...ฉันชื่อนามิ ฉันกำลังข้ามถนนไปซื้อข้าวกินตอนเย็นฉันไม่ทันระวังโดนรถชน ฉันตื่นขึ้นมาดันมาอยู่ในร่างของแม่นางเห๋อหยาง ลูกสาวคนที่2ของท่านแม่ทัพเห๋อปั๋ว ฉันกังวลมากเพราะร่างที่ฉันอยู่นี้คือร่างนางร้ายที่จะตายตอนจบ!! ฉันต้องหาวิธีอยู่รอดให้ได้!...

ฉันนั่งวางแผนที่จะให้มีชีวิตรอด ฉันจำเนื้อเรื่องได้แม่นยำเลย นิยายเรื่องนี้คือนิยายเรื่องโปรดน่ะสิ

นิยายเรื่ององค์ชายท่านหายไปไหน เนื้อเรื่องมีอยู่ว่า

ตระกูลเห๋อได้หมั้นหมายให้เห๋อจางหมั้นกับองค์ชาย3 แต่เห๋อหยางนั้นไม่ยอมจึงทำทุกวิธีทางเพื่อจะครอบครององค์ชาย3 เธอนั้นชอบองค์ชายเป็นอย่างมากเพราะตอนเด็กๆองค์ชาย3ได้ช่วยเหลือเห๋อหยางไว้ ทำให้เห๋อหยางตกหลุมรัก แต่เธอไม่รู้เลยว่าองค์ชาย3นั้นเกลียดชังเธอเป็นอย่างมาก เพราะเขารำคาญเธอ ตอนจบเห๋อหยางได้สละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยองค์ชาย3แต่เธอไม่รู้เลยว่านั่นคือแผนองค์ชาย3

ฉันนามิจะใช้ชีวิตแทนเธอเอง! แต่ก่อนอื่นต้องอย่าเข้าใกล้องค์ชาย3 ฉันมีเงินมากมายในนิยายฉันว่าจะใช้ชีวิตสงบๆไปวันๆ หึๆ นี่แหละแผนของฉัน

ตั้งแต่ตื่นมาจากเตียงยังไม่เคยเห็นหน้าจริงๆตัวเองเลย เห๋อหยางได้มองหากระจกจนเจอ เธอได้ตะลึงกับหน้าอันงดงาม ผมสีดำสลวยงดงาม แววตามีประกาย

"ว้าวนี่มันฉันจริงๆหรอเนี่ย สวยเกินไปแล้ว"ระหว่างที่เห๋อหยางกำลังส่องกระจก มีคนรับใช้ส่วนตัวชื่อ เล่อเล่อ เล่อเล่อเข้ามาอย่างหวาดกลัว เห๋อหยาง งงว่า สาวใช้คนนี้ทำไมท่าทีหวาดกลัวเช่นนี้

"นี่เธอชื่ออะไร ทำไมถึงกลัวตัวสั่นขนาดนี้ฉันยังไม่กินเธอเลยนะ" เห๋อหยางถามด้วยหน้าตาสดใสเป็นมิตร จนสาวใช้ถึงกับอึ้ง

"ดิฉันชื่อ เล่อเล่อ เจ้าค่ะ" สาวใช้พูดรอบกับอย่างเสียงสั่นๆ

"เล่อเล่อไม่ต้องกลัวฉันหรอกนะ เธอน่ะช่วยเปลี่ยนชุดให้ฉันตอนนี้เลย"

"ค่ะ นายหญิง" เล่อเล่อลดความกลัวเห๋อหยางลงแล้วเธอนั้นยิ้มแย้ม เล่อเล่อเปลี่ยนชุดให้ฉันอย่างชำนาญ

ที่ฉันเปลี่ยนชุดเพราะว่า จะไปขอท่านพ่อ ออกจากจวนนี้ไงล่ะ ฮ่าๆ เห๋อหยางหัวเราะในใจ

เห๋อหยางแต่งตัวงดงามผมสลวยหอมหวาน เห๋อหยางเข้าพบท่านพ่อ

"เห๋อหยางทำความเคารพท่านพ่อค่ะ" เห๋อหยางพูดอย่างมั่นใจแววตาเยือกเย็น

"ว่ายังไง"ท่านพ่อพูดเสียงแข็ง

"ลูกจะขอออกไปใช้ขีวิตนอกจวนค่ะ"

"ทำไม!"ท่านพ่อตกใจที่ได้ยินแบบนั้น

"ลูกไม่อยากอยู่จวนนี้แล้ว ฝากบอกองค์ชาย3ด้วยว่าข้าไปแล้วไม่เป็นตัวน่ารำคาญแล้ว"

"ได้ถ้าเจ้าต้องการก็ไป ถ้าต้องการเงินทองก็ไปหาเองด้วย!" ท่านพ่อพูดอย่างแข็งทื่อ

"ขอบพระคุณเจ้าค่ะ"

ท่านพ่อคิดในใจว่า เรียกร้องความสนใจไปทำไม เดี๋ยวก็กลับมาจวน

แต่เห๋อหยางตั้งใจว่าจะออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเอง

เห๋อหยางกลับมาจวนตนเอง และเก็บของ ยังดีที่เห๋อหยางมีเงินมากมายที่สามารถใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ที่เห๋อหยางร่างก่อนหาเงินได้เพราะเธอนั้นมีธุรกิจขายยาสมุนไหรแต่ดันไปหลงรักองชายค์3ทำให้ธุรกิจไม่เป็นอันทำต่อ ฉัน!จะทำธุรกิจนี้ขึ้นมาอีกครั้งชาติก่อนฉันก็เคยเรียนยาสมุนไพรมามากเหมือนกัน!

เล่อเล่อมาเห็นตกใจคิดว่าเห๋อหยางโดนไล่ออกจากจวน เธอนั่นรีบเข้าไปปลอบโยนเห๋อหยาง

"ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ เล่อเล่อจะคอยอยู่เคียงข้างนายหญิง"

"ห๊ะ เข้าใจอะไรผิดหรือเล่อเล่อ ข้าไม่ได้น่าสงสารนะข้าขอออกไปใช้ชีวิตนอกจวน"เห๋อหยางพูดอย่างยิ้มแย้ม

"เจ้าคะ?"เล่อเล่องงที่นายหญิงถึงออกจากจวน

"เล่อเล่อเจ้าไม่ต้องงงหรอกว่าแต่เจ้าไม่ต้องเรียกข้าว่านายหญิงเลยมันดูแก่อ่ะเจ้าเรียกข้าว่า พี่หยางๆ ได้นะไม่ต้องกลัวข้าอนุญาต"

"เจ้าค่ะ ให้เล่อเล่อไปด้วยได้มั้ยคะ พะ..พี่หยางๆ"

"ได้สิ เห็นมั้ยพูดชื่อข้าได้แล้ว"เห๋อหยางพูดอย่างขำขันเป็นกันเองจนท่าทีที่เล่อเล่อหวาดกลัวตอนแรกหายไปแล้ว

"ฉันขอเก็บของก่อนนะ เธอก็ไปเก็บด้วยสิ"เห๋อหยางพูด

"เจ้าค่ะ!"เล่อเล่อขานรับอย่างดีใจ

เวลาผ่านไป 1 ชั่วยาม

"เล่อเล่อไปกันเถอะ!"เห๋อหยางพูดอย่างตื่นเต้น

"เจ้าค่ะ"

"ที่พักอาศัยเราคือที่ไหนหรอเจ้าคะ"เล่อเล่อถามอย่างสงสัย

"ตามข้ามาเลย"เห๋อหยางไม่บอกเตรียมเซอร์ไพร์

"เจ้าค่ะ....."

"พี่หยางๆ พวกเราเดินมาไกลแล้วนะ"เล่อเล่อพูดอย่างหอบเหนื่อย

"ใกล้ถึงแล้วล่ะ ข้างหน้านี่แหละ"เห๋อหยางพูดอย่างมั่นใจ

ทั้งสองคนเดินอย่างขันแข็งจนมาถึงจวน จวนนี้เป็นจวนที่เห๋อหยางเคยแอบสร้างไว้เป็นเรือนหอขององค์ชาย3กับเห๋อหยางร่างก่อน ฉันจะมาอาศัยเป็นที่อยู่เองแล้วจวนนี่ก็สวยมากด้วยมีพื้นที่กว้างขวางมาก

"พี่หยางมีจวนใหญ่ขนาดนี้เลยหรอคะ"เล่อเล่อถาม

"ใช่ จวนนี้มันสวยมาก แม้มันจะมีฝุ่นเรามาช่วยกันทำความสะอาดกันเถอะ!"เห๋อหยางพูด

ทั้งสองคนช่วยกันทำความสะอาดจวนสะอาดสวยกว่าเดิมอีก ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว ทั้งสองพากันนอนห้องใครห้องมัน

แต่เห๋อหยางไม่ง่วงเลย เธอเลยว่าจะไปเดินเล่นสักหน่อย เห๋อหยางเดินออกจากจวนอย่างเบาๆ เธอเดินเล่นเพลินจนไปเห็นผู้ชายสวมหน้ากากคนหนึ่งกำลังนั่งบาดเจ็บอยู่ เขาใส่หน้ากากครึ่งหน้าทำให้ฉันไม่รู้ว่าเขาคือใคร?เธอเห็นคนบาดเจ็บเลยอดใจเข้าไปช่วยไม่ได้

"ให้ฉันช่วยมั้ยคะ"เห๋อหยางพูด

ชายอยู่ตรงหน้าเหมือนไม่มีแรงแม้แต่จะพูด ฉันจึงทนไม่ไหวไปช่วยเขา

"ให้ฉันช่วยเถอะ สภาพนายดูไม่ได้เลย"เห๋อหยางพูด

"อืม แผลนายโดนดาบฟันมาแน่ๆเดี๋ยวฉันทำแผลให้"

เห๋อหยางทำแผลเสร็จก็เดินออกไป แต่เธอนั้นทำหยกประจำตัวตกอยู่บริเวณชายผู้นั้นอยู่

เช้าวันต่อมา

"เล่อเล่อตื่นๆ วันนี้พวกเราไปเที่ยวกัน ตื่นๆ"เห๋อหยางเดินเข้ามาปลุก

"เจ้าค่ะ"เล่อเล่อตอบรับ

"ไปเที่ยวไหนหรอคะ"เล่อเล่อถาม

"ไปเทศกาลในวังหลวงกัน!"เห๋อหยางตอบไปตื่นเต้นไป

"งานจัดตอนกลางคืนนี่คะ ตอนนี้เช้าตรู่เลยนะคะ"เล่อเล่อตอบกลับ

"ระหว่างเดินทางพวกเราก็แวะเที่ยวที่อื่นด้วยไง!"เห๋อหยางตอบ

"เจ้าค่ะ"เล่อเล่อตอบกลับ

"เอาล่ะไปเที่ยวกัน"เห๋อหยางกับเล่อเล่อพูดพร้อมกัน

ทั้งสองคนเดินทางจนมาลงจอดพักที่ตลาดใกล้วัง

"เล่อเล่อพวกเราไปเดินเล่นที่ตลาดกันเถอะ ข้าหิวแล้วด้วย"เห๋อหยางพูด

"เจ้าค่ะ"เล่อเล่อตอบ

ทั้งสองเดินกันทั่วตลาดหาของกินจนมาหยุดอยู่ร้านนึง นั่นคือร้านประมูลของขาย เห๋อหยางพรุ่งตรงไปที่ร้านนั้นเพราะเธอจะขายหยกประจำตัวของเธอ เธอไม่อยากเป็นคนของตระกูลเห๋อแล้ว พอเข้าไปถึงร้านเธอหาหยกประจำตัวเธอไม่เจอเธอรีบพาเล่อเล่อออกจากร้านมาเพราะจะไปหาหยก เธองงว่าหยกหายไปไหน จนนึกขึ้นได้ว่าเธอทำตกที่บริเวณชายคนที่ใส่หน้ากากอยู่ เห๋อหยางหาวิธีจะเอาหยกคืนมาให้ได้