...character oc...
..."ถึงแม้ว่าข้าจะมีความโชคดีมากล้นสักเท่าใด แต่สุดท้ายอย่างไรคนเราก็ต้องมีโชคร้ายตามมาเสมอ ไม่มีใครโชคดีหรือโชคร้ายได้ตลอดไปหรอก"...
..."....."...
..."ข้าขอถามเจ้าสักหน่อย เจ้าเชื่อในโชคชะตาหรือเชื่อในตัวเจ้าเองล่ะ? แน่นอนว่าข้าเชื่อในตัวข้าเองแม้ว่าโชคชะตาจะมีจริง และกำหนดชีวิตข้าไว้แล้วก็ตาม"...
..."....."...
..."เป็นเพียงเพราะโชคชะตากำหนด...แล้วเจ้าจะยอมแพ้อย่างนั้นหรือ"...
...Name:Uzania/???...
...Age:19...
...Alias:Benedict...
...nationality:Italy-Russia(before)...
...nationality:Russia...
...lineage:???...
..._____________•____________...
...ชื่อ:ยูซาเนีย/???...
...อายุ:19...
...นามแฝง:เบเนดิกท์...
...สัญชาติ:อิตาลี-รัสเซีย(ก่อนหน้านี้)...
...สัญชาติ:รัสเซีย...
...เชื้อสาย:???...
..._____________•____________...
I am a miracle of fate>>>ฉันคือปาฏิหาริย์แห่งโชคชะตา
• ตัวเอกมีพลังพิเศษ1อย่างไปดูในเรื่องนะคะ แล้วก็ข้อมูลที่นำมาแต่งอาจมีการบิดผันเปลี่ยนแปลงและไม่เป็นตามข้อมูลเดิมค่ะ เพราะว่าทั้งช่วงเวลาหรือประวัติศาสตร์เราไปอ่านมาก็จริงแต่ก็ใช่ว่าจะรู้ทั้งหมด เราอ่านมาเพียงคราวไปเท่านั้น แถมยุคพรีโม่ไม่ได้กำหนดค.ศ.ก็เลยระบุช่วงเวลาที่แน่นอนไม่ได้รู้แค่ว่าเป็นยุคกลางแค่นั้นค่ะ
• หากไม่ชอบก็สามารถกดออกได้เราไม่ว่าแค่อยากลองเขียนแนวนี้บ้างเท่านั้น ส่วนภาษาเราอาจจะไม่ค่อยได้ฟีลหรือสละสลวยเท่าไหร่ก็ขออภัยนะ แล้วจะทิ้งหรือไม่ก็ไม่ก็ไว้ทีหลัง อย่าพึ่งคิดโอเค๊
• และเรื่องบางเรื่องเราแต่งเติมเขามาเพิ่มเพื่อสร้างเรื่องราวเฉยๆ อย่าซีเรียสนะคะ
• นามปากกาผู้เขียนคือfoggy-skyค่ะ
**คำเตือน ข้อมูลที่นำมาอาจไม่ถูกต้องตามแบบฉบับค่ะ เตือนแล้วนะ(◠‿・)—☆**
^^^[อัพเดทข้อมูลแล้ว]^^^
^^^foggy-sky^^^
ณ ถนนคอพท์ยาคี ถนนลูกรังห่างออกไป 19 กิโลเมตรทางเหนือของเยคาเทรินบุร์ก แสงสีทองก่อกำเนิดขึ้นอย่างเงียบๆไม่มีใครรู้ตัวทั้งสิ้น ท่ามกลางความเงียบสงัดแสงนั้นรวมตัวกันก่อเกิดร่างหญิงสาวผมบลอนด์เข้มภายใต้เปลือกตานั้นมีอัญมณีสีน้ำเงินอยู่ แต่เพียงไม่นานสีดั่งเดิมเหล่านั้นก็แปรเปลี่ยน
เส้นผมสีขาวสลวยดั่งแพรไหมดวงตาสีน้ำเงินก็เปลี่ยนเป็นสีทองอร่ามที่ไม่สามารถพบได้ทั่วไปอย่างเเน่นอน หากถูกพบเห็นอาจมีปัญหาตามมาก็เป็นได้ และดูเหมือนคนผู้นั้นจะได้สติแล้วหญิงสาวผู้นั้นหันซ้ายแลขวาเสมือนว่ากำลังตรวจสอบบางอย่าง ทั้งร่างกายและพื้นที่แต่ก็พบเพียงป้ายหลุมศพที่สลักชื่อไว้ว่าอนาสตาเซียเท่านั้นซึ่งเธอคุ้นๆกับชื่อนี้พอควรแต่ก็นึกไม่ออกและแน่นอนว่าอนาสตาเซียไม่ใช่ชื่อของเธออย่างแน่นอน
ที่นี่ที่ไหนกันแล้วก่อนหน้านี้ฉันอยู่ที่ห้องผ่าตัดนี่นาแล้วนี่อะไรทั้งร่างกายนี้...แถมชื่อคุ้นๆที่ป้ายนี้เหมือนป้ายหลุมศพอย่างไรอย่างนั้--เอ๊ะ!?เดี๋ยวนะ!ป้ายหลุมศพงั้นหรอ!? เธอลุกพรวดมองไปรอบๆแล้วหยุดที่ป้ายนั้นอีกครั้งพลันหน้าซีดขึ้นมา
นี่มันป่านี่!?แถมมีป้ายอยู่4ป้ายอีกพื้นดินก็ดูนูนๆขึ้นมาชัดเลย!เดี๋ยวนะป่า?มองเห็นเทือกเขาอูราลด้วยแสดงว่านี่คือรัสเซียสินะ แต่ว่ารู้สึกแปลกๆนะทำไมสภาพแวดล้อมถึงต่างจากที่เรามาเที่ยวเลย ดูรกและทึบกว่า อย่างไงก็ตามคงต้องหาคนก่อนน่ะนะแถวนี้เปลี่ยวชะมัดแถมเเสงไฟก็ไม่มีอีก แสงจันทร์ที่ส่องลงมาก็สลัวๆมองไม่ชัดเท่าไหร่ แล้วก็!อย่าให้เป็นเหมือนข้อสันนิษฐานของเราเลยเถอะ!
เธอสลัดความคิดฟุ่งซ่านออกไปแล้วเริ่มเดินทาง เท้าของหญิงสาวก้าวเดินมุ่งไปยังทิศที่เธอพอจำได้ว่าพื้นที่ของเมืองเยคาเตรินเบิร์กตั้งอยู่ เพราะสภาพภูมิทัศน์ทำเธอสับสนทิศทางเล็กน้อยแต่ยังไงก็ไม่เกินความสามารถของเธออยู่แล้วล่ะ
ยูซาเนียก่อนหน้าที่เธอจะมาโผล่ที่นี่เธอเป็นแพทย์ที่อายุน้อยที่สุด ความสามารถของเธอเป็นที่ต้องการอย่างมากหลังจากที่เธอจบด็อกเตอร์ได้อายุเพียง17ปีจนตอนนี้เธออายุได้19ปีแล้วมีประสบการณ์มาเป็นเวลาสองปีได้ แต่ถึงอย่างนั้น...สถานการณ์นี้มันอะไร๊!!?
ก่อนหน้านี้เธอได้เดินมาได้เกือบ1กิโลเมตรทำให้ลมหายใจเธอหายใจถี่ขึ้นและเริ่มหอบเป็นสัญญาณว่าเธอนั้นเหนื่อยแล้ว ร่างกายนี้อ่อนแอกว่าร่างกายเดิมของเธอมาก น่าแปลกอยู่เหมือนกันที่อยู่เธอก็ดันเจอสถานการณ์แฟนตาซีอย่างการมาสิงร่างคนอื่นเหมือนในนิยายที่เคยอ่านได้น่ะ น่าตลกจริงๆ
ในขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยร่างกายที่เซไปเซมาคล้ายจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ก็ได้หยุดเดินค่อยทรุดลงนั่งกับพื้นโดยที่พิงโคนต้นไม้อยู่ คอเริ่มแห้งมากขึ้นจริงๆรู้สึกตั้งแต่มาสิงร่างนี้แล้วแหละ มหัศจรรย์จริงๆที่เธอสามารถลุกเดินมาได้ขนาดนี้ด้วยสภาพแบบนี้น่ะ ชุดก็ขาดดูคล้ายขอทานชะมัด น้ำก็หิว
"เฮ้อ~อยากกินน้ำ"เห๊ะ!?ดวงตาเบิกโพลงขึ้นอย่างตื่นตระหนกตกใจ ไอขวดนี่มาจากไหนเนี่ย!?มีน้ำข้างในด้วย อะไรที่จู่ๆก็โผล่ขึ้นในมือเนี่ย?เป็นไปได้รึไง?ทำไมมันเหมือนโพชั่นในเกมRPGที่เคยเล่นสมัยเด็กๆห้ะ!? คำถามผุดขึ้นในหัวสมองอย่างกับดอกเห็ด(?)นับไม่ทวน มันคงไม่ใช่อย่างที่คิดใช่ไหม?
ไม่รอช้าเธอเริ่มทดสอบสิ่งที่เธอคิดทันที ไม่ใช่ว่าเธอเชื่อในไสยศาสตร์หรอกนะเธอแค่ชอบอ่านนิยายแฟนตาซีก็เท่านั้น และไม่ใช่ว่าแพทย์จะเชื่อในวิทยาศาสตร์อย่างเดียวซักหน่อย ก่อนที่จะเป็นแพทย์ก็เป็นเด็กมาก่อนป่ะ แล้วเด็กก็ชอบเกมและพวกนิยายหรือมังงะด้วย มันไม่แปลกอยู่แล้วถ้าเธอจะคิดว่ามันคือพลังพิเศษน่ะ
ซึ่งมันก็จริง!ให้ตายเถอะ!ความสามารถนี้มันดีสุดๆเลยรู้ไหม!?สำหรับสายแพทย์อย่างฉันน่ะ เธอคิดอย่างอารมณ์ดีเพราะความสามารถนี้เป็นความสามารถที่เธอเคยอยากได้หากเธอได้ไปต่างโลกเหมือนในนิยายได้ นั่นคือโพชั่นรักษานั่นเอง!! ไม่เพียงสร้างยารักษาได้เท่านั้นทั้งพิษหรือวัตถุสสารทางเคมีก็ได้หมดทำระเบิดก็ยังได้เเหมๆอันตรายๆ
ดีนะที่เธออยู่ในป่าจึงทำการทดลองได้สบายไม่มีคนเห็นด้วย ไม่เพียงแค่นั้นเธอยังสามารถสร้างภาชนะแบบใดก็ได้เพื่อใส่โพชั่นซึ่งรวมทั้งผ้าก็สามารถสร้างได้เช่นกันโดยมีขวดโพชั่นใส่ยาขนาดเล็กตรงปลายชุดทุกชุดที่เธอสร้าง ตามข้อสันนิษฐานที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอแน่นอนถ้างั้นชุดที่ใส่ควรเป็นเดรสยาวคลุมเข่าสีดำมีโบว์ผูกตรงหน้าอก และผ้าคลุมสีดำขอบสีม่วงประดับ แน่นอนว่าชุดเหล่านั้นคือภาชนะใส่โพชั่นและข้างในโพชั่นคือน้ำหอมกุหลาบ ก็อย่างที่บอกสร้างได้ยารักษาทั้งพิษหรือวัตถุสสารทางเคมีก็ทำได้
^^^foggy-sky^^^
แสงยามเช้าเริ่มสาดส่องแสงสีทองลงกระทบเส้นผมสีขาวนวลเปลือกตาสีไข่มุกค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆ แสงยามเช้าเจิดจ้าจนทำให้มือบางยกขึ้นเพื่อบดบังแสงเหล่านั้น ร่างกายที่ผอมบางเมื่อวานเริ่มชุ่มชื้นและเปล่งปลั่งสดใสขึ้น เนื่องจากยาโพชั่นบำรุง ถึงจะคิดว่ามันพิเศษมากก็เถอะ แต่ก็ไม่คิดว่าจะทำให้กลับมาอุดมสมบูรณ์ชั่วข้ามคืนแบบนี้ ผิวและริมฝีปากก็ไม่แห้งเท่าเมื่อวาน ทั้งผมเผ้าเสื้อผ้าก็ดูเป็นผู้เป็นคนมากกว่าเมื่อวานด้วย
น่าเสียดายที่เมื่อวานไม่เดินทางให้ถึงเมืองเร็วๆดันติดลมเล่นกับพลังนี้จนเหนื่อยแล้วผล็อยหลับไปเลยล่ะ จากลางสังหรณ์ของฉันก็มั่นใจในข้อสันนิษฐานมากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะ ถ้าเป็นที่ที่ฉันอยู่คงมีเสียงดังของเครื่องจักรมากกว่านี้ เสียงแสงสีที่เห็นได้ทั่วไปในพื้นที่ทั่วโลก ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้น แล้วทำไมที่นี่ถึงได้เงียบนักล่ะ? มีเสียงคุยกันบ้างแต่พอเดินมาจนถึงก็เชื่อในลางสังหรณ์เต็มร้อยแล้วล่ะ
ไอลางสังหรณ์ที่ว่าเนี่ย...คือนี้ไงล่ะเว้ย!? ประดิษฐานที่เหมือนใหม่ บ้านช่องนี่มันของยุคกลางชัดๆเลยนี่หว่า!? นั่นแหละ...ที่นี่ไม่ใช่ยุคของฉันยังไงล่ะ หลังจากที่มาถึงฉันก็ใช่ว่าจะไม่ช็อคหรอกนะ พูดไม่ออกเลยมากกว่า ใครจะคิดล่ะว่าความคิดเพ้อเจ้อไร้สาระจะมาเป็นจริงเอาได้น่ะ แล้วก็สาเหตุที่ฉันอยากออกจากที่นี่เป็นเพราะว่าร่างกายที่ฉันอยู่มันเป็นขอ--
"นี่เจ้าน่ะไม่ใช่คนของเมืองนี้หรือข้าเห็นมองซ้ายแลขวาเสียนานให้ข้านำทางให้ดีหรือไม่"หญิงสาวเจ้าของผมสีน้ำตาลแดงนัยตาสีเทาเอ่ยขึ้นพร้อมข้อเสนอที่ข้าปฏิเสธไม่ได้เพราะความที่เป็นคนแปลกที่แม้จะเป็นสถานที่เดียวกันแต่ยังไงก็ต่างช่วงเวลาอยู่ดี เพราะฉะนั้นพื้นที่อาจแตกต่างกันและอาจเข้าไปในที่ที่ไม่ควรได้ เมื่อกี้ใช้คำว่าข้าแทนตนเองสินะ
"ข้าต้องขอรบกวนเจ้าแล้ว พอดีข้ากำลังจะเดินทางกลับบ้านแต่ไม่ค่อยคุ้นเส้นทางนักแถมข้ายังทำกระเป๋าเงินหายอีก เจ้าช่วยแนะนำร้านที่ข้าสามารถขายยาของข้าได้หรือไม่"การโกหกคือสิ่งไม่ดีนะ แฮ่ม!อันนี้ข้--เอ้ยฉันรู้แต่จำเป็นนี่ แล้วก็ฉันควรปรับตัวได้แล้วต้องเปลี่ยนมาใช้ข้าและเจ้าแบบเต็มตัวเเล้วสิ คิก!คิดไปคิดมารู้สึกเบียวชะมัด
"--เจ้า นี่เจ้าฟังข้าอยู่รึไม่"ร่างบางมัวแต่เหม่อลอยคิดในใจจนไม่ได้ฟังอีกฝ่ายเลยซักนิด จนอีกฝ่ายใช้มือสะกิดให้รู้สึกตัว
"อะ อืมเจ้าว่าอย่างไรนะ พอดีข้าคิดอะไรเพลินไปหน่อย ต้องขอโทษเจ้าด้วย"มือบางขยับหมวกผ้าคลุมลงปิดใบหน้าก่อนจะตอบเธอตรงหน้า แต่ก็แปลกนะ...ทั้งที่ข้าเหมือนบุคคลน่าสัยสัยใส่ชุดคลุมสีดำแท้ๆ ทำไมเธอถึงมาทักฉันล่ะเนี่ย มีจุดประสงค์อะไรกัน
"โธ่ เจ้านี่น้า ข้าพูดว่าข้าจะรับซื้อยาของเจ้าเอง"เธอตรงหน้ากล่าวออกมา รับซื้อเอง? แต่ก็ดีเพราะข้าอยากออกจากที่นี่จะแย่ เป็นพวกอัธยาศัยดีรึเปล่านะ คนปกติเขาเชื่อคนน่าสงสัยได้ยังไงกัน
"เจ้าซื้อไหวหรือยาข้าคุณภาพดีเหลือเชื่อเลยนะ"แหงสิ ยาวิเศษมันดีกว่ายาปกติอยู่แล้วล่ะ
"ไหวสิ แม้ข้าจะเป็นเพียงแม่ค้าตัดชุดแต่ข้าก็มีรายได้มากพอควรเชียวหนา"ถ้าเธอมีเงินมากค่อยเสนอสินค้าของพวกผู้หญิงที่มีจำนวนจำกัดคงจะขายดีไม่น้อย
"ข้ารู้สึกว่าไว้ใจเจ้าได้เรามาเป็นหุ้นส่วนกันดีหรือไม่ จากนั้นเจ้าก็ให้เงินจำนวนหนึ่งแก่ข้าเพราะข้าจะกลับแล้ว ส่วนสินค้าที่เราจะทำการค้าข้าจะส่งทางเรือมาให้ส่วนแบ่งก็เจ้า35% ข้า65%"ไม่รอช้าเธอยื่นข้อเสนอให้แก่หญิงผมสีน้ำตาลแดงที่อายุอานามราวๆเธอตรงหน้า
"ข้อเสนอเจ้าน่าสนใจดีนะ ข้ารู้สึกถูกชะตากับเจ้าตั้งแต่แรกเห็นแล้วล่ะจึงเข้ามาทักนี่แหละ ข้าขอเป็นเพื่อนกับเจ้าด้วยได้หรือเปล่า"นัยตาสีเทามองจ้องใบหน้าใต้ผ้าคลุมมาด้วยแววตาจริงใจจนเธอถึงกับผงะไปชั่วขณะ การผูกมิตรก็เป็นผลดีอย่างนึงในการต่อรองหรือซื้อขายแถมผลเปอร์เซ็นต์กำไรยังดีต่อทั้งสองฝ่ายทำให้ไม่มีฝ่ายไหนขาดผลประโยชน์เลยซักนิด มีพันธมิตรไว้ก็ไม่เสียหาย
"เป็นเพื่อนกับเจ้าหรอ?เอาสิ ข้าเองก็ไม่ค่อยมีเพื่อนนักหรอกเอาเป็นว่ายินดีที่ได้รู้จักนะสหาย ข้าชื่อยูซาเนียเรียกข้ายูซ่าก็ได้ข้าไม่ว่าเจ้า"ท่าทางของเธอคนนั้นดูดีใจมากๆเลยนะ ดูไร้พิษภัยชะมัดแต่ไหงลางสังหรณ์มันบอกว่าเธอคนนั้นมีบางอย่างที่พิเศษที่เธอปิดไว้ดูจะไม่พูดเองแน่ๆ แต่หากเธอถามแล้วจะบอกหรือไม่นั่นก็อีกเรื่อง
ต่อมาก็ได้รู้ชื่อของหญิงสาวนัยตาสีเทาแล้วเธอชื่อไคล่าเป็นลูกสาวร้านตัดเย็บผ้าพ่อแม่เสียไปเมื่อปีก่อน เธอชวนข้าค้างที่นี่คืนนึงแล้วค่อยไปพรุ่งนี้โดยเตรียมเงินจำนวนนึงอย่างที่ข้าต้องการโดยข้าเองก็ให้สินค้าไว้เช่นกัน ทั้งที่นอนหมอนผ้าห่มอาหารไคล่าเป็นคนเตรียมให้ทั้งหมด ในคืนนั้นเรานอนด้วยกัน ทำไมข้าถึงไว้ใจคนอื่นได้ขนาดนี้กันนะ และเมื่อได้โอกาสในตอนนั้นข้าก็ได้ถามเกี่ยวกับความพิเศษของตัวเธอออกไป ซึ่งไคล่าก็ไม่ปิดบังเมื่อข้าถาม
ไคล่าบอกว่าจริงๆแล้วเมื่อตอนพ่อเธอยังหนุ่มๆพ่อเธอเป็นนักล่าค่าหัวมาก่อน ความสามารถที่พ่อของเธอมีคือสายตาที่เหมือนกับเหยี่ยว สายตาที่ตอบสนองต่อการเคลื่อนไหวแม้เพียงเล็กน้อยแต่ถ้าฝึกควบคุมดีๆล่ะก็เป็นความสามารถที่ยอดเยี่ยมอย่างนึงเชียวล่ะและไคล่าก็ได้รับสืบทอดมา นี่มัน...เป็นการผูกมิตรที่คุ้มค่าจริงๆเเหะ
^^^foggy-sky^^^
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
