เอริน "นี่คุณอย่าขับรถเร็วนักสิ รินกลัว"

ทอม "…555…คุณก็นอนหลับไปสิ จะได้ไม่กลัว"

เอริน "นอนไม่ได้หรอก ต้องคอยเฝ้าคุณไม่ให้ขับเร็วไง"

ทอม "…55…นอนไปเลย นอน…"

เอริน "อ้า…อูย เนี่ยขับเร็วๆ เวลาลงเนิน มันวูบๆเหมือนใจจะขาดอ่ะ"

ทอม "…555…ผมไม่เห็นเป็นเลย"

เอริน "ก็คุณเป็นคนขับนี่"

ทอม "นักซิ่ง F1มาแล้ว"

เอริน "ฮึ…อะไรของคุณ F1อะไร ขับดีๆเลย"

ทอม "…5555…"

เอริน…ฟื้นลืมตาตื่นขึ้นมา บนเตียงนอนที่มีผ้าคลุมสีขาว รู้สึกเจ็บระบบไปหมดทั้งตัว เอรินเหลือบมองเห็นแม่ ที่นอนหลับอยู่ข้างๆเตียง และเหมือนว่าที่นี่จะเป็นโรงพยาบาล เอรินกำลังพยายามที่จะร้องเรียกแม่

เอริน “มะ…แม่"

ทันที…ที่มารีได้ยินเสียงของลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนร้องเรียก ถึงจะเป็นเสียงที่เบาๆและฟังดูอ่อนแรง แต่มารีก็จำเสียงนี้ของลูกสาวได้ มารีสะดุ้งและกระตุกตัวลุกพรวดขึ้นมา รีบร้อนเข้ามาหาลูกสาวในทันที

มารี "ลูกฟื้นแล้วฟื้นแล้วจริงๆ แม่เป็นห่วงหนูจะแย่แล้วลูกเอ้ย ขวัญเอ๋ยขวัญมานะลูก"

เอริน "ทอมหละแม่ ทอมไปไหน"

มารีทำสีหน้าลำบากใจที่จะตอบคำถามลูก มารีขยับเข้ามาใกล้ๆ และทำได้เพียงลูบหัวเอรินเบาๆ และเพียงเท่านั้น น้ำตาของทั้งสองแม่ลูกมันก็ไหลนองออกมา

(น้ำตาที่ไหลออกมาของเธอ มันช่างบาดลึกลงกลางใจของผม ผมรู้สึกแน่นในอก จนอยากทุบอกชกหน้าตัวเอง ตาสวยๆมันแดงก่ำอย่างที่ไม่สมควรจะเป็น ผมยืนแอบมองอยู่นอกห้องเป็นนานสองนาน จนแม่ของเธอเดินออกไป ผมเปิดประตูเดินเข้าไปช้าๆ ผมวางกุหลาบแดงช่อหนึ่งไว้ข้างๆหัวเตียงของเธอ เอรินเธอกำลังนอนหลับอยู่ ด้วยคราบน้ำตา ผมเช็ดมันด้วยมือเบาๆ และนั่งลงกุมมือน้อยๆที่ถูกเจาะด้วยเข็มน้ำเกลือไว้…ผมขอโทษเอริน)

…หนึ่งเดือนต่อมา…

เอรินยืนอยู่หน้าหลุมฝั่งศพ และผู้ที่นอนแน่นิ่งอยู่ใต้นี้ ก็คือทอมสามีของเอรินนั่นเอง เอรินและทอมประสบอุบัติเหตุรถยนต์คว่ำ ระหว่างทางที่กลับจากการพักผ่อนในวันหยุดยาว เอรินนอนสลบไปถึงหนึ่งเดือนกับอีกยี่สิบสามวัน และนอนพักฟื้นอีกหนึ่งเดือน เอรินไม่ได้ไปแม้กระทั่งงานศพของผู้เป็นสามี

ณ…ที่ตรงนี้ ที่เอรินยืนอยู่ เธอไม่มีแม้แต่หยดน้ำตาให้หลั่งไหล เพราะมันเร็วไปที่จะทำใจยอมรับว่าทอมตายไปแล้ว เอรินยังขัดขืนภายในใจอยู่

เอริน "คุณอยู่ในนี้จริงๆเหรอ มันน่าแปลกนะ เหมือนชั้นหลับไปแล้วตื่นขึ้นมา คุณก็หายไปเฉยๆ ชั้นไม่รู้ว่าคุณหายไปไหน ชั้นขอโทษที่ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียวที่จะไว้อาลัยให้คุณ ชั้นไม่ยอมรับการตายของคุณทอม"

เอรินยืนนิ่งๆหน้าหลุมศพอยู่นานไม่สนใจใครเลย ไม่ว่าจะเดินผ่านมาหรือเดินผ่านไป จนไปสะดุดสายตาที่เศร้าหมองคู่หนึ่ง ที่กำลังจับจ้องเอรินอยู่ด้วยความสงสัย เอรินก็คงยังยืนอยู่อย่างนั้นอีกสักพัก จนผู้สงสัยอดใจไม่ไหวเสียแล้ว เค้าค่อยๆเดินเมียงๆมองๆ เข้าใกล้เอรินอย่างช้าๆ จนกระทั่งอยู่ในระยะจะพูดคุยกันได้

ทันทีที่เค้ามองเห็นใบหน้าเอรินเพียงด้านข้าง เค้ากลับใจเต้นขึ้นมา ใบหน้าที่เศร้าของเอริน มันช่างดึงดูดเค้า ให้เข้าใกล้อย่างไม่รู้ตัว ใบหน้านั้นทำให้เค้าอยากดึงเอรินมาโอบกอด เพื่อปลอบใจเอาไว้ในอ้อมแขน เค้าไม่อยากปล่อยใบหน้าที่เศร้าแบบนี้ ให้เดินหายไป จนไม่อาจจะพบเจอ…ได้อีกครั้ง

"เออ…คุณเป็นอะไรหรือป่าวครับ คุณยืนอยู่ที่นี่นานมากแล้ว"

เอรินค่อยๆหันไปมองตามเสียงที่เอ่ยถาม สายลมที่บังเอิญพัดผ่านมา มันปัดเป่าเส้นผมของเอรินจนยุ่งเหยิง เอรินต้องค่อยๆใช้นิ้วเขี่ยไล่ไล้ปัดเส้นผม ไปเหน็บไว้ข้างๆใบหู และปรอยตามองเค้าผู้นั้นอย่างช้าๆ ด้วยฝุ่นที่ลอยมากับสายลม มันจะพัดโบกเข้าตา เค้ายืนมองจนไม่อาจกระพริบตาลงได้ กลัวจะพลาดโอกาสที่จะเก็บทุกท่วงท่า เมื่อได้พบสบตากับเอรินในครั้งแรกนี้ไว้…ในความทรงจำ

เอริน "ชั้นแค่ไม่มีที่ไป ไม่รู้จะไปไหนดี"

เอรินตอบออกมาด้วยความคิดจริงแท้ภายในใจ เมื่อไม่มีทอมแล้ว ถึงจะมีบ้านก็เหมือนไม่มีที่ให้ไป ไม่รู้จะกลับไปเจอใคร เค้าเงียบลงเพราะด้วยเข้าใจความรู้สึก ของคนที่กำลังสูญเสีย เค้าลังเลใจที่จะถามต่อไปว่า ที่อยู่ด้านหน้านั่นใคร กลัวว่าจะทำให้เอรินต้องเสียใจเพิ่มขึ้นอีก

"ถ้าอย่างนั้น ลองไปกับผมดูไหม"

เอริน "อืม…ไปสิ"

เอรินก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอบออกไปอย่างนั้น เหมือนกัน…กับเด็กที่กำลังคิดอยากประชดชีวิตที่มันไม่ได้ดั่งใจ เอรินยืนมองเค้าคนนั้นด้วยใจที่เลื่อนลอย เค้าคนนั้นยิ้มขึ้นมาเบาๆ ท่ามกลางสุสานแห่งความโศกเศร้าและเงียบเหงา สองสายตาที่มองสบกัน…ต่างคนต่างหม่นหมอง ยืนมองหน้ากันท่ามกลางสายลมเบาๆ

เรน "ผมชื่อเรน"

เอริน "เอรินค่ะ"

บิ๊กไบค์คันใหญ่สีดำสนิท กำลังวิ่งไปท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามอัสดง แขนน้อยๆเกรงอยู่ตลอดเวลา เพราะไม่เคยนั่งรถแบบนี้มาก่อน ใบหน้าเศร้าหมองของเอริน ที่ซ่อนอยู่ภายใต้หมวกนิรภัยยังคงเหม่อลอย ไม่ได้สนใจชีวิตอย่างที่สมควรจะเป็น เอรินยอมมากับคนแปลกหน้า ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย

(เอริน…คงกำลังเตลิดไปเพราะใจตามหาทางออกไม่เจอสินะ อืม…คุณจะประชดชีวิตแบบนี้จริงๆเหรอ แล้วผมจะช่วยอะไรคุณได้บ้างไหม…เอริน)

เรน "คุณนั่งตรงนี้นะ อย่าไปไหนกับใครอีก อย่าดื่มหรือกินอะไรที่คนอื่นให้ นอกจากผม"

เรนเดินไปถือเครื่องดื่มมาให้เอริน แล้วให้เอรินนั่งตรงโต๊ะข้างๆเวที ที่นี่เป็นคลับที่คับคั่งไปด้วยผู้คนมากมาย เสียงดังโหวกเหวก แต่เอรินก็ไม่ได้สนใจ เรนเดินขึ้นไปบนเวที แต่สายตายังคงมองเอรินอยู่ตลอดเวลา เรนจับไมขึ้นร้องเพลง ทันใดนั้นเสียงคนก็ดังอื้ออึ้งขึ้นอีก เอรินหันมามองเรนด้วยสายตาที่เหม่อลอย ถึงจะเป็นเช่นนั้น มันก็ทำให้เรนต้องหน้าแดงขึ้นเล็กๆได้ เรนหลบตาเอรินทันที เพราะรู้สึกเขินกับใบหน้าสวยหวานที่กำลังจ้องมา…

เอรินเดินไปซื้อเครื่องดื่มเพิ่มด้วยตัวเอง จนดื่มหมดไปหลายขวดทีเดียว จนใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อ ตาตกปรือเล็กน้อย มันยิ่งทำให้เอรินดูมีเสน่หาที่หาค้นหาขึ้นไปอีกในสายตาเรน ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งมองเอรินอยู่นาน เห็นเอรินเริ่มมีสติลางเลือน จึงทำท่าเดินเข้าไปหา

(เอริน…คุณกำลังเมาแล้วใช่ไหม ผมจะไปส่งคุณกลับบ้านเอง)

เรนหันมาเห็น เค้าพูดทั้งๆที่มีไมจ่ออยู่ พร้อมสายตาที่ดุดัน

เรน "คุณผู้ชายเสื้อดำตรงนั้น กรุณาอย่ายุ่งกับแฟนผม…"

(บ้าจริง!!…ทุกคนหันมามองที่ผมกันหมดแล้ว ผม…ขอโทษนะเอริน)

เอรินลืมตาตื่นขึ้นมา เธอมองเห็นหน้าเรนที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆเธอเช่นกัน เอรินไม่ได้ตกใจอะไร ด้วยอายุของเธอย่างเข้าสามสิบห้าแล้ว ไม่ใช่เด็กสาวที่ไร้เดียงสาอะไร เอรินยังคงแต่งตัวเรียบร้อยดีเช่นเดิม ถึงเรนจะนอนเปลือยท่อนบนอยู่ก็ตาม เอรินรู้ได้ด้วยประสบการณ์ ไม่มีอะไรระหว่างเค้ากับเธอ เอรินมองเรนอย่างตั้งใจเป็นครั้งแรก เธอนับถือในน้ำใจของเรน ที่ไม่คิดทำอะไรเอรินยามสิ้นสติ ดูเรนยังหน้าตาเด็กๆอยู่ อายุก็น่าจะน้อยกว่าเอริน ไม่น่าเกินสามสิบ หน้าตาเค้าหล่อเหลาใช่เล่น และทำงานเป็นนักร้องในคลับ นี่คือสิ่งที่เอรินรู้จักเค้าในตอนนี้…

เอริน "อ้า…ปวดหัว"

เรนลืมตาตื่นขึ้น ด้วยเพียงคำพูดเพียงเบาๆของเอริน เค้ายิ้มให้นิดหน่อย

เรน "หึหึ…ปวดหัวเหรอครับ คุณกินยานี่ก่อน ผมจะให้คุณกินตั้งแต่เมื่อคืน แต่คุณหลับไม่รู้เรื่องเลย"

เอริน "รินทำอะไร ให้คุณลำบากรึป่าวคะ"

เรน "หึหึ…ก็มีบ้างตามประสาคนเมา"

เอริน "ริน…เออทำอะไรไปคะ"

เรน "คุณอ้วกใส่ผมเฉยเลย"

เอริน "อ่ะ…ขอ…โทษค่ะ เดี๋ยวรินจะซักให้"

เอรินเขินจนหน้าแดง หลบสายตาเค้าเล็กน้อย

เรน "หึหึ…ไม่เป็นไรหรอก ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว คุณจะอาบน้ำไหม กลิ่นคุณมัน…"

เอรินที่เพิ่งออกจากห้องน้ำ หลังจากอาบน้ำจนสบายเนื้อสบายตัว กลิ่นอาหารลอยคลุ้งมา เรนกำลังง้วนอยู่กับการอุ่นซุปสำเร็จให้ร้อน ท่าทางเก้ๆกังๆของเรน เอรินรู้ได้ทันทีว่า เรนคงไม่เคยทำอาหารอย่างแน่นอน

เอริน "รินทำให้ดีกว่าค่ะ"

เรน "อ๊ะ…ขอบคุณ"

เอริน "คุณอยากทำอะไรบ้างคะ"

เรน "จะทำซุปกับสลัดครับ"

เรนยืนมองเอริน ที่คล่องแคล่วในการจัดเตรียมอาหารด้วยใบหน้าสวยๆอย่างที่เค้าชอบ กลิ่นแชมพูอ่อนๆของเค้าที่คุ้นเคย มันกลับหอมกว่าทุกวัน ผมยาวที่เปียกอยู่ไม่ทันได้แห้งดี มันเย้ายวนชวนให้สัมผัส แต่เรนก็ต้องห้ามใจเอาไว้ กลัวเอรินตกใจและอาจไม่ชอบในสิ่งที่เค้าคิดจะทำ

สองคนนั่งทานอาหารด้วยกันข้างๆหน้าต่างที่มีแสงแดดส่องผ่านเข้ามาถึง ใบหน้าธรรมชาติสะอาดเกลี้ยงเกลาของเอริน มันดึงดูดให้สายตาเรนแอบมองไม่หยุด

เรน "คุณจะไปที่ทำงานของผมคืนนี้ไหม"

เอริน "คงไม่ไปแล้วหละค่ะ ปกติรินก็ไม่ค่อยได้ไป"

เรนก้มหน้าลงตักซุปเข้าปาก แอบยิ้มออกมาไม่ให้เอรินเห็น เค้ากำลังพอใจ ที่เอรินไม่ใช่ผู้หญิง ที่ชอบเที่ยวกลางคืน

เรน "แล้วคุณจะย้ายมาอยู่กับผมเมื่อไหร่ ผมจะลางานไปช่วยขนของ"

เอรินตกใจที่ได้ยินแบบนั้น เพราะเอรินไม่ได้คิดอะไรกับเค้าไปไกลถึงเพียงนั้นเลย

เอริน "เออ…แล้วทำไมเราต้องอยู่ด้วยกัน…ด้วยคะ"

เรน "เมื่อคืนผมประกาศไปแล้วว่าคุณเป็นแฟนผม ถ้าคุณไม่ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ผมก็ขายหน้าคนอื่นแย่ ผมช่วยคุณไว้นะคุณต้องรับผิดชอบ"

เอริน "ห๊า…แต่ว่า"

เรน "มีปัญหาอะไร"

เอริน "มันเร็วไป รินยัง…ไม่ได้เตรียมใจ"

เรน "ไม่ต้องเตรียมใจอะไรมากมายหรอก แค่…เปิดใจให้ผมบ้างก็พอ"

ในคลับที่คึกครื้นเสียงดังจอแจด้วยผู้คน เรนที่ร้องเพลงเสร็จแล้ว สั่งเครื่องดื่มมานั่งดื่มหน้าเครียดอยู่คนเดียว

แมก "เฮ้ย…เรนยังไม่กลับอีกเหรอ นึกไงมานั่งดื่มคนเดียว ปล่อยแฟนสาวแสนสวย ไว้คนเดียวจะดีเหรอเพื่อน"

เรน "เธอขอเลิกกับชั้นแล้ว"

แมก "ห๊า!!!…"

แมกเพื่อนสนิทของเรน และเป็นมือกลองในวงของเรน ตกใจมากที่เพื่อนรักของเค้าคนนี้ ไม่เคยเรียกผู้หญิงคนไหนว่าเป็นแฟนมาก่อนเลย แล้วยิ่งประกาศออกไม แสดงความเป็นเจ้าของอย่างนี้ ก็ไม่เคยมี แถมโดนผู้หญิงทิ้งภายในคืนเดียวยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ แมกลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเรนทันที ด้วยความสนใจเป็นที่สุด

แมก "แกทิ้งเธอเหรอ รึยังไง"

เรน "เธอทิ้งชั้น"

แมก" ห๊า!!…ห๊า!! แกไปทำอะไรเธอวะ ทำไมถึงทิ้งเพชฌฆาตหน้าหยกอย่างแกได้"

เรน "ชั้นบอกให้เธอย้ายมาอยู่กับชั้น เธอก็เลยขอจบแค่นั้น"

แมก "ห๊า!!!…นั่นหนะมันเป็นความใฝ่ฝันของผู้หญิงทุกคน ที่ได้เจอแกเลยนะโว้ยเฮ้ย!!…"

เรน "ชั้นทำอะไรผิด ชั้นแค่…ชอบเธอจริงๆ"

เรนยกเครื่องดื่ม…ดื่มแบบไม่ยั้ง จนแมกต้องหยุดเรนไว้ ก่อนจะเป็นตับแข็งตาย

แมก "เป็นคนอื่นอย่างมิกกี้หรืออาซ่า ไม่ได้รึไง สองคนนั้นรักแกมานานมากแล้ว"

เรน "ชั้นชอบเธอคนนี้จริงๆ มันไม่มีเหตุผล แค่ชั้นชอบ ชั้นอยากได้ๆ…"

แมก "เออ…เรน ชั้นว่าแกน่าจะเมาแล้วหละนะ งอแงเป็นเด็กเลยแก"

เรนฟุบหน้าลงที่โต๊ะ นั่งถอนหายใจเงียบๆ โดยมีแมกนั่งสังเกตอยู่ตลอดเวลา

แมก "อืม…มันคงเป็นเวลา ที่แกจะรักใครสักคนจริงๆแล้วหละมั้ง ชั้นไม่เคยเห็นแกจะคิดและสนใจผู้หญิงคนไหนแบบนี้เลย ถ้าชอบแล้วก็เดินหน้าสิเพื่อน ตามจีบให้ถึงที่สุดไปเลย"

เรนลุกพรวดขึ้นมา หันมามองหน้าแมกด้วยแววตาที่ปลื้มปริ่ม

แมก "ชั้นจะช่วยนายเอง"

เรน "อืม…ขอบใจ"

แมก "งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า บ้านเธออยู่ที่ไหน"

เรน "ไม่รู้"

แมก "งั้นเอาเบอร์โทรมา"

เรน "ไม่มี"

แมก "อืม…อีเมลหละ"

เรน "ก็ไม่รู้"

แมก "แล้วเราจะติดต่อเธอได้ยังไง"

เรน "ไม่…รู้"

แมก "ไอ้บ้านี่…ก็สมควรโดนทิ้งแล้ว"

แมกทำท่าลุกเดินหนี เพราะฉุนที่เรนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเอรินสักอย่างเดียว เรนรีบรั้งแมกไว้ทันที เพราะเป็นที่พึ่งเดียวของเค้าในตอนนี้

เรน "อย่าพึ่งโกรธ แกฟังชั้นก่อน"

แมก "เออ…ไหนว่ามา"

เรน "คือว่าชั้นไปเยี่ยมสุสานของครอบครัวที่เมืองข้างๆมา ชั้นเห็นเอริน…เธอยืนอยู่หน้าสุสานเป็นชั่วโมงๆไม่ขยับเลย ก็เลยเข้าไปดูใกล้ๆ แต่ว่าพอเห็นหน้าเอรินใกล้ๆแล้ว ชั้นชอบเธออย่างบอกไม่ถูก ก็เลยชวนเธอมาด้วยกัน เมื่อวานนี้เอง"

แมก "รักแรกพบ…ที่แกเป็น"

เรน "อืม…"

แมก "แล้วเจอกันแค่นี้ นายก็ชวนเธอย้ายมาอยู่ด้วยเนี่ยนะ โอ้ย…เรน แล้วใครจะมา นายเป็นใครเป็นยังไงเธอก็ไม่รู้ จะให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลย มันก็เร็วไป"

เรน "ชั้นก็พาเธอมาที่ทำงาน พาเธอไปที่บ้านแล้ว ยังไม่รู้จักอีกเหรอ"

แมก "ความรัก…กับบางคนต้องใช้เวลา ไม่เหมือนคนใจง่ายอย่างนายนี่"

เรน "ชั้นใจง่าย…ก็เพราะเป็นเอริน คนเดียวเท่านั้น"

แมก "เฮ้ย…น่าเอ็นดูแกในสภาพนี้จริงๆ…หึหึ เอาหละงั้นเราคงต้องไปตามหาหัวใจแกกัน"

เอรินนั่งลงบนโซฟาตัวโปรดของทอม พร้อมกับกระเป๋าใบกะทัดรัด เอรินจะไปค้างคืนกับแม่สักสองสามวัน เอรินลูบพื้นเบาะโซฟาเบาๆ นั่งมองหน้าประตู เหมือนกำลังรอทอมกลับบ้านตอนเลิกงาน ใจเอรินมันสั่นเทา เมื่อรู้อยู่แก่ใจว่า จะไม่มีใครกลับมาแล้ว น้ำตามันไหลออกมาแบบเงียบๆเบาๆ

ติ่งต่อง…ติ่งต่อง เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น เอรินถือกระเป๋าออกมา มารียืนรออยู่ข้างๆรถยนต์ที่ขับมารับเอริน มารีกอดลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอเบาๆ

มารี "มาแม่ช่วย"

เอริน "ขอบคุณค่ะแม่"

รถยนต์คันเล็กสีขาวของมารี พาใจเอรินลอยไปไกล มันขับเคลื่อนผ่าตัวเมืองที่มีผู้คนมากมาย ย้อนออกมานอกเมืองที่เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี ไกลสุดลูกหูลูกตา

มารี "เมื่อคืนแม่โทรศัพท์ไปหา ลูกไม่เห็นรับสายแม่ โทรไปมือถือก็ปิดเครื่องไว้"

เอริน "หนูแค่ไม่อยากคุยกับใครค่ะแม่"

มารี "โถ่…ลูกแม่"

เอริน "แม่คะ ถ้าหนูจะขายบ้านนั้น แม่ว่าเป็นยังไงคะ"

มารี "แม่ก็คิดว่าดีนะ ลูกจะย้ายมาอยู่กับแม่ก็ได้"

เอริน "ไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูไม่อยากรบกวนลุงนิค หนูจะหางานทำจะได้ไม่ต้องคิดมาก"

มารี "หืม…ถ้าลูกสบายใจอย่างนั้นก็ตามใจ แต่ถ้ามีอะไรให้แม่กับลุงนิคช่วยได้ก็ให้บอก เอริน…มีแม่อีกคนที่รักลูกอยู่นะ"

เอริน "ขอบคุณค่ะแม่"