เกิดใหม่เป็นหมอเทวดา
จุดเริ่มต้น
________________________________________
ข้างในห้องที่เงียบสนิทมีเพียงเสียงกดเเป้นพิมพ์ระรัวเสียงดังขึ้นในห้องๆหนึ่ง ข้างในห้องเปิดเเอร์เย็นช่ำ ชวนให้คนในห้องต้องละมือจากเเป้นพิมพ์เพื่อกำชับผ้าห่มให้เเน่นขึ้น
หมอตาล
"ฮัดชิว!"(เสียงจามดังขึ้นพร้อมรับสาย)
หมอตาล
"ตนากอน พิศิตรับสายครับ ไม่ทราบว่าใครครับ"(เสียงหวานนุ่มทุ่มดังขึ้น)
หมอเอก
"ไง!"(เสียงทักทายดังขึ้น)
หมอเอก
"กูเองครับไอหมอ"(เสียงทุ่มตอบกลับ)
หมอตาล
"อ่า ไอเอกมึงมีไร"(ผมมองสายก่อนจะตอบกลับมัน)
หมอเอก
"ทำไม เดี๋ยวนี้โทรหาหน่อยไม่ได้เลยหรอ"(เสียงทุ่มพูดขึ้นกึ่งประชดขึ้นมา)
// ครับไอนี้เพื่อนสนิทผมเองมันชื่อเอกหรือที่ผมเรียกมันว่าไอเอกก
หมอตาล
"เออดิ มันน่ารำคาญครับกูยังต้องทำโครงงาน"
หมอเอก
"โครงงาน?โครงงานอะไรของมึงอีกว่ะ"
//เเนะๆ ขี้เสือกจริงน่ะมึงอ่ะ
หมอตาล
"ก็โครงงานการวิจัยการเเพทย์รูปใหม่ไง"
หมอเอก
"เออๆจะทำอะไรก็ทำ เเต่พรุ่งนี้มึงอย่าลืมน่ะเว้ยว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดกูอ่ะ"
หมอตาล
"เออๆกูไม่ลืมหรอก เนี้ย~กูเตรียมของขวัญให้มึงเรียบร้อยเเล้วเนี้ย"
หมอเอก
"หึ! ได้ยินเเบบนี้ค่อยชื่นใจหน่อย"
หมอเอก
"นึกว่าบ้างานจนลืมวันเกิดกูไปซ่ะเเล้ว"
หมอตาล
"เออ กูรู้หน่าว่ามึงขี้น้อยใจ"(พูดจบผมก็วางสายมันทันที เพราะผมต้องเร่งทำโครงงานให้เสร็จ)
หมอตาล
"ฮัลโหลวครับเเม่ คืนนี้ผมกลับดึกหน่อยน่ะครับ"
หมอตาล
"เเม่นอนเลยน่ะครับไม่ต้องรอผม"
เเม่
"เหนื่อยไมลูก ถ้าไม่ไหวก็พักบ้างน่ะลูกอย่าฝืนทำงานหนักจนป่วยซ่ะล่ะ"
เสียงจากปลายสายดังขึ้นอย่างใย ซึ่งทำให้ร่างโปร่งที่นั่งพิงโซฟารู้สึกอบอุ่นรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น
หมอตาล
"ครับเเม่ เเม่ไม่ต้องห่วงผมหรอก"
เเม่
"เฮ้ออ งั้นเเม่ไปพักผ่อนก่อนน่ะลูก"
หมอตาล
"ครับเเม่ ฝันดีน่ะครับ"
เเม่
"จ้า อย่าหักโหมมากล่ะ"
เสียงปลายสายพูดก่อนจะวางสาย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
//วันนี้ผมตื่นสายเนื่องจากเมื่อคืนผมทำโครงงานจนเกือบจะฟ้าส่าง
หมอตาล
"ตึก ตึกตึก"(เสียงลงบันได)
เเม่
"เอ้าลูกตื่นเเล้วหรือ ทำไมไม่พักผ่อนอีกหน่อยล่ะลูกพึ่งกลับมาเองไม่ใช่หรอ"
เสียงหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นลูกคนเล็กที่เธอรักมากกว่าอะไรตื่นเร็วกว่าที่คิด
หมอตาล
"ไม่เป็นไรครับเเม่ ว่าเเต่มีอะไรกินไมครับผมหิวจนท้องร้องเสียงดังเเล้วเนี้ยยย"(ผมอ้อนพร้อมเข้าไปกอดเเม่จากด้านหลัง)
เเม่
"เด็กคนนี้เนี้ย ขี้อ้อนนักน่ะ"
หมอตาล
"เเล้วรักไม่ครับ"(ผมพูดพร้อมหอมเเก้มเเม่)
เเม่
"จ้าๆเเม่รักลูกที่สุดในโลกเลย"
จู่ๆก็มีเสียงบุคคลผู้ใหม่ที่เเทบจะไม่กลับบ้านกลับช่องของตนเองเสียนาน ซึ่งคนผู้นั้นคือพี่ชายผมเองครับ หลังจากพ่อเสียวันนั้นทำให้พี่ต้องรับช่วงต่อของบริษัทพ่อทำให้พี่ของผมเเทบจะไม่มีเวลากลับบ้าน
เเม่
"หึ หาทางกลับบ้านเองได้เเล้วหรอ"
หญิงกลางคนพูดอย่างประชดประชัน
พี่คราม
"โถวว เเม่ครับก็งานที่บริษัทมันรัดตัวจนผมเเทบไม่มีเวลาไปไหนนี่ครับ"
พี่ผมพูดพร้อมเดินเข้ามาหญิงวัยกลางคนเบาๆ
เเม่
"เฮ้ออ ลำบากลูกเเล้วเจ้าคราม"
พี่คราม
"ว่าเเต่ แม่มีอะไรให้กืนบ้างครับผมยังไม่ได้กินอะไรเอย"
//เเหม่~เปลี่ยนเรื่องเก่งน่ะเนี้ยย
เเม่
"เอาละ มาๆวันนี้เเม่กับข้าวเยอะแยะเลยมีพะโล้ที่พวกลูกชอบด้วยน่ะ"
//ว่าเเล้ว พวกเราก็ไปทานอาหารกันอย่างมีความสุขเมื่อได้อยู่รวมหน้ารวมตา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เเม่
"เจ้าตาล จะไปไหนอีกล่ะนั้น"
//ตอนนี้ผมกำลังผูกเชื้อกรองเท้าอยู่เมื่อเเม่ถามขึ้นมาผมเลยจำต้องตอบเเม่อย่างช่วยไม่ได้
หมอตาล
"ผมกำลังจะไปงานวันเกิดของไอเอกมันครับเเม่"(ผมตอบ)
เเม่
"งั้นหรอ อย่ากลับดึกนักล่ะ"
หมอตาล
"ครับเเม่"(ผมตอบพร้อมก้าวประตูออกจากบ้านพอดี)
หมอตาล
"อยู่บนรถอีก5นาทีถึง"
พี่คราม
"เออๆ เร็วๆหน่อยน่ะเว้ยกูมีของดีจะอวดมึงด้วย"
หมอตาล
"เอ้านี่"(ผมโยนของขวัญวันเกิดให้มัน)
หมอเอก
"ฮะเฮ้ยมึง นี่มึงโยนอย่างนี้เลยหรอว่ะ"(มันโวยขึ้น)
หมอตาล
"กูรู้ว่ามึงรับได้"(ผมบอกเสียงจนิงจัง)
//กล่าวจบผมก็เข้าในงานทันที
หมอตาล
"กู๊..กลับกลับก่อนน่ะไอเอก"
หมอเอก
"มึงไหวหรอไอหมอ กูว่ามึงค้างที่บ้านกูก่อนไมพรุ่งนี้ค่อยกลับ"
ชายหนุ่มเอยขึ้นอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าเพื่อนน่าจะเมาอยู่พอตัว
หมอตาล
"ไม่เป๊นไรกูยังไหวอยู่"
หมอเอก
"เฮ้ออ งั้นให้กูไปส่งมึงดีกว่าว่ะ"
หมอตาล
"ดึกเเล้วกูกลับเองได้"
หมอเอก
"เฮ้ออเออๆ งั้นมึงกลับบ้านดีๆน่ะเว้ย"
ชายหนุ่มได้ถอนหายใจเท่านั้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนไม่ยอมฟัง
ร่างสูงโปร่งพูดเสร็จ ก็เปิดประตูรถ ดังปุ้งปั่งก่อนจะขับรถออกไป
เเต่เเล้วก่อนจะถึงครึ่งทาง ร่างโปร่งที่กำลังขับรถอยู่นั้น จู่ๆก็รู้สึกหน้ามืดก่อนที่สติจะดับสิ้น
รถที่ไม่มีใครบังคับทำให้รถเสียหลัก ชนปั้งที่เสาไฟตามด้วยรถที่ระเบิดอีกที
จุดเริ่มต้น2
//อึก เจ็บความรู้สึกเเรกที่รู้สึกคือเจ็บ ความรู้สึกเหมือนกับเขาพึ่งถูกกระทืบด้วยตีนหนักๆเลยเเฮะ
//หลังจากปรับตัวได้เเล้วผมก็ลืมตามา เเต่สิ่งเเรกๆเลยคือเเสงสว่างจ้าทำให้ต้องหลับเหมือนเดิม ก่อนจะเปิดตาอีกครั้ง เมื่อผมปรับเเสงตาได้เเล้วผมก็รีบสำรวจสถานที่ทันที เเต่สิ่งที่ผมได้คือความว่างเปล่า ล้อมรอบผมตอนนี้คือมีเเต่สีขาวเต็มไปหมด
หมอตาล
"ที่นี้ที่ไหนกันทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี้"(ผมพึมพึาเบาๆขึ้นมา)
เเต่มิอาจรอดพ้นจากบุคคลที่สองที่มาใหม่ได้
หมอตาล
"คุณเป็นใครครับ"(เมื่อรับรู้ถึงบุคคลที่สอง ผมก็รีบหันมาถามทันที)
ซานฉือมู่(เทพเเห่งโชคชะตา)
"หึหึ เจ้าหนูข้ามีนามว่า'ซานฉือมู่'เป็นเทพเเห่งโชคชะตาอย่างไรเล่า"(เสียงเนิ้บๆกล่าวตอบอย่างช้าๆ)
หมอตาล
"ทะเทพ ละเเล้วที่นี้ที่ไหนทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะ"(ผมพูดพร้อมสำรวจไปรอบๆ)
หมอตาล
"ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมกำลังขับรถอยู่เเต่จู่ๆสติของผมก็ดับหวืดไปเลย"(•-•)
//เเละตอนนี้ผมก็กำลังเผชิญหน้ากับท่านเทพโดยตรงเพื่อต้องการคำตอบ
ซานฉือมู่(เทพเเห่งโชคชะตา)
"เฮ้ออ เนื่องจากเกิดความผิดพลาดบางอย่าง ทำให้เจ้าสิ้นชีพก่อนวัยอันควรข้าเลยนำดึงวิญญานของเจ้ามา ณ ที่เเห่งนี้ ซึ่งสถานที่ที่เจ้าอยู่ตอนนี้เรียกว่าห้วงเเห่งการเวลา"
หมอตาล
"เเล้วต่อไปนี้ผมต้องไงหรอครับ"
ซานฉือมู่(เทพเเห่งโชคชะตา)
"เจ้าไม่ต้องห่วงหรอกที่ข้านำเจ้ามาที่นี้ก็เพื่อที่จะชดเชยให้เจ้านั้นได้ไปเกิดใหม่"
ซานฉือมู่(เทพเเห่งโชคชะตา)
"ใช่เเล้วข้าจะให้เจ้าไปเกิดใหม่พร้อมกับพรให้เจ้า5ข้อ"
หมอตาล
"หื้อ พร5ข้อเลยหรอครับ"(ผมถามอย่างตื่นเต้น)
ซานฉือมู่(เทพเเห่งโชคชะตา)
"ใช่ เพราะโลกที่เจ้าจะได้เกิดใหม่นั้นเป็นโลกเเห่งการฝึกฝนข้าเกรงว่าเจ้าจะได้รับอันตรายเลยให้เจ้า5ข้อ"
หมอตาล
"โลกเเห่งการฝึกฝน? เป็นยังไงหรอครับ"(ผมถามอย่างสงสัย)
ซานฉือมู่(เทพเเห่งโชคชะตา)
"เป็นโลกที่มีพลังปราณอย่างไรเล่า"
หมอตาล
"เป็นโลกเเฟนตาซีสิน่ะครับ!"
ซานฉือมู่(เทพเเห่งโชคชะตา)
"ใช่เเล้วเจ้าหนู"
หมอตาล
"เมื่อผมได้ฟังเเบบนั้น บอกตรงๆเลยว่าผมเเทบช็อก"
//ใช่ว่าเขาจะไม่เคยดูหนังประเภทพวกนี้ เเต่ก็ใช่ว่าเขาจะเคยคิดเหมือนกันวันหนึ่งเขาจะได้มีโอกาสได้เกิดใหม่ในสถานมที่เเบบนั้น
ซานฉือมู่(เทพเเห่งโชคชะตา)
"มาเถอะเจ้าหนูจะถึงเวลาเเล้ว เอาละเจ้าขอพรซ่ะสิว่าต้องการอะไรข้าจะมอบให้"
1.ร่างกายพิษทุกชนิด
2.รวย(โดยท่านเทพให้เเหวนมิติที่มีเงินทอง สมุนไพรหายากต่างๆที่ใช้เมื่อไหร่ก็ไม่มีวันหมด)
3.ฉลาดเฉลียว
4.มีปราณรักษาที่สามารถรักษาได้ทั้งหมด
5.ปราณปกป้องภัยเมื่อมีจิตสังหาร(เหมือนบาเรีย บาเรียจะใช้งานได้ก็เมื่อมีจิตสังหารเข้ามากนะตุ้นเท่านั้น)
ซานฉือมู่(เทพเเห่งโชคชะตา)
"เอาละ ตกลงปราถนาของจะเป็นจริง"
//มีเเสงสว่างปรากฏขึ้นก่อนสติของผมจะดับไป
ป่าหมอกหมื่นพิษ
เสียงหยดน้ำภายในถ้ำเสียงดังต่อเนื่องทำให้ร่างเล็กผอมบางที่กำลังหลับไหลไม่ได้สติเริ่มรู้สึกตัว ขนตางอนเงางามของเปลือกตาสีมุกเริ่มขยับกระพือขึ้นลงเพื่อปรับกเเสงสายตาอย่างไม่คุ้นชิน ดวงตาคมเรียวสีอำพัลกลมโต กวาดตาสำรวจมอง บริเวณโดยรอบอย่างช้าๆ
ฟางเหมยหลิน<นายเอก>
"ที่นี้ที่ไหนกัน"
เสียงหวานกังวานดังขึ้นเมื่อสิ้นเสียงร่างบางก็ค่อยๆขยับกายขึ้น
ฟางเหมยหลิน<นายเอก>
"อึก! เจ็บ"
//เกิดอะไรขึ้นว่ะเนี้ย~ ทำไมร่างกายของเขาถึงได้บอบช้ำได้ขนาดนี้
'เกิดใหม่' ไอเราก็นึกว่าจะได้เกิดไปเป็นเด็กทารกซ่ะอีกเเต่ที่ไหนได้ดันมาเกิดใหม่ในร่างคนอื่นซ่ะงั้น
ร่างบางเคลื่อนตัวอย่างช้าๆเพื่อไปยังบริเวณที่มีน้ำที่กำลังหยดลงในหลุมๆหนึ่ง
ก่อนจะก้มหน้าดื่มน้ำเพื่อดับกระหาย เมื่อดืมน้ำเสร็จก็ต้องตกตะลึงเมื่อรับรู้ว่าน้ำที่ตนดื่มนั้นสามารถรักษาร่างกายที่ระบ่มของเขาได้ร่างกายที่เคยผอมบางไร้เรี้ยวเเรงก็กลับดูมีน้ำมีนวลขึ้นเเรงที่มีน้อยนิดก็กลับรู้สึกว่าเเข็งเเรงขึ้น เเต่ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไร เขาก็ต้องตกตะลึงอีกครั้งเมื่อดันสบกับหน้าตนเองที่สะท้อนเงาอยู่ในน้ำ
ใบหน้าเรียวงามขาวนวลอมชมพูดูสุขภาพดี ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เหมือนตกใจกับอะไรบางอย่างเเต่ก็ไม่อาจทำให้ภาพตรงหน้างามลดลงได้เลย จมูกเล็กโด่งรั้นขึ้นบ่งบอกถึงนิสัยดื้อรั้นของเจ้าตัวไดเอย่างดี ริมฝีปากกระจับอมชมพูเผยอขึ้นเล็กน้อยทำให้ดูงดงามอย่างไร้ที่ติ
ฟางเหมยหลิน<นายเอก>
"อึก นี้เราหรอว่ะเนี้ยยยยยย"(ตะโกน)
//หลังจากที่เขาได้รับความทรงจำของเจ้าของร่างนี้เขาก็ได้รู้ว่าร่างนี้มีนามว่า'เหมยหลิน เเซ่ฟาง' อายุ15ปี เป็นเกออาภัพที่เเต่เดิมเเซ่จินที่ถูกผู้เป็นบิดา'จินตงเฉิง'ประมุกตระกูลจินขับไล่ออกจากตระกูลด้วยเหตุนี้จึงทำให้เหมยหลินต้องเปลี่ยนไปใช้นามสกุลมารดาเเทน เหมยหลินเป็นเกอไร้ค่าของตระกูลที่ไร้พลังลมปราณไร้วรยุทธ์ทำให้ตระกูลจินเสียชื่อเสียง ด้วยเหตุนี้บิดาจึงขับไล่ออกจากตระกูล
หลังจากถูกขับไล่ออกจากตระกูล หลินเหมยกับเเม่นมก็ร่อนเร่เดินตามทางเพื่อหาที่พักเเต่ก็ต้องพบเจอกับคราวเคราะห์เมื่อต้องพบเจอกับโจรป่าทำให้เเม่นมที่อยู่ด้วยกันมาเเต่เด็กๆต้องจบชีวิตลง ทำให้เหมยหลินต้องวิ่งเข้าป่าเพื่อเอาชีวิตรอด หลินวิ่งเอาเป็นเอาตายอย่างไม่คิดชีวิต เเต่กระนั้นก็ไม่อาจรอดพ้นได้ เมื่อป่าที่เขาเข้าไปนั้นเป็นป่าหมอกหมื่นพิษที่เเม้เเต่ผู้ที่มีวรยุทธ์เองก็ไม่กล้าเข้าไป
ฟางเหมยหลินเป็นบุตรของของ'ฟางเหมยลี่'
ฟางเหมยหลินนั้นเสียมารดาตั้งเเต่10ขวบ ทำให้ต้องอยู่กับเเม่นมตามลำพังเพราะตั้งเเต่ฮูหยินใหญ่เสียชีวิตไปผู้เป็นบิดาก็ไม่คิดจะเหลียวเเลเขาอีกเลยทำให้ถูกพวกลูกอนุของพระบิดากลั่นเเกล้งมาตลอดเเม้เเต่บ่าวรับใช้ก็ไม่เว้นเช่นกัน
ตระกูลจินเป็นตระกูลใหญ่ จินตงเฉิงเป็นขุนนางขั้น2เป็นเสนาบดีกรมโยธา
ฟางเหมยหลิน<นายเอก>
//เราต้องรีบออกจากป่าเเห่งนี้โดยเร็วก่อน'ยามโหย่ว'(17.00-18.59น.)
//เขาคิดก่อนจะมุ่งหน้าออกจากป่าอย่างรวดเร็ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ฟางเหมยหลิน<นายเอก>
"ท่านป้า เเถวนี้มีโรงเตี๊ยมหรือไม่ขอรับ"
//เมื่อเขาเดินเข้าไปในเมืองมาได้สักพักเขาก็เดินตามหาโรงเตี๊ยม
ตัวประกอบ
"โรงเตี๊ยมทางนั้นน่ะเจ้าหนู"(พูดพร้อมชี้มือไปทางโรงเตี๊ยม)
ฟางเหมยหลิน<นายเอก>
"ขอบคุณขอรับท่านป้า"
*เกอ คือ บุรุษตั้งครรภ์ได้🤓
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
