สวัสดีฉันชื่อออย อายุ24ปี เป็นนักศึกษาจบใหม่ที่เป็นเด็กบ้านๆคนนึงนั่นแหละ มีนิสัยห้าวๆแก่นๆไม่ยอมคน ถึงแม้ฉันจะเป็นผู้หญิงแต่ก็มีนิสัยความแมนเหนือกว่าผู้ชายหลายเท่า ไม่รู้สิว่าทำไม คงเป็นเพราะสิ่งแวดล้อมและสภาพความเป็นอยู่ของฉันนั่นแหละมั้งที่ทำให้ฉันเป็นคนแบบนี้ เห้อ แต่มันก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นหรอก ดีซะอีกจะได้ทันเหลี่ยมคนเพราะสำหรับฉันชีวิตนี้ แม่ง มันโครตจะห่วยแตกแทบไม่มีอะไรดีเลยบ้านก็จนแถมมักจะถูกคนเอาเปรียบและดูถูกอยู่เสมอ ตัวฉันน่ะมันก็ไม่ได้อะไรมากนักหรอก ไม่อยากให้ค่าคำพูดต่ำๆของไอ้อีพวกนั้นที่เอาแต่กดคนอื่นเพื่อที่ตัวเองจะได้ดูสูงส่ง ถุย สมเพชวะ แต่ก็อดสงสารแม่ไม่ได้อะที่ต้องมาเจอคำพูดคำจาดูถูกอะไรแบบนี้ ฉันเลยต้องคอยออกโรงด่ากราดคนพวกนั้นเพื่อปกป้องแม่ไม่ให้ใส่ใจคำพูดต่ำๆจนเก็บมาคิดให้ปวดใจ หึ ใครมันจะไปยอมกันล่ะจริงไหมอย่างน้อยถึงฉันจะเกิดมาจนแต่ก็ไม่ได้ขอใครกิน คนสมัยนี้อะไรๆก็คอยจะดูถูกกันเหยียบย่ำกัน แบ่งชนชั้นวรรณะคนจนแทบจะไม่มีที่ยืนอยู่แล้ว ต่อให้เป็นคนดีแค่ไหนไม่เคยทำอะไรใครก่อนแต่ถ้าไม่มีเงินมากพอให้ดูไฮโซหรูหราก็จะเป็นพวกเศษขยะในสายตาพวกคนรวยอยู่ดี รู้สึกหดหู่กับชีวิตตัวเองเหลือเกิน เห้อ แต่ถึงยังไงชีวิตคนเรามันก็ต้องเดินหน้ากันต่อไป ฉันเลยคิดจะไปหางานทำจะได้มีเงินมาใช้หนี้ กยศ.ที่ยืมมาเรียน ไหนจะหนี้นอกระบบที่แม่ยืมไปเปิดร้านขายข้าวอีกล่ะยิ่งเศรษฐกิจแบบนี้อีก โอ้ย โครตท้อแท้กับชีวิตเลย เอาล่ะออยมึงต้องสู้เพื่อแม่มึงนะอย่าลืมสิรับปากกับพ่อไว้แล้วว่าจะดูแลแม่อย่างดี อะไรที่แบ่งเบาแม่ได้ก็จะทำ มึงอย่าท้อคิดถึงหน้าพ่อที่อยู่บนฟ้าและแม่เอาไว้นะนี่แหละแรงใจของมึง...[ตี๊ดด~] "ใครโทรมาว้ะ" ฉันพูดออกมาทำให้ออกจากภวังที่กำลังนอนคิดอะไรเพลินๆอยู่ภายในห้องนอนขนาดเล็กที่มีสีห้องเป็นสีฟ้าครามคล้ายสีของน้ำทะเลที่แลดูแล้วให้ความรู้สึกสบายตา "ฮัลโหลมีอะไร" ฉันรับสายและเอ่ยพูดเริ่มบทสนทนาก่อน "เออมึง คือว่าตอนนี้มึงได้งานทำที่ไหนยังอะ" น้ำเสียงหวานนุ่มนวลของคนปลายสายคือน้ำชาเพื่อสนิทของฉันเอง น้ำชาเป็นเพื่อนสนิทที่เป็นห่วงเป็นใยฉันเสมอมีอะไรก็คอยซัพพอร์ตและสรรหาสิ่งดีๆให้ "อ๋อยังเลยวะมึง เห้อ" "เดี๋ยวๆอย่าพึ่งถอนหายใจดิ พอดีกูมีงานมาแนะนำอะ" "งานอ๋อ งานไรอะ" "ก็...จิ๊" น้ำชาจิ๊ปาก "พูดมาว่างานอะไร กูไม่เลือกงานหรอก ขอแค่อาชีพสุจริตก็พอ" "คือว่าออย..หน้าตามึงก็ดีมากเลยนะ หุ่นก็โอเคดี มึงสนใจเป็นพริตตี้เปล่าว้ะ" "ห้ะ ล้อเล่นกันป่ะเนี่ย" ฉันตกใจมากถึงกับเผลอพูดเสียงดัง "เออ นั่นแหละไหนมึงบอกไม่เลือกงานไงกูอุตส่าห์หางานมาให้เลยนะ" "ก็ใช่ไงกูไม่เลือกงานแต่..มันไม่ได้อะมึง" "ได้ดิว้ะ มึงก็รู้หนิออยว่างานสมัยนี้หายากจะตาย แถมเงินเดือนแต่ละงานที่มึงคิดจะสมัครอะแม่งก็โครตน้อยเลยนะ มึงมาเป็นพริตตี้เถอะออกงานไม่กี่งานก็ได้ทิปเยอะละเชื่อกู" "เอาจริงหรอว้ะน้ำชา กูว่ากูทำไม่ได้อะเอาจริงป้ะ" "ทำไมจะไม่ได้ล่ะหน้าตาสวยๆหุ่นดีๆแบบมึงหาง่ายซะที่ไหนกัน มีของดีก็หัดใช้ซะบ้างสิจะได้คุ้มๆที่มีมาหน่อย" ว่าแล้วน้ำชาก็หัวเราะคิกคักเบาๆ "โอเคๆ ขอบใจมากนะมึง ถ้ายังไงกูจะลองตัดสินใจดูนะ" "จ้า แต่อย่าคิดนานนักนะ เดี๋ยวรุ่นพี่ที่กูของานตำแหน่งพริตตี้ว่างมาให้มึงอะเขาจะหาคนมาแทนได้ซะก่อน อุตส่าห์ขอให้เลยนะนั่นน่ะ" "อืมๆขอบใจๆ" ว่าแล้วหลังจากที่ฉันวางสายจากน้ำชาไปฉันก็กลับมาคิดแล้วคิดอีกว่าฉันจะทำงานพริตตี้ดีมั้ย เพราะฉันคิดว่ายังไงฉันก็ทำไม่ได้หรอกคนแบบฉันน่ะไม่ใช่คนที่จะมาแต่งตัวขายสวยอะไรแบบนั้นหรอกนะ มันไม่ใช่แนวอะ งานอดิเรกของฉันก็มีแต่ออกกำลังกายกับขับรถแข่งใต้ดิน เห้อ การพนันรถนั่นแหละแถมฉันยังเป็นนักเต้นเท้าไฟใต้ดินอีกด้วยนะ แต่ต่อให้ชนะมาก็เสี่ยงโดนหมายหัวทุกทีทุกวันนี้ต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษไม่ใช่ว่าชนะการพนันมาได้เงินเยอะจะดีซะเมื่อไหร่กัน สุดท้ายฉันก็ได้ตัดสินใจแล้วว่าฉันจะเป็นพริตตี้...เพื่อเงินฉันทำได้ทุกอย่างนั่นแหละขอแค่ใช้หนี้ให้หมดก็พอหรือไม่ฉันก็แค่หาเงินมาลงทุนเพื่อเป็นทุนลงพนันในการแข่งรถจะได้เอากำไรมาใช้หนี้และเก็บเงินไว้ลงพนันต่อ อ่า ขอร้องล่ะนะอย่าคิดว่าฉันเป็นผีพนันเลย ฉันน่ะมีฝีมือด้านการแข่งรถมากเป็นมือทองระดับต้นๆของการแข่งรถใต้ดินเลยล่ะไว้ใจได้ใครๆต่างก็เลื่องลือถึงฉันในนามปีศาจมือทองแต่ตอนนี้ขอเวลาก่อนนะอีกไม่นานคงได้เอาไอ้ดำลูกรักออกมาปัดฝุ่นขี่หลังจากหายจากวงการใต้ดินมานานนับปีมันคงจะถึงเวลาที่ฉันจะต้องหวนคืนสู่วงการใต้ดินอีกครั้งในนามปีศาจมือทองแล้วสินะ หึ หรือฉันจะกลับไปเต้นด้วยอีกดีจะได้หวนคืนสู่วงการนักเต้นใต้ดินในนามมังกรเท้าไฟจะมีใครรู้บ้างไหมนะว่าปีศาจมือทองกับมังกรเท้าไฟคือคนเดียวกัน:)