ป่าลึกมีงานแต่งตั้งผู้ครองตำแหน่งเจ้าป่าคนใหม่ ผู้คนมากมายต่างแต่งกายสวยงามเพื่อเป็นเกียรติและสักขีพยานแด่เจ้าป่าคนใหม่ สาวใช้ต่างยกอาหารทั้งคาวหวานให้ผู้มาร่วมงานได้กินในระหว่างรอ ในห้องๆหนึ่งมีหญิงชรากำลังจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้หญิงสาวที่อยู่หน้ากระจก นางมีเรือนผมสีดำเงางามนัยน์ตาสีแดงเลือดสดที่ดูน่ากลัวแต่กลับฉายประกายสนุกสนานอยู่เป็นนิจ คิ้วโค้งได้รูปจมูกโด่งปากเป็นกระจับสีชมพูรูปร่างอรชร มาในชุดสีแดงเปิดไหล่กระโปรงยาวลากดินแต่ดูท่าเจ้าตัวคงจะไม่พอใจซักเท่าไหร่

“แม่…หนูไม่ชอบใส่อะไรแบบนี้เลย…ให้หนูใส่เสื้อผ้าธรรมดาไม่ได้เหรอ” หญิงสาวออดอ้อนผู้เป็นแม่และทำท่าทางเหมือนเด็กจนโดนผู้เป็นแม่ดุเข้าให้

“รส!อย่าทำตัวเป็นเด็กสิ ลูกก็โตเป็นสาวแล้วแถมยังเอาชนะคู่แข่งของลูกจนได้เป็นเจ้าป่าอีกทำตัวเป็นเด็กๆแล้วใครจะนับถือลูกหึ!” โห..โดนแม่ดุซะยาวเชียวแต่ทำไงได้ก็ฉันไม่ชอบใส่อะไรแบบนี้นี่หน่า อีกอย่างฉันก็เป็นสายแมนๆสายหวานๆเอาไปไกลๆไม่ใช่แนว

“ก็ได้ๆ หนูจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่วันนี้วันเดียวพอ อีกอย่างแล้วหนูยังอายุแค่15ไม่ใช้ผู้ใหญ่หนูมีสิทธิ์ที่จะทำตัวเป็นเด็กจริงไหมแม่

“ปากดีจริงๆแม่เด็กคนนี้” แม่ฉันลุกขึ้นแล้วสำรวจว่ามีอะไรขาดหายหรือต้องเติมอะไรเพิ่มหรือปล่าว

“แม่..พอแล้วแค่นี้ก็สวยแล้ว”

“งั้นก็รีบไปด้านนอกแขกรอนานละ” ฉันพยักหน้าแล้วเดินนำหน้าแม่ออกไป ฉันเผลอไปเหยียบกับชุดเจ้ากรรมที่ยาวลากดินจนหน้าเกือบคะมำลงกับพื้น โชคดีมีคนมาช่วยฉันได้ทัน เขามีรูปร่างสูงโปร่งนัยน์ตาสีฟ้าทะเลดูมีสเน่ห์มากถึงมากที่สุด ฉันรีบออกจากอ้อมกอดของเขาโดยทันที

“ขอบใจนะกรถ้าไม่ได้นายช่วยฉันคงหน้าคว่ำกับพื้น” ฉันหัวเราะออกมาเขายิ้มตอบ

“ระวังตัวดีๆสิ หน้าไม่สวยแล้วถ้าฟันเฉาะกับพื้นขึ้นมาหน้าเธอก็ไม่ต่างจากปลาดุกชนเขื่อนนะ” เขาหัวเราะคิกคักทำเอาฉันหูออกควันอยากตะบันหน้าเขาซะตอนนี้

“ผมล้อเล่นเฉยๆ ไม่ต้องคิดมากรีบเข้าห้องโถงเถอะ คนเขารอจนรากขึ้นแล้ว”

“ได้” ฉันพูดสั้นๆก่อนจะรีบสาวเท้าไปข้างหน้าโดยที่ไม่หันไปมองเขา จนไม่รู้ว่าเขากำลังยิ้มให้ฉันจากท่างด้านหลัง

ฉันเดินเข้าห้องโถงด้วยท่าทางที่สง่างามสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่ฉัน ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าผู้คนในห้อง มือข้างหนึ่งถือดาบสีดำนิลฝังด้วยเพชรสีสายรุ้งตรงด้ามดาบส่วนอีกข้างถือลูกแก้วคริสตัล

“ขอให้ทุกคนในที่นี้เป็นสักขีพยานว่าท่านรสสุคลเป็นเจ้าแห่งป่านี้โดยสมบูรณ์ มีใครจะคัดค้านไหม”ผู้คนต่างเงียบเป็นความนัยว่าไม่มีใครคัดค้าน

“งั้นท่านรสสุคลคือเจ้าป่าคนใหม่” เสียงเฮลั่นและตบมือด้วยความดีใจทุกคนต่างพากันเฉลิมฉลองในโอกาสนี้อย่างมีความสุข

ภายในห้องที่มีแสงสว่างฉันกำลังเปลี่ยนชุดแล้วก็ล้างหน้าชุดที่ใส่ก็เปิดไหลกับขานิดหน่อยแต่ก็ไม่เป็นปัญหา จู่ๆแม่ก็เดินเข้ามาพร้อมดาบและลูกแก้วที่ถือไว้ในตอนนั้น

“นี้คืออาวุธประจำตัวลูก ถือไว้แล้วตั้งสมาธิดีๆ” พูดเสร็จแม่ก็ยื่นดาบและลูกแก้วมาให้ฉันทำตามที่แม่บอก จู่ๆก็มีแสงสีทองขึ้นมาที่สิ่งของทั้งสองอย่าง ดาบเปลี่ยนเป็นพัดสีดำนิลฝังเพชรสีรุ้งลายจิ้งจอกที่มีเก้าหาง และลูกแก้วก็กลายเป็นปิ่นปักผมแก้วตรงหัวของมันมีรูปร่างกลมเหมือนพระจันทร์

“แม่มันคืออะไร?” ฉันถามด้วยความงง

“มันคือของวิเศษมันจะเปลี่ยนรูปร่างให้เหมาะตามคนที่ใช้มัน” ฉันพยักหน้า

“นี้คือของขวัญวันเกิดแม่กะว่าจะให้ตอนวันเกิดจริงๆแต่ก็อดใจไม่ไหวอยากให้ลูกก่อน” แม่หยิบของออกจากกระเป๋าด้านข้าง มันคือกำไลสองวงสีทองสลักอักขระบางอย่างแล้วสลักลวดลายทับลงไปอีกทีถ้าไม่สังเกตดีๆก็คงไม่รู้ว่ามีอักขระอยู่ด้วย

“นี้คือกำไลของบรรพบุรุษของลูกมันจะปกป้องลูกจากอันตรายทั้งปวง” แม่จับมือฉันแล้วใส่ให้เรียบร้อยโดยทั้งสองวงอยู่ข้างขวา แม่กอดฉันไว้ ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมานาน แต่อยู่ๆก็มีเสียงระเบิดดังขึ้งทำเอาฉันหัวใจแทบวาย

“มีผู้บุกรุก!!” เสียงตะโกนดังลั่นเพื่อให้คนรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันรีบวิ่งออกไปข้างนอกก็เจอแต่ฝุ่นควันคละคลุ้งไปทั่ว ผู้คนในงานต่างหนีตายกันจ้าละหวั่น ฉันรีบไปช่วยคนที่บาดเจ็บให้ไปอยู่ในที่ปลอดภัย จู่ๆก็มีลูกไฟพุ่งมาจากด้านหลัง ฉันไหวตัวทันจึงหลบได้

“แก่เป็นใคร!ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย” ฉันตะโกนเสียงดังแต่สิ่งที่ได้ยินคือเสียงผู้หญิงหัวเราะด้วยความสะใจ ต้นเสียงออกมาจากกลุ่มควันแล้วยิ้มให้ฉันแปลกๆ ฉันช็อกมากเมื่อเห็นตัวการเรือนผมสีเขียวขี้ม้านัยน์ฟ้า

“ไม่จริงเป็นไปไม่ได้ ทำไมเธอถึงหน้าเหมือนฉันขนาดนี้” ฉันพูดกับตัวเองอย่างไม่เชื่อตัวเอง

“ว่าไงพี่สาวจำแฝดน้องคนนี้ได้อยู่ไหมเอ่ย..” ฉันงงกับสิ่งที่เธอคนนี้พูด แม่วิ่งออกมาดูฉันแล้วต้องตกใจกับสิ่งที่ตาเห็น

“ระ..ระ..ริน!” แม่พูดกะอึกกะอักและตัวสั่นเทา

“ว่าไงคะ…แม่! อย่างน้อยแม่ก็จำหนูได้ สงสัยว่าตอนนี้พี่ก็ยังจำอะไรไม่ได้อยู่ใช่ไหม” รินยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว

“งั้นน้องคนนี้จะรื้อความทรงจำให้เอง รินเป็นน้องสาวฝาแฝดของพี่ ตั้งแต่เด็กพี่ก็แย่งทุกอย่างของรินไป เอาไปทุกอย่างที่รินมี พี่รู้ไหมว่ารินเกลียดพี่มากแค่ไหน พี่รู้ไหม!!”ฉันสับสนไปหมดว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมแม่ไม่เคยเล่าให้ฟังเลย

“วันนี้ถ้าพี่ไม่ตายรินคงจะนอนไม่หลับ แล้วตำแหน่งเจ้าป่าของพี่รินขอนะ” พูดจบรอยก็พุ่งตัวเข้าหาฉันดึงมีดออกมาจากต้นคอแล้วฟันใส่ฉัน แต่ฉันหลบทันจึงหยิบมีดแถวนั้นมาตอบโต้ดาบกระทบกันด้วยความรวดเร็วผลัดกันรุกผลัดกันรับ รินกระแทกดาบฉันจนหักเป็นเสี่ยงๆ

“รส! ใช้ใบพัด” แม่ตะโกนบอกฉัน ฉันจึงรีบหยิบใบพัดออกมาแล้วสะบัดไปทางริน เหล็กแหลมพุ่งออกจากใบพัดเป็นสิบกว่าแท่งและมีหลายแท่งที่โดนริน

“โห…สุดยอดมาก” ฉันเดินเข้าไปหารินเพราะในตอนนี้เหล็กแหลมปักเขาที่จุดสำคัญหลายที่

“พี่รส…รินยอมแล้วอย่าทำอะไรรินเลย”ฉันไม่แน่ใจกับคำพูดของริน แต่ก็เห็นใจจึงยื่นมือให้ข้างหนึ่ง รินยิ้มออกมาจับมือฉันแล้วลุกขึ้นช้าๆ รินแล้วใช้โอกาสนี้เอามีดพกแทงเข้ากลางอกของฉัน มันไม่ใช่มีดธรรมดาพอโดนแทงเข้าไปแล้วใบมีดด้านในก็แยกออกมาทำให้ไม่สามารถดึงออกได้ รอยยิ้มออกมาดั่งปีศาจ รินใช้มีดฟันลำตัวของฉันจนเลือดเต็มร่างกาย แม่ฉันวิ่งเขามากอดริน

“รส!หนีไป…..อย่าห่วงแม่หนีไป” แม่พูดขณะที่กอดรินอยู่

“ไม่!รสไม่ไป ตายก็ตายด้วยกันสิ รสจะไม่ทิ้งแม่ไปไหนทั้งนั้น”

“แม่!ปล่อยริน รินจะฆ่ามัน ปล่อย!!” รินสลัดตัวอย่างสุดกำลัง

“รส แม่สั่งให้ลูกหนีไป แม่จะยื้อไม่ไหวแล้ว หนีไปเถอะนะแม่ขอร้องถือว่าแม่ขอ” แม่พูดพร้อมน้ำตาที่อาบแก้ม ฉันจึงต้องจำใจหนีไปตามคำขอ ฉันวิ่งหนีไป

“แม่รักลูกนะรส”คำสุดท้ายที่ได้ยินทำให้น้ำตาฉันไหลดั่งสายน้ำ ฉันวิ่งไปเรื่อยๆด้วยความเจ็บปวดกายแต่เจ็บที่ใจเแล้วฉันไม่ไหว” ฉันสะดุดล้มลงไปกองกับพื้นฉันเจ็บแผลมาก ตาของฉันกำลังจะปิดลงแต่คำพูดสุดท้ายของแม่ก็ดังขึ้นทำให้ฉันต้องลุกขึ้นแล้ววิ่งไปต่อ

“มันอยู่ทางนี้ครับ”เสียงฝีเท้าของผู้คนหลายคนตรงมาทางฉัน ฉันวิ่งจนไปเจอกับแม่น้ำ

“เอาหว่ะ!ตายเป็นตาย” ฉันโดดลงน้ำทันทีและไหลไปตามสายน้ำที่เชี่ยวกราก

“มันโดดลงน้ำไปแล้วครับ” รินมาถึงแม่น้ำก็ทำท่าหัวเสีย

“ตามจับมันให้ได้!จะจับเป็นจับตายเอาตามที่พวกแก่สะดวกเลย”

“โห!! ผลดกจริงๆดีนะมาเจอก่อนไม่งั้นคงไม่ได้กินแน่” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งพูดด้วยความดีใจแล้วขึ้นต้นไม้ใกล้ๆแม่น้ำอย่างทุลักทุเลเพื่อเก็บผลไม้อันแสนอร่อยที่หนึ่งปีมีเพียงครั้งเดียว แต่เก็บได้ไม่กี่ลูกก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เจอ

“เฮ้ย!!นั้นร่างใคร ทำไมนอนอยู่แบบนั้น” เขาลงจากต้นไม้แล้วรีบไปช่วยหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างแม่น้ำ เขาพลิกตัวหญิงสาวแล้วดูว่ายังมีชีวิตอยู่ไหม

“โล่งอกยังมีชีวิตอยู่ แต่หัวใจเต้นแผ่วลงแล้ว” เขาอุ้มหญิงสาวขึ้นแล้วรีบวิ่งกลับบ้าน

“สน เอ็งพาใครมา ทำไมสภาพเป็นแบบนั้น อย่าบอกนะว่าเอ็งไปฉุดเขามา เอ็งนี้มัน” พ่อพูดยังไม่ทันจบสนก็พูดแทรกทันที่แล้ววางหญิงสาวลงบนที่นอนอย่างระมัดระวัง

“โห…พ่อ ผมเห็นเธอบาดเจ็บอยู่เลยช่วยไว้ ไม่ได้ฉุดเฉิดอะไรทั่งนั้น แล้วพ่อสามารถช่วยเธอได้ไหม” พ่อเดินเข้าไปดูก็ตกใจกับมีดที่ปักอก

“บาดแผลที่อื่นพ่อพอรักษาได้ แต่อาวุธสังหารที่ปักอยู่กลางอกพ่อคงจะช่วยไม่ได้” พ่อพูดด้วยความเคร่งเครียด

“ทำไมหล่ะพ่อ แค่เอามีดออกแล้วเย็บแผลก็น่าจะหายแล้วไม่ใช้หรอ”

“ถ้าเป็นมีดธรรมดาก็เอาออกได้ แต่นี่คืออาวุธสังหารเมื่อถูกแทงมีดด้านในจะแยกออกมาทำให้ไม่สามารถเอาออกได้แล้วยิ่งโดนจุดสำคัญแบบนี้โอกาสรอดก็แทบจะไม่มีเลย” พ่อพูดแบบนั้นทำให้สนยิ่งไม่อยากให้หญิงสาวตาย

“พ่อช่วยเธอได้ไหมผมไม่อยากให้เธอตาย อย่างน้อยก่อนเธอตายเราก็ได้ช่วยเธอสุดความสามารถ” สนขอร้องพ่อเพราะไม่สามารถทนเห็นคนตายไปต่อหน้าต่อตาโดยที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่น้อย

“พ่อจะพยายามนะ” พูดจบพ่อก็หยิบของที่ต้องใช้แล้วรีบเอามีดออก การผ่าเอามีดออกเป็นไปด้วยความยากลำบากเพราะโดนจุดสำคัญ หัวใจเต้นแผ่วลงเรื่อยๆเมื่อเอามีดออกได้หัวใจของหญิงสาวก็หยุดเต้นทั้นทีแต่พ่อก็ยังคงทำแผลต่อ แล้วเดินออกจากห้องด้วยความเศร้า

“พ่อเธอเป็นยังไงบ้าง” พ่อมองหน้าสน

“เสียใจด้วยนะสนเธอตายแล้ว” สนได้ยินแบบนั้นก็ช็อกไปพักใหญ่

ภายในห้อง อยู่ๆกำไลคู่ที่ก็เรืองแสงขึ้นแล้วดับไป หัวใจของหญิงสาวก็กลับมาเต้นอีกครั้ง ชายหนุ่มเดินเข้ามาดูเธอแล้วนั้งมองเธอด้วยความเศร้า แต่เขาก็เหลือบไปเห็นว่านิ้วของเธอกระดิกเขาจึงจับข้อมือของเธอเพื่อดูว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ไหม ใบหน้าที่เศร้าโศกกลับมายิ้มได้อีกครั้ง

“เธอยังไม่ตาย พ่อเธอยังไม่ตายพ่อช่วยเธอไว้ได้” สนวิ่งออกจากห้องด้วยความดีใจแล้วตรงไปหาพ่อเพื่อบอกข่าวดี พ่อได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจที่ตนเองสามารถช่วยเธอได้

หลายวันต่อมาหญิงสาวตื่นขึ้นด้วยท่าทีที่อ่อนแรง

“น้ำ…หิวน้ำ ขอน้ำหน่อย มีใครอยู่ไหมฉันหิวน้ำ” สภาพฉันในตอนนี้เหมือนคนใกล้ตายขยับแทบไม่ได้ตามัวไปหมด

“ตื่นแล้วเหรอ นี่น้ำ” ชายหนุ่มผมสีขาวปนดำรูปร่างสูงโปร่งพยุงฉันให้ลุกขึ้นกินน้ำ

“เป็นไงบ้างดีขึ้นไหม” ยังไม่ทันที่จะตอบอะไรกลับไปท้องของฉันดันร้องซะก่อน เขายิ้มแล้วออกไปเอาอาหารมาให้

“กินข้าวต้มไปก่อนนะหายดีเมื่อไหรก็ได้กินของอร่อยๆแล้ว” เขายิ้มให้ฉันด้วยความเป็นมิตร ความน่ารักของเขาในตอนนี้บอกได้เลยว่ารุนแรงมากทำเอาหัวใจดวงน้อยๆของฉันแทบออกมาเต้นข้างนอก

“ขอบใจนะ ที่ช่วยฉันเอาไว้ ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนแล้วนายเป็นใคร”

“อ้อ..ที่นี่คือหมู่บ้านนักล่าปีศาจ ผมชื่อสนเป็นนักล่าปีศาจส่วนพ่อเป็หมอ ในหมู่พวกเราจะจับพี่ศาจแล้วขายให้ทางการตัวไหนหายากก็ได้ราคาดี” ได้ยินอย่างนั้นหน้าฉันก็ซีดเผือกเพราะว่าฉันเป็นปีศาจถ้าจับฉันไปขายคงรวยเละแน่ๆ

“อ้อ..แล้วทำไมนายถึงล่าปีศาจแทนที่จะเป็นหมอเหมือนพ่อนายหล่ะ” เขาทำหน้านิ่งไปซักพัก

“ผมเกลียดปีศาจ เกลียดทุกตัวพวกมันโหดเหี้ยมอำมหิตไร้จิตใจ มันฆ่าพ่อแม่ของผมต่อหน้าต่อตา ลุงหนันเลี้ยงผมตั้งแต่ยังเด็กเขาก็เลยเป็นเหมือนพ่อที่สองของผม” ฉันได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจกว่าเดิม

“ปีศาจทุกตัวไมาได้ไร้จิตใจเหมือนที่นายว่าพวกเขามีทั้งดีและไม่ดีนายไม่ควรตัดสนโดยรวมนะ” ฉันพูดเพื่อให้เขาลดทิฐิลงบ้าง

“ผมไม่สนยังไงผมก็เกลียดพวกมันอยู่ดี แล้วเธอเป็นใคร ทำไม่ถึงโดนขนาดนี้” เขาถามด้วยความสงสัยแต่ฉันก็ไม่อยากพูดอะไรไรมากกลัวโดนจับไปขาย

“ฉันชื่อรส ฉันถูกทำร้ายในงาน……งานวันเกิด” เขาดูเหมือนจะไม่เชื่อใจฉันซักเท่าไหร่

“แล้วใครทำเธอ”เขายังคงถามฉันต่อ

“น้องสาวฝาแฝดของฉัน แต่ฉันไม่รู้ว่าเป็นน้องสาวจริงๆไหมเพราะแม่ไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย แต่ดูอาการของแม่ในตอนนั้น…ก็คงจะเป็นน้องสาวของฉันจริงๆ แต่ฉันก็จำอะไรไม่ได้เลยในช่วงวัยเด็ก” สนได้ยินดังนั้นจึงปลอบใจฉันก่อนที่ฉันจะเครียดไปกว่านี้

“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเธอพักผ่อนก่อนเดี๋ยวไม่หาย ฉันไปหาของป่าละ ฝันดีผีรอบเตียง” เขาเดินออกไปไม่นานฉันก็ใช้พลังรักษาตัวเองจนเกือบหายดีเหลือเพียงบาดแผลกลางอกที่ยังคงรักษาไม่หายดี เช้าวันต่อมา สองพ่อลูกตกใจมากเมื่อเห็นฉันเป็นกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

“รส ไปทำอะไรมาทำไมทำไมหายเร็วขนาดนี้” เขาคิ้วขมวดและถามด้วยความสงสัย

“อ้อ..ยาวิเศษที่แม่ให้ไว้อย่าเอาไปบอกใครนะ อีกอย่างขอบคุณลุงมากๆเลยที่ช่วยชีวิตหนูถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกอี่หนูมันเป็นหน้าที่ของลุงอยู่แล้ว” แต่อยู่ๆก็มีเสียงดนตรีดังขึ้นในเมือง

“ในเมืองมีงานอะไรหรอ น่าสนุกจัง”

“อ้อ..มันคือเทศกาลดอกไม้ไฟ อยากไปไหมเดี๋ยวพาไป” ฉันพยักหน้าด้วยความดีใจเพราะไม่เคยไปงานของมนุษย์มาก่อน เขาพาฉันเข้ามาในเมืองโดยที่ฉันใส่ชุดของเขา ในงานมีผู้คนเที่ยวเล่นเต็มไปหมด อาหารมากมายทำเอาฉันน้ำลายสอเลย เห็นผู้คนมีความสุขสนุกสนานก็ทำให้อดคิดถึงในวันงานไม่ได้เลย

“รส..เป็นอะไรรึเปล่าหน้าเศร้าเชียว” สนถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นฉันดูเงียบไป

“อ้อ! ปล่าว นายไม่หาอะไรกินหรอของกินอร่อยมากเลยนะ” พูดจบเขาก็หัวเราะออกมาทำเอาฉันงงมาก

“ก็น่าจะอร่อยสิ เธอเล่นกินไปซะเกือบทุกร้านถือของกินเต็มมืออีก ดูสิแก้มป่องแล้วเนี่ย” เข้ายื่นมือมาหยิกแก้มฉันดื้อๆ ฉันตกใจตาค้างมองหน้าเขา

“ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินเธอเลยนะ มือมันไปเอง” เข้าตีมือตัวเองแล้วยิ้มแห้งๆ

“ไม่เป็นไรฉันไม่ถือ กินวุ้นนมสดไหมอร่อยมากเลยนะ” ฉันยื่นให้เขา

“ขอบใจ” เขารับไว้แล้วส่งยิ้มให้ทำเอาฉันเข่าอ่อนไปเลย คนอะไรน่ารักได้ขนาดนี้ ตกดึกก็คึกคักกว่าเดิมมีเสียงเพลงและแสงไฟที่ส่องสว่างในยามค่ำคืนเหมือนเป็นดวงดาวบนท้องฟ้า ลมพัดเย็นสบาย ฉันแล้วสนขึ้นมาอยู่บนหลังคาที่สูงที่สุดในหมู่บ้าน นั่งมองพระจันทร์เต็มดวงด้วยกันสองคน ฉันนั่งทบทวนความรู้สึกแล้วฉันก็รู้ว่าฉันชอบสนไปแล้ว

“ขอบใจมากนะสน วันนี้ฉันสนุกมากเลย”

“ไม่เป็นไรถือว่าฉันมาพักด้วยแหละ” ฉันรู้สึกดีมากๆที่ได้อยู่ใกล้เขาฉันไม่อยากเก็บความรู้สึกนี้ไว้อีกแล้ว

“สน..ฉัน” ยังไม่ทันได้พูดอะไรเสียงพลุกันดังขึ้นทำเอาฉันตกใจแล้วเผลอไปกอดเขา

“รสเธอดูสิพลุสวยมากเลยนะ” เขาพูดแล้วยิ้มอ่อนๆ ฉันมองดูพลุแป๊บนึงแล้วก็หันไปมองหน้าเขาแทน เขาทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นจริงๆ

ระหว่างทางกลับความมืดได้เข้ามาปกคลุมไม่มีเสียงร้องของสัตว์เลยแม้แต่น้อยจนเกิดความวังเวง มีเพียงดวงไฟจากตะเกียงที่ส่องทางให้ฉันกับสน ฉันรู้ได้เลยว่ากำลังถูกตามอยู่

“สน นายไปก่อนเลยนะฉันขอทำธุระก่อน”

“อยู่คนเดียวได้หรออันตรายนะ” เขาถามด้วยความเป็นห่วง” ฉันพยักหน้าเขาจึงเดินจากไป

“จะซ่อนอยู่ทำไม โผล่หัวออกมา!” หญิงสาวผมยาวนัยน์สีดำหลายคู่ครึ่งล่างเป็นแมงมุมค่อยๆโผลออกมาช้าๆ

“ว่าไงท่านเจ้าป่าตอนนี้ตกอับขนาดนี้แล้วหรือ แล้วเหตุใดถึงมาอยู่กับพวกมนุษย์พวกนี้ได้” นางแมงมุมถามแล้วยิ้มออกมาด้วยความสะใจ

“ที่ตามข้ามาแค่จะมาเยาะเย้ยข้าใช่ไหม ถ้าแค่นั้นก็ไสหัวไป ข้าไม่อยากฆ่าแมลงสกปรกอย่างเจ้าให้เปลืองแรง” นางได้ยินอย่างนั้นก็ควันออกหู

“ข้ามาเพื่อฆ่าเจ้าเพราะตอนนี้ท่านรินน้องสาวของเจ้าได้หมายหัวเจ้าเอาไว้แล้วในราคาที่สูงมากซะด้วยและถ้าวันนี้ไม่ได้เจ้าไปแลกค่าหัว ข้าก็คงอยู่ไม่สุขแน่” พูดเสร็จนางก็ฉีดใยใส่ฉันแต่ฉันก็หลบทันการต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด ฉันใช้เล็บข่วนเขาไปที่ตัวนางแมงมุมจนเกิดแผลขนาดใหญ่

“อ๊าก!!!” เสียงร้องของสนดังจนฉันเผลอพลาดท่าถูกนางแมงมุมเอาใยมารัดตัวฉันจนฉันไม่สามารถดิ้นได้

“ป่านนี้ชายหนุ่มผู้นั้นคงตายด้วยน้ำมือของไอ่กระทิงไปแล้ว ไม่ต้องกลัวเดี๋ยวข้าจะพาเจ้าลงนรกไปด้วยกันเลย” นางง้างมือจะฆ่าฉันแต่ฉันหัวเราะออกมาด้วยความสะใจแล้วใช้ไฟสีเงินเผาใยทิ้งจนหมดฉันมองตานางด้วยความโกรทเคือง

“บังอาจกล้าดียังไงมายุ่งกับคนของข้า!” สีหน้าของนางแมงมุมซีดเผือกต่างจากตอนแรกเหงื่อตกด้วยความกลัว ฉันใช้ไฟสีเงินเผานางทั้งเป็นโดยไม่รอช้า นางร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ฉันรีบไปหาสนทันทีด้วยความร้อนใจ