ในวงการเสื้อผ้าระดับประเทศไม่มีใครจะไม่รู้จักแบรนด์withที่ออกแบบและผลิตโดยบริษัทยักษ์ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของประเทศคือบริษัทHซึ่งมีประธานบริษัทเป็นหนุ่มหล่อไฟแรงที่มีอายุเพียง30ปีเป็นผู้บริหาร เขามีสาวๆพากันรุมล้อมอยากจะเป็นคนรักและคู่ควงของเขากันมากมายแต่ด้วยนิสัยที่ค่อนข้างเคร่งขรึม ดุ เด็ดขาดและไม่เทคแคร์ใครจึงทำให้เข้าหายาก เขาควงสาวๆไม่ซ้ำหน้าแต่ไม่เคยควงใครเกิน1อาทิตย์ไม่ผูกมัดอะไรกับใครและเกลียดผู้หญิงที่คิดจะผูกมัดเขาทุกคน "อเลน"คือชื่อของเขา

ก๊อก..ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องทำงาน

"นายคับ..คุณฟีน่ามาขอพบคับ"

แดนเลขาส่วนตัวและเป็นลูกน้องคนสนิทของอเลนเปิดประตูเข้ามา

อเลนเงยหน้าจากกองเอกสารตรงพลางส่งสายตาที่ดุดันส่งให้กับแดนทันที

แดนที่เห็นสายตาของนายที่ส่งมาก็รีบหันหลังเดินออกไปจากห้องก่อนจะปิดประตูตามหลัง

พอแดนเดินออกไปอเลนก็ก้มหน้าเซ็นเอกสารต่อ เขาเบื่อที่ฟีน่าเริ่มจะเกาะติดไม่ยอมปล่อยทั้งๆที่เขาก็จ่ายเงินให้เธอไปแล้ว และถ้าเธอยังทำแบบนี้อีกคงต้องจัดการขั้นเด็ดขาด

อีกมุมด้านหนึ่งของเมืองบริเวณหน้าหลุมฝังศพมีหญิงสาวหน้าตาสวยมากๆสวมใส่เดรสยาวเลยเข่าสีชมพูเข้ม อายุของเธอดูแล้วไม่เกิน22ปีกำลังคุกเข่าร้องไห้อย่างหนักข้างๆตัวเธอมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่วางอยู่ด้วย

"พ่อขา!..แม่ขา!..ทำไมถึงทิ้งรียาไปล่ะคะ..แล้วรียาจะอยู่กับใคร?..ฮึก..ฮึก..ฮือออ!"รียาก้มหน้าร้องไห้อย่างนี้มานานเป็นชั่วโมงๆแล้ว

พ่อกับแม่ของรียาเป็นเจ้าของบริษัทผลิตและออกแบบเสื้อผ้าขนาดย่อมชื่อบริษัทR โดยใช้แบรนด์RYบริษัทกำลังเติบโตขึ้นเรื่อยๆ พ่อกับแม่จึงส่งรียาไปเรียนด้านดีไซเนอร์ต่อที่ประเทศฝรั่งเศสตั้งแต่รียาเรียนจบม.ปลาย รียาเรียนจบตั้งแต่2ปีก่อนแต่ยังไม่ได้กลับมาเพราะรียาไปเข้าประกวดดีไซเนอร์หน้าใหม่ที่ปารีสแล้วก็ชนะเลิศจึงต้องอยู่ทำงานด้านออกแบบเสื้อผ้าให้กับบริษัทXที่เป็นคนจัดงานขึ้นถึง2ปี ตลอดเวลาที่อยู่ฝรั่งเศสรียาก็ติดต่อกับพ่อแม่ตลอด รียามีคนรักอยู่ก่อนที่จะไปฝรั่งเศสชื่อว่า"คริส"ซึ่งอายุมากกว่ารียาถึง8ปี รียารู้จักกับคริสตอนที่เรียนอยู่ม.4เพราะคริสช่วยรียาจากคนวิ่งราวกระเป๋า แล้วคริสก็เข้ามาตามจีบรียาจนตกลงเป็นแฟนกันในที่สุด รียาเป็นคนชวนให้คริสเข้ามาทำงานในบริษัทของพ่อกับแม่แล้วคริสก็ทำได้ดีจนเป็นที่ไว้วางใจจากพ่อแม่ของรียามาก ทั้งสองคนตกลงว่าจะแต่งงานกันหลังจากที่รียากลับมาจากฝรั่งเศส ช่วงที่อยู่ฝรั่งเศสรียากับคริสก็โทรติดต่อกันอย่างสม่ำเสมอ เพิ่งจะมาขาดการติดต่อกันก่อนหน้าที่รียาจะกลับมาแค่อาทิตย์เดียวเพราะรียาทำโทรศัพท์หาย แต่ตลอดเวลาที่อยู่ฝรั่งเศสไม่เคยมีใครเล่าให้รียารู้เลยว่าบริษัทของพ่อกับแม่กำลังมีปัญหาจนกระทั่งรียาหมดสัญญากับบริษัทXจึงเดินทางกลับมาประเทศไทยโดยที่ไม่ได้บอกใครเพราะอยากจะเซอไพร์สพ่อแม่กับคริส แต่พอรียาไปถึงหน้าบ้านก็เห็นป้ายติดว่า"ขาย"จึงตกใจและงงมากๆ รียาพยายามโทรหาพ่อกับแม่แต่โทรไม่ติด โทรหาคริสก็ปิดเครื่อง รียาจึงโทรหาลุงแมคที่เป็นทนายประจำตระกูลถึงได้รู้ว่าพ่อกับแม่ได้ฆ่าตัวตายไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเพราะบริษัทถูกโกงและยักยอกเงินจนถูกฟ้องล้มละลาย ลุงแมคบอกว่าพยายามติดต่อรียาแล้วแต่ติดต่อไม่ได้จึงได้เป็นคนจัดงานศพให้พ่อกับแม่ของรียาเอง ส่วนคริสลุงแมคบอกว่าเจอกันครั้งสุดท้ายตอนงานศพของพ่อกับแม่ ลุงแมคบอกว่ายังหาตัวคนที่โกงเงินของบริษัทไม่ได้พร้อมกับเอาบัญชีเงินฝากในชื่อของรียามาให้บอกว่าเงินส่วนนี้ไม่ได้ถูกยึดไปเพราะเป็นชื่อของรียาที่พ่อกับแม่ได้ฝากไว้ให้แล้วลุงแมคก็บอกว่าได้ฝังศพพ่อกับแม่ไว้ที่นี่รียาจึงมาเพื่อเคารพศพพ่อกับแม่เป็นครั้งสุดท้าย

"รียาขอโทษนะคะ..ที่ไม่ได้กลับมาช่วยพ่อกับแม่ทำงาน..ขอโทษค่ะฮือ..ฮือ!"รียาก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด

ผ่านมานานหลายชั่วโมงรียาจึงค่อยๆหยุดร้องไห้

"รียาสัญญาค่ะ...ว่าจะหาคนที่โกงบริษัทของเราให้ได้..หลับให้สบายนะคะ...รียารักพ่อกับแม่ค่ะ"รียายืนขึ้นมองรูปพ่อกับแม่ที่หน้าหลุมศพพร้อมให้คำสัญญาด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น

หลังจากที่ให้คำสัญญากับหลุมฝังศพของพ่อกับแม่แล้ว รียาก็ลากกระเป๋าเดินทางออกมาเรียกแท็กซี่เพื่อที่จะไปที่คอนโดของคริสเพราะตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหน บ้านของเธอก็ถูกยึดและวางขายไปแล้วคงต้องไปอยู่กับคริสก่อนชั่วคราว มันคงไม่เป็นไรเพราะเธอกับคริสก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว

เมื่อมาถึงคอนโดของคริส รียาก็เดินขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่คริสอยู่ พอไปถึงหน้าห้องก็ไม่ได้เคาะประตูเพราะเธอมีคีย์การ์ดห้องของคริสอยู่แล้วจึงเปิดประตูเข้าไปได้เลย

เมื่อเข้ามาภายในห้องรียาก็เห็นที่พื้นมีเสื้อผ้าทั้งของผู้หญิงและผู้ชายรวมถึงชุดชั้นในที่ถูกถอดโยนทิ้งไว้เกลื่อนไปหมด  แล้วยังได้ยินเสียงผู้หญิงและผู้ชายที่ร้องครวญครางดังออกมาจากในห้องนอนที่ประตูปิดไม่สนิท เธอใจเต้นแรงมือไม้สั่นไปหมดแต่ก็กลั้นใจเดินไปยืนฟังเสียงที่หน้าประตูห้องนอนโดยที่คนข้างในมองไม่เห็น

"พี่คริสขา..กีวี่เสียวค่ะ..อื้อ..อ๊า!"

"พี่ก็เสียว..อีกนิดนะคับ..ที่รัก"

"อ๊ะ..อ๊ะ..ไม่ไหวแล้วค่ะ..อือ!"

"พี่ก็ไม่ไหว..พร้อมกันนะคับ"

"อื้ม..อร้ายยย!..กรี้ดดด!"

"อ่า..อื้ม..อ๊าาาา!"

"ที่รักสุดยอดมากเลยนะ..พี่รักกีวี่นะคับ"

"กีวี่ก็รักพี่คริสค่ะ..ว่าแต่พี่คริสจะบอกยายรียาเรื่องของเราเมื่อไหร่ล่ะคะ"

"เดี๋ยวเธอกลับมา..พี่จะบอกเองคับ"

"จริงๆนะคะ..กีวี่กลัวว่าพี่คริสจะเปลี่ยนใจอ่ะ!"

"พี่ไม่เปลี่ยนใจหรอกคับ...พี่รักกีวี่คนเดียว..พี่ไม่เคยรักรียาเลยนะ..ที่พี่ยอมเป็นแฟนกับรียาเพราะอยากได้เงินกับบริษัทของพ่อเธอแค่นั้น..แล้วตอนนี้พี่ก็ได้มาแล้ว..พี่ก็ไม่มีอะไรต้องแคร์อีกแล้วคับ..เชื่อพี่นะคนดี"

"กีวี่เชื่อพี่คริสค่ะ...กีวี่อยากเห็นหน้ายายรียาตอนที่รู้ว่าพ่อกับแม่ฆ่าตัวตายเพราะอายแถมบริษัทก็ไม่มีอีกแล้วว่าจะเสียใจสักแค่ไหน..หึหึ"

"ช่างเธอเถอะคับ..ไม่เกี่ยวกับเรา..พี่ว่า...เรามาต่อกันดีกว่านะคับ..ของพี่มันพร้อมอีกแล้ว"

"อา..ซี้ด..พี่คริส..อืมม"

รึยาที่ยืนฟังอยู่หน้าประตูกำมือทั้งสองข้างจนแน่น น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างแต่ไม่มีเสียงร้องออกมา คนที่เธอรักสองคนทรยศหักหลังและทำร้ายเธอกับครอบครัวได้อย่างเลือดเย็นมาก คริสคือคนที่เธอรักส่วนกีวี่คือเพื่อนรักคนเดียวของเธอ ทำไมนะ! ทำไม! ทำไมต้องทำกันขนาดนี้

รียาเดินลากกระเป๋าออกมาจากห้องของคริสด้วยน้ำตาอาบแก้มดวงตาแดงก่ำ เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าจะไปที่ไหนหรือทำอะไร ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไปจนตั้งรับไม่ทัน ไหนพ่อกับแม่ที่ตายจากไป คนรักกับเพื่อนแอบได้เสียกันแถมรวมหัวกันโกงทำให้ครอบครัวเธอต้องโดนฟ้องล้มละลาย พ่อกับแม่ต้องมาฆ่าตัวตายทุกอย่างเป็นเพราะเธอคนเดียว ถ้าเธอไม่เอาคริสเข้าไปทำงานที่บริษัทของพ่อทุกอย่างคงจะไม่เป็นอย่างนี้

รียาเดินไปอย่างไม่มีจุดหมายตั้งแต่บ่ายจนตอนนี้มืดมาตั้งนานแล้วก็ยังไม่หยุดเดิน เธอเดินมาจนถึงสะพานข้ามแม่น้ำขนาดใหญ่ เมื่อเดินขึ้นมาถึงกลางสะพานก็หยุดเดินก่อนจะยืนหันหลังให้กับถนนเอามือสองข้างจับราวสะพานแล้วมองออกไปที่แม่น้ำกว้างใหญ่ข้างหน้า

"พ่อขา..แม่ขา..รียาขอโทษ!!ฮือ..ฮือ..ฮึก!!..ยกโทษให้รียานะคะฮือ..ฮือ"รียายืนร้องไห้อย่างไม่หยุดเพราะโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง

ที่บริษัทH วันนี้อเลนทำงานจนเกือบจะ4ทุ่มแล้วถึงได้นั่งรถเพื่อกลับบ้าน โดยมีคนขับรถให้แล้วมีแดนนั่งข้างหน้าคู่ไปกับคนขับ ส่วนตัวเขานั่งที่เบาะหลัง

ขณะที่นั่งรถไปอเลนก็มองออกไปทางด้านหน้ารถเรื่อยๆจนกระทั่งรถกำลังวิ่งขึ้นสะพานข้ามแม่น้ำใหญ่ สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับร่างของหญิงสาวสวมใส่ชุดเดรสสีชมพูที่ยืนเกาะราวสะพานหันหน้าออกไปทางแม่น้ำแถมข้างๆตัวยังมีกระเป๋าเดินทางวางอยู่อีกหนึ่งใบด้วย

อเลนอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมดึกขนาดนี้แล้วยังมีหญิงสาวหุ่นดีๆมายืนอยู่บนสะพานที่ทั้งมืดทั้งเปลี่ยวคนเดียว แล้วก็ยังแปลกใจตัวเองด้วยที่เขากลับสนใจหญิงสาวคนนี้ทั้งๆที่ยังไม่ได้เห็นหน้า ธรรมดาแล้วเขาไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อนเพราะส่วนมากจะมาเสนอให้จนถึงที่เอง  แต่หญิงสาวคนนี้ทำให้เขาละสายตาไปไม่ได้

ขณะที่รถของอเลนกำลังจะขับผ่านหญิงสาวไป  หางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นว่าหญิงสาวคนนั้นกำลังปีนขึ้นไปบนราวสะพาน

"เฮ้ย!..จอดรถ!!"อเลนสั่งเสียงดังอย่างตกใจ

คนขับรถจอดรถทันทีที่คนเป็นนายสั่ง

"มีอะไรคับนาย!?"

แดนหันมาถามแต่ไม่ทันเพราะอเลนเปิดประตูวิ่งลงจากรถตรงไปที่หญิงสาวคนนั้นแล้ว แดนจึงลงจากรถวิ่งตามนายไปด้วย

"นี่คุณ!!จะบ้าหรือป่าว..เดี๋ยวก็ตกลงไปตายหรอก"อเลนพูดดุๆเสียงดังพลางเอามือดึงตัวหญิงสาวลงมาจากราวสะพานอย่างง่ายดายเพราะตัวของเธอเล็กนิดเดียว

"ปล่อย!..ปล่อยรียานะ..รียาอยากตาย..ปล่อย!ฮือ..ฮือ..ฮือ!!"รียาเงยหน้าบอกคนที่เข้ามาดึงตัวเธอเอาไว้ด้วยใบหน้าที่มีแต่น้ำตา นัยต์ตาบวมแดงก่ำอย่างคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

"คุณไม่สงสารพ่อกับแม่บ้างหรือไง..ถ้าคุณตายไปแล้ว..พวกท่านจะทำยังไงห๊ะ!!"อเลนดุเสียงเข้ม

เมื่ออเลนเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังจะกระโดดสะพานใกล้ๆชัดๆทำให้อึ้งไปเลย คนอะไรวะ!สวยชิบ!ขนาดร้องไห้จนตาบวมยังสวยน่ารักขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นสาวสวยมาก่อนแต่ไม่เคยมีใครที่ทำให้เขาใจเต้นแรงได้อย่างนี้ เขาอยากรู้จริงๆว่าอะไรทำให้สาวน้อยคนนี้ต้องร้องไห้เสียน้ำตาขนาดนี้

"ไม่มีแล้ว..ฮึก..ฮือ..พ่อแม่..ไม่อยู่แล้ว..รียาไม่เหลือใครอีกแล้ว..ฮือ..ฮือ..พ่อขา..แม่ขา..รียาขอโทษ...รียาขอ...ทะ..วูบ!!"รียาพูดไม่จบก็หมดสติไปในอ้อมแขนของอเลน

"คุณ..คุณ..ตื่นสิคุณ"

อเลนเขย่าเรียกรียาอย่างตกใจที่เห็นเธอหมดสติไป ก่อนจะอุ้มตัวเธอขึ้นแนบอกแล้วเดินกลับไปที่รถ

แดนจึงเดินลากกระเป๋าเดินทางของรียาตามไปที่รถ ก่อนจะเปิดประตูด้านหลังให้อเลนอุ้มรียาเข้าไปนั่ง ส่วนเขาเอากระเป๋าไปเก็บที่ท้ายรถแล้วกลับมานั่งข้างคนขับ

"กลับบ้าน"อเลนสั่งเสียงเรียบๆ

แดนมองหน้าเจ้านายหนุ่มแบบงงๆ เขากับลูกน้องทุกคนรู้ว่าเจ้านายไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนไปที่บ้านเลยสักคน แต่กับผู้หญิงที่เพิ่งจะเจอกันครั้งแรกเจ้านายกลับจะพากลับบ้านด้วยหรือเจ้านายของเขาจะเจอคนที่ใช่กันนะ!  แต่ถึงจะสงสัยก็ไม่กล้าถามจึงได้แต่นั่งไปเงียบๆ

อเลนนั่งมองสำรวจหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด เธอมีผิวที่ขาวมาก ใบหน้าเรียบเนียนไร้สิวฝ้า จมูกโด่งรั้นนิดๆ ปากอิ่มสีชมพูเป็นกระจับน่าจูบ แก้มป่องๆน่าฟัด แถมนัยต์ตาที่เขาเห็นตอนที่เธอยังไม่หมดสติก็คมสวยมีประกาย ร่างกายที่อยู่ในอ้อมกอดก็นุ่มนิ่มจนเขาตัดใจวางตัวเธอไม่ลงจนต้องอุ้มไว้ในอ้อมกอดอย่างนี้

อเลนตั้งใจว่าจะไม่ยอมปล่อยสาวน้อยคนนี้ไปจากเขาอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็จะต้องเอาตัวเธอมาไว้ข้างกายมาเป็นของเขาคนเดียวให้ได้ เขาจะไม่มีวันยอมให้เธอไปอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนไหนอีกนอกจากเขาเท่านั้น

"แดน..ดูในกระเป๋าสะพายของเธอสิ..ว่ามีอะไรบ้าง!?"อเลนสั่ง

"คับนาย...มีกระเป๋าสตางค์..พาสปอต..สมุดบัญชีธนาคาร..โทรศัพท์..และก็เครื่องสำอางค์นิดหน่อยคับ"แดนบอกหลังจากเปิดกระเป๋าของรียาดูแล้ว

"เธอชื่ออะไร?"อเลนถาม

"ชื่อนางสาวรียา..ธัญญไพศาลคับนาย"แดนพูด

"ธัญญไพศาล!..นี่มันนามสกุลของนายรีเจนท์เจ้าของบริษัทRที่ถูกฟ้องล้มละลายไปเมื่อเดือนที่แล้วใช่มั้ย?"อเลนถาม

"ใช่คับนาย..และนายรีเจนท์กับภรรยาก็เพิ่งจะฆ่าตัวตายไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี้ไงคับ..นายยังไปร่วมงานศพเลย"แดนบอก

"หรือนี่จะเป็นลูกสาวของนายรีเจนท์วะ!..แต่ทำไมตอนกูไปงานศพถึงไม่เคยเห็นเธอเลยล่ะ!?"อเลนบอก

เขารู้จักกับนายรีเจนท์เพราะทำธุรกิจเหมือนกันเคยเจอกันตามงานต่างๆหลายครั้ง แม้จะไม่ค่อยได้สนิทสนมกันมากนักแต่ก็ไม่ได้เป็นศัตรูกันจึงออกจะแปลกใจที่ไม่เคยเห็นสาวน้อยคนนี้เลย

"มึงไปสืบเรื่องของนายรีเจนท์กับผู้หญิงคนนี้มาให้หมดทุกเรื่อง..แล้วเอามาบอกกูให้เร็วที่สุด!"อเลนสั่ง เขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับรียาถึงทำให้ต้องเสียใจจนถึงกับต้องฆ่าตัวตาย

"คับนาย"

แดนรับคำนี่เป็นอีกครั้งที่เขางง เจ้านายของเขาไม่เคยเข้าไปยุ่งกับเรื่องของใครมาก่อนแต่พอเป็นเรื่องของหญิงสาวคนนี้กลับให้เขาไปสืบมาให้

อเลนก้มดูใบหน้าสวยที่มีคราบรอยน้ำตาเต็มไปหมด ก่อนจะใช้มืออีกข้างเช็ดคราบรอยน้ำตาให้รียาอย่างเบามือ เขาโน้มตัวลงไปจูบเบาๆที่หน้าผากเกลี้ยงเกลาของหญิงสาว เขาจะไม่ยอมให้เธอต้องร้องไห้หรือเสียน้ำตาอีกแล้วใครที่มันทำให้เธอต้องร้องไห้หรือเสียใจ เขาจะเอาคืนแทนเธอให้อย่างสาสมเลยทีเดียว

เมื่อมาถึงคฤหาสน์ของอเลน เขาก็อุ้มรียาลงจากรถแล้วเดินตรงขึ้นไปชั้นบนที่ห้องนอนแขกที่อยู่ติดกับห้องนอนของเขา ก่อนจะวางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือ

"มึงไปตามป้าแมรี่มาที"อเลนสั่งแดนที่เดินถือกระเป๋าของรียาเข้ามาในห้อง

"คับนาย"แดนรับคำแล้วเดินออกไป

สักพักแดนก็เข้ามาพร้อมกับหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง

"มีอะไรคะคุณหนู?"ป้าแมรี่ถามอเลนที่นั่งอยู่ข้างๆหญิงสาวคนหนึ่งที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

"ป้าช่วยทำความสะอาดตัวของเธอแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ด้วยนะคับ..เธอจะได้หลับสบาย"อเลนบอกเสียงเรียบๆเพราะป้าแมรี่เป็นแม่นมของเขา

"เธอเป็นใครหรือคะคุณหนู!?"ป้าแมรี่ถามอย่างสงสัยเพราะคุณหนูของเธอไม่เคยพาสาวคนไหนมาที่บ้านมาก่อน

"เธอกำลังจะมาเป็นนายหญิงของที่นี่...แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้คับป้าแมรี่"

อเลนบอกอย่างจริงจังแต่ทำเอาคนฟังทั้งสองคนคือแดนกับป้าแมรี่ถึงกับอึ้ง โดยเฉพาะแดนเพราะเจ้านายของเขาเพิ่งจะเจอกับรียาเมื่อไม่ถึงชั่วโมงแต่กลับบอกว่ารียาจะมาเป็นนายหญิงของที่นี่

ป้าแมรี่ยิ้มด้วยความดีใจที่คุณหนูของเธอจะมีครอบครัวเสียทีเพราะอเลนเอาแต่ทำงานไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนถึงจะมีก็แค่ฉาบฉวยไม่เคยออกปากแบบนี้มาก่อน แต่ก็ดีนะเพราะเท่าที่เธอเห็นสาวน้อยคนนี้หน้าตาสะสวยน่ารักดีไม่แต่งหน้า แต่งตัวเรียบร้อยมิดชิด ไม่ได้นุ่งน้อยห่มน้อยเหมือนสาวๆสมัยนี้

"ค่ะคุณหนู..เดี๋ยวป้าจัดการให้"ป้าแมรี่ยิ้ม

อเลนจึงเดินออกไปจากห้องพร้อมกับแดน พอป้าแมรี่เช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับรียาแล้วก็เดินออกมา

"เรียบร้อยแล้วค่ะ..คุณหนู.เธอสวยน่ารักมากเลยนะคะ..แต่คุณหนูไม่ได้ไปทำอะไรเธอใช่มั้ยคะ..ป้าเห็นหน้าของเธอมีแต่คราบน้ำตาอ่ะค่ะ"ป้าแมรี่ถามตรงๆ

"ป่าวคับ..ป้าเห็นผมเป็นคนยังไงคับเนี่ย!..ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอร้องไห้ทำไม..กำลังให้แดนไปสืบอยู่คับ"อเลนรีบบอกเพราะป้าแมรี่ก็เหมือนแม่คนที่สองของเขา

"ค่ะ..ป้าก็แค่ถาม..แล้วคนนี้นี่ตัวจริงใช่มั้ยคะ?"ป้าแมรี่ถามเพื่อความแน่ใจเพราะเธอจะได้โทรไปรายงานให้คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายที่อยู่ต่างประเทศได้รับรู้

"คับ..แต่เธอยังไม่รู้จักผมเลยนะคับ..แต่ผมมั่นใจว่าจะทำให้เธอรักผมให้ได้"อเลนบอกยิ้มๆ

"ค่ะ...ป้าเอาใจช่วยนะคะ"ป้าแมรี่บอกแล้วเดินกลับไป

อเลนเดินเข้าไปข้างในห้องที่รียานอนอยู่ เขามองดูเธอแล้วยกยิ้มมุมปาก แค่เห็นเธอเขาก็มีความสุขแล้วและจะให้เขาปล่อยเธอไปงั้นเหรอ! ไม่มีทางบอกเลย เขานั่งลงข้างๆเธอพลางเอามือลูบผมของเธอเบาๆ

"จุ๊บ!!ฝันดีนะคับ..เด็กน้อย"อเลนจูบหน้าผากของรียาเบาๆ ที่เขาเรียกเธอว่าเด็กน้อยเพราะดูตามบัตรแล้วเธออายุน้อยกว่าเขาถึง8ปี

"พ่อขา..แม่ขา..รียาขอโทษ"รียาละเมอเบาๆ

อเลนเมื่อได้ยินที่รียาพูดก็ยิ่งอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเธอถึงต้องขอโทษพ่อกับแม่ของเธอตั้งแต่อยู่บนสะพานแล้ว

เมื่อเห็นว่ารียาหลับสนิทดีแล้ว อเลนก็เดินไปนอนลงที่โซฟายาวข้างในห้อง เขาไม่อยากทิ้งเธอไว้คนเดียวเพราะกลัวว่าถ้าเธอเกิดตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วไม่เจอใครจะยิ่งกลัว

เช้ามืดอเลนนั่งอยู่ในห้องทำงานที่อยู่ข้างๆห้องนอนของเขาและกำลังฟังแดนพูดถึงเรื่องที่เขาสั่งไปเมื่อคืน

"คุณรียาเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณรีเจนท์กับภรรยาคับ..เธอถูกส่งให้ไปเรียนดีไซเนอร์ที่ฝรั่งเศสตั้งแต่จบม.ปลาย..เธอมีคนรักแล้วตั้งแต่ก่อนจะไปเรียนที่ฝรั่งเศสชื่อว่า"คริส"ซึ่งตั้งใจว่าจะแต่งงานกันเมื่อคุณรียากลับมาจากฝรั่งเศส.."แดนพูดไปพลางมองหน้าเจ้านายไปด้วยเพราะเขารู้ว่าเจ้านายชอบรียามากแต่เธอก็มีคนรักอยู่แล้ว

"แล้วไงต่อ..ว่ามาสิจะเงียบทำเหี้..!อะไรวะ!อเลนเริ่มหงุดหงิดเมื่อรู้ว่ารียามีคนรักอยู่แล้ว

"คุณรียาเพิ่งกลับมาจากฝรั่งเศสเมื่อวานตอนเช้า..เธอไม่รู้ว่าพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตแล้วและครอบครัวถูกฟ้องล้มละลายจนเธอไปถึงที่บ้าน..คุณแมคทนายความเป็นคนบอกเธอ..หลังจากนั้นคุณรียาก็ไปที่หลุมฝังศพก่อนจะกลับไปที่คอนโดของนายคริส..พนักงานของคอนโดบอกว่าเห็นคุณรียาขึ้นไปสักครึ่งชั่วโมงก็กลับลงมาแต่ตอนที่คุณรียาลงมาเหมือนคนเหม่อลอย..มีน้ำตาไหลเต็มหน้า..แล้วก็เดินออกจากคอนโดไปโดยไม่ได้พูดอะไรเลยคับ"แดนเล่า

"แล้วนายคริสล่ะ!ไม่ได้ลงมาด้วยเหรอวะ!"อเลนถาม

"พนักงานบอกว่าคุณรียาลงมาคนเดียวคับ..แต่นายคริสลงมาในตอนเย็นแล้ว..ซึ่งนายคริสลงมาพร้อมกับคุณกีวี่ที่เป็นลูกสาวของนายวิกเตอร์เจ้าของบริษัทMและคุณกีวี่ยังเป็นเพื่อนสนิทของคุณรียาอีกด้วย"แดนบอก

อเลนที่นั่งฟังอยู่ก็พอจะเดาได้ว่ารียาคงต้องไปเห็นหรือรับรู้อะไรมาแน่ๆถึงได้เสียใจขนาดนั้น

"มีอะไรอีกมั้ยวะ!?"อเลนถาม

"มีข่าววงในพูดกันว่าคนที่โกงบริษัทของนายรีเจนท์ก็คือนายคริสคับ..โดยร่วมมือกับนายวิกเตอร์พ่อของคุณกีวี่เพราะนายคริสทำงานอยู่ที่บริษัทของนายรีเจนท์แถมได้รับความไว้วางใจเป็นอย่างมากอีกด้วย"แดนเล่า ตอนนี้เขาเริ่มกลัวเจ้านายแล้วเพราะสีหน้าและแววตาของเจ้านายน่ากลัวมากๆ

"หึหึ..งั้นกูก็พอจะรู้แล้วว่าเด็กน้อยร้องไห้ขนาดนั้นได้ยังไง..คนรักโกงบริษัทของพ่อจนถูกฟ้องล้มละลาย..พ่อแม่ก็ฆ่าตัวตาย.. แถมคนรักยังนอกใจไปเอากับเพื่อนสนิทอีกด้วย..แม่ง!เหี้..!ได้ใจจริงๆ..แต่กูยังสงสัยว่าทำไมเด็กน้อยถึงต้องบอกขอโทษพ่อกับแม่ด้วยวะ!..มันไม่ใช่ความผิดของเธอเสียหน่อย?"อเลนพูดอย่างไม่เข้าใจ

"คะ..คือ..ที่นายคริสได้เข้าไปทำงานที่บริษัทของนายรีเจนท์ก็เพราะคุณรียาเป็นคนขอให้นายรีเจนท์รับเข้าไปน่ะคับ..เธอคงเสียใจและคิดว่าถ้านายคริสไม่ได้เข้าไปในบริษัทเรื่องทั้งหมดคงจะไม่เป็นแบบนี้"แดนกลัวกับน้ำเสียงของเจ้านายตอนนี้มากลองถ้าเป็นแบบนี้เจ้านายของเขาคงไม่ปล่อยคนพวกนั้นไว้แน่ๆ

"มึงส่งคนของเราไปจับตาดูไอ้คริสกับยายกีวี่และไอ้วิกเตอร์ไว้ให้ดี..กูจะทำให้พวกมันได้ชดใช้อย่างสาสมเลยทีเดียว..แล้วถ้ามีอะไรเพิ่มเติมรีบรายงานกูทันที..เข้าใจมั้ย!?"อเลนสั่ง

"คับนาย"แดนรับคำสั่ง

"มึงไปได้แล้ว..อ้อ!เรื่องนี้ห้ามให้เด็กน้อยรู้เป็นอันขาด"อเลนสั่งกำชับ

"คับนาย"แดนรับคำแล้วเดินออกไป

อเลนนั่งคิดว่าไอ้พวกชอบโกงแบบนี้ เขาจะไม่ปล่อยเอาไว้ให้มันไปทำร้ายใครได้อีก สำหรับเขาการทำธุรกิจก็ควรจะแข่งขันกันแบบใสสะอาดไม่ใช่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เลือกมาทำธุรกิจแต่ไปเป็นมาเฟียเหมือนป๊าของเขาไม่ดีกว่าเหรอ แต่งานนี้ไม่แน่อาจจะต้องใช้คนและอำนาจของป๊าเข้ามาช่วยสักหน่อยแล้ว

คนส่วนมากไม่มีใครรู้ถึงประวัติของอเลนก็เพราะว่าเขามีพ่อเป็นมาเฟียใหญ่อยู่ที่อิตาลีและมีสาขากระจายอยู่แทบทุกประเทศทั่วโลก ดังนั้นประวัติของเขาจึงถูกปิดเป็นความลับ พ่อของเขาทำงานทั้งสีดำ สีขาวและสีเทาแต่หลังๆมานี้ส่วนมากจะเป็นสีขาวกับสีเทามากกว่าเพราะพ่อเริ่มอายุมากแล้ว ส่วนตัวเขาเองก็ไม่ค่อยชอบธุรกิจสีดำ ทุกอย่างจึงค่อยๆเปลี่ยนไปแต่ไม่เคยมีใครกล้าเข้ามายุ่งกับครอบครัวของเขาเพราะรู้ผลของมันดี

รียาเริ่มรู้สึกตัวจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก่อนจะมองไปรอบๆตัวแล้วค่อยๆไล่เรียงเรื่องราวต่างๆในหัว เธอจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้ทั้งหมดแล้วน้ำตาก็เริ่มจะออกมาคลอที่ตาอีกครั้ง เธอโมโหตัวเองมากที่คิดฆ่าตัวตายเมื่อวานนี้ ดีนะที่มีคนมาช่วยไว้ก่อนไม่อย่างนั้นเธอจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอพ่อกับแม่ที่ยมโลกกัน เธอตั้งใจแล้วว่าจะไม่ฆ่าตัวตายหนีปัญหาอีก ในเมื่อชายหญิงไร้ยางอายคู่นั้นต้องการเห็นเธอเสียใจ และผิดหวัง  เธอก็จะทำให้ชีวิตของเธอนับตั้งแต่นี้ไปมีแต่ความสุข เธอจะไม่ยอมให้คนชั่วต้องสมหวังอย่างแน่นอน

รียาเช็ดน้ำตาที่คลออยู่ออกก่อนจะยิ้มออกมาแม้จะดูฝืนๆไปบ้างแต่เธอจะต้องทำให้ได้ เธอมองสำรวจไปรอบๆตัวพลางคิดว่านี่คงเป็นบ้านของคนที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืน เธอเห็นเขาไม่ชัดนักรู้แค่ว่าเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแต่ว่าตอนนี้เขาไปไหนแล้วล่ะ! เธออยากขอบคุณที่เขาช่วยเธอเอาไว้

เมื่อคิดได้รียาจึงลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อจะไปอาบน้ำและล้างหน้าเพราะตั้งแต่มาถึงเธอยังไม่ได้อาบน้ำเลย แถมยังมานอนบนที่นอนสะอาดๆนี่อีกแต่พอเธอก้มลงมองตัวเองก็ต้องตกใจเพราะตอนนี้เธอสวมใส่ชุดนอนของตัวเองอยู่ เธออยากจะกรี้ดออกมาดังๆ นี่อย่าบอกนะว่าเขาเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอน่ะ! ตาย!ตายแล้ว!!แล้วจะมองหน้าเขาได้ยังไงล่ะเนี่ย! พอคิดได้อย่างนั้นก็รีบเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นชุดที่พร้อมจะออกเดินทางคือเสื้อผ้าฝ้ายคอปาดแขนจั้มยาวถึงข้อมือสีส้มอ่อนกับกางเกงยีนส์สีดำยาว ปล่อยผมสีน้ำตาลเข้มไปตามธรรมชาติ ทาลิปมันสีส้มอ่อนกับแป้งเด็กเป็นอันเรียบร้อย เธอตั้งใจจะขอบคุณคนที่ช่วยเหลือเมื่อคืนแล้วก็จะออกไปหาที่พักและค่อยหางานทำหรือไม่แน่เธออาจจะกลับไปฝรั่งเศสเพื่อทำงานที่นั่น แม้ว่าใจจริงเธออยากจะแก้แค้นและทวงเอาบริษัทของพ่อกับแม่กลับมา แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ลำพังเธอคนเดียวจะไปสู้กับคริสและกีวี่ได้อย่างไร ตอนนี้ตัวเธอไม่มีใครคอยช่วยเหลือและไม่มีอะไรเลยมีแค่เงินที่พ่อกับแม่ฝากไว้ให้แค่5ล้านเท่านั้น เธอจึงยังลังเลและไม่แน่ใจว่าจะเอาอย่างไรดี แต่ที่แน่ๆต้องไปจากที่นี่ก่อน เธอไม่อยากรบกวนคนที่ช่วยเหลือเธอมากไปกว่านี้เพราะเกรงใจเขามากๆ ในใจลึกๆรู้สึกขอบคุณสวรรค์ที่ไม่ซ้ำเติมเธอจนเกินไป ที่ทำให้เธอได้เจอคนที่ดีไม่อย่างนั้นตอนนี้เธออาจจะไม่สะอาดหมดจดแบบนี้ก็ได้

ก๊อก..ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องของรียาดังขึ้น ก่อนจะมีคนเปิดเข้ามา รียาหันมามองก็เห็นชายหนุ่มที่จำได้ว่าเป็นคนที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืน เขาเป็นคนหล่อมากๆ สูง ขาว ตาออกจะดุแต่แววตาที่มองมาที่เธออ่อนโยนมาก คิ้วเข้ม จมูกโด่งรั้นหมายความว่าคงเอาแต่ใจน่าดู ปากหนาหยักได้รูป เขาสูงมากกกก ขนาดเธอว่าตัวเองสูงแล้วนะ173เซนติเมตรแต่ผู้ชายคนนี้น่าจะสูงถึง190เซนติเมตรเลย

อเลนเมื่อเคาะประตูห้องที่รียาพักอยู่แล้วก็เปิดเข้ามาจึงเห็นรียาที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เธอสวยจริงๆเมื่อคืนว่าสวยแล้วแต่ตอนนี้ที่เธอแต่งตัวนิดหน่อยก็ยิ่งกว่าสวย

"ตื่นแล้วเหรอคับ"อเลนถามเมื่อเห็นรียาจ้องมองมา

"อ้อ!ค่ะ"รียาพูดพลางนึกตำหนิตัวเองที่เผลอจ้องเขานานเกินไป

"ผมชื่ออเลนคับ"

"ดิชั้นชื่อรียาค่ะ.. ขอบคุณคุณอเลนมากนะคะที่ช่วยเหลือเมื่อคืน"

"ไม่เป็นไรคับ..แต่คุณรียาไม่เป็นไรแล้วนะคับ"

"ค่ะ..รียาดีขึ้นมากแล้ว..ขอบคุณอีกครั้ง..แล้วก็คงต้องขอตัวก่อนนะคะ..รบกวนคุณอเลนมากแล้ว"

"ไม่รบกวนหรอกคับ..แล้วอีกอย่างถ้าคุณรียายังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนหรือจะไปทำอะไร..ก็พักอยู่ที่นี่ไปก่อนได้นะคับ..เอาไว้คิดหรือตัดสินใจได้แล้วค่อยไปก็ยังไม่สาย"

รียามองหน้าอเลนเมื่อได้ฟังที่เขาพูดเพราะมันเหมือนเขาจะรู้เรื่องเกี่ยวกับเธออย่างนั้นแหละ

"ว่าไงคับ..หรือไม่ไว้ใจผม!?"

"เอ่อ..ป่าวค่ะ..แค่เกรงใจน่ะค่ะ"รียารีบพูดจะไม่ไว้ใจเขาได้ยังไง ถ้าเขาไว้ใจไม่ได้จริงๆเธอคงเสร็จเขาไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ!

"ถ้างั้น..ก็พักที่นี่ต่อนะคับ..ไม่ต้องเกรงใจ"

"เอ่อ!..ค่ะ..รียาขอรบกวนอีกสัก2-3วันนะคะ"

"สำหรับคุณรียา..ผมให้พักอยู่ตลอดไปเลยก็ได้นะคับ"

"เอ่อ..อ่า"

รียาพูดไม่ออกเมื่อได้ยินที่อเลนพูด มันเหมือนเขาจะจีบเธออย่างนั้นแหละ แต่จะเป็นไปได้ยังไงเพิ่งจะเจอกันเองคิดมากน่ะ!

"ลงไปกินข้าวกันดีกว่านะคับ"

อเลนยกยิ้มมุมปากที่เห็นรียาอ้ำอึ้งเมื่อถูกเขารุกตรงๆ หน้าตาเธอน่ารักมากตอนที่ทำแบบนั้นมันทำให้เขาใจเต้นแรงอยากกดจูบลงที่ปากของเธอจริงๆ

"เอ่อ..ค่ะ"รียาพยักหน้าเบาๆ

อเลนจึงเดินออกไปจากห้องตามด้วยรียา เมื่อออกมาจากห้องรียาก็เห็นผู้ชายอีกคนที่เธอจำได้ว่าอยู่กับอเลนเมื่อคืนยืนอยู่หน้าห้อง

"คุณรียา..นี่แดน..เป็นคนสนิทของผม..ถ้าคุณขาดเหลือหรือต้องการอะไรก็บอกกับแดนได้นะคับ"อเลนแนะนำ

"สวัสดีค่ะ..คุณแดน"รียาทักทาย

"สวัสดีคับคุณรียา..แต่เรียกผมว่า..แดนเฉยๆไม่ต้องมีคุณดีกว่าคับ"แดนรีบบอกก่อนที่เขาจะโดนเจ้านายกินหัวเสียก่อน

"ค่ะ..แดน"รียาพูดใหม่

"วันนี้นายจะเข้าบริษัทมั้ยคับ?"แดนถามอเลน

"ไม่ล่ะ..ให้คนเอาเอกสารมาให้ที่นี่"อเลนบอก เขาไม่อยากทิ้งให้รียาอยู่คนเดียวเพราะกลัวว่าเธอจะคิดสั้นอีก

"ได้คับนาย"แดนรับคำแล้วเดินแยกไป

อเลนจึงเดินนำรียาลงมาที่ห้องอาหาร พออเลนกับรียานั่งลงแล้วป้าแมรี่ก็เดินนำเด็กรับใช้ถือถาดอาหารเช้าเข้ามาวางบนโต๊ะ

"คุณรียา..นี่ป้าแมรี่เป็นแม่นมของผมและเป็นแม่บ้านของที่นี่ด้วย..ป้าแมรี่คับ..นี่รียาคับ"อเลนแนะนำ

"สวัสดีค่ะป้าแมรี่"รียายกมือไหว้อย่างนอบน้อม

"สวัสดีค่ะคุณรียา..วันนี้ป้าทำข้าวต้มกุ้งค่ะ..ทานได้มั้ยคะ..และถ้าต่อไปคุณรียาอยากทานอะไรบอกป้าได้นะคะ"ป้าแมรี่ยิ้มอย่างพอใจกับกิริยามารยาทของสาวน้อยตรงหน้า รับรองว่าถ้าคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงมาเห็นต้องหลงรักอย่างแน่นอน

"รียาทานได้ทุกอย่างค่ะ..ป้าแมรี่ไม่ต้องเรียกหนูว่าคุณหรอกค่ะ..เรียกหนูรียาดีกว่า"รียาบอก  เธอคิดว่าไม่เหมาะสมนักเพราะป้าแมรี่เป็นถึงแม่นมของอเลนแถมอายุน่าจะมากกว่าแม่ของเธอด้วยซ้ำ

"ค่ะ..งั้นป้าเรียกว่าหนูรียานะคะ"ป้าแมรี่ยิ้ม

"ค่ะ"รียายิ้มนิดๆ

อเลนที่เพิ่งเห็นรียายิ้มเป็นครั้งแรกถึงแม้จะไม่ได้ยิ้มมากมายอะไรแต่ก็ทำให้เขาตาพร่าไปได้เหมือนกัน

หลังจากกินข้าวแล้วอเลนก็ขึ้นไปทำงานที่ห้องทำงานของเขากับแดน ส่วนรียาขึ้นไปเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสามส่วนสีดำแทนแล้วลงมาเดินเล่นรอบๆคฤหาสน์จนไปเห็นศาลาที่อยู่ริมน้ำ เธอเห็นว่ามันน่าจะเย็นสบายดีจึงเดินไปนั่งเล่นแล้วคิดเกี่ยวกับเรื่องของตัวเอง พลางก็นึกไปถึงอเลน เธอว่าชื่อของเขามันคุ้นมากๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนจึงหยิบโทรศัพท์มากดค้นหาดูถึงได้รู้ว่าเขาเป็นประธานบริษัทHนี่เอง มิน่าถึงได้คุ้นหน้ามากเพราะเขาติดอันดับผู้ชายที่สาวๆอยากแต่งงานด้วยมากที่สุด จากที่มีคนวิจารณ์ในอินเตอร์เนตว่าเขาเป็นคนดุ เย็นชาไม่สนใจใคร ควงสาวไม่ซ้ำหน้าและไม่เกินอาทิตย์ แต่เท่าที่เธอได้เจอกับเขาแม้เวลาจะไม่นาน เธอคิดว่าเขาไม่ได้เป็นเหมือนที่คนวิจารณ์กันสักนิด เพราะถ้าเขาเย็นชาและไม่สนใจใครจริงๆก็คงจะไม่ช่วยเหลือเธอไว้ตั้งแต่เมื่อคืนหรอก แล้วจากการกระทำที่แสดงออกกับเธอ  เขาก็ดูเป็นคนอบอุ่นดีเพียงแต่ไม่ค่อยยิ้มเท่านั้นเอง ส่วนเรื่องเจ้าชู้ก็เป็นธรรมดาของผู้ชายที่มีพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะจึงไม่แปลกอะไรที่อเลนจะมีสาวๆมากมายรายล้อม

อเลนเมื่อทำงานจนถึงเวลาเที่ยงก็เดินไปเคาะประตูห้องที่รียาพักอยู่เพื่อจะเรียกให้เธอไปกินข้าว แต่เขาเคาะอยู่นานก็ไม่มีเสียงตอบจึงเปิดประตูเข้าไปก็ไม่เห็นตัวเธอ เขารีบเดินลงมาข้างล่างทันทีเพราะเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะคิดทำร้ายตัวเองอีก

"ป้าแมรี่คับ..เห็นรียามั้ยคับ?"อเลนถามอย่างรีบร้อน

"เอ!..เมื่อกี้เห็นเดินเล่นอยู่ข้างบ้านนะคะ..คุณหนู"ป้าแมรี่บอก

"ไอ้แดน!..มึงพาคนออกตามหาเร็วๆ"อเลนตะโกนบอกแดนทันที ส่วนตัวเขาก็รีบออกไปตามหาด้วย  เขาไม่น่าปล่อยเธอไว้คนเดียวเลย คิดแล้วน่าโมโหตัวเองจริงๆ

แดนกับลูกน้องวิ่งตามหารียาไปจนรอบบ้านแต่ก็ไม่เจอ

อเลนจึงเดินตามหาไปที่ศาลาริมแม่น้ำซึ่งเป็นที่สุดท้าย เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้จะถึงศาลาก็เห็นรียากำลังเดินลงไปในแม่น้ำจึงตะโกนเรียกและรีบวิ่งเข้าไปหาทันทีด้วยความตกใจ

"รียาอย่า!!"

รียาที่ได้ยินเสียงคนเรียกจึงหันกลับไปมอง เธอเห็นอเลนกำลังวิ่งตรงมาที่เธอด้วยสีหน้าที่บอกได้ว่าตกใจอย่างมาก

"คุณจะทำอะไรห๊ะ!..ทำไมถึงทำอย่างนี้"อเลนถามทันทีที่วิ่งลุยน้ำจนมาถึงตัวของรียาพร้อมกับเอาสองมือจับไหล่ของเธอไว้แล้วดึงเข้ามากอดจนแน่น

"คะ..คุณอเลน!!!"รียาเรียกอเลนอย่างตกใจที่อยู่ๆเขาก็วิ่งเข้ามากอดและถามเธอด้วยท่าทางตกใจอย่างนี้

"ผมไม่รู้ว่าคุณไปเจอกับอะไรมา..แต่อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะ..ผมขอร้อง!"อเลนพูดทั้งๆที่ยังกอดรียาไว้กับอกแกร่ง

"เอ่อ!คือ..คุณอเลนใจเย็นๆนะคะ..รียาไม่ได้จะฆ่าตัวตายค่ะ.."รียารีบบอกเมื่อรู้ว่าอเลนคิดว่าเธอจะฆ่าตัวตาย แต่เธอรู้สึกอบอุ่นในใจกับคำพูดของเขาที่ดูเหมือนจะเป็นห่วงเธอ

"แล้วคุณเดินลงน้ำทำไม!?"อเลนดันตัวของรียาออกก่อนจะมองหน้าเธอแล้วถาม

"รียาเห็นน้ำมันใสและน่าจะเย็นดีเลยจะลงไปเล่นน่ะค่ะ..อีกอย่างคือรียาว่ายน้ำเป็นไม่จมน้ำตายหรอกนะคะ..แล้วรียาก็ไม่คิดจะทำร้ายตัวเองอีกแล้วล่ะค่ะ"รียาบอก

"คุณทำผมใจหายหมด..ถ้าคุณมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรืออึดอัดใจ..เล่าให้ผมฟังได้นะคับ..เผื่อมันจะทำให้คุณสบายใจขึ้นบ้าง"อเลนพูดตรงๆ

"เอ่อ!..คือ"รียาอ้ำอึ้งเพราะไม่แน่ใจว่าควรเล่าให้อเลนฟังหรือเปล่า

"แต่ถ้าคุณคิดว่าผมยุ่งเรื่องของคุณมากเกินไปก็ไม่ต้องเล่าก็ได้..ผมก็แค่เป็นห่วงเท่านั้น"อเลนบอกแต่นัยน์ตาแสดงออกว่าผิดหวัง

รียาที่ได้ยินอเลนบอกว่าเป็นห่วง ก็รู้สึกตื้นตันและชุ่มชื่นในหัวใจอย่างมากเพราะมีแค่พ่อกับแม่เท่านั้นที่เคยพูดแบบนี้กับเธอและตอนนี้พอไม่มีพ่อกับแม่แล้ว เธอจึงไม่คิดว่าจะมีใครพูดประโยคนี้กับเธออีก น้ำตาที่ตั้งใจว่าจะไม่ให้ไหลออกมาอีกแล้วก็ไหลออกมาอีกทันที

"คุณ!..ร้องไห้ทำไม..หรือผมพูดอะไรผิดไป..หยุดร้องไห้เถอะนะ..ผมขอโทษ!"อเลนรีบเอานิ้วมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าให้รียาอย่างตกใจที่เห็นเธอน้ำตาไหล

"ระ..รียาไม่ได้ร้องเพราะเสียใจหรอกค่ะ..แต่ร้องเพราะดีใจต่างหากที่มีคนพูดว่าเป็นห่วง..รียาคิดว่าหลังจากไม่มีพ่อกับแม่แล้ว..คงจะไม่มีใครพูดคำนี้กับรียาอีกแล้วค่ะ"รียาบอกเสียงเบาๆ

"งั้นต่อไปนี้..คุณก็รู้ไว้เลยว่าจะมีผมที่คอยเป็นห่วงคุณตลอดไป"อเลนบอกอย่างจริงจัง

"ขอบคุณนะคะ..เราขึ้นไปนั่งคุยที่บนศาลาดีกว่าค่ะ...แล้วรียาจะเล่าเรื่องให้คุณอเลนฟัง"รียาบอก

พอขึ้นมานั่งกันบนศาลาแล้ว รียาก็เล่าเรื่องตั้งแต่วันที่เธอเจอคริสครั้งแรกจนมาถึงเมื่อวานนี้อย่างละเอียด ไม่รู้สิว่าทำไมถึงได้เล่าเรื่องของตัวเองให้อเลนฟัง รู้แต่ว่าเธอไว้ใจและเชื่อใจเขาอย่างแปลกทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอกันยังไม่ได้วันด้วยซ้ำ

อเลนก็นั่งฟังอย่างตั้งใจแม้จะรู้เรื่องทั้งหมดมาจากแดนแล้วก็ตาม  แต่สิ่งที่เขาไม่ได้รับรู้จากแดนก็คือสิ่งที่รียาไปได้ยินคริสกับกีวี่คุยกันที่ห้องของคริสและนั่นทำให้อเลนกำมือแน่นอย่างแค้นเคือง เขาคอยสังเกตุท่าทางของเธอตลอดเวลาที่เล่าเรื่องให้ฟัง เวลาที่พูดถึงพ่อกับแม่แววตาของเธอจะมีทั้งสดใส เศร้าและรู้สึกผิดแต่พอพูดถึงคริสกับกีวี่แววตาของเธอกลับว่างเปล่าไม่แสดงอะไรออกมาเลย

"แล้วคุณคิดจะทำอะไรต่อไปล่ะ!"อเลนถามหลังจากที่รียาเล่าจบลง

"รียายังไม่แน่ใจค่ะ"รียาบอก

"ทำไมถึงยังไม่แน่ใจ."อเลนถาม

"คือ..ใจหนึ่งก็คิดจะปล่อยให้เรื่องมันจบไป  แล้วกลับไปทำงานที่ฝรั่งเศสและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขให้คนที่อยากเห็นรียาไม่มีความสุขผิดหวัง..อีกใจหนึ่งก็อยากแก้แค้นคนที่ทำร้ายครอบครัวของรียาและแย่งเอาบริษัทของพ่อกับแม่กลับคืนมา..แต่รียารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้..เพราะตอนนี้รียามีแค่ตัวคนเดียวไม่มีอะไรจะไปสู้กับคริสและกีวี่ได้อย่างแน่นอน..จึงยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีค่ะ"รียาพูดแววตาบ่งบอกถึงความอ้างว้างและโดดเดี่ยว ถึงแม้เธอจะมีวิธีที่สามารถทำให้คริสกับกีวี่ล้มได้โดยที่เธอใช้แค่ความสามารถที่เธอมีแต่ไม่มีใครรู้  เธอจะไม่ใช้วิธีนั้นเพราะมันจะกลายเป็นว่าเธอก็เลวไม่น้อยไปกว่าสองคนนั้นเลย

อเลนเห็นแววตาที่รียาแสดงออกมาตอนที่พูดก็รู้สึกสงสารและอยากปกป้องเธอมากๆ และสิ่งที่เธอพูดออกมาก็ทำให้เขาคิดออกว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้เธออยู่กับเขาตลอดไป

"ผมสามารถช่วยคุณได้นะคับ"อเลนบอกพลางมองหน้ารียา

"ช่วย..ยังไงคะ!?"รียาถามงงๆ

"ผมจะช่วยคุณแก้แค้นคนที่ทำร้ายครอบครัวของคุณ..รวมถึงเอาบริษัทของพ่อแม่คุณกลับคืนมาแล้วยังจะทำให้คุณใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุขด้วย..แต่มีข้อแม้หนึ่งข้อ"อเลนบอกอย่างเจ้าเล่ห์เพราะอยากดึงรั้งรียาไว้ข้างกายเขาตลอดไปจึงต้องออกอุบายนี้ขึ้น

"ข้อแม้อะไรคะ!?"รียาเอียงคอถามอย่างน่ารักโดยที่ไม่รู้เลยว่าท่าทางอย่างนั้นทำให้อเลนอยากจับตัวเธอเข้ามาฟัดให้จมเขี้ยว

"คุณต้องแต่งงานกับผม!"อเลนพูดตรงๆพลางจ้องตาของรียาอย่างไม่กระพริบ

"ตะ..แต่งงานหรือคะ!?"รียาพูดอย่างตกใจและไม่มั่นใจเพราะคิดว่าฟังผิดไป

"คับ...แต่งงาน"อเลนเน้นอีกครั้ง

"ทำไมล่ะคะ!?"รียาถามเธออยากรู้เหตุผล

"เพราะผมรักคุณ!..และอยากช่วยคุณ"อเลนพูดตรงๆพลางมองตาของรียาอย่างให้เธอเข้าใจว่าเขาพูดจากใจจริงๆ

"เอ่อ.."รียาอึ้งจนพูดไม่ออก เธอไม่อยากจะเชื่อว่าอเลนจะพูดจริงๆเพราะเขากับเธอเพิ่งจะเจอกันไม่ถึง24ชั่วโมงด้วยซ้ำ

"คุณอาจจะคิดว่ามันเร็วไปที่ผมบอกว่ารักคุณเพราะเราเพิ่งจะได้เจอกัน..แต่สำหรับผมเวลาไม่ใช่เครื่องพิสูจน์ความรักแต่เป็นการกระทำและความจริงใจมากกว่า..ซึ่งถ้าคุณตกลงแต่งงานกับผม..ผมจะพิสูจน์ให้คุณได้เห็นเอง"อเลนพูดออกมาจากใจ

"แต่..รียาไม่มีอะไรเหมาะสมกับคุณอเลนเลยนะคะ..รียาไม่มีอะไรสักอย่างเดียว"รียาบอกเสียงเศร้าๆนัยน์ตาไหววูบ

"ใครบอก..สำหรับผมคุณมีทุกอย่างและเหมาะสมกับผมที่สุด"

"เอ่อ..คือว่า!"รียาอ้ำอึ้งอีกครั้งกับคำพูดของอเลน

"ไม่เป็นไร..คุณไม่ต้องรีบตัดสินใจ..ค่อยๆคิดไปเรื่อยๆ..ผมรอได้และถ้าตัดสินใจได้เมื่อไหร่ค่อยมาบอกผม..แต่ผมก็หวังว่าคำตอบของคุณคงจะเป็นข่าวดีสำหรับผม"อเลนยิ้มนิดๆ

"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ..แล้วรียาจะเก็บเอาไปคิดค่ะ"

"ไปทานข้าวกันเถอะคับ..บ่ายมากแล้ว"

"ค่ะ"

อเลนเดินนำรียาเข้าไปในบ้าน เขาอดลุ้นในใจไม่ได้ว่าเธอจะตัดสินใจยังไง แต่ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ตกลงเขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปหรอก

คืนนั้นหลังจากทานข้าวแล้วรียาก็เข้าห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาคิดถึงเรื่องที่คุยกับอเลนวันนี้ เขาพูดถูกเวลาไม่ใช่ตัวพิสูจน์ว่าใครที่รักเราจริง เพราะขนาดคริสที่เป็นแฟนกับเธอมานานหลายปียังหลอกเธอได้เลย  เธอคบกับคริสมานานถึง5ปีแต่คริสไม่เคยทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยได้เหมือนอเลน เธอยังจำสีหน้าและน้ำเสียงของอเลนตอนที่เห็นเธอเดินลงน้ำได้ ทุกอย่างมันบอกว่าอเลนเป็นห่วงเธอจริงๆ  แล้วถ้าเธอจะยอมแต่งงานกับอเลนมันก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายแล้วอีกอย่างเธอยังจะได้แก้แค้นคริสกับกีวี่รวมถึงได้บริษัทของพ่อแม่กลับคืนมาอีกด้วย เมื่อคิดได้อย่างนั้นเธอก็ได้คำตอบแล้วว่าควรตัดสินใจอย่างไรแต่ยังอยากรอดูเหตุการณ์ไปก่อนเพื่อความมั่นใจว่าจะตัดสินใจไม่ผิด

วันรุ่งขึ้นตอนเช้าอเลนกับรียากำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่ที่ห้องอาหาร

"นายคับ"แดนเดินเข้ามายืนข้างๆอเลนแล้วเรียกเบาๆ ในมือของเขามีหนังสือพิมพ์อยู่ฉบับหนึ่ง

"มีอะไร!?"อเลนถามเพราะปกติแล้วแดนจะไม่เข้ามาในขณะที่เขาทานข้าวอยู่นอกจากจะมีเรื่องด่วน

"คือ..เอ่อ"แดนอ้ำอึ้งพลางเหลือบมองหน้าของรียาที่นั่งทานข้าวต้มอยู่ตรงข้ามกับอเลน

"เป็นอะไรวะ!..อ้ำอึ้งอยู่ได้"อเลนเสียงดังอย่างเริ่มจะหงุดหงิดที่ลูกน้องคนสนิทอ้ำอึ้งไม่พูดอะไรออกมาสักที

แดนไม่พูดแต่ยื่นหนังสือพิมพ์ในมือให้กับอเลนแทน

อเลนรับหนังสือพิมพ์มาแล้วเงยหน้ามองแดน ซึ่งแดนก็ส่งสายตาไปทางรียาประมาณว่าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับรียา อเลนจึงเปิดหนังสือพิมพ์ดูทันทีแล้วพอเห็นข่าวที่ขึ้นอยู่หน้าหนึ่งในกรอบที่ค่อนข้างใหญ่สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเย็นชาแต่สายตาที่มองไปที่เด็กน้อยตรงหน้ามีความอ่อนโยนปนเห็นอกเห็นใจ

"มีอะไรหรือคะ!?..คุณอเลน..แดนถึงได้มองรียาอย่างนั้น"รียาที่เงยหน้าจากชามข้าวต้มแล้วเห็นสายตาของอเลนกับแดนที่มองมาอย่างเป็นห่วงโดยเฉพาะอเลน

"เอ่อ..คือ!"อเลนอึกอัก เขาไม่แน่ใจว่าควรให้รียาเห็นข่าวนี้หรือเปล่า เขากลัวว่าเธอจะต้องเสียใจและร้องไห้อีก เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอเลยจริงๆ

"บอกมาเถอะค่ะ..รียารับได้..มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ"รียาทำหน้าเจื่อนลง

อเลนจึงส่งหนังสือพิมพ์ในมือให้กับรียาเพื่อให้เธอเปิดดูเอง

รียารับหนังสือพิมพ์มาแล้วก็เปิดดูจึงเห็นภาพข่าวในกรอบค่อนข้างใหญ่ เป็นภาพของคริสที่โอบกอดกับกีวี่ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข เนื้อข่าวบอกว่าเปิดตัวประธานบริษัทRคนใหม่ซึ่งก็คือคริสนั่นเองแล้วในข่าวนั้นยังบอกอีกว่าคริสกับกีวี่จะหมั้นกันอย่างเป็นทางการในอีก1เดือนข้างหน้านี้

พออ่านข่าวจบรียาก็ปิดหนังสือพิมพ์ในมือลงแล้วก้มหน้าลงทานข้าวต้มต่อ เธอแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ไม่ได้รู้สึกเสียใจกับข่าวนี้เลยสักนิด อาจจะเป็นเพราะเธอคิดไว้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นอย่างนี้

อเลนคอยสังเกตุสีหน้าและแววตาของรียาอยู่ตลอดตอนที่เธออ่านข่าวนั้น เขาคิดว่าเธอจะต้องร้องไห้เสียใจอีกแน่ๆแต่เปล่าเลยสีหน้าและแววตาของเธอเรียบเฉยเหมือนเห็นข่าวของคนที่ไม่รู้จัก แต่ยิ่งเป็นอย่างนั้นเขาก็ยิ่งเป็นห่วงเธอมากขึ้นไปอีก

"ไม่เป็นไรใช่มั้ยคับ?"อเลนถาม

"ไม่เป็นไรค่ะ..รียาสบายดี..คุณอเลนกับแดนไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ"รียาพูดเสียงเรียบๆ เธอรับรู้ได้ถึงความห่วงใยในน้ำเสียงที่อเลนถาม แค่นี้เธอก็อบอุ่นใจแล้วที่มีคนคอยเป็นห่วง

"วันนี้ผมจะพาคุณออกไปซื้อของใช้..เผื่อว่าจะขาดเหลืออะไร"อเลนเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวรียาจะคิดมากจึงอยากจะพาเธอออกไปเที่ยวข้างนอก

"ดีเหมือนกันค่ะ..รียาไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้ว..ไม่รู้ว่าที่นี่เปลี่ยนไปแค่ไหนแล้ว"รียายิ้มนิดๆ

"งั้นทานข้าวแล้วก็ไปกันเลยนะคับ"

"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ..แต่ว่าวันนี้คุณอเลนไม่ทำงานหรือคะ?"

"ไม่คับ..เดี๋ยวผมจะพาคุณไปเที่ยวเอง..แดนเตรียมรถด้วย"

"คับนาย"แดนรับคำแล้วเดินออกไป

ห้างสรรพสินค้าQ

อเลนพารียามาเดินเลือกซื้อของส่วนมากเป็นของใช้ส่วนตัว โดยมีแดนเดินคอยถือของตามหลังไม่ห่าง

"หิวหรือยังคับ?"อเลนถาม

"นิดหน่อยค่ะ"

"งั้น..ไปหาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยมาเดินซื้อของกันใหม่นะ"

"ค่ะ"

"แล้วอยากทานอะไรคับ"

"เอ่อ!..อาหารญี่ปุ่นดีมั้ยคะ"รียาเอียงคอถามแล้วยิ้มนิดๆ

"คะ..ครับ!"อเลนถึงกับอึ้งไปเมื่อเห็นรียาทำแบบนั้นเพราะมันโคตรน่ารัก

แดนถึงกับแอบขำเจ้านายที่ตกตะลึงเสียจนเสียภาพพจน์หมด

"งั้นคุณอเลนกับแดนเดินไปก่อนนะคะ..รียาขอเข้าห้องน้ำก่อนแล้วจะตามไปค่ะ"

"ไม่เป็นไร..เดี๋ยวผมรอตรงนี้คับ"

"ก็ได้ค่ะ"

รียาจึงเดินไปห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากที่อเลนกับแดนยืนรออยู่