“อย่ามาใกล้ผมเลยครับ…เดี๋ยวจะอายุสั้นเอานะครับ” นั่นคือประโยคแรกที่เขาได้เข้ามาพูดหน้าชั้นเรียน เขามีปีกสยายสีขาวสะอาดสวมชุดสูทและมีผมสีแดงน้ำตาลอย่างกะผู้หญิง เขาเป็น เด็กผู้ชาย ที่อาจารย์ไอซาวะพากลับมาด้วย

‘เหมือนลูกแมว’ นั่นคือความคิดของห้องเอที่เห็นเขาในครั้งแรก

“ต่อจากนี้หมอนี้จะมาเรียนกับเรา แนะนำตัวและอัตลักษณ์ของตนเองซะ”

“ผมไม่มีชื่อ…จะเรียกอะไรก็ได้ อัตลักษณ์สร้างอาวุธ ส่วนปีกข้างหลัง..อ้อ ผมเป็นปีศาจเทวดาน่ะ” มันก็เหมือนคำโกหก..ที่เป็นความจริงนั่นแหละ เรื่องนี้ไม่มีใครเชื่อเรื่องพวกนี้หรอก แต่มีแค่คนเดียวเท่านั้นที่เชื่อเรื่องนี้

อาคุมะ เทนชิ [เพื่อนห้องเอเป็นคนตั้งให้]

อัตลักษณ์ : -

พลัง , ความสามารถ : สามารถดูดอายุไขของมนุษย์มาทำเป็นอาวุธได้

อธิบายเพิ่มเติม

ถ้าเขานั้นสามารถแตะตัวของมนุษย์และดูดอายุขัยของคนคนนั้นมาสร้างเป็นอายุตามอายุไขที่ได้รับ และความรุนแรงของอาวุธนั้นก็รุนแรงต่างกันอีกด้วย เขาไม่สามารถยับยั้งการดูดกลืนอายุไขของผู้อื่นได้ แต่ยังไงซะเรื่องนี้ก็มีแค่ไอซาวะซังและผอ.โรงเรียนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้

สิ่งที่ชอบ : ไอศกรีม , การนอน , ไม่ได้ไปเรียน

“อย่าเข้าใกล้ผมเลยครับ…อีกอย่างอย่ามาเตะตัวผมเลยมันไม่ปลอดภัยกับคุณหรอกนะ”

“ผมเป็นปีศาจเทวดาน่ะ ไม่มีชื่อหรอกอยากเรียกอะไรก็เรียกเถอะ…ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นสักหน่อย”

“แค่อยากช่วยต้องมีเหตุุผลอื่นด้วยเหรอ?”

****ลงในสามอแปนะคะ เด็กดี รี๊ดไรท์และจอยค่าาาา ฝึกเขียนจอยอยู่นะคะ เราใช้ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่แฮะๆ

TW. มีเนื้อหาของการฆ่าฟันและเลือด , เพศ , ความเชื่อและศาสนา , เรื่องของความรุนแรงภายในครอบครัวค่ะ

ขอให้นักอ่านอ่านนิยายของนังไรท์ด้วยนะคะ

คือแบบ...ไรท์คือคนเดียวกับที่เขียนในเด็กดีและRAWนะคะ สามารถหาอ่านได้ทั้งสองแอพเลย ไม่เล่นแอพนี้นาน

ไม่สัญญาอะไรทั้งสิ้น เขียนจบไม่จบไม่รู้ ขอบคุณค่าา อย่าลืมไปกดติดตามนทั้งสองแอพข้างต้นด้วยเด้ออออ

...บทที่1...

...การช่วยเหลือ...

‘ปีศาจเทวดา’ นั่นคือชื่อเรียกอย่างเป็นทางการที่คอยเรียกเขา วันนี้เขาได้ออกมาล่าตะเวนตามที่มาคิมะบอกเพราะเธอนั้นบอกปีศาจนั้นมักจะออกมาทำร้ายคนบริสุทธิ์ก่อนจะฆ่าและกินเข้าไปทั้งตัว ด้วยเหตุนี้เองปีศาจเทวดาจึงต้องถ่อมาถึงที่เมืองโตเกียวอันยิ่งใหญ่ที่มักจะเกิดเหตุการณ์อย่างว่าอยู่บ่อย

เขาอยากออกจากบ้านตายแหละ

“ทำไมมาคิมะซังต้องให้ผมมาที่นี่ด้วย ไม่ได้อยากมาสักนิดอยากนอนอยู่บ้านจะตายไป…” ตอนนี้เขาต้องการอะไรสักอย่างรองท้องก่อนจะเป็นลมล้มพับลงไปแล้วล่ะ ดีที่แถวๆ นี้มีร้านไอศกรีมอยู่ด้วยรอดตายแล้วล่ะ… “เอาไอศกรีมสองโคนครับ”

“รับเป็นรสอะไรดีคะ”

“ทุกอย่างที่มีครับ” ไม่นานไอศหรีมสองโคนก็ถูกยื่นมาให้เขา ปีศาจเทวดารับมาอย่างบันจงก่อนจะทานมันเข้าไปทั้งหมด วันนี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากการที่มีคนปล้นกันนั่นไม่ใช่หน้าที่ของเขาที่จะทำมัน ปีศาจเทวดาเลยไม่ได้เข้าไปยุ่งกับมันเลยสักนิด เรียกได้ว่ามันคือภาระที่เขาไม่ควรจะได้รับเลยล่ะ

“อ๊ะ!!! หลุมอะไรกันเนี่ย” ร่างกายอันบอบบางร่างเล็กนั้นตกหลุม (เหว) ลงไปอย่างไม่ทันได้ระวังเขากางปีกออกอย่างอัตโนมัติเพื่อไม่ให้ร่างกายได้รับบาดเจ็บ แต่…รู้ตัวอีกทีก็ถูกล้อมไปด้วยคนที่ไม่รู้จักเอาซะแล้วสิ นี่เขาควรทำยังไงดีล่ะ? ช่วยหรือไม่ช่วยดีนะ

“ถอยไป!” ชายที่สภาพสะบักสะบอมร้องเรียกเสียงดัง ปล่อยให้เขายืนงงอยู่พักใหญ่ๆ ปีศาจเทวดาตกลงช่วยเขาเพราะไม่ได้อยากเห็นคนต้องตายในตอนนี้ ชายร่างเล็กเดินไปหาเหล่าวิลเลินก่อนจะแตะตัวพวกนั้นเบาๆ ทำให้ร่างกายของอีกฝ่ายน็อกและล้มลงไป นี่เป็นการสูบพลังชีวิตอย่างหนึ่ง เขาทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ และหลบหลีกการโจมตีหลายๆ อย่างอีกด้วย

“เจ้าสิ่งนั่นเรียกว่าอะไรนะ…ตัวใหญ่ชะมัด เรียกว่าปีศาจได้หรือเปล่า” ขณะที่พึมพำกับตัวเองอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงร้องของผู้ชายผมสีซีดคาดว่าน่าจะเป็นคนที่ทำให้เรื่องราวพวกนี้เกิดขึ้นอีกด้วย ไม่รอช้าเจ้ายักษ์ใหญ่ที่เขาพึมพำก็พุ่งเข้ามาหวังจะทำร้าย

อายุขัยแค่นี้น่าจะพอแฮะ

เขาสร้างดาบสีขาวออกมาก่อนจะตัดร่างมหึมาให้ขาดเป็นสองท่อน อย่างใดนั้นมันก็ไม่ได้ตาย มันสามารถฟื้นฟูตนเองได้แต่ช้ามากเขาจึงทำการฟันไปอีกรอบ “ยังไม่ตายอีกเหรอ? ยุ่งยากชะมัด” ตอนแรกเขาเองก็นึกว่าจะเป็นปีศาจปกติซะอีกแต่พอมองหน้าตาดีๆ แล้วก็ยังมีเค้าโครงของมนุษย์อยู่บ้าง ไมแน่การสูบเอาอายุขัยทั้งหมดออกไปหน้าจะทางเลือกที่ดีไม่น้อยเลยล่ะ

แต่จะเอายังกับการเคลื่อนไหวของมันดีล่ะ? ยิ่งขี้เกียจอยู่ด้วย

“เจ้าโนมุมันสามารถรับแรงกระแทกได้ครับ!” เด็กชายที่ซุ่มมองอยู่นั้นตะโกนออกมาอย่างไม่เกรงกลัว ชายผมสีซีดมีมืออยู่บนใบหน้านั้นหันไปมองอย่างสนอกสนใจ เมื่อเขาได้รู้ความสามารถของมันแล้วก็น่าไม่มีปัญหาในการหลบการโจมตีแล้วล่ะ ปีศาจเทวดาหาวอย่างเหนื่อยหน่ายใจก่อนจะสร้างดาบสีขาวนวลออกมาอีกอัน

“ฉันจะเป็นฮีโร่เท่ๆ เหมือนกันนะ” ก่อนจะพุ่งตัวไปตัดหัวและขาดครึ่งไป ถ้าเกิดว่ารับแรงกระแทกได้…มันจะต้องมีลิมิทอยู่แหละ แต่ว่าตอนนี้อายุขันของเขามีไม่เพียงพอน่ะสิส่วนศพพวกนี้เองก็ไม่เหลืออะไรสักนิด..ลำบากจังแฮะ อยากนอนแล้วนะ เมื่อหันกลับไปมองเด็กชายผมสีเขียวที่ทำตาเหมือนไร้ความหวังมันก็เหมือนปลุกพลังในตัวของเขาขึ้นมาซะอย่างนั้น

ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วยนะ

ในเมื่อเขาเองก็เป็นปีศาจเจ้าโนมุเองก็ไม่ต่างจากปีศาจเหมือนกันนั่นแหละ ถ้าสับให้แหลกๆ แล้วกินข้าวไปจะได้ใช่ไหมน? กระเพาะของเขานั้นสามารถย่อยสลายเนื้อของปีศาจและมนุษย์ได้แต่เขาไม่ทานพวกนั้นหรอกนะ…มันน่ารังเกลียดจะตาย แค่เอากระเพราะของตนเองไว้รองรับอาหารจานโปรดและไอศกรีมก็พอแล้วล่ะ

ร่างกายของโนมุแหลกเป็นชิ้นเล็กๆ สีหน้าปลาตายประดับประดาอยู่บนหน้าของปีศาจเทวดานี่เขาตกลงยังไงกันแน่นะที่จะต้องกินมันเข้าไปน่ะ เขาค่อยๆ หยิบเนื้อนั้นเข้าปากช้าๆ ก่อนจะกลืนมันลงไป สีหน้าของคนที่เห็นเหตุการณ์นั้นตกตะลึงกันไปสักพัก “แหวะ อยากอ้วกชะมัด”

“ตอนนี้ก็ถึงตานายแล้วนะ..เจ้าหน้ากากมือ” เขาชี้ดาบไปทางคนที่อยู่ชายคนนั้นเห็นท่าว่าจะไม่ดีเลยทำให้เขาต้องเรียกเงาดำที่มีรูปร่างคล้ายคนและเปิดประตูวาร์ปแถมยังปล่อยเจ้าโนมุออกมาอีก แปลว่าเขาจะต้องกินมันอีกแล้วเหรอ?

“อย่าทิ้งเจ้านี้มาเป็นภาระให้ผมสิครับ! ผมไม่ได้อยากกินเจ้าตัวประหลา–” ปีศาจเทวดากระโดดหลบความแรงที่พุ่งทะยานออกมา ก่อนจะบินอยู่บนอากาศเป็นเวลานานถ้าปล่อยเอาไว้ดูท่านักเรียนจะต้องเป็นอันตรายด้วยสิ “นี้นายน่ะช่วยเอาผู้ชายคนนั้นออกไปได้ไหม มันเกะกะนะผมสู้ได้ไม่เต็มที่”

“คุณคือ…ใครครับ” เด็กชายผมแดงเอ่ยถาม “แค่คนที่ผ่านมาแถวนี้น่ะ…ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาที่นี่ได้ยังไงเดี๋ยวจะอธิบายอีกทีนะ แต่ตอนนี้ถ้ายังไม่อยากตายก็ออกไปให้ห่างจากตรงนี้ก่อนเถอะนะ” พวกเขาตบปากรับคำก่อนจะหอบร่างของอาจารย์ประจำชั้นของตนเองออกไปให้ห่างจากที่นี่โดยด่วน

ผมคง…ต้องกินมันอีกแล้วสินะ ไม่น่าเลยชีวิต (นั่งน้ำตาซึม)

เขาทำเหมือนเดิมทุกอย่างแต่เหมือนเจ้านั้นยังจะไม่จากไปดีน่ะสิ “มีตัวขัดขวางจนได้…อ๊ะ จริงสิมาหักความภาคภูมิใจในฐานะสัญลักษณ์แห่งสัจติภาพกันหน่อยปล้วค่อยกลับกันเถอะ” ชายคนนั้นหันหน้ามาหาทางเด็กทั้งสามที่ซุ่มอยู่ตรงน้ำ

กะจะฆ่าเด็กคนนั้นงั้นเหรอ? …

ร่างกายของเขานั้นเร็วจนไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเด็กทั้งสามผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มนั้นถูกหมายหัวเอาไว้เสียแล้ว ภาพในหัวของมิโดริยะ อิซึคุนั้นฉายภาพแขนของอาจารย์ประจำชั้นขึ้นมาทันที ร่างกายของเพื่อนสาวกำลังจะสลายไป!

“ชิ เท่จริงๆ เลยนะ อีเรเซอร์ เฮด” คนคนนั้นพยายามจะใช้พลังของตนเองในการปกป้องนักเรียนอีกครั้ง ปีศาจเทวดานั้นถอดเสื้อคลุมออกฝากเอาไว้กับเด็กชายผมแดงคนนั้นก่อนจะเข้าไปเตะเจ้านั้นให้ออกห่างจากนักเรียนทันที

“ออกไปจากตรงนี้เถอะ เจ้านั้นอันตรายนะ” เขาว่าเด็กทั้งสองรีบวิ่งออกไปทันที ไมต้องห่วงเรื่องเจ้ายักษ์นั้นหรอกเขา (น่าจะ) รับมือไหวนะ เขามองเจ้าของร่างที่ปลิวไปไม่ไกลนัก

“ถ้าเกิดจะทำร้ายคนบริสุทธิ์ล่ะก็วันนี้พวกนายคงทำไม่ได้หรอกนะ หาว...ผมเองก็ไม่ได้อยากจะช่วยนักหรอกจู่ๆ ก็มาที่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้แฮะ น่าเบื่อสุดๆ” เขาบ่นออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจปากของเขามันไปเองน่ะสิ ปีศาจเทวดานั้นจัดการเจ้าโนมุอีกตัวก่อนจะเข้าไปจัดการหัวโจกของแก๊งนี้ทันที

เคร้ง!

“ถ้าเกิดฆ่าคนคนนี้...คนเองอาจจะไม่ได้กลับก็ได้นะครับ”

“!”

“นายรู้—”

แสงสีดำคลุมร่างกายของคนที่เขาเตะออกไปและพวกนั้นก็ได้หายไปแล้ว เด็กหนุ่มเกาหัวแกรกๆ กะจะไปก็ไปกะจะมาก็มาเขานี่งงกับตรรกะของพวกเขาจริงๆ ปีศาจเทวดาเดินมาหากลุ่มนักเรียนที่มีท่าทางระแวงและหวาดกลัวเหมือนว่าทุกคนกำลังกลัวเขาอยู่น่ะสิ

ปั้งงง!

เสียงประตูถูกเปิดออกกลุ่มคนที่เรียกว่าโปรฮีโร่นั้นเข้ามาเพื่อจัดการสถานการณ์ทันที แต่ทุกอย่างนั้นถูกจัดการเสร็จสิ้นหมดแล้วน่ะสิ...แบบนี้พวกเขาก็หมดประโยชน์แล้วล่ะ “เอ่อคุณคือ...”

“อยู่ๆ ผมก็โผล่มาอยู่ที่นี่แล้วส่วนเรื่องทุกอย่างผมเองก็เป็นคนช่วยนิดหน่อยส่วนที่เหลือนักเรียนพวกนั้นทำทั้งหมดเลยครับ” เขากล่าวพร้อมหาวนอนถ้าหลับได้หลับไปนานแล้ว ปีศาจเทวดาเดินไปหานักเรียนกลุ่มนั้นและเหมือนจะเศร้าและกลัวเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ ส่วนคนที่เหมือนอาจารย์ประจำชั้นนั้นก็สภาพล่อแล่ใกล้ตายแล้วเหมือนกัน

“นี่คนน่ะเป็นใครเหรอครับ..เอ่อขอบคุณที่ช่วยพวกเราเอาไว้นะครับ” เด็กชายผมเขียวเดินเข้ามาหาเขา เขาพยักหน้าโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้นแค่คิดว่าที่นี่ใหญ่มากเลยล่ะ

“แล้วทำไมพวกนายถึงมาอยู่ที่อันตรายแบบนี้ล่ะ ไม่กลัวตายกันเหรอ?”

“เอ่อวันนี้พวกเราจะต้องมาที่นี่เพื่อนเรียนน่ะครับแล้วก็เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นมาน่ะครับ”

“อ๋อ...เหรอ?” เด็กชายยื่นมือมาเพื่อจับตัวของเขา ปีศาจเทวดามองมือนั้นอย่างเรียบเฉยและเมินหน้าหนีทันที

เขาไม่ได้อยากได้อายุของเด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่หรอกนะ

‘ผมทำอะไรผิดครับเนี่ย’

“ผมชื่อมิโดริยะ อิซึคุครับ”

“อืม”

“โฮ่ยไอ้ตุ๊ดนี้อยากตายหรือไงวะ!? อยากเท่มากหรือไง..เจ้านั่นน่ะฉันจัดการเองได้” มีคนประหลาดเพื่มมาอีกคนแล้วแฮะ เขาไม่พอใจที่ปีศาจเทวดานั้นแย่งซีนตัวเด่นของเขาออกไป มิโดรยะที่อยู่ข้างๆ ได้แต่ยิ้มแหยๆ เพราะความเหนื่อยหน่ายพฤติกรรมของเพื่อนของเขานั้นไม่ค่อยดีนักเท่าไหร่

“คะ..คัตจังใจเย็นๆ ก่อนนะครับเอ่อคุณ...” เข้าเว้นช้องว่างเอาไว้กะให้อีกฝ่ายบอกชื่อ “ฉันไม่มีชื่อหรอก แต่เรียกว่าปีศาจเทวดาก็ได้นะ”

“ครับ คุณปีศาจเทวดาก็แค่เข้ามาช่วยพวกเราก็เท่านั้นนะครับ”

“หยุดพูดเลยไอ้เดกุ! ชิ”

‘ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่างนะ? แล้วผิดอะไรอ่ะ...แต่ว่าอยากทานไอศกรีมจังเลยนะ’

“นี่มิโดริยะแถวนี้มีร้านไอศกรีมไหมอ่ะ รู้สึอยากกินนิดหน่อยน่ะ”

เพิ่งผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาแท้ๆ แต่สามารถหาของกินได้เหรอเนี่ย นักเรียนฮีโร่ที่จ้องมองอยู่ห่างๆ นั้นคิดเป็นเสียงเดียวกันเลยว่าผู้ชายคนนี้ต้องผ่านเหตุการณ์เหมือนครั้งนี้มานับไม่ถ้วนแล้ว แววตาของเขาเป็นแววตาที่น่าเบื่อและง่วงนอนตลอดเวลาและไม่ได้มีท่าทางตื่นเต้นกับการฆ่าครั้งนี้เลยสักนิด

“ไม่รู้ครับ...”

“เหรอ เดี๋ยวฉันไปหาเองก็ได้”

“เดี๋ยว! เด็กน้อยเธอชื่ออะไรงั้นเหรอ” ผู้ชายกล้ามโตที่หลายคนมักจะเรียกเขาว่า ‘ออลไมท์’ นั้นเดินเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็วก็บอกไปแล้วว่าเขาไม่มีชื่อนี่นา “ผมไม่มีชื่อหรอก เรียกผมว่าปีศาจเทวดาก็ได้ครับ...ตอนนี้ผมไม่อยากกินของหวานมากกว่านะครับ”

“คือฉันอยากถามเรื่องสำคัญกับเธอนิดหน่อย แต่ตอนนี้เธอจะต้องไปสถานีตำรวจก่อนเพื่อสอบปากคำ เอ่อฉันกำลังจะบอกว่าเธออาจจะเป็นผู้ต้องสงสัยของที่อาจจะปลอมตัวมาก็ได้...เธออาจจะเป็นฝั่งของวิลเลินน่ะ”

“ไม่มีปัญหาครับ แต่ก่อนอื่นอย่าเอาอะไรแหลมๆ มาทิ่มคอของผมได้ไหมครับ” เมือหันหลังไปฮีโร่คนหนึ่งกำลังใช้อาวุธของตนเองทิ่มที่คอของอยู่ ปีศาจเทวดาถูกจับตัวไว้แต่ฮีโร่คนนั้นน่าจะดวงซวยไม่น้อยเลยล่ะ เด็กขายผมสีแดงชาติเข้มนั้นโน้มหน้าเข้าไปใกล้ไปหูของฮีโร่คนนั้น

“อายุของคุณจะสั้นลงนะครับ กรุณาอย่าแตะตัวผมเลย และอย่าเอา...เรื่องนี้ไปบอกใครนะครับ” การกระซิบครั้งนี้นั้นทำให้เขาผวาไปสักพักก่อนจะปล่อยมือออกจากบ่าของเด็กชายทันที “ขอเชิญคุณไปสอบปากคำที่สถานีตำรวจด้วยนะครับ” ฮีโร่คนนั้นก้มหัวและเดินนำทางเขาไปเรื่อยๆ จนมาถึงสถานีตำรวจที่อยู่ไม่ไกลนัก ไม่มีใครอยากเข้ามาแตะตัวของเขาหรอกเพราะได้ขู่ (แต่มันคือเรื่องจริง) ในห้องนั้นมีตำรวจและฮีโร่อยู่เล็กน้อย

“งั้นขอถามคำถามแรกเลยนะครับ คุณมาจากที่ไหน”

“โตเกียว กำลังตรวจสอบเรื่องปีศาจน่ะ”

“ปีศาจ? วิลเลินงั้นเหรอ?”

“ประมาณนั้นมั้งครับ”

“แล้วชื่ออะไร มีอัตลักษณ์อะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีชื่อ..จะเรียกว่าปีศาจเทวดาก็ได้ครับ ส่วนเรื่องอัตลักษณ์...มันคืออะไรเหรอครับ” ตำรวจพากันเอามือก่ายหน้าผากเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกเขาถามอยู่คืออะไร “อัตลักษณืก็เหมือนกับพลังพิเศษที่80%เป็นโลกจะมีส่วนอีก20%จะไม่มีพลังนี้หรอก แล้วนายล่ะ”

“..สร้างอาวุธ”

“หืม ช่วยอธิบายได้ไหมวิธีสร้างมันทำยังไง” เขานิ่งเงียบสักพัก “ไม่เป็นไร ถ้าไม่รู้น่ะ ก็...ทำไมถึงช่วยเด็กพวกนั้นเอาไวล่ะ” เด็กชายหน้าหวานขมวดคิ้วก่อนจะตอบคำถามไป “แค่อยากช่วยต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ” เขาไม่ใช่ฮีโร่และแทบจะไม่เหมือนฮีโร่เลยสักนิดแค่อยากช่วยมันจำเป็นจะต้องมีเหตุผลจริงๆ เหรอ? หรือเป็นเพราะเห็นแววตาของเด็กพวกนั้นเลยคิดอยากจะช่วยขึ้นมา เขาเองก็ไม่เข้าใจตนเองเหมือนกัน...

‘เราทำไปเพื่ออะไรกันนะ’

ด้วยนิสัยแบบนี้จึงไม่สามารถคาดเดาได้จริงๆ เลยว่าเขาต้องการทำยังไง...

“ครับ งั้นผมจะทำเอกสารยืนยันการมีตัวตนให้นะครับ เอ่อ...งั้นผมอยากให้คุณมีชื่อพอจะตั้งชื่อได้ไหมครับ”

“งั้นถ้าผมมีชื่อเมื่อไหร่จะมาหานะครับ สำหรับวันนี้ไปก่อนนะครับ” ว่าแต่...เขายังไม่มีบ้านเลยนี่นาจะหาจากไหนกันนะ แถมเงินยังเหลือแค่นิดหน่อยเอง ปีศาจเทวดาถอนหายใจออกมาอย่าเหนื่อยหน่ายตอนนี้เขาง่วงและหิวมากอีกด้วย เด็กชายทุบมือเหมือนนึกเรื่องดีๆ (?) ออก

“ถ้าเกิดว่าพวกวิลเลินเป็นสิ่งที่ไม่ดีงั้นก็แค่เรียกค่าไถ่ก็เท่านั้นเอง ง่ายชะมัด” ซอยมืดๆ น่าจะมีพวกที่ว่าอยู่เยอะเด็กชายเดินเข้าไปเรื่อยๆ ไม่รู้หรอกว่าจะมีพวกไหนมาแตะตัวหรือเปล่า แต่เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเขาไม่ตายเพราะถูกแตะตัวหรอก แต่พวกนั้นต่างหากที่จะตายน่ะ

“วันนี้มีเด็กหลงเข้ามาด้วยแฮะ ว่าไงน้อยสาวมาเดินที่เปลี่ยวแบบนี้ต้องการอะไรคะ” ผู้ชายตัวสูงเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะใช้มืออันหน้าขยะแขยงของตนเองจับผมสีสวย คนข้างหลังเดินเข้ามากอดคอคนตัวเล็กแต่สิ่งที่มันได้กลับมาก็คือการถูกพลังชีวิตไปน่ะสิ “ไม่ปล่อยมือจะตายเอานะ” คำขู่นั่นพวกมันไม่ได้เกรงกลัวแถมยังแสยะยิ้มแบบเจ้าเล่ห์

“เห้ย!!! เจ้านั้นมันล้มลงไปแล้ว รีบช่วยสิวะ”

“เท่านี้ก็น่าจะพอ..” เขาพึมพำกับตนเองสักเล็กน้อย อายุขัย5ปีของพวกเขานั้นทำให้ปีศาจเทวดาสร้างดาบสีขาวออกเขาฟันไปร่างของชายสีห้าคนที่รุมล้อมเอาไว้ถึงจะมีเลือดออกแต่บาดแผลนั้นไม่มีหรอก ดาบที่เขาใช้ไม่ทิ้งบาดแผลและร่องรอยเอาไว้เป็นที่ต้องสงสัยหรอกนะ เขาก้มเก็บกระเป๋าตังค์ของพวกนั้นโดยไม่สนเลยว่าพวกเขาจะเป็นตายร้ายดียังไง สิ่งชั่วร้ายต้องถูกกำจัด

...

..

.

ไหนๆ ก็ได้บ้านหลังนี้มาทั้งทีก็ขออยากจะขอพักสักหน่อยดีกว่า ชายร่างเล็กคลืบคลานไปที่เตียงในทันทีเขาไม่สนหรอกว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นขอแค่ไม่วุ่นวายก็พอ...ถึงแม้ความรู้สึกว่าจะบอกพรุ่งนี้จะมีเรื่องวุ่นวายอยู่ทักวันก็ตามที...เขาเลือกที่หลับตาลงและนอนหลับพักผ่อนหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยกับการต่อสู้เมื่อกลางวัน

ไม่นานนักร่างบางก็หลับไหลไป บ้าของเขาอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากสถานีตำรวจนักเพราะไม่อยากลงมือจัดการวิลเลินเองเลยอยากให้คุณตำรวจจัดการมากกว่า อีกอย่างคุณตำรวจเองก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้ใช้พลังในที่สาธารณะน่ะ กฎก็คือกฎเขาไม่อยากแหกกฎหรอกนะ

อันที่จริงก็แค่ขี้เกียจบวกกับการไม่อยากใช้พลังของตนเองก็เท่านั้น

“สวัสดีครับผมมาหาคนที่บาดเจ็บสาหัสจากการโมตีของวิลเลินน่ะครับ ผมเป็นญาติของเขาน่ะครับ...เอ่อ ญาติห่างๆ มากกว่าครับ” เรื่องนี้เป็นเหตุจงใจในการเดินทางมาที่นี่เพราะเหตุผลบางอย่างน่ะ ทางพยาบาลนั้นได้เดินนำไปที่ห้องของผู้ป่วยทันที เขานั้นมองดูสภาพอาจารย์นั้นอย่างเรียบเฉยไม่ได้มีความรู้สึกสงสารแต่อย่างใด

“นาย...ขอบใจมากที่ช่วยนักเรียนของฉันเอาไว้นะ”

“อ่า ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมน่ะแค่บังเอิญผ่านมาเท่านั้น...เอ่อ มาที่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกันสิ เฮ้อ ผมไม่ได้อยากเห็นนักเรียนตายหรอกนะเขาก็เป็นแค่เด็กมีอนาคตอยู่มากมายไม่ควรมาตายโง่ๆ แบบนี้หรอก ใช่ไหม” เด็กชายหันไปถามอาจารย์ที่นอนฟังอยู่

“ฉันไอซาวะ โชตะแล้วนายล่ะ”

“หืม? ผมเหรอ...ผมไม่มีชื่อทางการหรอก จะเรียกว่าปีศาจเทวดาก็ได้นะครับ”

“ปีศาจกับเทวดาน่ะเหรอ? แปลกจังแฮะ...ฉันอยากรู้อัตลักษณ์ที่นายใช้เมื่อวันก่อนน่ะ”

“...ผมสร้างอาวุธจากอายุขัยของผู้คนได้ คุณเองก็เป็นฮีโร่...คงรับไม่ได้กับวิธีการนี้หรอกใช่ไหมครับ เฮ้อ ช่างมันเถอะครับผมมันก็แค่ปีศาจเท่านั่นแหละครับ” เด็กชายนั่งเอนหลัง ไอซาะไม่ได้จงเกลียดจงชังวิธีการแบบนี้หรอกเพียงแค่มันอาจจะโหดร้ายไปหน่อย “นาย..ไม่ใช่คนจากโลกนี้หรอกเหรอ”

“ครับ”

“แล้วสามารถดูดอายุของคนอื่นเนี่ยทำยังไงเหรอ?”

“ก็แค่แตะตัวนั่นแหละครับ”

“ควบคุมได้ไหม”

“ไม่ได้หรอก แต่สักวันอาจจะได้ก็ได้นะ ผมเองก็ไมได้ฆ่าใครเหมือนกัน” เขาว่า ไอซาวะนั้นคิดว่าถ้าเอาเด็กคนนี้มาช่วยในการฝึกเด็กนัเรียนไม่ก็ให้มาเป็นเด็กในการดูแลของเขาจะดีกว่านะ แถมเรื่องโรงเรียนก็อยากจะให้เข้าโรงเรียนที่เขาสอนอยู่นี่แหละ แต่ว่า...เรื่องนั้นเองก็ต้องถามความสมัตรใจของอีกฝ่ายด้วยสิ “พลังนายเนี่ยสุดยอดจริงๆ นั่นแหละ ขอถามอย่างหนึ่งได้ไหม”

“อือ ได้สิไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

“ฉันอยากถามนายว่า...ฉันอยากจะเป็นผู้ปกครองให้กับนายจะได้ไหม แล้วก็อยากให้นายเข้าโรงเรียนที่ฉันกำลังเข้าสอนอยู่น่ะ”

“...”

...

..

.

“ไอศกรีมอร่อยจังเลยนะ” ทุกอย่างยังคงติดค้าง เขาไม่ได้ให้คำตอบของไอซาวะซังหรอก แค่เดินออกมาก็พอแล้วล่ะปีศาจเทวดานั้นเดินตะเวนไปทั่วๆ ไม่มีจุดหมายเพียงแค่นึกถึงเรื่องในอดีตนิดหน่อย...เรื่องราวอันน่าปวดใจ

“อ๊ะ! นายคนนี้นนี่นา”

เขาเจอปัญหาใหญ่แล้วล่ะ

“อ่า เราเคยเจอกันด้วยเหรอ? ผมไมม่เห็นจะจำได้เลย”

“เอ่อผมมิโดริยะ อิซึคุไงครับ...คุณปีศาจเทวดา” เขาหลบตาสีแดงเหมือนเรือนผม แววตาของคนผู้นี้นิ่งเฉยจนไม่สามารถอ่านได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เขาเลียไอติมก้อนสุดท้ายและกลืนลงคอไป “งั้นเหรอ? แล้วมีอะไรหรือเปล่า”

“เอ่อ เปล่าครับแค่อยากจะขอบคุณมี่ช่วยเพื่อนของผมแล้วก็ตัวผมเอาไว้น่ะครับ ขอบคุณมากนะครับ!” มิโดริยะแทบจะเอาหัวโขกกับพื้น ปีศาจเทวดาสั่งให้เขาเงยหน้าขึ้นมาเพราะนี้เป็นเรื่องเล็กน้อย มันอาจจะลบล้างตราบาปของเขาก็ได้นะ

“ช่างมันเถอะ เรื่องที่ฉันช่วยพวกนายมันอาจจะเป็นสิ่งที่ลบล้างความบาปในใจของฉันก็ได้ ชีวิตนี้...มันไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นไปกว่าการนอนกับการกินแล้วล่ะ อ๋อ แล้วเรื่องอัตลักษณ์ของนายน่ะฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันคือของนายจริงๆ หรือเปล่าแต่ว่าถ้าทำได้แค่นี้นายได้ตายแน่”

“!”

“ถ้าเกิดว่าอยู่ในสนามรบจริงๆ มันก็อาจจะเป็นเรื่องยากที่จะรอดนะ เพราะยังไงซะคนที่ไม่สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้มันก็ถือว่าเป็นตัวถ่วงยังไงล่ะ”

“คะ..ครับ เข้าใจแล้วครับ ผมจะพยายามฝึกฝนตัวเองให้เก่งขึ้นแล้วกันนะครับ ขอบคุณสำหรับคำติเตือนครับ!”

“บอกว่าไม่ต้องก้มหัวให้ยังไงเล่า!”

TBC.

ก็แอบซุ่มค่า แอบมาเปิดนิยายไว้ลับๆ อันนี้เป็นการแต่งแก้เบื่อนะคะ แล้วก็เขียนเยอะดคตรๆ เลยล่ะค่ะ แต่ไม่เป็นไรค่ะเราชอบการเขียนนิยายแบบนี้เหมือนกันนะคะ ได้ปลดปล่อยจินตนาการค่ะ ขอให้นักอ่านสนุกกับนิยายของไรท์เตอร์ด้วยนะคะ