..."ปริ้นคาเฟ่ยินดีต้อนรับครับ"...

เสียงของพนักงานตัวสูงใหญ่เกือบหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตรดังเข้าโสทประสาทของลูกค้าอย่างเขาทันทีเมื่อเปิดประตูเข้าไป สิ่งที่เห็นภายในร้านสายตาเขาแทบจะไม่โฟกัสอะไรเลยนอกจากชายหนุ่มพนักงานหน้าเคาท์เตอร์

สองเท้าก้าวเดินตรงไปยังเคาท์เตอร์เพื่อจะสั่งอะไรมาดื่มและมองหน้าของอีกฝ่ายชัดๆ หน้าตาของอีกฝ่ายดูดีไม่เบา หน้าคมผิวขาวตาตี๋ยิ้มแย้มสดใสต้อนรับอยู่ตลอดเขาเข้าใจทันทีเลยทำไมคนถึงมากันเยอะ ต่างจากเขา เขาเป็นเพียงชายหนุ่มตัวเล็กสูงเพียงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบหกเซนติเมตรเท่านั้น นั่งทำงานหามรุ่งหามค่ำจนขอบตาคล้ำ ผมยุ่งจนออกไปไหนเพื่อนก็ต้องคอยพกหวีให้เขาตลอด แต่ก็ช่างมันเถอะ

ยืนมองเมนูอยู่นานแต่ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว อาจจะห้านาที สิบนาที สิบห้านาที หรืออาจมากกว่านั้น เข้าอ่านเมนูซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆ เขาไม่รู้หรอกว่าอยากจะดื่มอะไรอยากจะทานอะไร แม้แต่ตอนนี้เขายังไม่รู้เลยเขามาที่นี่ทำไม สงสัยเขาจะมึนเกินไปแล้วในยามเช้านี้ คงต้องให้ชายหนุ่มตรงหน้าช่วยแล้ว

"โทษขอนะครับนูเมแนะนำไรบ้างครับ" อ่า จริงด้วยตอนเช้าเขามักจะพูดไม่รู้เรื่องเป็นประจำ พนักงานจะเข้าใจรึเปล่านะ

"คงจะขอเมนูแนะนำจากทางร้านใช่ไหมครับ ถ้าตามจากสภาพร่างกายของคุณลูกค้าแล้วผมแนะนำเป็นอะไรที่สดชื่นๆดีไหมครับเช่นน้ำผลไม้คั้นสดจากทางร้าน หรือกาเเฟสักแก้วดีครับ" ชายหนุ่มกล่าวด้วยเสียงสดใสอีกเช่นเคย เด็กคนนี้ไปเอาความสดใสมาจากไหนกันนะ

"พอดีผมไม่ค่อยดื่มกาแฟครับ ขอเป็นน้ำผลไม้สักแก้วกับขนมอะไรสักอย่างก็ได้ครับผมทานได้หมด"เขากล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงจ้อยๆ มันก็รู้สึกผิดจริงๆนั่นแหละที่รบกวนเขาด้วย แถมตัวเองยังไม่รู้อีกว่าจะทานอะไร ดื่มอะไร อรึ่ยยยย

"คุณลูกค้าชื่ออะไรครับ"ชายหนุ่มตรงหน้าถามเขาพร้อมทั้งยิ้มให้อย่างอบอุ่น ใช่หล่อมาก คนตรงหน้าเขาหล่อมากๆ

"ผมชื่อ อาชิ ครับ"เขาตอบออกไปพร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อย เขาไม่รู้หรอกว่ารอยยิ้มเขาเป็นยังไง ต่อพอเห็นคนตรงหน้ายิ้ม เขาก็ชักรู้สึกอยากจะยิ้มตามเป็นความรู้สึกที่พูดไม่ออกบอกไม่ได้จริงๆ

"งั้นเชิญคุณอาชินั่งรอที่โต๊ะก่อนนะครับเดี๋ยวผมจะนำอาการไปให้นะครับ" คนตรงหน้าของเขาพูดจบเขาก็รีบเดินไปหาที่นั่งทันที

โต๊ะที่เขานั่งเป็นโต๊ะกลมสีขาว เก้าอี้สีดำ บนโต๊ะมีแจกันใส่ดอกทิวลิปสีชมพูอ่อนประดับไว้ ตัวเขาไม่ได้สนใจอะไรมากหยิบโทรศัพท์คู่ใจขึ้นมาทันที ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่รุ่นที่ดังอะไรอย่างน้อยมันก็ใช้งานได้ดีมีการใช้งานที่สะดวกสบาย

โนติแรกที่ปรากฏบนหน้าจอเป็นข้อความที่ส่งมาจากแอปพลิเคชันสีเขียวที่ฮิตใช้กันทั่วโลก และใช่นั้นเป็นข้อความของเพื่อนตัวแสบของเขาเอง เขาดูเวลาที่แทบบนด้านซ้ายปรากฏว่าเวลา ณ ตอนนี้นั้นใกล้เวลายามสิบเอ็ดนาฬิกาแล้วเพื่อนตัวดีของเขาพึ่งตื่นเองเหรอนี้ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปไหนกัน

นิ้วเรียวจิ้มที่โนติหน้าจอจากหน้าหลักเปลี่ยนเป็นห้องแชทสนทนา ขึ้นมาข้อความแรกของวันนี้ก็อยากจะเอาหัวตัวเองทุ่มลงบนโต๊ะ กับข้อความว่า ชิกูอกหัก ใช่เพื่อนเขาน่ะ อกหักทุกวันงานการไม่ทำวันๆนั่งจีบสาวจนเขาก็แอบเหนื่อยใจอกหักทีไรทักหาเขาทุกที

เพื่อนตัวดีของเขาน่ะมันชื่อหมิวทำงานดี หน้าตาดี การเงินดี ผู้หญิงเข้าหาเยอะ แต่ก็โดนเทมาเยอะเหมือนกันแต่ช่างเถอะรีบตอบก่อนจะโดนเพื่อนตัวดีคนนี้โทรจิกดีกว่า 

อกหักจากคนไหน เขาพิมพ์ถามกลับไป ก็เล่นคุยเยอะคบเยอะขนาดนั้นเขาก็จำได้ไม่หมดหรอก เรื่องรักๆใคร่ๆเขาก็เข้าไม่ถึงด้วย อย่างเจ๋ง แต่ไม่นานข้อความของเขาก็ถูกอ่าน กลายเป็นว่าเพื่อนตัวดีงอแงจะมาหาเขา เขาเลยต้องบอกกลับไปว่าให้มาตอนเย็นๆ ไม่ใช่อะไรหรอกมันเวลาที่เขาไม่มีงานพอดี หากให้เพื่อนมาตอนนี้มีหวังห้องเล็กๆของเขาได้เละแน่

หลังจากที่เขาละสายตาจากโทรศัพท์นั้นของที่สั่งไว้ก็ถูกเด็กตัวสูงพนักงานร้านคนเดิมนำมาวางตรงหน้าพอดี เขายิ้มให้อีกฝ่ายเบาๆ สายตาเบนหันไปมองป้ายชื่อพอดีเขาจึงรับรู้ว่าเด็กหนุ่มผู้สดใสคนนั้นมีชื่อว่าเซน 

เขามองจานข้างหน้าเขาที่มีขนมปังที่ท็อปปิ้งด้วยผลไม้ตระกูลเบอร์รี่ต่างๆแก้วข้างๆเป็นน้ำส้มหน้าตาสดใส เขายอมรับเลยว่านี้เป็นมื้อแรกในวันนี้ของเขาน้ำส้มแก้วนี้ต้องช่วยทำให้เขาสดชื่นแน่ๆ

เขาจัดการอาหารตรงหน้าจนหมดไม่เหลือแม้แต่ขอบขนมปังยอมรับว่ามันอร่อยมากจริงๆ คงไม่ใช่พนักงานแค่หน้าตาดีอาหารก็อร่อยด้วย เขาเข้าใจเลยว่าทำไมทุกคนถึงชอบ เอาไว้เขาจะมาอุดหนุนที่นี่บ่อยๆก็แล้วกันนะ

หลังจากทานเสร็จเขาทำการนั่งย่อยเพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้นก็ดูตัวเองว่าได้ลืมอะไรไว้ไหม เมื่อเรียบร้อยแล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วไปจ่ายเงินทันที พนักงานหนุ่มหน้าหล่อก็ยังยิ้มให้เขาเหมือนเดิมเขาจ่ายเงินแล้วเลือกที่จะเดินออกจากร้านเพื่อกลับหอที่อยู่ใกล้ๆร้านนี้ เป็นที่พักพิงของเขาเอง หรือจะเรียกว่าเป็นที่ซุกหัวนอนก็ได้

ระหว่างทางเดินกลับเขาก็นึกถึงแต่เรื่องงานที่ต้องทำต่อให้เสร็จภายในวันนี้แล้วส่งตอนเที่ยงคืน หัวหน้านี้จริงๆเลยขนาด work from home (ทำงานที่บ้าน) งานก็ยังเยอะอยู่ แถมยังจิกเก่งอีก สาเหตุนี้แหละเขาถึงไม่อยากจะไปทำงานที่บริษัท หัวหน้าชอบยัดงานให้เขาทำอยู่เรื่อย นึกแล้วก็โมโหอยากจะเข้าไปหยิก

เดินไปไม่เท่าไหร่ก็ได้ยินเสียงคุ้นหูกับเสียงฝีเท้าที่เหมือนกับกำลังวิ่งดังมาจากด้านหลัง เขามองกลับไปก็เห็นว่าเป็นพนักงานหนุ่มหน้าหล่อคนเดิมเดินมาพร้อมเงินในมือ เงินทอน?

"คุณอาชิลืมเงินทอนครับ"ชายหนุ่มวิ่งมาดักตรงหน้าเขายืนเงินทอนให้พร้อมเรียกเขาด้วยเสียงแหบเพร่าเพราะความเหนื่อยจากการวิ่ง

"อ่า ขอบคุณมากๆเลยนะครับ"เขากล่าวขอบคุณออกไปพร้อมระบายยิ้มออกมาเบาๆ เด็กคนนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนิ เป็นคนอื่นคงเอาเงินเขาไปแล้วไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะวิ่งเอามาคืน เขาควักแบงก์สีม่วงจากกระเป๋าออกมาให้กับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ไหนๆก็เหนื่อยเพื่อเขาแล้ว ให้เด็กมันสักหน่อยจะเป็นไรไป

"นี้ครับ พี่ให้"เขายื่นแบงก์สีม่วงของตัวเองให้คนตรงหน้า แต่คนตรงหน้ากลับปฏิเสธแล้วบอกให้เขาไปอุดหนุนที่ร้านบ่อยๆก็พอ หลังจากนั้นก็วิ่งหนีไปบอกได้เลยว่าเด็กคนนี้น่ารักจริงๆ

เขานั่งทำงานมาจนถึงเวลาห้าโมงเย็นก็ได้ยินเสียงเค๊าะประตู เขาเลยเดินออกไปดูสักหน่อยเห็นว่าเป็นเจ้าหมิวเพื่อนตัวดีของเขาหอบน้ำอัดลมกับขนมมาเยอะแยะเต็มไปหมด เขาเลยเปิดประตูให้

เพื่อนตัวดีของเขาหน้าตาหล่อเหลา สูงน่าจะเกือบเท่าพนักงานร้านกาแฟคนเมื่อเช้า เขาพิจารณาหน้าตาของเพื่อนสักพักก็จับได้ว่าเจ้าตัวต้องพึ่งผ่านการร้องไห้มาแน่ๆ เข่ชวนเพื่อนตัวสูงเข้าห้อง สิ่งแรกที่เพื่อนเขาทำนั้นคือการกระโดดขึ้นเตียงของเขาโดยที่ตัวเองนั้นใส่รองเท้าอยู่

เขาเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อนตัวสูง สองมือวอร์มกล้ามเนื้อนิ้ว หลังจากนั้นที่เข้าไปที่หลังของเพื่อนตัวสูงดังป๊าบจนเจ้าตัวต้องร้องออกมาว่าโอ๊ยด้วยความเจ็บปวด เขาไล่เพื่อนไปถอดรองเท้าและล้างเท้าก่อนที่จะขึ้นเตียง เพื่อนตัวสูงก็ยอมทำแต่โดยดี ส่วนตัวเขานั้นเดินไปหยิบแก้วแล้วรินน้ำอัดลมรอเพื่อนตัวสูง

ไม่นานนักเพื่อนเขาก็ออกมาจากห้องน้ำ เจ้าตัวเดินเข้ามากอดเขาแล้วร้องห่มร้องไห้แถมเล่าให้ฟังว่าเหตุการณ์มันเป็นยังไงเกิดอะไรขึ้น เล่ารู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ปากเขาเองก็ได้แต่พร่ำบอก ไม่เป็นไรหรอกมึง เอาเถอะหน่า ช่างมันเถอะ อย่านึกถึงเลย เขาพูดปลอบเจ้าตัวอยู่หลายชั่วโมงจนเจ้าตัวนั้นพลอยหลับไปบนเตียงของเขา ดูท่าแล้วคืนนี้เขาคงต้องนอนพื้น ฝากไว้ก่อนเถอะ

————————————————————————————

สวัสดีค่ะทุกคน เราเป็นไรท์เตอร์หน้าใหม่เองค่ะ เรื่องภาษาอาจจะไม่ได้สวยมากต้องขออภัยด้วยนะคะเพราะนี้เป็นครั้งแรกเลยที่เราได้เขียนนิยายอริจินอลบวกกับเป็นบรรยายทุกตอนเลยค่ะ หวังว่าทุกคนจะชอบพ่อหนุ่มรูปงามเซน กับ พ่อหนุ่มบ้างานหน้าเหมือนคนติดยาไม่ก็ป่วยติดเตียงอย่างอาชิ และเพื่อนของเขาผู้ถูกเททุกเดือนอย่างหมิวนะคะ ขอฝากเรื่องนี้ไว้ในใจหน่อยนะคะ

#พี่อาชิดื่มกาแฟน้องเซนเถอะ สามารถร่วมพูดคุยกันได้ในทวิตเตอร์นะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ