07:00น.

วันนี้เเล้วสินะวันที่ฉันจะต้องก้าวเดินออกจากบ้านของตัวเอง ต้องย้ายไปอยู่กับคนอื่นที่ฉันยังงงๆกับความรู้สึกเพราะฉันไม่มีสิทธิเลือกเอง ฉันพูดในใจพรางเงยหน้าหันไปมองข้างนอกที่มีผู้คนมากมายกำลังสนุกสนานกัน

"คุณมิลินค่ะ

ฉันหันไปตามเสียงเรียกของใครบางคน

"ค่ะ มิลินพร้อมเเล้ว

"คุณโอเคมั้ยคะ

ฉันยิ้มพรางพยักหน้าก่อนจะยืนขึ้นอย่างสง่ากับชุดที่ฉันสวมอยู่ ชุดสีขาวนวลกระโปรงยาวปรักด้วยลายลูกไม้บางๆ ในมือฉันถือช่อดอกไม้สีฟ้าเเซมดอกสีขาว

"เดี๋ยว! เอานี้ไปใส่ซะ เดี๋ยวแขกในงานจะว่าฉันได้

"นี้มัน...

ฉันมองกล่องสีเเดงสามกล่องที่เต็มไปด้วยเครื่องเพชรที่เปล่งประกายระยิบระยับเมื่อมันกระทบเข้ากับเเสงไฟในห้อง นั้นสินะถ้าในตัวฉันไม่มีอะไรคงจะไม่มีค่าเเละไม่มีราคาใดๆ คุณพ่อก็เเค่อยากมีหน้ามีตาท่านก็บังคับในสิ่งที่ฉันไม่ต้องการมันอยู่เเล้ว ชีวิตฉันตั้งเเต่ที่คุณเเม่ตายไปก็อยู่ภายใต้การบังคับของคุณพ่อมาโดยตลอด

จริงๆวันนี้มันคงจะดีสำหรับฉันเเล้วล่ะที่จะได้หนีความทุกข์นี้ไปให้พ้นๆสักที จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ถึงคนๆนั้นเขาจะไม่เต็มใจใช้ชีวิตทั้งหมดกับฉันก็เถอะ

"ออกไปได้เเล้ว มา

คุณพ่อเรียกฉันเสียงเเข็งยกมือที่ลวงกระเป๋าออกมาจัดทางให้ฉันควงเเขน

ไม่นานฉันกับคุณพ่อก็เดินลงบันไดมาอยู่ภายในงานที่ทุกคนจับตาจ้องมองมาที่ฉัน ฉันฝืนยิ้มพร้อมกันน้ำตาที่เริ่มไหล ฉันพยายามกลั้นมันไว้

อือวันนี้พยายามหน่อยนะ"มิลิน"

"สวยจังเลยค่ะพี่ลิน..

เสียงน้องสาวคนล่ะเเม่เอ่ยชมฉันด้วยท่าทีที่ฝืนๆ

"....

ฉันไม่ตอบอะไร เพราะฉันรู้สึกผิดกับสิ่งที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ คนที่ยืนตรงนี้มันควรเป็นเธอไม่ใช่ฉัน ฉันมอง"ไอริน"ด้วยแววตาที่หม่นหมอง ก่อนจะหันไปสะดุดตาเข้ากับชายหนุ่มที่ใส่ชุดสูตรสีขาวใบหน้าที่หล่อเหลาสายตาของเขาเฉียบคม รูปร่างสัดส่วนเข้ารูปพอดีเขาดูสง่ากว่าชายหนุ่มทุกคนเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงอยากจะได้มาอยู่เคียงข้าง ใช่เขาคือเจ้าบ่าวของฉันในวันนี้"วินเนอร์"ประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ผู้ถือหุ้นรวมกับบริษัทคุณเเม่ของฉัน เจ้าของแบรนด์ชื่อดังมากมากเนื่องจากเทคโนโลยีที่ล้ำสมัย.

"ไปรับน้องสิวิน

คุณย่าที่ยืนข้างๆเอ่ยกระชิบ

"ครับ

วินเนอร์ตอบเพียงคำสั้นๆก่อนจะเดินมามารับตัวฉัน เขาก็คงข่มอารมณ์ของตัวเองไม่เเพ้กันเมื่อดูจากสีหน้าเขาที่ดูเคร่งขรึม เขาคงฝืนตัวเองมาก

21:00น.

บ้าน เตชะวงศ์

หลังจากเสร็จจากงานเเต่งที่บ้านฉัน ฉันก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านเตชะวงศ์อย่างเป็นทางการ ทุกคนดูจะต้อนรับฉันเป็นอย่างดียกเว้นคุณเเม่ของวินเนอร์เเละสาวใช้คนสนิท ที่ทำหน้าเมินเฉยใส่ฉันจนฉันไม่กล้าที่จะสบตา

"มิลินเป็นยังไงบ้างลูก เหนื่อยมั้ย

คุณย่านั่งลงก่อนจะหันมาถามฉันด้วยสีหน้าที่ห่วงใย

"ไม่ค่ะคุณย่า

"อือๆ ดีเเล้วเดี๋ยวย่าก็จะกลับเเล้วนะ วินน้องพึ่งเข้ามาอยู่ที่นี้คงแปลกที่แปลกถิ่น ดูเเลน้องดีๆนะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็อภัย มิลินด้วยนะเด็กดี

ฉันยิ้มให้คุณย่าด้วยน้ำตาที่คลอเอาตรงๆฉันยังไม่อยากให้คุณย่ากลับเลย ฉันกลัวกลัวทุกอย่างรอบตัว คุณย่าคือคนที่ฉันไว้ใจมากๆเลยตอนนี้

"เเม่กลับเลยมั้ย เดี๋ยวฉันบอกให้คนเอารถมารอให้

เเม่พี่วินเนอร์พูดขึ้น

"อือๆย่ากลับเเล้วนะหลานๆ

"มาค่ะคุณเเม่ ฉันช่วย

ีีทันทีที่คุณเเม่เเละคุณย่าลุกออกไปบรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบ ฉันกำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่างยังไม่ทันที่จะอ้าปาก เขาก็ลุกขึ้นเเล้วเดินขึ้นห้องไป

"ฉันจะทำยังไงดี ทุกอย่างมันกดดันเหลือเกิน

"ไม่ต้องทำอะไร ในเมื่อมาอยู่ที่นี้ได้เเล้วก็อย่าทำตัวให้สูงส่งเพราะเธอก็เเค่คนใช่คนหนึ่งเท่านั้น

ฉันหันไปตามเสียงที่พูด

"คุณเเม่....

ท่านพูดจบก็เดินขึ้นห้องทันที คนใช้งั้นหรออือทุกคนคงเกียจฉันมากเลยสินะทำไมกันเรื่องมันถึงได้เป็นเเบบนี้คืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น ไม่เพียงแม้เเต่คุณเเม่จะไม่ชอบฉันเเต่วินเนอร์พี่ชายที่เคยเเสนดีของฉันกลายเป็นคนละคนภายในชั่วข้ามคืนเขากลายเป็นอีกคนที่ฉันเเทบจะไม่รู้จัก....

......โปรดติดตามตอนต่อไปขอบคุณค่ะ.........

ก๊อกๆๆ

"ตื่นได้เเล้วจะนอนไปถึงเมื่อไหร่

ฉันลุกขึ้นพรางลงจากเตียงไปเปิดประตูห้อง

"คุณนายให้มาตาม เธอหัดเจียมตัวหน่อยนะถึงจะเข้ามาอยู่ในฐานะภรรยาคุณวิน เเต่ก็เเค่ในนามเพราะทุกคนไม่ได้ต้อนรับเธอในฐานะนั้น เเม้กระทั่งคุณวิน

ฉันน้อมรับคำบ่นว่าของเเม่บ้านคนใช้คนสนิทของคุณเเม่อย่างเลี่ยงไม่ได้ที่นี้ไม่ใช่บ้านฉัน ฉันจะทำตัวไร้ประโยชน์ไปวันๆไม่ได้

"ค่ะ เดี๋ยวลินตามลงไปนะคะ

"เร็วๆล่ะ

"ค่ะๆ

ฉันตอบกลับเธอไป ก่อนจะหันไปสะดุดเข้ากับสายตาคมของใครบางคนที่เดินออกมาจากห้องข้างๆ ใช่เเล้วล่ะเขาคือวินเนอร์.

"พี่วินค่ะ จะไปทำงานเเล้วหรอ

ไม่มีเเม้เเต่เสียงตอบกลับ เขาเดินผ่านหน้าฉันไปหัวใจของฉันเเทบจะสลาย ฉันเจ็บเหลือเกินเจ็บกับความเย็นชาที่เขามอบให้ เเต่งเข้ามาเป็นภรรยาเเต่ต้องนอนเเยกห้องพูดกันสักคำก็ยังไม่มี.

ห้องโถง

"มาเเล้วหรอ พวกเรารอเธอเเค่คนเดียวเลยนะมิลิน

"ขอโทษค่ะคุณเเม่

ฉันตอบกลับพรางก้มหน้าก่อนจะนั่งลงข้างๆวินเนอร์

"เรียกฉันว่ายังไงนะเมื่อกี้

"คุณเเม่...ค่ะ

ฉันพูดประโยคซ้ำอีกครั้งอย่างแผ่วเบาก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะบางๆ

"เรียกฉันว่าคุณนายเพราะฉันไม่ใช่เเม่เธอ!!

ฉันสะดุ้งเอามือกุมมืออีกอย่างอย่างกลัวๆพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหล ฉันตกใจมากเพราะไม่เคยโดนตะคอกใส่เสียงดังเเบบนี้จากคนอื่นหรือคุณเเม่ของวินเนอร์

"ผมอิ่มเเล้วครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับคุณเเม่

"จ๊ะลูก

วินเนอร์วางช้อนลงในจานหยิบสูตรเสื้อคลุมเเล้วเดินอ้อมไปหอมเเก้มคุณเเม่ก่อนจะเดินออกไป

"ลงมา!!

"โอ้ย!

ฉันร้องออกมาเสียงหลงเมื่อสาวใช้คนสนิทของคุณเเม่ดึงเเขนฉันให้ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งจนตกก้นของฉันกระเเทกพื้นอย่างเเรง ฉ้นเงยหน้าพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อนองมองไปยังคุณเเม่ของวินเนอร์ เเต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเรียบเฉยเเละเเววตาที่เย็นชา ท่านวางช้อนซ้อมในมือลงก่อนจะเอ่ยขึ้น

"ไปล้างจาน เเล้วไปล้างรถหน้าบ้านให้สะอาด

ฉันอึ้งกับคำพูดของคนตรงหน้า

"ไปสิอย่ามานั่งตรงนี้สกปก

คนใช้คนสนิทพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าเหยียด

"ค่ะ

ฉันดันตัวเองลุกขึ้นเเล้วค่อยๆเดินเข้าครัวอย่างช้าๆ

ห้องครัว

"ฮึก..เเม่ขาหนูเหนื่อยกับการเป็นอยู่เเบบนี้จังเลยทุกคนเกียจหนู หนูไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น..ฮึก

"คุณมิลิน ผ้าเช็ดหน้าค่ะ

"....

ฉันรีบเช็ดน้ำตาตัวเองเเล้วหันไปหาคนบางคนที่พูดกับฉัน

"คุณ...

"ใบบัวค่ะ ฉันเป็นคนใช้ในบ้านเตชะวงศ์นี้ล่ะค่ะ รับผ้าเช็ดหน้าไปสิค่ะ

"ขอบคุณค่ะ

"อย่าถือสานางนวลเลยนะคะ เป็นคนสนิทคุณนายเเต่ชอบทำตัวเหมือนคางคกขึ้นวอ ค่อยประจบคุณนาย

"ลินไม่ถือสาหรอกค่ะ ลินเข้าใจดีทุกคนเกียจลิน

เพราะลินเเย่งคนรักของน้องสาวตัวเอง

".......

"เเต่ลินไม่รู้จริงๆค่ะ ว่าคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น

"บัวเชื่อนะคะว่าคุณลินเป็นคนดี สักวันมันจะดีขึ้น

"ขอบคุณนะที่ไม่เกียจลินเหมือนคนอื่น

ฉันส่งยิ้มให้บัวก่อนจะมีเสียงเท้าใครบางคนเดินเข้ามา

"ทำอะไรกันเเล้วทำไมไม่ทำงาน คิดจะอู้หรอ ยัยบัวหน้าที่เเกขึ้นไปจัดห้องให้คุณนายกับคุณวินมาทำอะไรตรงนี้

"จ๊ะนวล ไม่ต้องขึ้นเสียงหรอก ฉันกลัวคนเขาจะเข้าใจผิดว่าเเกจะเป็นคุณนายซะเอง

"อีบัว!!

"มาสิอีนวล มือมึงกับตีนกู ใครมันจะเเน่กว่า

"งั้นมึงก็ไปสิ

บัวเดินออกไปด้วยท่าทีที่ไม่กลัวเธอเดินชนผู้หญิงที่ชื่อนวลจนเซ

"อีนี้เดี๋ยวเถอะมึง เธอก็รีบทำซะล้างจานล้างรถเสร็จไปถอนหญ้าหลังบ้านด้วย

"อือ

"หึ น่าสมเพชจริงๆอุสาได้เเต่งงานกับคุณวินเเท้ๆ เเต่เขาไม่เอา

"......

ฉันเก็บความรู้สึกข่มขื่นไว้ในใจด้วยความรู้สึกที่วูบไหว

13:00น.

"เสร็จรึยัง ล้างรถเเค่ไม่กี่คันทำไมช้าเเบบนี้

"ลินขอโทษค่ะพี่นวล เเต่ลินรีบสุดๆเเล้วค่ะ

"เถียงหรอ ถ้าไม่เสร็จไม่ต้องกินข้าวนะ!!

นวลพูดเสียงดังพรางเหวี่ยงวีน

"นวลเเกทำเกินไปรึป่าวคุณลินก็ทำมาต้องเยอะเเล้วข้าวเช้าก็ไม่ได้กินสักคำนี้ก็บ่ายโมงเเล้ว

"ทำไม หรือพวกเเกจะมาทำเอง ฉันจะได้บอกให้คุณนายจัดการ

"....

"พี่นวลลินจะรีบทำให้เสร็จนะ พี่ไปรอข้างในเถอะตรงนี้มันร้อน

"อือๆ

หลังจากที่นวลเดินออกไป ฉันก็หันกลับมาทำงานต่อด้วยร่างกายที่เริ่มสั่นๆ บวกกับตัวเปียกเเละเเสงเเดดที่สาดส่องเข้ามา อยู่ๆโลกทั้งใบก็ดับวูบลง...

"คุณลิน!!!!

"มาช่วยกันเร็วเข้า

"เกิดอะไรขึ้น ทำอะไรกัน

"คุณวินค่ะ คุณลินอยู่ๆก็ล้มลงไปค่ะ

"..!!!!

17:00น.

ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ซีดเซียวรู้สึกถึงคอที่เเหบเเห้ง มองสำรวจดูรอบๆห้องก่อนจะไปสะดุดตาเข้ากลับขาของใครบางคนฉันมองไล่ขึ้นไปถึงกลับตกใจ เพราะคนที่นั่งไขว่ห้างกอดอกมองมาที่ฉันคือวินเนอร์

"พี่วิน...เเค่กๆ

"น้ำอยู่ขวามือ

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง สายตาเขายังคงจับจ้องมาที่ฉันอย่างไม่ลดละ ฉันก็รีบกินน้ำในเเก้วทันทีเเต่ต้องคลายทิ้งอย่าห้ามไม่ได้เพราะน้ำที่กินเข้าไปเค็มอย่างกับน้ำทะเล

"เป็นอะไร

วินเนอร์เอ่ยถามพร้อมกับท่าทีที่ตกใจเขาเดินมาดึงเเก้วออกจากมือฉันไปวาง

"น้ำทำไมมั้ยเค็ม..เเค่กๆๆ

"บัว! เข้ามานี้หน่อยสิ

"คะคุณวินมีอะไรรึป่าวคะ

"ใครเป็นคนเอาน้ำมาวางไว้ให้ลิน

"นวล..มันทำอะไรอีกเเล้วค่ะ

"ช่างมันเถอะ ไปเอาน้ำมาใหม่

"ค่ะคุณวิน

เขาบอกว่าช่างมันงั้นหรอ เเม้กระทั่งน้ำจะดื่มฉันยังโดนเล่นงานขนาดนี้ในใจของเขาคงมีเเต่ไอริน ชีวิตของเขาคงมีไว้ปกป้องไอรินเพียงคนเดียว

"พี่วิน

ฉันเอื้อมมือจับมือของเขาไว้ เพราะเขากำลังจะเดินออกไป

"ลินอยากจะบอกพี่วินว่าวันนั้น.

"ไม่ต้องพูดฉันไม่อยากจะจดจำมัน ยิ่งพูดฉันก็ยิ่งจะเกลียดเธอ เพราะคำเเก้ตัวมันฟังไม่ขึ้น!!

เขาสะบัดมือออกอย่างเเรงจนฉันตกใจสุดขีดก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้องเเละปิดประตูเสียงดังน้ำตาฉันไหลอีกครั้ง หัวใจฉันมันเจ็บปวดเจ็บจนพูดออกมาไม่ได้

โปรดติดตามตอนต่อไปขอบคุณค่ะ...

"คุณเเม่ค่ะ..เอ่อ..

ฉันรีบก้มหน้าเมื่อรู้ว่าพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไป

"ว่ามาเถอะ

คุณเเม่ตอบกลับฉันเเบบไม่สบอารมณ์ซักเท่าไหร่เห้ออ มิลินทำไมเกิดเป็นเธอมันน่ารำคาญไปซะทุกอย่างเลยล่ะ

"หนูขอกลับบ้านไปเยี่ยมครอบครัวได้มั้ยค่ะตั้งเเต่เเต่งงานมาหนูยังไม่ได้คุยกับท่านเลย หนู.

"ไปเถอะๆ ไม่ต้องอธิบายให้ฉันฟัง

"ขอบคุณค่ะ

คุณเเม่เงยหน้าขึ้นมาตอบฉันจบ ท่านก็ลุกขึ้นเดินผ่านหน้าฉันไปทันที คุณเเม่ท่านเคยใจดีกับฉันเอ็นดูฉันเอามากๆทำไมวันนี้ท่านช่างเย็นชาเหลือเกิน คิดไปมาอยู่ๆน้ำตาก็จะไหลอีกเเล้ว ยัยมิลินแกนี้มันอ่อนเเอจริงๆไม่มีใครเขามานั่งปลอมเเกหรอกนะ เเกน่ะมันเลว ขนาดแฟนของน้องสาวตัวเองยังเเย่งมาเป็นสามีของตัวเองเลย

"ฮึก...พี่ขอโทษ..ฮือออ

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องมันเป็นเเบบนี้วันนั้นคืนนั้นฉันไม่รู้จริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นภาพความทรงจำวันนั้นมันดับลงที่หน้าประตูห้อง ตื่นมาอีกทีฉันกลับนอนอยู่ข้างๆเขา...

"มายืนทำอะไรตรงนี้

ฉันตกใจกับเสียงเรียกด้านหลังรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง

"ป่าวค่ะ คือลินจะกลับบ้าน

"อือ

"พี่วินคะ

ฉันร้องเรียกเขาขึ้น จนพี่วินที่กำลังจะเดินออกไปหันมามองนิ่งๆ

"พี่วินจะไปทำงานเเล้วหรอคะ

ก็คำถามเดิมๆที่ฉันเคยถามทั้งๆที่ก็รู้ว่าเขากำลังจะไปไหน เเต่มันไม่มีคำถามอื่นจริงๆเเละก็รู้ว่าเขาคงไม่ตอบฉัน

"อือ ทำไมจะให้ฉันไปส่งหรอ

เขาตอบฉันหรอ

"....

"อ่อค่ะ ได้..มั้ยคะ

"คิดว่าฉันมีเวลาขนาดที่จะต้องไปส่งเธองั้นหรอ?

พี่วินตอบเสียงนิ่งก่อนจะเดินออกไป

"เวลาของเขาคงไม่มีให้ฉันหรอก..หึๆแกยังจะมีความหวังอีกหรอมิลิน น่าสมเพช

ฉันเงยหน้าเช็ดน้ำตาที่คลอก่อนจะเดินออกไปเรียกแท็กซี่หน้าบ้านเเล้วตรงไปที่บ้านคุณพ่อทันที

บ้าน วรากุล

หลังจากถึงที่หมายฉันก็รีบตรงจะเข้าไปข้างในเเต่เจอไอรินที่ยืนรออยู่

"พี่ลิน

ไอรินน้องสาวฉันส่งยิ้มให้พรางรีบเดินเข้ามาจับมือฉันด้วยท่าทีที่ดีใจ

"พี่ลินไอคิดถึงพี่มากเลยนะคะพอรู้ว่าพี่จะมาไอก็มารอเลย

"พี่ก็คิดถึงไอเเต่ตอนเย็นๆพี่ก็ต้องกลับนะเพราะคงมานานไม่ได้

"อ่อค่ะ ไม่เป็นไรค่ะเเค่นี้ก็เพียงพอเเล้ว

"...เพียงพอ?

ฉันทำหน้างงๆกับคำพูดน้องสาว เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งๆเเต่ขัดกับใบหน้าของเธอที่ส่งยิ้มให้ฉัน

"ค่ะ เพียงพอต่อความคิดถึงไอกับคุณพ่อคุณเเม่ไงคะ

"อ่อจ๊ะ งั้นเราเข้าไปในบ้านกัน

"ดีเลยค่ะ คุณพ่อกับคุณเเม่รอพี่นานเเล้ว

ยังไงซะบ้านก็คือสิ่งที่ดีที่สุดสินะไปอยู่ที่ไหนก็คงไม่ดีเท่าบ้านเรา

"อ้าวหนูมิลินมาเเล้วหรอ มาๆเเม่ทำอาหารเองเลยนะวันนี้

"จริงหรอค่ะ น่ากินจังเลย

ฉันพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ดีใจบวกกับท่าทีที่ตื่นเต้นจนคุณพ่อมองฉัน ถึงคุณเเม่ท่านจะไม่ใช่เเม่เเท้ๆของฉันเเต่ท่านก็รักเเละเอ็นดูฉันมาตลอดกว่า10ปีหลังจากคุณเเม่เสียท่านก็ดูเเลฉันมาตลอดจนตอนนี้ฉันอายุได้25ปีเเละมีครอบครัวท่านก็ยังเสมอต้นเสมอปลาย

"แกมาก็ดีเเล้วรีบกินข้าว ฉันมีเรื่องจะคุยกับเเก

"ค่ะคุณพ่อ

"พี่ลินกินเยอะๆนะคะ มีเเต่อร่อยๆเดี๋ยวพี่ลินก็คงจะไม่ได้กินมันเเล้วกินเยอะๆนะ

"ทำไมพี่จะไม่ได้กินล่ะจ๊ะพี่สัญญาพี่จะมาหาบ่อยๆคุณเเม่ก็ต้องทำให้หนูกินนะคะ ห้ามเบื่อห้ามขี้เกียจ

"ได้จ๊ะ

ฉันส่งยิ้มให้คุณเเม่เเล้วตักกับข้าวให้น้องไอ

ห้องนั่งเล่น

"พ่อมีเรื่องจะคุยกับเเก

"ว่ามาเลยค่ะ

"ฉันขอไม่อ้อมค้อมล่ะกัน หุ้นบริษัทเเม่แกที่ยกให้แกทั้งหมดฉันอยากให้เเกโอนให้น้อง

"......เเต่หนู

"พี่ลินไม่อยากให้ไอ ก็ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อไอไม่ได้อยากได้ของๆเเม่พี่ลินหรอกค่ะ เข้าใจว่าเป็นสิ่งสุดท้ายที่คุณเเม่พี่ลินให้พี่ลินไว้

ไอพูดพรางหันหน้ามาส่งยิ้มอ่อนให้ฉันด้วยสีหน้าที่เศร้าๆ

"นี้แกจะโลภมากไปถึงไหนยัยลิน! ตอนนี้เเกเเต่งงานเเล้วมีครอบครัวเเล้ว ผัวเเกก็รวยเเถมยังเอาของน้องสาวตัวเองอีก!!!เเกนี้มันสบายจริงๆเลยนะแกไม่สงสารไอบ้างหรอ

"...คุณพ่อ...

ฉันเริ่มน้ำตาคลอพร้อมกับหันหน้าไปมองไอที่ก็สีหน้าไม่ต่างกับฉันไอเริ่มร้องไห้ออกมา นั้นสินะฉันนี้ได้ทุกอย่างจริงๆทำไมฉันดูเห็นเเกตัวขนาดนี้

"ฮึก..พี่ลินอย่าไปฟังคุณพ่อพูดเลยนะคะ

"ยัยไอ!! แกจะยอมไปทุกอย่างเลยรึไง!!

"..ฮือ..คุณพ่อหนูขอโทษนะคะ..ฮึก..ขอโทษที่เห็นเเกตัว..หนูมันเลวเองค่ะ

"คุณพอเถอะค่ะ

คุณเเม่สวนขึ้นเมื่อสถานการณ์เริ่มไม่ดี

"คุณไม่ต้องพูดหรอก ผมเข้าใจดีว่าเป็นสิทธิ์ของลินเเต่มันจะไม่มากไปหน่อยหรอก ในเมื่อทุกคนก็ควรที่จะได้

"คุณพ่อ..ฮึก..ลินขอโทษค่ะ..งั้นเอาเเบบนี้นะคะ..ฮึก..ลินจะโอนหุ้นสี่สิบเปอร์เซ็นต์นี้ให้น้องไอทั้งหมด

"พี่ลิน!..

"พี่คิดไว้เเล้วล่ะ..ฮึก..พี่ขอโทษนะไอพี่จะไม่ขอเเก้ตัวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะพี่รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อีกต่อไป..ฮึก..ยกโทษให้พี่นะ

"พี่ลินไอไม่โกรธพี่เลยค่ะ..ฮึก

"งั้นแกก็เซนต์ซะนี้เอกสาร

"ค่ะ ลินยกให้ไอหมดเลยนะ

ฉันจับปากกาขึ้นพรางหันไปยิ้มทั้งน้ำตาให้น้องสาวเพราะนี้มันคงเป็นสิ่งที่ฉันสมควรทำเพราะยังไงไอก็ควรที่จะได้ฉันไม่คู่ควรเลยสักนิดอะไรที่ฉันให้ไอได้ฉันก็จะให้ทุกอย่างเพื่อหวังว่าจะชดใช้ความผิดนี้ได้บ้าง

"เรียบร้อยค่ะ

"ขอบคุณนะคะพี่ลิน

"จ๊ะ เเล้วส่วนบ้านคุณเเม่หลังนี้ลินโอนให้คุณพ่อคุณเเม่นะคะลินก็ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไมในเมื่อตอนนี้ลินก็ย้ายไปมีครอบครัวเเล้ว

"อือ ถ้าเเกคิดเเบบนี้ก็ดีนี้เอกสารเดี๋ยวฉันไปจัดการต่อเอง

ฉันอึ่งนิดๆทำไมมันดูเตรียมพร้อมไปหมดเเต่ช่างเถอะยังไงซะฉันก็คิดจะโอนให้ใครสักคนในบ้านอยู่เเล้ว คุณเเม่ฉันท่านคงจะดีใจ

"งั้นลินไปดูเสื้อผ้าที่ชั้นบนหน่อยนะคะเดี๋ยวอีกแปบคงต้องกลับเเล้ว

"จ๊ะลูก ให้เเม่ช่วยมั้ยหรือให้ไอไปช่วยไอไปช่วยพี่หน่อย

"ไม่เป็นไรค่ะลินเอาไปไม่กี่ชุดหรอกค่ะ

ฉันพูดจบก็ขอตัวออกมาเพื่อขึ้นไปดูห้องคุณเเม่พร้อมกลับไปดูเสื้อผ้าของใช้ในห้อง

"คุณเเม่ค่ะลินต้องไปอยู่กับพี่วินไว้ลินจะมาเยี่ยมบ่อยๆ อีกอย่างพี่วินดูเเลลินดีมากเลยค่ะคุณเเม่ไม่ต้องห่วงลินนะคะ ลินต้องไปเเล้วนะ..ฮึก..ลินคิดถึงคุณเเม่นะคะ..ฮือออ

เวลาผ่านไปสักพักฉันดึงตัวเองกลับมาจากความเศร้าก่อนจะเดินลงไปด้านล่าง

"ฮ่าๆๆๆอีลินมันโง่จริงๆเลยค่ะคุณเเม่คุณพ่อ ในที่สุดเราก็ได้หุ้นของเเม่มันมาบริษัทเเม่มันก็เป็นของเราเเล้าค่ะ

"ลูกไอลูกอย่าพูดเสียงดังสิเดี๋ยวอีโง่มันจะได้ยินฮ่าๆๆ

"พ่อคิดไว้เเล้วว่ามันต้องโอนให้เราเเค่ใช้การเเสดงนิดๆหน่อยๆไม่เสียเเรงจริงๆ

"ในเมื่อหูุ้นเราก็ได้เเล้วไอก็จะเอาพี่วินกลับมาเป็นของไอเหมือนเดิม

"ยังไงก็ต้องเป็นเเบบนั้นอยู่เเล้วลูกรักพี่วินออกจะหลงหนูขนาดนั้น

"นั้นสินะคะ ยังไงไอก็ไม่มีทางปล่อยพี่วินให้หลุดมือไปหรอกดีนะที่ไอฉลาดวางเเผนทำให้พี่วินเข้าใจอีลินผิดทำให้ทุกคนคิดว่ามันเเย่งผัวน้องตัวเองจนทุกคนเกลียดมันเข้ากระดูกดำ ถ้าไม่ทำเเบบนี้มิหวังพี่วินคงทิ้งหนูไปเพราะหลังๆหนูเบื่ออีพี่วินทำตัวเหอะๆถ้าไม่รวยนะหนูไม่เอาหรอกเเถมยังยุ่งๆที่ต้องจัดการอีลินเสียเวลาจริงๆเเต่คุ้มค่ะฮ่าๆๆๆๆ

ฉันยืนฟังสามคนพ่อเเม่ลูกกำลังหัวเราะอย่างมีความสุขในหัวฉันว่างเปล่าใจฉันเหมือนมีมีดมาเเทงทีล่ะหลายๆเล่มมันทิ่มเเทงหัวใจฉันพร้อมๆกัน คนที่ฉันรักที่ฉันไว้ใจเเละฉันคิดว่าเขาจะรักฉันกลับเป็นปีศาจที่ค่อยใส่หน้ากากปิดบังฉันตลอดเวลา เเละกลับเป็นคนที่เเทงฉันจากข้างหลังอย่างเลือดเย็น ตัวฉันสั่นเคลือขาก้าวไม่ออกฉันไม่รู้ว่าควรจะไปไหนต่อ น้ำตาฉันไหลไม่หยุดป่นกับเสียงสะอื้นที่ฉันกลั้นมันเอาไว้ด้วยการกัดริมฝีปากตัวเองฉันไม่เหลือใครจริงๆไม่เหลืออะไรเลยไม่มีเลย...

โปรดติดตามตอนต่อไปขอบคุณค่ะ