ในเช้าวันสดใสและแสนจะโชดดีขอใครหลายๆคนแต่ไม่ใช่กับเด็กหนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งซึ่งเขามีชื่อว่า หยางเซวียน วันนี้เขาได้ปั่นจักรยานคู่ใจของเขาออกจากบ้านเพื่อไปช่วยพี่สาวที่ชื่อว่าไอรินที่ร้านขายกาแฟแต่มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่หยางเซวียนจะต้องดาวซวยอยู่แบบนี้แต่ว่าวันนี้เขาดาวซวยมากกว่าทุกๆวันที่ผ่านมาในขณะที่เขาปั่นจักรยานอยู่นั้นอยู่ๆยางรถจักยานของเขาก็แตกจนทำให้เขาเสียหลักไปซนกับป้ายห้ามใช้ความเร็วของช่างที่ทำงานทางถนนอยู่จนตัวเขากับจักรยานลอยไปติดบนต้มไม้ที่สูง

ทุกคนที่อยู่แถวนั้นต่างพากันตกใจเลยพากันช่วยโทรเรียกรถกู้ภัย ผ่านไป10นาทีและแล้วรถศู้ภัยก็ได้ขับมาถึงที่เกิดเหตุพอดีลุงศู้ภัยก็ได้ลงจากรถแล้วถามคนแถวนั้นว่า ไหนคนเจ็บ ทุกคนต่างพอกันชี้ไปบนต้นไม้ที่หยางเซวียนอยู่ ลุงศู้ภัยถึง ถอนหายใจแล้วพูดว่า เด็กคนนี้อีกแล้วหรอ ใครมันจะดาวซวยขนาดนั้น ลุงศู้ภัยพอพูดจบก็ได้เดินไปเอาบันไดที่อยู่หลังรถเพื่อปีนไปช่วยหยางเซวียน ลุงศู้ภัยก็ทำการปีนขึ้นไปช่วยพร้อกับบ่นไปว่า ต้มไม้สูงขนาดนี้ลอยขึ้นมาได้ไง แล้วก็ตะโกนถามหยางเซวียนว่าเป็นยังไงบ้าง หยางเซวียนตอบกลับลุกศู้ภัยอย่างสุขภาพว่า ไม่เป็นไรครับ แค่ฝุ่นเข้าตาเองพูดพร้อมกับเอามือขยี้ตา

ลุงศู้ภัยที่ได้ยินคำตอบแบบนี้ถึงพูดไปไม่เป็นเลยพูดว่า มันไม่ใช่อย่างงั้นในไม่ช้าลุงศู้ภัยก็ปีนบันไดไปถึงตัวหยางเซวียน ส่วนหยางเซวียนก็ได้เอาฝุ่นออกจากตาได้พอดี แล้วและลุงศู้ภัยก็ช่วยหยางเซวียนลงมาจากต้มไม้ที่สูงด้วยความปลอดภัย พอลงมาจากต้มไม้ได้ หยางเซวียนก็กล่าวคำขอบคุณกับลุงศู้ภัย ลุงศู้ภัยพยักหน้าแล้วพูดว่าไม่เป็นไร หยางเซวียนพอได้รับการช่วยเหลือจากลุงศูนย์ก็ได้จูงจักรยานไปที่ร้านซ่อมจักรยานในทันที่ในขนาดที่กำลังจะเดินไปลุงศู้ภัยก็ตะโกนตามหลังหยางเซวียนไปว่า ระวังตัวด้วยนะ หยางเซวียนหันไปตอบกลับว่า ครับ และแล้วหยางเซวียนก็ได้จูงจักรยานไปถึงร้านซ่อมจักรยานช่างซ่อมพอเห็นสภาพรถของหยางเซวียนก็ได้ทำการซ่อมให้ทันทีผ่านไปไม่ถึง3นาที รถจักรยานของหยางเซวียนก็ซ่อมเสร็จ หยางเซวียนก็ว่าจะเอาเงินจ่ายค่าซ่อมรถแต่ช่างคนนั้นปฏิเสธพร้อมกับพูดว่า ไม่เป็นไร พี่ไม่คิด เงิน ถือซะว่าเป็นการ ช่วยน้องแฟนในอนาคต หยางเซวียนพอได้ยินแบบนั้นก็พอจะรู้ว่า ช่างคนนี้ก็แอบชอบพี่สาวของตนด้วยเหมือนกับผู้ชายหลายๆคน

หยางเซวียนยังคงพูดคุยกับช่างคนนั้นอยู่จนลืมไปว่าต้องไปช่วยพี่สาวขายกาแฟในระหว่างคุยหยางเซวียนก็ได้ยกข้อมือข้างที่มีนาฬิกาเพื่อดูเวลาว่าตอนนี้กี่โมงแต่พอหยางเซวียนได้เห็นเวลาก็ตกใจมากและก็ได้รีบปั่นจักรยานออกจากร้านไปในทันทีพร้อมกับพูดว่า สาย แล้ว สาย แล้ว หยางเซวียนก็ได้ปั่นจักรยานมาจนถึงร้านกาแฟของพี่สาว หยางเซวียนได้จอดรถจักรยานไว้หน้าร้านขายกาแฟแล้วเดินเข้าไปยังในร้านก็ได้เห็นว่าพี่สาวของหยางเซวียนกำลังช่งกาแฟอย่างอ่อนโยนอยู่พร้อมกับมีผู้ชายหลายๆคนต่างก็มองไปทางพี่สาวของหยางเซวียนด้วยความหลงไหลเพราะพี่สาวของหยางเซวียนเธอทั้งสวยทั้งน่ารัก และเป็นคนพูดจาอ่อนโยนมากหยางเซวียนที่ได้เดินเข้ามาในร้านก็เรียกพี่สาวโดยทันที พี่ ครับผม มาแล้ว พี่สาวที่ได้ยินน้องเรียกก็หยุดช่งกาแฟแล้วเดินไปหาน้องแล้วก็ถามน้องว่า วันนี้โดนอะไรมาล่ะ ขี่จักรยานตกท่อหรือโดนสามล้อซนอีกล่ะ ถามน้องพร้อมกับปัดฝุ่นที่ติดตามตัวให้และก็มีผู้ชายที่คอยมาดื่มกาแฟที่ร้านพี่สาวอยู่บ่อยๆก็ได้มาช่วยปัดฝุ่นให้ด้วยคนพร้อมกับพูดว่า นายนี่ น้า ช่างเป็นคนที่ดาวซวยจริงๆ หยางเซวียนที่ได้ยินที่ผู้ชายคนนั้นพูดก็ยิ้มพร้อมกับพูดกลับว่า ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ พี่สาว มองน้องแล้วก็ถามหยางเซวียนว่า น้องหิว แล้วหรือยัง หยางเซวียนได้ยินพี่สาวถามก็ตอบกลับทันทีว่า หิว ครับ หิว มากๆ ด้วย พี่สาวพอได้ยินแบบนั้นก็บอกให้น้องไปนั่งรอ หยางเซวียนเดินไปนั่งรอตามที่พี่สาวบอกส่วนพี่สาวก็เดินเข้าไปในครัวหลังร้าน3นาทีต่อมาพี่สาวก็ออกจากครัวพร้อมกับข้าวพัดจานโปรดของหยางเซวียน หยางเซวียนพอเห็นว่าพี่สาวกำลังถือจานข้าวพัดเดินมาทางตนก็ยิ้มดีใจ พี่สาววางจานข้าวพัดไว้ตรงหน้าหยางเซวียนแล้วก็พูดว่า ทาน เยอะๆเลยนะ หยางเซวียนที่ได้ยินที่พี่สาวบอกว่าให้ทานเยอะๆหยางเซวียนก็ยิ้มพร้อมกับพูดว่า ครับ พี่สาว ที่เห็นน้องตอบแบบนั้นก็ได้ยิ้มพร้อมเดินกลับไปช่งกาแฟต่อ หลังจากนั้น ไม่นานหยางเซวียนที่ทานข้าวเสร็จก็เอาจานไปล้างแล้วมาช่วยพี่สาวขายกาแฟ ทั้งสองพี่น้องช่วยกันขายกาแฟจนมืดค่ำ จนได้เวลาปิดร้าน หยางเซวียนก็ได้ช่วยพี่สาวปิดร้านทั้งคู่ก็กำลังจะเดินออกจากหน้าร้าน พี่สาวเลยถามหยางเซวียนว่า คืนนี้น้องจะกลับพร้อมพี่ไหม หยางเซวียนก็ตอบพี่ว่า ไม่ครับ ผมว่า จะไป หาซื้ออะไรกิน ก่อนค่อย กลับ พี่สาวพอได้ยินที่น้องพูดก็พยักหน้าแล้วพูดว่า งั้นไว้เจอกันที่บ้านนะ หยางเซวียนมองพี่สาวแล้วก็พูดกลับว่า ครับ พี่สาวกำลังจะเดินไปแต่ก็ต้องหยุดเพราะหยางเซวียนเรียกไว้พี่สาวได้ยินที่น้องเรียกเลยหยุดเดินพร้อมกับหันไปทางน้องแล้วก็พูดว่า มี อะไรหรอก หยางเซวียนเห็นพี่หันกลับมาแล้วก็ถามแบบนั้นหยางเซวียนเลยบอกพี่ว่า พี่เป็นผู้หญิงพี่ควรขี่จักรยานของผมกลับบ้านนะครับส่วนผมเป็นผู้ชายผมซื้อของกินเสร็จผมเดินกลับบ้านก็ได้ พี่สาวพอได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มพร้อมกับพยักหน้าเข้าใจ แล้วทั้งคู่ก็แยกกันไปคนละทางทางด้านพี่สาวปั่นจักรยานกลับบ้านส่วนหยางเซวียนเดินไปซื้อของกิน ปกติเวลาเขาปิดร้านเขามักจะปั่นจักรยานกลับบ้านพร้อมพี่สาวเสมอ แต่คืนนี้เขาไม่ได้กลับพร้อมพี่สาวและเขาก็ไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้เขาจะไม่ได้เห็นหน้าพี่สาวที่แสนดีของเขาอีกแล้ว หยางเซวียนซื้อของกินเสร็จก็คิดว่าจะเดินกลับบ้านในทันที ในระหว่างที่หยางเซวียนกำลังเดินอยู่นั้นเขาก็ได้รู้สึกถึงอะไรบ้างอย่างที่จองมองเขาอยู่เขาเลยคิดว่าจะหันไปดูสักหน่อยแต่ในระหว่างที่กำลังจะหันไปดูสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น อยู่ๆก็ได้มีร่างดำๆลอยมาซนตัวหยางเซวียนอย่างเร็วจนเขาเป็นหมดสติไป

หยางเซวียนรู้สึกตัวอีกทีเขาก็ได้นอนอยู่บนเตียงในห้อง ห้องหนึ่งที่เขาไม่คุ้นเคยเขาก็เลยค่อยๆลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆแล้วเขาก็ได้พูดกับตัวเองว่า นี้ บ้านใครกัน ทำไมตัวเรามาอยู่นี่ได้ ในระหว่างที่เขา กำลังพูด พร้อมกับคิดว่าที่นี่คือบ้านของใครอยู่ๆก็ได้มีเสียงเสียงหนึ่งที่น่าเกรงขามพูดขึ้นมาจากมุมมืดว่า ตื่นแล้วหรอเจ้าสาวของข้า พอหยางเซวียนได้ยินแบบนั้นเขาก็รีบหันไปมองทางต้นเสียงโดยทันทีพร้อมกับพูดว่า นั้นใครอยู่ตรงนั้น เมื่อคนที่พูด เมื่อกี้ ก็ได้ค่อยๆ เดินออกมาจากมุมมืดตรงนั้น เผยให้เห็นใบหน้าที่ขาวซีดของเขาแต่ถึงเขาคนนั้นจะมีใบ้หน้าที่ขาวซีดแต่เขาคนนั้นก็มีใบ้หน้าที่หล่อเอาการ หยางเซวียนมองไปทางคนคนนั้นอยู่แบบนั้น โดยที่ไม่กระพริบตาแม้แต่ครั้งเดียวจน คนคนนั้นเดินไปหาหยางเซวียนที่นั่งอยู่บนเตียงพอหยางเซวียนเห็นว่าคนคนนั้นกำลังจะเดินมาทางตนก็ได้ดึงสติพร้อมกับจะลุกรีบหนีจากเตียงๆนั้น ถึงแม้ หยางเซวียนจะลุกเพื่อจะหนีให้ไวแต่มันก็ไม่ทันเพราะมือของคนคนนั้นจับที่มือของหยางเซวียนไว้ได้ก่อน จนทำให้ หยางเซวียนสัมผัสมือของคนคนนั้น มันถึงทำให้ได้รู้ว่าคนคนนั้นไม่ใช่คนเพราะมือของคนคนนั้นมัน เย็น มาก แต่ถ้าว่ามือเย็นเพราะอากาศหนาวมันก็ไม่ใช่เพราะอากาศตอนนี้มันร้อนมาก จนทำให้หยางเซวียนตกใจพร้อมกับสะบัดมือของตนออกพร้อมกับพูดเสียงสั่นว่า มือ~มือ ของคุณทำไมมันเย็นจัง คนคนนั้นที่โดนหยางเซวียนถามแบบนั้นเขาก็ได้ยิ้มออกมาจนทำให้หยางเซวียนมองเห็นเขี้ยวที่แหลมคมของคนคนนั้น หยางเซวียนพอเห็นแบบนั้นเขาก็ยิ่งตกใจมากไปกว่าเดิม หยางเซวียนก็ได้ชี้ไปทางคนคนนั้นว่า คุ คุณ ไม่ใช่คน คนคนนั้น ก็ได้ยิ้มออกมาพร้อมกับ พยักหน้าแล้วก็ พูดว่า ใช่ฉันไม่ใช่คนแต่ฉันเป็นเจ้าแห่งแวมไพร์ทุกตัวในโลกนี้และส่วนตัวเจ้าก็เป็นเจ้าสาวของข้า หยางเซวียนได้ยินว่าตนเป็นเจ้าสาวของแวมไพร์เขาก็ได้ตกใจพร้อมกับพูดเสียงดังว่า. ว่าไงนะ เจ้าสาว งั้นหรอ นี่คุณจะบ้าหรือป่าว ผมเป็นผู้ชายนะแถมยังเป็นคนอีกด้วยผมจะมาเป็นเจ้าสาวของคุณได้ไง ทำไมจะไม่ได้ แวมไพร์ตนนั้นพูดต่อ ก็ไม่ได้ ไง หยางเซวียนพูดเสียงดังใส่ มันทำได้อยู่แล้วเราสองคนก็แค่ทำพันธสัญญาคู่รักก็เท่านั้นเอง แวมไพร์ตนนั้นพูดกับหยางเซวียน ว่าไง ทำ พันธสัญญา หยางเซวียนพูดด้วยเสียงตกใจ แวมไพร์ตนนั้น พยักหน้า หยางเซวียนรีบปฏิเสธไปโดยทันทีพร้อมกับจะลุกลงจากเตียงมีหรือแวมไพร์ตนนั้นจะยอมให้หยางเซวียนลุกออกจากเตียงไปเขาก็ได้กระโจนไปหาหยางเซวียนโดนทันทีพร้อมกับคร่อมไปที่ร่างเล็กๆของหยางเซวียนหยางเซวียนที่โดนแบบนั้นก็ตกใจเขาก็ได้ถามกับแวมไพร์ตนนั้นไปว่านี่คุณจะทำอะไรแต่แวมไพร์ตนนั้นไม่ตอบอะไรเขาก็ได้ก้มลงไปกัดไปที่คอขาวๆของหยางเซวียนในทันที หยางเซวียนที่โดนกัดก็ได้ตกใจพร้อมกับส่งเสียงที่เจ็บออกมา .อ่ะ~