ชะตาลิขิตรัก
โชคชะตา 1
จางอี้เซียน (นางเอก)
"ในวันที่พวกเค้ามีความสุข แต่วันนี้กลับเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดสำหรับข้า"
จางอี้เซียน (นางเอก)
" แม่ใหญ่ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ ข้าไม่อยากแต่งงาน ท่านพ่อ! "
อิ๋นรั่ว แม่ใหญ่(นางเอก)
" หุบปาก!! เด็กเหลือขออย่างแกมีคนมาสู่ขอก็ดีแค่ไหนแล้ว แถมยังได้แต่งกับขุนนาง เจ้าควรจะดีใจที่ข้าให้แต่งกับผู้ชายรวยๆ"
จางซีซี พี่สาว(นางเอก)
" นั้นสิ คนอย่างแกได้แต่งออกไปก็ดีแค่ไหนแล้ว "
จางอี้เซียนนางมองไปที่พ่อของนาง แต่พ่อของนางกลับไม่แยแสนางด้วยซ้ำ
อิ๋นรั่ว แม่ใหญ่(นางเอก)
"มัวแต่นั่งร้องไห้ไปก็เท่านั้น เจ้าคิดว่าข้าจะยอมปล่อยเจ้าไปงั้นรึ หึ! ถ้าเจ้าคิดจะหนี ข้าจะสั่งคนเฆี่ยนแม่เจ้าจนตาย จำเอาไว้!! แกมันก็แค่เด็กที่ไม่ควรเกิดมา ที่ข้าเลี้ยงเจ้าก็เจ้าควรจะสำนึกบุญคุณข้าแล้วแต่งออกไปซะ!"
จางอี้เซียน (นางเอก)
" แม่ใหญ่...ท่านอย่าทำอะไรแม่ข้าเลยนะ ข้าขอร้องล่ะ"
อิ๋นรั่ว แม่ใหญ่(นางเอก)
" ถ้าอย่างนั้นก็แต่งออกไปซะ แล้วถ้าคิดจะฆ่าตัวตาย ก็อย่ามาตายในจวนข้า "
จางอี้เซียนมองพวกเขาเดินจากไปอย่างไม่ใยดีเลยแม้แต่น้อย
หลี่เซี่ย แม่(นางเอก)
" เซียนเออร์!! เซียนเออร์! ลูกแม่...เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมพวกเขาทำเช่นนี้กับเจ้า "
จางอี้เซียน (นางเอก)
"ท่านแม่ ข้าไม่เป็นอะไร ท่านออกมาทำไมกัน ท่านกำลังป่วยออกมาเดี๋ยวอาการจะแย่เอาได้"
หลี่เซี่ย แม่(นางเอก)
" แม่ไม่เป็นอะไร เจ้าหนีไปเถอะ แม่เตรียมของไว้ให้เจ้าแล้ว"
จางอี้เซียน (นางเอก)
" ท่านแม่ ข้า...ข้า...ข้าหนีไปไม่ได้หรอก ถ้าข้าหนีไป พวกเค้าจะต้องไม่ปล่อยท่านไปแน่"
หลี่เซี่ย แม่(นางเอก)
" แต่ว่า"
จางอี้เซียน (นางเอก)
" ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ถึงท่านพ่อจะเกลียดข้ามาก แต่ท่านพ่อก็รักท่าน ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ"
จางอี้เซียนลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในห้องเก็บฟืน นางทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าท่านแม่ แต่จริงๆแล้ว...นางสุดแสนจะทรมานใจ แต่นางกลับทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่นัดตัดพ้อต่อว่าโชคชะตา
เช้าวันต่อมา ที่จวนแม่ทัพ
ไป๋เฟิงซี นางเอก
"ท่านพ่อ! ทำไมข้าต้องแต่งกับองค์รัชทายาทด้วย!! ข้าไม่แต่งยังข้าก็ไม่แต่ง! "
ไป๋จิงเทียน พ่อนางเอก
"ซีเออร์...เจ้าจะให้พ่อคนนี้ปวดใจตายไปเลยรึไง พ่อรู้ว่าเจ้าไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบรัชทายาท แต่การแต่งงานครั้งนี้ไม่อาจปฏิเสธได้ฮองเฮามีรับสั่งมาแล้ว ว่าให้เจ้าแต่งกับรัชทายาท พ่อขัดไม่ได้หรอก"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" ท่านพ่อ...ท่านคงไม่อยากให้ข้าตายหรอกใช่มั้ย ใครก็รู้ว่ารัชทายาทอำมหิตแค่ไหน ถึงข้าจะเก่งเพลงดาบแค่ไหนก็ไม่เคยชนะองค์รัชทายาทได้เลย แล้วฮองเฮาส่งข้าเข้าไปอยู่ข้างกายององค์รัชทายาทแบบนี้ไม่เท่ากับส่งลูกไปตายรึเจ้าคะ!!? "
ไป๋จิงเทียน พ่อนางเอก
"ฮองเฮาแค่อยากให้เจ้าคอยจับตาดูรัชทายาทเท่านั้น "
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" แค่คอยส่งข่าว แต่ถ้าข้าโดนจับได้ ลูกก็ตายอยู่ดี อีกอย่างคนที่ลูกชอบก็ไม่ใช่..."
ไป๋จิงเทียน พ่อนางเอก
" พ่อรู้ ว่าเจ้าชอบองค์ชายหลี่ แต่พ่อก็ไม่สามารถขัดฮองเฮาได้ ซีเออร์...เจ้าก็รู้ว่าพ่อรักเจ้าแต่พ่อก็ขัดฝ่าบาทกับฮองเฮาไม่ได้"
ไป๋เฟิงซีไม่รู้จะทำยังไงต่อนางจึงวิ่งหนีออกไปจากจวน นางเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย คนที่นางรักก็ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" 🥺ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ คนที่ข้ารักข้าก็ไม่สามารถครอบครองได้ แต่คนที่ข้าไม่ได้รักนั้น....😭"
(แม่สื่อ) " ฮูหยิน เกี้ยวเจ้าสาวพร้อมแล้วเจ้าค่ะ "
อิ๋นรั่ว แม่ใหญ่(นางเอก)
" รีบลุกไปสิ เจ้าจะลีลาทำไม ถ้ายังชักช้าข้าจะลากแม่เข้ามาโบยต่อหน้าเจ้า"
(กระซิบ)
จางอี้เซียน (นางเอก)
" เจ้าค่ะ แม่ใหญ่"
(ตอบรับแบบไม่เต็มใจ)
(แม่สื่อ) " เชิญเจ้าค่ะคุณหนู"
ตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนเกี้ยวเจ้าสาว จางอี้เทียนนางคิดว่านางจะมีชีวิตรอดไปได้ยังไงหรือบางทีการที่นางต้องตาย อาจจะเป็นทางเดียวที่จะหลุดพ้นต่อโชคชะตาอันเลวร้ายนี้
ฺ(แม่สื่อ) " คุณหนู...ถึงแล้วเจ้าค่ะ"
จางอี้เซียน (นางเอก)
" ข้า..."
(แม่สื่อ) " ข้ารู้ว่าคุณหนูจะพูดอะไร ข้ารู้มันอาจจะดูเลวร้าย แต่นี้คือสิ่งที่พวกเราที่เกิดมาเป็นผู้หญิงเลือกไม่ได้ พ่อแม่ว่ายังไงก็ต้องทำตามนั้น ข้าเองก็ช่วยอะไรท่านไม่ได้ เชิญด้านในเถอะเจ้าค่ะ"
ยิ่งเวลาล่วงเลยไปเท่าไหร่ จิตใจของจางอี้เทียนก็อยู่ไม่สุข นางกระวนกระวายใจไม่นานนางก็ได้ยินเสียงเปิดประตูและได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆเธอ
ซุยเยว่ ขุนนาง
" เมียข้า เจ้าคิดถึงข้าหรือไม่"
จางอี้เทียนไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง นางหวาดกลัวร่างกายสั่นเทาเพราะความกลัว ซุยเยว่ เป็นคนที่เลื่องลือว่าบ้าผู้หญิงและวิปริต
ซุยเยว่ ขุนนาง
" ข้าพูด เจ้าไม่ได้ยินหรือไง"
ซุยเยว่ โมโหหนักมากที่จางอี้เทียนเมินเขา ซุยเยว่ถอดชุดแต่งงานของตัวเองออก ก่อนจะเดินเข้าไปหาจางอี้เทียน และเขาก็ผลักนางลงบนเตียงก่อนจะฉีกชุดแต่งงานของจางอี้เทียนออก ไม่ว่าจางอี้เทียนจะกรีดร้องยังไงเขาก็ไม่หยุด จางอี้เทียนได้ถีบไปที่หน้าอกของซุยเยว่ ซุยเยว่ล้มลงจากเตียง จางอี้เทียนจึงได้จังหวะหนีออกไป นางวิ่งออกไปข้างนอกและตะโกนให้คนช่วย ซุยเยว่ก็วิ่งตามมาพร้อมกับบ่าวในเรือนสามคน เขาสั่งให้บ่าวมาจับจางอี้เทียน แต่ข้างหน้าเป็นบึงน้ำ นางไม่สามารถหนีไปไหนได้อีกแล้ว
ซุยเยว่ ขุนนาง
" ฮ่าๆๆๆ ดูสิว่าเจ้าจะหนีข้าไปไหนได้อีก เทียนเออร์...เจ้ามาหาข้าเถอะ ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี"
จางอี้เซียน (นางเอก)
" ไม่อย่าเข้ามานะ!! "
จางอี้เทียนหยิบมีดที่ซ้อนไว้ออกมา แต่ซุยเยว่คิดว่านางคงไม่กล้าทำอะไร เขาเลยเดินเข้าไปหาจางอี้เทียน แล้วจับแขนที่นางถือมีดเอาไว้ แต่จางอี้เทียนไม่ยอมพวกเขาฉุดกระชากมีดกันไปมา ก่อนจางอี้เทียนจะตัดสินใจถีบซุยเยว่แล้วใช้มีดพกนักแทงเข้าไปที่ท้องของตัวเอง นางล้มลงไปกองกับพื้น จางอี้เทียนนางมองขึ้นไปบนฟ้าเป็นครั้งสุดท้าย สายตาเริ่มเลือนลางก่อนดับมืดลง
ซุยเยว่ ขุนนาง
"บ้าเอย! เก็บกวาดให้เรียบร้อยพรุ่งนี้ก็เอาศพไปฝังซะ! เสียอารมณ์จริงๆ
โชคชะตา 2
(กงกง) "ท่านแม่ทัพ...เสร็จรึยังจะถึงเวลาแล้วนะ "
ไป๋จิงเทียน พ่อนางเอก
" กงกงขอขออภัยด้วย ลูกสาวข้าผู้นี้นางคงตื่นเต้นไปหน่อย เดี๋ยวข้าจะให้คนรีบไปเร่งนาง"
(กงกง) "งั้นก็เร็วๆเถอะ ถ้าเลยฤกษ์ไปจะไม่ดี"
ซุยเยว่ ขุนนาง
" ได้ๆขอรับ นี่! รีบไปตามคุณหนูมา"
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
" ว๊าววว! คุณหนูของข้าทำไมสวยขนาดนี้... ☺️"
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
(บ่าว) " คุณหนูเจ้าคะ นายท่านให้มาตามเจ้าค่ะ "
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" อือข้ารู้แล้ว"
(กงกง) " เกี้ยวพระชายาเสด็จ!!"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" สุดท้ายก็ต้องยอมรับชะตากรรมสินะ "
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" ซือเยว่ ข้าขอน้ำหน่อยสิ "
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
" นี่เจ้าค่ะ อย่าดื่มเยอะนะเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะปวดฉี่เอา "
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" อืมมม ข้ารู้แล้ว"
ไม่นานนักขบวนเกี้ยวเจ้าสาวก็มาในตลาดหลวง แต่ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวก็ไม่สามารถขยับปไหนได้ เสียงข้างนอกก็ดังมาก
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น"
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
" คุณหนู พอดีมีขบวนานศพ่านมาทางนี้พอดีเจ้าค่ะ "
ไป๋เฟิงซี นางเอก
หรือว่าจะใช้จังหวะนี้หนีออกไปดี อ่ะ! ร่างกายข้า? ทำไมจู่ๆถึงขยับไม่ได้ จะพูดก็ยังไม่มีเสียงเลย เกิดอะไรขึ้นกับข้ากัน
ในระหว่างที่ไป๋เฟิงซีพะว้าพะวังอยู่นั้น ก็มีชายชุดดำขึ้นมาบนเกี้ยวของเธอ และใช้มีแทงเข้าไปที่ท้องของเธอ ไป๋เฟิงซีใช้แรงเฮือกสุดท้ายดึงผ้าปิดหน้าของชายชุดดำออก
ไป๋เฟิงซี นางเอก
หนานอี้ซิน เจ้า!
ไม่นานนักขบวนเกี้ยวเจ้าสาวก็เคลื่อนไหวและไปต่อ
ไป๋เฟิงซี นางเอก
"เอะ! ข้า...้าอยู่ที่ไหนเนี่ย ข้าตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" เกี้ยวเจ้าสาว! ข้ามาอยู่บนเกี้ยวเจ้าสาวได้ยังไง "
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
" คุณหนู! เป็นอะไรรึเปล่าเจ้าคะ?"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" คุณหนู!? "
นางพูดกับข้าเหรอ อ่ะ! ปวดหัวจัง...อะไรเนี่ยภาพที่เห็นนี่ใครกัน หรือว่าเรามาอยู่ในร่างผู้หญิงคนนี้ หรือว่าเราฝัน
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" ข้าไม่ได้ฝัน "
หรือว่าข้าต้องแต่งกับองค์รัชทายาทแทนแม่นางคนนี้งั้นเหรอ ว่าแต่...นางตายได้ยังไงกัน คิดไม่ออกเลย
(กงกง) " ขบวนมาถึงแล้วขอรับ"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
อย่าบอกนะว่านี้คือตำหนักของรัชทายาท
ไป๋หลี่ องครักษ์ของพระเอก
" ทูลพระชายากระหม่อมไป๋หลี่ ทหารองครักษ์ขององค์รัชทายาทขอรับ พระองค์มีรับสั่งให้พระชายาไปรอที่ห้องได้เลยขอรับ ส่วนพิธีการอื่นๆยกเลิกให้หมด พระองค์มีธุระสำคัญต้องไปทำรอรับ"
(กงกง) " แบบนี้คงไม่ดีกระมัง แล้วแบบนี่..."
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" ไม่เป็นไร ท่านกงกง ท่านกลับไปเถอะ ข้าไม่เป็นไร นำทางข้าไปที่ห้องเถอะ"
ผู้ชายอะไรนี่งานแต่งตัวเองแท้ๆแต่กลับหายตัวไปไหนก็ไม่รู้ แต่ก็ดี ข้าไม่รู้พิธีรีตองเท่าไหร่ ถ้าทำผิดพลาดไปจะแย่เอาได้
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
"คุณหนู! เออออ ไม่สิ... พระชายา หม่อมฉันว่าพระองค์ทำเกินไปแล้วนะเจ้าคะ ไม่เข้าพิธีไม่พอแถมยังให้คุณหนูรออีกนี้ก็สี่ชั่วโมงแล้วนะเพคะ "
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" ช่างเถอะ ข้าไม่เป็นไร"
ไม่เป็นอะไรที่ไหนกันโอ๊ยยยย ขาข้าตะคริวกินแล้วเนี่ย
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
" องค์รัชทายาท! "
ไป๋เฟิงซี นางเอก
มาแล้วเหรอ!? ข้าจะทำยังไงดี คงไม่มีอะไรหรอกใช่ไหมเซียนเซียนนะเซียนเซียน อย่ามีพิรุธเชียวนะ
หนานอี้ซิน พระเอก
" เจ้าออกไปได้แล้ว"
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
" เพคะ"
สู้ๆนะเจ้าค่ะคุณหนู
หนานอี้ซิน พระเอก
นางมาได้ยังไงกันทั้งๆที่ข้าฆ่านางเอกกับมือ หรือว่าเป็นตัวปลอม งั้นก็ต้องพิสูจน์กันหน่อย
หนานอี้ซินเปิดผ้าคลุมหน้าออก แต่ก็คือนาง หนานอี้ซินจ้องมองนางอยู่สักพัก
หนานอี้ซิน พระเอก
หน้าเหมือนกันขนาดนี้ งั้นก็ต้องลองดูที่แผลของนาง
จู่ๆหนานอี้ซินก็ผลักไป๋เฟิงซีลงบนเตียงก่อนจะไปจูบเธอ แล้วพยายามปลดเสื้อผ้าของไป๋เฟิงซี แต่ไป๋เฟิงซีพยายามขัดขืน
ไป๋เฟิงซี นางเอก
นี้เขาทำบ้าอะไรเนี่ย อือ~
หนานอี้ซิน พระเอก
? ไม่มีแผล ถ้าอย่างนั้นก็ตัวปลอมสินะ
ไป๋เฟิงซี นางเอก
ไม่ได้ถ้าขืนเป็นแบบนี้ ต้องโดนกินแน่ๆเลย ทำอย่างไรดี ผู้ชาย...คงไม่ชอบผู้หญิงที่รุกเก่งหรอกใช่มั้ย
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" ท่านพี่...ท่านพี่ข้า...ข้า...เออออ วันนี้ข้าเหนื่อยมากเลยเพคะ เอาไว้วันอื่นเราค่อยมาต่อกันได้มั้ยเพคะ?"
หนานอี้ซิน พระเอก
เอาคนอื่นมาสวมรอยจริงๆสินะ ถ้าเป็นไป๋เฟิงซีป่านนี้นางคงถีบข้าก่อนถึงจะถูก ได้สิอยากเล่นกับข้า ข้าก็จะเล่นเป็นเพื่อนเจ้าเอง
" ซีเออร์ เจ้าเหนื่อยแต่ข้ายังไม่เหนื่อยเลยนะ
แถมตอนนี้ ข้าว่าข้า...อยากทำอย่างอื่นนะสิ"
หนานอี้ซินค่อยๆใช้มือโอบเอวของไป๋เฟิงซี แล้วมืออีกข้างไปลูบไล้ที่ใบหูของนาง
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" คือว่า! ท่านพี่ นี้ก็ดึกมากแล้วข้า...เอ่อออ ไม่สิ! หม่อมฉันว่าเรานอนกันดีกว่านะเพคะ "
ไม่นะ ฉันไม่ได้ เตรียมใจเพื่อมาโดนกินแบบนี้นะ
หนานอี้ซิน พระเอก
หึ! แบบนี้ก็ดี ข้าจะดูว่าพวกเจ้ามีแผนจะทำอะไรกัน
"ได้สิ แต่เจ้าไปนอนพื้นนะ!"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" ได้สิเพคะ หม่อมฉันนอนพื้นก็ได้ "
ค่อยยังชั่วนึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว
หนานอี้ซิน พระเอก
????
ทำไมรู้สึกแปลกๆทำไมนางยอมง่ายจัง หรือว่านางมีแผนอื่น
" ได้ นั้นผ้าห่มอยู่ตรงนั้น"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" ขอบพระทัยเพคะ ฝันดีนะเพคะ"
หนานอี้ซิน พระเอก
แปลก...แปลกมากๆ
โชคชะตา 3
ไป๋เฟิงซี นางเอก
ทำไมหนักจัง อือออ หือ!!
นี่มันอะไรกันเนี่ย ข้ามาอยู่บนเตียงได้ยังไงกัน คงไม่ได้แอบคลานขึ้นมาเองหรอกใช่มั้ย เซียนเซียนนะเซียนเซียนระวังตัวเองหน่อยไม่ได้รึไง อย่าพึ่งตื่นขึ้นมานะเพคะ
จางอี้เทียนค่อยๆเอาแขนของหนานอี้ซินออกช้าๆ แต่ไม่ทันไร หนานอี้ซินก็ตื่นขึ้นมาพอดี
หนานอี้ซิน พระเอก
" นี่! เจ้า! ใจกล้าเหลือเกิดนะ ที่ปีนขึ้นเตียงข้า "
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" หม่อมฉันเปล่านะเพคะ! คือ...คือว่า หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจนะเพคะ "
(พูดเสียงอ่อน)
หนานอี้ซิน พระเอก
" ไม่ตั้งใจงั้นเหรอ หรือว่าเจ้าคิดจะลวนลามข้าเหรอ!!"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" เอ๊ะ!! เปล่านะเพคะ! หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ อาจจะเป็นเพราะความเคยชิน..."
(รู้สึกผิด)
หนานอี้ซิน พระเอก
" ถ้าเจ้าคิดไม่ซื่อหรืออยากอยู่กับข้าเจ้าก็แค่บอกข้าดีๆก็ได้ ข้าไม่ว่าอะไรเจ้าหรอก"
หลอกง่ายจริงๆ ถ้านางเป็นตัวปลอม งั้นแสดงว่าไป๋เฟิงซีก็ตายจริงๆนะสิ หรือไม่ก็บาดเจ็บหนัก หึ! สงสัยต้องให้หงอี้ไปสืบดูซะแล้ว
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" หม่อมฉันไม่ได้อยากเข้าหาพระองค์จริงๆนะเพคะ! แต่...แต่ว่าตอนนี้พระองค์ช่วยลุกออกไปจากตัวหม่อมฉันก่อนไม่ได้เหรอเพคะ "
อยู่แบบนี้มันอันตรายเกินไปแล้ว ได้โปรดช่วยลุกออกไปทีเถอะ
หนานอี้ซิน พระเอก
" ถ้าข้าไม่ลุกล่ะ เจ้าจะทำยังไง"
พูดจบหนานอี้ซินก็โน้มหน้าลงไปเพื่อจะจูบไป๋เฟิงซี แต่นางรีบผลักหนานอี้ซินออกไป พอนางหลุดออกมาได้ก็รีบลุกขึ้นแล้วออกไปนอกห้อง
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" เฮ่อออ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว แต่ว่า...ทำไมหัวใจข้าถึงเต้นแรงอย่างนี้ล่ะ "
หนานอี้ซิน พระเอก
" ปิ่นของนางสินะ ถ้าเจ้าไม่ใช่ไป๋เฟิงซีแล้วเจ้าเป็นใครกัน หงอี้!! หงอี้!"
หงอี้ องครักษ์ของพระเอก
" องค์รัชทายาท มีอะไรทรงรับสั่งหรือขอรับ"
หนานอี้ซิน พระเอก
" ลองไปสืบที่จวนแม่ทัพดู ว่าช่วงนี้มีอะไรผิดปกติหรือไม่"
หงอี้ องครักษ์ของพระเอก
"พะยะค่ะ กระหม่อมจะรีบไปเดี๋ยวพะยะค่ะ"
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
" พระชายาเร็วเข้าเพคะ ใกล้ถึงเวลาต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพคะ"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" เออออ เจ้าซือเยว่สินะ"
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
" เพคะ? "
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" ออ! ไม่มีอะไร ข้าก็แค่จะถามว่า ก่อนที่ข้าจะแต่งงานมีเรื่องอะไรผิดปกติรึเปล่านะ"
ในหัวข้ารู้เรื่องทุกอย่างของเจ้าของร่าง แต่เรื่องการตายของนาง ข้ากลับไม่รู้อะไรเลย ไม่ได้! อย่างน้อยก็ต้องรู้ให้ได้ว่านางตายยังไง แล้วต้องรู้ว่าใครที่คิดทำร้ายนาง
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
" พระชายา รีบเปลี่ยนชุดเถอะเพคะ ถ้าไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทช้า มีโทษตัดหัวนะเพคะ"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" ข้ารู้แล้ว จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ"
หนานอี้ซิน พระเอก
" แต่งตัวเสร็จรึยัง "
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
" เออออ ใกล้เสร็จแล้วเพค่ะ "
หนานอี้ซิน พระเอก
" แล้วทำไมเจ้าไม่เข้าไปช่วยนายของเจ้า เจ้ามัวมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม?"
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
" พระชายาไม่ยอมให้หม่อมฉันช่วยเพค่ะ"
หนานอี้ซิน พระเอก
" ถอยไป ข้าจะเข้าไปดูเอง"
ซือเยว่ คนสนิทของไป๋เฟิงซี
" แต่ว่า..."
ไป๋หลี่ องครักษ์ของพระเอก
" หลีกทางไป "
หนานอี้ซิน พระเอก
" เสร็จหรือยัง เจ้าจะแต่งตัวอะไรนักหนา แต่งไปก็ไม่สวยขึ้นมาหรอก.......... "
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" หม่อมฉันไม่ได้แต่งให้พระองค์ดูสักหน่อย"
(พูดเสียงเบาเบา)
ไป๋หลี่ องครักษ์ของพระเอก
" พวกเราจะเสด็จเลยมั้ยขอรับ"
หนานอี้ซิน พระเอก
.........😳
ไป๋หลี่ องครักษ์ของพระเอก
"องค์รัชทายาทพระองค์.... เออออ องค์รัชทายาท! รัชทายาท!! "
หนานอี้ซิน พระเอก
" ห่ะ! ออ! ไปสิ "
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" เป็นอะไรของเค้าเนี่ย"
หนานอี้ซิน พระเอก
" เดี๋ยว! "
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" เพคะ...?"
หนานอี้ซิน พระเอก
" จำเอาไว้ตอนเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ อะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูดเจ้าคงรู้ดี ระวังปากเจ้าด้วย อีกอย่าง สงบปากสงบคำพูดให้น้อยๆหน่อย "
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" พระองค์ไม่เสด็จไปด้วยกันหรือเพคะ"
หนานอี้ซิน พระเอก
" เดี๋ยวข้าตามไป แต่ตอนนี้เจ้าเข้าไปก่อนแล้วกัน"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
ทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอ!? ข้าพึ่งจะเคยเข้าเฝ้าฝ่าบาทครั้งแรกเองนะ ถ้าเกิดทำอะไรผิดพลาดไป คงมีโทษตัดหัวเป็นแน่ ไม่ได้ๆ ต้องพูดให้น้อย
ไป๋หลี่ องครักษ์ของพระเอก
" ทำไมพระองค์ไม่ตามไปด้วยล่ะขอรับ ถ้าเกิดพระชายาเป็นไส้ศึกให้ฮองเฮาจริงๆ พวกเค้าต้องมีโอกาสได้คุยกันเป็นแน่ "
หนานอี้ซิน พระเอก
" ก็นี้แหละ คือสิ่งที่ข้าต้องการ
😏"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
ที่นี้ใหญ่มากเลย แถมดูหน้ากลัวมากด้วย ใจเย็นๆไว้เซียนเซียน ใจเย็นๆไว้
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" หม่อมฉันไป๋เฟิงซี ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท "
ฮ่องเต้
" ไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นเถอะๆ"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
"ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท"
ฮ่องเต้
" หน้าตางดงาม มารยาทดี สมกับที่ฮองเฮาเลือกมาจริงๆ นึกไม่ถึงปกติเห็นแต่เจ้าจับดาบ ไม่คิดว่ากิริยามารยาทก็งดงาม แม่ทัพไป๋คงอบรมสั่งสอนมาดี โชคดีของรัชทายาทจริงๆที่มีพระชายาที่เพรียบพร้อมขนาดนี้"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" กล่าวเกินไปแล้วเพคะ ซีเออร์เป็นแค่คนธรรมดา ซีเออร์ต่างหากที่โชคดีที่ได้เจอกับองค์รัชทายาท "
ฮ่องเต้
" อ่อนน้อมถ่อมตน ช่างเป็นคนที่หน้าเข้าหาเสียจริง "
ฮองเฮา
" ฝ่าบาท ถ้าหากไม่มีอะไรแล้ว หม่อมฉันของพาซีเออร์ไปเดินเล่นได้มั้ยเพคะ"
ฮ่องเต้
" เอาสิ! พวกเจ้าอาหลานไม่ได้เจอกันนานแล้ว เอาเป็นว่าพวกเจ้าไปเถอะ ข้าจะพักผ่อนสักหน่อย"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท"
ฮองเฮา
" ไปสิซีเออร์พวกเราไปคุยกันที่ตำหนักข้าเถอะ"
ไป๋เฟิงซี นางเอก
" เพคะฮองเฮา"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
