สวัสดีครับผมชื่อริรินทร์หรือเรียกสั้นๆว่ารินก็ได้ครับผมเป็นคนสุภาพเคร่งเรื่องกฎระเบียบหน่อยๆไม่ว่ากันเนอะ...

วันนี้ผมตื่นแต่เช้าเพราะปกติทุกเช้าผมต้องไปยื่นรอรับนักเรียนที่มาสายเป็นประจำแบบนี้ทุกวันจนผมชินแล้ว

ความจริงแล้วผมนะเคยเป็นองค์รัชทายาทมาก่อนแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่บอกไม่ได้เลยทำให้ผมต้องมาปลอมตัวเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง..

โรงเรียน

"เห้อ~" ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นหน้านักเรียนที่มีแต่คนเดิมๆที่มาสายแทบทุกวัน

"มาสายอีกแล้วนะนิรันดร์" ผมพูดออกไปอย่างใจเย็น แต่ไม่รู้ทำไมเวลาผมพูดอะไรออกไปเด็กๆถึงชอบกลัวผมกันนะ? อืมมม...สงสัยสัญชาตญาณความเป็นองค์รัชทายาทยังอยู่...แหะๆ

"ครับจารย์..." นิรันดร์ตอบกลับก่อนจะยิ้มแหยะๆส่งให้ผม อ่อผมลืมไปเลย!! นี้ลูกศิษย์ผมเองครับ ชื่อนิรันดร์ อยู่ชั้นม.6/2ห้อง1ครับ เห็นชอบมาสายแบบนี้การเรียนดีมากเลยละครับ หน้าตาก็จัดว่าหล่อเหลาเอาการ สาวๆในโรงเรียนนี้บางคนถึงกับกรี๊ด555โครตภูมิใจ

"เธอควรปรับเรื่องการมาสายหน่อยนะ! ฉันขี้เกียจจะลงโทษเธอแล้ว!!"ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง

"อ้าว!!นั้นใครละ...มาสายนะ!" ผมตะโดนบอกเด็กที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนอย่างหน้าตาเฉย

เด็กคนนั้นหยุดเดินสักพักพร้อมกับหันหน้ามามองผม อืมมม...ดูจากทรงเด็กใหม่ชัวร์~!!

"เด็กใหม่หรอ? มาสายนะ"ผมพูดออกมาเสียงเรียบโดยปกติถ้าผมพูดเสียงนี้ทุกคนจะก้มหน้าก้มตากันหมดแต่ดันใช้ไม่ได้กับเขา เอ่~ทำไมกันนะ

"ครับ ผมต้องขอโทษด้วยครับพอดีผมไปทำธุระมาเลยมาสาย" เด็กคนนั้นพูดออกมาก่อนจะเดินมายืนเข้าแถวเรียงหน้ากระดานรวมกับพวกที่มาสายคนอื่นๆ

"เดี๋ยว! ว่าแต่...เธอชื่ออะไร?" ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าปกติที่สุด

"ซันครับ" เด็กซันพูดออกมานิ่งๆ อืมมม...เย็นชาจังแหะ ผมพยักหน้ารับเบาๆเชิงบอกว่าเข้าใจแล้วแล้วลงมือปิดประตูหน้าโรงเรียนเมื่อถึงเวลาที่คิดว่าสายแล้ว

ซันP

ห้องเรียน

สวัสดีครับผมชื่อ ซันครับ ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนครับหรือจะให้พูดง่ายๆคือไม่มีเพื่อนคบเลยมากกว่า เพราะผมเป็นคนที่ออกจะหน้านิ่งนิดๆ...ละมั้ง? ช่างเถอะครับเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า อย่างที่รู้ๆผมชื่อซัน เป็นเด็กใหม่พึ่งเข้ามาเรียนวันแรกครับ แต่ว่าผมคงโดนอาจารย์ที่ได้ยินว่าโหดที่สุดในโรงเรียนอย่างอาจารย์ริรินทร์หมายตาไว้เรียบร้อยแล้วละครับ555 ก็ผมดันมาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะสิ เป็นเรื่องที่แปลกนะสำหรับนักเรียนคนอื่นที่เห็นอาจารย์คนนี้ทีไรต้องกลัวทุกที แต่สำหรับผม ผมว่าอาจารย์ออกจะน่ารักเวลาดุนักเรียนนะ ผิวก็ขาวๆ ตัวก็ไม่เล็กนะแต่ก็ไม่ได้บึกบึนมีกล้ามอะไร บุคลิกดูมีสง่ามาก ผมชักชอบโรงเรียนนี้สะแล้วสิ....หึ:)

"สวัสดีครับนักเรียนทุกคน!" ในระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรเล่นๆอยู่นั้น อาจารย์ริรินทร์ก็ได้เดินเข้ามาและกล่าวทักทายกับนักเรียนในห้อง

"วันนี้เรามีเพื่อนใหม่ย้ายเข้ามานะครับ เชิญเด็กใหม่ออกมาแนะนำตัวด้วยครับ" เสียงอาจารย์ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับส่งสายตามาให้ผมบอกเป็นเชิงว่าให้ออกไปแนะนำตัว ผมจึงลุกออกไปแนะนำตัวแบบเรียบๆ

"สวัสดีครับผม ซัน นะครับพึ่งย้ายมาใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ" ผมพูดเรียบๆ สั้นๆ จนอาจารย์หันหร้ามามอง ผมจึงส่งรอยยิ้มน้อยๆไปให้

"เห้อ~เอาละครับ กลับที่ได้ เรามาเริ่มเรียนกันดีกว่า"อาจารย์พูดจบผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าที่ของตัวเองทันที ผมเลือกที่จะนั้งติดขอบหน้าต่างแถวหลังห้องเพราะผมไม่อยากเป็นจุดเด่นใดๆ อ๋อ!! ผมลืมบอก ผมอยู่ชั้นม.6/2ห้อง1นะครับ อยู่ห้องเดียวกับคนที่มาสายเมื่อเช้าด้วย ถึงจะอยู่ห้องเดียวกันแต่ผมไม่ได้เข้าไปคุยด้วยนะ เพราะไม่อยากรู้จักใครนะ...

ริรินทร์P

ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องพักครูแล้วครับ วันนี้เหนื่อยมากเลยหลังจากสอนเสร็จ ถึงผมจะอยู่ที่นี้มานานจนชินแล้วแต่บางเรื่องผมก็รับมือเองไม่ได้อยู่ดี เห้อ~ คิดแล้วชักจะนึกถึงท่านพ่อขึ้นมาสะแล้วสิ

จะว่าไปวันนี้ผมรู้สึกเหมือนคนที่ชื่อซันจะมองผมตลอดเวลาเลย ผมรู้นะว่าการเป็นอาจารย์อะปกติอยู่แล้วที่เด็กๆจะมอง แต่สำหรับเด็กซันนั้นนะผมรู้สึกแปลกๆยังใงไม่รู้แหะ สายตาที่เขามองมามันทำให้ผมขนลุกนิดๆ....เอาเป็นว่าช่างเถอะ ผมจะพยายามไม่ใส่ใจละกัน

ระหว่างที่ผมคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นเวลามันช่างผ่านไปไว้เหลือเกิน เพราะตอนนี้ เวลาล่วงเข้า4โมงเย็นแล้วเป็นเวลาที่เด็กๆต้องเลิกเรียนและแยกย้ายกันกลับบ้าน

พวกครูเองก็ด้วย

ผมรีบตรวจการบ้านนักเรียนที่กองอยู่บนโต๊ะส่วนใหญ่คะแนนดีทั้งนั้น แต่ผมสดุดตาเข้ากับเอกสารเล่มหนึ่ง

'นายศิริณรินทร์ วงศ์วิษณุพรพงษ์สิทธิ์' เหมือนผมเคยได้ยินที่ไหนนะ~...คิดไม่ออกแหะ แต่นามสกุลคล้ายๆคนในวังเลยอืมม...ไว้ค่อยไปถามท่านพ่อเอาดีกว่า แต่ผมว่ามันแปลกอยู่อย่างหนึ่งเพราะที่อยู่ของเด็กซันนั้นมันไม่น่าจะเป็นที่อยู่ได้นิ? เพราะมันเป็นเขตพื้นที่ของวังเมืองพันธมิตร แล้วเด็กนั้นเข้าไปอยู่ได้ใง? ผมว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆแน่เลย

"เอาเถอะ กลับบ้านดีกว่า" ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆพร้อมกับเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน

ระหว่างทางที่ผมกำลังเดินไปเอารถที่โรงจอดรถประจำโรงเรียนอยู่นั้น ปลายหางตาผมเหลือบไปเห็นเด็กซันที่มีคนขับรถมารับ เอะ!? ที่เห็นแวบๆใช่พ่อบ้านจากวังพงษ์สิทธิ์หรือเปล่า..... ไม่ๆๆๆผมตาฟาดแน่ๆ เรื่องนี้มันแหม่งๆอยู่นะ

" เห้อ~ กลับไปบ้านค่อยให้คนไปสืบละกัน" ผมพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมกับเดินขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไป

ซันP

หลังจากที่ผมเรียนเสร็จก็ต้องโทรบอกที่บ้านให้มารับ เอะ!ผมลืมบอกอีกแล้วว่าผมคือเจ้าชายแห่งเมืองเซตเจอร์ราร์ดที่เป็นพันธมิตรกับเมืองนี้นะครับที่จริงผมดูก็รู้นะว่าอาจารย์เป็นใครแต่แค่ไม่พูดเฉยๆ กะว่าจะเอาไปทำประโยชน์สักหน่อย...หึๆ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับผมไม่เอาไปทำเรื่องชั่วร้ายหรอก แค่อยากทำให้อาจารย์จดจำผมนิดหน่อย

ระหว่างที่ผมนั้งคิดแผนชั่วร้ายนิดๆหน่อยๆก็มีรถแล่นเข้ามาจอดบริเวณหน้าโรงเรียนของผม

"รอนานมั้ยครับท่าน" เสียงพ่อบ้านประจำตระกูลผมดังขึ้น

"ไม่หรอกครับผมพึ่งมา" ผมพูดตอบกลับไปพร้อมกลับเดินขึ้นไปบนรถ

"วันนี้สนุกมั้ยครับท่าน" เสียงคนขับรถเอ่ยขึ้น ที่พวกเขากล้าพูดกับผมนะก็เพราะผมรู้จักพวกเขามาตั้งแต่เด็กๆพวกเขาค่อยปกป้องผมมาตลอดผมเลยไม่ได้ถือตัวอะไร

"ก็สนุกดี เจออะไรสนุกๆมาด้วยละ"ผมตอบกลับไปพร้อมแสยะยิ้มเล็กน้อย หึๆ...

"นี้! ฉันมีอะไรให้ทำ"ผมบอกพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ที่มีรูปของอาจารย์ริรินทร์อยู่ให้พ่อบ้านได้ดู

"รู้จักมั้ย?"ผมถามออกไปเพราะผมคิดว่าคุณลุงพ่อบ้านที่อยู่มานานน่าจะรู้จักกับเชื้อพระวงศ์คนอื่นๆ

"รู้จักสิครับ เจ้าชายแห่งเมืองพันธมิตรนะครับ"คำตอบของพ่อบ้านทำให้ผมยิ้มขึ้นมาน้อยๆ เสร็จฉันละเจ้าแมวน้อย...

ริรินทร์P

คอนโดxxx

ตั้งแต่ผมกลับมาบ้านผมยังนึกสงสัยอยู่เลยว่าตกลงแล้วเด็กซันนั้นเป็นใครกันแน่ แต่ก็ไม่อยากคิดอะไรให้มากเดี่ยวปวดหัวเปล่าๆ...เอาเป็นว่าผมไปหาไรกินก่อนดีกว่า คิดได้ดังนั้นผมจึงเดินไปเข้าครัวทำอาหาร ทุกคนอาจจะสงสัยละสิว่าผมเป็นถึงเจ้าชายองค์รัชทายาททำอาหารเป็นได้ใง ผมขอบอกไว้เลยครับว่าการเป็นเจ้าชายมันไม่ได้สุขสบายเหมือนในนิยายไปสะหมดหรอก บางทีก็ต้องหัดทำอะไรเองบ้างครับ ยามเดือดร้อนจะได้พึ่งพาตัวเองได้ ท่านพ่อเคยสอนไว้ จะว่าไปคิดถึงท่านพ่อจังเลยแหะ....อาทิตย์หน้าไปหาดีกว่า อ่อ!ผมลืมบอกอีกเรื่องตอนนี้ผมอยู่ที่คอนโดครับ คือความจริงแล้วเหตุผมที่ผมต้องมาอยู่ที่นี้นะ ก็เพราะผมเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งคนต่อไป เลยเป็นที่หมายตากับผู้ที่ประสงค์ร้ายท่านพ่อเลยให้ผมออกจากวังมาใช้ชีวิตแบบคนปกติ ผมเลยเป็นอิสระแต่มีข้อแม้ว่าถ้าวันใดท่านเรียกตัวต้องไปหาและถ้าท่านพ่อเห็นว่าผมพร้อมที่จะครองบัลลังก์เมื่อไหร่อิสระของผมก็จะหายไป ถึงจะไม่อยากได้ตำแหน่งหรือบัลลังก์อะไรนั้นแต่มันก็ห้ามไม่ได้ละนะ

"เห้อ~"ผมถอนหายใจอแกมาเบาๆอย่างเหนื่อยๆ

ซันP

ติ๊ง![นิรันดร์ได้ดึงคุณเข้าร่วมกลุ่ม]

เสียงไลน์ผมดังขึ้นทำให้ต้องลุกเดินไปดูปรากฎว่ามันเป็นเสียงไลน์ของคนที่ชื่อนิรันดร์ดึงผมเข้า

อืมมม..ผมน่าจะยังไม่ได้บอกผมให้ไลน์กับนิรันดร์ไว้นะครับเพราะนิรันดร์เป็นหัวหน้าห้องเห็นมาสายแบบนั้นขัดกับการเรียนมากคิดแล้วเข้าไปเช็กหน่อยดีกว่า..

ติ๊ง![ปอร์นฯ: จารย์ครับพรุ่งนี้ผมลานะครับ]มีเด็กคนหนึ่งทักในกลุ่มเพื่อนลาอาจารย์ อืม...อยากรู้เหมือนกันแหะว่าเจ้าแมวน้อยของผมจะตอบไลน์รึป่าว?

ติ๊ง![ริรินทร์: สติ๊กเกอร์โอเค] หืมม..รูปหน้าโปรไฟล์น่ารักดีแหะ...เพิ่มเพื่อนดีกว่า~ อยากเจอแมวน้อยเร็วไปจัง

"พรุ่งนี้เจอกันนะครับแมวน้อยของผม" ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะปิดไฟเข้านอน

โรงเรียน

ริรินทร์P

"สวัสดีครับ" เสียงทักทายของเด็กซันดังขึ้น

"ครับ" ผมตอบนิ่งๆพร้อมกับพยานามมองไปในรถที่ๆมาส่งเจ้าเด็กซันนั้น

"มองอะไรครับครู"เด็กซันมองหน้าผมพร้อมเดินมาใกล้ๆ

"ป่าวนิ!"ผมเบื่อนหน้าหนีไม่กล้าสบสายตากับเขา สายตาที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

"หรอครับ? ผมก็นึกว่าอาจารย์อยากรู้เรื่องของผมให้มากๆซะอีก?"เด็นซันพูดพร้อมเดินมาใกล้ๆ

"ป่าวซะหน่อยใครจะไปอยากรู้เรื่องของเธอ" ผมพูดพร้อมกับขยับตัวไปอีกทาง

"แต่ผมรู้เรื่องของอาจารย์นะครับ" เด็กซันก้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ คำพูดของเขาทำเอาผมถึงกับอึ้งตังชาวาบไปหมด หรือเขารู้เรื่องที่เราเป็นองค์รัชทายาท

เด็กซันยิ้มนิดๆก่อนที่จะเดินออกไปทิ้งให้ผมยื่นจมอยู่กับความคิดคนเดียว เขารู้แล้วจริงหรอ?

12:01 น.

ติ๊งงงงงง!!

เสียงอ๊อดโรงเรียนดังขึ้นซึ่งหมายถึงเป็นเวลาพักเที่ยงผมจึงปล่อยนักเรียนแล้วคิดว่า เที่ยงนี้ต้องคุยกับเด็กซันนั้นให้รู้เรื่อง

"นายศิริณรินทร์อยู่ก่อนนะ" ผมพูดออกไปโดยใช่น้ำเสียงจริงจังจนทำให้คนในห้องนึกสงสัยเพราะปกติผมไม่เคยเรียกใครไปพบนอกจากคนนั้นทำอะไรผิดมาผมถึงจะเรียก

"มีไรครับ"เด็กซันมองนิ่งๆด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เหมือนรู้ว่าที่ผมเรียกมานี้เพราะเรื่องอะไร

"ผมจะไม่อ้อมค้อมนะ...คุณรู้อะไรเกี่ยวกับผม" ผมถามออกไปด้วยสายตาจริงจัง

"ก็ไม่นะ....แค่..รู้เรื่องราชวงศ์นะ"เด็กซันมันพูดพร้อมกับยิ้มเยาะเล็กน้อยทำเอาผมคิ้วกระตุกเลยทีเดียว

"ต้องการอะไร" ผมถามออกไปตรงๆเพราะถ้าเป็นคนที่ไม่ได้คิดจะเอาอะไรคงปล่อยข่าวเรื่องนี้ไปนานแล้วไม่เอามาขู่ผมหรอก

"อาจารย์...ต้องให้ผมจีบ"ผมถึงกับงงเลยทีเดียว เมื่อกี้ผมฟังไม่ผิดใช่มั้ย และเหมือนมันจะรู้ความคิดผม

"เมื่อกี้อาจารย์ฟังไม่ผิดครับ"พอเจ้าตัวยืนยันผมถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว

"เอ่อ...."ผมสตั้นไปชั่วขณะ

"เอาใงครับผมมีข้อมูลนะ"เด็กซันพูดนิดๆ

"เอ่อ....ก็ได้ๆ!!ยุ่งยากจริง" ผมพูดออกมาในใจก็คืดว่าแค่จีบคงไม่เป็นอัไรหรอกมั้ง? เห้อ~~ท่านพ่อ!!!มารับผมที!!!