.....................................

ฮารูโนะ ซากุระ - แพทย์สาวที่เข้ามาใหม่ประจำการที่เรือนจำที่7

อุจิะ ซาสึเกะ - นักโทษหมายเลข201

อุสึมากิ นารูโตะ - นักโทษหมายเลข202

อุจิวะ อิทาจิ -นักโทษหมายเลข203

ซาบาคุโนะ กาอาระ - นักโทษหมาลยเลข204

อากาสึนาโนะ ซาโซริ - นักโทษหมายเลข205

เดอิดาระ - นักโทษหมายเลข206

ฮาตาเกะ คาคาชิ - ผู้คุมสูงสุดประจำเรือนจำที่7

******************

ตึก ตึก ตึก ตึก 

เสียงฝีเท้าที่เดินตามทางเดินของคนทั้งสองเสียงดังตลอดทาง 

ดวงตาสีเขียมมรกต กวาดสายตามองรอบๆทางเดินอย่างพินิจพิจารณา ในขณะที่มือเธอเองนั้นก็ลากกระเป๋าเสื้อผ้าตลอดทางเดิน

ทางที่มีแต่กำแพงทั้งสองข้าง มีเพียงกระจกไม่กี่บานเท่านั้นที่เผยให้เห็นวิวภายนอก ซึ่งอีกในนึงมันก็ดูอึดอัด แต่อีกในนึงมันก็ดูมีความเป็นส่วนตัว ซึ่งมันดูแปลกๆสังำกรับเธอมากเลยตอนนี้

"ถึงแล้ว..นี่คือห้องทำงานของเธอ" 

[ห้องพยาบาล]

ผู้คุมของเรือนจำที่มีเรือนผมสีเทาควันบุหรี่ มีผ้าปิดตาข้างนึงเอ่ยขึ้น ก่อนที่เขาจะเปิดประตูให้กับเธอ

ฮารูโนะ ซากุระ เดินเข้ามาดูภายในห้องที่มีอุปกรณ์ทางการแพทย์มากมาย ทั้งตู้ยา เตียงตรวจ และห้องพยาบาลสำหรับนอนพัก รวมถึงโต๊ะประจำตำแหน่งของเธอที่ไว้ทำงาน 

"ฉันชื่อฮาตาเกะ คาคาชิ.ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็บอกฉันได้ เพราะฉันเป็นผู้คุมสูงสุดประจำเรือนจำนี้"

คาคาชิยิ้มให้กับหญิงสาวด้วยใบหน้าที่เป็นมิตร

ส่วนซากุระก็เอากระเป๋าไปวางบนโต๊ะก่อนที่จะหันมาขอบคุณเขา

"ขอบคุณนะคะคุณฮาตาเกะ^^"

"เรียกคาคาชิดีกว่า.เป็นกันเองดี.นะ ซากุระจัง^^"

"อ่า..ค่ะ"

ซากุระยิ้มแห้งๆให้กับชายตรงหน้า และเธอก็เริ่มเดินสำรวจภายในห้องต่อ 

คาคาชินั่งลงบนโซฟาและเริ่มพูดเข้าประเด็นเรื่องสำคัญที่แพทย์หญิงซากุระจำเป็นต้องรู้

"ที่นี่เป็นเรือนจำที่7 เป็นเรือนจำที่รวมอาชยากรมากมายเอาไว้ ดังนั้นคุณหมอหญิงอย่างเธอก็ต้องระวังเอาไว้ หากมีอะไรให้กดปุ่มตรงที่นาฬิกาที่ทางเราได้ให้คุณเอาไว้ได้เลย"

ซากุระมองไปที่นาฬิกาข้อมือที่เธอสวมใส่ไว้อยู่ 

"เธอต้องอยู่ที่นี่ ห้ามออกไปข้างนอกจนกว่าจะได้รับอนุญาติ ซึ่งเธอก็ต้องมาขอฉัน ส่วนห้องนอนเราก็เตรียมไว้ให้เธอแล้ว อยู่ติดกับห้องนี้แหละ"

คาคาชิชี้ไปทางประตูบานหนึ่งที่อยู่ทางกำแพงด้านขวา ซึ่งมีผ้าม่านสีขาวปิดไว้อยู่

ซากุระที่ได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เธอก็รีบเดินเข้าไปหาประตูบานนั้นและเปิดออกดู ข้างในก็เผยให้เห็นเตียงขนาด5ฟุต พร้อมตู้เสื้อผ้า กำแพงสีขาวสะอาดตา และมีห้องน้ำในตัวด้วย 

"นี่ฉันต้องนอนที่นี่ด้วยหรอ?"

"การดูแลผู้ถูกคุมขัง ต้องดูตลอด24ชั่วโมง หากตัวนักโทษมีอาการป่วยขึ้นมากะทันหัน เธอคิดว่าใครจะต้องรับผิดชอบล่ะ? ถ้าไม่ใช่หมอ?" 

"อื้ม"

ซากุระพยักหน้าเข้าใจ 

"และข้อสุดท้าย"

คาคาชิลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาใกล้ซากุระอย่างช้าๆ หยุดยืนตรงหน้าเธอ ก่อนที่จะโน้มหน้าลงมาใกล้ใบหูของเธอ

"ที่นี่...ไม่ใช่ที่ที่เธอจะมาเป็นหมอที่ทำงานคั่นเวลาเล่นๆ ดังนั้น จงเต็มที่กับงานที่ทำ และหวังว่าคงไม่เลิกกลางคันระหว่างทางนะ^^" 

เมื่อพูดจบ คาคาชิก็กลับมายืนตรง ก่อนที่จะกลับหลังเดินออกจากห้องไป โดยไม่คิดจะพูดอะไรต่อหลังจากนั้นเลย-_-

เนื่องจากตลอดที่ผ่านมา ไม่ว่าทุกคนที่เคยเข้ามาเป็นแพทย์ประจำที่นี่แต่ละคนก็เป็นพวกห่วยๆ ทำอะไรไม่เป็น และมักจะวิ่งหนีออกไปกลางคันทุกคน ไม่เคยมีใครเข้ามาและเต็มที่กับงานที่นี่เลยซักนิด ดังนั้น นี่จึงเป็นอีกบทพิสูจน์นึง ว่า ฮารูโนะ ซากุระ เธอจะอยู่ได้นานแค่ไหน และมีความอดทนกับงานนี้มากแค่ไหนกันเชียว

"เฮ้อออ~"

ซากุระล้มตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า หลังจากที่คาคาชิเดินออกไป  

"นักโทษที่นี่จะน่ากลัวไหมน้าาา~" 

ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติ ที่คนอย่างเธอจะต้องคิดมากกับเรื่องนี้ เพราะขึ้นชื่อว่าอาชยากรแล้ว ก็แปลว่าต้องเคยทำอะไรที่ไม่ดีมาก่อน ถึงต้องมาติดคุกแบบนี้  

"ต้องระวังตัวเองเอาสินะ" 

เพื่องาน เพื่อเงิน ที่เธอต้องอยู่ต้องกิน ก็มีแต่ต้องกัดฟันอดทน แม้ว่าเรื่องที่อยู่ที่นี่จะดูฝืนไปซักหน่อย แต่ว่าเรื่องที่เธอชอบอาชีพแพทย์นั้น ก็คือเรื่องจริง 

"แถมยังต้องทำทุกอย่างคนเดียวด้วยนี่สิ..ไม่มีพยาบาลผู้ช่วยซะด้วย"

ซากุระลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้า และมุ่งหน้าเข้าอีกห้อง นั่นก็คือห้องนอนของเธอ 

และลงมือจัดของเข้าตู้เสื้อผ้าและภายในห้อง 

ผ่านไป15นาที เธอก็จัดการทุกอย่างเสร็จ

มือเรียวสวยเอื้อมไปจับเสื้อกาวน์ที่แขวนอยู่ ..ภาพเหตุการณ์ที่เธอเคยทำผิดพลาดในโรงพยาบาลใหญ่เริ่มประดังเข้ามาในหัวของเธอ เป็นเหตุการณ์ที่ไม่ว่าจะนึกถึงสักกี่ครั้ง ก็ทำให้เธอเจ็บแปล๊บที่กลางอกทุกที 

"เฮ้ออ~"

เธอสวมใสเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตา และรวบผมสีชมพูยาวสวยมัดขึ้นเป็นมวยเผยให้เห็นโครงหน้าเรียวสวยและต้นคอขาวเนียนที่มีปลอยผมหางเต่าหล่นลงมาเล็กน้อยชวนให้น่าหลงไหล

"สู้ๆยัยซากุระ"

หญิงสาวมองตนเองในกระจก และให้กำลังใจตัวเองอย่างหนักแน่น!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

ในขณะที่ซากุระกำลังนั่งดูประวัติสุขภาพของนักโทษในเรือนจำที่7อยู่นั้น จู่ๆก็มีผู้คุมคนนึงเคาะประตูห้องพยาบาลขึ้น 

"เข้ามาได้เลยค่ะ"

เมื่อเธออนุญาต ผู้คุมคนนั้นก็เดินเข้ามาภายในห้องและเอ่ยบอกธุระกับเธอ

"เชิญคุณหมอไปที่ห้องโถงนักโทษด้วยครับ" 

"หืม?"

โปรดติดตามตอนต่อไป

---------------

"เอ๊ะ?...ไปทำไมหรอคะ?" 

ซากุระเอ่ยถามผู้คุม 

"ยังไงคุณหมอก็ต้องทำงานอยู่ที่นี่..ดังนั้นทางเราก็อยากให้คุณรู้ประวัติสุขภาพของนักโทษไว้นะครับ..เตรียมอุปกรณ์ตรวจร่างกายให้ครบด้วยครับ" 

แบบนี้นี่เอง คือเธอจะต้องไปตรวจร่างกายของพวกเขาว่าแต่ละครมีปัญหาสุขภาพอะไรรึเปล่า อา~งานยากเลยแฮะ ที่ต้องไปตรวจนักโทษผู้ชายแบบนี้ แต่ก็นะ ถ้าเป็นหมอจริง ก็ห้ามเกี่ยงเรื่องเพศ เราต้องรักษาทุกคน ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นนักโทษ เป็นชาย หรือเป็นหญิง 

"โอเคค่ะ..สักครู่นะคะ"

คุณหมอคนสวยลุกขึ้นและเดินไปที่ตู้อุปกรณ์เตรียมเครื่องวัดความดัน ที่เจาะเลือด อุปกรณ์ผ้าก๊อตสำลีต่างจัดใส่กล่องพยาบาลเคลื่อนที่ 

ผ่านไปสักพักเธอก็จัดเสร็จ และได้เดินตามผู้คุมไปที่โถงรวมตัวนักโทษเรือนจำที่7

อีกด้านนึง 

"นี่ๆ.ได้ยินว่าวันนี้มีหมอใหม่เข้ามา จะเอาไงดีวะ เล่นให้หนักเลยป่ะ"

ชายหนุ่มหน้าหนวดแมวผมสีเหลืองทองเอ่ยขึ้นมาขณะที่นั่งกินข้าวกับคนอื่นๆ 

"หึ!..จะรอดหรอวะ..รับน้องกันหน่อย" 

ชายหนุ่มผมแดงนามว่า อากาซึนาโนะ ซาโซริ พูดขึ้นพร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น 

ป้าบ!

"นี่ก็กินอย่างเดียวเลย.ห้ามพวกมันมั่งสิ" 

อิทาจิตบไปที่หัวของเดอิดาระ เพื่อนของเขาที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว 

"อะไรว้าา..อยากทำอะไรก็ทำไปดิ..วางแผนไรมาฉันทำหมดแหละ" 

เดอิดาระก็ยังคงกินข้าวต่อไปหลังจากพูดจบ 

ปี๊ดดด 

เสียงนกหวีดดังขึ้น ทำให้นักโทษที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ ต่างก็หันไปตามทางเสียงของนกหวีด 

"ให้เวลากินข้าวอีก10นาที แล้วไปรวมตัวกันที่โถงรวมนักโทษ"

"ครับ!!"

เมื่อได้ยินคำสั่งของผู้คุม ทุกคนก็ต่างก็รีบกินข้าวในภาชนะให้หมดโดยเร็วภายใน10นาที และต่างคนก็ต่างนำถาดอาหารไปเก็บ ให้นักโทษอีกกลุ่มรึงที่มีหน้าที่ล้างจานได้ทำหน้าที่ไป 

"มีอะไรวะ ทำไมต้องไปรวมที่โถงอีกแล้ว?"

"ไม่รู้ดิ..อิ่มละ"

นารูโตะลุกขึ้นยืนพร้อมถาดอาหารในมือ และเตรียมที่จะเดินเอาถาดไปเก็บ แต่ก็ถูกขาจากคนโต๊ะข้างๆยื่นออกมาทำให้เขาที่ไม่ทันได้ระวังก็สะดุดล้มลงจนถาดและช้อนกระจัดกระจายเสียงดัง

เพล้ง!!

ทุกคนและพวกซาสึเกะต่างหันไปมองทางนารูโตะเป็นตาเดียวกัน และพบว่าไอ้หน้าแมวประจำกลุ่มเขาล้มหน้ากระแทกพื้นอย่างอนาถาสุดๆ ในขณะที่คนที่ขัดขานารูโตะก็หัวเราะลั่นด้วยความสะใจ 

"ฮ่าๆๆๆ แม่งโง่วะ!!"

ชายหนุ่มร่างบึกบึนนามว่าเทนสึ หัวเราะร่าเสียงดังด้วยความสะใจ 

ในขณะที่พวกอิทาจิก็ลุกขึ้นยืน และเข้าไปถามเจ้าเทนสึอย่างโมโห

"แกมีปัญหาอะไรวะ"

อิทาจิเอ่ยขึ้นและทำหน้าที่ปกป้องสมาชิกในกลุ่มของตนเนื่องจากเขาเป็นพี่ใหญ่สุดในกลุ่ม

"ก็ใครสั่งให้พวกแกมันดูหน้าโง่ล่ะวะฮ่าๆ"

เทนสึและพวกของมันหัวเราะเสียงดัง จนซาโซริทนไม่ไหววิ่งไปต่อยเข้าที่หน้าของไอ้เจ้าเทนสึจนมันล้มลง 

ปึก!!

"โง่หรอวะ..พวกแกสิโง่.ไอ้กรวกเอ้ย!!" 

เมื่อทั้งสองกลุ่มห้ามอารมณ์ตนเองไม่ได้ ต่างก็เข้าปะทะกัน 

สองกลุ่มนี้เป็นศัตรูกันตั้งแต่ที่เข้าคุกมาแรกๆแล้ว แรกๆพวกเทนสึก็ทำตัวเป็นใหญ่คุมที่นี่อย่างเหิมเกริม แต่เมื่อมีพวกซาสึเกะเข้ามาทับเส้นพวกมัน พวกนั้นก็เริ่มที่จะจัดการและหาเรื่องตลอดมา 

ซาสึเกะถีบเข้าไปที่ท้องของชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้นก่อนที่จะเสยหมัดเข้าที่คางอย่างจังจนมันสลบไปภายในหมัดเดียว จนเพื่อนมันอีกคนนึงอึ้งแต่ก็ไม่ทันระวังกาอาระ  

กาอาระเองก็กระโดดทีบกลางหน้าอกของพวกมันจนพวกมันกระเด็นไปถูกโต๊ะรับประทานอาหารจนกระจัดกระจายแตกออก แม้จะเห็นเขาเงียบๆ แต่พอถึงเวลาที่จะต้องปกป้องเพื่อน เขาก็นิ่งดูดายไม่ได้เหมือนกัน

"วู้วหู้ว!!"

"เอาเลยๆๆๆเห้ๆๆ"

เสียงโห่ดังทั่วทั้งโรงอาหารเรือนจำที่7ดังขึ้นไม่ขาดสาย โดยไม่มีท่าทีว่าจะมีคนเข้ามาห้ามเลยสักคน มีแต่คนชมการชกต่อยนี้อย่างสนุกสนานราวกับดูการแข่งกีฬามวย

นารูโตะที่ลุกขึ้นได้ก็รีบเข้าไปกระโดดเกาะหลังเทนสึทันที ในขณะที่เทนสึกำลังวุ่นอยู่กับการเหวี่ยงตัวนารูโตะออกอยู่นั้น ได้จังหวะ ซาสึเกะก็ต่อยและถีบมันจนมันเลือดกลบปาก 

"อ๊ากกก" 

...

"เฮ้ย! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!" 

ผู้คุมที่มาพร้อมกับซากุระเอ่ยตะโกนขึ้นเสียงดัง และรีบเข้ามาห้ามพวกอิทาจิและพวกเทนสึทันที 

ในขณะที่ซากุระเองก็มองพวกที่กำลังชกต่อยกันด้วยความตกใจ  ว่านี่แค่วันแรกก็เกิดเหตุการณ์รุนแรงแบบนี้ขึ้นแล้วหรอ

ปี๊ดดดด 

ผู้คุมเป่านกหวีดเสียงดัง จนทั้งกลุ่มอิทาจิ และกลุ่มเทนสึต่างได้สติ เลยหยุดการต่อสู้กัน..

"นี่พวกแกจะอยู่กันเป็นสุขไม่ได้เลยใช่ไหมห๊ะ!!" 

ผู้คุมรู้สึกเดือดดาลมากที่ต้องมาคอยดูแลพวกคนคุกที่ดีแต่ใช้กำลังแก้ปัญหาอย่างพวกนี้ 

ถึงจะโดนผู้คุมดุเช่นนั้น แต่ทั้งสองกลุ่มก็ไม่วายมองหน้าเขม่นกันอยู่เช่นนั้น 

"พวกที่ทะเลาะกัน.เย็นนี้ไปขัดห้องน้ำกันให้หมด และไม่ต้องกินข้าวเย็น!!ถ้ามีครั้งต่อไปอีกจะไม่ลงโทษเพียงแค่นี้แน่ๆ"

ดวงตาสีเขียวมรกตกวาดสายตามองพวกคนในเรือนจำที่มองมาที่เธอด้วยสายตาแปลกๆ

'เย็ดเข้!.หมอที่มาใหม่เป็นผู้หญิงว่ะ'

'ใช่.แถมยังสวยด้วยเว้ย!'

'สุดยอด อย่างแจ่ม'

ซากุระเริ่มทำตัวไม่ถูก เลยรีบเดินเข้าไปหาผู้คุม 

"เอ่อ...ถ้างั้น.เอาเป็นวันอื่นดีไหมคะ.วันนี้ดูท่าจะยังวุ่นวายเกินไป" 

ซากุระกระซิบบอกกับผู้คุม 

ทั้งกลุ่มอิทาจิ และกลุ่มเทนสึ มองทางหญิงสาวผมชมพูสวยที่อยู่ในชุดกาวน์  พวกเขาไม่คิดเลยว่าหมอที่เข้ามาประจำที่นี่คนใหม่จะเป็นผู้หญิง เพราะตลอดที่ผ่านมามีแต่หมอผู้ชาย 

ผู้คุมพินิจพิจารณากับสิ่งที่ซากุระพูด ก่อนที่จะพยักหน้าตกลง

"โอเค งั้นเลื่อนไปเป็นพรุ่งนี้ก็ได้ครับ"

"เอ่อ..ค่ะ..ถ้างั้นฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ..ถ้ายังไงก็ส่งตัวพวกเขามาทำแผลก่อนก็ได้นะคะ ค่อยทำโทษตามระเบียบวินัย"

ซากุระมองทุกคนที่ยืนอยู่ด้วยความระแวงเล็กน้อย แต่ละคนมีทั้งเลือดที่กลบปาก แถมยังมีรอยช้ำรอยเลือดมากมายเต็มหน้าอีก ดูถ้าว่าจะบ้าพลังกันมากเลย ต่อยกันจนยับขนาดนี้ 

สักพักซากุระก็เดินหอบกระเป๋าอุปกรณ์ทางการแพทย์ออกไป 

"แทนที่วันนี้จะได้ตรวจสุขภาพร่างกายดีๆ..สร้างแต่เรื่องกันจริงๆนะพวกแก"

ผู้คุมชี้หน้าและกุมขมับ ก่อนที่จะพาทั้งสองกลุ่มไปทำแผลที่ห้องพยาบาล 

ระหว่างทางเดินนั่นเอง นารูโตะก็ได้กระซิบพูดกับซาโซริ

"แม่ง..คุณหมอแจ่มวะ...น่ารักสุดๆ" นารูโตะ

"อื้ม..จริง.อยู่ในคุกไม่ได้เจอผู้หญิงมานาน ซู้ดด ฉันนี่ซาบซ่านเลย"

ซาโซริทำหน้าหื่นกระหาย เมื่อนึกถึงภาพที่คุณหมอคนสวยกำลังใส่ชุดกาวน์ยั่วยวนเขา 

"เฮ้ยๆ.เก็บอาการหน่อย..หมอเขาเป็นผู้หญิง พวกแกควรให้เกียรติเธอบ้าง"

อิทาจิเอ่ยห้ามปรามทั้งสอง ในขณะที่อีกสามคนก็ไม่ได้พูดอะไร  ยิ่งเป็นซาสึเกะกับกาอาระนะ ยิ่งกว่าป่าช้าเสียอีก 

"ใครบอกว่าตอนแรกๆอยากรับน้องกับหมอใหม่วะ"

เดอิดาระส่ายหัวและยิ้มเยาะทั้งสองคนที่คิดแผนการรับน้อง 

"หึ...ฉันสนนะ ถ้ายังจะรับน้องอยู่"

ซาโซริยิ้มกรุ่มกริ่ม จนเพื่อนที่เหลือต้องมองหน้ากัน และส่ายหัวให้กับความติดเจ้าเล่ห์ของมัน

....

"ฉันแม่งอยากอึ๊บยัยหมอนั่นจังว่ะ.น่าฟัดชิบหาย!"

เสียงของเทนสึดังขึ้น จนผู้คุมถึงกับหันมามองปรามเพื่อไม่ให้เขาพูดเสียมารยาท แต่เทนสึก็ยังลอยหน้าลอยตาไม่รู้สึกรู้สาอะไร 

จนนารูโตะและซาโซริอดไม่ได้ที่จะหมั่นใส้อยากเอาบาทาทาบหน้ามันซักที 

"เอาล่ะ ถึงแล้ว"

ทุกคนต่างก็มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องพยาบาลที่พวกเขามักจะมาประจำอยู่แล้วเมื่อทะเลาะกันและต้องมาทำแผลคราใด แต่ครั้งนี้พิเศษหน่อย ตรงที่ในห้องนั้นไม่ใช่หมอชายอย่างทุกที

"ช่วยทำตัวดีๆกับคุณหมอเขาด้วยล่ะ ฉันจะยืนรออยู่ข้างนอก และอย่าริอาจหนี"

"คร้าบๆ~"

เมื่อฟังคำสั่งเสร็จสิ้น พวกอิทาจิก็เปิดประตูเข้าไปพร้อมกับพวกเทนสึ เอาจนห้องพยาบาลนั้นคับคั่งไปด้วยจำนวนคนทั้งหมด10คน 

ซากุระที่นั่งอยู่โต๊ะนั้นก็ตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าพวกเขาจะเดินเข้ามากันหมดในทีเดียว ห้องเองก็เล็กนิดเดียวเอง 

"สวัสดีครับคุณหมอ..ผมอุสึมากิ นารูโตะครับ สิ่งที่ชอบที่สุดคือราเม็งครับผม!!"

และไม่วายที่คนอ้อล้ออย่างนารูโตะจะเข้าไปทักทายคุณหมอก่อนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"เอ่อ..คุณอุสึมากิ..แป๊บนะคะ..หมายเลข202สินะคะ"

ซากุระมองไปที่ป้ายเสื้อที่มีหมายเลขของนักโทษติดอยู่ และพิมพ์คอมค้นหาข้อมูลนักโทษ และบันทึกประวัติการรักษาในวันนี้

"โอเคค่ะ..งั้นเชิญที่เตียงค่ะ.เดี๋ยวฉันทำแผลให้"

ซากุระผายมือไปทางเตียงด้านขวามือที่อยู่ๆใกล้ๆกับโต๊ะทำงานของเธอ 

"ครับผมคุณหมอคนสวย^^" 

นารูโตะว่านอนสอนง่ายและรีบขึ้นไปนั่งบนเตียงทันที

ในขณะที่คนอื่นๆก็นั่งรออยู่ที่โซฟาเพื่อรอทำแผล 

"มากันเยอะขนาดนี้ฉันจะทำแผลช้าหน่อยนะคะ..ในนี้มีใครพอทำแผลเป็นไหมคะ?" 

ซากุระเอ่ยถามขึ้นในขณะที่กำบลังใส่ถุงมือยางอยู่  เพราะมันเป็นแค่การทำแผลธรรมดาไม่มีอะไรมาก จึงคิดว่าต้องมีคนที่ทำเป็นอยู่แล้ว 

"เอ่อ..งั้นผมช่วยนะครับ"

อิทาจิยกมือขึ้น จึงทำให้ซากุระยิ้มและเอ่ยขอบคุณเขา 

"ขอบคุณค่ะ^^..ขอโทษด้วยนะคะทั้งๆที่บาดเจ็บเหมือนกันแต่ต้องให้มาช่วย"

"ก็คุณหมอตัวคนเดียวนิคร้าบบ..พวกผมก็ชายฉกรรจ์ตั้ง6คนและหมาอีก4ตัวแหนะ"

ซาโซริพูดพร้อมกับหันหน้าไปมองกลุ่มเทนสึ ที่เขาจงใจเน้นคำพูดว่าพวกนั้นคือหมา 

"หนอย!!.."

เทนสึเตรียมจะลุกขึ้น แต่ก็ถูกเพื่อนๆของเขาห้ามไว้เสียก่อน 

ซากุระเองก็ถอนหายใจ และหันมาทำแผลให้นารูโตะต่อ

สายตาของนารูโตะจ้องมองแต่ใบหน้าสวยของหมอสาว ที่มีทั้งดวงตาสีเขียวมรกตที่กลมสวย ขนตาแพยาว ผิวหน้านวนเนียนน่าสัมผัส ไหนจะเรือนผมสีชมพูสวยที่มัดเป็นมวยไว้เหลือแต่ปรอยผมที่หล่นลงมาปกหน้าสวยเพียงเล็กน้อย พอให้ดูมีเสน่ห์จนเหลือล้น ไหนจะกลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยออกมาจากตัวของเธออีก

"คุณหมอสวยจังนะครับ^^"

ซากุระชะงัก เมื่อจู่ๆนารูโตะก็เอ่ยขึ้นมา 

ร่างบางเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับเขา

"ขอบคุณค่ะ...คุณอุสึมากินี่ปากหวานจริงๆนะคะ^^"

"ฮี่ๆ.ก็สวยจริงๆนิครับ..ว่าแต่คุณหมอชื่ออะไรหรอครับ?"

"ชื่อ.ฮารูโนะ ซากุระค่ะ"

"ชื่อเพราะจังครับ...ถ้างั้นผมขอเรียกว่าซากุระจังนะ...ส่วนคุณก็เรียกผมว่านารูโตะได้เลย^^" 

ซากุระอึ้งสุดๆ เมื่อเจอกับนารูโตะที่เป็นพวกไม่แคร์โลก และพูดอะไรๆอย่างการเรียกชื่อออกมาง่ายดายขนาดนั้ย ทั้งๆที่ยังไม่ได้รู้จักกันหรือสนิทกันด้วยซ้ำ-_-

"เฮ้ยๆเจ้านารูโตะพูดแบบนั้นคุณหมอเขาหนักใจนะเว้ย..เสร้จแล้วก็ออกมาฉันจะทำต่อ"

เดอิดาระเอ่ยขึ้น และเดินมาลากนารูโตะออกจาเตียง และเขาก็ขึ้นไปนั่งแทน

"โธ่ ไรว้าาา-3-"

นารูโตะทำหน้ายู่ แต่ก็ยอมเดินไปนั่งโซฟาแต่โดยดี 

ในขณะที่ทางอิทาจิเองก็กำลังทำแผลให้กับน้องชายของเขา และซาสึเกะ ก็ทำแผลให้อิทาจิเช่นเดียวกัน 

"สองคนนั้นหน้าตาคล้ายๆกันจังเลยนะคะ?" 

ซากุระพูดขึ้น หลังจากที่มองไปทางนักโทษหมายเลข201และ203ที่กำลังทำแผลให้กันและกันอย่างน่ารักอยู่ อดไม่ได้ที่จะทำให้เอ็นดูความทำแผลให้กันของพวกเขา 

"อื้ม..สองคนนั้นมันเป็นพี่น้องกันน่ะ"

เดอิดาระพูดขึ้นและมองแผลที่เเขนที่ทำเสร็จแล้ว  ฝีมือปราณีตใช้ได้แลยแฮะผู้หญิงคนนี้

"ต่อไปคุณหมายเลข204มาเลยค่ะ"

ซากุระเรียกชายหนุ่มที่มีผมสีแดง รอบดวงตาของเขานั้นดำราวกับหมีแพนด้า พร้อมกับใบหน้าที่นิ่งๆนั่นของเขาอีก 

เมื่อกาอาระเดินมานั่งแล้ว ซากุระก็มองสำรวจหาแผลของเขา 

"เอ๊ะ..ไม่เห็นมีแผลเลย..คุณเจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ?" 

"......."

เขาไม่พูด เพียงแต่เลิกเสื้อสีส้มขึ้นโดยไม่ทันให้ซากุระได้ทันตั้งตัวอะไร

"อะ!!"

ซากุระหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ แต่ก็ต้องค่อยๆลืมตาขึ้นมามอง  ก็พบว่าตามหน้าท้องของเขานั้นมีรอยฟกช้ำอยู่สองสามจุด

"อา~มีแต่รอยฟกช้ำนี่เอง..ขออนุญาตนะคะ"

ซากุระเอื้อมมือไปกดตรงหน้าท้องของเขาตรงข้างๆรอยช้ำ ก่อนที่จะเอ่ยถามขึ้น

"เจ็บรึเปล่าคะตอนฉันกดลงไป?"

กาอาระส่ายหน้า ซากุระจึงพยักหน้าเข้าใจ และหันไปหยิบยาแก้ฟกช้ำมาทาให้เขา 

"ดูเหมือนว่าภายในจะไม่เป็นอะไร..แต่ถ้ามีอาการผิดปกติยังไงก็รีบบอกผู้คุมทันทีเลยนะคะ" 

เธอแต้มยาลงไปและถูวนเบาๆให้กับเขา กาอาระเองก็เบือนหน้าหนีด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว เพราะเกิดมา ตัวเขายังไม่เคยได้ถูกเนื้อต้องตัวผู้หญิงเลย นี่คือครั้งแรก 

"นารูโตะๆ..เอ็งดูสิ..ดูหน้าไอ้กาอาระ"

ซาโซริสะกิดนารูโตะที่นั่งอยู่ข้างๆกัน และชี้ไปทางการอาระที่มีใบหน้าที่แดงก่ำด้วยท่าทีที่เขินอายอยู่

"โหว...บุญตาสุดๆ..พึ่งเคยเห็นมันทำหน้าแบบนั้นเลย*()*"

"นั่นสิ"

ผ่านไปสักพัก ทุกคนก็ทำแผลจนเสร็จ 

"โอเคค่ะ..ยังไงก็ผลัดกันมาทำแผลเป็นประจำนะคะ แผลจะได้ไม่ติดเชื้อ.และมารับยาทานจนกว่าจะหายดีนะคะ."

ซากุระกดแป้นพิมพ์บันทึกประวัติการเข้าห้องพยาบาลของนักโทษ และเริ่มจ่ายยาให้พวกเขาไปทานกันเอาเอง 

"คุณหมอคนสวยมีแฟนยังครับ ฮิ้วววว~"

เทนสึเอ่ยขึ้นยียวนกวนประสาท ในขณะที่สายตามันนั้นก็แอบจ้องมองใต้กระโปรงหญิงสาวที่แม้จะไม่เห็นอะไร แต่ก็พอให้เห็นต้นขาขาวนวลเนียนชวนน่าสัมผัสของหล่อน

ซากุระที่รู้ว่า ตอนนี้เธอกำลังถูกจ้องมองขาอ่อนอยู่ เธอก็รีบลุกขึ้นยืน และเดินดุ่มๆไปเปิดประตูและเชิญให้พวกเขาออกไปทันที

"วันนี้ก็พอแค่นี้..ออกไปได้แล้วค่ะ"

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจอย่างเห้นได้ชัด

เทนสึที่เดินผ่านหน้าหมอสาว ก็ไม่วายที่จะแอบเอื้อมมือหวังจะจับคางของหล่อน แต่ก็ถูกซาสึเกะถีบก้นมันจนมันพุ่งไปข้างหน้าเสียก่อนที่จะได้แตะตัวเธอ

เทนสึก็ไม่วายหันมากัดฟันมองซาสึเกะด้วยความรู้สึกเดือดดาล แต่ก็ถูกผู้คุมรุ้ทันทุบหัวไปซะก่อน 

ซากุระมองไปที่ซาสึเกะและยิ้มขอบคุณเขา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเดินหนีออกไป 

"ขอบคุณนะซากุระจัง^^"

นารูโตะเอ่ยขอบคุณเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มซึ่งซากุระเองก้พยักหน้ารับรู้และยิ้มให้เขา

สักพักพวกนักโทษทั้ง10ก็เดินออกจากห้องกันไปจนหมด 

ซากุระปิดประตู และเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ทำงาน ปล่อยตัวพิงไปกับผนักพิงและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ 

"เฮ้ออ~เสร็จสักที"

ก็อก ก็อก ก็อก 

แอ็ด

"วันนี้เหนื่อยหน่อยนะครับ^^"

"อะ.อ้าว.คุณคาคาชิ"

ซากุระรีบเด้งตัวลุกขึ้นยืนทันที เมื่อเห็นว่าผู้คุมสูงสุดอย่างคาคาชิเดินเข้ามา 

"ทำตัวตามสบายเถอะ"

"อ่า..ค่ะ"

คาคาชินั่งลงบนโซฟา ส่วนซากุระก็ค่อยๆหย่นก้นกลับลงที่เก้าอี้เช่นเดิม 

"ถือว่าวันแรกเธอทำได้ดีเลย แถมไม่มีท่าทีกลัวพวกเขาด้วยนิ" 

"เอ่อ..ก็ไม่หรอกค่ะ ตอนแรกก็แอบตกใจ แต่พอได้พูดคุยระหว่างปฐมพยาบาล พวกเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ยังพอรับมือไหวค่ะ" 

"ฮ่าๆ.เธอนี่มองโลกในแง่ดีจังนะ^^"

"....."

คาคาชิมองหน้าหญิงสาว ก่อนที่จะเอ่ยคำคำนึงขึ้น จนซากุระชะงัก

"เธอไม่อยากรู้หรอ?..ว่าทำไมพวกนั้นถึงเข้ามาอยู่ในคุก?"

"........."

__________________________________________

โปรดติดตามตอนต่อไป

__________________________________________