ตั้งแต่คลอดจากท้องแม่มาจนผมหงอกขาว สาแคน เฒ่าประมงวียย่างเจ็ดสิบก็ยังไม่เคยพบเคยเห็นสัตว์อะไรรูปร่างหน้าตาพิสดารเช่นนี้มาก่อน

"ตา นี่ปลาอีกหยัง ข้อยบ่เคยเห็น!" น้อย หลานชายวัย 10 ขวบถามด้วยความสงสัย

"หรือว่าสิเป็นเงือกครับตา!"

สาแคนทำท่าครุ่นคิดถึงสายตาของเขาจะฝ้าฟางไปบ้างด้วยเพราะการชีวิตสมบุกสมบันแบบลูกประมงกลางลุ่มน้ำโขงมาตั้งแต่ยังไม่ตั้งไข่เขาเพ่งมองสัตว์ที่เพิ่งใช้แหจับมาได้แวบแรกที่เห็นเขาคิดว่ามันคงเป็นปลาบึก เพราะส่วนหัวและหนวดยาวของมันมีลักษณะตรงกันไม่ผิดเพี้ยนแต่พอไล่ลงไปยังส่วนหางกลับกลายเป็นขาทั้งสองข้างแบบเดียวกับคนแทนที่จะเป็นครีบก้นและหางเหมือนปลาตัวอื่น

"ตาก็บ่ฮู้บักน้อย! แต่ปลาประหลาดพันธุ์จังซี้คงเอาไปขายที่ตลาดได้หลายอยู่เด้"

สาแคนไม่อยากคิดมากปากท้องอีก 6 ชีวิตเบื้องหลังกำลังคอยรายได้จากการขายปลาจึงสรุปง่ายๆว่ายังไงวันนี้เขาก็จะเอาปลาตัวนี้ไปขายให้กับพ่อค้าที่ตลาด

ปลาประหลาดนอนติดแหอยู่ที่ท้องเรือดวงตาของมันเล็กพอๆกับมนุษย์ปากบานๆ

อ้าปากพะงาบๆอากาศส่วนขาที่เหมือนคนถูกร่างแหพันธนาการจนดิ้นไม่หลุดขนาดตัวของมันใหญ่พอกับเรือทั้งลำดังนั้นหากสาแคนปล่อยมันกลับลงแม่น้ำเขาคงจะหาปลาขนาดใหญ่เท่านี้ไม่ได้อีกแล้วในชีวิต

สาแคนขับเรือเข้าเทียบท่าที่สะพานปลาแต่ในใจก็ยังครุ่นคิดว่าถ้าพ่อค้าในตลาดปลาเกิดไม่มีใครกล้าซื้อปลาประหลาดข้ามีออกเรือเสียเที่ยวหรือ....นางพร ภรรยาของตนก็คงบ่นว่าที่หาเงินมาเลี้ยงลูกหลานไม่ได้

นั่นเป็นสิ่งที่สาแคนในฐานะหัวหน้าครอบครัวยอมรับไม่ได้ 70 ปีในชีวิตจนๆของเขายังไม่เคยมีวันใดที่จับปลาไปขายไม่ได้แม้สักวัน

เขาเรียนรู้วิธีจับปลาสารพัดตามแบบอย่างปู่และพ่อไม่ว่าจะเป็นปลาหว่า ปลาหมู ปลาเคิง กระเบน หรือปลาบึกสาสาแคนก็เคยพิชิตมาแล้วทั้งนั้น

อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะฝากผลงานอื่นๆด้วยนะอย่าลืม comment ด้วยนะคะ

"โอก....ค่อกๆ"จู่ๆ ปลาประหลาดกลางลำเรือก็ร้องขึ้นเสียงของมันเหมือนคนกำลังจะขาดใจทำเอาสาแคนและน้อยสะดุ้งโหยง

"ข้าคือเงือกหากเจ้ายอมปล่อยข้าไปข้าสัญญาว่าจะให้สมบัติตอบแทน....แคกๆๆ"

ไม่ใช่แค่ทำเสียงหอบแต่ปลาประหลาดยังพูดออกมาเป็นภาษาคนได้ด้วย

"ต.....ตา! ป่าผีนี่เว้าได้คือคนแท้ ฮือๆๆโฮ...น..หนูกลัวๆ

ตุ้บ! น้อยตกใจกลัวจนฉี่ราดสรุปล้มฟุบไปที่ท้ายเรือ

"ได้ยินไหมสาแคนข้าจะให้ไข่เงือกแก่เจ้าหากเจ้ายอมปล่อยข้าไป....แฮกๆๆ"

สาแคนแทบไม่เชื่อหูเมื่อปลาประหลาดเรียกชื่อของตน

"จ..เจ้ารู้ชื่อข้อยได้ตั้งไส!" ปลาประหลาดมองที่สาแคนแล้วพูดต่อ

"ข้าย่อมรู้เห็นทุกสิ่งในลุ่มน้ำโขงเป็นธรรมดาเพราะอยู่ที่นี่มาก่อนพวกเจ้า"

พูดพรางก็สูดหายใจฟืดใหญ่จนเหงือกบานเหมือนคนหมดแรง

"ครอบครัวเจ้ายากจนมีหนี้สินลูกชายคนโตก็ติดพนัน ส่วนลูกชายคนรองกำลังตกงานจึงพาเมียและลูกกลับบ้านมาที่บ้านเกิดเจ้าจึงมีภาระบนสองบาล้านั่น...แฮกๆๆ"

ทุกคำที่ปลาประหลาดพูดตรงยิ่งกว่าตาเห็น สาแคนทรุดเข่าลงพนมมือ

"เงือกเอ๊ย ข้อยเชื่อสัญญาว่าจะปล่อยสูไปแต่สูจะให้สมบัติอีหยังแก่ข้อยล่ะ"

ปลาประหลาดค่อยๆสำรอกไข่ทองคำใบนึงออกจากปากมันกลิ้งกับบนท้องเรือ

สาแคนหยิบขึ้นมามองด้วยความสงสัย

"มนุษย์คนใดก็ตามที่กลืนไขเงือกใบนี้ลงท้องผู้นั้นจะดำน้ำและหายใจได้ดั่งปลาาอีกทั้งไม่รู้แก่รู้ตาย"

สาแคนได้ฟังก็ดีใจมากเพราะหากเขาหายใจในน้ำได้เหมือนปลาก็ย่อมจับปลาทั้งหมดในแม่น้ำโขงได้อย่างง่ายดายไม่ต้องมีค่าน้ำมันไม่ต้องคอยปะแหและซ่อมเรือไม้ผุๆลำนี้อีกต่อไปเขาจะเป็นลูกประมงที่เก่งกาจร่ำรวยที่สุดและนางพรจะต้องแปลกใจที่ตัวเขากลับเป็นหนุ่มกระทงอีกครั้ง

ทันทีที่สาแคนกลืนไข่เงือกลงในท้องครีบปลาก็งอกขึ้นที่หลังรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าและมือหายไปจนสิ้นเขากลับมาเป็นหนุ่มอีกครั้งสาแคนดีใจและรู้สึกถึงกำลังวังชาที่ค่อยๆไหลมาตามเลือดอุ่นทั่วร่างดวงตาของเขาเบิกกว้างสดใสปราศจากอาการฝ้าฟางที่เคยเป็น

นิ้วมือและนิ้วเท้ามีพังผืดเชื่อมติดกันใต้หูค่อยๆปีกกว้างกลายเป็นเงือกแบบเดียวกับปลาสาแคนกระโจนลงแม่น้ำดำผุดดำว่ายราวกับปลายักษ์แล้วปีนขึ้นเรือเขาแก้แหแล้วหอบร่างปลาประหลาดกระโจนลงปล่อยในแม่น้ำตามสัญาร่างของมันค่อยๆแหวกว่ายหายไปใต้สายน้ำสีขุ่น ขณะที่สาแคนยังคงแหวกว่ายในร่างใหม่ใกล้กับเรือหางยาวอย่างเพลิดเพลินความทรงจำของเขาค่อยๆจางหายไปพร้อมกับร่างกายที่เปลี่ยนไปเป็นปลาโดยสมบูรณ์

สาแคนเสียความเป็นคนไปจนสิ้นแต่แม่น้ำโขงได้ปลาตัวใหม่เพิ่มขึ้น 1 ตัว

น้อยค่อยๆ ได้สติเมื่อมองไปทั่วเรือเขาไม่พบอะไรนอกจากแห่ที่ถูกกฎหมายความว่าตอนนี้ตาคงกำลังเอาปลาประหลาดไปเร่ขายที่ตลาดปลาแล้วแน่ๆ

ทันใดนั้นน้อยสังเกตเห็นปลาตัวใหญ่ดำผุดดำว่ายไม่เกรงกลัวคน

สัญชาตญาณลูกประมงในตัวบังคับให้เขาคว้าแห่ขึ้นเหวี่ยงลงไปที่พื้นน้ำนิ่งสนิทคู่หนึ่ง ตำแหน่งที่ทอดแหมีพรายฟองน้ำผุดขึ้นปุดๆน้อยยิ้มร่าภูมิใจที่จับปลาตัวใหญ่ได้ตามที่ตาเคยสอนเสียที....