ก๊อง.... ก๊อง.... ครืดดด.... ซืดดดด... ชี่.... ฮ่า.. ฮ่า... ฮ่าา ... ในที่สุดก็สำเร็จ..
หุ่นยนต์ เสมือนมนุษย์สำเร็จแล้ว โอ๊ะ.... โอ๊ยยย........
ขณะที่ด๊อกเตอร์แชงกำลังตื่นเต้นที่สามารถสร้างหุ่นยนต์เสมือน มนุษย์ได้สำเร็จ แต่ทันใดนั้นผลจากการทำงานหนักมากยาวนานก็ส่งผลกระทบกับร่างกาย อาการเจ็บหน้าอกกำเริบ "โอ๊ะ! โอ๊ย !
แต่ก่อนที่เค้าจะหมดสติ เค้าได้กด ปุ่ม ดาวโหลด คลื่นสมอง ของตัวเองไปยัง เอนดรอยด์
" เริ่มการดาวโหลด"
"" ด๊อกเตอร์!!
ด๊อกเตอร์!!! เรียกรถพยาบาลเร็ว, ! เข้าห้องฉุกเฉิน ปั๊ม!หัวใจด่วน!
________ตี๊ดดดดด เวลาเสียชีวิต 03:40 น.
อือ... อือออ... ด๊อกเตอร์...... ท่านจากเราไปแล้ววว
อือ.... โธ่ท่าน ไม่น่าเลย อือ.. อือือ...
" ด๊อกเตอร์ แชงค์ บราวด์"
นักประดิษฐิ"อัจฉริยะ" (สถานะโสดยังไม่เคยแต่งงาน)
ที่มีความไฝ่ฝัน ที่จะสร้าง "หุ่นยนต์" เสมือนมนุษย์
มาตั้งแต่เด็ก.. และได้ประดิษฐ์ คิดค้นจน สำเร็จ!
แต่กลับมาเสียชิวิตกระทันหัน!! ตอนอายุ 84 ปี
น่าเสียดาย!!!
บรรยากาศ.... ภายในงานศพ... เต็มไปด้วยความ
โศกเศร้า.... เหล่าบรรดาลูกศิษย์ ทยอยกันมา
ไว้อาลัย
———————————————————————————
ยินดี! ต้อนรับ! สู่ระบบ ! เอไอ เราจะพาคุณ
ไปยัง... อีก... มิตินึง.... เริ่มนับถอยหลัง
3...2...1 .. ? หวืดดดดด
" ห๊ะ! นี่มันอะไรกัน ? ฉันอยู่ที่ไหน!" ขณะที่เค้ารู้สึกสลึมสลือ เหมือนตกอยู่ในความฝัน เค้าได้ยินเสียงบางอย่าง
ถึงแล้ว! ขอให้คุณสนุกกับการข้ามมิติ...
เดี๋ยว! อย่าเพิ่งไป!...
กรี๊ดดด!! กรี๊ดดด!! ????
" ผู้ชายโรคจิตไม่สวมเสื้อผ้า!!!
"ห๊ะ!หา... ? ไหนใครกัน?" เค้าตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงโหวกเหวก เมื่อได้สติก็พบว่าตัวเองนอนเปลือยกายอยู่ในตรอกเล็กๆ ตรอกหนึ่ง
" เอ๊ยย!!! ฉันนี่นา!! ทำไงดี! รีบเผ่นก่อนดีกว่า!"
เจ้าข้าเอ๊ย! ทางนี้มีคนโรคจิตวิปลาด ผู้หญิง
คนนั้นตะโกนซะลั่นซอย
รอดแล้ว! "เค้าพูดกับตัวเองพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอก"
รีบหาเสื้อผ้าใส่ก่อนดีกว่า! ขอโทษนะครับ!(พูด
เสียงเบาที่สุด) "ขอ อนุญาติ" ขโมย" น่ะครับ มีโอกาศจะใช้คืน"
ได้ล่ะ ...อือเอาชุดเก่าที่สุดล่ะกัน.... !
ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย! ไปทางไหนดี! เค้าบ่นพึมพัมกับตัวเอง
" ถังหูลู่จ้า... ถังหูลู่หวานๆ กรอบๆ"
"หืม" ถังหู่ลู่! เค้าหันไปมอง"อืมน่ากินเหมือนกันนะ" ดูดวงมั๊ยจ๊ะพ่อหนุ่ม? หมอดูคนหนึ่งเรียกเค้า "เอ่อ,ไม่ครับ" เค้าตอบกลับและยิ้มอย่างเก้ๆกังๆ
"นี่คงเป็นตลาดวุ่นวายจัง"
หลีก! หลีก! (เสียงรถมาวิ่งเข้ามาอย่างเร็ว)
ครึก..... ครึกกก...... อีอี๊ีอี๊อิอิ ... เพี๊ยกกก เสียงร้องของม้าสลับกับเสียงแส้ที่ตีอย่างแรง...
หลบไป! กรี๊ด... กรี๊ด... !! รีบหลบเร็วววว
อ๊ะ! โครมมมมม ขลุกกกๆๆ เค้าไม่ทันได้ระมัดระวังตัวจึงหลบไม่ทัน บางส่วนของรถม้ากระแทกเข้าที่ตัวเค้าอย่างจัง
( แล้วรถม้าคันนั้นก็วิ่งผ่านไปอย่างไม่ใยดี)
พ่อหนุ่ม..... !พ่อหนุ่ม.... ! "ตายรึยัง" มีคนหนึ่งในกลุ่มคนที่มามุงดู ตะโกนถามเค้า
โดนรถม้าชนขนาดนั้นคงไม่รอด! น่าสงสารจริงๆ
ไม่น่าเลยยังหนุ่มยังแน่นแท้ๆ ผู้คนต่างมามุงดูเด็กหนุ่มที่เพิ่งโดนรถม้าชนอย่างจัง
อ๊ะ? ละ... ละ... ลุกขึ้นแล้วววว
ผีแน่ๆๆ คนปกติไม่น่ารอด....
"อะไรกันคนพวกนี้คนยังไม่ตายจะเป็นผีได้ยังไง
"(เขาคิดในใจ)
อืม! (สำรวจตัวเอง)
แปลกแฮะ? ไม่บาดเจ็บตรงไหนเลย! (เค้าคิดในใจ)
.... รถม้าคันนั้นเป็นของใครกันนะ?
นิสัยแย่จริงๆ อย่าให้เจออีกนะ! ได้เห็นดีกันแน่
โธ่เอ๊ย! แล้วเราจะไปไหนดีเนี่ย? ขณะที่เค้ากำลังมีอารมณ์ที่สับสนวุ่นวาย สายตาก็ หันไปเจอ...
"ป้ายประกาศรับสมัครศิษย์ใหม่สำนักเซียนเป่ย แห่งยอดเขาเมฆา"
(อ๊ะ! ดีเลย" เราไม่มีที่ไปอยู่พอดี")
" ผมขอสมัครครับ"เค้ารีบเข้าไปแสดงเจตจำนน
ค่าสมัคร100ภูตทอง! "เจ้าหน้าที่กล่าว" ( อ๊ะ! "หนึ่งร้อยภูตทองนี่มันคืออะไรหว่า? เค้าคิดในใจ)
———————————————————————————
"ข้าจ่ายให้เจ้าเอง! " ทันใดนั้นก็มีบุรุษท่านหนึ่งท่าทางสง่าผ่าเผยรูปโฉมงดงาม หางตาชี้ขึ้น ผิวขาวราวกับหยก สวมใส่ผ้าไหมราคาแพง ผมยาวสยาย มีรอยยิ้มอบอุ่นชวนฝันกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีเสน่ห์
"หืม.... คุณ.. เป็นใคร.. ? ตะ..แต่.. ขอบคุณมากก " เค้ารีบขอบคุณและกล่าวว่า" ฉันไม่เอาของนายฟรีๆหรอกวันหน้าฉันจะต้องหาทางตอบแทนแน่ๆ
" ไม่ต้องเกรงใจ" ชายคนนั้นกล่าว
สหาย.... ข้าเห็นเจ้าที่ตลาดตอนโดน...รถม้าชน.. !
เจ้าน่าทึ่งมาก.... ! เจ้ารอดมาได้ยังไง.. ? ข้ารู้สึกถูกชะตากับเจ้า ข้่าว่่าเรามาเป็นสหายกันท่านว่าอย่างไร ข้ามีนามว่า "เฟิ่งหลาง" แล้วเจ้าล่ะ?
เอ่อ... อืม (นั่นซิ.. ฉันเป็นใครชื่ออะไรล่ะเนี่ย? เอาว่ะตั้งชื่อตัวเองก็ได้.... เอาชื่อเท่ห์ๆหน่อยล่ะกัน"เค้าคิดในใจ")
เสี่ยวจ้านน.... (โอ๊ยยย.. จะเอาชื่อเท่ห์ๆซะหน่อยแต่ดันนึกไม่ออก.... เอาชื่อเหมือนซีรี ที่เคยดูล่ะกัน...)
ข้ามีนามว่าเสี่ยวจ้าน...
ต่อไปก็... ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย... พี่เฟิ่งหลาง.... ( ดีจริงๆฟื้นมาก็เจอแต่เรื่องไม่ดีได้เจอเรื่องดีๆบ้างก็ไม่เลว เค้าคิดได้ดังนั้น จึงตอบตกลงร่วมเป็นสหาย กับ ชายแปลกหน้า ที่ เพิ่งรู้จักกัน)
——————————————————————————
เจ้าหน้าที่ประกาศ
"ด่านทดสอบด่านแรกเดินขึ้นบรรไดขึ้นไปยังสำนักบนยอดเขาเมฆา ซึ่งมีความสูงเสียดฟ้า.... ทั้งหมด
35,000 ขั้น.... จะเริ่มการทดสอบในอีก3วันข้างหน้า ผู้ไดสนใจสามารถมาสมัครได้ไม่จำกัดอายุ
อืม.... ... (35,000 ขั้น.. ล้อเล่น!น่า ใครจะไปปีนไหวว่ะ!นั่น!......
"ท่านเสี่ยวจ้านข้ากำลังจะไปหอว่านซุย ที่นั้นมีเป็ดย่างขึ้นชื่อ หากท่านได้ลิ้มลองจะต้องติดใจ ท่านจะให้เกียรติไปเป็นเพื่อนข้าจักได้หรือไม่ " เฟิ่งหลาง กล่าวขึ้น
(เมื่อเสี่ยวจ้านได้ยินเช่นนั้นในใจ เค้ารู้สึกยินดียิ่งนัก แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกเกรงใจ แต่นี่คือโอกาศที่จะได้ ทำความรู้จักเพื่อนใหม่ในโลกที่ไม่คุ้นเคย เค้าจึงยอมตกลง)
" ข้า.... ข้ารู้สึกเกรงใจท่านยิ่งนัก.... แต่ข้ายินดีจะไปกับท่าน" เสี่ยวจ้านกล่าว (ฉันไม่รู้สึกหิวเลยสักนิดแต่การเคลื่อนไหวเหมือนจะช้าลงมาหน่อย แปลกซะจริง)
ณ หอว่านซุย "อุ๊ย! คุณชาย.... เฟิ่งหลาง" ลมอะไรหอบท่านมาถึงที่นี่" ซินเหมยเจ้าของร้านคนสวย รูปร่างสะโอดสะอง เดินมาทักทาย และหางตาก็หันไปแหล่พ่อหนุ่มรูปงามที่มาด้วย (อืม... พ่อหนุ่มคนนี้รูปร่างสง่างาม ผิวพรรณผ่องใส ไร้ที่ติ โครงหน้าได้รูป จมูกโด่ง หางตาเรียวยาว จัดว่าเป็นหนุ่มรูปงามที่หาได้ยากคนหนึ่ง แต่เหตุใดไม่ไว้ผมยาวแฉกเช่นบุรุษทั่วไป ) หล่อนหันไปส่งสัญญาน ให้เด็กๆ รีบมาต้อนรับแขก
" ข้าพา สหายมาชิมอาหารเลิศรส" เฟิ่งหลางกล่าว พร้อมผายมือไปทางเสี่ยวจ้าน "อาหารร้านนี้อร่อยที่สุดแล้วเจ้าค่ะคุณชาย.....เฟิ่ง โฮ๊ะ.... โฮะ... โฮะ...." (หล่อน อดอวยร้านตัวเองมิได้ ทั้งหัวเราะออกมาด้วยความภาคภูมิใจ ร้านของนางจัดว่าเป็นร้านที่มีชื่อเสียง อันดับหนึ่งในย่านนี้ เหล่าคุณชาย คุณหญิง เหล่าขุนนาง ล้วนมาทานอาหารที่ร้านของนาง)
" เด็กๆ มามะ! มาพาคุณชายเฟิ่งหลางกับสหายท่านนี้ไปห้องรับรอง แล้วดูแลคุณชายทั้งสองท่านด้วยนะ"
" เจ้าค่ะ! นายหญิง... " หญิงสาวทั้งสองรีบรับคำและหันมามองคุณชายเฟิ่งหยาง และเสี่ยวจ้าน ด้วยท่าทีเขิลอาย
"เชิญ... ทางนี้เจ้าค่ะคุณชายทั้งสอง "
————————————————————————
ไม่ช้าไม่นานอาหาร 3-4 จานก็ถูกวางไว้ตรงหน้า จานแรกเป็ดย่างรมควัน หนังกรอบนุ่มใน เนื้อฉ่ำน้ำ จานที่สองหมูห้อง ชิ้นนุ่มพอดีคำ และจานอื่นๆหน้าตาน่ารับประทานยิ่งนัก
เสี่ยวจ้านใช้ตะเกียบคีบอาหารเข้าปาก ทันใดนั้นตรงหน้าเค้าก็ปรากฏ หน้าจอโปร่งแสงสี่เหลี่ยม "ช่างน่าประหลาดนี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น" เค้าอุทานออกมาอย่างตกใจ และไม่ว่าเค้าจะหันไปทางไหน หน้าจอโปร่งแสง ก็ย้ายไปตามสายตาของเค้า เค้าลองเอื้อมมือไปโบก มือก็ทะลุผ่านไป เค้าอุทานเสียงหลง จนเฟิ่งหลางสังเกตุเห็นเสี่ยวจ้านมีท่าทีแปลกๆ จึงเอ่ยถามว่า
" เสี่ยวจ้านท่านเป็นอะไรรึเปล่า " เฟิ่งหลางถามขึ้น
" เอ่อ..... ท่านไม่เห็นอะไรแปลกๆที่อยู่ตรงหน้าข้ารึ"
เสี่ยวจ้านเอ่ยถาม
อืม.... เฟิ่งหลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบกลับว่า
"เห็นซิ..! อาหารเลิศรส ตรงหน้าไงล่ะ.. ! " เฟิ่งหลางตอบ
" แล้วนอกจากนั้นล่ะ.... ! " เสี่ยวจ้านถาม
" ก็ข้าไง... ล่ะ! " เฟิ่งหลางตอบใบหน้าเรียบเฉยและถามต่อว่าอาหารพวกนี้ถูกปากท่านหรือไม....?
" แน่นอนซิ... ! อาหารเหล่านี้รสเลิศสมคำล่ำลือ..."
เสี่ยวจ้านตอบและเข้าใจว่าสิ่งนั้นมีเพียงเค้าที่สามารถมองเห็นได้ เค้าคีบอาหารมาใส่ปากอีกหนึ่งคำ ทันใดตรงหน้าจอสี่เหลี่ยมโปร่งแสงก็ ปรากฏ ข้อความ โปรตีน 90% ไขมัน 20 % น้ำตาล 40% เกลือ 10% อื่นๆ 10%
" เค้าคงเพี้ยนจริงๆที่เห็นอะไรแบบนี้" เสี่ยวจ้านคิดในใจ แต่น่าแปลกที่เค้าสามารถเข้าใจสิ่งเหล่านี้ได้
ปุ่ม "ซ่อนหน้าจอ" เค้ามองลงไปตรงมุมล่าง อืม... ซ่อนหน้าจอ ฉันไม่อยากเห็นข้อมูลเหล่านี้ทุกครั้งตอนทานอาหารหรอกนะ แต่นี่อาจจะมีประโยชน์ ในอนาคตก็ได้ " ซ่อนหน้าจอ" คริก! เสี่ยวจ้านพูดอย่างแผ่วเบาที่สุด
"ห่ะ... !.... หายไปแล้ว" เสี่ยวจ้านตะลึงงัน
———————————————————————————
"สาวงามทั้งสองคนหนึ่งดีดพิน อีกคนร่ายรำสร้่างบรรยากาศได้ดี" เฟิ่งหลางกล่าว
"เอ่อ.... !.... ข้าลืมไปเลยว่าที่นี่มีพวกนางอยู่ด้วย"
เสี่ยวจ้านกล่าว เฟิ่งหลางหันมาและเอ่ยถามว่า
"เสี่ยวจ้านท่านมาจากที่ใดกันหรือ ข้าเหตุใดข้าไม่เคยเห็นท่านมาก่อน เสี่ยวจ้านชะงักไป..... และคิดว่านั่นซิ..... ข้ามาจากที่ใดกันล่ะ... ? ข้าควรบอกความจริงกับเค้าหรือไม่..... ไม่ข้าไม่ควรรบกวนเค้าไปมากกว่านีั.. !
เอ่อ....ขะ...ข้ามาจากดินแดนที่ไกลมาก...น่ะ
ข้ามีหลายเรื่องที่ไม่เข้าใจ.....เช่น เหรียญภูติทองข้าสามารถหาได้จากที่ไหนงั้นหรือ.. ?
เรื่องนี้ไม่ยาก.... หากท่านมีความสามารถ... ที่นี่มักจะมี พวกภูติไม่ดีออกมาอาละวาด ท่านแค่ต้องจับมันมา กลั่น เอาของเหลวในตัวมัน... มาทำยา ท่านต้องดูให้ดี.... ภูติบางตัวแปลงร่างเป็นมนุษย์.... ดูยากมาก
" เอ่อ.....ฟังดูโหดร้ายชะมัด... ทำไมต้องฆ่ากันด้วยย... ข้าไม่ชอบอะไรแบบนี้เลยย" เสี่ยวจ้านเอ่ย... แสดงสีหน้าไม่ชอบใจ
"ฮ่า..... ฮ่า.... ข้าล้อท่านเล่นแล้ว" เฟิ่งหลางกล่าวขึ้น
" ที่นี่น่ะ..... นะ ข้าจะบอกท่านให้ มนุษย์ และภูติ อยู่กันอย่างสันติ ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เป็นมิตรต่อกัน
ท่านคงเป็นมนุษย์ ที่เพิ่งจะหลงเข้ามาซินะ" เฟิ่งหลางกล่าวถาม
" ใช่... ข้าเพิ่งมาจริงๆ... และข้าก็ไม่รู้อะไรเลย" เสี่ยวจ้านกล่าวตอบ
เสี่ยวจ้านนึกย้อนกลับไป รู้สึกว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากก ตั้งแต่ลืมตาตื่น ขึ้นมาก็เจอแต่เรื่องแปลกๆ และยังไม่ทันจะได้พูดอะไร สาวงามทั้งสองก็เข้ามาใกล้
แต่สิ่งที่พวกนางใช้เดินนั้นไม่ไช่ขา และ เท้า แต่เป็นหางสีเขียวที่มีเกล็ดคล้ายงู..... !
เสี่ยวจ้าน แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เค้ารู้สึก สับสนเป็นอย่างมาก จนตัวเค้าเองแทบรับไม่ไหว อีกต่อไปแล้ว "ฮ่า.... ฮ่า... ฮ่า.... ฝัน.. ข้าต้องฝันไปแน่ๆ.... ทั้งหมดนี่คือความฝัน.... แล้วสติก็ดับวูบ...... เสี่ยวจ้านอยู่ก็ท่ามกลางความมืด
.... ด๊อกเตอร์แชง บราวด์ ..... ท่ามกลางความืดที่รายล้อมรอบตัวเค้า ได้ปรากฏภาพความทรงจำ.... ในอดีต... ทุกอย่างเหมือนพุ่งเข้ามาหาเค้า..... ราวกับนั่นคือตัวเค้าเอง..... อา
... นั่นคือฉันหรือ.... ฉัน.... ชื่อแชง.... แชง บราวด์
ใช่.... แล้ว.... ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์
เธอ.... คือ... แอนนี่ซินะ.... ระบบเอไอ
แอนนี่รายงานมาซินี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่.. !
ยินดีต้อนรับนายท่าน.... นี่คือระบบเอไอ
แอนนี่รายงานตัว เนื่องจากท่านได้ดาวโหลดคลื่นสมอง ไปยังหุ่นยนต์แอนดรอยด์ ได้ไม่สมบูรณ์
อีกทั้งยังเกิดเหตุระบบไฟฟ้าลัดวงจรขณะทำการดาวโหลด
ก่อให้เกิดเหตุขัดข้องของระบบ ทำให้เกิดรูหนอนขึ้นในจักรวาล ทำให้ร่างหุ่นยนต์แอนดรอยด์ หลุดมายังโลกคู่ขนาน ทำให้หน่วยความจำเสียหาย ขณะนี้ได้รับการ ซ่อมแซมเป็นที่เรียบร้อย
แล้วค่ะ!
"โชคดีที่ฉันได้ติดตั้งระบบพี่เลี้ยงเอาไว้ด้วย" แอนนี่รายงานเรื่องโลกคู่ขนาน ด๊อกเตอร์แชงกล่าว "รับทราบ" กำลังสร้างภาพโปรโนแกรม
ผลจากการสำรวจ.... โลกนี้มีลักษณะเป็นชั้น ทั้้งหมด เจ็ด ชั้น ชั้น ไร้สติปัญญา ชั้นภูติ ชั้นปีศาจ ชั้นมนุษย์ ชั้นผู้ฝึกตน ชั้นวิญญาจารย์ ชั้นเทพ เซียน
"อืม"....... งั้นตอนนี้เราอยู่ชั้นไหน.. ? ด๊อกเตอร์แชงถามขึ้น
"รายงานนายท่่าน" ขณะนี้พวกเราอยู่ชั้นฝึกตน ระบบพี่เลี้ยงเอไอตอบ
ในชั้นนี้จึงมีทั้งปีศาจ เหล่าภูติ และมนุษย์อาศัยอยู่ด้วยกัน และ หากฝึกตนสำเร็จ จะได้เลื่อนชั้น เป็นระดับ วิญญาจารย์ ค่ะนายท่าน
"อืม..... แต่.... ร่างกายของเราเป็นแอนดรอยด์ เราจะสามารถฝึกตนได้อย่างไร.. ? " ด๊อกเตอร์แชงกล่าว
นายท่าน... ! มีเรื่องที่ท่านต้องทราบเนื่องจากการ ดาวโหลด คลื่นหน่วยความจำ ไม่สมบูรณ์ ความทรงจำเรื่องราวในอดีต 40% ของความจำทั้งหมดของนายท่าน ได้หายไป เนื่องจากการเสียชีวิต กระทันหัน ท่านต้องการทราบส่วนประกอบของร่างแอนดรอยด์หรือไม่.... ?
"ช่วยรายงานมาคร่าวๆ.... ที่เข้าใจง่ายๆหน่อยนะ.... ถึงเราจะเคยเก่งแค่ไหน แต่ตอนนี้มันกลายเป็นอดีตไปแล้ว... ตอนนี้.. นอกจากชื่อจริง และ ภาพฉายก่อนตายนั่น...! เราก็... ไม่รู้อะไรเลย อ้อและต่อไปนี้เรา ชื่อ เสี่ยวจ้าน บันทึกเอาไว้ด้วย "
เสี่ยวจ้านกล่าว
" รับทราบกำลังทำการบันทึก"
" ต่อไปรายงานส่วนประกอบส่วนต่างๆ ของหุ่นแอนดรอยด์
ชิ้นส่วนที่แข็ง ประกอบด้วย แคลเซี่ยม 70% เหล็ก 40% อลูมิเนียม 60% ทองแดง 35% สังกะสี 10%
."... เอ่อ... พอเถอะ.... ฉันไม่อยากรู้แล้ว..". เสี่ยวจ้านกล่าว
ยุติการรายงานผล เอไอตอบรับ
"พาเรากลับเข้าระบบออนไลท์"
เสี่่ยวจ้านออกคำสั่ง " รับทราบกลับสู่สถานะออนไลท์" แอนนี่ทำตามคำสั่ง 3...2...1 ปิ๊ดดด
"เสี่ยวจ้าน...... เสี่ยวจ้าน.....ท่านเป็นอะไรรึเปล่า"
เสียงเฟิ่งหลางร้องเรียก
เสี่ยวจ้านจู่ๆก็ลืมตา ทำให้เฟิ่งหลางตกใจถึงกับอ้าปากค้าง แต่ยังคงนิ่งเฉย
" อ๊ะ!.... เอ่อ.... ขะ.... ข้า.... ไม่เป็นไร.. ข้าสบายดี
ข้าเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกเลยตกใจไปหน่อย.... ท่านเฟิ่งหลางอย่าได้กังวล" เสี่ยวจ้านตอบ
อืม.... ท่านไม่เป็นไรก็ดีแล้ว.... เมื่อครู่.... ข้าเห็นท่านมีท่าทีแปลกๆและนิ่งไป
"เอ่อ... แล้วหญิงสาวสองท่านนั้นล่ะ.... ? เมื่อครู่ข้าคงเสียมารยาทกับพวกนาง " เสี่ยวจ้านกล่าว
" ข้าให้พวกนางออกไปแล้ว.... มนุษย์ที่มาที่นี่ครั้งแรกเห็นพวกนาง แล้วไม่ตกใจซิ ถึงจะแปลก
ข้ามาทุกปี ช่วงที่มีการสมัครศิษใหม่ แต่น่าเสียดายข้าล้มเหลว มา 3 ครั้งแล้ว ปีนี้ข้าเชื่อว่าข้าจะต้องผ่านได้แน่ๆ " เฟิ่งหลางกล่าว
" งั้นเรามาพยายามด้วยกันเถอะ " เสี่ยวจ้านกล่าวขึ้น
" ดี... !.. มา หมดจอก.... ฮ่า..... ฮ่า "
แล้วสหายทั้งสองก็ร่ำสุราด้วยกัน อย่างสนิทสนม
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
