นิทานของปีศาจ1
เริ่มนิทาน
ครอบครัวของเราเหมือนครอบครัวคนอื่นๆ
"ออกไปซะเคนจิที่นี่ไม่ปลอดภัย! "
"พี่จะตามออกไปขอร้องล่ะเพื่อพี่!"
ครอบครัวของเรามีความสุขดี
" พี่จะตามออกไปแน่พี่ขอร้อง! "
"อ้ะหยุดลากพี่เดี๋ยวมันจะไม่ทันการเอานะ! "
คีร่า(ตอนเด็ก)
อะไรกันฝันประหลาด
คีร่า(ตอนเด็ก)
ขอโทษที่ทำให้ตื่นเคนจิ
เคนจิ(ตอนเด็ก)
พี่.. ทำไมตื่นเช้าจัง
คีร่า(ตอนเด็ก)
ออ..ไม่มีอะไรหรอก
คีร่า(ตอนเด็ก)
นอนต่อเถอะ
เคนจิหันหลังให้คีร่าแล้วหลับต่อ
คีร่า(ตอนเด็ก)
ฝัน.. น่ากลัว
คีร่ามองออกไปทางหน้าต่างบานใหญ่ทรงกลมที่ยังมีดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่กลางหน้าต่าง
คนแต่ง
สั้นหน่อยนะคาบเพราะเริ่มเรื่องผมจะให้สั้นๆงี้แหละ
คนแต่ง
โทดทีเด้อคาบที่เรื่องเก่ายังไม่เสร็จก็มาแต่งเรื่องใหม่แล้ว
คนแต่ง
ผมเป็นคนนิสัยอย่างนี้คับแต่ก็จะพยามแต่งเรื่องให้ไดสม่ำเสมอกันนะ
คนแต่ง
ถึงแม้บางเรื่องจะแต่งเว้นหลายวันกับอีกเรื่องที่ลงตอนแล้วก็เถอะ
มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม
แม่?
คีร่าตื่นได้เเล้วจ๊ะเช้าแล้วนะ
แม่?
ช่วยปลุกเคนจิด้วยนะลูกรัก
แม่ของเคนจิพูดจบก็เดินออกไป
คีร่า(ตอนเด็ก)
ตื่นได้แล้ว
คีร่า(ตอนเด็ก)
ตื่นเคนจิ~
เคนจิ(ตอนเด็ก)
ตื่นแล้วน่า~
คีร่ารีบล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปข้างล่าง
คีร่า(ตอนเด็ก)
อรุณสวัสดิ์ครับ
เคนจิ(ตอนเด็ก)
อรุณสวัสดิ์ฮะ
แม่?
รีบมากินข้าวเถอะมันจะเย็นแล้วนะ
แม่?
อ่อแม่ลืมเลย... ช่วยมาที่ห้องแม่ได้ไหมจ๊ะคีร่าแม่มีธุระจะพูดกับหนู
พอคีร่ากินข้าวเสร็จคีร่าก็รีบไปที่ห้องแม่ของเธอ
เคนจิ(ตอนเด็ก)
นี่พี่ครับแม่เรียกไปไหนหรอครับ
คีร่า(ตอนเด็ก)
พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันเคนจิ
คีร่า(ตอนเด็ก)
พี่ไปก่อนนะ
คีร่า(ตอนเด็ก)
เดี๋ยวพี่รีบกลับมานะ
เคนจินิ่งเงียบแล้วก้มหน้าลง
คีร่ารีบไปที่ห้องแม่ของเธอ
คีร่าเดินไปเรื่อยๆจนมาถึง
คีร่า(ตอนเด็ก)
ห้องแม่หรอ..
ที่ห้องของแม่เธอมืดทึบไม่เเสงลอดมีแต่เตียงเตียงที่ตั้งอยู่กลางห้องและโตะที่มีเข็มและด้ายเต็มไปหมด
คีร่า(ตอนเด็ก)
คะ... ครับ
แม่?
มานี่สิจ้ะ.. มานั่งที่เตียงแม่สิแม่มีอะไรจะให้
คีร่า.. ค่อยๆเดินไปเรื่อยๆแต่เหมือนว่าเตียงมันอยู่ไกลเหลือเกิน
คีร่าเดินไปเรื่อยๆจนเกือบใกล้ถึงเตียงแล้วแต่ทันใดนั้น
คีร่า(ตอนเด็ก)
กะ... เกิดอะไรขึ้น
เคนจิ(ตอนเด็ก)
ผมอยากเล่นกับพี่
แม่?
อ้าว... งั้นพวกลูกไปเล่นเถอะจ้ะ
เคนจิรีบจูงมือคีร่าออกไปจากห้องแม่
คีร่า(ตอนเด็ก)
ดะ.... เดี๋ยวสิ
คีร่า(ตอนเด็ก)
ไม่ต้องรีบก็ได้
ทันทีที่คีร่าและเคนจิออกไปจากห้อง
แม่?
ตัวขัดขวาง.. น่าจะรีบจัดการไปตั้งนานแล้ว
คีร่าเล่นกับเคนจิจนค่ำก็ถึงเวลานอนแล้ว
แม่?
รีบไปนอนเถอะจ๊ะนี่มันก็ค่ำแล้วนะ
คีร่า(ตอนเด็ก)
รีบนอนเถอะเคนจินี่มันก็ค่ำแล้วนะ
เคนจิหันหลังให้แล้วหลับตาลง
พอได้ยินเสียงหายใจที่สม่ำเสมอของเคนจิไปสักพักคีร่าก็รีบหลับตาตามแต่เธอไม่สามารถหลับตาได้เพราะว่า
เสียงรองเท้ากระทบพื้นผ่านหน้าห้องเธอ
คีร่านิ่งไปสักพักใหญ่ก็ทำใจกล้าลุกออกจากเตียงแล้วเปิดประตู
คีร่าเห็นเงาคนสองคนกำลังคุยอะไรบางอย่างที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่าง
คีร่าทำใจกล้าเดินออกไปนอกห้องแล้วแอบฟังที่ราวกั้นบันได
แม่?
ฉันไม่ได้ตั้งใจมีตัวขัดขวางฉันก็ทำอะไรไม่ได้
พ่อ?
รีบฆ่าพวกมันซะก่อนที่พวกมันจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น
แม่?
ฉันจะรีบจัดการขอเวลาก่อน
คีร่าเอามืออุดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น
พ่อ?
รีบจัดการมันซะภายในสามวันนี้ก่อนที่มันจะสายไป!
แม่?
คุณอย่าตะโกนสิเดี๋ยวพวกมันก็ตื่นหรอก
คีร่ารีบวิ่งกลับไปที่ห้องแล้วปิดประตู
คีร่าพิงประตูก้มหน้าลงแล้วสะอื้นร้องไห้
คีร่าพูดไม่ออกกับสถานการณ์เพราะเธอก็เด็กอยู่มาก
คีร่า(ตอนเด็ก)
แม่... พ่อ... จะฆ่าพวกเรา
คีร่า(ตอนเด็ก)
ทะ... ทำไม
คีร่านิ่งเงียบแล้วเดินกลับไปที่เตียงแล้วนอนลงพยามข่มตาให้หลับ
ผู้ควบคุม
อะไรกันไม่สนุกเลย
ผู้ควบคุม
ดูก่อนว่าจะออกไปได้ไหม
คนแต่ง
ด้วยความที่ติดตัวละครหญิงเลยพิมคำว่าค่ะแทนครับบ่อยมากกกก
คนแต่ง
พยามพิมให้ถูกนะคะไปก่อนนะค่ะบายยยย
ทุกอย่างมันเริ่มขึ้นแล้ว
เคนจิ(ตอนเด็ก)
ตื่นได้แล้ว
คีร่า(ตอนเด็ก)
แปปนึงได้ไหม
เคนจิ(ตอนเด็ก)
คุณแม่บอกให้มาปลุกพี่นะรีบตื่นสิ
คีร่าสดุ้งตื่นทันทีที่ได้ยินว่าใครให้มาปลุก
เคนจิ(ตอนเด็ก)
รีบๆตื่นนะ
คีร่านิ่งเงียบทันทีเพราะว่าไม่อยากออกไปจากห้องเพราะเรื่องเมื่อคืน
คีร่า(ตอนเด็ก)
มะ.. แม่หรอ
คีร่า(ตอนเด็ก)
แม่อยากจะฆ่าพวกเรา..
เธอยังเด็กมากไม่สามารถรับความรู้สึกนี้ได้จึงทำได้แต่ร้องไห้
คีร่า(ตอนเด็ก)
เคนจิ.. แม่จะฆ่าเคนจิ
คีร่า(ตอนเด็ก)
พ่อบอกว่าจะต้องฆ่าพวกเราภายในสามวัน
คีร่า(ตอนเด็ก)
ฉันจะพาเคนจิออกไปจากที่นี่! ให้ได้้!
"นี่พี่! รีบลงมาสินานแล้วนะ"
คีร่า(ตอนเด็ก)
ดะ.. เดี๋ยวฉันลงไป
แม่?
อ้าวมาแล้วหรอจ๊ะมาช้าจังเลยลูกมาสิมากินข้าวมันจะเย็นเอานะ
แม่?
อ้าวทำไมตาแดงลูกร้องไห้หรอลูกแม่
คีร่า(ตอนเด็ก)
พอดีว่าฝันร้ายนะครับ
แม่?
ช่างเถอะจ๊ะกินข้าวเถอะนะ
ผ่านไปสักพักคีร่าก็กินข้าวเสร็จ
คีร่า(ตอนเด็ก)
นี่เคนจิไปเล่นกันเถอะ
คีร่าจับมือเคนจิเเล้วเดินไปที่ห้อง
เคนจิ(ตอนเด็ก)
พี่ฮะ? พี่ล็อกประตูท-
เคนจิ(ตอนเด็ก)
พะ.. พี่ร้องไห้ทำไม
คีร่า(ตอนเด็ก)
กลัวเคนจิจะหายไป
เคนจิ(ตอนเด็ก)
ผมจะหายไป?
เคนจิ(ตอนเด็ก)
พี่มีอะไรจะพูดหรือเปล่า
คีร่า(ตอนเด็ก)
แต่พี่กลัวว่าเคนจิจะรับไม่ได้..
เคนจิ(ตอนเด็ก)
พี่พูดมาเถอะฮะ
คีร่าเงียบไปสักพักแล้วพูดด้วยเสียงที่สั่น
คีร่า(ตอนเด็ก)
แม่จะฆ่าพวกเรา..
เคนจิตกใจอย่างมากกับคำพูดของคีร่า
เคนจิ(ตอนเด็ก)
อย่ามาโกหกกันนะ!
คีร่า(ตอนเด็ก)
ฉะ.. ฉันไม่ได้โกหก
เคนจิ(ตอนเด็ก)
เธอโกหกแม่ดีกับพวกเรามาตลอด!
เคนจิ(ตอนเด็ก)
หยุดพูดซะแม่ไม่มีวันฆ่าพวกเราแน่อย่ามาโกหก!
เคนจิผลักคีร่าทำให้คีร่าหัวชนขอบเตียงจนเลือดออก
คีร่ารู้สึกเจ็บที่หัวจึงลองจับที่หน้าผากดู
คีร่า(ตอนเด็ก)
ละ.. เลือด
เคนจิ(ตอนเด็ก)
คะ... คีร่า!
เคนจิ(ตอนเด็ก)
ฉะ.. ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ
คีร่าตื่นตกใจอย่างมากที่เลือดออกทำให้เธอเป็นลมไป
นั้นคือเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนจะเป็นลมไป
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
