สวัสดี~ฉันชื่อลินลี่ก็นะเป็นคนที่คลั่งรักเกมแนวโอโตเมะหรือเกมจีบหนุ่มนั้นหละฉันเนี่ยก็จะรับบทเป็นเพื่อนๆนักอ่านยังไงหละจะเพื่อได้ทำให้เพื่อนๆรู้สึกเหมือนอยู่ในเรื่องนี้งั้นไงหละเอาละๆเข้าเรื่องดีกว่านะอย่างที่ทุกคนรู้ใช่ฉันชื่อลินลี่เป็นคนชอบเล่นเกมแนวเกมจีบหนุ่มมากกกและเรื่องที่ชอบที่สุดนั้นก็คือ"ที่รักครับ มายอมให้กัดซะดีๆ"ตัวละครในเกมนี้น่ะแทบจะเป็นแวมไพร์กันเกือบหมดเลยละเป็นเกมที่โรแมนติก,แฟนตาซี,ดราม่า และเรทนิดๆอะนะ

เรื่องราวตัวละครที่เป็นความลับต้องมาลองเล่นเท่านั้นถึงจะรู้สิ่งมันก็ราคาแพงมากๆๆเลยละกว่าจะซื้อมาได้แต่พอเล่นแล้วรู้สึกปวดหัวนิดๆแหะนี้มันยังไงกันแน่นะ..........

นะเวลา03:43"เห้อ~ทำไม....คนนี้มันจีบอย่าจะเนี่ยยยยยฉันเริ่มเล่นใหม่มา31รอบแล้วนะยะ💢"

"คนอยากเทอเนี่ยนะอยู่ๆจะมาสนใจฉันต้องการอะไรกันแน่" เห้อ~สุดท้ายก็ได้ฉากจบแบบนี้อีกแล้วก็นะสมเป็นคนที่จีบยากที่สุดในเกมยังไม่มีใครเคยได้ฉากจบดีๆเลยแม้แต่ผู้สร้างเกมเองก็ด้วยทำไมต้องทำให้จีบยากขนาดนี้ฟะแต่มีคนเคยบอกไว้ว่าถ้าจีบได้นะจะเป็นฉากจบที่ดีที่สุดใน

ประวัติศาสตร์ของเกมจีบหนุ่มเลยละไม่รู้ว่าเป็นจริงป่าวเพราะอาจจะเป็นเรื่องโกหกให้คนซื้อก็ได้แต่มันได้ผลกับฉันคนนึงหละที่ไปหลงซื้อเกมที่แพงขนาดนี้เพราะอยากได้ฉากจบT^Tฮื่อๆ"อื้ม~ง่วงแล้วอ่าานอนหน่อยดีกว่า"

ฉันรู้สึกง่วงมากๆจนหลับแบบไม่รู้ตัวในขนาดนั้นลินลี่นั้นได้เพลอเปิดเกมนั้นทิ้งไว้ในขนาดที่เธอนั้นหลับไปแล้วโดยที่ได้รู้เลยว่าชีวิตของเธอทั้งหมดกำลังจะเปลี่ยนไป........

เช้าวันต่อมา~

"เสียงอะไรกันเนี่ย"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสะลืมสะลือ "พระเจ้าช่วย ลูกตื่นแล้วหรอแม่เป็นห่วงลูกมากๆเลยนะ"ใครกันเนี่ย สวยจังเลยผมสีขาวสวยเหมือนหิมะดวงแต่สีม่วงที่ดูเหมือนเพรชนี้มันดูสวยสุดๆแต่เดียวนะเขาคือใครกันหละมาอยู่ที่บ้านฉันได้ไงเป็นโจรงั้นหรอ

"เอ่อ...ใครกันหรอคะ?"ฉันพูดออกไปแบบงงๆ

"วะ..วะ..ว่าไงนะ"ใครอีกเนี่ย ผู้ชายคนนี้หล่อจังแหะผมสีดำเงางามสวยบวกกับตาสีแดงนั้นอีก เอ๊ เดียวก่อนนะแต่ทำไมพวกเขาดูคุ้นๆจัง?! จะ..จำได้แล้วพวกเขาคือพ่อกับแม่ของตัวร้ายไงหละ"เดียวนะถ้างั้นก็หมายความว่า......"ฉันรีบวิ่งไปที่กระจก

"ม่ายยยยยน้าาาาาา"ฮึก ทำไมถึงต้องมาอยู่ในร่างของนางร้ายด้วยเนี่ยแต่เดียวก่อนนะทำไมร่างในกระจกมัน"เด็กงั้นหรอ!!!!!"ดูก็รู้ว่าตอนนี้อายุของตัวร้ายนี้น่าจะประมาณ

5-6ขวบ

"ลูกรัก ลูกเป็นอะไรไป"พ่อของฉัน(เจ้าของร่างอะนะ)ถาม

"แฟ ไปตามหมอมา"แม่ของฉันพูด "เจ้าค่ะ!" คุณเมดคนนั้นรีบวิ่งออกไป

อื้ม~เดียวนะถ้าฉันมาอยู่ในเกม"ที่รักครับ มายอมให้กัดซะดีๆ"ก็หมายความว่าฉันเป็นแวมไพร์ใช่มั๊ยหละ!ถึงว่าทำไมมืดๆ

ในขนาดที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นเองคุณหมอคนนึงก็วิ่งมาหาฉัน "คุณหนูเป็นอะไรหรอครับนายท่าน" หล่อจังเลย/////

"อยู่ๆลูกข้าก็บอกข้าว่าข้าเป็นใครลูกของข้าเป็นอะไรกันหะ"

"คุณหนูอายุเท่าไรหรอครับ"

"4557ปี"

"ห๊าาา"ฉันเพลอพูดออกไปด้วยความตกใจ บ้าไปแล้วไม่ใช่5ขวบหรอกหรอ4000+เลยนะแวมไพร์เขานับอายุกันยังไงเนี่ย 1วิก็คือ1เดือนรึไงยะ

"เป็นอะไรรึเปล่าลูก"แม่ฉันเข้ามาถามด้วยความตกใจ

"มะ..ไม่ค่ะไม่มีอะไร"

"หมอคิดว่าน่าจะความจำเสื่อมครับ"

"ห๊าาาาาา"แม่ฉันถึงกับจะเป็นลมยังดีที่มีเมดมารับไว้

"แล้วมันเป็นเกิดขึ้นได้ยังไงหะ"พ่อฉันหยิบดาบออกมา

"ผะ..ผมก็ไม่รู้ครับ"

ในความวุ่นวายนั้นเองฉันได้ยินเสียงของคนๆนึง

"ฮึ ความจำเสื่อมสินะ......."

"งั้นก็ดี จะได้เริ่มต้นใหม่ทั้งหมดแล้วเธอก็จะต้องมาเป็น.....ของฉัน"

หลังจากเรื่อองวุ่นวายจนลงฉันก็ได้อยู่คนเดียวซักที

"สวัสดี~"มีเด็กน้อยคนนึงเดินเข้ามาหาฉันดวงตาสีแดงสดเหมือนเลือดเลยผมสีขาวที่ดูเหมือนแพไหมกับใบหน้าหล่อๆนั้นอีก"เท่จังเลย"อุ๊ย ซวยแล้วดันเพลอพูดออกไปทำไงดีต้องโกรธแน่ๆเลยฮื่อๆทำไงดีเนี่ยยย "เอ่อ...งั้นหรอ"เด็กน้อยคนนั้นทำหน้าตาเขินอายก่อนจะพูดต่อ"ไม่เคยมีใครบอกฉันอย่างงั้นเลย"น่ารักจัง~♡แต่ไม่เคยมีใครบอกมาก่อนงั้นหรอ!!!"งั้นฉันจะชมนายเยอะๆเลยดีมั๊ยหละ~"เด็กคนนั้นทำหน้าตางงนิดๆ"ชมฉันเพื่ออะไร?"เด็กคนนั้นทำหน้าตาดูไม่พอใจกับดูงงๆนิดๆ"ฮิๆไม่มีอะไรหรอกแค่อยากชมนะเห็นนายน่านักดี" "อืม..งั้นหรองั้นก็ขอบคุณนะ"แต่เอ๊เดียวก่อนใครกัน"แต่ว่า....." "มีอะไรหรอ" "นายเป็นใครหรอ"เด็กคนนั้นยิ้มออกมานิดๆแล้วพูด"จำไม่ได้จริงหรอ" "อืม ฉันความจำเสื่อมน่ะ" "งั้นก็....อืม....."เด็กคนนั้นทำถ้าเหมือนนึกอะไรบางอย่าง"ฉัน ราฟาอิค ฮิว " ชื่อคุ้นๆจังแต่นึกไม่ออก"ฉัน โซเฟีย"ซวยแล้วลืมชื่อนางร้ายไปซะได้

"โซเฟียหรออืม....ยินดีที่ได้รู้จักกันอีกครั้งนะโซเฟีย"เขายิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร"อืม!ยินดีที่ได้รู้จัก" ฉันยิ้มให้เขาแต่... "อีกครั้งงั้นหรอ?" "ฮิๆ" เด็กคนนั้นหัวเราะออกมา "ไม่น่าเชื่อเลยน้าที่นิสัยคนตอนความจำเสื่อมจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ " "งั้นเมื่อก่อนฉันนิสัยยังไงหรอ"หึ แน่นอนว่าฉันแกล้งถามเพราะฉันรู้นิสัยของนางร้ายดีร้ายสุดๆ"ก็แบบว่า......" "บอกสิฉันรอฟังอยู่น้าา" "ฉันไม่เล่าดีกว่า"แล้วเด็กคนนั้นก็วิ่งออกไป"เห๊~~~~" "ถ้าฉันเล่าไปแล้วยัยนั้นจำได้ขึ้นมาหละถ้าเป็นอย่างงั้นขอไม่เล่าดีกว่า"หลังจากผมรีบวิ่งออกจากห้องของโซเฟียไปผมก็รับวิ่งไปหาเฟทั้งที

"เฟ! มานี้" "จะ เจ้าค่ะ" "ไปบอกคนใช้ทั้งหมดในบ้านซะว่าอย่าเล่าเรื่องในอดีตทั้งหมดถ้าฉันรู้ว่าใครไปบอกโซเฟียฉันจะฆ่าทิ้งให้หมด เข้าใจมั้ยหะ!" "แต่นายหญิงบอกว่าให้เล่าเยอะๆจะได้จำได้" "หุปปากแล้วทำตามที่ฉันบอกซะ" "เจ้าค่ะ" 'ชิ เป็นแค่คู่หมั้นคุณหนูแท้ๆกล้าดียังไงมาสั้งออกนี้' อื้อ ของบอกก่อนนะจ๊ะว่า เครื่องหมาย 'หมายถึงกะซิบนั้นเองมาต่อ "เข้าใจง่ายก็ดีงั้นไปหละ"ตัดภาพไปที่ลินลี่หรือโซเฟีย "ทำไมตัวละครนี้คุ้นๆแต่จำไม่ได้กันนะ...."