บ้านสองชั้นหลังกระทัดลัด…ที่อยู่ลึกเข้าไปในป่า ตั้งอยู่หลังสุสานที่เก่าแก่มานานหลายร้อยปี แต่ทว่า…เจ้าของบ้านนั้น กลับมีอายุที่ยาวนานกว่านั้นมาก กลิ่นกาแฟที่หอมฟุ้งในยามพลบค่ำ อามัน…เวตาลหนุ่มกำลังดื่มด่ำ ชิมกาแฟถ้วยโปรด มองชมพระอาทิตย์ตกดินอยู่พอดี อามันรู้สึกขนลุกแว็บๆ เสียวหัวใจวูบๆ เป็นสัญญาณเตือนว่า มีผู้บุกรุกเข้ามาในเขตสุสานองเค้า

อามัน "ฮึ่ม…มีคนมาลองของอีกแล้วเหรอ มาแต่เช้าเชียว"

อามันที่เพิ่งตื่นนอน ท่าทางเค้าอารมณ์เสียกับผู้บุกรุก ที่มารบกวนเวลาอาหารเช้าของเค้า ถึงมันจะเป็นช่วงค่ำของมนุษย์ก็ตาม อามันวางถ้วยกาแฟลง มองด้วยความอาลัย เค้าจำใจกางปีกที่เหมือนกับค้างคาวยักษ์ สีดำมันขลับ สยายกระพือออก แล้วกระโดดพริบบินโฉบเฉี่ยวออกไปทันที

เกวล์ "มาเร็วๆสิ…เคนนี่"

หญิงสาวนักศึกษามหาวิทยาลัยสองคน กำลังก้าวเท้าเดินเข้ามาอย่างกล้าๆกลัวๆในสุสาน สายตาเลิกลักหวาดระแวง

เคนนี่ชายสวย "แกเข้าไปคนเดียวสิ ชั้นไม่ได้รับคำท้าดวยซะหน่อยนี่"

เกวล์ "ชั้นกลัวอ่ะ"

เคนนี่ "ก็ถ้ากลัว จะไปรับคำท้าทายของยายสองคนนั้นทำไมกัน ทำเป็นไม่สนใจไปก็สิ้นเรื่อง ไม่ต้องมาลำบากแบบนี้ จริงๆเลย"

เกวล์ "แกไม่เข้าใจเหรอ ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ ศักดิ์ศรีมันค้ำคออ่ะ…แก"

เคนที่ "ตอนนี้ไอ้ที่มันจะค้ำคอแก ก็ผีที่สุสานนี่แหละ เฮ้ย…ที่นี่ยิ่งขึ้นชื่อว่าผีดุด้วย ไม่มีใครมาแล้วไม่เคย…ไม่เจอนะแก พูดแล้วขนลุก…อึ้ย"

เกวล์ "ไหนๆก็มาด้วยกันแล้ว เข้าไปถ่ายรูปเป็นเพื่อนชั้นหน่อยสิ แป๊บเดียวเองนะ…เพื่อนรัก"

เกวล์ทำท่ายกมือไหว้ออดอ้อนเพื่อนสนิทอย่างสุดชีวิตเลยทีเดียว

เคนนี่ "เวรกรรมอะไรของชั้นที่มาเป็นเพื่อนกับแกเนี่ย โอ้ยคุณพ่อคุณเจ้าช่วยลูกด้วยเถิด"

สองสาวสวยก้าวเท้าเหยียบใบไม้ดัง…แกร๊บ!!! ก็สะดุ้งขนลุกเบาๆขึ้นมา หันหน้าเจื่อนๆมามองสบตาอย่างรู้ใจ สองสาวสวยไม่รอท่า รีบจ้ำเดินหน้าเข้าไป หันหน้าหันหลังอย่างระแวงตลอดเวลา

เคนนี่ "มาแก!…เอากล้องมาถ่ายรูปคู่กับสุสานเร็วๆเข้าสิ จะได้รีบๆไป ทำไมมันถึงวังเวงได้ขนาดนี้นะ"

เกวล์ "แกอย่าพูดสิ เดี๋ยวชั้นไปยืนตรงนั้นนะ แกถ่ายรูปให้ที แล้วจะได้รีบออกไปกัน"

เคนนี่ "ไปยืนเร็วๆเลย"

อามัน…ที่ยืนเกาะอยู่บนกิ่งไม้ต้นใหญ่ จับตาคอยมองดูพฤติกรรมของทั้งคู่อยู่ตลอดเวลา

อามัน "หึ…คราวนี้ผู้หญิงเหรอ สวยซะด้วยสิ น่าเสียด้ายนะ…ที่จะต้องถูกตามหลอกหลอน"

อามันวาดอุ้งมือที่มีแสง ดูดท่อนไม้แห้งที่ระเกะระกะอยู่แถวนั้นขึ้นมา จนจับไว้ได้ในอุ้งมือ เค้าเหวี่ยง…หวังจะโยนไล่ให้ทั้งสองสาววิ่งหนีออกไปจากสุสานโดยเร็ว…ปึก!!…"

เคนนี่ "กรี๊ด!!…พ่อเจ้าแม่เจ้าช่วยลูกด้วย!!…"

เคนนี่วิ่งแบบไม่คิดชีวิต ไม่สนใจใครแล้วในตอนนี้ เธอขอออกไปนอกสุสานให้ได้ก่อนหละ

อามัน "เฮ้ย!!…ซวยแล้ว"

ท่อนไม้ที่อามันเหวี่ยงออกไป มันดันพลาดไปโดนหัวเกวล์เข้าอย่างจัง เกวล์ล้มลงกับพื้นทันที โดยที่ไม่ทันจะได้ส่งเสียงร้องออกมาแล้ว อามันกางบีกบินพริบรีบออกไปดู เคนนี่ดันเหลือบไปเห็น ด้วยความโพล้เพล้ใกล้มืดเต็มที เคนนี่เห็นเงาดำๆตะคุ้มๆบินลอยไปมา เท่านั้นหละเคนนี่ไม่สนใจอะไรแล้วจริงๆ เธอโกยอ้าวแบบไม่หันกลับมามองเลย

อามีนลดปีกลงแล้วเก็บให้เลือนหายไป อามันค่อยๆเดินเข้าไปเมียงมองส่องดูเกวล์

อามัน "คุณครับ…คุณนอนที่นี่ไม่ได้นะครับ"

เงียบ…ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับอามันมาเลย แม้แต่เสียงที่สมควรร้องด้วยความตกใจ

อามัน "เฮ้ย…ผมไม่ชินกับการมีคนแปลกหน้า มานอนค้างที่สุสานซะด้วยสิ"

เงียบ…เหมือนเดิม อามันเดินเข้าไปใกล้ขึ้น เค้านั่งลงมองร่างที่ดูเหมือนจะสลบไสลอยู่ นานแล้ว…ที่อามันไม่ได้คลุกคลีกับผู้หญิงเลย เกวล์ที่น่าตาสะสวยจึงเป็นเป้าสายตาให้อามันเหม่อมอง

อามัน "งั้นผมจะอุ้มคุณไปส่งที่หน้าสุสานนะครับ"

เงียบ…เงียบกริบจนอามันยิ้มออกมา เอาแอบดีใจเล็กๆที่ได้สัมผัสกับหญิงสาว ที่มีหน้าตาสวยถึงเพียงนี้ หนำซ้ำเธอยังมีกลิ่นหอม จนอามันต้องก้มไปดมเธอใกล้ๆ ริมฝีปากแดงอิ่มจนอามันต้องจ้องดู

ทันใดนั้น…เปลือกตาที่แอบซ่อนนัยน์ตาสีฟ้าสวย พลันเปิดลืมตาขึ้นมา ดวงตากลมโตจ้องประสานสบตากับเวตาลหนุ่มในทันที

เกวล์ "คุณเป็นใครค่ะ คุณกำลังช่วยเกวล์เหรอคะ"

อามัน "ผม…คงต้องช่วยคุณ"

อามันยืนมองเกวล์ ที่กำลังโบกมือให้อยู่ในรถยนต์คันสีขาว ที่กำลังขับออกไปจากบริเวณสุสาน ที่มีเคนนี่เป็นคนขับ

เคนนี่ "ชั้นสั่นไปหมดเลยแก!! โอ้ย…เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ ไม่เคยเห็นจะๆกับตาอย่างนี้เลย โอ้ย…ขนหัวลุก"

เกวล์ "ทิ้งชั้นเลยนะ!! ไม่กลับมาช่วยชั้นเลย"

เคนนี่ "ช่วยอะไรหละ ชั้นวิ่งมานอนเป็นลมแผ่หลา จนแกออกมาแกก็เห็นนี่ ตัวชั้นยังเอาไม่รอดเลย"

เกวล์ "ดีนะเจอคุณคนดูแลสุสานมาช่วยไว้ ไม่งั้นโดนผีหลอกตายคาสุสานแน่เลย"

เคนนี่ "เค้าหล่อดีนะ แกว่ามั้ย"

เกวล์ "ตอนนี้ชั้นไม่มีกระจิตกระใจดี จะไปสนใจผู้ชายหรอก พรุ่งนี้ไม่มีรูปถ่ายด้วย อืม…ทำไงดีว้า"

เคนนี่ "ไปก่อนเถอะเดี๋ยวค่อยคิดแก้ตัวทีหลัง ชั้นไม่กลับไปที่สุสานนั้นอีกแล้วนะ…น่ากลัว"

อามันยืนมองตามรถคันนั้นจนแทบจะคล้อยหายไปแล้ว

อามัน "จึ๊!!…"

อามันเหมือนหงุดหงิดใจขึ้นมา เค้ากางปีกบินพุ่งตามรถยนต์สีขาวคันนั้นทันที อามันพุ่งด้วยความเร็วเหมือนสายลม ไม่เสียชื่อผู้เป็นเวตาล อามันกระโดดเหมือนกำลังยันอะไรสักอย่างที่มองไม่เห็น แล้วอามันก็ลดความเร็ว ลงนั้งที่หลังคารถสีขาวติดตามเกวล์ไปด้วยทันที

เคนนี่ "ชั้นเข้าห้องน้ำก่อนนะแก ฉี่จะราด"

เกวล์ "เออ…แว๊บปั้มน้ำมันเลยแก ชั้นก็หิวจะไปซื้ออะไรกินหน่อย"

อามัน (เธอหิวเหรอ)

เด็กปั๊มหนุ่ม "พี่!!…พี่!!"…"

เด็กปั๊มแก่ "อะไรเรียกเสียงดังอยู่ได้"

เด็กปั้มหนุ่ม "พี่…ดูนั่นสิ รถยนต์สีขาวคันนั้นหนะ"

เด็กปั้มแก่ "เฮ้ย!!…ทำไมไปนั่งบนหลังคารถอย่างนั้นวะนั่น"

เด็กปั๊มหนุ่ม "คะ…คนที่ไหนจะนั่งแบบนั้นหละพี่!!…"

เด็กปั๊มแก่ "เอาโทรศัพท์มาถ่ายรูปไว้ก่อน"

อามัน (เธอหิวเหรอ ไม่รู้ว่าจะยังเจ็บหัวรึป่าว ลงไปซื้อยาให้เธอด้วยแล้วกัน)

อามันกระโดดจากบนหลังคารถ แล้วเดินอย่างคนธรรมดาแต่รวดเร็ว เข้าไปร้านสะดวกซื้อหายไปทันที

เด็กปั๊มหนุ่ม "พี่!!!!…หะหายไปแล้ว"

เด็กปั๊มแก่ "อะอ้าาา…ผะผีจริงด้วย สวดมนตร์เลย สวดหลายๆจบเลย"

ทั้งสองสาวเมื่อทำธุระเสร็จแล้ว จึงเดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับกลับบ้านทันที อามันที่รอจังหวะอยู่กระโดดขึ้นกลับไปนั่งบนหลังคารถตามเดิม

เด็กปั๊มหนุ่ม "พี่!!!!!…มันมาอีกแล้วคร๊าบบบ…"

เด็กปั๊มแก่ "โอ้ย…ขอยาดมชั้นหน่อยสิ สงสัยจะเป็นไข้หัวโกร๋นแล้ว"

เกวล์ "แก…เด็กปั๊มเค้ามองพวกเรากันทำไม ทั้งแต่มายันกลับเลยเนี่ย"

เคนนี่ "สาวสวยสองคนมาด้วยกัน ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้ชายจะมอง"

เกวล์ "แต่เค้าเหมือนกลัวนะ"

เคนนี่ "กลัวจะไม่ได้เบอร์นะสิ โอ้ย…ช่างสงสัยจริงๆ ซื้ออะไรมาบ้างหนะ ขอชั้นกินหน่อยสิเริ่มหิวเหมือนกัน"

ระหว่างที่เกวล์ก้มหน้าก้มตาค้นดูของกินที่ซื้อมา อามันก็โยนแซนด์วิชกับยาแก้ปวด ผ่านกระจกเข้ามา โดยที่เกวล์ไม่ได้รู้ตัวเลย รู้อีกทีก็เพราะหันมาเกือบเหยียบซะแล้ว

เกวล์ "อ้าวทำไมล่วงได้เนี่ยถุงก็ไม่ได้ขาดซะหน่อย เอ๊ะ…มียาแก้ปวดด้วยเหรอ แกซื้อให้ชั้นเหรอเพื่อนรัก…อิอิ"

เคนนี่ "ป่าวนะ…แกเผลอหยิบมาเองรึป่าว"

เกวล์ "เหรอ…ชั้นจะลืมขนาดนั้นเลยเหรอ"

เคนนี่ "โดนท่อน_ม้ถูกหัวนี คงสับสนไปมั้ง…อิอิ"

เคนนี่ "เจอกันพรุ่งนี้ที่มหาลัยนะแก ยามีแล้วก็อย่าลืมกินยาด้วยหละ"

เกวล์ "อืม…แกเองก็ขับรถดีๆ"

เกวล์อยู่หน้าหอพักของเธอ เกวล์กดลิฟต์ขึ้นไปที่ชั้นแปดซึ่งเป็นห้องพัก และเธออาศัยที่นี่เพียงคนเดียว อามันบินวนดูรอบๆหอพัก เพื่อหาห้องของเกวล์ เกวล์ไขกุญแจเข้าไปในห้องแล้วเปิดไฟสว่างขึ้น อามันจึงได้รู้ว่าห้องนี้นี่เองที่เธออยู่ เกวล์ทำท่าถือผ้าเช็ดตัวจะไปแอบน้ำ อามันหน้าแดงขึ้นมา เค้ารีบบินขึ้นไปนั่งที่บนหลังคาหอพัก ปล่อยให้เกวล์ทำธุระส่วนตัว จนเกวล์ได้ปิดไฟลงนอน อามันจึงได้บินลงกลับมาแอบเข้าไปในห้องของเกวล์

อามันนั่งลงใกล้ๆที่เตียงนอนของเกวล์ช้าๆ เค้ามองหน้าเกวล์ตอนหลับด้วยรอยยิ้ม อามันเอามือไปอังที่หัวของเกวล์ รอยบวมแดงที่หัวเกวล์ก็หายไป อามันก้มลงไปจูบที่แก้มขาวของเกวล์อย่างแผ่วเบา ดึงผ้ามาห่มให้อย่างดิบดี แล้วอามันก็ยืนขึ้นหันหน้าไปทางระเบียง อามันกางปีกค้างคาวใหญ่สยาย ไฟสีฟ้าพวยพุ่งขึ้นมาที่มือทั้ง อามันบินโฉมถลา กระโจนไปข้างหน้าเข้าต่อตี

กริ๊งๆ…กริ๊งๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของเกวล์ดังขึ้นมา ขณะที่เกวล์กำลังแต่งตัวอยู่หน้ากระจก เกวล์ชะโงกไปดู ก็ขึ้นชื่อผู้โทรมาเป็นเพื่อนรักของตัวเอง เกวล์ยิ้มออกมาทันที

เกวล์ "ว่าไง ถึงมหาลัยแล้วเหรอ"

เคนี่ "ถึงแล้วย่ะ และ…ยายมิ้นกับพีน่า ก็มารออยู่พร้อมหน้าพร้อมตามากก"

เกวล์ "อ้าว…แกบอกพวกนั้นไปว่ายังไง"

เคนี่ "ยังไม่ได้พูดอะไร รอแกมาก่อน"

เกวล์ "เออๆ…จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ"

เกวล์รีบคว้ากระเป๋าและหนังสือเรียน วิ่งออกจากห้องมุ่งหน้าไปมหาลัยที่ใช้เวลาเดินเพียงสิบห้านาที เกวล์วิ่งไปก็คิดไปจะพูดแก้ตัวยังไงดี แต่ที่แน่ๆเกวล์เจ็บใจมาก ทั้งๆที่ไปถึงแล้วกลับไม่ได้ถ่ายรูปคู่กับสุสานสักใบ อย่างที่มิ้นกับพีน่าได้ท้าทายเอาไว้ แถมยังต้องโดนผีหลอกฟรีๆอีก เกวล์วิ่งกระหืดกระหอบมาจนถึงมหาลัย

เคนนี่ "เกวล์ทางนี้…"

เกวล์หอบเหนื่อยด้วยเพราะวิ่งมา ยืนหอบแฮ่กยังไม่ทันได้พูดอะไร

มิ้น "ไหนข้อดูรูปที่ถ่ายคู่กับสุสานหน่อยสิ"

พีน่า "หึ…คนไม่กลัวผี มีหลักฐานไหมจ๊ะ"

เคนนี่ "โอ้ย…เกวล์มันเหนื่อยอยู่ ให้มันได้หายใจหายคอก่อนเถอะ"

เกวล์เอามือท้าวที่หัวเข่า ก้มตัวก้มหัวลงด้วยอาการหอบเหนื่อยอยู่ แต่…มันไม่จริงเกวล์ไม่ได้เหนื่อยอะไรขนาดนั้น เกวล์แค่กำลังคิดหาข้อแก้ตัวสวยๆอยู่ สองเท้าที่ดูก็รู้ว่าเป็นผู้ชาย ก้าวเดินเข้ามาตรงหน้าของเกวล์ เกวล์ต้องแหงนหน้าขึ้นมองอย่างเร็ว เพราะเค้าเดินเข้ามาใกล้ประชิดตัวแล้ว การแต่งตัวที่เหมือนกับจะเป็นนักศึกษา แต่หน้าตากับคุ้น เหมือนได้เจอมาในเร็วๆนี้

เกวล์ "อ้าว…คุณเองเหรอคะ"

อามัน "คุณให้ผมถ่ายรูปให้เมื่อคืน ก็เลยพิมพ์เอามาให้ครับ"

เกวล์ "ห๊ะ!!…"

เกวล์แปลกใจ…ว่าตัวเธอขอให้เค้า ถ่ายรูปให้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แต่ก็รับรูปที่ไม่รู้ที่มานั่นเอาไว้ในมือ มิ้นรีบคว้ารูปในมือของเกวล์ มาดูด้วยมารยาทที่ไม่ดี และก็ต้องหน้าซีดทันที ที่เห็นว่าเกวล์ยืนอยู่ที่สุสานผีดุนั่นจริงๆ

มิ้น "ไม่จริง มันเป็นรูปตัดต่อใช่ไหม"

เกวล์ "ก็ดูดีๆสิ ว่ามันตัดต่อรึป่าว"

ในขณะที่เกวและมิ้นเถียงกันอยู่นั้น สายตาพีน่ากลับจับจ้องอยู่ที่อามันตลอดเวลา

เคนนี่ "เอาหละๆ ที่นี่ก็เป็นคราวสองสองคนไปบ้างแล้วนะย่ะ…อิอิ"

มิ้น "เออ!!…"

มิ้นทำหน้านิวหน้างอที่ได้เห็นรูปนั้น มิ้นรีบเดินลากพีน่าที่ไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ ออกไปในทันที

เกวล์ "อย่าลืมถ่ายรูปมาให้ดูด้วยนะ…555…"

อามัน "หึหึ…"

อามันแอบหัวเราะเบาๆ ในอาการโหวกโวยวาย อย่างลำพองใจของเกวล์

เกวล์ "คุณถ่ายรูปเกวล์มาตอนไหนคะเนี่ย แล้วรู้ได้ไงว่าเราจะเข้าไปถ่ายรูปกันคะ"

อามัน "คนที่เข้าไปที่นั่นก็เป็นแบบนี้ครับ ผมถูกขอให้ถ่ายรูปแบบนี้ให้บ่อยๆ ก็เลยพอจะเดาได้ครับ"

เคนนี่ "ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ ว่าแต่…คุณอยู่แถวนั้นเหรอคะ"

อามัน "ผมเป็นคนเฝ้าสุสานที่นั่นครับ"

เกวล์ "อ้อ…มิน่าหละ ถึงรู้ว่าต้องถ่ายรูป มีคนไปเยอะเหรอคะ"

อามัน "หึหึ…ก็เรื่อยหนะครับ"

เคนนี่ "แล้วคุณมาที่นี่ แค่เอารูปมาให้เหรอคะ"

อามัน "ผมเรียนที่นี่ครับ อยู่ปีสี่"

เกวล์ "โอ๊ะ…รุ่นพี่เหรอค่ะเนี่ย"

เคนนี่ "ชั้นชื่อเคนนี่ค่ะ อยู่ปีสองค่ะ"

เกวล์ "เกวล์ค่ะ อยู่ปีสองเหมือนกันค่ะ"

อามัน "ผมอามันครับ"

สองสาว "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะรุ่นพี่"

เคนนี "เย็นนี้ว่างไหมคะ พวกเราอยากเลี้ยงข้าว ที่รุ่นพี่อุตส่าห์เอารูปมาให้ค่ะ"

อามัน "เกวล์ไปด้วยไหมครับ"

เกวล์ "แน่นอนค่ะ เกวล์ไปอยู่แล้วค่ะ"

เคนนี่ "เรื่องกินยายนี่ไม่พลาดหรอกค่ะ"

อามัน "หึหึ…ครับ ว่างครับ"

เกวล์ "งั้นพวกเราไปเรียนกันก่อนนะคะ เจอกันเลิกเรียนนะคะ"

เคนนี่ "ไว้เจอกันค่ะ"

สองสาวเดินออกไป เพื่อขึ้นไปห้องที่มีคราสเรียนของวิชาตัวเอง แต่แอบเดินหัวร่อต่อกระซิบ ซุบซิบๆกันไป

เคนนี่ "อิอิ…รุ่นพี่หล่ออ่ะ ยิ่งมองยิ่งหล่อมีเสน่ห์ลึกลับน่าค้นหา ชั้นจะจีบให้ได้เลยคอยดู แกต้องช่วยชั้นด้วยนะ"

เกวล์ "โอเคๆ…ได้เลย เพื่อความสุขของเพื่อน…อิอิ"

อามันมองตามเกวล์จนลับหลังไป เค้ายกฝ่ามือขึ้นมาดู แล้วทันใดนั้น แสงสีเขียวก็ปรากฏออกมาจากมือของเค้า เค้าวาดฝ่ามือเบาๆเป็นครึ่งวงกลม ล้อมรอบครึ่งตัวเค้า แสงวิบวับจุดเล็กๆหลายจุด จากระยะครึ่งวงกลม แสงเล็กแสงน้อยนั้นวิ่งเข้ามารวมตัวกัน จนเกิดเป็นร่างนกตัวน้อยบินลอยอยู่กลางอากาศ แล้วแสงวาบทั้งหมดก็หายไป

อามัน "จับตาดูเกวล์ไว้ อย่าให้ผีสางพเนจรข้างทาง ทำอันตรายเกวล์ได้"

นกน้อย "ค่ะ…ท่านเวตาล"

สายตาอามันมองไปรอบๆบริเวณมหาวิทยาลัย ร่างผีเร่รอนเดินพล่าน วิญญาณภูตร้ายเลื้อยคลาน ปีศาจอันธพาลร่องลอยกันทั่วบริเวณ…พอพวกมันมองมาเห็นอามัน กลับลดถดถอย หลบหนีกันออกไป…อามันกางบีกบินหายลับไปในทันที…