"ก่อไผ่ตื่นได้แล้ว"

"ขอนอนอีกแปบนะครับป้าใจ"

ผมตอบกลับป้าใจญาติคนเดียวของผม ผมชื่อกอไผ่ อายุ20 แม่ผมเสียชีวิตหลังจากคลอดผมออกมา แม่ผมเป็นแม่ครัวอยู่ที่บ้านตระกูล"ศิลาสิงค์"ตระกูลร่ำรวย มีบริษัท มีที่ดินมากมาย แม่ผมเป็นแม่ครัวของที่นี้ ตั้งแต่ผมเกิดผมเลยต้องมาเป็นคนใช้ในคฤหาสน์หลังนี้

ที่แย่ไปกว่านั้น ผมเกิดวันเดียวกับลูกชายของเจ้าสั่วคุณ"อเล็กซ์ ศิลาสิงค์"และแม่ผมก็เสียชีวิตในตอนนั้น เจ้าสั่วเลยเอ็นดูผมมากกว่าคนใช้คนอื่น ทำให้ลูกชายของเขาไม่ค่อยพอใจผมเท่าไหร่

"วันนี้ต้องไปมหาลัยด้วยรีบตื่นเลย"

"ค้าบ ตื่นแล้ว"

ผมรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปมหาลัยเหมือนทุกวัน

"สายตลอดเลยเด็กนั่น"

"รอไผ่ก่อนจะได้ไปด้วยกัน"

"ผมจะสายไปด้วยแล้วเนี่ย"

ผมรีบวิ่งเร็วขึ้นทันที หลังได้ยินเสียงคุยกันของ คุณอเล็กซ์และเจ้าสั่ว

"มาแล้วคับ"

"ช้าชิบหาย"

"ขอโทษครับพอดีผมตื่นสายนิดหน่อย"

"จะนอนเผื่อชาติหน้าเลยหรอ"

"ขอโทษคับ"

"สุชาติออกรถ"

และก็เป็นเหมือนทุกวัน เขาหาเรื่องทะเลาะกับผมจนได้

จริงๆมันไม่ได้สายหรอกผมกับเขาเรียนคณะเดียวกัน พวกเราต้องเข้าเรียนตอน08:30แต่ตอนนี้ยังไม่แปดโมงด้วยซ้ำ

"วันนี้มึงกลับเองนะ กูจะไปเดทกับน้องหยี่"

เขาเป็นคนเจ้าสเน่ห์มาก ผู้หญิงมาจีบทุกวัน เขาเป็นคนมีกล้าม มีลอยสักด้วย ทำให้ผู้หญิงหลายคนชอบเขา ต่างจากผมที่ทุกคนมองว่าเป็นเด็กน้อยตลอด เพราะส่วนสูงของผม ผมสูง170ซึ่งถือว่าสูงมากแล้วแต่เขาสูงถึง180เมื่อผมยืนกับเขาผมก็กลายเป็นเด็กน้องจริงๆ

"แต่เจ้าสั่วบอกให้กลับพร้อมกันนะครับ วันนี้วันเกิดเพื่อนของเจ้าสั่ว เพื่อนเจ้าสั่วบอกจะพาคุณไปดูตัวคู่หมั้นด้วย"

"ลืมไปเลย งั้น กลับพร้อมมึงก็ได้"

"ตอนเย็นผมรอที่หน้ามหาลัยนะคับ"

"เออ"

และความแปลกที่ผมและป้าใจเท่านั้นที่รู้ คือ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยอึฟังไม่ผิดผมไม่เคยอึ ป้าใจเคยไปถามหมอแล้ว หมอก็ตรวจร่างกายผมและบอกว่าผมมีมดลูก แบบผมท้องได้นั้นแหละ แต่ผมมีอวัยวะเพศชายเหมือนผู้ชายทั่วไป แต่มีมดลูก แต่ผมจะไม่เป็นประจำเดือน และไม่มีหน้าอกเหมือนผู้หญิงทั่วไป

"อยู่ไหนเนี่ย"

ผมคิดในใจ เพราะมองหาคนตัวโตจนจะเกือบสิบนาทีแล้ว

"สุชาติออกรถเลย"

"มาแล้วหรอคับ"

"เออ"

"ทำไมนานจังครับ"

"เสือก"

เขาพูดจบลุงสุชาติก็ขับรถไปที่บ้านทันที

"กลับมาแล้วหรอ"

"ครับ ป๋า"

"สวัสดีคับ"

"ก่อไผ่ไปงานเลี้ยงด้วยกันสิ"

"ไม่เป็นไรคับ"

"ช่างมันเหอะป๋า มันก็แค่ลูกคนรับใช้จะให้ไปทำไม"

"แกเลิกพูดคำว่าลูกคนรับใช้ได้แล้ว"

"ก็มันจริงนิ ป๋าจะไปปกป้องมันทำไม"

"อย่าทะเลาะกันเพราะผมเลย ก็ถูกอย่างที่คุณอเล็กซ์ว่าแหละคับผมแค่ลูกคนรับใช้"

"รู้ก็ดีละ"

นี่แหละคับ เขาชอบดูถูกผมว่าเป็นลูกคนรับใช้ หรืออะไรมากมาย ผมไม่ชอบเท่าไหร่หรอกแต่ต้องยอมเขาเพราะถ้าไม่ยอมเขาก็จะไม่เลิกพูดซักที

"ป้าใจครับ เขาไปงานเลี้ยงกันหมดแล้วหรอครับ"

"ไปได้ซักพักแล้ว"

"อ๋อ ครับ"

"ทำการบ้านเสร็จแล้ว มาช่วยล้างจานด้วยนะ"

"ได้คับ"

ผมทำงานแบบนี้ทุกวัน ถึงมันจะไม่ได้หนักอะไรมากแต่ผมต้องเรียนและทำงานทุกวันและเกือบทุกครั้งที่อาจารที่มหาลัยสั่งงาน เขาคนนั้นก็ชอบเอางานมาบังคับให้ผมทำและตัวเองก็ไปปาร์ตี้กับเพื่อนๆคนอื่น เป็นแบบนี้ตั้งแต่มัธยมแล้ว แม้แต่กิจกรรมรุ่นตอนม.6ผมก็ไม่ได้ไปเพราะต้องมาแก้การติดศูนย์เขา ทั้งที่มันไม่เกี่ยวกับผมเลยซักนิด

"น่าเบื่อชะมัด"

และนี่ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องมาทำรายงานของเขาอีก ผมเบื่อที่ต้องมาทำงานให้เขาแต่ผมก็พูดหรือบอกใครไม่ได้เลย

"ป้าใจคับ พวกคุณท่านจะกลับตอนไหนคับ"ผมถามด้วยความสงสัย เพราะผมต้องรอรับพวกเขาอีก

"ป้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน"

"แล้วผมจะรอรับได้ยังไงละคับ"

"ไผ่นอนไปก่อนเลย เดี๋ยวป้ารอรับเอง"

"ไม่เอาอ่ะ ป้าไปนอนเถอะคับ"

"งั้นป้าฝากดูด้วยนะ"

"ได้เลยคับ"

ผมให้ป้าใจไปนอนก่อนเพราะท่านจะได้พักผ่อนบ้าง และผมจะเป็นคนรอรับเจ้าสั่วเอง

"ใจ ใจ"

ผมรีบวิ่งไปที่หน้าบ้านเพื่อเปิดประตูรั้วขนาดใหญ่

"ผมมาแล้วคับ เจ้าสั่ว" ผมพูดจบพร้อมกับเปิดประตูรั้วขนาดใหญ่ออก และรถที่จอดอยู่หน้าบ้านก็ค่อยๆขี่เข้ามา

"ไผ่ ช่วยพยุงอเล็กซ์ขึ้นไปนอนหน่อย"

"เขาดื่มหนักหรอคับ"

"ประมาณนั้น"