ในยุคล่าแม่มดที่ผู้คนต่างเข่นฆ่ากันเอง เพียงเพราะแค่การใส่ร้ายป้ายสี คนพวกนี้ต่างหวาดกลัวและเกลียดชังแม่มด จนมีการจัดตั้งองค์กรที่เป็นการร่วมมือกันของกลุ่มคนที่เกลียดชังแม่มดและทางราชวงศ์ พวกเค้าเหล่านั้นเรียกตัวเองว่า "นักล่าแม่มด"
ส่วนฉันก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ก็ใช้ชีวิตธรรมดาๆไปวันๆ
ในค่ำคืนที่มืดมิด มีแสงของดวงจันทร์สลัวๆ สายลมจางๆพัดแผ่วเบาเข้ามาที่หน้าต่างของบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง ห่างจากตัวเมืองเล็กน้อย
ในบ้านหลังนั้นมีแสงเทียนเล็กๆสลัวๆส่องสว่างอยู่ เด็กหญิงคนหนึ่ง อายุราวๆ 17 ปี ที่อยู่ในบ้านหลังนั้น เป่าเทียนเล่มนั้นให้ดับลง เตรียมตัวจะเข้านอน
ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าของใครสักคนที่กำลังเดินอยู่ในบ้าน เสียงฝีเท้านั้นค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ เงาของหญิงสาวคนหนึ่ง ค่อยๆคลืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ เมื่อหญิงสาวคนนั้นเดินไปที่หน้าต่าง แสงจันทร์ก็ค่อยๆเปิดเผยรูปร่างหน้าตาของเธอผู้นั้น หญิงสาวผู้มีเส้นผมสีเงินยาวสลวยอันน่าหลงใหล ดวงตาสีอำพันที่จับจ้องมาที่เด็กหญิง ด้วยความสงสัยเด็กหญิงจึงเดินเข้าไปใกล้ๆหญิงสาวผู้นั้น แล้วเธอก็ได้เห็นสิ่งที่น่าประหลาดใจ
หญิงสาวคนนั้นสวมใส่หมวกทรงสูงปลายแหลมและผ้าคลุมสีดำสนิท มีตำราเวทมนต์ที่ปกสีดำสนิทดั่งคำ่คืนเดือนมืด ประดับด้วยอัญมณีสีครามราวกันท้องทะเล เมื่อเด็กหญิงได้เห็นดังนั้น จึงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี
"คุณคือแม่มด!?" เด็กหญิงพูดออกมาด้วยความตกใจ
พอเริ่มตั้งสติได้ เธอจึงจะไปแจ้ง "นักล่าแม่มด" แต่หญิงสาวคนนั้นก็ได้รั้งเธอไว้
"ช่วยฟังฉันก่อนสิ" หญิงสาวพูดเพื่อรั้งเด็กหญิงไว้ เมื่อเด็กหญิงเริ่มจะใจเย็นลงแล้ว หญิงสาวจึงเริ่มพูดกับเด็กหญิง
"แต่ฉันว่าเราไปหาเงียบๆคุยกันดีกว่านะ" เมื่อหญิงสาวพูดจบ ก็มีเสียงดีดนิ้วดังขึ้น
พอรู้ตัวอีกทีหญิงสาวกับเด็กหญิงก็มานั่งอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง ห้องๆนั้นเป็นห้องรับแขก มีโต๊ะทรงสี่เหลี่ยมที่ทำจากไม้ ขนาดไม่ใหญ่มากตัวหนึ่งวางอยู่ เด็กหญิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ที่อยู่ตรงข้ามกับเก้าอี้ที่หญิงสาวนั่งอยู่ โดยมีโต๊ะคั่นกลางระหว่างสองคนนี้เอาไว้ บนโต๊ะมีชาที่อุ่นกำลังดีสองถ้วยวางอยู่บนโต๊ะ
"งั้นขอฉันแนะนำตัวก่อนนะ" หญิงสาวเริ่มพูดก่อน
"ฉันชื่อว่าคิเมียร่า แฟรงค์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ
แล้วเธอล่ะ" หญิงสาวแนะนำตัวด้วยใบหน้าใสซื่อ
"ฉันชื่อว่า อิซาเบลล่า, อิซาเบลล่า ยอล์ค" เด็กหญิงตอบกลับด้วยท่าทางกระวนกระวาย
หญิงสาวเห็นได้ดังนั้นจึงบอกกับเด็กสาวว่า "ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง"
เมื่อเด็กสาวได้ยินดังนั้นก็โล่งอกขึ้นมาเล็กน้อย "ที่นี่ที่ไหน" เด็กหญิงถาม
"ที่นี่คือหอคอยของฉัน" หญิงสาวตอบ
"คุณเป็นแม่มดจริงๆใช่ไหม" เด็กหญิงถามเพื่อความแน่ใจ
หญิงสาวจึงตอบกลับไปว่า "ใช่" โดยไม่พูดอะไรต่อท้ายเลย
"ถ้าคุณเป็นแม่มดจริงๆ แล้วฉันจะไว้ใจคุณได้ยังไง" เด็กหญิงถามด้วยใบหน้าจริงจัง
"แล้วเธอคิดว่าฉันน่าไว้ใจหรือเปล่าล่ะ ถ้าฉันจะฆ่าเธอตอนนี้เลย ฉันทำได้หรือเปล่าน้า\~" หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ก็แอบแฝงไปด้วยเลศนัย
เด็กหญิงได้ยินดังนั้นก็ได้รู้ตัวว่าชีวิตของตัวเอง ตกอยู่ในกำมือของแม่มดตนนี้เสียแล้ว "ที่คุณพูดมันก็มีเหตุผลนะคะ" เด็กหญิงพูด
"งั้นถ้าเข้าใจแล้ว ก็ช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับระหว่างเราด้วยนะ ลาก่อน"
เมื่อหญิงสาวพูดจบ เสียงดีดนิ้วก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เด็กหญิงกลับไปที่ห้องนอนของเธอเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น เด็กหญิงโล่งใจที่ไม่เกิดอะไรร้ายแรงขึ้น แล้วเธอก็ได้หลับใหลไปตามปกติ
แต่แล้วเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเด็กหญิงตื่นขึ้นมา เธอก็ได้เจอกับ....
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านนิยายของไรต์จนจบด้วยนะคะ🙏 แค่เข้ามาอ่านจนจบไรต์ก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ
ถ้าชอบก็อย่าลืมกดติดตามเรื่องนี้ เพื่อไม่ให้พลาดตอนใหม่ๆของ "แม่มดแห่งอัลเลน" นะคะ
❤️ขอบคุณค่ะ❤️
แต่แล้วเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเด็กหญิงตื่นขึ้นมา เธอก็ได้เจอกับ.....เสียงที่คุ้นเคย "สวัสดี" หญิงสาวพูด
"คุณมาทำอะไรอีกคะ" เด็กหญิงถามด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์
"คิดว่าฉันมาทำอะไรล่ะ" หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าใสซื่อ
"ทำไมชอบตั้งคำถามจังคะ" เด็กหญิงทำหน้าเมินใส่
"ฉันขออยู่ด้วยสักพักนะ" หญิงสาวพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"ทำไมล่ะคะ คุณก็มีหอคอยคุณหนิ" เด็กหญิงพูดด้วยท่าทางปฏิเสธ
"ก็ด้วยเหตุผลบางอย่างน่ะ บอกไม่ได้หรอก" หญิงสาวพูด
"ฉันจะให้คนที่ไม่รู้จักมาอยู่ด้วยไม่ได้หรอกนะคะ" เด็กหญิงพูดด้วยใบหน้าไม่พอใจ
"อะไรกันเรารู้จักกันแล้วไม่ใช่หรอ? หรือว่าชีวิตของเธอมันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว?" หญิงสาวพูด
"งั้นก็ได้ค่ะ.....มันก็ช่วยไม่ได้นี่" เด็กหญิงพูด
"ว่าง่ายอย่างงี้ ค่อยดีหน่อย" หญิงสาวพูดพร้อมใบหน้าที่เบิกบาน
2 สัปดาห์ต่อมา ณ บ้านของอิซาเบลล่า เวลา 8:00 น.
"นี่อิซาเบลล่า วันนี้เธอดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะ ไปเจอเรื่องอะไรดีๆมาล่ะ" หญิงสาวพูด
"อย่าเรียกชื่อของฉันห้วนๆแบบนั้นสิคะ" เด็กหญิงพูด
"แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ คุณอิซาเบลล่า?" หญิงสาวถามด้วยใบหน้าใสซื่อเช่นเคย
"เรียกแค่ "อิซ่า" ก็ได้แค่ได้ค่ะ" เด็กหญิงพูดด้วยใบหน้าเขินอายเล็กน้อย
"งั้นเพื่อเป็นการตอบแทน ต่อไปนี้อิซ่าก็เรียกฉันว่า "คิร่า" นะ
"อื้ม" เด็กหญิงพูด
"งั้นตอนนี้เราสนิทกันรึยัง" หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส พร้อมเอียงคอเล็กน้อย
"ยังหรอกค่ะ" เด็กหญิงพูดด้วยใบหน้านิ่งๆ พูดจบเด็กหญิงก็หันหลัง แล้วแอบอมยิ้มเล็กน้อย
4 วันต่อมา ณ บ้านของอิซาเบลล่า เวลา 13:00 น.
ชายหนุ่มคนหนึ่งมาที่บ้านของอิซาเบลล่า เสียงเคาะประตูดังขึ้น เด็กหญิงจึงเดินไปเปิดประตู
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอมแดง ดวงตาสีนำ้เงิน สวมใส่เสื้อคลุมสีน้ำตาล ปกปิดตัวตน รอเด็กหญิงอยู่ที่หน้าประตู
"ผมเป็นนักแม่มดจากทางราชวงศ์" ชายหนุ่มพูด
"ทางเราตรวจพบพลังเวทมนต์ใกล้ๆนี้ ขอเข้าไปตรวจสอบดูนะครับ" ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทางเขร่งขรึม
"อ่า....ค่ะ! สักครู่นะคะ" เด็กหญิงพูดเสร็จ ก็รีบปิดประตู แล้วไปหาหญิงสาวที่อยู่ในบ้าน
"ไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าก่อนนะคะ" เด็กหญิงพูดด้วยท่าทางลนลาน
"เดี๋ยวสิ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น" หญิงสาวถามความมึนงง
"ไม่มีเวลาอธิบายแล้วค่ะ" เด็กหญิงพูด แล้วรีบพาหญิงสาวไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าที่อยู่ในห้องนอนของเด็กสาว
"อา...อืม" หญิงสาวตอบตกลง โดยที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์เลย
เด็กหญิงรีบวิ่งไปที่ประตูบ้าน
"ช..เชิญค่ะ" เด็กหญิงพูดด้วยใบหน้าที่เหนื่อยหอบ
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้านของเด็กหญิง และเริ่มการตรวจสอบ ชายหนุ่มไม่เจออะไร จนกระทั่งชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องนอนของเด็กสาว ชายหนุ่มเปิดตู้เสื้อผ้าที่วางอยู่ ณ มุมห้องเด็กสาว แล้วเขาก็ได้พบเข้ากับ....
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านนิยายของไรต์จนจบด้วยนะคะ🙏 แค่เข้ามาอ่านจบไรต์ก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ
ถ้าชอบก็อย่าลืมกดติดตามเรื่องนี้ เพื่อไม่ให้พลาดตอนใหม่ๆของ "แม่มดแห่งอัลเลน" นะคะ
❤️ขอบคุณค่ะ❤️
แล้วเขาก็ได้พบเข้ากับ....หญิงสาวที่สวมใส่หมวกทรงสูงปลายแหลมและเสื้อคลุมสีดำสนิท บ่งบอกได้เลยว่าเธอผู้นี้เป็นแม่มด
ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะชักดาบขึ้นมาป้องกันตัวนั้น ก็มีเสียงกระซิบเสียงหนึ่งล่องลอยมาที่หูของชายหนุ่ม
"จงไปซะ แล้วก็ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
แล้วชายหนุ่มก็เดินจากไปราวกับถูกควบคุมโดยใครบางคนอยู่
"ขอโทษที่มารบกวนครับ" ชายหนุ่มพูด แล้วชายหนุ่มก็เดินจากไป
"นี่คิเมียร่า เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นหรอ" เด็กหญิงถาม
"เขาก็หาฉันไม่เจอ แล้วก็เดินจากไปนะ" หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าที่ใสซื่อ
เด็กหญิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"เดี๋ยวสิ! คิร่าขู่จะเอาชีวิตฉันไม่ใช่หรอ แล้วฉันจะมาโล่งใจแทนคิร่าทำไมกัน! ถ้าคิร่าถูกจับ มันก็ดีกับตัวฉันไม่ใช่รึไง! เธอเป็นแม่มดนะ!...เป็นแม่มด..แล้วต้องชั่วร้ายหรอ" เด็กหญิงพึมพำ
"เป็นอะไรรึเปล่า ตัวก็ไม่ได้ร้อนหนิ" หญิงสาวพูดพร้อมกับแตะที่หน้าผากของเด็กหญิงเบาๆ
"ม..ไม่มีอะไรค่ะ!" เด็กหญิงเลิ่กลัก
"เรามันดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ!" เด็กหญิงคิดในใจ
สัปดาห์ต่อมา ณ บ้านของอิซาเบลล่า เวลา 09:00 น.
"นี่คิร่าวันนี้วันอะไรหรอดูคึกคักกันจัง" หญิงสาวถามด้วยใบหน้าที่สดใส
"วันนี้เป็นวันเฉลิมฉลองเทศกาลดอกไม้ไฟค่ะ ช่วงคำ่จะมีการจุดดอกไม้ไฟเพื่อเป็นการเฉลิมฉลองค่ะ" เด็กหญิงตอบ
"งั้นวันนี้เราไปงานเทศกาลด้วยกันมั้ย" หญิงสาวถามด้วยสีหน้าที่คาดหวัง
เด็กหญิงลังเล
"จะไม่ไปหรอ\~🥺" หญิงสาวถาม
"ไปก็ได้ค่ะ ถือว่าคิร่าขอ" เด็กหญิงตอบด้วยใบหน้าที่เขินอายเล็กน้อย
"จะว่าไป แล้วคิร่าจะไปทั้งอย่างนี้เลยหรอคะ" เด็กหญิงถาม
หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย แล้วเสียงดีดนิ้วก็ดังขึ้น ทันใดนั้นหญิงสาวก็กลายเป็นเด็กหญิงผมสีทองยาวสลวย ดวงตาสีมรกต สวมใส่ชุดกระโปรงสีชมพู
"แค่นี้ก็คงไม่เป็นไรแล้วนะ" หญิงสาวพูด
"ทำแบบนั้นก็ได้หรอคะ" เด็กหญิงถาม
"ก็ต้องได้สิ นี่แม่มดนะ" หญิงสาวตอบ
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า นั่นสินะคะ😅" เด็กหญิงขำแห้ง
"ทำอย่างกับว่าเป็นปกติไปได้นะคะ😅" เด็กหญิงคิดในใจ
ในวันเดียวกัน ณ จัตุรัสกลางเมืองอัลเลน (สถานที่จัดงานเทศกาล) เวลา 19:00 น.
ณ งานเทศกาลเฉลิมฉลองดอกไม้ไฟ ผู้คนต่างเต้นรำและสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน มีดนตรีอันแสนไพเราะรื่นเริง แสงไฟอันเจิดจ้าของโคมไฟหลากสีสันสวยงามส่องสว่างไปทั่วงานเทศกาล
"อีกเดี๋ยวดอกไม้ไฟจะถูกจุดแล้วสินะ" หญิงสาวพูด
"อื้ม😊" เด็กหญิงพูดด้วยรอยยิ้มที่เบิกบาน
ชายหนุ่มผมสีดำสนิท ดวงตาสีแดงดั่งเลือด สวมใส่ชุดที่ดูหรูหราเดินมาหาเธอทั้งสอง
"ท่านหญิง ให้เกียรติมาเต้นรำกับผมได้ไหมครับ" ชายหนุ่มถาม
"ได้สิคะ" หญิงสาวตอบรับ
ชายหนุ่มและหญิงสาวเริ่มเต้นรำด้วยกัน
"อีกเดี๋ยวดอกไม้ไฟจะถูกจุดแล้วนะคะ!" เด็กหญิงพูด
"เดี๋ยวสิคะ!" เด็กหญิงพูด
แต่หญิงสาวกลับเมินเฉย
"ไม่มีใครฟังเราเลยสินะ" เด็กหญิงคิดในใจ
เด็กหญิงเดินออกมาจากงานเทศกาลด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง
—ทางด้านของหญิงสาว—
"ไปแล้วสินะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับชะเง้อหน้าไปมองเด็กหญิง
"แล้วของที่สั่งไว้ล่ะ" หญิงสาวถาม
ชายหนุ่มยื่น "สิ่งนั้น" ให้กับหญิงสาว
"แล้วสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ" ชายหนุ่มถาม
"เป็นไปตามแผน อีกเดี๋ยวฉันคงไม่ต้องเห็นหน้านังเด็กนั่นอีกแล้วล่ะ" หญิงสาวตอบ
"นั่นสินะครับ อย่างท่านคิเมียร่าจะทำผิดพลาดไปได้ยังไง" ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทางที่ดูจะหลงใหลหญิงสาวเป็นอย่างมาก
"พอดีว่าฉันมีธุระต้องไปทำน่ะ ลาก่อนนะพ่อมดของฉัน"
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านนิยายของไรท์จนจบด้วยนะคะ🙏 แค่เข้ามาอ่านจบไรท์ก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ
ถ้าชอบก็อย่าลืมกดติดตามเรื่องนี้ เพื่อไม่ให้พลาดตอนใหม่ๆของ "แม่มดแห่งอัลเลน" นะคะ
❤️ขอบคุณค่ะ❤️
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
