...ซูหนิง หญิงสาวร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้อายุ25ปี เธอได้สูญเสียพ่อแม่ในวันเกิดอายุครบ5ปี อุบัติเหตุที่ไม่มีใครคาดคิด พร้อมทิ้งมรดกหลายสิบล้านไว้ให้...

..."คนไข้ถึงเวลาทานยาแล้วค่ะ" เสียงพยาบาลสาวเอย ซูหนิงลุกนั่งที่เตียงถามพร้อมทำสายตาอ้อนร้องขอพยาบาลสาวตรงหน้า...

"ค่ะ พี่ษาค่ะหนิงอยากออกไปเที่ยวได้ไหมค่ะ"

"งั้นน้องหนิงต้องทานยาให้หมด พี่ถึงให้ออกไปข้างนอก" หญิงสาวพยักหน้าพร้อมกรอกยาใส่ปากดื่มน้ำตาม'อึก อึก' "หมดแล้วค่ะ ทีนี้หนิงออกไปได้แล้วนะค่ะพี่ษา"

"ได้ค่ะแต่อย่าออกไปนานนะค่ะน้องหนิง ยิ่งร่างกายไม่แข็งแรง โดนลมหน่อยก็จะล้มแล้วเรา" พยาบาลสาวพร้อมตำหนิเอยอย่างเป็นห่วง

"ค่ะ พี่ษาสัญญาเลยว่าหนิงคนนี้จะไม่ออกไปนานค่ะ" ซูหนิงทำท่าสัญญา เอานิ้วก้อยมาคล้องนิ้วก้อยพยาบาท

พยาบาลสาวเมื่อทำเรื่องเอายามาให้คนไข้แล้วเธอก็ออกไปจากห้อง ซูหนิงก็จัดการเปลี่ยนเสื้อใส่ชุดธรรมดา ก็ออกจากห้องพักคนไข้ ซูหนิงเธอออกไปเที่ยวทุกครั้ง แต่ก็โดนสั่งห้ามบ่อยเพราะหญิงสาวเคยหัวใจหยุดเต้น แต่หมอพยาบาลก็ช่วยกู้คืนมา ในโรงพยาบาทแห่งนี้หมอพยาบาลต่างๆก็เอ็นดูซูหนิงเป็นอย่างมาก ซูหนิงเธอยืนสถานที่แห่งหนึ่งและเดินเข้าไปจนสุดทางหยุดป้ายหนึ่งตรงหน้า และเอย

"คุณพ่อคุณแม่สบายดีไหมค่ะ ตอนนี้คุณพ่อคุณแม่ทำอะไรกันอยู่ คิดถึงหนูไหมค่ะ หนูคิดถึงคุณพ่อคุณแม่มากนะค่ะ ไม่มีใครเล่าเรื่องนิทานสนุกเหมือนคุณพ่อคุณแม่ฮึก" หญิงสาววางดอกไม้สีขาวตรงหน้า ก่อนเดินออกไปพร้อมก้มนาฬิกามองเวลา "อืม เหลืออีก10นาทีหาอะไรไปฝากพวกพี่พยาบาลดีกว่า" หญิงสาวก็เรียกแท็กซี่ตรงไปตลาดซื้อของให้พยาบาล

เมื่อซื้อของเสร็จก็รีบกลับโรงพยาบาล

.

.

วันต่อมาซูหนิงขอยืมนิยายมาอ่านแก้เบื่อ "นิยายอะไรเนี่ยทำไมมีแต่ตัวร้ายที่โดนรังแกถึงตายตอนสุดท้ายอีก แล้วตัวเอกก็ได้รักกัน ที่จริงพระเอกเป็นคู่หมั้นนางร้ายไม่ใช่หรือ พอนางร้ายไม่มีพลังปราณก็ยกเลิกการหมั้นไปหมั้นกับนางเอก นางเอกยังเป็นน้องสาวนางร้าย น่าสงสารจังเลยโดนน้องสาวแย่งคู่หมั้นไป ไม่เห็นพระเอกมีอะไรน่าสนใจ บ้านก็ไม่ต่างอะไรกับนางร้ายสักหน่อย หึถ้าฉันเป็นนางร้ายในเรื่องนะฉันจะสะบัดบ๊อบใส่ไปหาพระรองของดีกว่า แต่ก็น่าสงสารพระรองเหมือนกันโดนทรยศหลอกใช้จากนางเอก ไม่อ่านแล้ว อ่านแล้วหงุดหงิด " ขณะที่ซูหนิงกำลังเอาหนังสือไปวางที่โต๊ะข้างเตียงก็เกิดอาการแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก " อึก.. หายใจไม่ออก ฉันจะตายแล้วหรอ อึก" หญิงสาวไม่ทันได้กกอ็อดเรียกพี่พยาบาล ร่างกายหญิงสาวค่อนอ่อนแรงลงลมหายใจขาดไปในที่สุด สติค่อยๆดับวูบ

ซูหนิงลืมตาขึ้นมองไปรอบๆและลุกขึ้นเดินดู อุทานเบา "ว๊าว! นี้คือสวรรค์หรอเราได้ตายไปแล้วจริงหรอ " หญิงสาวสูญอากาศเข้าปอด "อากาศที่นี้สดชื่นเหลือเกิน ทำไมร่างกายเราเบาหวิวๆนะ" ยังไม่ทันได้สำรวจได้หมด ก็มีเสียงเอยมาจากด้านหลัง "นังหนู หันมานี้หน่อยนังหนู"

ซูหนิงหันไปข้างหลังตามเสียงทำหน้างงและเอย"คุณตาเป็นใครหรือค่ะ หรือคุณตาเป็นผี แล้วที่นี้คือ" "เดี๋ยวนังหนูเอ็งตั้งคำถามข้าเยอะ ข้าตอบไม่ทันแล้วข้าก็ไม่ใช่ผีหรอกนะนังหนู ข้าเป็นเทพบุพเพ "

"ขอโทษค่ะ หนูแค่สงสัยนี้ค่ะ" ซูหนิงยกมือไหว้ขอโทษ "เอาล่ะข้าไม่ถือโทษโกรธอะไรเอ็งหรอกนะหนิงเออร์ "

"คุณตารู้จักชื่อหนูได้ยังไงค่ะ"

"เฮ้ยข้าจะตอบคำถามเจ้าล่ะ เจ้าได้ตายจากโลกที่เจ้าอยู่แล้ว แล้วก็เพื่อนข้าได้ทำเส้นชีวิตเจ้าไปอยู่โลกที่เจ้าอยู่ เส้นชีวิตเจ้าเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ทำให้ชีวิตเจ้าต้องอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก บิดามารดาได้ตายจากเจ้าตั้งแต่เด็ก พอเจ้าตายข้าได้ดึงวิญญาณเจ้ามาที่นี้ เพื่อส่งเจ้าไปอยู่ที่ของเจ้าจริง เอาล่ะข้าจะให้พรเจ้า5ข้อ และเพื่อนข้าได้มอบนี้ให้เจ้าจงเอาหน้าผากมานี้ข้าจะมอบให้" ซูหนิงอ้าปากค้างทำตาปริบๆ และเดินไปหาคุณตาตรงหน้า ชายชราก็ได้ส่งลูกแก้วพิเศษเข้าไปในหน้าผากของซูหนิง "เอาล่ะเรียบร้อยสิ่งที่เพื่อนข้าได้มอบให้เจ้าคือมิติจิต ของที่เจ้าเคยได้ใช้โลกนั้นข้าได้ใส่ให้เต้าแล้วไหนบ้านของเจ้า เงินที่เหลือในบัญชีข้าได้เปลี่ยนเป็นเงินที่โน้น เจ้ารีบขอพรซะข้าไม่มีเวลาแล้วนังหนู อ่ะถ้าเจ้าจะถามว่าเจ้าจะไปที่ไหน ข้าขอตอบว่าเดี๋ยวเจ้าจะรู้เองนะนังหนู "

"ขอบคุณค่ะคุณตา งั้นหนูขอ 1. ขอให้หนูอ่านอะไรก็จำได้ผ่านตาง่ายคือผ่านตาก็จำได้

2.ขอให้หนูเก่งทุกด้าน เข้าใจทุกภาษาทั้งภาษามนุษย์ ภาษาสัตว์

ขอให้มีพลังทุกธาตุ

4.ขอให้ทุกคนเอ็นดูหนูรักหนูมีครอบครัวที่อบอุ่น

ขอให้หนูมีโชคดีและทุกคนที่โน้นโชคดีค่ะ

"

"นังหนูเจ้านี้ก็โลภเหมือนกันนะ ที่เจ้าขอมาให้เจ้าหมด เจ้ารีบไปเถอะครอบเจ้ารอเจ้าอยู่ที่โน้น และขอให้เจ้าอีกข้อขอให้เจ้ามีร่างกายแข็งแรงไม่เจ็บไข้ได้ป่วยอีกร่างของเจ้ามีกลิ่นเดิมของเจ้าติดตามไปตลอด" 'หนิงเออร์หลานตาเจ้ายังสดใสเหมือนเดิม' ชายชราคิดในใจ

ซูหนิงก้มลงกราบชายชราตรงหน้า หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่กับชายชราตรงหน้า เทพบุพเพได้สะบัดมือจิตของซูหนิงค่อยเรืองรางแสงสีทองรอบพลันหายไป

ลูกแก้วดวงจิตของซูหนิงตรงสู่ร่างฟางซูหนิงที่กำลังรอเจ้าของที่แท้จริงอยู่ ในยามค่ำคืนทุกคนหลับสนิทไม่สนใจบ้านตระกูลฟางกำลังเกิดแสงสีทองสว่างรอบๆบ้าน

เด็กน้อยนามฟางซูหนิงรอบๆร่างกำลังเปลี่ยนแปลงร่างกายที่ผอมแห้งไร้เนื้อกำลังอิ่มอุ่นสีผิวผ่องเหมือนลูกคุณตระกูลขุนนาง เปลือกตาขยับไปมา ซูหนิงได้เข้าเข้าผสานร่างกายฟางซูหนิงอย่างสมบูรณ์ความทรงจำร่างนี้ไหลทะลักเข้าทำให้ซูหนิงปวดหัวชั่วขณะเหมือนความฝันที่ฝันหนึ่งตื่น

ฝันว่าเด็กน้อยนามฟางซูหนิงชื่อเหมือนกัน แทเแต่หน้าตายามเด็กก็เหมือนกับหญิงสาวถูกรังแกจากญาติผู้พี่ที่มาจากต่างเป็นลูกของท่านลุงพี่ชายของท่านพ่อ ท่านพ่อไม่เป็นที่รักใคร่เพราะไร้พลังปราณสาเหตุมาจากอะไรไม่รู้ ท่านพ่อทำงานหาเงินอย่างเหนื่อยล้าเงินที่หามาได้โดนท่านย่าเอาไปหมด วันหนึ่งท่านพ่อได้พบท่านแม่ระหว่างเก็บของป่า ท่านแม่โดนงูกัด ท่านพ่อช่วยไว้ได้ทัน ทั้งสองก็เกิดรักกัน ท่านพ่อกับท่านแม่ได้มาอยู่ด้วยกันจนมีซูหนิงและหมิงเจ๋พี่ชายของนาง ท่านพ่อท่านแม่ต่างต้องเป็นมือเป็นเท้าให้กับคนบ้านสายหลักท่านย่าไม่เคยเห็นท่านพ่ออยู่สายตา เมื่อท่านพ่อได้แต่งงานกับท่านแม่ ท่านย่ายิ่งเกลียดท่านพ่อกว่าเก่าเพราะท่านแม่เป็นเด็กกำพร้าอาศัยอบยู่กับท่านตาหมอ จนมาพบกับท่านพ่อ ซูหนิงและหมิงเจ๋อต่างโดนรังแกจากญาติผู้พี่เมื่อท่านพ่อท่านแม่ไม่อยู่ข้าวก็ต้องอด เพราะท่านย่าสั่งให้ทำงานเรียบร้อยถึงได้ให้กิน ท่านย่าด่าบ้านสายรองเสมอว่า'บ้านกาฝาก กาฝากจริงๆ ทั้งลูกทั้งพ่อเหมือนกัน ทำอะไรก็ยืดยาด ถ้าแกทำไม่เสร็จก็อย่าได้กินเลยวันนี้' ทั้งซูหนิงและหมิงเจ๋อต่างก็ทำงานไม่ได้เล่นสนุกเหมือนเด็กอื่นๆในหมู่บ้าน ขาวบ้านแถบนั้นต่างก็เวทนาบ้านสายรองที่โดนบ้านสายหลักรังแก วันหนึ่งซูหนิงเห็นขนมบนโต๊ะ เด็กน้อยที่ทำงานไม่ได้กินมาทั้งก็กลืนน้ำลายดังอึก! เด็กน้อยไม่รู้ชะตากรรมก็หยิบกินเจ้าไปในปากหนึ่งชิ้นเคี้ยวอย่างหิวโหว ไม่รู้ว่ามีญาติผู้พี่ยืนอยู่ข้างหลังเรียกผู้เป็นย่าออกมา "ท่านย่า นังเด็กผีซูหญิงมันมาลักกินขนมท่านย่าเจ้าค่ะ" "อะไรชิงเออร์หลานรักมีอะไร ใคร ใคร..มันบังอาจมากินของข้ากัน เจ้าสินะนังเด็กไร้ประโยชน์เหมือนพ่อแกไม่มีผิด ชิงเออร์ไปเอาไม้เรียวมาให้ย่า ย่าจะสั่งสอนมัน " ผู้เป็นย่ามองไปทางซูหนิงอย่างเป็นเรื่องพร้อมสั่งฟางชิงชิง ไปเอาไม้เรียว ชิงชิงเมื่อได้ยินย่าสั่งรีบวิ่งไปเอาไม้เรียว "เจ้าค่ะเดี๋ยวหลานรีบไปเอาให้" ทางซูหนิงสะดุ้งได้ยินเสียงผู้เป็นย่า "ท่านย่า ...ท่าน หลานกินขนมไปชิ้นเดียว หลานหิว ท่านย่าได้โปรดอย่าตีข้าเลยฮึกๆ นะเจ้าค่ะฮึกๆ" ซูหนิงร้องห่มร้องให้ตัวสั่นด้วยความกลัว ฝั่งพี่ชายของซูหนิงที่แบกฟื้นไปไว้ห้องครัวได้ยินเสียงน้องเล็กก็รีบเข้าไปในบ้าน เห็นซูหนิงตัวสั่นน้องให้"เกิดอะไรขึ้นหนิงเออร์เจ้าร้องให้ทำไม ท่านย่าหนิงเออร์ทำอะไรผิดหรือ" ท่านย่าเมื่อเห็นหมิงเจ๋อเข้ามาก็เอยต่อว่า"มาก็ดี ตัวไร้ประโยชน์จะได้โดนข้าสั่งสอนอบรมริอาจมากินขนมที่ข้าทำให้ชิงเออร์ไว้ แกเป็นพี่ไม่ดูน้อง "

ยังไม่ทันได้เอยจบเสียงชิงชิงญาติผู้พี่ก็วิ่งเข้ามาถือไม้เรียวให้ท่านย่า "ท่านย่าเจ้าค่ะ ข้านำไม้เรียวมาให้แล้วเจ้าค่ะ"

พูดจบก็ส่งไม้เรียวให้หญิงชราผู้เป็นย่า ผู้เป็นย่าถือไม้เรียวตีซูหนิงด้วยความโกรธ ซูหนิงร้องด้วยความเจ็บ"โอ๊ย..โอ๊ย ท่านย่าอย่าทำข้าเลย ข้าขอโทษฮึกๆ ท่านไม่เห็นข้าเป็นหลานข้าเลยหรือเจ้าฮึก "

ผู้เป็นย่าไม่ยอมฟัง ชิงชิงญาติผู้พี่ใส่ไฟลงไปเพราะเกลียดชังญาติผู้น้องทั้งสอง"ตีมันเลยท่านย่า ตีมันให้ตาย ริอาจมากินขนมที่ท่านย่าทำให้ข้า" ผู้เป็นย่าตีจนเนื้อของซูกนิงปริแตกเลือดไหลตกลงพื้น หมิงเจ๋อทนไม่ไหวใช้ตัวเองบังไม้เรียวไม่ให้ถูกซูหนิง "ท่านย่าข้าขอเถอะอย่าตีอีกเลย " ผ่านไปเค่อ ท่านพ่อท่านแม่ก็เก็บของป่าเสร็จมาถึงบ้านได้ยินเสียงแอะอะมาจากด้านใน เสียงร้องให้ของบุตรทั้งสอง "ท่านแม่ท่านทำอะไรลูกของข้า ถึงตีกันจนเกือบตายแบบนี้ท่านไม่เห็นลูกข้าเป็นหลานของท่านเลยหรือท่านแม่" "แกอยากรู้ได้ ข้าไม่แกเป็นลูก ไม่เห็นลูกแกเป็นหลาน เพราะข้าเกลียดแม่แกที่แย่งความรักจากท่านพี่ไปจากข้าหมด แล้วข้าก็ไม่ใช่แม่แกด้วย หึแล้วลูกแกมาลักกินขนมที่ข้าทำให้ชิงเออร์ ที่นี้รู้หรืแยังทำไมข้าเกลียด " ท่านพ่ออึ้งไปชั่วครู่ และเอยน้ำเสียงที่เจ็บปวด "ขอบคุณที่ท่านแม่บอกความจริงข้านะขอรับ จากนี้ข้ากับท่านเราตัดขาดกัน ข้าจะแยกบ้านพรุ่งนี้ข้าจะไปตามหัวหน้าหมู่บ้านมาเป็นพยานยืนยัน"

"ดีๆข้าเลี้ยงแกตัวไร้ประโยชน์ ทำไมแกถึงอกกตัญญูแบบนี้ "

"ข้าไม่ได้อกกตัญญู ข้าตอบแทนที่ผ่านมาหมดแล้ว ทั้งสัญญากับท่านพ่อว่าจะตอบแทนท่านดูแลท่าน แต่ท่านผิดสัญญาแล้วข้าก็ไม่เปลี่ยนใจที่ท่านทำกับครอบครัวข้าแบบนี้ เด็กกินขนมท่านนิดเดียว ท่านถึงตีเด็กขนาดนี้ข้าหมดความอดทนต่แท่านแล้วจริง " ท่านพ่อหมดความอดทนและหันหน้ามาอุ้มซูหนิง ไปที่บ้านหลังเล็กสายรองที่อาศัย เรียกลูกน้อยที่หมดสติเพราะบาดแผล"ลูกพ่อ พ่อขอโทษ " ท่านแม่ที่เห็นซูหนิงที่มีแต่บาดแผลจากการเฆี่ยนตีเห็นว่ามีร้องให้กอดลูกน้อง "ท่านพี่ น้องว่าเราเช็คตัวให้ลูกดีกว่าเดี๋ยวบาดแผลจะอักเสบ หมิงเจ๋อลูกเป็นอะไรมากหรือไม่" หมิงเจ๋อส่ายหน้า และมองไปทางน้องน้อยที่หมดสติอยู่ "ไม่เป็นอะไรมากขอรับท่านแม่ ข้าผิดที่ดูแลน้องไม่ดีถึงเป็นแบบนี้ "

"อย่าโทษตัวเองเลยหมิงเจ๋อเจ้าทำดีที่สุดแล้ว แม่วานเจ้าไปต้มน้ำพออุ่นๆแม่จะเอามาเช็คตัวให้น้อง"

"ขอรับ" หมิงเจ๋อไปทำตามท่านแม่สั่ง เมื่อต้มเสร็จ ก็รีบเอามาให้ท่านแม่เช็คตัว "ท่านพี่เจ้าค่ะไปอาบน้ำเถอะพาหมิงเจ๋อไปอาบด้วยเดี๋ยวน้องเสร็จตัวให้ลูกเอง"

"ได้พี่จะไปต้มยาแก้ไข้มาให้ลูกด้วย ไปกันหมิงเจ๋อ" "ขอรับ" สองพ่อลูกออกไปแล้ว มารดาของซูหนิงก็หันมาเช็คตัวให้บุตรสาวที่หลับไม่ได้สติเพราะพิษบาดแผลและไข้ที่กำลังมา ทางด้านบิดาของซูหนิงที่อาบน้ำเสร็จต้มเคี่ยวยาเมื่อต้มเสร็จก็ยกมาป้อนซูหนิง มารดาของซูหนิงก็ยกยามาเปาและป้อนยา พอสักพักจับดูหน้าผากไม่ร้อนแล้วก็พากันเข้านอน ทุกคนหลับด้วยความเหนื่อยอ่อนไม่รู้เรื่องรู้ราวที่เกิดขึ้น แสงสว่างขึ้นชั่วขณะ ซูหนิงได้ความจำของร่างนี้มาหมดแล้วก็ทบทวนความทรงจำและหลับลงด้วยพิษบาดแผลของร่างนี้