วีระ สอดมือเข้าไปในชุดนอนของ นิชา มือลูบไล้เนื้อตัว อันนวลอวบอูมของหญิงสาวตรงหน้า ในขนาดที่ นิชาห่อปากด้วยความเสียว วีระโน้มร่างของหญิงสาวลงนอนและอ้าปากดูดส่วนบนของเธอ ทั้งๆที่มีเสื้อนอนกั้นไว้อยู่

"ติดง่ายแบบนี้พี่ชอบจัง"

นิชาสะดุ่ง กับคำชมของชายหนุ่มที่เธอก็ไม่รู้ ว่ามันดี หรือ ไม่ดีกันแน่ นิชาไม่อยากจะพูดเลยว่าเธอจะมีอารมณ์ร่วมได้ง่ายขนาดนี้ ก็มีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นแหละที่ทำให้ เธอติดไฟได้ง่ายแบบนี้ ในขนาดที่เขาแบมือลูบน้องสาวของเธอ นิชาครางออกมาด้วยความเสียวนิ้วมือเรียวขาวของเธอสัมผัสความแข็งแกร่งของหน้าอกแน่นของเขา จวบจน วีระแก้ปมเชือกที่รัดเสื้อคลุมออกและกระซิบบอกหญิงสาวเบาๆ

"ขึ้นให้พี่หน่อยสิ อยากจะแย่อยู่แล้ว"

นิชาไม่รอช้าถึงปลายนิ้วเขาจะทำให้เธอเสียวมากแค่ไหนก็สู้ไม่ได้เท่าท่อนเอ็นของเขา แต่ว่าตรงนี้มันอยู่นอกบ้านเสี่ยงที่จะมีใครมาพบเห็นพวกเขา

"เราเข้าไปข้างในกันก่อนเถอะค่ะ"

****แนะนำตัวละครหลัก****

นิชา: พริตตี้สาวสวยที่ไม่รู้จักกับอารมณ์รักจนวันหนึ่งมีเหตุที่ทำให้เธอต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ที่เธอหวงแหนนักไปให้กับชายแปลกหน้าคนหนึ่งและเขาคือคนที่จุดไฟในตัวของนิชาอย่างไม่มีวันสิ้นสุด เธอตกหลุมรักเขาแต่เขากลับไม่คิดจริงจังกับเธอ เธอควรทำอย่างไรต่อไปดี......

วีระ: นักธุระกิจหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษสุดหล่อที่ไม่ชอบความผูกมัดการซื้อผู้หญิงคือสิ่งที่เขาทำเป็นประจำ นอนกับเธอและโยนเงินให้หนึ่งล้านบาทเพื่อซื้อผู้หญิงบริสุทธิ์คนหนึ่ง หลังจากซื้อเธอมาเขาก็โยนเธอทิ้งอย่างไม่ใยดี ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าเธอคนนั้นจะเจ็บปวดขนาดไหน

แต่แล้วเรื่องของพวกเขาที่มีทีว่าว่าจะจบแค่นั้นกลับไม่เป็นอย่างนั้นเมื่อวีระได้มีโอกาสกลับเข้ามาในชีวิตของเธออีกครั้ง นิชาจะทำเช่นไรใจนึงก็ยังเจ็บปวดกับการกระทำของเขาที่ถูกเขาทิ้งไปกับในขนาดที่อีกใจก็ยังคงรักเขาเหลือเกิน**.........

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งสายฝนกำลัง โปรยลงมาจากม่านฟ้า อากาศมืดครึ้มและมีเสียงฟ้าร้องดังขึ้น ช่วยให้อากาศที่ร้อนอบอ้าวเย็นตัวลงได้บ้าง แต่นั้นก็ไม่ได้ช่วยให้ความร้อนในใจของคนที่กำลังดิ้นรนต่อสู้กับโชคชะตาให้เย็นลงได้

ไฟสีส้มของโรงพยาบาลถูกเปิดแม้จะยังไม่ถึงเวลา ส่องนำทางให้กลับผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาให้ได้เห็นแสงสว่าง

นิชานั้งเหม่อลอยที่ม้านั้งข้างอาคาร โรงพยาบาล สายฝนที่กระเด็นมาโดนเธอเป็นระยะทำให้เสื้อตัวบางของเธอเปียกเป็นบางส่วน แต่เธอก็ไม่ได้คิดขยับหนีแต่อย่างใด สายตาสิ้นหวังมองไปยังมือที่ถือเอกสารใบเรียกเก็บเงินค่ารักษาที่เหลือเวลาอีกไม่กี่วัน ที่เธอจะต้องจ่าย หากเธอจ่ายเงินก้อนนี้ไปแล้วเธอเองก็ไม่รู้จะหาเงินก้อนจากไหนมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่ของเธอที่ป่วยเป็นมะเร็งได้อีก

ยังโชคดี ที่น้าแดงน้องสาวของแม่ที่ว่างอยู่มาช่วยดูแล น้าแดง ทำงานอิสระว่างก็แต่งนิยาย น้าแดงแกไม่มีสามีและลูก จึงข้อนข้างมีเวลามาคอยดูแลแม่ของนิชา ทั้งงานบ้าน และช่วยดูแล ณรินน์ก็ได้น้าแดงนี่แหละคอยช่วยจัดการ

นิชาต้องทำงานดูแลแม่ที่ป่วยตั้งแต่เธออายุได้ยี่สิบสองปีเธอต้องรับภาระอันหนักอึ้งนี้เพื่อแม่ของเธอ เพื่อรักษาอาการป่วยของแม่ที่เป็นมะเร็ง การที่เธอทำงานพริตตี้นี้จึงทำให้เธอหาเงินได้เยอะที่สุด แต่มันก็ยังไม่เพียงพอต่อการรักษาของแม่เธอ นิชาไม่มีพ่อเธอรู้เพียงว่าพ่อเธอเป็นคนญี่ปุ่นเขาทิ้งเธอกลับน้องไว้กลับแม่นานมากแล้ว ด้วยเหตุผลอะไรนั้นแม้กระทั่งแม่เธอเองก็ไม่รู้เช่นกัน การที่เขาหายไปจากชีวิตของเรานานขนาดนี้นั้นเขาอาจจะ"ตาย"ไปแล้วก็ได้

ณรินท์น้องชายของนิชาพึ่งอายุได้10ขวบเขาพึ่งเข้าโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งได้ก่อนที่แม่จะทรุดหนักลง เธอพึ่งจ่ายค่าเทรมหลักแสนให้กับน้องชายของเธอไป

เงินเก็บทุกบาทของเธอก็หมดไปกลับค่ารักษาของแม่เธอแล้ว

"เปรี๊ยง เปรี๊ยง"

กระนั้นก็มีเสียงดังสนั่นของฟ้าผ่า เหมือนเสียงนั้นจะเรียกสติเธอให้กลับคืนมา

นิชาขยับตัวมือล้วงหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนรักของเธอ

"แพรวแกอยู่คอนโดป่าว เดี๋ยวฉันไปหา"

"อยู่...ยัยฝ้ายก็อยู่ด้วยพอดี"

"โอเครเจอกันเดี๋ยวฉันไปหา...."

นิชาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วหยิบร่มออกมา จากโรงพยาบาล ไปเรียกแท็กซี่ กระนั้นรถที่เธอเคยซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรงของเธอนั้นก็ต้องขายไปด้วยความซ้ำใจเพราะต้องใช้เงินรักษาแม่ของเธอ

ราวๆชั่วโมงครึ่ง เธอก็ถึงคอนโดของเพื่อนรักเธอแพรวพันธุ์

สองสาวแพรวและฝ้ายมายืนรอเธอที่ชั้นล่าง อยู่ก่อนแล้ว สองสาวเห็นหน้าอันซีดของเพื่อนอีกทั้งเสื้อผ้าผมเพร่าต่างเปียกปอนอย่างกับลูกแมวตกน้ำที่น่าสงสาร สองสาวจึงเดินเข้าไปควงแขนเพื่อนเธอคนละข้าง

"ปัณหามีไว้แก้ แกไม่ต้องกลัว"

เมื่อขึ้นมาถึงห้องสองสาวก็นั้งฟังนิชา พูดถึงเรื่องเงินค่ารักษาพยาบาลแม่ของเธออยู่นานพอสมควร อยู่ๆเพื่อนสาวของเธอแพรวพันธุ์ก็พูดขึ้น

"ไม่มีเงินก็หาดิ แกจะกลัวอะไรสวยสวย แบบแกอะเงินล้านสองล้านหาได้ไม่ยากเลย"

"ฉันไม่อยากทำเลยอะแก ฉันไม่เคย...."

ฝ้ายที่นอนดูซีรีย์ไป ฟังเพื่อนดาม่าไปก็ อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมา ถีบ..นิชาเบาๆ

"โอ้ย! หมั่นใส่ว่ะ พูดแบบนี้ทำให้ฉันกับยัย แพรวรู้สึกเลวเหลือเกินเลยว่ะ ที่มีผัวเร็ว"

แพรวที่ได้ยินดังนันจึงแกะซองขนมยัดใส่ปากยัยฝ้ายไป

"อย่าไปว่ามันเลยมันเก็บความบริสุทธิ์ ของมันไว้รอไอ่จ่อนกลับจากเมืองนอกจนหยักไย่ขึ้นหมดแล้ว เป็นไงละไอ่จ่อน ที่เธอรอนะเอา ลูกเอาเมียมาฝาก ด้วยสะบายใจไหมละ"

"เออ เราก็อุส่าแนะนำผู้ชายดีๆให้ก็ไม่เอา สุดท้ายเป็นไงละโดนไอ่จ่อน ที่รอมาสี่ปีทำร้องไห้ไปเป็นเดือนๆ"

ฝ้ายหัวเราะพร้อมยักคิ้วลิ้วตาให้กับแพรวพันธุ์ นิชายนจมูกและตอบด้วยน้ำเสียงหงอยๆ

"นี่ฉันมาปรึกษาพวกแกนะ จะให้กำลังใจกันหน่อยไม่ได้หรอว่ะ"

"นี่ไงก็ให้กำลังใจอยู่นี่ไง ดูยัยฝ้ายสิเห็นอะไรผิดปกตินิดหน่อยก็ชิ่งทิ้งผู้ก่อนเลยจะได้เอาไปคุยได้ว่าเราทิ้งมันก่อนเอง"

"ชาฉันว่ามันถึงเวลาแล้วนะ ฉันกับยัยฝ้ายเสียตัวให้แฟนฟรีๆ เงินก็ไม่ได้สักบาท แต่แกเสียตังเพื่อแลกกับเงินรักษาชีวิตแม่มันคุ้มกว่าพวกฉันนะโว้ย"

"นี่มันสมัยไหนแล้วแกอย่ามาหัวโบราณหน่อยเลย เป็นนางทาสหรือไงที่ต้องเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้เจ้านายนะ"

นิ****ชาหันไปมองหน้าแพรวพันธุ์และฝ้าย คนละทีเพื่อขอความมั่นใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมานิชาเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนสมัยที่แม่เธอยังทำงานในบริษัทมีเงินเดือนหลายหมื่นถึงไม่มีพ่อนิชาก็ถูกเลี้ยง ดูมาด้วยความรักและความเอาใจใส่ของผู้เป็นแม่

เธอกับแพรวพันธุ์และฝ้ายเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยม.ปลายเพราะความสวยของพวกเธอจึงถูกชักชวนเข้าวงการพริตตี้มาด้วยกัน หลังจากนั้นพวกเธอก็ตัวติดกันเป็นตัวเ****ม ตลอด

งานส่วนใหญ่ของนิชาเป็นงานจะพวก รีวิวสินค้าและงานโชว์รูมซะส่วนใหญ่......