"ทะ..ท่านพ่อข้าไม่อยากไปเลยเจ้าค่ะ" เสียงสั่นๆของเด็กสาวดังขึ้น แม้จะรู้ว่าตนไม่มีทางเลือกก็ตาม..

"...." แต่เพียงแค่ผู้เป็นบิดาปรายตามองมาเล็กน้อย เด็กสาวก็ปิดปากสนิททันควัน และไม่พูดอะไรออกมาอีก เธอได้แต่ก้มหน้ามองพื้น อย่างที่ทำเป็นประจำ และยอมรับสิ่งที่จะต้องเผชิญอย่างจำใจ

———————————

นั้นคือจุดเริ่มต้น..ของเรื่องราวทั้งหมด..

ในตอนนั้น ข้าไม่อยากไปเลย..ไม่อยากไปเลยจริงๆ แต่ท่านพ่อ..ไม่สิ ท่านดยุคก็บังคับข้า และข้าไม่มีทางเลือกเลย..ข้าไม่กล้าขัดขืน ข้ารู้ดีว่าตัวเองนั้นขี้ขลาด แต่มันก็ช่วยไม่ได้

ข้าเป็นเหมือนลูกไก่ในกำมือของพวกเขามาโดยตลอด จะบีบก็ตาย..จะคลายก็รอด และถึงแม้ว่าเจ้าลูกไก่ตัวนั้นดิ้นหนีจนพ้นมือแล้ว แต่ไม่นาน มือนั้นก็จะจับมันกลับไปได้อย่างง่ายดายแน่นอน

แต่ภายใต้ความสิ้นหวังนั้น ตัวข้าก็ยังคงมีความหวังเล็กๆอยู่..

ความหวังที่ว่าผู้คนในที่ที่ข้าต้องไป พวกเขาจะดีกับข้า..

ความหวังที่ว่าจะได้ทำอะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน..

ความหวังที่ว่าพวกเขาจะไม่ทำร้ายข้า..

ความหวังที่ว่าพวกเขาจะไม่ขังข้า..

ความหวังที่ว่าจะได้ทำอะไรที่คนปกติเค้าทำกัน

เรียนหนังสือ

มีเพื่อน

ทานขนมที่อยากทาน

อย่างคนปกติ..

และสิ่งที่ข้าปราถนามากที่สุด..ก็คือความสุขและความสงบ

มันจะเป็นไปได้รึเปล่านะ?

แต่ข้าไม่รู้อะไรเลย..เกี่ยวกับที่ที่ข้าต้องไป

ผู้คนในที่นั้นเป็นแบบไหน? สภาพอากาศของที่นั้นเป็นยังไง? เศรษฐกิจ ความเชื่อ หรืออะไรก็ตาม..ข้าไม่รู้

ไม่ก็..ข้าไม่เคยรู้อะไรที่เกี่ยวกับโลกภายนอก..นอกคฤหาสน์ตระกูลโด เรนต้าเลย ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเคยได้ออกไปนอกคฤหาสน์แม้เพียงครั้งเดียวรึเปล่า? หรือจริงๆตัวข้ายังไม่เคยไดัแม้แต่สำรวจคฤหาสน์หลังนี้ทั้งหมดด้วยซ้ำ?

เพราะข้าไม่กล้าขัดคำสั่ง ข้าไม่กล้าหนีออกไป..ข้ากลัว ข้าเคยคิดถึงความเป็นไปได้มากมายที่เมื่อข้าหนีออกไป แล้วข้าจะเจออะไร มีทั้งสิ่งที่ดูไม่ดี และสิ่งที่ข้าปรารถนามาโดยตลอด แต่ความเป็นไปได้ที่มากที่สุดที่ข้าคิดออกก็คือการที่ข้าถูกจับกลับมา..และโดนลงโทษ

การก้าวเดินออกจากสิ่งที่กลัวมันช่างยากเย็นมิใช่รึ? หรือเป็นเพราะตัวข้าอ่อนแอเองกันแน่นะ?

———————————

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น จนข้าคิดว่าทั้งหมดนี้มันเป็นทั้งโชคชะตาและความโชคดีของข้าเลยล่ะ ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ทว่าเมื่อถึงจุดหนึ่ง..ข้าก็ต้องตัดสินใจ สิ่งที่สำคัญมากๆ

และในท้ายที่สุด ข้าจะสามารถมีความสุขได้อย่างที่หวังรึเปล่า หรือข้าจะอ่อนแอจนไม่สามารถก้าวข้ามผ่านอะไรได้เลยกันนะ? ข้าสงสัยจัง..เกี่ยวกับโชคชะตาของข้า........

...———————————————...

พูดคุยท้ายตอน

สวัสดีค่ะทุกๆคน ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ เราชื่อไวโอเล็ตนะ(นามแฝง) เรียกเราว่าไวโอเล็ตได้เลยค่ะ แต่จะเรียกอย่างอื่นก็ได้นะ(แค่อย่าว่าเราแรงๆก็พอ เพราะเราใจบาง~)

เราพึ่งจะเคยแต่งฉาก NC เป็นครั้งแรกนะ(มือใหม่หัดแต่ง) อาจจะไม่ค่อยลื่นมาก แต่เราจะพยายามปรับปรุงนะคะ แล้วก็อาจมีฉากต่อสู้พอประปรายตามความจำเป็นค่ะ ถ้ามีส่วนไหนขัดจากหลักความเป็นจริง, เขียนผิด หรืออ่านแล้วขัดใจได้โปรดบอกกันด้วยนะ ถ้าเราอ่านแล้ว เออ ไม่โอเคจริงด้วยเราจะรีบแก้ไขให้ค่ะ

แล้วก็ก่อนจะเอ่ยลากันไป เรามีเรื่องอยากจะแจ้งให้ทุกคนทราบค่ะ

เนื้อเรื่องของเราจะมีบรรยายถึงฉากดังต่อไปนี้ ถ้าใครรับไม่ไหว, ไม่ชอบแนวนี้ กดออกตอนนี้ยังทันนะคะ ก็ไม่ใช่ว่าจะรุนแรงมากหรือมีทุกตอนนะ แค่อยากเตือนไว้ก่อนสำหรับคนที่ไม่ชอบค่ะ(มีเตือนต่างหากในแต่ละตอนด้วยนะคะ)

ฉากทำร้ายร่างกาย, ทารุณ ตั้งแต่เล็กน้อยไปจนถึงปางตาย

ฉากใช้คำพูดไม่ดี, เสียดแทง ทำร้ายจิตใจ

ฉากข่มขืน ใช้กำลังบังคับโดยไม่เต็มใจ

ฉากที่บรรยายถึงเลือด, อาการบาดเจ็บอย่างรุนแรง

และอื่นๆที่อาจเพิ่มขึ้นมาตามใจเรา(ขอโทษค่ะ แต่จะเตือนเพิ่มเติมภายในตอนนั้นๆแน่นอนค่ะ)

แล้วก็ฉากทั้งหมดที่เราเขียนไปก่อนหน้าไม่ควรนำไปใช้ทำตามเป็นอย่างยิ่งค่ะ แต่งออกมาเพื่อความบรรเทิงเท่านั้น

สุดท้ายนี้ เราดีใจมากๆเลยที่ทุกคนเข้ามาอ่าน ไม่ว่าจะคนที่อ่านแล้วถูกใจอยากอ่านต่อหรือคนที่ไม่ก็ตาม แล้วก็ คอมเม้นท์เข้ามาให้กำลังใจเราได้ตลอดนะ เราจะตามอ่านทุกคอมเม้นท์เท่าที่จะอ่านได้เลยค่ะ(เหงาแหละ) รักผู้อ่านทุกคนเลย ขอให้ทุกคนโชคดีนะคะ บัยค่า~

- จาก ไวโอเล็ต

ตอนนี้มีการบรรยายถึงฉากทำร้ายร่างกาย, ทารุณกรรม, มีการกักขังหน่วงเหนี่ยวตัวละคร และการใช้คำพูดดูถูกเหยียดหยามเสียดแทง สิ่งเหล่านี้ไม่ควรนำไปทำตามเป็นอย่างยิ่งค่ะ แต่งออกมาเพื่อความบรรเทิงเท่านั้น ทุกคนล้วนมีคุณค่าในตัวเองนะคะ เพราะงั้นโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะ ขอให้สนุกค่ะ (｡•̀ᴗ-)✧

...———————————...

"..อือ........เช้า..แล้ว?" เสียงหวานแหบแห้งสั่นครือ ดังขึ้นอย่างแผ่วเบาจากภายในลำคอที่แห้งผากเป็นผุยผงของเด็กสาว ผู้ซึ่งมีโซ่เหล็กเส้นใหญ่ล่ามไว้ที่เท้า เธอถูกขังอยู่ในห้องใต้ดินที่แสนมืดมิด ไม่มีแสงใดเล็ดลอดเข้ามา...ภายในความมืด ดวงตาสีฟ้าคริสตัลที่แฝงด้วยความะงโศกเศร้าก็ค่อยๆเปิดขึ้น ทว่าทุกสิ่งที่เธอเห็นได้ก็คงจะมีเพียงแค่ความมืดมิดเท่านั้น

เส้นผมที่เคยเหยียดตรงตามธรรมชาติก็ดูรุงรัง แห้งแตก และถูกตัดให้สั้นอย่างลวกๆ สีผมของเธอที่เคยเป็นสีขาวบริสุทธิ์เป็นประกาย และตรงปลายเป็นสีฟ้าสดใส ก็กลับกลายเป็นสีเทาขมุขมัวเพราะฝุ่น คราบสกปรก...และเลือด

เสื้อผ้าเนื้อหยาบที่ควรจะเรียกว่าเศษผ้ามากกว่าขาดรุ่งริ่งไปหมดจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม ทั้งสกปรก และชุ่มโชกไปด้วยเลือด ทั้งที่แห้งติดเสื้อ และยังไม่แห้งดี และมันก็ดูเหมือนจะถูกใช้ติดต่อกันมาเป็นอาทิตย์แล้ว แต่มันก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่สามารถให้ความอบอุ่นกับเธอได้ แม้จะเพียงแค่เล็กน้อยก็ตาม..

สีผิวของเธอแทบจะกลายเป็นสีขาวซีดเพราะแทบไม่เคยได้แตะต้องแสงแดด ตามร่างกายเต็มไปด้วยรอยแผลจากการถูกฟาดด้วยแส้, แผลถลอกเล็กๆน้อยๆไปจนถึงรอยแผลขนาดใหญ่, รอยซ้ำจากการถูกทุบตี และอื่นๆที่ไม่เคยได้รับการรักษาอย่างดีเลยแม้แต่น้อย

ร่างกายของเธอดูผอมเหมือนขาดสารอาหาร ถึงจะไม่ได้ผอมจนถึงขนาดหนังหุ้มกระดูก แต่ก็ถือว่าผอมกว่าเด็กทั่วไปในวัยนี้มาก

กลิ่นของความอับชื้นภายในห้องใต้ดินทำให้เด็กสาวแทบจะป่วยอยู่ตลอดเวลา..แต่เธอก็หนีไปไหนไม่ได้ และยังไม่อยากหนี ยังไม่ใช่ตอนนี้ เพื่อรอเธอ เธอคนนั้น...ที่ไม่เคยกลับมา..

"...รึเปล่า..นะ?" หลังจากนั้นความเงียบก็เข้ากลืนกินห้องใต้ดินเล็กๆแห่งนี้

ตึก..ตึก.. ไม่นานนัก เสียงของรองเท้าส้นสูงที่กระทบพื้นหินที่ฟังดูคุ้นเคยและน่าหวาดหวั่นก็ดังขึ้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ..เรื่อยๆ

อีกแล้วหรอ?....ไม่..นะ

ดวงตาสีคริสตัลถูกฉาบไว้ด้วยความกลัว

แสงจากโคมไฟสีส้มเหลืองที่ถือโดยสาวใช้ที่เดินเข้ามาก่อน ส่องเข้ามาในความมืดมิดจนเธอแสบตาไปหมดเพราะยังปรับตัวกับแสงสว่างที่ส่องมาอย่างกระทันหันไม่ได้ พร้อมด้วย...ผู้หญิงที่ดูโตกว่าเด็กสาวที่ถูกล่ามโซ่ประมาณ 5 ปี..

"ตายรึยังนะ?.......หืม..แกยังมีชีวิตอยู่อีกงั้นหรอ ตายยากเสียจริง..ทั้งที่ยัยปีศาจแบบแกตายๆไปตั้งแต่แรกได้ก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ!" เสียงหวานใสซึ่งอาบไปด้วยยาพิษร้ายของลิลิท โด เรนต้า พี่สาวสายเลือดเดียวกันของเด็กสาวที่ถูกล่ามโซ่ดังก้องไปทั่วห้องใต้ดินขนาดเล็ก..ที่เป็นห้องของข้า พี่สาวของข้าเป็นคนที่สวยมาก ผมสีทองสว่างคู่กับดวงตาสีมรกต นางดูอ่อนโยนขึ้นเมื่อหางตาของนางตก แต่ทว่าก็ไม่สามารถปิดบังความโหดร้ายของนางได้เลย

'นางเกลียดข้า' นั้นคือสิ่งเดียวที่ข้ารู้

นางมักจะเข้ามาในห้องของข้าเสมอ แล้วนางก็จะระบายอารมณ์ต่างๆของนางด้วยการฟาดข้า..ด้วยแส้ของนาง.....มันเจ็บ แต่ถ้าข้าไม่หมดสติไป นางก็จะให้รางวัล หรือก็คืออาหาร ในทางกลับกัน ถ้าหากข้าหมดสติไป นางจะปลุกข้าขึ้นมาโดยการเอาเข็มมาแทงข้า..ไม่ก็ราดน้ำใส่ข้าให้ตื่นและแทงเข็มลงไป แล้วจึงจะได้เวลาทำงานของข้า

ในขณะที่มีคนรับใช้คนนึงยืนอยู่ข้างๆและยื่นแส้ให้พร้อมโค้งตัวสุดชีวิตเหมือนปกติ ลิลิทหยิบแส้ขึ้นมาก่อนจะเรียกให้สาวใช้คนนั้นหันหลังของข้าไปทางเธอ

...ขอร้องละ....พอ..ได้แล้ว..

เพียะ!

เสียงของแส้ที่กระทบเนื้อและแผลเก่าที่ยังไม่หายดีของข้าเต็มแรง จนเนื้อปริแตกดังขึ้น สาวรับใช้ข้างกายลิลิทยังคงยืนหลับตานิ่งอย่างเคยชินอยู่ เลือดจากแผลเก่าของข้าก็กระเด็นไปเกาะตามเดรสราคาแพงของลิลิท และชุดสาวใช้ของสาวรับใช้คนนั้นเล็กน้อย

หยุดเถอะ..ขอร้องละคะ...ได้โปรดเถอะ..ไม่นะ!

เพียะ!

ครั้งที่สอง....ในตอนนี้จากความเจ็บปวด มันก็เริ่มกลายเป็นความชาจนแทบขยับตัวไม่ได้ และเริ่มไม่รู้สึกอะไร

เพียะ!

เพียะ!

.........ต่อไป

...........และต่อไปเรื่อยๆ

เวลาผ่านไปสักพัก..เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่สติของข้าหลุดลอยออกไป

"หึ!...สลบไปแล้วรึ? ไม่คิดจะอดทนบ้างเลยสินะ สงสัยจะต้องลงโทษยัยปีศาจที่เลี้ยงไม่เชื่องเสียแล้ว..เจ้าน่ะไปหยิบเข็มจากในห้องข้ามา" ลิลิทเชิดหน้าขึ้น ก่อนจะยกมือขึ้นเป็นเชิงให้สาวใช้ข้างตัวเร่งมือ

สาวใช้คนนั้นเอาน้ำที่เตรียมไว้ราดใส่เด็กสาวจนเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

"จะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ" จากนั้นเธอก็รีบโค้งตัวต่ำแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปทันที

"เป็นไงบ้างละน้องสาวที่น่ารังเกียจของข้า?...ข้าละไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมแกถึงยังไม่ตายๆไปเสียที แต่ก็ดี ข้าจะได้ทรมาณแกไปเรื่อยๆจนกว่าแกจะตาย แค่คิดว่าคนอย่างแกเป็นน้องสาวของข้าก็แทบจะอาเจียน แกน่ะไม่ควรเกิดมาเสียด้วยซ้ำ!" ลิลิทกอดอกมองเหยียดที่รองรับอารมณ์ของตน แต่ภายในจิตใจของเด็กสาวที่แสนถือดีและโหดร้าย ลึกเข้าไปกลับมีประกายบางอย่างถูกซุกซ่อนอยู่

ในระหว่างที่รอสาวใช้คนนั้นกลับมา เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้น...

"ลูกรัก มาอยู่ที่นี่อีกแล้วหรอ มันสกปรกนะ มานี่เร็ว แม่กับพ่อมีอะไรจะปรึกษา แต่ก่อนหน้านั้นไปอาบน้ำก่อนนะ เลือดสกปรกของนังนั่นเลอะลูกไปหมดเลย" ดัชเชสแห่งตระกูลโด เรนต้า หรือ เอมมาลี โด เรนต้าเดินเข้ามาก่อนจะเรียกตัวของลิลิทไป ในขณะเดียวกันก็จับมือจับหน้าของลิลิทไปด้วย

"ค่ะ ท่านแม่" ลิลิทตอบกลับ ก่อนที่พวกเขาทั้งคู่จะเดินออกไปจากห้องใต้ดินทันที

..หยุด..แล้ว..หนาวจัง...เจ็บด้วย แต่อย่างน้อย..วันนี้ก็คงจะรอดไปอีกวันสินะ..

—————————

มุมมองของลิลิท

"หืม..ลิลิท มานี่สิคะ" นี่คือพ่อของข้า อชิระ โด เรนต้า หรือ ดยุกของตระกูลโด เรนต้า เขาเป็นคนที่ดูอ่อนโยน แต่ในความเป็นจริงแล้วท่านโหดร้ายมาก ท่านพ่อน่ะเป็นคนที่เห็นทุกอย่างเป็นแค่ผลประโยชน์ ถึงจะละเว้นให้กับครอบครัวอยู่บ้าง แต่ก็ต้องทำให้ดีทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ถูกทิ้ง

เพราะหากอะไรที่ไม่มีประโยชน์ต่อท่านอีกต่อไป..ท่านก็จะฆ่าทิ้งทันที และศพของคนเหล่านั้นก็จะถูกนำไปโยนให้ปีศาจประเภทกินคนกิน ด้วยเหตุนี้เหล่าปีศาจจึงไม่ค่อยรุกรานเข้ามาในดินแดนของเราเพราะความหิวโหย ถึงจะมีบุกรุกเข้ามาบ้าง แต่ก็ไม่เยอะเท่าในดินแดนอื่น

"ค่ะ ท่านพ่อ" ข้าโค้งตัวตามมารยาททีนึงก่อนจะเดินเข้าไปกอดท่านที่อ้าแขนรอไว้อยู่

"แหม ทีแม่ไม่กอดบ้างเลยนะ" ท่านแม่พูดก่อนที่จะเดินมาใกล้ๆและลูบหัวข้า

"ก็ท่านแม่คะ ตอนนั้นข้าเลอะเลือดยัยปีศาจอยู่ กอดท่านไม่ได้หรอกค่ะ" คำพูดท่านพ่อที่ใช้สอนข้ามาโดยตลอดก็คือ 'จะต้องเหยียบคนอื่นที่เราดูถูกได้ แต่อย่าคิดว่าพวกมันเหล่านั้นไม่มีสมอง จงอย่าเชื่อถือใคร ส่วนใครล้มก็ต้องเหยียบซ้ำ เอาให้มันจมดินจนขึ้นมาชูคอไม่ได้อีก ทุกสิ่งคือผลประโยชน์ ไม่มีคำว่ารัก เกลียด อิจฉา สงสาร หรืออะไรก็ตามที่ไม่จำเป็น ถ้าไม่อย่างนั้นเรานั่นละที่เป็นคนที่จะล้มเอง'

และใช่ ทุกอย่างที่นี่คือการแสดง การแสดงที่เรียกว่าครอบครัวที่อบอุ่น..

ท่านแม่ไม่เคยรักข้าหรือท่านพ่อ ท่านพ่อเองก็เช่นกัน..ข้าเป็นเพียงหมากตัวสำคัญตัวนึงในแผนของพวกท่านเท่านั้น...และข้าเองก็ไม่เคยรักพวกท่าน มันก็ไม่ได้แย่ที่จะทำต่อไปแบบนี้ ข้าเคยพยายามที่จะแก้ไขทุกอย่างแล้ว แต่มันไม่เคยเป็นผลดีแม้สักครั้ง ในตอนนี้ สิ่งที่ข้าควรทำและทำได้ก็มีแค่กลมกลืนไปกับพวกมันเท่านั้น ถ้าไม่ทำ ข้าก็ต้องตาย ไม่ก็จะถูกปฏิบัติแบบน้องสาวของข้า

"รู้ไหมว่าพ่อเรียกเจ้ามาทำไม?" ดวงตาสีเขียวมรกตที่เหมือนกับของข้าดูจริงจังขึ้นก่อนที่จะโชว์สารที่ดูเหมืิอนจะมาจากพระราชวังให้ข้าดู

'ก่อนอื่นใด ข้าต้องบอกก่อนว่านี่เป็นเรื่องสำคัญที่ชี้เป็นชี้ตายของอาณาจักร ในครั้งนี้ เจ้า อชิระ โด เรนต้า, ผู้นำตระกูลโด เรนต้า คนปัจจุบันก็ไม่สามารถคัดค้านได้ เจ้าคงกำลังสงสัยสิ่งที่ข้าเขียนมาเมื่อต้น ข้ารู้, สิ่งที่ข้าตั้งใจจะบอกคือ ในตอนนี้พวกเราเผ่ามนุษย์ได้ทำสัญญายุติสงครามกับเผ่าปีศาจอย่างเป็นทางการแล้ว แต่ข้านั้นยังไม่สามารถเชื่อใจเหล่าปีศาจมากนัก เพราะหากพวกเขาเกิดคิดบิดพลิ้วสัญญาขึ้นมา พวกเราจะแย่เอาได้ ข้าจึงอยากให้ลูกสาวของเจ้า, ลิลิท โด เรนต้า เข้าไปจับตาดูการเคลื่อนไหวของจอมมาร ข้าขอรับประกันความปลอดภัย แต่หากเจ้าคิดว่ามันไม่ยุติธรรมก็คงต้องขออภัยด้วย แต่นี่คือความจำเป็น

- จาก ดิเรก อิรา อิสรินทร์ '

"ราชางั้นหรอคะ?" ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนที่จะม้วนสารและวางลงบนโต๊ะทำงานเช่นเดิม

"ใช่ คิดว่าไง?" ท่านพ่อยิ้มมุมปาก มันทำให้ฉันรู้ว่าท่านมีแผนแล้ว ฉันจึงผ่อนคลายลงและเดินไปหยิบชามาจิบ

"แหม..ราชาเนี่ยยังคงเอาแต่ใจเหมือนเดิมเลยนะคะ...ทำสัญญากับปีศาจเนี่ยนะ บ้ารึเปล่า" ในทางกลับกัน เป็นท่านแม่เองที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างหนัก ท่านขมวดคิ้วมุ่นจนหัวคิ้วแทบจะติดกัน ดวงตาสีฟ้าออกน้ำเงินของท่านแม่ที่ปกติจะดูอ่อนโยนกลับดูเกรี้ยวกราดขึ้นมาก ท่านกำมือแน่นพร้อมเดินไปนั่งสงบสติที่โซฟานุ่ม

"ใจเย็นเอมมาลี" ท่านพ่อปรามท่านแม่น้อยๆก่อนที่จะหันมาทางฉันอีกครั้ง

"อย่างที่ลูกรู้ ลูกไปไม่ได้ และห้ามไปด้วย แต่ก็ไม่ต้องห่วง ข้ามีวิธี" ท่านพ่อยิ้มก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปที่ไหนสักที่นึง

"..ท่านจะไปไหนน่ะ?"ิ ท่านแม่ลุกขึ้น เดินตามท่านพ่อที่เดินออกจากห้องทำงานไป

"เดี๋ยวก็รู้เอง.." ท่านพ่อพูดอย่างคลุมเครือก่อนจะเดินต่อ โดยที่ฉันเดินตามท่านพ่อท่านแม่ต่อ

พวกเราเดินจนมาถึงโถงใหญ่ที่เห็นสาวใช้ 2-3 คนยังคงวิ่งวุ่นทำงานกันอย่างรีบเร่ง, ท่ามกลางเหล่าสาวใช้พวกนั้น ก็มีเด็กสาวตัวเล็กคนหนึ่งใช้ผ้าผืนเล็กถูไปมาที่บริเวณตู้ที่ใช้วางแจกันจนสะอาด และใช่ นั่นคือ..น้องสาวของข้า

"ท่านพ่อมาที่นี่ทำไมกันเจ้าคะ?" ท่านเดินเข้าไปใกล้น้องสาวผู้ไม่เป็นที่ยอมรับของข้าเรื่อยๆ ก่อนจะดึงรั้งตัวเธอให้ออกมาจากงานที่เธอกำลังทำอยู่ท่ามกลางสายตางุนงงของท่านแม่ ข้าและพวกสาวใช้สอดรู้สอดเห็น

"ทะ..ท่านพ่อเจ้าค่ะ?" ยัยปีศาจทำหน้าฉงนใจและถามออกมาด้วยเสียงที่เบาเหมือนขนนก

"เพราะเราจะเอายัยนี่ไปแทนลูกไงล่ะคะ ลิลิท นี่อาจจะเป็นการจุดความไม่พอใจขนาดย่อมๆได้ด้วย เพราะพวกปีศาจชั้นสูงน่ะมักจะไม่ชอบพวกของมีตำหนิ ถ้าพวกเขาโวยวายละก็ แผนของพวกเราก็จะสำเร็จไปอีกขั้น" ท่านเมินเสียงของยัยปีศาจไป และหันมาตอบฉันด้วยน้ำเสียงมี่แฝงไปด้วยทะเยอทะยานที่ไม่เคยมอดดับลง ก่อนจะลากตัวเด็กสาวออกมาจากโถงทางเดินโดยที่เธอยังคงทำหน้างุนงงและหวาดกลัวอยู่

"งั้นหรอคะ? เป็นความคิดที่ไม่เลวนะคะ ถ้าเป็นงั้นละก็ทางราชวงศ์ต้องเคลื่อนไหวแน่ค่ะ" ท่านแม่ยกพัดคู่ใจขึ้นมาปิดรอยยิ้มร้ายและเหล่มองไปยังยัยปีศาจเล็กน้อย แต่ข้าก็ไม่สนใจ และเริ่มรู้ว่าท่านพ่อคิดอะไรอยู่ก็เดินตามท่านพ่อกลับไปอย่างคลายกังวล

—————————

มุมมองของมาลาริน(ในช่วงแรกมาลารินยังไม่มีชื่อนะคะ เราจะเรียกว่าเด็กสาวแทนค่ะ)

หลังจากที่สาวใช้คนที่ลิลิทเรียกไปหยิบเข็มกลับมาแล้วไม่เจอลิลิท นางก็นำเข็มไปเก็บที่เดิมและปลดโซ่ที่ขาของข้าออกเพื่อให้ข้าไปทำงานตามปกติ

ข้าเดินตามสาวใช้คนนั้นไป เมื่อถึงโถงทางเดินใหญ่ นางก็ยื่นผ้าชิ้นเล็กมาให้ข้าพร้อมพูด

"เช็ดตู้วางแจกันตรงโถง เสร็จแล้วก็ไปซักผ้า ถ้าวางผ้าที่ซักเรียบร้อยทั้งหมดวางไว้ในห้องซักแล้วก็ไปล้างปล่องไฟต่อ" นางสั่งแล้วก็เดินออกไปทำงานของตนเองต่อทันที

ส่วนข้าก็เดินไปที่ตู้วางแจกันและใช้ผ้าผืนเล็กที่ได้มาเช็ดทำความสะอาดตามที่ได้รับสั่งมาเหมือนปกติ...

แต่จู่ๆครอบครัวของข้า..ทั้งสามคน ท่านพ่อ ท่านแม่ และท่านพี่ก็เดินมาทางข้าพร้อมกันอย่างหาได้ยาก

...———————————————...

พูดคุยท้ายตอน

สวัสดีค่าทุกคน แหะๆ ทุกคนจะไม่ว่าเราใช่ไหมคะที่ตัดจบแบบนี้? อันนี้จะเป็นเนื้อเรื่องก่อนที่นางเอก หรือมาลารินจะโดนส่งไปที่คฤหาสน์แวมไพร์นะคะ

อีกเรื่องก็คือ ตอนนี้นางเอกยังไม่มีชื่อค่ะ เพราะฉะนั้นเราจะเรียกนางเอกในช่วงแรกว่าเด็กสาว จนกว่านางเอกจะได้ชื่อค่ะ เรากลัวงงกันก็เลยมาชี้แจงก่อน

แล้วก็เนื้อเรื่องนิยายเราจะไม่ใช่แนวตับพังจนซ่อมไม่ได้อย่างแน่นอน(มั้ง)นะคะ ไม่ใช่อะไร เรากลัวตับคนเขียน(เรา)จะพังก่อนแล้วแต่งต่อไม่ได้ค่ะ55 เรายังไม่ได้รับสกิลตับทองคำเลย แต่ก็น่าจะมีบ้างมั้งคะ? อาจจะไม่รุนแรงหรือเยอะนะ

ปล. ถ้าเราเขียนผิดตรงไหน, ศัพท์แปลกๆ หรืออะไรผิดไปก็คอมเม้นท์มาบอกมาติกันได้นะคะ

ขอให้สนุกค่ะ

- จาก ไวโอเล็ต

ทุกคนคะ ก่อนอื่น เราอยากจะขอโทษก่อนเรื่องที่ไม่ได้ลงตอนใหม่ซักพักเลยค่ะ อันที่จริงเราก็แต่งตอนต่อไปอยู่ แต่รู้สึกว่ามันไม่ค่อยโอเค เราก็เลยแก้บ่อยมาก แล้วก็มีหลายๆเรื่องเข้ามาจนเราไม่ได้แต่งต่อเลยค่ะ ตอนนี้เราเลยอยากจะหยุดไปจัดการตัวเองก่อนค่ะ แล้วเราจะกลับมาแต่งค่ะ แน่นอนว่าระหว่างที่หยุดเราจะพยายามแต่งเพิ่มเท่าที่ทำได้ด้วย แล้วก็ไปฝึกแต่งให้ดีขึ้น ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ

ปล. ถ้าเราเขียนผิดตรงไหน, ศัพท์แปลกๆ หรืออะไรผิดไปก็คอมเม้นท์มาบอกมาติกันได้นะคะ

ขอให้ทุกคนโชคดีค่ะ

- จาก ไวโอเล็ต