โชว์กับมาลิน เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยวัยเด็ก เพราะทั้งสองคนบ้านอยู่ติดกัน และยังเรียนที่โรงเรียนเดียวกันด้วย ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองก่อเกิดขึ้นจาก เพื่อนข้างบ้าน เพื่อนเล่น เพื่อนสนิท และเพื่อนรัก... ทั้งสองคนเรียนที่โรงเรียนเดียวกันตั้งแต่ อนุบาล ประถม มัธยม และ มหาลัย เวลาผ่านไป...ครอบครัวของมาลินมีเหตุต้องย้ายบ้าน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาของทั้งสองเพื่อนรัก เพราะทั้งสองเรียนที่มหาลัยเดียวกัน ถึงแม้จะคนละคณะ แต่ ทุกครั้งที่เลิกเรียน โชว์ชา จะมาหา มาลินที่คณะ ทุกครั้ง

"อ้าว เฮ้ย ไอ้โชว์ มารอ มาลิน หรอวะ ? " เพื่อนๆในคณะของมาลิน ตะโกนถาม โชว์ชาที่นั่งรออยู่โต๊ะหินอ่อน โชว์ชามองเพื่อนกลุ่มนั้น แล้วยิ้มให้อย่างรู้กัน

"มาแล้ว มาแล้ววว" เสียงเล็กๆ ปนเหนื่อยหอบ ดังมาจากข้างหลังโชว์ชา นั่นคือเสียงของมาลินนั่นเอง โชว์ชาหันไปทางต้นเสียงมองผู้หญิงผมยาวสลวย ตาเล็ก ปากนิดจมูกหน่อย ท่าทางเหนื่อยมาก แต่ทำไมโชว์ชา เหมือนมนต์สะกด จ้องมองมาลินอยู่อย่างนั้นสักครู่ หัวใจเต้นแรง หน้าของโชว์ชาร้อนผ่าว ราวกับว่า เขากำลังตกหลุมรักมาลิน เพื่อนรักของเขา ...

"โชว์ โชว์ นี่! มองอะไรห๊ะ?!!" เสียงมาลินเริ่มตะโกนเสียงดังขึ้นให้โชว์ชารู้สึกตัว

"ห๊ะ! เอ้อ มาแล้วหรอ" โชว์ชาสะดุ้งหลุดออกจากผวังค์

"ก็มาแล้วนะสิ รีบวิ่งมา อย่างเหนื่อยเลย ป่ะ หาไรกินกันเถอะ" มาลินรีบคว้ามือโชว์ชาแล้วลากออกไปจากโต๊ะหินอ่อน โชว์ชาโดนแรงมาลินดึงที่มือก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปกับมาลิน

"อาการแบบนี้ นี่มันอะไรนะ" โชว์ชา ครุ่นคิดระหว่างทางที่เดินไปกับมาลิน แล้วเค้าก็หันไปมองมาลินอีกครั้ง เด็กผู้หญิงมัดแกะข้างกายของเค้าสมัยวัยเด็ก ตอนนี้ได้กลายมาเป็นหญิงสาวรูปงาม สายตา .. รอยยิ้ม ..และผมยาวสลวยของเธอ กลิ่มหอมอ่อนๆ ในตัวเธอทำไมทำให้เขาใจเต้นแรงได้ขนาดนี้..โชว์ชาครุ่นคิดพลางสลับหันไปมองมาลินระหว่างเดินด้วยกัน...

มาลินเดินจับมือโชว์ชาไปตามทางเดินอย่างเคยชินเพื่อนมุ่งตรงไปที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัยด้วยความหิว "วันนี้จะกินอะไรดีน้าา??" มาลินกำลังคิดเมนูที่เธออยากกินโดยไม่ได้สนใจโชว์ชาที่กำลัง มึนๆ กับความรู้สึกตัวเอง

"โชว์! " เสียงตะโกนของหญิงสาวอีกคนดังมาจากด้านหลัง ทั้งมาลินและโชว์ชาหันไปมอง เจ้าของเสียงตะโกนรีบวิ่งตะกุกตะกักตรงมาหาทั้งสองคน สาวผมสั้นริมฝีสีแดงแปร๊ดแถมกระโปรงสั้นเกือบถึงขาอ่อนแสดงสีหน้าไม่พอใจมาแต่ไกล..

"กี้ โทรหาทำไมไม่รับ!" โชว์ชาสะดุ้งกับเสียงแหลมๆนั้น รีบควักโทรศัพท์ออกมาดู

"เอ่อ น่าจะปิดเสียงไว้ ขอโทษน้า" โชว์ชารีบปล่อยมือจากมาลินแล้วเดินไปกอดกีรยากลางโรงอาหาร ถึงหญิงสาวจะโกรธเคืองชายหนุ่มไม่น้อย แต่พอชายหนุ่มสวมกอดและออดอ้อนขอโทษ ท่าทีของเธอก็อ่อนลง

"เอ่อ เราไปซื้อข้าวก่อนนะ พวกนายจะกอดกันกลมอยู่ที่นี่ก็ตามใจ ไม่ไหวละ หิวไส้จะขาด!"เสียงมาลินแทรกขึ้น พร้อมเดินตรงไปที่ร้านอาหารที่เรียงรายอยู่ในโรงอาหาร

"อะเอ้ออ เดี๋ยวโชว์ไปซื้อข้าวก่อนนะ กี้รอตรงนี้นะ" พูดเสร็จก็รีบผละตัวจากกีรติแล้ววิ่งตามมาลินไป กีรติมองตามโชว์ชา แล้วอมยิ้มนิดๆอย่างเขินอายที่แฟนง้อตัวเองแบบนี้แล้วหาที่นั่งรอให้โชว์ชาซื้อข้าวมาให้

"มาแล้วว มาแล้วว หิวมากกก!! " เสียงลากยาวของมาลิน พร้อมขยับเก้าอี้นั่งลงที่โต๊ะอาหาร โชว์ชากับกีรติสลับป้อนข้าวกันไปมาหวานชื่น ส่วนมาลินก็นั่งกินข้าวของตัวเองไปโดยไม่สนใจทั้งสองคนนั้น...

"มาลิน มันทนได้ไงวะ?! " เสียงนินทา ซุบซิบจากโต๊ะอีกข้างซึ่งอยู่ห่างจากโต๊ะของมาลินและโชว์ชาพอสมควร

"ทนอะไรแก มาลินกับโชว์มันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยไหนแล้ว" เสียงอีกเสียงดังขึ้น

"ชั้นว่า มันต้องคิดบ้างแหละแก โชว์ออกจะหล่อขนาดนั้น นี่ระดับตัวท็อปมหาลัยเลยนะ!" พูดแล้วเจ้าของเสียงก็แอบกริ๊ดเบาๆ

"มาลิน ก็ระดับตัวท็อปเหมือนกันแหละแก แต่นางไม่ได้สนใจอะไรพวกนั้น ชั้นว่านางคงไม่คิดอะไรหรอก แกดูสิ ยัยกี้ เกาะติดโชว์ขนาดนั้น! จะเอาอะไรมาคิด?!!"

"นั่นสิ! โชว์ก็มียัยกี้เป็นแฟนแล้วนี่เนาะ"

"แต่ โชว์ไปเฝ้ามาลินที่คณะทุกวันเลยนะ ไปเฝ้ามากกว่าเฝ้ายัยกี้อีก" อีกเสียงโต้แย้งขึ้น

"ก็เค้าเพื่อนกั๊นน!!" ทั้งสามคนมองตาเหมือนรู้กัน แล้วหัวเราะคิกคักๆ