุกคนในนี้ก็พร้อมใจกันที่จะออกจากมันกับฉันเหมือนกัน"

เชยผมตัวเองแล้วพูดกล่าวต่ออีกว่า

"แล้วไอ้พวกธุรกิจโรงแรม นำเข้ารถยนต์จากต่างประเทศ ก็มาจากธุรกิจของออมม่ากัยปู่ของฉันทั้งนั้น"

07:21 น.

"นี่..! ปล่อยฉันนะ ฉันเดินเองได้"

"ปล่อยให้โง่ดิ! ถ้าปล่อยให้เธอเดินเอง เธอก็หาโอกาสเธอน่ะต้องอยู่กับฉันไปอีกนาน เพราะฉะนั้น..! อย่าทำตัวดื้อด้าน ถ้าไม่อยากเจ็บตัว"

เมื่อพูดจบเธอก็เผยยิ้มอย่างสะใจออกมา

"เอาตัวไปขึ้นรถ.."

"ครับนายใหญ่.."

เสียงของคัง แทวอนกล่าวตอบรับคำและทำตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านาย

2 ชั่วโมงต่อมา..

ร่างสูงของพัค ชอนอายืนมองไปที่เฮลิคอปเตอร์สองลำที่จอดอยู่ตรงหน้าไม่ใกล้ไม่ไกล

"พวกนายพายัยนี่บินไปเกาะ폭포(พกโพ)ก่อนเลย ฉันจะตามไปทีหลัง..ส่วนนาย..! ยู จองมิน อยู่คุญยกับฉันก่อน ค่อยตามไปพร้อมกับฉัน"

ยู จองมินหันไปมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งแล้วหันหลังให้ทำเป็นไม่สนใจ

"ยู จองมิน..! ฉันบอกให้นายอยู่คุยกับฉันก่อนไง ถ้าไม่ฟังกัน นายก็ไม่ต้องตามฉันไปไหนอีกเลย"

ยังคงยืนนิ่งหันหลังให้เธอ

"อย่ามาทำตัวแข็งกร้าวใส่ฉัน นายก็รู้ว่าถ้าฉันไม่ชอบอะไรฉันจะไม่เก็บมันไว้ให้รกหูรกตา และแนนอนสิ่งที่ฉันจะทำคือการเก็บมันซะ"

เธอกล่าวย้ำประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงหนักแน่นโดยไม่ไว้หน้าใคร ซึ่งบ่งบอกถึงว่าเธอทำจริงเป็นแน่นอน

"มันจะเกินไปแล้วนะชอนอา.."

เสียงของชา ฮเยนากล่าว

"หุบปากอยู่เงียบๆไป อย่าเสือกเรื่องของฉัน เพราะอีกหน่อยมันก็จะถึงคิวของเธอแล้ว"

จิกสายตามอง

"เธอมันบ้าอำนาจ..เก่งแต่ปาก"

เพรี๊ยะะ!!

เสียงฝ่ามือของพัค ชอนอาตบกระทบลงบนใบหน้าสาวของชา ฮเยนาด้วยความเร็วแรง ซึ่งทำให้สายตาของลูกน้องของเธอทุกคนพร้อมใจกันหันไปมองชา ฮเยนาที่โดนตบหน้า

"ที่นี้ก็รู้แล้วรึยังว่าฉันไม่ได้เก่งแต่ปาก อย่ามาอวดดีกับคนอย่างฉัน”

พูดกับชา ฮเยนาแล้วเหลียวตามองลูกน้องจนพวกเขาต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาที่น่ากลัวและน่าเกรงขามไปในทันที และจากนั้นเธอก็ออกคำสั่งกับลูกน้องทุกคนที่ตามมาด้วยกับเธอต่อว่า

“รีบเอาตัวไปขึ้นฮอก่อนที่ยัยนี่จะเจ็บตัวไปมากกว่านี้"

"ครับนายใหญ่.."

สิบนาทีผ่านไปหลังจากที่เฮลิคอปเตอร์ขึ้นสู่ท้องฟ้า มีเพียงร่างของหญิงสาวและชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่เหนือจุดลานบินเพียงเท่านั้น

"จองมิน..! หันหน้ามาคุยกับฉัน"

หันกลับไปหาเจ้านายด้วยความไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่

"อีกสองวันนายเตรียมส่งของซะ"

"คุณจะบ้ารึไงกัน ในเมื่อคุณสั่งให้ผมยกเลิกออเดอร์ไปแล้ว"

"นายคิดว่าฉันโง่หรอ ถ้าฉันโง่ฉันจะคุยกับนายอยู่หน้าห้องที่ฉันขังยัยนั่นอยู่รึไงกัน นั่นมันแผนลวงของฉันเองที่จะทำให้ยัยนั่นคิดว่าเราเคยค้าสารเสพติด แล้วจะได้มีความเกรงกลัวเรา"

จ้องมองหน้าอีกฝ่ายพร้อมอธิบายเหตุผลทุกอย่างให้เขาฟัง

"ก่อนที่ฉันจะคุยกับนายเมื่อเช้านี้ ฉันโทรไปบอกลูกค้าไปแล้ว"

"ผมคิดว่านายใหญ่จะหมายถึง การที่เราค้าไข่มุกว่าเป็นธุรกิจมืดซะอีก ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ"

เขากล่าวคำขอโทษผู้เป็นนายด้วยความรู้สึกผิดจากใจจริง

“ไม่เป็นไร..นายไม่ต้องบินไปกับฉัน ฉันจะไปคนเดียว ถ้าฉันไปถึงเกาะเมื่อไหร่คัง แทวอนก็จะบินกลับมาที่นี่เหมือนเดิม”

กล่าวจบก็ก้าวเท้าเข้าไปหาจองมินใกล้ๆ

“ฉันโทรบอกลูกค้าไว้แล้วว่าจะมีคนสั่งยกเลิกการส่งของ แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่การยกเลิกจริงๆ”

2 ชั่วโมงหลังบินถึงเกาะ

คัง แทวอนเดินเข้ามาหาพัค ชอนอาที่ยืนนั่งจิบไวน์ทอดสายตามองดูวิวทะเลอยู่ที่เก้าอี้หน้าบ้านพักตากอากาศ

“ผมว่านายใหญ่ทำเกินกว่าเหตุไปแล้วนะครับ”

“แล้วพี่ชายฉันล่ะ พี่ชายฉันตายเพราะยัยนี่ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ”

เธอกำแก้วไวน์ในมือแน่น

“อดีตมันผ่านไปแล้วนะครับ นายใหญ่ไม่ควรไปยึดติดอยู่กับมัน เธอเป็นแค่ต้นเหตุ แต่เธอไม่ได้เป็นคนฆ่านะครับ”

กล่าวพร้อมกับผายมือไปข้างในบ้าน

“ถ้าผมรู้ว่านายใหญ่จะเอาเธอมาทรมานร่างกายแบบนี้ ผมจะไม่ตามตัวเธอให้นายใหญ่ตั้งแต่แรกเลยเด็ดขาด ผมจะไปเอายามาทำแผลให้เธอ”

“ถ้านายไปเอายามาให้ยัยนี่ กระสุนปืนนัดนี้ได้เจาะกบาลเข้าไปอยู่ในสมองนายแน่”

ยืนขึ้นเล็งกระบอกปืนไปที่ศีรษะของคัง แทวอน

“นายก็รู้นี่ว่าฉันแม่นปืนแค่ไหน แล้วระยะแค่นี้ฉันยิงไม่พลาดแน่”

“ผมนึกว่านายใหญ่จะโตกว่านี้ซะอีก”

“นายกล้าสั่งสอนฉันงั้นหรอ”

ผั๊วะะ!!

ต่อยหน้าคัง แทวอนไปทีนึงแล้วชี้หน้าพร้อมบอกกับเขาไปอีกว่า

“อย่าบังอาจมาสอนฉัน..”

เธอกล่าวพร้อมกับจ้องมองหน้าของเขาด้วยความเกรี้ยวกราด

“ขอโทษครับบ..! แต่ที่นายใหญ่ทำมันเกินไปไหมครับ ผมสงสารเธอ..”

“คุณที่นายควรจะสงสารคือฉันมากกว่า งานที่อยากจะทำก็ไม่ได้ทำ เพราะแม่งต้องกลับมาดูแลกิจการของที่บ้านแทนทุกคนที่ตายไปจากฉันกันหมด”

ยังคงจ้องมองหน้าเขาด้วยความเกรี้ยงกราดแต่เพิ่มอารมณ์ความโกรธและความเจ็บปวดปะปนกันไปเข้ามาด้วย

“รีบบินกลับขึ้นฝั่งไปซะ แล้วเหลือคนไว้ที่นี่แค่สองคนก็พอ ถ้าคนอยู่บนเกาะนี้เยอะ มันจะเกะกะขวางลูกหูลูกตา ฉันไม่ชอบคนเยอะ แล้วก็ส่งเอกสารมาให้ฉันก็พอ อาทิตย์หน้าฉันค่อยจะเข้าไปดูงานที่โรงแรม”

“ได้..ผมจะไป แต่ก่อนไปผมขอนายใหญ่อย่าใช้ความรุนแรงที่เกินกว่าเหตุจะได้มั้ย เพราะยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันกับนายใหญ่”

“คนอย่างฉันน่ะ ไม่มีทางอ่อนข้อให้กับใครง่ายๆหรอกนะ”

“เข้าใจแล้วครับ ผมขอตัวก่อนแล้วกันครับ..”

หลังจากที่คัง แทวอนเดินจากไปเธอก็เดินไปยังห้องห้องหนึ่งเปิดประตูห้องเข้าไปเรียกใครบางคนที่อยู่ด้านในให้ออกมาจากห้อง

“ออกมานี่”

“ไม่ไป..!”

“ก็บอกให้ออกมาไง..หรืออยากเจ็บตัวอีกเป็นรอบที่สามรึไง”

“เจ็บก็เจ็บสิ! เพราะถึงยังไง ฉันก็ต้องโดนเธอทำแบบนี้อีกต่อไปอยู่เรื่อยๆอยู่แล้วนี่”

เดียวเข้าไปหาเธอข้างในใกล้ๆแล้วกระชากแขนเธอขึ้นมาด้วยความรุนแรง

“อย่าปากดีให้มากนัก ระวังจะได้ตายเพราะปากเอา..”

พูดขู่อีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“เธอมันก็แค่หมากเบี้ยตัวนึงที่อยู่ในมือฉันก็เท่านั้น ที่ฉันคิดอยากจะทำอะไรยังไงกับมันตอนไหนก็ได้”

สิ้นเสียงนั้นชา ฮเยนาก็มองหน้าเธอกลับไปด้วยความเจ็บและความเสียใจด้วยเช่นกัน