“องศา!!”เสียงชายวัยชราเรียกหาเด็กหนุ่มวัย15ปีคนหนึ่ง

ก่อนที่เขาจะหันมาแล้วพูดตอนกลับไป

“ครับ ลุง!!”

องศา เด็กหนุ่มผู้ไม่ได้อาศัยอยู่กับบุพการีของตน ใช่แล้ว เขาอยู่กับลุงผู้รับอุปการะเขานั่นเอง

“มานี่หน่อยสิองศา.”

“กำลังไปครับ”

เด็กหนุ่มได้วิ่งไปหาชายวัยชราคนนั้น

“เดี๋ยวลุงจะไม่อยู่ซัก2เดือนนะ”

“ไปไหนหรอครับ”

เด็กหนุ่มไม่สามารถหยุดทำหน้าที่สงสัยนั้นได้

“ลุง จะไปเชียงใหม่น่ะ เอาของท้องถิ่นของเราไปเข้าขายที่นั่นบ้าง.”

“เฝ้าร้านให้ลุงด้วยนะลูก”

“ครับ!!”

องศาตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงแจ่มใส

“แล้วก็..”

ชายชราได้หันกลับมาพูดกับเด็กหนุ่ม

“อย่ามัวแต่อ่านหนังสือจนไม่ทำการทำงานนะ”

“ลุงกลับมาเอ็งน่าจะเปิดเรียนพอดี”

“แค่หนังสือเองลุง\~ผมไม่ได้ขี้เกียจขนาดนั้นซักหน่อย”

เด็กหนุ่มตอบกลับพร้อมกับทำหน้าบึ้งแก้มป่องใส่ชายชรา

หลังจากนั้นเด็กหนุ่มกับชายชราก็บอกลากันก่อนที่จะไป

ผ่านไป2อาทิตย์ที่ชายชราออกไปต่างจังหวัด

(ขายดีจังเลย..)

เด็กหนุ่มคิดในใจขณะขายของให้ลูกค้าในท้องถิ่นของตน

“ขอโทษนะคะ..”

“ครับ!!”

เด็กหนุ่มตอบกลับเด็กสาวคนหนึ่งด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ

“ที่นี่พอจะมีมะพร้าวแก้วขายไหมคะ คือหนูได้ยินว่าจังหวัดนี้มะพร้าวแก้วอร่อย..”

“จะรับกี่ถุงดีครับ ถุงละ10บาท1ถุงมี3ชิ้นนะครับ”

เด็กหนุ่มพูดกับเด็กตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

“3ค่ะ”

“ครับ”

“30บาทครับ”

เด็กสาวยื่นตังรับของแล้วเดินออกไปจากร้าน

ใช่ครับผมเป็นเด็กอุดรที่อยู่กลางทุ่งนาเลยอยากมีโอกาสได้ไปในเมืองซักครั้ง

แล้วก็

เคยคิดด้วยครับว่าอยากตามหาพ่อแม่!!

อยู่ๆก็มีลูกค้าท่านหนึ่งเดินเขามาในร้าน

“รับอะไรดีครับ?”

“ยังร่าเริงเหมือนเดิมเลยนะองศา”

ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาคือแฟนเก่าของเด็กหนุ่ม

“ทมิฬ..”

“วันนี้จะซื้ออะไรล่ะ?”

เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ที่นี่ทีเจลหล่อลื่นไหม?”

“เอาไปทำไรหรอ?”

เด็กหนุ่มถามพร้อมกับหาเจลในลังข้างๆ

“มายจะมาค้างบ้านนะ”

“ใช่คนที่สวยๆที่อยู่หมู่บ้านถัดไปป่ะ?”

“ใช่”

(อายุแค่18รีบจังนะ..)

“อ่ะนี่..”

“เอาถุงยางด้วยไหม?”

“ไม่เป็นไร”

“ทั้งหมด80บาท”

ชายหนุ่มวางตังไว้บนโต๊ะ หยิบของแล้วเดินออกไป

ตกเย็นเด็กหนุ่มเก็บของเพื่อปิดร้าน

(ไปร้านหนังสือหน่อยดีกว่า..)

เด็กหนุ่มหยิบตัวค่าขนมของตัวเองและเดินออกจากร้านเพื่อที่จะไปซื้อหนังสือที่หมู่บ้านข้างๆ

เมื่อเด็กหนุ่มไปถึงก็พบคำพูดที่ผู้คนวัยกลางคนพูดใส่

“มาหามายหรอลูก”

“โทษทีนะลูก มายเขาไม่ชอบเกย์หรอก..”

“ที่บ้านรับได้รึป่าวล่ะ เรื่องที่..เป็นเกย์น่ะ..”

“โอยแกก็\~ไม่มีใครเขารับได้หรอก”

“มีลูกเป็นความน่าอับอายน่ะ”

“แกก็พูดแรงไป\~”

“ไอศามันไม่ถือหรอก”

“ใช่ไหมลูก\~”

เด็กหนุ่มได้แค่ปิดหูปิดตาไม่รับฟังในสิ่งที่คนอื่นพูดและเดินจากไป

ณ ร้านหนังสือ

“ป้ารัตน์ครับ\~”

เด็กหนุ่มถามหาเจ้าของร้านหนังสือ

หญิงชราคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังร้าน

“วันนี้มาซื้อหนังสืออีกแล้วหรอลูก”

“ใช่ครับ\~”

ป้ารัตน์เป็นคนเดียวที่รู้ว่าผมเป็นเกย์แล้วไม่เคยรังเกียจแถมยังใจดีเหมือนเป็นแม่ของผมเลย แกมีหลานชายอยู่คนหนึ่งอายุมากกว่าผม2ปี แถมเรียนที่เดียวกันกับผมอีก ผมเลยสนิทกันได้

“ไอศักดิ์ มันไปไหนล่ะ”

“ลุงไปขายของที่เชียงใหม่น่ะครับ”

“งั้นไปเดินเลือกหนังสือได้เลยนะ”

เขาใจดีกับผมมากอบอุ่นมากเขาไม่เคยหัวร้อนเลยเป็นคนที่ใจเย็นมากๆ

“องศาาา”

เสียงเรียกของชายหนุ่มอีกคนได้เรียกชื่อของเด็กหนุ่มออกมา

“ว่าไงพี่พยัคฆ์”

ชายหนุ่มเดินเข้ามาหา

“จะมาก็ไม่บอกเลยน้า”

“ว่าแต่ วันนี้จะซื้อหนังสืออะไรหรอ”

“อยากได้เรื่อง ชีวิตที่ฝันกับเจ้าตูบผู้รู้คุณ น่ะ”

“เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้นะ”

พยัคฆ์ได้ไปหยิบหนังสือเรื่องที่องศาบอกมาให้

“อันนี้ใช่ป่ะ”

“ใช่ๆ”

“พี่พยัคฆ์เก่งจัง!!”

เด็กหนุ่มดีใจเพราะเด็กหนุ่มอยากได้หนังสือเล่นนี้มานานแล้วจึงกระโดดกอดชายหนุ่มคนนั้น เด็กหนุ่มได้เดินไปคิดตังและเดินออกไปจากร้านเพื่อกลับบ้าน ถึงระหว่างทางกลับบ้านจะมีแต่เสียงนินทาเขาก็พยายามไม่ฟัง ทั้งๆที่ข้างในอยากจะร้องออกมาให้ดังที่สุด

————————————————————

ร้องได้ร้องออกมาอย่าเก็บ ไว้คนเดียวแบบองศา หาทางออกในแบบของตัวเอง ไม่ใส่ใจเสียงรอบข้างที่ต่อว่าเรา เราแค่เป็นตัวของตัวเองไม่ต้องเดือดร้อนผู้อื่นแม้แต่น้อย แล้วทำไมเขาต้องมาต่อว่าเรา?

นี้ก็เวลาผ่านไปจนผมต้องไปเรียนที่โรงเรียนแล้ว ผมจะขึ้นม.2เลยย้ายมาเรียนที่นี่แทน

อยากรู้จังสังคมใหม่มันเป็นยังไง..

‘องศา\~’

พี่พยัคฆ์เดินเข้ามาที่หน้าบ้านผม

‘ว่าไงพี่’

‘วันนี้ไปเรียนกับพี่ป่าว\~’

‘ได้ครับแต่รอแปปน้า’

วันนี้ก็เป็นวันที่ผมรู้สึกดีมากเลยเพราะพี่พยัคฆ์ เขาไปส่งผมที่โรงเรียน

.

.

.

.

พอผมไปถึงโรงเรียนก็มีแต่คนมอง ผมยังไม่รู้เลยครับว่าเขามองผมทำไม แต่ดูไปดูมาพี่พยัคฆ์นี่ก็ฮิตในหมู่สาวๆเลยนะเนี่ย

‘ฮอตนะเราอ่ะ55’

ผมพูดกับพี่พยัคฆ์ไปอย่างนั้น

ซักพักพี่พยัคฆ์ก็ตอบกลับผมมาพร้อมยิ้มกวนๆ

‘ทำไม่ได้อย่างพี่ละสิ’

ความรู้สึกผมดันแปลกๆไปหลังจากที่เขาพูดคำนั้นออกมา ทำให้ใจผมเต้นแรงทันนีเลย

ผ่านไปครึ่งวันก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ผมได้เดินลงไปกินข้าวเที่ยงคนเดียวอีกแล้วมันเป็นการเริ่มต้นม.2ที่แย่มากๆเลย

แต่ก็ยังมีพี่พยัคฆ์คอยช่วยในเรื่องต่างๆที่ผมไม่กล้าทำ

(ชีวิตที่มีพี่เขาอยู่ด้วยนี่ก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย..)

พวกผู้หญิงเริ่มจะมองผมแปลกขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่เมื่อเช้า

ถึงจะมีเสียงซุบซิบที่ว่าผมในทางไม่ดีบ้างแต่มันกลับไม่มีผลกระทบอะไรเลย

‘วันนี้มีนักเรียนมาใหม่นะครับทุกคน’

ครูที่ปรึกษาพูดกับนักเรียนของตัวเอง

(ทำไงดี..)

มันเป็นวันแรกที่ผมมาโรงเรียนนี้ผมควรจะทำไงดี มันตื่นเต้นจนหัวใจจะทะลุออกมาอยู่แล้ว

ผมได้แต่นึกถึงคำพูดของพี่พยัคฆ์ที่คอยให้กำลังใจ

‘ฮึบ..’

ผมรวบรวมความกล้าและเดินเข้าไปในห้อง

‘นั่งข้างเมฆานะ’

‘ครับ’

ผมลองมองไปที่คนที่ครูบอก

นี่มันนักเลงชัดๆเลยนี่หว่า ผมต้องนั่งกลับนักเลงหรอเนี่ย..

‘หวัดดี..’

กว่าจะรวบรวมความกล้าทักไปได้..

‘อ่า.’

ผมรู้สึกเหมือนหน้าผมแตกดังกรึกเลย

จบกันคนที่คิดว่าจะเป็นเพื่อนกันได้..

.

.

.

พี่พยัคฆ์เห็นสีหน้าผมที่ไม่ค่อยดีก็เอ่ยถาม

‘ยังหาเพื่อนไม่ได้หรอ’

‘อืม..’

ผมตอบด้วยความผิดหวัง

‘เดี๋ยวก็หาได้เชื่อพี่สิ!!’

ผมตาลุกวาวเมื่อได้ยินคำพูดนั้น มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเลย

ชอบหรอ?

ก็ไม่นิ

ความรู้สึกที่ไม่มีจุดเริ่มต้นและสิ้นสุด

หลายเดือนผ่านไปที่ย้ายมาเรียนที่นี่

‘เฮ้ย’

มีเสียงที่อยู่ๆก็พูดขึ้นทำให้ผมต้องหัน

‘โดนเก็บมาเลี้ยงหรอว่ะ’

ผมฟังคำต่อว่านั้นแบบไม่รู้สึก แต่ภายในมันอยากจะสวนกลับไปซะเหลือเกิน

‘ตอบกูดิว่ะ’

‘ไอเด็กไม่มีพ่อแม่!!’

‘บ้านก็จน’

‘เพื่อนก็ไม่คบ’

‘ไม่ต้องเกิดมาหรอก’

‘กูผิดหวังแทนคนที่เก็บมึงมาเลี้ยงเลยว่ะ55’

อยู่ๆเขาก็ต่อยมาที่หน้าของผมอย่างไม่มีสาเหตุ เล่นเอาผมน้ำตาซึมเลยล่ะ

‘พวกมึงทำเหี้ยอะไรว่ะ!!’

เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วตะคอกใส่พวกที่รังแกผม

คนนั้นคือเมฆา ผมไม่รู้ว่าเขาคิดไงถึงมาช่วยผม ทั้งๆที่ตอนเจอกันแรกๆเขาแทบไม่สนใจผมเลย

‘เป็นไรไหมว่ะ’

‘ม..ไม่เป็นไร..’

‘วันนี้ไปกินข้าวกับกูไหม’

‘อืม..’

เขาชวนผมไปกินข้าว!! เป็นแรกเลยที่ชวนแบบนี้รู้สึกดีใจจัง

เขาพาผมมาหลังโรงเรียนตรงต้นไม้ใหญ่ เหมือเขารู้ว่าผมไม่เคยมา..

‘นั่งรอนี่แปปหนึ่งนะเดี๋ยวกูซื้อน้ำมาให้’

‘ได้..’

ผ่านไป10นาทีแล้วเขายังไม่มาเลย

จู่ๆเมฆาก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เหมือนโดนต่อยมา

พร้อมกับถือน้ำมา2ขวด

‘ไปมีเรื่องกับใครมาน่ะ!!’

‘ไม่ต้องยุ่ง..’

ผมอุตส่าห์เป็นห่วงแท้ๆ

‘บอกมา!!’

‘เรื่องของกู!!’

‘ตะคอกใส่เราทำไม..’

ณ วินาทีนั้นจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาโดยที่ผมไม่รู้ตัว

‘เฮ้ยๆ’

‘กูขอโทษ’

เขามองหน้าผมแล้วพูดอีกประโยคหนึ่ง

‘มากินข้าวกันดีกว่า อย่าไปสนใจเลย..’

‘อืม’

_______________________________________

การที่ครอบครัวไม่ได้เลี้ยงผมมาแล้วทำให้ผมกลายเป็นลูกบุญธรรม มันน่ารังเกียจขนานนั้นเลยหรอ ผมเป็นภาระให้คนอื่นหรอ ทำไมเขาต้องด่าว่าผมสมควรไปตาย?