'ข้าไม่อยากให้เราสี่พี่น้องต้องผิดใจกัน น้องสามเจ้าหยุดเสียเถิด!!! พี่สองเป็นอะไรหรือไม่'

หญิงสามผลักน้องสี่อย่างแรงด้วยไฟโทสะอันลุกโชน พร้อมถลาเข้าไปประคองแขนอีกข้างของพี่สาวคนที่สอง

'เจ้าทำเกินไปแล้วนะ!! ข้าผิดหวังในตัวเจ้ามากน้องสี่!!'

หญิงหนึ่งบุตรตรีคนโตของตระกูลอี ก็อารมณ์ขึ้นเช่นกัน

'ต่อจากนี้เจ้ากับข้าทั้งสามขาดกัน!!'

หญิงหนึ่งเอยออกมาด้วยไฟโทสะที่คุกกรุ่น

....

"อะไรกันเนี้ย!! นางไม่ได้ผิดด้วยซ้ำ นางแค่เชื่อคนง่ายเอง!! คนเขียนนิยายทำไมต้องใจร้ายกับนางร้ายด้วยเนี่ย!!"

ร่างบางนอนอ่านนิยายในมือถืออย่างหงุดหงิดใจ พลางบ่นไปมาไม่หยุดย่น ถอนหายใจรัวจน เพื่อนสนิทอย่างโรเซ่หันมามองอย่างแปลกใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า

.....

' สตรีหน้าไม่อายอย่างเจ้าไม่สมควรอยู่บนพื้นแผ่นนี้อีกต่อไปแล้ว เจ้าตายซ่ะ!!!'

สิ้นเสียงห้าวหาญ ปลายดาบคมของพระเอกก็ตวัด พรึบ!!!

ตัดศีรษะของหญิงสาวที่ทั่วทั้งแคว้นต่างเลื่องลื่อว่าร้ายกาจเป็นที่หนึ่ง!!

.....

ตุบ!!!! เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูถูกเขวี้ยงลงบนเตียงอย่างจัง

" โธ่เว้ยยยย ได้ไงอ่าาาา นางน่าสงสารจะตายยย ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆ "

พร้อมกับร่างบางๆของลิซ่าที่กลิ้งลงไปนอนบนพื้นแล้วดิ้นงอแงเหมือนเด็กๆ จนเพื่อนสาวอีกคนถึงกับตกใจ

''ลิซ่าย้าา!! ทำอะไรอ่ะ ลุกขึ้นมาเดียวนี้เลย!!"

โรเซ่เอ่ยเสียงดุบอกเพื่อนซี่ออกไปด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับรีบดึงแขนลิซ่าให้ลุกขึ้นมานั่ง

"แชยองอ่า ก็มันขัดใจนิ จู่ๆนางร้ายก็ตายทั่งๆที่ไม่ใช่คนผิดด้วยซ้ำ"

ลิซ่าเอ่ยขึ้นมาทำถ้าฮึดฮัดเหมือนจะร้องไห้ ดวงตาเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

"55555 ลิซ่าย้าาาา ทำไมถึงอ่อนไหวง่ายแบบนี้ล่ะ ปกติเห็นเธอดูซีรีย์ก็ไม่ได้อ่อนไหวขนาดนี้นี่หน่า?"

โรเซ่ถึงกับขำพรืดออกมา เมื่อเห็นเพื่อนสาวกำลังสะอื้นไห้น้อยๆอยู่

''ก็มันไม่เหมือนกันนี่หน่า ฉันน่ะ...รู้สึกถูกชะตากับนางร้ายคนนี้มากเลย..แต่สุดท้ายนางก็ตายอ่าาาฮือ" ลิซ่าเอ่ยบอกเพื่อนสาวอย่างงอแง

"พอเถอะๆ นี้ๆๆไปกินต็อกบกกีกันม่ะ มื้อนี้ฉันเลี้ยง!" โรเซ่ล้อเพื่อนด้วยของกิน อีกฝ่ายถึงกับตาวาวทันทีเหมือนได้ยินคำว่า 'ของกิน' และ 'ของฟรี'

"อ่าาชินจ้ะ! ไปกันๆ"

.

.

.

.

สองสาวร่างบางทั่งสองเดินดุ่มๆข้างถนนอย่างใจเย็นพร้อมๆกับกินต็อกบกกีในมือย่างเอร็ดอร่อย สองสาวสวมวิญญาณโจร แต่งตัวมาอย่างมิดชิด โดยเฉพาะลิซ่า ที่สวมเสื้อกันหนาวถึง2ชั้น มัดผมใส่หมวกบัตเก็ตชั้นเเรก ส่วนชั้นสองใส่หมวกสีแดงจากแฟนคลับเพิ่มอีกชั้น โดยที่ลิซ่าได้บอกกับโรเซ่ว่าทำอย่างนี้ปาปารัซซี่จำเธอไม่ได้แน่นอน ซึ่งโรเซ่ก็เห็นด้วย แต่ถ้าตำรวจเห็นเค้า ลิซ่าจะต้องเป็นผู้ต้องสงสัยแน่นอน....

ระหว่างที่ลิซ่าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยร่างบางๆของเธอก็ชนกับใครบางคน

ตุบ!!! โอ้ยยย

"ซอรี่ ขอโทษคะๆ"

ลิซ่าเอ่ยอย่างร้อนรนพร้อมเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่เธอชน

" จะ...จองกุกอ่า "

เธอถึงกับอึ้งกับบุคคลนี้ยืนเกาท้ายทอยหน้าแดงอยู่ตรงหน้า เธอกับเขาไม่ค่อยสนิทกันเท่า แต่เธอยอมรับเลยว่าเคยแอบชอบเขา เพราะเขาหล่อมากกกก ตรงกับสเปคของเธอเลย

" ขอโทษเช่นกันนะ ลิซ่าย้า เอ่อ...มีหมวกอีกใบไหมขอยืมหน่อยได้หรือป่าว พอดีเราลืมเอามาอ่ะ กลัวแฟนคลับจะรุมเอา "

จองกุกถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอกับคนที่เขาแอบปลื่มมายืนอยู่ตรงหน้าเขาเกาท้ายทอยแก้เขินไปมาหลายครั้ง ช่างโชคดีอะไรอย่างงี้

"มีสิ อ่ะ!นี้ เอาไปใส่นะ เราไปก่อนนะ โชคดีล่ะบาย"

ลิซ่าถอดหมวกสีแดงออกแล้วยืนไปให้ชายหนุ่มตรงหน้าแล้วโบกมือบ๊ายบายอีกฝ่ายก่อรีบสาวเท้าเดินไป

"นี่ลิซ่าย้า! เก็บอาการหน่อยสิ! หน้าแดงหมดแล้ว55555"

โรเซ่ที่เห็นอาการเพื่อนสาวถึงกับหลุดขำแล้วแซวเพื่อนใหญ่

"พอเลยแชยองอ่า!! วุ้ยย!!อะไรก็ไม่รู้ฉันไม่ได้เขินซะหน่อย!"

ลิซ่าเอ่ยแยงปกป้องตัวพลางรีบสาวเท้าข้ามถนนอย่างคุ้ยเขิน ทันใดนั้น!!!!

ปี้ดๆ ปี้ด!! ตึก!!! อ้ากกกก!! โครม!!

ร่างบางลอยละลิ่วตกบนฟุตบาทอีกข้างอย่างแรงใบหน้าชุ่มไปด้วยเลือด หมวกบัตเก็ตก็ลอยหายไปตอนโดนชน ท่ามกลางความตกใจของโรเซ่ที่ยืนตกตะลึงตาค้างมือเท้าเเข็ง

' ฮึก เจ็บ! เจ็บ....จัง! '

ลิซ่าคิดในใจดวงตาเริ่มพร่ามัว เปลือกตาหนักอึ้ง มือเท้าร่างกายขยับไม่ได้ ดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

"ลิซ่า!!!! ลิซ่าย้า!!!! อย่าเป็นอะไรไปนะ!! ฮึก! ลิซ่า!! ผมรักคุณ! ได้ยินผมไหม!! ผมรักคุณ!!"

ร่างของชายปริศนารีบวิ่งถลาเข้ามาประคองร่างบางๆของลิซ่าอย่างตกตะลึง

' สะ....เสียงนี้มัน...จะ..จอง...กุ'

พรึ่บ!! สติของลิซ่าดับพรึ่บ พร้อมๆกับสมองอันขาวโพลน ตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ที่ใดที่หนึ่งที่ๆมีแต่สีขาวไกลออกไปสู่ลูกหูลูกตา ไม่ทันที่ลิซ่าจะเอ่ยอะไรออกมา ความทรงจำก่อนที่เธอจะตายก็ถาโถมเข้ามาหาเธอไม่หยุดหย่อน จนเธอถึงกับกุมขมับด้วยความปวดหัว ในหัวของเธอมีภาพแต่ พ่อ...แม่...ครอบครัว...เมมเบอร์...แมว..จองกุก...เดียวนะ!ทำไมเธอถึงต้องนึกถึงเขาด้วยนะ! ไม่เข้าใจเลย!! แล้วชายปริศนาที่เขามาอุ้มก่อนที่เธอจะตายใช่เขาหรือเปล่าล่ะ..... เสียงคล้ายมากเลย....คล้ายจนเธอแอบดีใจ....

ไม่ทันที่เธอจะคิดอะไรได้มากกว่านี้ จู่ๆร่างของเธอก็มาหยุดอยู่ที่หน้าผู้หญิงคนหนึ่ง สะ..สวยมาก!! สวยจริงๆ สวยจนเธอตะลึง

"หนูจ้ะ บอกชื่อมาสิพี่จะได้บอกทางให้หนูไปได้"

ผู้หญิงคนนั่นเลยน้ำเสียงอ่อนโยนน่าฟังจนเธอเคลิ้มตาม

"สวยจัง....ไม่สิ! ชื่อหนู! อ๋อ! ลลิษา มโนบาลคะพี่สาว" ลิซ่าเลิ่กลั่กตอบตามองหญิงสาวตรงหน้าตาไม่กระพรึบ

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มขบขันก่อนเปิดตำราเล่มนึงออกมาเปิดดูพลิกไปพลิกมาอยู่นาน สีหน้าก็เริ่มเปลี่ยนไป คิ้วก็เริ่มขมวดมากขึ้น จู่ๆก็หยิบวัตถุบางอย่างคล้ายโทรศัพท์ออกมา กดรั่วๆ วัตถุนั้นสั่นเล็กน้อยก่อนจะมีเสียงๆนึงดังออกมาจากวัตถุนั่น

"ว่าไง แองเจิ้ล มีไรหรอ? โทรหาพี่ทูตแบบนี้คิดถึงพี่แน่เลย ใช่ป่ะ!"

เสียงเข้มดังกังกาลออกมาจากสายเอ่ยหยอกเย้าหญิงสาวด้วยความทะเล้น

"บ้านแกสิ!! แกทำงานพลาดอีกแล้วนะ!!ไอทูต แกรู้ไหมแกเอาตัวคนผิดมา แกไปเอาคนที่ยังไม่หมดเวลาชีวิตมาทำไมสงสารน้องเค้า ต้องให้ฉันด่าแกอีกสักกี่รอบแกถึงจะฟังฉันสักทีเนี่ย!!"

หญิงสาวนามว่าแองเจิ้ลถึงทำปรี้ดแตกด่าทออีกฝ่ายเสียยืดยาว ลิซ่าที่ยืนอยู่ข้างถึงกับยืนฟังตาปริบๆ 'อะไรกันเรายังไม่หมดเวลาชีวิตงั้นหรอ!'

"เอ่อหนูจ้ะตามพี่มาจ้ะ...พี่จะพาหนูกลับไปยังโลกที่หนูจากมาเองจ้ะ"

แองเจิ้ลวางสายพร้อมกับสูดหายใจเจ้าปอดลึกๆกดความโกรธเอาไว้ในใจ พร้อมเอ่ยบอกเด็กสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู

ลิซ่าพยักหน้าเดินตามแองเจิ้ลไปอย่างเงียบๆจากนั่นก็เห็นเเองเจิ้ลกดเครื่องมืออะไรบางอย่างสีหน้าจริงจัง จู่ๆ ก็มีแสงสว่างปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ

"เข้าไปเลยจ้ะหนูน้อย โชคดีนะจ้ะ หนูเป็นคนดีเเต้มบุญชาตินี้เยอะ ขอให้หนูใช่ชีวิตในทางที่ดีแบบนี้ไปเรื่อยๆนะจ้ะ!"

แองเจิ้ลเอ่ยบอก

ลิซ่าเสียงหวานพร้อมกับรอยยิ้มเอ็นดูคนตรงหน้า

ลิซ่าก้าวเข้าไปในแสงสว่างนั้นช้าๆ พร้อมหลับตาลงช้าๆอย่างง่วงนอน

'อ่าาทำรู้สึกง่วงอย่างงี้นะ?'

สักพักเธอก็เริ่มมีอาการปวดเหมื่อยตามตัว วิงเวียนศีรษะจนแทบจะอาเจียนออกมาก เธอจึงตัดสินใจลืมตาขึ้นมา.....

"อ้ากกกกกก! อะไรกัน! ที่นี้ที่ไหน! กองถ่ายซีรีย์จีซูออนนี่หรอ!"

เธอถึงกับตระโกนลั่นกระโดดพรวดออกจากโขดหินข้างน้ำตกที่เธอนอนอยู่ เธอไม่คุ้นที่นี้เลย แต่มันกลับสวยมากยังกับที่ถ่ายซีรีย์ในโทรทัศน์แนะ สวยมากจริงๆ....

"ตื่นขึ้นมาก็แหกปากเลยนะแม่นาง!! เหอะ! ผู้หญิงนี่ช่างน่ารำคาญจริง!!"

.

.

.

.

.

.

.

.

:D ดีครับท่านนักอ่านทุกท่าน กระผมไรท์เตอร์ซันสุดหล่อเองค้าบบ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่เกิดขึ้น ตอนที่ไรท์กำลังดูซีรีย์ทะลุมิติอยู่ ซึ่งไรท์ก็ชอบม้ากกกมาก และแล้วก็ปิ๊ง!ไอเดียที่จะแต่งนิยายทะลุมิติขึ้นมาให้คนอ่านทุกคนได้อ่านกัน หุหุ >•< หวังว่านักอ่านทุกคนจะชอบกันนะคร้าบบบบบ :) บั่ยบายยยย