โลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าพลังวิญญาณ และสัตว์วิญญาณอยู่

พลังวิญญาณแบ่งออกทั้งหมด5ขั้น มี ซัง ได เซ็น เคียว เท็ตสึ

แต่ละขั้นก็แบ่งเป็น3ช่วง

ช่วงแรก มีพลัง 1-300 พลังวิญญาณ

ช่วงกลาง มีพลัง 301-600 พลังวิญญาณ

ช่วงปลาย มีพลัง 601-1000 พลังวิญญาณ

เมื่อมีพลังวิญญาณครบ 1000 ถึงจะเลื่อนไปขั้นต่อไปได้

สัตว์วิญญาณก็มีขั้นของมันอยู่ ถ้าให้เทียบ

1-99 ปี จะอยู่ขั้น ซัง

100-199 ปี จะอยู่ขั้น ได

200-299 ปี จะอยู่ขั้น เซ็น

300-499 ปี จะอยู่ขั้น เคียว

500-1000 ปี จะอยู่ขั้น เท็ตสึ

และสัตว์ก็มีความลับอยู่??

สัตว์วิญญาณที่อายุ1000ปี สามารถเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นมนุษย์ได้แต่ พลังของพวกมันจะลงลดเหลือเพียง ขั้น เซ็น ช่วงปลายเท่านั้น!!

สัตว์วิญญาณ 10ปี มีค่าเท่ากับ 1 พลังวิญญาณต

ต้องฆ่าสัตว์วิญญาณ 1ปี 10ตัว ถึงจะได้ 1พลังวิญญาณ และการดูดซับพลังก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะมันอาจล้มเหลวได้แต่ก็ใช่ว่าจะตายหรอกนะเพราะฉะนั้นจำเป็นต้องมีพรสวรรค์ด้วยและการจะฆ่าพวกมันก่ไม่ใช่เรื่องง่ายและการจะได้พลังวิญญาณมานั้นเราจำเป็นต้องฆ่าสัตว์วิญญาณด้วยตัวเองเพื่อดูดซับพลังวิญญาณมา แต่นั้นไม่ใช่วิธีเดียวในการได้รับพลังวิญญาณ มีอีก2สิ่งที่มีพลังวิญญาณ สิ่งแรกก็คือ สมุนไพรวิญญาณ แต่ยิ่งมันมีพลังวิญญาณเยอะ สัตว์วิญญาณที่เฝ้ามันก็ยิ่งแข็งแกร่งแล้วยังมีสมุนไพรที่ช่วยในเรื่องต่างๆเช่นเพิ่มอัตราการดูดซับพลังวิญญาณ แต่สมุนไพรชนิดช่วยเหลือต้องปรุงก่อน และอย่างที่2 ก็คืออุปกรณ์พลังวิญญาณพวกมันก็เป็นแค่ของทั่วไปที่อยู่มานานจนดูดซับพลังวิญญาญที่กระจายอยู่ในโลกนี้แต่อุปกรณ์พวกนี้ค่อนข้างจะแพง ยิ่งมีพลังวิญญาณมากก่ยิ่งแพงมากตามไปด้วย ถ้าถามว่าแล้วจะเอาพลังพวกนั้นไปทำอะไร คำตอบก็ง่ายๆ ยิ่งแข็งแกร่งก็ยิ่งมีอำนาจยังไงละ.!!!!!

.

.

ณ ประเทศxxx มีตระกูลใหญ่ที่มีอำนาจมากที่สุดในประเทศทั้งหมด6ตระกลู ตระกูลคิม ตระกูลคัง ตระกูลจี ตระกูลฮวัง ตระกูลฮัน ตระกูลชิน หัวหน้าแต่ละตระกูลอยู่ขั้น เคียวหรือไม่ก็เซ็นกันทั้งนั้น

และผม ทายาทอันดับ1ตระกูลคัง คัง ฮยอนซูตั้งแต่ที่แม่ผมตาย ตอนผมอายุ1ขวบ พ่อก็รักและดูแลผมดีมาตลอดจนเมื่อผมอายุได้ 3ขวบ พ่อก็ได้พาแม่คนใหม่มาและผมก็ได้มีน้องชายต่างแม่1คน ชื่อ คัง ฮยอนมิน อายุ 1ขวบ ตอนแรกทุกอย่างก็ดีแต่พอผม อายุ8 และน้องชายของผมอายุได้ 5ขวบ แม่เลี้ยงและน้องชายก็เริ่มรังแกผมอยู่ตลอดคงเพราะยากได้ตำแหน่งทายาทอันดับ1 ซึ่งผมก็เคยบอกพ่อ แต่ท่านก็ไม่สนใจ ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่กล้าที่จะบอกพ่ออีกเพราะโดนขู่ว่าจะฆ่า ผมจึงต้องคอยหลอกพวกเขามาตลอดว่าผมเป็นเพียงคนโง่ที่ทำตัวติดผู้หญิงและเที่ยวไปวันๆเพื่อให้พวกเขาคิดว่าผมไร้ประโยชน์จะได้ ไม่โดนฆ่าทิ้ง ถึงจะบอกว่าหลอกก็ไม่ใช่สะที่เดียวเพราะผมไม่มีพรสวรรค์ด้านต่อสู้จึงดูดซับพลังวิญญาณไม่ค่อยสำเร็จ แถมผมก็ไม่สนใจธุรกิจบอดี้การ์ดที่ตระกลูผมทำอยู่แต่ผมกับสนใจพวกการแพทย์และสมุนไพรมากกว่าต่างจากน้องชายของผมที่มีพรสวรรค์และชอบการต่อสู้พวกเขาจึงไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่ แต่ผมก่ว่างใจไม่ได้เพราะยังไงตำแหน่งก็ยังเป็นผมจนกว่าพ่อจะเห็นผมไม่มีประโยชน์จริงๆ! ในบ้านมีแค่พ่อบ้านที่ดูแลผมมาตั้งแต่เด็กที่คอยอยู่ข้างผม แต่เขาก็คิดว่าผมเป็นคนโง่จริงๆเพราะผมไม่ได้บอกใคถึงผมจะไว้ใจเขาแค่ไหนแต่ก็ต้องระวังไว้อยู่ดี

ตอนนี้ผมก็อายุจะครบ20ปีแล้ว อยู่ขั้น ซัง ช่วงแรก

และผมก็มีคู่หมั้นที่หมั้นกันไว้ตั้งแต่เด็ก แต่ไม่เคยเจอหน้ากันหรอก และจะเจอกันครั้งวันเกิดผมในอีก1เดือนข้างหน้า แต่ผมก็ไม่สนใจเพราะผมต้องแกล้งโง่และติดผู้หญิงต่อไป ผมจะได้รอด เพราะอีก5ปี พ่อก็จะเลือกผู้สืบทอดและประกาศอย่างเป็นทางการ

.

.

ที่โรงแรงแห่งหนึ่งในเมือง Z เขต a

ตอนเช้าตรู่

เสียงผู้หญิง : นี่ ฮยอนซู คุณก็ควงผู้หญิงตั้งหลายคน แต่ทำไมถึงนอนกับฉันแค่คนเดียวละ

ผม :ถ้าคุณหมายถึงเขตนี้ละก็ใช่ แต่ที่เขตอื่นผมก็มี แล้วอีกอย่าง ผมก็อยากจะนอนกับใคมันก็เรื่องของผม คุณได้เงินก่พอแล้วนิ คุนยอง

ซุน ยอง : ชิ ! ! ก็แค่ถามดูเฉยไปเอง ทำไมต้องอารมณ์เสียด้วย แล้วถึงฉันจะขายตัวจริงก็เถอะแต่ไม่อยู่กับลูกค้าทั้งอาทิตย์แบบที่ทำกับคุณหรอกนะเพราะเป็นคุณหรอกฉันถึงยอมอยู่ด้วยแบบนี้😠

ผม : อะ ขอโทษที คุณก็รู้ว่าผมไม่อยากให้ใครมาได้ยินเรื่องนี้ ทุกคนต้องคิดว่าผมนอนกับทุกคนและเสเพแค่ไหน

ซุน ยอง : จะมีใครมาได้ยินกัน ในห้องนี้ก็มีเราแค่2คน

ผม : สมัยนี้มีอุปกรณ์ตั้งหลายอย่างที่จะแอบฟังเราได้ ชั่งเรื่องนั้นเถอะ ผมจะไปแล้ว แล้วก็ผมจะไม่ค่อยได้มาแล้วนะ เพราะไกล้ถึงวันเกิดแล้วนะ คุณพ่อบอกว่าต้องไปหาคู่หมั้น ก็เลยต้องเตรียมตัว

ซุน ยอง : อิจฉาคู่หมั้นคุณจังนะคะ ที่ได้ผู้ชายดูแลผู้หญิงเก่งแบบคุณโดยเฉพาะเรื่องบนเตียง😛

ผม : อิจฉาอะไรกัน ตอนผมอยู่ที่นั้นผมก็เป็นแค่ขยะเท่านั้นแหละ

ซุน ยอง : ขยะอะไรกัน ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้ ป่านนี้ฉันกับน้องฉันคงตายไป

ผม : พอเถอะอย่าไปพูดถึงมันอีกเลย ผมไปละ อะนี้เงินคุณ ผม ไม่อยู่หรืออาจจะไม่ได้มาเลยแค่นี้น่าจะพอ

ซุน ยอง : เห็นฉันเป็นอะไรคะเนี่ย ฉันเป็นซ้อเจ้าของบาร์เลยนะ ไม่มีคุณฉันก็อยู่ได้ย่ะ

ผม : ฮ่าๆๆ จ้าๆ ผมไปก่อนนะ

😘😘😘และเราก็จูบกันก่ออกมา😘😘😘

คฤหาสน์ตระกูลคัง

พ่อบ้าน : คุณชายใหญ่กลับมาแล้วหรอครับ จะให้เตรียมอาหารไหมครับ

ผม : ไม่อะ ฉันกินมาแล้ว พรุ่งนี้ฉันว่าจะขับเครื่องบินเล็กไปบินเล่นที่เกาะแถวนี้สะหน่อยฝากเตรียมให้ด้วย ไปละ !!

พ่อบ้าน : แล้วแจ้งคุณท่านหรือยังครับ😓

ผม : นายบอกให้ด้วยแล้วกัน ยังไงก็อนุญาตอยู่แล้ว😏

พ่อบ้าน : ทราบแล้วครับ 🧐

--------ห้องทำงานของหัวหน้าตระกลู-------

ก๊อก ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตู

หัวหน้าตระกูล : เข้ามา!!

พ่อบ้าน : อนุญาตครับ🧐

หน้าตระกูล : มีอะไร!!

พ่อบ้าน : คุณชายใหญ่บอกว่าพรุ่งนี้จะขอเครื่องบินเล็กไปบินเล่นที่เกาะแถวนี้เลยให้ผมมาขออนุญาตครับ

หัวหน้าตระกูล : วันๆเอาแต่เที่ยวเล่น และอีก1เดือนก็ต้องเตรียมตัวเจอ

คุณหนูตระกลูคิมอีก ฉันจะทำยังไงกับไอ่ลูกคนนี้ดี 😠

พ่อบ้าน : .......?

หัวหน้าตระกูล : ช่างเถอะ!! ฉันอนุญาต แต่ต้องกลับมาภายในอาทิตย์นี้😶

พ่อบ้าน : ขอบคุณครับ 🧐 ขอตัวครับ 🧐

----------สักที่ในบ้าน----------

พ่อบ้าน : พรุ่งนี้น่าจะสะดวกครับ

คนปริศนา : เอาตามแผนที่นายว่ามา แล้วอย่าให้พาดละ🌚

พ่อบ้าน : ทราบแล้วครับ....

------------วันต่อมา ... ช่วงเช้า-----------

พ่อบ้าน : ผมเตรียมเครื่องบินไว้เรียบร้อยแล้วครับ จะไปที่ไหนอย่างนั้นหรอครับ

ผม :ไม่รู้สิ คงหาเกาะแถวนี้แหละ แล้วอยู่เที่ยวสักวัน2-3วัน

พ่อบ้าน : ต้องกลับมาภายในอาทิตย์นี้นะครับคุณท่านสั่งไว้ งั้นขอให้โชคดีนะครับ 😏

ผม : 😘

-------------บินขึ้นมาได้สักพัก-------------

ผม : เฮ้อ..ในที่สุดก็ได้ออกมาสักที ในบ้านอึดอัดชะมัด บินไปเกาะดีละเนี่ย อยากได้ที่ห่างจากบ้านที่สุด ไปนอกประเทศเลยดีไหม?? อะ!! เมื่อเคยอ่านในหนังสือว่ามีเกาะอยู่ห่างจากประเทศxxxไม่ไกลเท่าไหร่ ที่นั่นมีหมู่บ้านและสมุนไพรอยู่เยอะไปที่นั่นก็แล้วกัน.😁

--------------ผ่านไป 5 ชั่วโมง-------------

-------------เห็นเกาะอยู่ด้านหน้า-----------

ผม : อะ!! เห็นแล้ว ในที่สุดก็ถึงสักที ที่ลงจอดอยู่ตรงไหนนะ อะ เห็นแล้ว...

-------------กำลังจะลงจอด---------------

แกร๊ก แกร๊ก ฟรึบๆ เสียงเครื่องยนต์มีปัญหา

ผม : อะ!! เสียงอะไร?? ทำไมบังคับไม่ค่อยไป อะ!! จะตกแล้วววว จะให้โดนหมู่บ้านไม่ได้ ต้องบินออกให้ห่างก่อนแล้วค่อยดีดตัวออก.......

ผม : ออกมาพอสมควร ดีดตัวออกเลยแล้วกัน

---------- แกร๊ก เสียงกดปุ่มดีดตัว --------

ผม : ทำไม่ออก ไม่ทันแล้ววว ฉันจะต้องมาตายหรอเนี่ย อ๊ากกกกกกกกก

________________ตู้มมมมม________________

ถ้ามีสัญลักษณ์[ ] แปลว่าคิดในใจนะ...

[ผม] : อ่า ฮ่าๆๆยังไม่ตายแฮะ แต่เจ็บท้องกับขาจัง ตาอีกข้างก็มองไม่เห็น ว่าแต่นี้เรามาอยู่บนหินนี้ได้ยังไง รู้สึกสดชื่นแปลกๆ เฮ้อเริ่มปวดหัวแล้วสิ

____เลือดผมไหลท่วมหินก้อนที่ผมนอนอยู่____

[ผม] : พวกชาวบ้านจะมาช่วยทัน หรือผมจะตายก่อนนะ ฮ่าๆๆๆตลกจังอุส่าแกล้งโงมาตั้งนานเพื่จะมีชีวิตรอด แต่ต้องมาตายแบบนี้เนี่ยนะ ฮ่าฮ่าก่อนเครื่องบินตกเหมือนได้ยินเสียงเครื่องยนต์ผิดปกติมีใคมาทำอะไรหรือป่าวนะ อ่าตอนนั้นพ่อบ้านยิ้มแปลกๆ ฮ่าๆๆๆๆ ไม่คิดว่าจะทำกันได้ อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแท้ๆ ถ้ารอดไปได้จะเอาคือให้หมดทุกคนเลย แค๊กๆ ปวดหัวด้วย ไม่ไหวแล้วแฮะ......

ตาผมค่อยๆหลับลง😵😵😵

______________เสียงคนวิ่ง🏃🏃_____________

เสียงผู้หญิง : ค...คุณได้ยินฉันไหม เหมือนจะหมดสติไปแต่ยังหายใจอยู่ค่ะ

เสียงคนแก่ : พาไปรักษาในหมู่บ้านเถอะ นี้ พวกนายมาช่วยกันหน่อย

เสียงชาวบ้านหลายคน : มาช่วยกันเร็ว

[ผม] : เหมือนจะมีคนมาช่วยแฮะ

-------------และผมก็หมดสติไป-----------

------------ 6วันผ่านไป ตอนเย็น ------------

เสียงคนคุยกัน........

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นและลุกขึ้นช้าๆ.....

ผม : โอ้ยเจ็บจัง ปวดหัวด้วย แล้วที่นี่ที่ไหนเนี่ย ??

เสียงผู้หญิง : อะ!! คุณตื่นแล้วหรอคะ เป็นยังไงบ้าง ฟังฉันรู้เรื่องใช่ไหมคะ

ผม : เอ่อ ครับ แล้วที่นี่ที่ไหนครับ แล้วผมเป็นอะไรไป

ผู้หญิง : คุณจำไม่ได้หรอคะ คุณเครื่องบินตกค่ะ คุณหลับไป 6วัน อย่าพึ่งรีบลุกจะดีกว่าแผลก็ยังไม่หายดี ที่นี่คือหมู่บ้านบุกชอน ห่างจากประเทศxxx ออกมาพอสมควร ฟังจากที่คุณพูดแล้วน่าจะมาจากประเทศxxxเหมือนกัน

ผม : 6วัน!! ถ้าผมเครื่องบินตก ด็คงไม่แปลกที่จะหลับไปนานขนาดนั้น พวกคุณคงเป็นช่วยผมไว้สินะครับ ขอบคุณมากครับ ถ้ามีโอกาสผมจะต้องตอบแทนให้แน่

ผู้หญิง : ไม่เป็นไรค่ะ เห็นคนเจ็บอยู่ตรงหน้าก่ต้องช่วยกัน แล้วคุณชื่ออะไรหรอคะ แล้วอยู่ที่ไหน เดี๋ยวอีกอ2-3วัน ฉันก็จะกลับประเทศ จะได้กลับด้วยกันเลย ส่วนฉันชื่อ เซ ยอง

ผม : ............ โอ้ย ปวดหัว ผมนึกไม่ออก!!

เซ ยอง : ห่ะ ใจเย็นๆนะคะ เดี๋ยวฉันไปตามหมอประจำหมู่บ้านมาให้

.........................ผ่านไป15นาที.........................

เซ ยอง: ฉันมาแล้ว คุณหมอฮอจุน เขาบอกว่านึกชื่อตัวเองไม่ออกค่ะ

หมอฮอจุน : ไหนผมขอดูหน่อย........ น่าจะเป็นเพราะหัวกระแทนะครับ เพราะตอนพามาหัวของเขามีเลือดออกเยอะมาก นี่ก็ปาฏิหาริย์ มากแล้วที่ยังรอดมาได้

เซ ยอง : แล้วเขาจะนึกออกไหมคะ

หมอฮอจุน : แน่นอนครับแต่คงต้องใช่เวลายิ่งถ้ารู้ว่าเขาเป็นใครเร็วแล้วพากับในที่ๆเคยอยู่น่าจะนึกออกเร็วขึ้น

เซ ยอง : ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ🙇

ผม : ขอบคุณมากนะครับทั้งสองคน ขอบคุณครับคุณหมอ แล้วตากับขาผมละครับ ผมไม่ค่อยรู้สึกเลยหน่ะครับ

หมอฮอจุน : เอ่อ ตาคุณบอดข้างนึงครับ แล้วก็ขา ถ้าหัดเดินบ่อยๆก่จะกลับมาเดินได้ครับ แต่น่าจะต้องใช้ไม้ค่อยค้ำเวลาเดิน ขอโทษด้วยที่ต้องพูดแบบนี้แต่ที่นี่มีอุปไม่เยอะ ถ้าไปในเมืองอาจจะรักษาจะให้หายดีได้ครับ

ผม : ฮ่าๆ ขอบคุณมากครับคุณหมอ นี่ผมพิการสินะครับ แถมความจำเสื่อม แต่ผมกลับไม่รู้สึกแย่เท่าไหร่ ส่งสัย ผมคงสมองมีปัญหาไปแล้วจริงๆ

เซ ยอง : คุณใจเย็นๆนะ ถ้าเข้าในเมืองอาจจะหายได้คุณหมอก็บอกแล้ว

หมอฮอจุน : ผมว่าวันนี้พักผ่อนดีกว่านะ พรุ่งนี้ค่อยลองนึกดูไหม ผมไปก่อนนะครับ

เซ ยอง : ฉันก็ไปด้วยดีกว่าคุณจะ ได้พักผ่อน ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

ผม : ทุกคนออกไปหมดแล้ว แต่ไม่มีใคถามถึงไอ้จอที่เหมือนหน้าต่างเกมที่อยู่ตรงหน้าผมเลย ฮ่าๆ สงสัย สมองคงมีปัญหาจริงๆ นอนพักซักหน่อยดีกว่า...

-----------------เช้าวันต่อมา--------------

ติ้ง !! ระบบ ดาวน์โหลดเสร็จสมบูรณ์ จะเปิดใช้งานได้ทันที กดยืนยืนเพื่อเปิดใช้งาน......

ผม : เสียงอะไรกัน ??

ระบบ : กดยืนยันเพื่อเปิดใช้งาน.

ผม : ไม่ใช่เพราะสมองมีปัญหาแหะ แล้วถ้ากดมันจะเป็นยัง??

--ด้วยความสงสัย ผมก็เลยกดตามที่ระบบบอก--

ระบบ : สวัสดีค่ะ มาสเตอร์ ดิฉันคือระบบช่วยเหลือ ที่มาสเตอร์ได้รับมาตอนที่ตกลงมาใส่หินผนึกหรือชิบสโตนค่ะ

ผม : หินผนึก?? ชิบสโตน??

ระบบ : ค่ะ เพราะเงื่อนไขครบถ้วน พลังงานของชิบสโตนจึงเข้าสู่ร่างกายของมาสเตอร์ค่ะ

ผม : เงื่อนไขอะไร ??

ระบบ : เลเวลไม่เกิน10 เกือบตาย แล้วก็เลือดจำนวนมากค่ะ

ผม : เลเวล ?? ไม่ใช่พลังวิญญาณ

ระบบ : ระบบจะคำนวณพลังวิญญาณเป็นเลเวลตามนี้ค่ะ ขั้น ซัง เลเวล1 -20

ขั้น ได เลเวล 21- 40

ขั้น เซ็น เลเวล 41-60

ขั้น เคียว เลเวล 61-80

ขั้น เท็ตสึ เลเวล 81-100

ผม : ถ้าเงื่อนไขมันง่ายขนาดนี้ ทำไมถึงมีแค่ผมที่ได้ระบบมาล่ะ

ระบบ : เพราะตั้งแต่ชิบสโตนมาอยู่ที่นี่มันก็ถูกเข้าใจว่าเป็นผนึกต้องสาปที่ใครไปอยู่ไกล้ก็ต้องตายค่ะ เพราะเมื่อหลายพันปีก่อนตอนที่ชิบสโตนหลุดมายังโลกนี้ ก็มีคนเคยเติมเลือดให้มันตามเงื่อนไขแรก แต่ปริมาณเลือดไม่พอ ชิบสโตนเลยดูดเข้ามาเรื่อยๆจนคนทุกทนไม่ไหวแล้วตายไปคะ จากนั้นก่เลยไม่มีใครกล้าลองอีก จนเมื่อ500ปีก่อนมันถูกบอกต่อๆกันมาว่ามันคือผนึกต้องสาปเลยไม่มีใครกล้าเข้ามาไกล้มันอีกค่ะ

ผม : งั้นผมก็โชดีนะสิใช่ไหม.??

ระบบ : ใช่ค่ะ โชคดีมากเลยค่ะ😑😑

ผม : แล้วที่บอกว่าหลุดมายังโลกนี้ แสดงว่าชิบสโตนเป็นของโลกอื่นอย่างงั้นหรอ

ระบบ : ใช่ค่ะ อาจจะหลุดมากทางหลุมมิติ ที่หลายพันปีจะมีสักครั้งค่ะ

ผม : งั้นจะมีหลุดมาอีกไหม??

ระบบ :ไม่ทราบค่ะ แต่ชิบสโตนมีเพียงแค่100อันเท่านั้นและทุกอันมีคนครอบครองหมดแล้ว ส่วนฉันเป็นอันที่100ค่ะ

ผม : งั้นหรอ แล้วเธอทำอะไรได้บ้าง.??

ระบบ : ฉันสามารถช่วยเหลือมาสเตอร์ได้ทุกด้านค่ะไม่ว่าจะเป็นความแข็งแกร่ง การแพทย์ ค้นหา และอีกหลายอย่างค่ะ และ ฉันสามารถพามาสเตอร์ไปอีกโลกนึงได้ค่ะ

ผม : ทุกด้าน !!แถมพาไปโลกอื่นได้อีก สุดยอด งั้นลองไปเลยได้ป่ะ

ระบบ : ไม่ได้ค่ะ พลังงานไม่พอ และมาสเตอร์ก็ยังไม่พร้อม🤔🤔

ผม : ผมไม่พร้อมก็พอเข้าใจ แต่พลังงานคืออะไร??

ระบบ: พลังงานก็คือพลังวิญญาณ ต้องมี100พลังวิญญาณถึงจะไปได้ค่ะ พลังนี้ไม่เกี่ยวข้องกับอันที่พวกคุณใช่เพิ่มพลังนะคะ แต่เป็นพลังที่ต้องจ่ายเป็นเดินทางค่ะ

ผม : ผมพอจะเข้าใจแล้ว

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตู.....

เซ ยอง: คุณตื่นหรือยังค่ะ คุณต้องกินยาน่ะค่ะก็เลยมาปลุก

ผม : ระบบอย่างพึ่งพูดอะไรนะ

ระบบ : ไม่มีใครได้ยินเสียงฉันยอกจากมาสเตอร์ค่ะ แล้วมาสเตอร์สามารถพูดกับฉันผ่านทางความคิดได้

ถ้ามีสัญลักษณ์ ( ) แปลว่าคุยกับระบบผ่านความคิดนะ...

(ผม) : แบบนี้นี่เอง

ผม : ผมตื่นแล้วครับคุณ เซ ยอง อรุณสวัสดิ์ครับ

เซ ยอง : กินยาก่อนคะ แล้วเดี๋ยวฉันเอาอาหารมาให้

ผม : ครับ ขอบคุณมากนะครับ เอาออก เห็นคุณบอกว่าจะกลับเข้าเมือง2-3หน้า ก็เลยสงสัยหน่ะครับ ว่าคุณมาทำอะไรที่นี่

เซ ยอง: ฉันสนใจเกี่ยวกับสมุนไพรหน่ะค่ะ มีคนบอกว่าที่นี่สมุนไพรแปลกไปเยอะ ก็เลยมาศึกษาดูค่ะ

ผม : อ๋อ ครับ ผมรบกวนเวลาคุณแย่เลย ต้องขอโทษแล้วก็ขอบคุณจริงๆไปครับ

เซ ยอง: ไม่เป็นไรค่ะ เห็นคนบาดเจ็บก็ต้องช่วยกัน เดี๋ยวฉันไปเอาอาหารมาให้นะคะ

ผม : เอ่อ ผมอยากลองเดินไปทานเองจะได้ไหมครับ อยู่แบบนี้มันอึดอัดน่ะครับ

เซ ยอง : ได้สิคะ เดี๋ยวฉันไปหยิบไม้เท้าให้

ผม : ขอบคุณครับ

เซ ยอง : ค่อยๆลุกนะคะ ไม่ต้องรีบ☺️

ห้องทานอาหาร🧑‍🍳🌭🍚

เซ ยอง: คุณลุง คุณป้าคะ เขาบอกว่าอยากมาทานด้วยน่ะค่ะ

คุณป้า : อ้าวลุกไหวแล้วหรอ มาสิๆ มานั่งทานด้วยกัน

ผม : ขอบคุณมากนะครับที่คอยดูแล

คุณลุง : ฮ่าๆมาๆอยากคิดมาก เอ็งนี่โชคดีนะ อุบัติเหตุขนาดนั้นก็ยังรอดมาได้ แถมไปตกตรงหินต้องสาปอีก แต่ก่ไม่เป็นอะไร แต่หินต้องสาปดันแตก ฮ่าๆโชคดีๆจริง

ผม : หินต้องสาปอะไรหรอครับ

ระบบ : หินต้องสาป คือชิบสโตนค่ะ

คุณลุง : ไม่มีอะไรหรอกก็แก่หินเก่าๆที่เล่าต้องกันมาว่าถ้าไปไกล้แล้วจะตาย แต่ก็ไม่เห็นมีใคสักคน ขนาดเองยังรอดมาได้เลย

ระบบ :เพราะไม่มีใครรู้วิธีใช้งานระบบเลย ตั้งแต่เมื่อ500ปีก่อน

(ผม) : ระบบเงียบไปก่อน

ระบบ : ค่ะ มาสเตอร์

ผม : ผมอาจจะโชคดีจริงๆก็ได้ครับ

เซ ยอง : นั้นสิค่ะ ตอนฉันไปดูยังไม่อยากเชื่อตกเครื่องบินขนาดนั้นยังรอดมาได้

ผม : ฮ่าๆๆ หรือผมต้องไปขอบใจหินก้อนนั้นบางที่อาจเป็นเพราะมัน🤔

คุณป้า : มากินข้าวกันเถอะเดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด

ผม เซ ยอง : ครับ/ค่ะ

หลังทานอาหารเสร็จ .........

ผม : ขอบคุณ คุณลุง คุณป้านะครับ มีโอกาสผมจะตอบแทนให้

คุณลุง : ไม่ต้องคิดมากๆ ไปพักผ่อนเถอะจะได้หายเร็วๆ

ผม : ครับ

เซ ยอง : มาฉันช่วยพยุง☺️

ผม : ขอบใจเธอด้วยนะ

เซ ยอง : โอ้ยยย วันนี้วันได้ยินคำบ่อยมาก จนจะเบื่อแล้วเนี่ย

ผม : เอ่อ ก็ผมรู้สึกขอบคุณจริงๆนี่หน่า แล้วจะให้พูดอะไรได้อีก

เซ ยอง : จ้า ถ้ารู้สึกขอบคุณจิงๆก็ดีขึ้นไว้แล้วกัน พักผ่อนเถอะค่ะ

ผม : ครับ☺️☺️☺️