วันนี้เป็นวันที่อากาศดีเเต่ว่าดูเหมือนจะมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้น เคียวโกะเด็กสาวผมน้ำตาลสดเดินเข้ามาทักทายทุกๆคน

เคียวโกะ:ทุกคนจ๊ะสวัสดีนะ

เคียวโกะยิ้มสดใสพร้อมใบหน้าที่งดงาม จนทำให้ทุกๆคนตกตะลึงเลยทีเดียว เเต่ว่าน่าเเปลกเพราะใบหน้านั้นมีรอยน้ำตาซ่อนอยู่ รีบอร์นจับผิดได้จึงได้ถามออกไป

รีบอร์น:ใครทำอะไรให้เธอร้องให้กัน?

รีบอร์นถามออกไปจนเคียวโกะร้องไห้ขึ้นมาทำเอาตกใจกันทั้งหมด

โกคุเดระก็เลยได้พูดออกไปว่า..

โกคุเดระ:บอกมาสิเราจะได้ช่วย!!

คนที่ไม่เคยสนใจอพไรใครนอกจากบอสของตนมาสนใจเด็กสาวที่บอสเเอบชอบ

เคียวโกะเเอบเเสยะยิ้ม เเล้วพูดบอกไป

เคียวโกะ:ฮึก!..ส..สึนะคุง..เขา..บอกว่า..

เมื่อเหล่าโกคุเดระได้ยินชื่อบอสเเห่งวองโกเล่ก็ตกใจไม่น้อย ยามาโมโตะ จึงได้พูดด้วยน้ำดสียงน่ากลัวว่า

ยามาโมโตะ:อะไรนะ!สึนะน่ะหรอ!!

เคียวโกะพยักหน้าตอบ เหมือนว่าพวกผู้พิทักษ์จะหลงกลสาวจิ้งจอกตนนี้เอามากๆ หลังจากนั้นพอเลิกเรียน พวกเขามุ่งหน้าไปที่เเฟมมิลี่ โดยที่เคียวโกะกลับบ้านไป

ทุกๆคนเข้าไปบุกที่ห้องของสึนะ สึนะตกใจมากก็เลยถามออกไปเเบบตกใจ

สึนะ:ท..ทุกคนทำอะไรหรอ!?

ถึงอย่างนั้นก็ไร้เสียงตอบรับ...จนกระทั่งมือขวาอย่างโกคุเดระพูดด้วยน้ำเสียงโมโห

โกคุเดระ:หุบปาก!!เเกทำอะไรเคียวโกะ!!!

สึนะตกใจกับสิ่งที่มือขวาคนสนิทของเขาพูดออกมา เขาเลยเเก้ตัว สึนะ:“ฉันไม่ได้ทำอะไรกับเคียวโกะซังเลยนะ!!เชื่อฉันนะ!!”

เเต่ปรากฏว่าไม่มีใครเชื่อสิ่งที่เขาพูดเลยทุกคนบ่นเเละด่าสึนะจนสึนะร้องไห้ออกมา

เเต่ไม่มีใครสังเกตเห็นจนสึนะวิ่งออกไป

วิ่งโดยไม่รู้ว่าจะหยุดเมื่อไหร่ พวกโกคุเดระเห็นเเบบนั้นจึงวิ่งตามไป ด้วยความโกรธที่ไม่เคยมี

สึนะหยุดที่กลางถนนเเห่งหนึ่ง..

สึนะ:“ไม่เป็นไรไม่เชื่อฉัน..ฮึก!..ก็ได้..ถ้าฉันทำอะไรผิด..ฉันต้องขอโทษจริงๆ!..ฮึก!

สึนะพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น เเต่เขาไม่ทันมองว่ามีรถกำลังจะมุ่งหน้ามาทางเขา

รีบอร์นตกใจจึงพยายามจะห้ามสึนะไว้เเต่ว่า...

บรื้น!!//เสียงรถ

รถคันนั้นชนสึนะจนกระเด็นไปไกลเป็นภาพที่สยดสยองอย่างมาก ฮิบาริได้รีบวิ่งเข้าไปคว้าตัวสึนะไว้พร้อมกับหน้าตาที่บอกว่า“ผิดไปเเล้ว” ฮิบาริ:รับเรียกรถพยาบาลมาเร็วเข้า!!!

โกคุเดระตกใจจึงรีบโทรตามรถพยาบาลมา

พวกเขารู้สึกผิดที่ช่วยบอสของตนไม่ได้จนพี่สาวของเคียวโกะหรือว่า“เรียวเฮ”รีบพุ่งตัวเข้ามาที่หน้าห้องฉุกเฉินเเละคว้าตัวรีบอร์นเอาไว้

เรียวเฮ:นายทำอะไรน่ะ!!ทำไมสึนะถึงได้!!...

ยามาโมโตะเลยตอบกลับไป

ยามาโมโตะ:สึนะเเกล้งน้องสาวนายเลยนะ!ไม่รู้เลยรึไง!

เรียวเฮชะงักพร้อมกำหมัดเอาไว้ เขารู้ว่านิสัยของน้องสาวตัวเองเป็นยังไง

เรียวเฮ:พวกนาย..โดนหลอกเเล้วล่ะ...

โกคุเดระกับคนอื่นๆถึงกับชะงัก

เเต่คงจะเป็นเรื่องจริงเพราะพี่ชายของนางจิ้งจอกเป็นคนพูดเอง

ทุกคนเศร้ายิ่งกว่าเดิม เเล้วมีพยาบาลบอกว่า

...พยาบาล:“เสียใจด้วยนะคะคนไข้ไม่สามารถมองเห็นได้อีกเเล้วค่ะ เเต่ว่าก็มีทางเเก้นะคะ...

รีบอร์น:ยังไงงั้นหรอ!?

พยาบาล:ต้องไห้คนไข้พักผ่อนค่ะเป็นเวลาอย่างน้อยน่าจะไม่กี่เดือนค่ะ เเต่ว่าเนื่องจากคนไข้มีอาการซึมเศร้ามันอาจจะทำให้คนไข้มีอาการโคม่าค่ะ เพราะฉะนั้นดูเเละคนไข้ดีๆนะคะ

พยาบาลคนนั้นได้เดินออกไป ทิ้งให้เหล่าผู้พิทักษ์เเละอาจารย์ของสึนะน้ำตาเเตกตรงนั้น

ทุกคนคิดในใจว่า...

ขอโทษนะ...สึนะ

หลายวันผ่านไป สึนะได้ตื่นขึ้นมาเเต่ก็ได้พบว่า...ตนนั้นไม่สามารถมองเห็นได้อีกเเล้ว

สึนะ:“ก..เกิดอะไรขึ้นน่ะ!!!?

สึนะตื่นตะหนกจนเกือบตกเตียง เเต่มีบางคนรับเขาไว้ได้ทัน

สึนะ:“ใครหรอครับ?”สึนะเอ่ยถามคนที่รับเขาไว้

???:“ฉันเองไอ้สวะ!!”

สึนะตกใจกับเสียงที่เขาได้ยินอย่างมากทั้งคำพูดเเละเสียง มันมีเเค่คนเดียวเท่านั้นนั่นก็คือ“ซันซัส”นั่นเอง

สึนะ:“ผ..ผมอยู่ที่ไหนหรอครับ!!”

สึนะ:“กรือว่าโรงพยาบาลหรอครับ!!!!”

ซันซัส:ไม่ใช่เเกออกจากที่นั่นหลายวันเเล้วเฟ้ย!!เเต่พวกฉันพาเเกมาดูเเล!!เพราะพวกผู้พิทักษ์ของเเกต้องเรียน!!”

สึนะ:“ค..ครับ!!”

อยู่ๆท้องของสึนะก็ร้องขึ้นมา ทำเอาจนสึนะอายไปเลย

จากนั้นซันซัสก็อุ้มสึนะไปที่ห้องอาหาร

สึนะอาบอย่างหนักที่มองไม่เห็นจนต้องให้คนมาอุ้ม ซันซัสวางเขาลงที่เก้าอี้ที่มีหมอนอยู่

ซันซัส:“เฮ้ย!!ลูซซูเรีย!เอาอาหารมาไห้สึนะหน่อย!!!”เขาตะโกนออกมาเสียงดังสนั่น จนผมหัวใจจะร่วงเลยครับ

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จสึนะอยากหาอะไรทำมาก เเต่เพราะเขามองไม่เห็นเเล้วจึงได้เเค่นั่งนิ่งๆหรือว่านอน ชีวิตของเขาชั่งลำบากมาก ขนาดทานข้าวก็ต้องให้คนป้อน ไปเข้าห้องน้ำก็ต้องให้คนอุ้มหรือไปที่ไหนๆก็ด้วย ตอนนอนถ้าไม่มีคนมาเฝ้าก็คงไม่ได้ เพราะถ้าหิวน้ำขึ้นมาอาจจะบาดเจ็บก็ได้ เเต่สิ่งที่สึนะงงที่สุดก็คือ...

คนรับหน้าที่พวกนั้นเป็นซันซัสนั่นเอง

เเต่ถ้าซันซัสต้องออกไปข้างนอกเขาก็ต้องไปด้วยเพราะขาดคนดูเเลไม่ได้

สึนะรับรู้ถึงสิ่งเเปลกนั่นคือนิสัยของคนรอบข้างตอนนี้ทุกๆคนทั้งเอาใจใส่ ดูแลรักษาสึนะอย่างดี ไม่มีอะไรตกบกพร่องเลย

วันนี้เป็นวันเกิดของสึนะ

ทุกคนเตรียมของขวัญเเละของเซอร์ไพรส์อย่างดีถึงเเม้เจ้าตัวจะมองไม่เห็นถึงความสวยงามนี้ก็ตาม โกคุเดระ,ยามาโมโตะ,ฮิบาริเเละคนอื่นๆ/รวมรีบอร์นด้วย ก็กะจะมาขอโทษเขาในวันนี้ ทุกอย่างราบรื่นดีเเต่ว่าสึนะบังเอิญหิวน้ำจึงพยายามเดินออกจากห้อง(ไม่มีคนเฝ้าสึนะ)จนทำเเจกันตกเเตก

ซันซัสรีบวิ่งเข้าไปดูร่างบาง

ซันซัส:“เฮ้ยเเกเป็นอะไรรึเปล่า!!!”ซันซัสพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ

สึนะ:“ขอโทษนะครับ!!!ที่ทำของเสียหาย!!”

เเต่ซันซัสปลอบเขาเเละบกว่าต่อไปให้ตะโกนเรียกเขาเเทนจะได้ไม่เกิดเรื่องเเบบนี้ขึ้นอีก สึนะเลยรับปากไปเเต่โดยดี...

,——————————————————————,

———————————จบ——————————,

ตอนกลางคืนซันซัสอุ้มร่างบางลงไปข้างล่าง สึนะสงสัยอย่างมากว่าอุ้มเขามาทำไมทั้งๆที่ควรเป็นเวลานอน

...เมื่อถึงที่หมาย...

ซันซีสวางสึนะลง เเต่สึนะก็จับเสื้อของเขาไว้

ซัน:“จับทำไม!?”

สึนะ:“ผมกลัวว่าจะทำอะไรเสียหายน่ะครับ..”

ซัน:“เเล้วเเต่นายเลย”ซันซัสผู้นี้ยอมใจอ่อนให้เเก่นภาของเรา ทำเอาจนผู้พิทักษ์อิจฉาเลยทีเดียว

...#โกคุเดระ...

รุ่นที่10ครับ!!!

พ..พวกเราต้องขอโทษด้วยนะครับที่ช่วยรุ่นที่10ไม่ได้ เเล้วก็เข้าใจผิดเรื่องนางหญิงนั่น!

เพราะงั้น!..ให้อภัยพวกผมเถอะนะครับ วันนี้วันเกิดของรุ่นที่10ผมเลยจะมาขอโทษครับ!!

...กลับมาที่สึนะ...

ร่างบางตกใจกับสิ่งที่โกคุเดระพูดเเล้วยิ้มด้วยความอ่อนโยน ดีใจเพราะเพื่อนๆของเขาเข้าใจเขาเเล้ว สึนะจึงให้อภัยไป เเละทุกๆคนก็พากันนั่งทานเค้กอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่มาม่อนป้อนเค้กนภาของเรา (เพราะสึนะขออ่ะนะ)

...วันต่อมา...

สึนะตื่นขึ้นด้วยความมึนงง เพราะเขารู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว จนขยับตัวไม่ได้ เขาเลยลองเรียกซันซัสให้มาดูเเล ซันซัสตกใจว่าทำไมร่างบางถึงขยับตัวไม่ได้ จึงเรียกรีบอร์นให้มาดู รีบอร์นคาดว่าน่าจะเกิดจากไม่ได้ใช้พลังนานจึงทำให้ร่างกายอ่อนเเอลง เเต่เพราะถ้าเขาใช้พลังมันอาจจะทำให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นได้

ชีวิตของสึนะจึงต้องลำบากขึ้นไปอีก เเต่ทุกคนก็ยังคงดูเเลสึนะเช่นเดิม สึนะอยากขอบคุณทุกๆคนมาก เเต่เขาคงต้องรอให้ตาของเขาหายดีก่อน เพราะเขาอยากเห็นหน้าของทุกๆคน

ไม่รู้ทำไมวันนี้เงียบมากกว่าทุกวันไร้เสียงของสวคอโล่ ไร้เสียงของเบล มาม่อน เรวี่ ตามมาด้วยซันซัส เเต่ลูซซูเรียไปข้างนอกเพื่อซื้อวัตถุดิบมาทำข้าวเย็น เเต่คนอื่นๆไม่ได้บอกอะไร เพราะสึนะมองไม่เห็นเลยไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่เเถวนี้รึเปล่า

สึนะ:“มีใครอยู่ไหมครับ?”สึนะได้เอ่ยขึ้น

จนเบลเจ้าชายนักฆ่าได้พูดขึ้นมา

เบล:“ชิชิชิเจ้าชายพยายามจะเงียบเพื่อให้นายพักผ่อนนะ”

สึนะ:“อ่ะ..เอ้ะ!!!หรอครับ!!?”

เบล:“ใช่เเล้วล่ะชิชิชิ”

สึนะเลยจะผักผ่อนเพราะเขาเหนื่อยมากๆจนกลับไป ผ่านไปนานร่างบางก็ตื่นขึ้นมารู้สึกว่าจะนอนทับอะไรบางอย่างที่เหมือนร่างคน

ร่างนั้นจึงถามขึ้น

ซันซัส:“สบายรึเปล่า!?”

สึนะถึงกับตกใจเจ้าของเสียงนั้นเพราะว่าเขากำลังนอนทับซันซัสยังไงล่ะ!!!!

สึนะไม่พูดอะไรจนบอกไปว่า“หิวครับ”

เพราะเหตุนั้นซันซัสจึงอุ้มเขาไปที่ห้องอาหาร

วันนี้เหมือนว่าลูซซูเรียจะทำข้าวปั้นล่ะ

เเละก็มีซุปมิโซะอีกด้วย

เเถมยังมีสลัดเเละผมไม้อีก

ร่างบางอดสงสัยไม่ได้ว่าเอาเงินมากจากไหนเเต่ไม่ได้ถามออกไป

...เมื่อดึกเเล้วสึนะง่วงนอนมาก...

ซันซัสจึงอุ้มเขาไปที่เตียงเเละให้นอน เเตะดูเหมือนซันซัสจะไม่ได้นอนมาหลายวัน

สึนะ:เอ่อคือ...มานอนด้วยกันไหมครับ?

พอดีว่าเหมือนคุณจะไม่ได้นอนนะครับ

ซัน:รู้ได้ไงล่ะ?

สึนะ:ผมรู้สึกว่าเวลาผมตื่นคุณก็จะถามตลอดว่าต้องการอะไรอย่างกับไม่ได้นอนน่ะครับ

ซันซัสหัวเราะเบาไปออกมา จากนั้นก็ไปนอนข้างๆร่างบาง เเละบอกว่า“ถ้าต้องการอะไรรีบปลุกล่ะ”สึนะยิ้ทหวานออกมาเเละก็นอนข้างๆซันซัสจนหลับสนิท “อบอุ่นดีจัง”

...—จบ—...