ลิน “ฟอร์คอน เจ้ารีบมาเปลี่ยนชุด เดี๋ยวไม่ทันพิธี"

ฟอร์คอน "ทำไมต้องใส่ถึงขนาดนี้ด้วย แค่ไปร้องเพลงให้เธียร์เอง"

ลิน "เจ้าจะบ้าหรือฟอร์คอน ท่านเธียร์หนะหลังจากคืนนี้ไป จะเป็นราชินีของวังวารีแห่งนี้นะ เจ้าเป็นผู้พิทักษ์ของท่านเธียร์ จะทำให้องค์ราชินีขายหน้ารึ"

ฟอร์คอน "โอ้ยๆ…พอแล้วๆที่รัก บ่นข้ามากจริง"

ฟอร์คอน (อึม…ลินเจ้าไม่รู้เลยรึไงกัน ปากแดงๆสวยของเจ้า มาอยู่ล่อตาล่อใจข้า ใกล้ๆเสียขนาดนี้ จะไม่ให้ข้า จู่โจมเจ้าได้ยังไงกัน ข้าไม่ได้มีความอดทน กับสาวสวยอย่างเจ้ามากขนาดนั้น…ขอข้าชื่นใจสักนิดแล้วกัน จะโดนทุบข้าก็ยอมแล้ว)

ฟอร์คอนสบโอกาสได้อยู่กับลินสองคน ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เค้าหักห้ามใจไม่ไหว กับใบหน้าสวยๆของลิน เค้าไล่ต้อนลินหลบเข้ามุม สองมือใหญ่โตจับล็อกแขนลินกดไว้กับผนัง แล้วใช้ปากไล่บังคับจูบลินอย่างกระหื่นกระหายทันที และลินก็คงยังดิ้นรนขัดขืนอยู่เช่นเดิม แต่มันก็ไม่เคยได้ผลเลย จนฟอร์คอนพอใจที่จะหยุดสัมผัสที่ริมฝีปากลิน จึงได้ผ่อนแรงปล่อยลิน

ลิน "ไอ้มังกรโรคจิต!!…"

ฟอร์คอน "หืม…ชื่นใจข้าจริงๆ มาจะให้ข้าเปลี่ยนชุดไหน เจ้าจัดมาเลย ข้าจะยอมเจ้าทุกอย่างวันนี้…หึหึ"

ฟอร์คอนพูดจบก็จูบลงที่หน้าผาก…ลินเบาๆแบบอ่อนโยน ลินหยุดดิ้นชะงักด้วยความแปลกใจ เพราะฟอร์คอนไม่เคยปฏิบัตอย่างอ่อนโยนแบบนี้กับลินมาก่อนเลย มีแต่จู่โจมเข้าหาแบบโหดๆตลอดมา ลินหน้าแดงก้มหน้าไม่กล้าสบตากับฟอร์คอน

ลิน "โรคจิต…จริงๆ"

ฟอร์คอน "หึหึ…ก็ข้าชอบเจ้า จะทำยังไงได้หละ…ฮืม"

ฟอร์คอนย่อตัวที่สูงใหญ่ลงมา จับมือน้อยๆของลินยกขึ้น แล้วจูบที่มือเบาๆอีกครั้ง

ฟอร์คอน "เจ็บไหม…อย่าขัดขืนข้าสิ"

ลิน "เจ้ารีบเปลี่ยนชุดเถอะ"

ฟอร์คอน (หืม…ลินไม่ทุบข้าหรือเนี่ย เกิดอะไรขึ้น ข้าอุตส่าห์เตรียมพร้อมโดนทุบ เพราะการจู่โจมครั้งนี้ วันนี้ลินดูแปลกไปเสียจริง)

ฟอร์คอน "เจ้าไม่ทุบข้ารึ"

ลิน "วันนี้เป็นวันดีของท่านชายอัลเลน ข้าจะไม่ทุบเจ้าให้เสียฤกษ์"

ฟอร์คอน "งั้น…ขอข้าจูบอีกสั……"

ไม่ทันที่ฟอร์คอนจะได้พูดจบ ลินกำหมัดเหวี่ยงทุบเข้าไปที่หัวฟอร์คอนอย่างจังๆ ฟอร์คอนถึงกับพูดไม่ออก เดินเซๆเอียงๆไปเปลี่ยนชุดเลยทีเดียว

ฟอร์คอน "ไหนบอกว่าวันนี้จะไม่ทุบข้า…เจ้าไม่มีสัจจะเอาซะเลย"

ลิน "อึมแล้วไง…เปลี่ยนชุด!! ข้าจะไปรอข้างนอก!!"

ฟอร์คอนมองตามลินอย่างอาวรณ์ อยากอยู่กับลินตามลำพังให้นานกว่านี้สักหน่อย เค้ารู้สึกเสียดายนิดๆ จนถอนหายใจยาวๆออกมา

ฟอร์คอน "เจ้าช่างอารมณ์แปรปรวนจริง…ยอดรัก หึหึ…"

พิธีเลือกคู่ครองของท่านชายอัลเลน และ…บัดนี้ต้องเรียกว่า ท่านราชาอัลเลน…ได้เริ่มขึ้น ราชาอัลเลนเดินออกมาหน้าวังวารี ตรงสะพานทางข้ามทะเล เป็นพื้นที่บริเวณกว้างใหญ่ ถูกตกแต่งด้วยดอกกุหลาบสีแดงทั้งหมด เต็มบริเวณลานพิธี ส่งกลิ่นหอมลอยคละคลุ้งมากับสายลมแห่งท้องทะเล คนที่มาร่วมงานทุกคน รวมทั้งเหล่าประชาชนในปกครอง ต่างแต่งตัวด้วยชุดสีขาวกันทั้งหมด อัลเลนเองก็แต่งตัวด้วยชุดขาว เต็มยศอย่างกษัตริย์ พร้อมทั้งสวมมงกุฎแห่งสัญลักษณ์ของความยิ่งใหญ่ ยืนรออยู่ที่บริเวณพิธีอย่างสง่างาม…

อาวน์ เซริน สองผู้อาวุโสที่อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับอัลเลน มาตั้งแต่อัลเลนยังเยาว์วัย ยืนบาดน้ำตาอยู่อย่างปราบปรื้มใจ

อาวน์ "ข้าดีใจจริงๆเซริน สุดท้ายท่านชายอัลเลนของพวกเรา ก็กลายเป็นองค์ราชาของวังวารีอย่างภาคภูมิ ฮือๆ…"

เซริน "และยังชิงหัวใจของท่านเธียร์ อ๊ะ…ไม่ใช่สิ ขององค์ราชินีได้อยู่หมัดอีกด้วย ไม่เสียแรงที่ข้าเฝ้าสอนมา ฮือๆ…"

ลิน "พวกท่านสองคนนี่ หยุดร้องไห้ได้แล้ว เป็นเจ้าสาวกันเองหรือไงเนี่ย"

มาที "ท่านผู้เฒ่าสูงสุดมาส่งตัวคู่ครองแล้ว เงียบๆกันหน่อยสิ"

ผู้เฒ่าสูงสุด ผู้มีจิตวิญญาณเหนือกว่าทุกผู้ทุกคนในป่าศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ พวกเค้าคอยพิทักษ์รักษาจิตวิญญาณแห่งป่าศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้เอาไว้ให้สมดุล ผู้เฒ่าสูงสุดเดินออกมาจากประตูแห่งแสงที่ปรากฏเบื้องหน้าของราชาอัลเลน

ผู้เฒ่าสูงสุด "ท่านราชาแห่งสายน้ำ บัดนี้ข้าเป็นตัวแทนของฝั่งโลกมนุษย์มาเพื่อแจ้งว่า ท่านเธียร์…ทูตผู้มาผูกสัมพันธไมตรี เลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่เคียงข้างท่าน ในฐานะคู่แห่งชีวิตแล้ว ท่านราชาอัลเลน ผู้ปกครองแห่งสายน้ำจะยอมรับนางผู้นี้ ที่ทิ้งอดีตทุกอย่างไว้เบื่องหลัง เพื่อเลือกท่านเป็นคู่ครองหรือไม่"

อัลเลน "ข้า…ยอมรับด้วยความเต็มใจ"

ทันทีที่สิ้นเสียงตอบรับจากราชาอัลเลน เสียงโห่ร้องของคนใต้การปกป้องกึกก้องขึ้น พร้อมทั้งรอยยิ้มของทุกผู้ทุกคน ร่างของราชินีเธียร์ ที่สวมชุดแต่งงานสีขาวเข้าคู่กันกับราชาอัลเลน ยืนอยู่อย่างสง่างามเช่นกันในฟองอากาศใสๆ ส่งยิ้มที่อ่อนหวานให้ราชาอัลเลนมาแต่ไกล และฟองอากาศนั้นก็ลอยออกมาจากประตูแห่งแสงทันที

ผู้เฒ่าสูงสุด "จงรับตัวคู่ครองของท่านเถิด…องค์ราชา"

อัลเลนกระโดดขึ้นสูงขึ้นไปในอากาศ เพื่ออุ้มราชินีเธียร์ลงมาจากฟองอากาศ และเสียงดนตรีก็ถูกบรรเลงขึ้นมา…

…ฟอร์คอนสวมชุดสีขาวดูสะอาดสะอ้าน เส้นผมสีน้ำตาลสะท้อนแสงเปล่งประกาย ใบหน้าคมสันแต่แลดูอ่อนหวานอ่อนโยน ถูกจับจ้องจากทุกคนในราชพิธีแห่งนี้ เค้าเดินออกมาอย่างสง่างาม ฟอร์คอนหันหน้าไปทางที่ลินยืนอยู่ และเริ่มดีดเครื่องสาย พร้อมทั้งเปล่งเสียงร้องเพลงออกมา…

…นัยน์ตางาม…คราแรก…ได้ประจักษ์…

…หลุมแห่งรัก…ตกปลงใจ…ด้วยนัยน์ตาที่ดูสวย…

…จับดวงจิต…ปิดดวงตา…เปิดดวงใจข้าจนอ่อนระทวย…

…ตาคู่สวยจ้องมองมา…พาใจข้า…ให้ผว้าผวัง…

เซริน "ไอ้ฟอร์คอน มันกำลังจีบลิน…นี่หว่า ไอ้เจ้าชู้!!…"

ธารา "เจ้ายังทำใจไม่ได้อีกรึ…เซริน ข้าก็บอกแล้วว่าเค้าคบกันอยู่"

เซริน "ข้าไม่ยอม…!!"

อาวน์ "ไม่ยอมได้รึ เจ้าดูลินก่อนนั่น สบสายตาจ้องมองกันอยู่อย่างนั้น เค้ารักกันนะเซริน…555"

เซริน "ไม่นะลินของข้า โฮๆๆ…"

ธารา "เฮ้ย!!… เป็นพ่อเลี้ยงที่หัวแข็งจริงๆ…55"

…ทุกค่ำคืน…เฝ้ารำพึง…คำนึงจิต…

…ทรมานด้วยพิษรัก…กลัดกลุ้มให้ลุ่มหลง…

…เฝ้าละเมอ…ควรคร่ำร่ำหา…โฉมอนงค์…

…ลมหายใจคงสิ้นลง…หากรักนี้…ไม่ได้สาสมใจ…

…โปรดสงสาร…ข้าเถิด…ยอดดวงจิต…

…โปรดหันมามอง…พิศข้า…แล้วจะเห็นความอ่อนไหว…

…โปรดอาทร…ดวงหทัยน้อยๆ…ของชาติชาย…

…โปรดเถิด…อย่าทำให้ใจข้าสลาย…ก่อนได้เชยชม…

ร่างมังกรหนุ่มรูปงาม ส่องแสงเปล่งประกายสีทองยามต้องแสงแดด ใบหน้าเงียบขรึมเยือกเย็น แต่แววตาแอบส่องแสงวิบวับ รูปร่างสูงโปร่งไหล่กว้างยามวัยหนุ่ม เปล่งเสียงอันไพเราะที่ใครๆได้ฟังต่างต้องหลงใหล สายตาจับจ้องมองไปที่ผู้ใด หัวใจมันจะขาดละลายเพียงแค่ได้พบสบตา

มาเรียน "นั่นใครกัน ที่ร้องเพลงอยู่ที่นั่น"

รอนย์ "ไม่ทราบครับ ข้าจะไปสืบให้ครับ"

มาเรียน "ดี…ข้าอยากได้ผู้ชายคนนั้น รูปงามเหลือเกิน…หึหึ"

เมื่อฟอร์คอนหลุดเปล่งเสียง อันก้องกังวาลไพเราะจนจับจิตสะกดดวงใจ…จบลง ฟอร์คอนโค้งคำนับอย่างสุภาพบุรุษที่สุภาพยิ่ง ทุกคนในงานพากันส่งเสียงปรบมือเกรียวกราวอื้ออึงกันทั่ว เหล่าหญิงสาวต่างพากันส่งสายตาสุดแสนจะหวานหยาดเยิ้มให้ฟอร์คอน แต่…นัยน์ตาฟอร์คอนกลับมองด้วยความโหยหา ไปที่นางผู้มีผมสีฟ้า…เพียงนางเดียว

ฟริส "หึหึ…พี่ข้า สิ้นลายจริงๆเสียแล้ว"

ลิน "ท่านราชินี เป็นยังไงบ้างคะ"

เธียร์ "แหม…ลิน เรียกเธียร์เหมือนเดิมเถอะ ถ้าอยู่กันสองคน"

ลิน "หึหึ…ตื่นเต้นไหมคะ"

เธียร์ "อืม…ตื่นเต้นมากเลยคนเยอะมาก ทุกคนมองมาที่ฉันคนเดียว รู้สึกเขินจนทำหน้าไม่ถูกเลย"

ลิน "ตอนที่ท่านเธียร์ลอยออกมาจากประตูแห่งแสง ท่านเธียร์ดูสวยมากเลยนะคะ ท่านชาย…ไม่ใช่สิ องค์ราชาก็สง่างาม ดูเหมาะสมกันจริงๆ อิอิ…"

เธียร์ "ลินเองก็เถอะ ฟอร์คอนตอนที่ร้องเพลง เท่ห์ซะขนาดนั้น สาวๆมองกันตาเป็นมันเลยนะ ลินไม่หวงเหรอ"

ลิน "ก็แล้วแต่เถอะค่ะ จะชอบใครก็ตามใจเค้า ไม่คุยเรื่องฟอร์คอนสิคะ วันนี้วันแต่งงานของท่านเธียร์นะคะ พักผ่อนเถอะค่ะ งานแต่งงานตอนกลางคืนคนไม่เยอะมากเท่าไหร่ แต่เป็นแขกที่มาจากต่างเมืองทั้งนั้น ต่างเป็นผู้ปกครองเผ่าต่างๆ อาจจะต้องเหนื่อยมากกว่าตอนกลางวันนะคะ"

เธียร์ "อ้อ…เหรอ ขอบใจที่บอกก่อนนะลิน"

ลิน "ด้วยความยินดีค่ะ องค์ราชินี…555"

เธียร์ "…555…"

พิธีเลือกคู่ก็จบไปแล้วในช่วงเช้าของวัน เหลือแต่พิธีแต่งงานที่จะจัดในเวลากลางคืนเท่านั้น และงานแต่งงานตอนกลางคืนก็เริ่มขึ้น โดยสถานที่จัดงานคือที่สวนหลังวังวารี

สองพี่น้องมังกรยืนอยู่ในสวน สถานที่จัดงานแต่งในคืนนี้ พวกเค้าหันหน้าไปทางทะเล ที่มองเห็นแสงไฟระยิบระยับจากตัวเมืองที่อยู่อีกฝั่ง และยังมองเห็นสะพานใหญ่ทางเข้าวังวารี ที่ใช้จัดพิธีเลือกคู่ครองไปเมื่อเช้า

ฟอร์คอน "ลินยังไม่มาอีกรึ ช้าจัง"

ฟริส "ใจเย็นๆสิท่านพี่ ลินพักอยู่นอกวังนะ และลินอยู่เป็นเพื่อนท่านเธียร์ เพิ่งกลับไปเมื่อครู่เอง"

ฟอร์คอน "ข้า…คิดถึงซะแล้วสิ"

ฟริส "ท่านพี่ ข้าพูดอะไรหน่อยได้ไหม"

ฟอร์คอน "อะไรหรือ"

ฟริส "ข้าว่าจริงๆแล้ว ลินเองก็ชอบท่านอยู่นะ"

ฟอร์คอน "จริงหรือ"

ฟริส "ท่านพี่ฟังข้าให้จบก่อนสิ"

ฟอร์คอน "อื้มๆ…พูดมาสิ"

ฟริส "ข้าเคยเห็นลินแอบยิ้มให้ท่านนะ ตอนที่ท่านเป็นเหมือนเมื่อก่อน เจ้าชายฟอร์คอนแห่งเมืองมายา แต่ดูเหมือนลินจะอึดอัด ตอนที่ท่านพี่เที่ยวไล่เข้าหาอย่างบ้าคลั่ง เหมือนคนไร้สติสตางค์"

ฟอร์คอน "เจ้าว่าข้ารึ…ฟริส"

ฟริส "ข้าเพียงอยากเตือนท่าน หากท่านยังทำแบบนี้ต่อไป ลินอาจจะหลุดมือท่านไปได้นะ ทั้งๆที่จริงแล้ว ท่านไม่ใช่คนแบบนี้เลย"

ฟอร์คอน "ข้า…ก็ไม่ได้ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ แต่ว่าลินทำให้ข้าคลั่ง หากยังไม่ได้ลินมา ข้าก็วางใจไปไม่ได้ ข้าอยากครอบครองเป็นเจ้าของลินแต่เพียงผู้เดียว และต้อง…โดยเร็วที่สุด ใจข้ามันร้อนรน"

ฟริส "ก็เลยโถมเข้าหาจนบ้าคลั่งอย่างนี้หรือ ฮืม…ท่านพี่ ลินไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมองผู้ชายที่หน้าตาหรอกนะ ท่านต้องคิดอย่างจริงจังได้แล้ว ว่าจะทำอย่างไรถึงจะได้นางมาครอง โดยที่ไม่ต้องทำตัวเหมือนคนบ้าแบบนี้"

ฟอร์คอน "เจ้าว่าข้า…อีกแล้วนะฟริส"

ฟริส "ข้าหวังดีกับท่าน"

ฟริสจับใหล่พี่ชายเบาๆ แสดงให้เห็นว่าห่วงใย และเดินกลับเข้าไปในงาน ปล่อยให้ฟอร์คอนยืนมองทะเลอยู่เพียงลำพังผู้เดียว คำพูดของฟริสมันกัดกร่อนในใจฟอร์คอน ยิ่งทำให้หวั่นใจมากขึ้น ฟอร์คอนเองก็พอจะรู้ว่าที่ผ่านมา ในสายตาลินแล้ว เค้าก็เป็นแค่มังกรโรคจิตจริงๆ

ฟอร์คอนกำลังจะหันกลับเข้างาน ผลั๊ก!!…แก้วเครื่องดื่มในมือผู้หญิงคนหนึ่ง หกเปื้อนเสื้อของฟอร์คอน เพราะบังเอิญชนกัน

มาเรียน "อุ๊ย!!…อ้า!! ขอโทษค่ะข้าผิดเอง เสื้อท่านเปื้อนหมดแล้ว"

ฟอร์คอน "อ่าๆ…ไม่เป็นไร"

มาเรียนเดินเข้ามาใกล้ จนกลิ่นน้ำหอมฟุ้งเข้าจมูกฟอร์คอน ฟอร์คอนที่ขึ้นชื่อเรื่องจมูกดี ต้องแอบหันหน้าหนีเพราะกลิ่นฉุนนี้ มาเรียนพยายามเข้ามาใกล้อีก เพื่อจะเช็ครอยเปื้อนให้ด้วยผ้าเช็ดหน้า แต่ฟอร์คอนรีบถอยหนีเสมือนผู้ชายที่รักนวลสงวนตัวทันทีเช่นกัน

ฟอร์คอน "ไม่ต้องหรอก ข้าไม่เป็นไร"

มาเรียน "ถ้าเช่นนั้นให้ข้าชดใช้ท่านเถอะ เสื้อท่านดูราคาท่าจะแพง นี่เป็นอัญมณีที่มีสีส้มสด ซึ่งหาได้ยากและจะหาได้ที่เผ่าข้าเท่านั้น ท่านรับไว้แทนคำขอโทษ ข้าถึงจะสบายใจได้"

มาเรียนรีบร้อนส่งอัญมณีสีส้มนั้น ใส่มือให้ฟอร์คอนทันที แล้วรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว จนฟอร์คอนไม่อาจปฏิเสธได้เลย

ฟอร์คอน "อ้าวๆ…ไปเสียแล้ว เฮ้ย…ดันรับของเค้ามาอีก"

ฟอร์คอนจึงเก็บอัญมณีนั้นใส่กระเป๋าไว้ พร้อมทั้งเดินชะแง้แลหาเจ้าของอัญมณี เพื่อจะคืนให้โดยเร็ว ฟอร์คอนเห็นลินเดินเข้ามากับเซรินด้วยชุดสีชมพูอ่อนๆ มันช่างสวยจนใจเค้าเต้นแรง อยากกระโดดเข้ากอดลินไว้ในอ้อมแขน ฟอร์คอนพุ่งปรี๊ดไปทำท่าทางจะเข้าจู่โจม

"บ้าคลั่งเหมือนคนไร้สติสตางค์ เหมือนคนบ้า"

คำพูดของฟริสลอยเข้ามากระทบ โซนประสาทส่วนของความทรงจำขึ้นมา ฟอร์คอนชะงักลงตรงหน้าลินทันที ทั้งที่ลินตั้งท่าจะทุบไว้แล้ว

ฟอร์คอน "เจ้ามาช้านะลิน"

เซริน "หืม…มันเป็นไปอะไรหนะลิน เมื่อกี้มันไม่จู่โจมเจ้ารึ"

ลิน "ข้าก็แปลกใจ ทั้งที่ข้าก็เตรียมชกมันแล้ว อืม…"

แล้วฟอร์คอนเดินเลี้ยวหลบไปอย่างผู้ชายที่สงบเยือกเย็น หวังให้ดูเท่ห์ๆในสายตาลิน ฟอร์คอนเดินเลี้ยวเข้าห้องน้ำไป แล้วล็อกประตูไม่ให้ใครเข้าไปใช้ได้ ฟอร์คอนแอบตีอกชกตัวเองดัง ตุบๆ… ที่แตะต้องร่างน้อยๆที่น่ารักของลินไม่ได้ มันขัดใจเค้าจริงๆ

ฟอร์คอน "ไอ้บ้าเอ้ย…อดทนไว้สิ เดี๋ยวโดนลินทิ้งนะเฟ้ย!!"

เวลาสำคัญของงานพิธีก็เริ่มต้นขึ้น อัลเลนจูงมือเธียร์เดินเข้ามา ท่ามกลางความยินดีปลื้มปริ่มของทุกๆคน ผู้พิทักษ์ของอัลเลน อาวน์ เซริน มาที ธารา พีส ฮ็อก เบอร์นาส เบเกอร์ อามีน และลิน ยืนกันอยู่พร้อมหน้า ฟอร์คอนเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ เค้าเดินแทรกเซรินขึ้นไปยืนคู่กับลินจนได้

เซริน "ดูมันๆ…ดูมันทำสิ ไอ้มังกรบ้านี่"

อาวน์ "เอาน่าๆ ฟอร์คอนก็คงอยากยืนใกล้ๆ กับคนที่ตัวเองชอบ…หึหึ"

มาที "ข้าร่ายเวทย์ให้มันล้มให้เอาไหม"

เซริน "อย่าเลยงานแต่งงานท่านราชา อย่าให้วุ่นวายไป"

ฟอร์คอนเดินมาอยู่ข้างๆลิน และยืนนิ่งเงียบสงบ ไม่มีมาเกาะแกะลินแม้แต่น้อย ทั้งที่ลินยืนฝนเล็บเตรียมหยิกไว้แล้ว ลินแปลกใจจนต้องหันไปมองหน้าฟอร์คอน ด้วยดวงตาใสๆ

ฟอร์คอน (แหม…อืม อยากจูบให้หนำใจจริงๆ ตาสวยๆคู่นี้ แต่…อดทนไว้ เดี๋ยวโดนลินทิ้ง)

ฟอร์คอนกำหมัดไว้แน่น อดทนกับความรู้สึกของตัวเองอยู่ จนฟริสแอบยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นเช่นนั้น ลินมองหน้าฟอร์คอน มองแล้วมองอีก ด้วยสงสัยว่า ฟอร์คอนจะมาไม้ไหนกันแน่ แต่ฟอร์คอนก็นิ่งและเงียบขรึมไม่ไหวติง ลินสังเกตเห็นรอยเปื้อนที่เสื้อฟอร์คอน ที่ได้ใช้น้ำถูออกไป แต่ก็ทิ้งรอยไว้มากทีเดียว

ลิน "ทำไมเสื้อเจ้าเปื้อน"

ฟอร์คอน "เดินชนกันนิดหน่อย"

"หากท่านทั้งคู่สัญญา จะอยู่ร่วมใช้ชีวิตด้วยกัน ไปตราบชั่วนิรันดร์ จงจูบสาบานรักของพวกท่าน ต่อหน้ามิตรสหายผู้มาร่วมยินดี"

อัลเลนและเธียร์จูบสาบาน เป็นสามีและภรรยากันอย่างถูกต้อง ท่ามกลางเสียงปรบมือ เสียงโห่ร้องด้วยความยินดี

"ราชามังกรน้ำแห่งวังวารี…อัลเลน และทูตผู้มาผูกสัมพันธไมตรีจากแดนมนุษย์…เธียร์ ทั้งคู่คือสามีและภรรยากัน…ตั้งแต่บัดนี้ไป"

ฟอร์คอน "วันนี้เจ้า…น่ารักที่สุดในสายตาข้า"

ฟอร์คอนกระซิบข้างๆหูลิน ท่ามกลางเสียงโห่ร้องที่ดังกึกก้อง ท่ามกลางเสียงปรบมือที่สนั่นหวั่นไหว ลินหันขวับมาสบตาฟอร์คอน อย่างไม่ได้ตั้งใจ ฟอร์คอนยิ้มให้ลินอย่างอ่อนโยน ไม่เหลือคราบของคนเจ้าชู้แม้แต่น้อยเลย ลินไม่เคยสัมผัสความอ่อนโยนแบบนี้ จากฟอร์คอนผู้หล่อเหลาคนนี้มาก่อนเลย หน้าลินร้อนวาบขึ้นมา จนแดงก่ำทันที ลินรีบหันหน้าหนีด้วยความเอียงอาย…ที่เกิดขึ้นเงียบๆในหัวใจ

…เจ็ดวันต่อมา…หลังจากงานแต่งงานของราชาอัลเลนและราชินีเธียร์…

เธียร์ "ฟอร์คอน เจ้าอยู่ที่ไหน"

ฟอร์คอน "ว่าไงท่านราชินี…555"

เธียร์ "ยังจะมาล้อเล่นอีก มาที่ห้องทำงานอัลเลนด่วนเลยมีเรื่องแล้ว"

ฟอร์คอน "อ๊ะ…เรื่องอะไรกัน"

เธียร์ "รีบมาก่อน เร็วๆเข้า"

ฟอร์คอน "ฟริส…เธียร์เรียก เหมือนจะมีเรื่องสำคัญ รีบไปเถอะ"

ฟอร์คอนและราชินีเธียร์ สามารถคุยกันทางกระแสจิตได้ โดยที่มีแต่พวกเค้าสองคนที่จะได้ยิน ไม่ว่าจะอยู่ไกลกันแค่ไหน หากไม่หลับไปหรือสลบ ก็จะรู้ทุกการเคลื่อนไหวซึ่งกันและกันได้ทุกเวลา

ฟอร์คอนกับฟริสรีบเร่งเดินเข้ามา จนถึงห้องทำงานของราชาอัลเลนอย่างรีบร้อน ราชาอัลเลน ราชินีเธียร์ และผู้พิทักษ์ทั้งสิบคนของราชาอัลเลน อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกคนเงียบกริบกว่าปกติ บรรยากาศดูอึมครึม

ฟอร์คอน "มีอะไรกันรึเธียร์ ข้าใจคอไม่ค่อยดีนะ ทำหน้าทำตากันแบบนี้"

เธียร์สีหน้าจริงจัง "ฟังดีๆนะฟอร์คอน"

ฟอร์คอนกลืนน้ำลายดังเอือก เพราะด้วยสีหน้าของเธียร์ คงไม่ใช่เรื่องเล่นๆเสียแล้ว

เธียร์ "มีจดหมายจากภูผานภา เผ่ากระเรียนทองบ้านเกิดของมัลลินั่นแหละ จดหมายนี้มาจากราชาเผ่ากระเรียนทอง ท่านอาเดียน เนื้อความในจดหมายเขียนมาว่า เจ้าต้องเดินทางไปแต่งงานกับคู่หมั้นของเจ้า ที่เผ่ากระเรียนทอง และคู่หมั้นของเจ้า ก็คือท่านหญิงมาเรียน ลูกสาวของท่านอาเดียน"

ฟอร์คอน "ห๊า!!!!…"

ฟริส "ฮะ!!!!…"

ฟริสถึงกับอ้าปากค้างตกใจ ฟอร์คอนเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เค้าหันหน้าเดินปรี่เข้าไปหาลินทันที เค้าอธิบายกับลิน อย่างร้อนอกร้อนใจเป็นอย่างมาก

ฟอร์คอน "ไม่จริงนะลิน ข้าไม่รู้จักท่านหญิงผู้นั้นเลย เจ้าต้องเชื่อข้านะลิน"

เซรินเดินเข้ามากั้นไว้ทันที "อ้อ…มิน่าเจ้าถึงท่าทางแปลกไป อย่างนี้นี่เองรึ"

ฟอร์คอน "มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ เซริน"

เซริน "งั้นเจ้าก็ลองอธิบายมาสิ ข้าเองก็อยากฟัง"

เซรินทำหน้าจริงจังขึ้นมา ไม่ได้ล้อเล่นหรือถากถางฟอร์คอนเหมือนอย่างที่เคย

ฟอร์คอนหันมาสืบความต่อ "จดหมายเขียนมาแค่นั้นรึเธียร์"

เธียร์ "ในจดหมายเขียนมาอีกว่า เจ้ากับท่านหญิงมาเรียน ได้หมั้นหมายกันในวันแต่งงานของฉัน โดยท่านหญิงมาเรียนให้ของหมั้นแทนใจไว้แก่เจ้า นั่นคืออัญมณีอัสดงแห่งภูนภา"

ฟอร์คอน "ห๊า!!…ผู้หญิงคนนั้นเองรึ แต่เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น"

เซรินเหล่ตามอง คั้นถามด้วยความสงสัย "แล้ว…มันเป็นยังไง"

ฟอร์คอน "นางผู้นั้นเดินชนข้า จนเครื่องดื่มเลอะเปื้อนเสื้อข้า นางเสนอจะชดใช้โดนให้อัญมณีนั้นแก่ข้า และนางก็หายตัวไป ข้าตามนางเพื่อจะคืนอัญมณีให้แต่ก็ไม่พบ ข้าไม่ได้หมั้นหมายอะไรกับนางเลยจริงๆ"

เธียร์ทำท่าทางครุ่นคิด "ท่านหญิงมาเรียน มีเรื่องเข้าใจผิดอะไรรึป่าวนะ"

ฟอร์คอน "ข้าจะไปภูผานภา จัดการเรื่องนี้เอง ข้าจะเอาอัญมณีนี้ไปคืนให้ถึงมือท่านอาเดียนเอง แล้วข้าจะรีบกลับมา"

ฟอร์คอนหันไปพูดกับลิน โดยที่ลินเองก็ยืนอยู่เฉยๆทำหน้านิ่งๆ

ฟริส "ข้าก็จะไปช่วยท่านพี่ด้วยครับ ท่านเธียร์อนุญาติให้เราไปเถอะครับ"

เธียร์ "อืม…ไปเถอะจัดการให้เรียบร้อยแล้วค่อยกลับมา"

ราชาอัลเลนที่นั่งฟังอยู่นิ่งๆไม่ได้พูดอะไร เพราะฟอร์คอนไม่ใช่ผู้พิทักษ์ของราชาอัลเลน จึงปล่อยให้ราชินีเธียร์จัดการไป ราชาอัลเลนยืนขึ้นจากที่นั่ง แล้วจึงเดินออกมาตรงหน้าเหล่าผู้พิทักษ์ของเค้า

อัลเลน "ผู้พิทักษ์ลิน แห่งวังวารี รับคำสั่ง"

ลินก้มพรวด!…นั่งลงด้วยความว่องไว คุกเข่าลงหนึ่งข้าง วางมือขวาทาบลงไปที่หัวใจ รอรับคำสั่งผู้เป็นนายด้วยสีหน้าที่นิ่งเงียบ

อัลเลน "จงไปดูความแครงใจนี้ ด้วยตัวเจ้าเอง ได้คำตอบแล้วจึงกลับมา"

ลิน "ค่ะ ท่านราชา"

ฟอร์คอนยิ้มออกมาได้ทันที เมื่อรู้ว่าการเดินทางครั้งใหม่นี้ จะมีลินร่วมเดินทางไปด้วย ฟอร์คอนหันไปพยักหน้าให้อัลเลนแสดงความขอบใจ อัลเลนก็พยักหน้ากลับ เยี่ยงสหายขอบคุณกัน

เซริน "ท่านราชาข้าเองก็แครงใจเหมือนกันครับ อนุญาติให้ข้าไปด้วยเถอะ"

อามีน "ข้าเองก็อยากตามไปช่วยลูกพี่เหมือนกันครับ"

อัลเลน "ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็ไปเถอะ มาทีเจ้าเองก็ไปด้วย และในบรรดาผู้พิทักษ์ของข้า ให้มาทีเป็นหัวหน้าการเดินทางครั้งนี้"

เหล่าผู้พิทักษ์ของอัลเลน "ครับ"

ฟอร์คอน "พรุ่งนี้ข้าจะออกเดินทาง ไปภูผานภาทันที"

เมื่อได้ข้อสรุปของเรื่องนี้ ทุกคนต่างแยกย้ายกันออกไปเตรียมตัว เหลือเพียงแต่อัลเลนและอาวน์สองคนในห้องทำงาน

อาวน์ "ที่พระองค์ให้มาทีไปด้วย เพราะเป็นห่วงรึครับ"

อัลเลน "เฮ้ย…มีแต่คนป่วนๆไปด้วยกัน ข้ากลัวว่าเรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่"

อาวน์ "หึหึ…ก็เลยให้มาที เป็นผู้ควบคุมไปสินะครับ"

อัลเลน "ก็น่าจะทำให้เบาใจได้ ว่าทุกคนจะกลับมาอย่างปลอดภัย"

อาวน์ "หึหึ…สมกับเป็นท่านจริงๆ"

ฟอร์คอนเดินตามหลังลินมา เค้าพยายามก้าวเดินให้ทันลิน ที่เดินล่วงหน้าออกมาก่อนแล้ว

ฟอร์คอนพูดด้วยความสุภาพ "เซริน…ข้าขอคุยกับลินสักครู่"

เซรินถอนหายใจยาวๆและสบตาลิน เซรินสะบัดหน้าหนีเดินออกไป ไม่ได้พูดจาอะไรกับฟอร์คอนเลย

ลิน "มีอะไรหรือ ฟอร์คอน"

ฟอร์คอนมีสีหน้าที่ร้อนอกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง พยายามที่จะอธิบายให้ลินที่มีสีหน้าเรียบเฉย ฟังความเป็นจริงที่ฟอร์คอนได้เจอ

ฟอร์คอน "เจ้าต้องเชื่อข้านะลิน ข้ากับนางไม่มีอะไรจริงๆ ข้าเองก็ไม่รู้ว่า…"

ลิน "พอเถอะฟอร์คอน ไม่ต้องพูดแล้ว"

ฟอร์คอน "โธ่…ลิน"

ลิน "เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้ ตอนเดินทาง"

ฟอร์คอน "…ลิน…"

ฟอร์คอนชะงักสะอึกอยู่ในใจ ฟอร์คอนทำหน้าสลดลง อากับกริยาเซื่องซึมขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน ลินเดินหันหลังให้ฟอร์คอน และกำลังจะจากไป

ลิน "ข้า…เชื่อเจ้า"

ตาของฟอร์คอนเบิกโพลง ความรู้สึกทุกข์ใจ เหมือนมันเป็นโคลนตม ที่ฟอร์คอนสลัดหลุดออกไปได้จนหมด หัวใจฟอร์คอนเต้นตุบๆ มันอุ่นวาบๆขึ้นกลางใจ ด้วยกำลังใจจากคนที่เค้ารัก ด้วยความเชื่อใจไม่เคลือบแคลงสงสัย ฟอร์คอนปลื้มอกปลื้มใจเป็นที่สุด ฟอร์คอนตะโกนออกมา ด้วยเสียงอันดังลั่น แบบไม่อายผู้ใด ที่อยู่ในวังวารีตอนนี้เลย

ฟอร์คอน "ข้ารักเจ้านะลิน!! จะรักเจ้าคนเดียวเท่านั้น!!"

ถึงมันจะดูบ้าบอ แต่เสียงตะโกนที่ดังลั่นจนทุกคนได้ยินนั้น มันกลับทำให้ลินยิ้มออกมาได้

ลิน "เจ้ามังกรโรคจิต"

เซริน "เจ้าบ้าเอ้ย…หึหึ เริ่มจะได้ใจข้าแล้วสิ"

ฟริส "มันต้องอย่างนี่สิ ท่านพี่"

อาวน์ "เฮ้ย…หาเรื่องให้ลินทุบได้ตลอดเลยจริงๆ…หึหึ"

เธียร์ "อิอิ…มีคู่แข่งแล้วสิ ลิน"

อามีน "อย่างเท่ห์เลย…ลูกพี่ข้า"

มาที "เฮ้ย…เจ้าพวกนี้ มันปกติกันจริงๆหรือป่าววะ…หึหึ"

ทุกคน "หึหึ…"