*นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นโดยจินตนาการของผู้เขียน

มิได้มีเจตนาไม่ดีต่อบุคคลในรูปภาพแต่อย่างใด

*ขออนุญาตเจ้าของภาพ

'ยามจื่อเพลานี้ถึงคราวออกรบ

บัลลังก์อำนาจแย่งมาด้วยหยาดเหงื่อและหยดเลือด

แผ่นดินกวงไฉต้องเป็นหนึ่งเดียว....'

แนะนำตัวละครหลัก

ไป๋ฮวา(นางเอก) จอมยุทธสาว อายุ 23 ปี

เก่งด้านวรยุทธ

บุคคลิก เย็นชา ฉลาดเฉลียว

หยางจวินลู่(พระเอก)ฮ่องเต้ อายุ 24ปี

เก่งด้านการเจรจา

บุคคลิก ดื้อรั้น เฟลนลี่(กับสาวๆไปทั่ว) ฉลาดเฉลียว

หยางหนิง(พระรอง,พี่ชายพระเอก,แม่ทัพ) อายุ 26 ปี

เก่งด้านการออกรบ

บุคคลิก ร้ายเงียบ

หลิวฉิง(นางรอง)ลูกสาวท่านเสนาบดี อายุ23 ปี

บุคคลิก นิสัยดี โอบอ้อมอารี

กวงไฉปีที่ 58

ณ ป่าใหญ่

"ท่านพี่ ข้าหิวแล้ว"ไป๋เจี๋ยเด็กหนุ่มวัยสิบห้าหันไปพูดกับคนเป็นพี่ที่วันทั้งวันเอาแต่นั่งอ่านคัมภีร์

"รออยู่ที่นี่ ห้ามไปไหนเด็ดขาด เดี๋ยวข้ามา"ไป๋ฮวาพูดจบรีบเดินออกไปหาของป่าให้ผู้เป็นน้อง

ผ่านไปชั่วครู่~

ตึก....ตึก....ฮี่ๆ

ไป๋ฮวาแนบหูกับพื้นดิน

"แย่แล้ว..."เธออุทานเสียงหลงพร้อมรีบเหาะไปหาน้องชายทันที

"นี่หรอพี่สาวเจ้า"หยางจวินลู่พูดขึ้น

"หน้าตาไม่เลวนะขอรับ"องครักษ์ข้างกายหยางจวินลู่พูด

"ใช่"ไป๋เจี๋ยพูดพร้อมพยักหน้า

"พวกเจ้าเป็นใคร!"ไป๋ฮวายกกระบี่ขึ้นชี้หน้าทั้งสอง

"ใจเย็นก่อน" หยางจวินลู่พูดพร้อมเดินเข้าไปใกล้

ไป๋ฮวา

"ปล่อยน้องข้ามาเดี๋ยวนี้"ไป๋ฮวาพูดอย่างเยือกเย็น

"ท่านพี่ข้ากลัว"

ไป๋ฮวานำกระบี่ต่อยไปที่ท้องของหยางจวินลู่จนเขาล้มลง

"บังอาจ"

องครักษ์รีบนำกระบี่ออกมาปะทะกระบี่ไป๋ฮวาทันที

เชี้ยง~(เสียงกระบี่ปะทะกัน)

ไป๋ฮวาเหาะไปสับท้ายทอยจนองครักษ์ล้มลงไปนอนกองกับพื้น

แปะ แปะ แปะ หยางจวินลู่ ปรบมือ

"เก่งดีนี่"

"ขอบคุณที่ชมข้า แต่ทางที่ดีปล่อยน้องข้ามาซะดีกว่า"

"หากข้าไม่ปล่อยล่ะ"

"ดูพวกเจ้าก็แต่งตัวดูดีไม่น่าเป็นโจรป่า"

"ข้าเป็นฮ่องเต้"

"(ดีดนิ้ว)ออกมา"หยางจวินลู่พูดจบทหารนับสิบเดินออกมาจากหลังต้นไม้

"ข้าไม่สน"พูดพร้อมเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับเหล่าทหาร

"กล้าก็เอาสิ"หยางจวินลู่นำมีดจ่อไปที่คอไป๋เจี๋ย

"ท่านพี่..."เสียงสั่น

"ดูหมิ่นเบื้องบนรู้หรือไม่ว่าต้องรับโทษสถานใด หากเจ้ายอมวางมือข้าจะไว้ชีวิตเจ้าและน้องของเจ้า"

"เจ้าต้องการอะไรรีบพูดมา!"ไป๋ฮวาพูด

"เรามายื่นข้อเสนอกันดีกว่าไหม"

"ว่ามา"

"ฝีมือเจ้าดูไม่เลวนิ....มาเป็นองครักษ์ให้ข้าดีกว่าไหม"ขยับมีดจ่อไปที่คอไป๋เจี๋ยเรื่อยๆ

"หากข้าไม่ตอบตกลงล่ะ"

"ข้าจะจับน้องเจ้าไปขังคุกปล่อยให้อดอยากจนตายไปกลับกันหากเจ้าตอบตกลงน้องเจ้าอยู่ในคุกแต่ไม่อดตาย"

"นานถึงเมื่อไหร่?"

"จนกว่าข้าจะพอใจ"

"หากเจ้ารับข้อเสนอของข้าได้ข้าจะตอบตกลงโดยไม่ไตร่ตรอง"

"อืม ลองว่ามาสิ?"

"ข้อแรกข้าจะไปหาน้องข้าเมื่อไหร่ก็ได้

ข้อสองข้าไม่อยู่เฝ้าเจ้าตลอดเวลา"

"ข้อแรกข้ารับได้แต่ข้อสอง"

"เจ้ารับไม่ได้ไม่เป็นไร..."

"ข้ารับได้"

"งั้นข้าตกลง"

หยางจวินลู่เก็บมีด

"นำฮุ่ยหมิง(องครักษ์)กลับวังส่วนน้องชาย(ไป๋เจี๋ย)นำไปขังคุกใต้ดิน...ขังเดี่ยวและห้ามให้อดอาหารเด็ดขาด"หยางจวินลู่ออกคำสั่งเหล่าทหาร

"รับทราบพะยะค่ะ"เหล่าทหารตอบ

"ส่วนเจ้าไปกับข้า"หยางจวินลู่หันกลับไปพูดกับไป๋ฮวา

"ไปไหน"เสียงเรียบ

"จวนสหายข้า"หยางจวินลู่เดินนำ

จวนจงหนาน

"ใครมาน่ะ"ชายผู้หนึ่งพูดขึ้น

"ข้าเอง"หยางจวินลู่พูด

"สหายรักข้านี่เอง"หลี่ฮวน(สหาย)เดินไปโอบคอหยางจวินลู่

"นั่นผู้หญิงเจ้ารึ"หลี่ฮวนมองไปที่ไป๋ฮวา

"ข้าไม่ใช่ผู้หญิงของเขา"ปฏิเสธเสียงเรียบ

"เอ่อ...นางคือองครักษ์ข้าน่ะ"กระซิบ

"ฮ่าๆ(ยิ้มเจือนๆ)ขอโทษท่านองครักษ์ด้วย

อย่าได้ถือส่าหาความข้าเลย"

"เข้าไปพูดคุยในจวนเจ้าดีหรือไม่...อยู่ด้านนอกนานข้าเกรงว่าไม่ปลอดภัย"หยางจวินลู่พูดกับหลี่ฮวน

"โทษทีๆข้าลืมไป"หยางจวินลูู่กับหลี่ฮวนเดินเข้าไปในจวน

"เจ้าไม่เข้ามาด้วยเหรอ"หยางจวินลู่หันกลับไปพูดกับ

ไป๋ฮวา

"ข้าอยู่เฝ้ายามตรงนี้"

หยางจวินลู่ยิ้มให้แล้วเดินเข้าไปในจวน

ยามเฉิน

"ไว้คราวหน้าข้ามาเดินหมากรุกกับเจ้าใหม่"

"ได้สิ...ข้าไปส่งไหม"

"ไม่ต้อง"

"กลับวังกันเถอะ"หยางจวินลู่พูดกับเป๋ยฮวา

"เหตุใดเจ้าถึงกลับค่ำเช่นนี้"เป๋ยฮวาพูด

"ข้าไม่ได้กลับคนเดียว..."

"ข้าไม่ใช่เทพ"เป๋ยฮวาพูดตัดพ้อ

ระหว่างเดินทางกลับ

ตึก...ตึก(เสียงเท้า)

"ช้าก่อน!"เป๋ยฮวาพูดขึ้น

"ห๊า!"หยางจวินลู่ประหลาดใจ

"ออกมา!"

จู่ๆมีผู้หญิงคลุมชุดดำคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังต้นไม้

"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าสะกดรอยตามพวกเจ้ามา?!"

ควับ~หญิงชุดดำชักมีดออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่หยางจวินลู่ทันที

เพล้ง~(เสียงมีดตก)

ไป๋ฮวาใช้วรยุทธที่ตนได้ฝึกฝนโดยไม่ใช้กระบี่ปัดมีดตกพร้อมจับแขนหญิงชุดดำมาไขว้หลัง

"เจ้า!ปล่อยข้า"หญิงชุดดำพยายามดิ้น

ฟึ่บ~ หยางจวินลู่เปิดผ้าคลุมหญิงชุดดำออก

"ที่แท้ก็เป็นเจ้าหรอกหรือ(นางสนมของพี่ชายพระเอก)!"หยางจวินลู่พูดอย่างเจ้าเล่ห์

"ปล่อยนางเถอะ"หยางจวินลู่พูดเสียงเรียบ

ไป๋ฮวาค่อยๆสลัดมือออก

"ฝากไปบอกท่านพี่ข้าด้วยว่าข้าไม่ตายง่ายๆหรอก"

"ฝากไว้ก่อนเถอะ!"นางสนมพูดจบรีบวิ่งหนีไป

"ต้องขอบใจเจ้า"หยางจวินลู่พูด

"รีบกลับ ...ข้าจะไปหาน้องชาย"

หยางจวินลู่พยักหน้า

ราชวังกวงไฉ

"ฮ่องเต้กลับมาแล้วข้าน้อยเป็นห่วงแทบเเย่"ฮุ่ยหมิงรีบวิ่งมาหาหยางจวินลู่ด้วยสีหน้าวิตกกังวล

"ไม่ได้เรื่อง! ข้าเกือบเอาชีวิตออกจากป่านั่นไม่ได้"

"ขออภัยขอรับ ข้าน้อยผิดไปแล้ว...ข้าน้อยจะไปคุกเข่าขอโทษหน้าจวนท่านจนกว่าท่านจะให้อภัย"

"ช่างเถอะๆ วันนี้ข้าเหนื่อยมามากพอแล้วข้าจะไปพักผ่อน"

"ขอบพระคุณท่านอย่างมาก...คราวหลังข้าน้อยจะดูแลท่านอย่างไม่วางสายตาเลยขอรับ"ยิ้มดีใจ

"ไหนน้องชายข้าล่ะ?"ไป๋ฮวาพูด

"ปินเฟย(นางสนมข้างกาย)เจ้าช่วยพาแม่นางผู้นี้ไปหาน้องชายของนางและพานางไปพักจวนหลังด้วย"

"รับทราบเพคะ"ปินเฟยเดินนำ

"ฮุ่ยหมิง"หยางจวินลู่พูด

"มีอะไรรึขอรับ"

"หลังจากนางไปหาน้องชายเสร็จ เจ้าช่วยจับตาดูนางไว้ด้วย ข้ารู้สึกว่าวรยุทธนางไม่ธรรมดา อาจจะเป็นนักฆ่าที่แฝงตัวมาก็ได้"กระซิบ

"รับทราบขอรับ"

คุกใต้ดิน

"เป็นยังไงบ้าง พวกเขารังแกเจ้าไหม"ไป๋ฮวารีบเดินไปไต่ถามน้องชายทันที

"อร่อยมากขอรับ"ไป๋เจี๋ยพูดไปกินไปอย่างเอร็ดอร่อย

"ข้าน่าจะปล่อยให้เจ้าตายตั้งแต่แรก..."ไป๋ฮวาบ่น

"ท่านพี่อย่าบ่นข้าเลยนะ อาหารที่พวกเขานำมาให้ข้ามีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้น"

"ทำตัวเป็นเด็กไปได้..."ไป๋ฮวาถามน้องชายอย่างเป็นห่วง

"ท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอกพวกเขาไม่ได้รังแกข้า"

"ดูแลตัวเองดีๆนะ "

"ขอรับ"ยิ้มอย่างดีใจ

"ข้าไปก่อนละนะ"

จวนหลัง

"จวนนี้ค่อนข้างเปลี่ยวไปหน่อยเพราะอยู่ห่างจากจวนอื่นหวังว่าท่านคงอยู่ได้"ปินเฟยพูด

"อืม"

"ไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัว"พูดจบปินเฟยก็เดินออกไป

ไป๋ฮวาเดินสำรวจจวน

"จวนยังใหม่แต่ฝุ่นละอองเยอะ...สร้างแล้วไม่มีคนอยู่สินะ"ไป๋ฮวาเอ่ยขึ้น

หลังจากปัดฝุ่นเสร็จ

'ไป๋ฮวาลูก...รีบพาน้องหนีไป...รีบพาน้องหนีไป'

'ไม่นะท่านพ่อท่านแม่....พวกท่านต้องหนีไปกับข้าสิ'

'หนีไป...หนีไป....'

'ไม่...ไม่...'

"ไม่...ไม่..."ไป๋ฮวาตกใจตื่นพร้อมเหงื่อที่ไหลท่วมตัว

"เฮ้อ~นี้ข้าฝันร้ายอีกแล้วหรอ..."

ไป๋ฮวาเดินออกมาดูดาวก่อนจะพูดขึ้นว่า

"ถึงข้าไม่ได้ล้างแค้นพวกโจรใจบาปนั่นด้วยน้ำมือของข้าแต่สวรรค์ได้ลงโทษพวกเขาแล้วพวกท่านอย่าได้กังวลไป"

เช้าต่อมา~

ก็อก ก็อก ก็อก

"เจ้าตื่นแล้วหรือยัง"ปินเฟยเคาะประตูจวน

แอ๊ด~ ประตูจวนเปิดออก

"เหตุใดเจ้าถึงมาปลุกข้าแต่เช้า"

"ฮ่องเต้ใช้ข้าให้มาเรียกท่านไปเข้าพบ"

"อืม"

ณ ตำหนักหน้า

"แม่นางที่ท่านเรียกพบ รออยู่หน้าตำหนักแล้วขอรับ"

ฮุ่ยหมิงกระซิบบอกหยางจวินลู่

"บอกให้นางเข้ามาส่วนเจ้าไปทำงานต่อเถอะ"

"ขอรับ"

ไป๋ฮวาเดินเข้าตำหนัก

"ท่านเรียกข้ามา...มีเหตุอันใด?"ไป๋ฮวากล่าวเสียงเรียบ

"เจ้าเป็นองครักษ์ของข้า ต้องอยู่เฝ้าข้าถึงจะถูก เหตุใดจึงกล่าวเช่นนี้"

"ข้อสองข้าได้พูดออกไปอย่างชัดเจนแล้ว"

"ต้องรอให้ข้าโดนทำร้ายก่อนหรือยังไงกัน!"หยางจวินลู่พูดจบเดินเข้าไปหาไป๋ฮวา

"จวนหลังถึงอยู่ห่างไกลจากตำหนักนี้ไปหน่อย

แต่ข้าสามารถมาช่วยเจ้าได้ทันเวลา"

"เมื่อวานเจ้ายังบอกข้าอยู่...ว่าเจ้าไม่ใช่เทพ"

"ยังไงซะข้าก็เป็นสตรีไม่ควรอยู่สองต่อสองกับเจ้าตลอดเวลา...ผู้คนอาจจะเอาไปนินทาว่าร้ายได้"

"ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล งั้นข้าจะทำพิธีเเต่งตั้งให้เจ้าเป็นองครักษ์ข้างกายข้า"หยางจวินลู่ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ไม่จำเป็น หากไม่มีไรแล้วข้าขอตัว"ไป๋ฮวารีบเดินออกไป

"เดี๋ยวสิ...โถ่เว้ย!"หยางจวินลู่หัวเสียสุดๆ

"ขอประทานอภัยเจ้าค่ะ"ปินเฟยรีบวิ่งเข้ามารายงานหยางจวินลู่

"เกิดอะไรขึ้น?!"

"ตอนนี้โรคร้ายของฮองเฮากำเริบอย่างหนักข้าน้อยเกรงว่า..."

"ตามหมอหลวงมายัง!"

"ตามแล้วเจ้าค่ะ"