ฉันเดินทางกลางคนในมหาวิทยาลัยอันโด่งดัง เด็กใหม่ที่นี่ก็เริ่มทยอยมากันเเล้ว ไหนจะรุ่นพี่ที่ตะโกนเรียกน้องปีหนึ่งเสียงนั้นดังจนฉันเริ่มวิ่งเร็วขึ้น จนมาถึงหน้าเเถว

"นี่เธอๆ ชื่ออะไรหรอ"

เสียงเล็กๆกระซิบเข้ามาจากทางด้านหลังของฉัน หญิงสาวหน้าตาสวยใสเเละบริสุทธิ์ พูดขึ้นพร้อมร้อยยิ้มของเธอ

"อ๋อสวัสดีนะ เราชื่อบีนะ บีลีฟน่ะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะบี เราชื่อภูผานะ"

เราทำความรู้จักกันได้ไม่นาน ก็มีเสียงรุ่นพี่ดังขึ้น

"วันนี้น้องๆจะได้ป้ายชื่อนะครับ ป้ายเเต่ละป้ายพวกพี่จะเขียนให้เองนะ"

ทุกคนเดินไปรีบป้ายชื่อที่โต๊ะของพี่เหนือ

ผู้ชายที่นิสัยดูหัวรุนเเรงขนาดนั้น สาวๆชอบกันหน้าดูเลยสินะ

"น้องคะๆ"

ฉันเเละภูผาที่กำลังยืนงง กับกลุ่มนักศึกษาหญิงมากมายที่ล้นเเถวจนเเทบไม่มีที่ให้ฉันเดินเข้าไป ก็มีเสียงสวรรค์สาดเข้ามาเต็มๆหูของฉัน นั้นก็โต๊ะเขียนป้ายชื่อเหมือนกัน ทำไมไม่มีใครเข้าไปเลยละ

"ภูผาเราไปตรงนั้นกันเถอะ"

"อือได้สิบี ไปกัน"

"น้องๆชื่ออะไรกันหรอคะ"

"ชื่อบีค่ะ"

"ภูผาค่ะ "

"บี บีเบิร์ด นก น่ะหรอคะ"

"บีลีฟค่ะพี่ ความศรัทธาค่ะ"

"หู้ย บี ความหมายดีมากเลยนะ เราชอบจัง"

"ดีใจที่เธอชอบชื่อเรานะผา"

"น้องๆตรงนั้นรีบมาได้เเล้ว"

รุ่นพี่เเต่ละคนเริ่มเรียกรุ่นน้องให้เข้ามารวมกันที่เเถว ไม่นานทุกคนก็ต้องจับฉลากซึ่งนั่นหน้าจะเป็น พี่รหัส ใช่เเล้ว ต้องใช่เเน่ๆ

"ผา เราว่านั้นต้องเป็นการจับฉลากหารุ่นพี่รหัสเเน่เลย"

"อย่างงั้นหรอ งั้นเราไปจับดูเลยมั้ยจะถึงตาเธอเเล้วน่ะ"

รุ่นพี่คนนึงยื่นกล่องมาตรงหน้าฉัน

"ได้เเล้วอย่าเพิ่งเปิดนะครับ"

มีข้อความอยู่เล็กน้อย

"ย้องๆได้ครบเเล้วเปิดได้เลยครับ"

ฉันกับภูผาเปิดใบข้อความนั้นพร้อมกัน

"ผาได้ของพี่กันต์น่ะ ใครกันนะ ของบีละได้ใคร"

"เราได้ของ...พี่คนนั้น"

พร้อมมองไปที่ชายร่างสูงนั่งเขียนงานอย่างไม่สนใจใคร

"พี่เหนือ!"

"นี่ผา!เบาๆสิ"

ฉันกำกระดาษเเน่นในมือก่อนจะเดินไปหาพี่เหนือ

"พี่คะคือว่า "

"นี่น้องรหัสพี่ใช่มั้ย"

"ค่ะ...ใช่ค่ะ"

เขามองฉันก่อนจะยิ้มขึ้นมา มือใหญ่จับมาที่มือของฉัน ก่อนจะหยิบกระดาษไปดูให้เเน่ใจ เเต่มันยับมากจนพี่เขาทำหน้างุนงง

"ไม่อยากเป็นของพี่หรอ"

"คะ"

"อ๋อหมายถึงน้องรหัสพี่น่ะ ไม่อยากเป็นขนาดนั้นเลยหรอ"

"เปล่าเลยค่ะๆ"

ฉันส่ายหน้าไปมาก่อนจะเเนะนำตัวให้พี่รหัสของฉันรู้จัก เขาตอบรับฉันอย่างดีเเต่ฉันรับรู้ได้ถึงพลังรุนเเรงที่สะท้อนอยู่ที่ด้านหลังของฉัน พวกสาวๆต่างมองกันจนไม่ละสายตา ฉันจะทำไงกับช่วงเวลาเเบบนี้ดี

"ขอตัวนะคะ"

"ได้สิ"

ฉันวิ่งไปหาภูผาที่นั่งรออยู่ก่อนเเล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ว่าฉันรู้สึกเเบบไหน

วันนี้เราทำกิจกรรมจนถึงตอนเย็นฟ้าเริ่มมืด เเต่กลับมีเสียงฟ้าร้อง ฝนเริ่มตกลงมาอย่างหนัก

"วันนี้เราพอเเค่นี้กันก่อนนะคะน้องๆ เเยกกันกลับได้ค่ะ"

ภูผากลับไปก่อนหน้านี้เเล้ว ตอนนี้ฉันยืนรอหน้าตึกจนทุกคนเริ่มทะยอยกลับกันไปหมดเเล้ว ที่นี่น่ากลัวชะมัดเลย

"น้องรหัส.."

เสียงเยือกเย็นเเละสุขุมดังขึ้นมาทางด้านหลังของฉัน ฉันรีบหันหน้ากลับไปโดยลืมคิดไปว่าเสียงเเบบนี้มันจะอยู่ใกล้กับตัวฉันขนาดไหนกัน

ฮึก!

ปากของเราประกบกันโดยไม่คิดมาจะเกิดขึ้นทว่ารสชาติหวานกลับติดปากจนลืมไม่ได้ เเต่ปากที่กำลังดูดกลืนรสชาติของฉันยังไม่หยุดมือหนาโอบกอดร่างบางไอร้อนจากร่างกายใหญ่ทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่นท่ามกลางความหนาวเย็น ดวงตากลมโตเปล่งประกายก่อนจะถูกตรึงไว้ที่กำเเพง เขาดูเหมือนสัตว์ป่ากำลังหิวโหย ร่างกายใหญ่พูดขึ้นเป็นคำเเรก

"หนูต้องการมั้ยคะ"

"ปล่อยเถอะค่ะ ขอร้อง"

น้ำตาไหลรินเต็มสองเเก้มของเธอ

"พี่....ขอโทษจริงๆ"

ฉันวิ่งมาไกลจากเขามาก ไม่ทันคิดถึงฝนที่ตกลงมาเลย เขาทั้งดูดี เเละดุร้ายเหลือเกิน

ฉันพลาดเเล้วที่ทำเเบบนี้ มันไม่ควรเกิดขึ้นเลย