ตอนที่1 เธอเพียงแค่อยากถามทาง

โรงแรมวิลล่าอันหรูหราชายหนุ่มรูปงามที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันอยู่รอบเอว เรือนร่างที่งดงามและเต็มไปด้วยกำลังคล้ายกับเทพบุตร

"เหี้ย" เสียงทุ่มต่ำสบถออกมา ชายหนุ่มก้มลงมองดูการเกิดปฏิกิริยาของร่างกายตัวเอง สีหน้าดูโมโหรำคาญเขาหยิบมือถือขึ้นมา เลื่อนไปที่เบอร์ของผู้ช่วย "หาผู้หญิงที่สะอาดมาให้ฉัน"

"คุณชาย ทำไมคืนนี้ถึงมีความสนใจขึ้นมาล่ะ?"

"ที่งานเลี้ยงดื่มของผิดมา เร็วเข้าเถอะ" เสียงที่หุ้มต่ำนั้นฟังเหมือนทนไม่ไหวแล้ว "

" ป้ายด้านหน้าที่มีโคมไฟส่อง เด็กสาวสวมชุดสบายๆสีชมพูอ่อนแหงนหน้าขึนดูแผนที่เส้นทางที่เหมือนกับงูเลื้อย อย่างไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ทั้งที่มาเที่ยว แต่ก็มาหลงทางจนได้ยิ่งน่าโมโหขึ้นไปที่มือถืเธอดันแบตหมดอีกเดินมาครึ่งทางก็ไม่เห็นแม้แต่เงาผู้คนเธอยังไม่รู้ว่าตัวเองได้เดินเข้ามาในเขต คฤหาสน์ส่วนตัว"

" เธอมีเพียงทางเลือกเดียวคือเดินต่อไปข้างหน้า ในที่สุดก็พบคฤหาสน์ที่เปล่งประกายในความมืด ในใจเธอรู้สึกดีใจที่ตอนนี้มีทางรอดแล้ว ถึงแม้คฤหาสน์หลังนี้จะดูมีระดับ แต่เพื่อที่จะได้กลับไปโรงแรม เธอจึงต้องเสี่ยงเข้าไปดู เธอกดกริ่งที่ประตู ประตูได้เปิดออก"

ใจเธอหวิวไปชั่วครู่ รู้สึกว่าเจ้าของที่เปิดประตูคนนี้ช่างเปิดไวเหลือเกินพอก้าวเข้าไปในห้องโถงอันหรูหราอลังการเหมือนพระราชวังแห่งนี้ ชวนีก็ถามขึ้นจากในห้องโถงที่เงียบงันว่า "มีใครอยู่มั้ยคะ?"

ไม่มีใครตอบเธอ เป็นไปไม่ได้ ไฟก็เปิดอยู่ แถมยังเปิดประตูให้เธออีก คฤหาสน์นี้จะต้องมีคนอยู่แน่

หรือว่าจะอยู่ข้างบน?ชวนีจึงก้าวขึ้นไปข้างบน เธอเห็นห้องนอนใหญ่ทางนั้นเปิดไฟอยู่ เธอกลืนน้ำลายหัวใจบีบแน่น ตื่นเต้นจนได้แต่กลืนน้ำลายเธอหลงทางมาครึ่งชั่วโมงแล้ว ถ้าไม่หาใครให้ถามทาง คืนนี้เธอคงได้นอนอยู่ข้างนอกเป็นแน่

"เอ่อ...มีใครอยู่มั้ยคะ?" เธอถามพร้อมกับเดินไปทางประตูห้องนอนที่เปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง ทันใดนั้นมือที่แข็งแรงก็ดึงข้อมือเธอไป เธอถูกดึงเข้าไปในห้องนอนสักครู่หนึ่ง ไฟในห้องนอนก็ดับลง

"...ใครกันนะ คุณจะทำอะไร?" ชวนีร้องตะโกนเสียงแหลมอย่างตกใจ

"หุบปาก" เสียงที่เย็นชาของชายหนุ่ม ดังขึ้นมา

"ทำไมคุณต้องปิดไฟด้วยล่ะ?"

ชวนี ถามอีกอย่างตื่นตระหนก หรือว่าจะเจอพวกโรคจิตฆ่าคนเข้าแล้ว? แล้วต้องการฆ่าเธอ"ฉันไม่อยากเห็นสภาพเธอน่ะสิ" น้ำเสียงเขาทั้งเย็นชาและรังเกียจชายหนุ่มคิดว่าเธอคือผู้หญิงที่ผู้ช่วยเขาหามาให้ชวนีตกใจจนมือไม้อ่อนไปชั่วขณะ

ร่างกายที่โดนชายหนุ่มโอบกอดเอาไว้ ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงอย่างแรง เธอร้องเสียงแหลมอีกครั้ง ชวนีหน้ามืดตาลาย ส่วนร่างที่กำยำของชายหนุ่มยังข่มเหงเธอต่อไป"ปล่อยนะ...." ชวนี ผลักเขาสุดชีวิต "คนเลว นายปล่อยฉันนะ............"

เสียงตะโกนและอาการตื่นตระหนกของเธอดังสักพักก็ถูกชายหนุ่มหยุดไว้อย่างเผด็จการรุนแรง ริมฝีปากที่เผยกว้างของเธอยิ่งทำให้ชายหนุ่มล่วงละเมิดได้อย่างง่ายดายเพราะชายผู้นี้ไม่ชอบมากที่สุดคือผู้หญิงที่โวยวายและไม่เชื่อฟังทั้งที่เป็นของเล่นที่ส่งมาให้

เธอมีสิทธิ์อะไรมาปฏิเสธเขา เงินก็ให้เธอไปไม่น้อยแต่ว่าเด็กสาวที่หามานี้ทั้งหวานทั้งหอมแม้กระทั้งเขาที่เป็นคนเบื่อง่าย ยังเปลี่ยนไปชอบขึ้นมา อยากจะเอามากยิ่งขึ้น

ชวนีเบิกตาโต มือเล็กๆ พยายามผลักไสชายหนุ่มที่อยู่ด้านบนออกไป แต่ก็ไม่ได้ผลความเจ็บที่ลึกเข้าไปในกายยึดเธอเอาไว้ เธอร้องไห้กระซิกออกมาขณะที่เขาจูบอย่างดูดดื่ม

น้ำตาที่เหมือนกับไข่มุกไหลออกมาจากหางตาไม่ขาดสายภายใต้ความมืด เธอมองไม่ออกว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง สิ่งเดียวที่เธอรู้สึกได้คือร่างกายที่แข็งแรงกำยำของเขาเท่านั้น กลิ่นฮอร์โมนเข้มข้นบนเรือนร่างเขากับกำลังที่ปะทุทำให้เธอหวาดผวาและกระวนกระวายใจ

เธอมีลางสังหรณ์ว่านี่จะเป็นค่ำคืนที่เศร้าสลดอย่างไม่มีสิ่งไหนเทียบได้นี่เป็นการมาเที่ยวก่อนแต่งงานของเธอไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเสียความบริสุทธิ์ไปตอนที่ผู้หญิงอีกคนกำลังจะเข้ามาในห้องโถงพอได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กสาวตามมาด้วยเสียงหอบอย่างบ้าคลั่งของชายหนุ่ม

เธอก็ตกใจถอยหนีไปทันทีค่ำคืนนี้บนเตียงสีฟ้า มีการร่วมรักช่วงเวลาที่เขาเข้าไปในห้องอาบน้ำ เด็กสาวที่พึ่งสลบอยู่บนเตียง นึกไม่ถึงว่าจะหนีออกไปแล้ว จากศีรษะจรดปลายเท้าเขาก็ไม่ได้มองชัดๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง

แต่ว่าเขาก็ไม่อยากจะเห็นอยู่แล้วเพียงแต่เป็นเครื่องมือระบายอารมณ์เท่านั้นเห็นแล้วก็คงรำคาญใจ

ขณะที่เขาเลิกผ้าออกจะนอน ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกใจไปชั่วขณะที่เห็นรอยเปื้อนสีแดงนั้นบนเตียง เขาสั่งผู้ช่วยว่าเอาที่สะอาด แต่ไม่คิดว่าจะสะอาดขนาดนี้

สามวันต่อมา

ภายในสนามบินที่ฟ้ามืดครึ้ม ชวนีีเรียแท็กซี่ จิตใจสับสนวุ่นวาย คนขับรถถามเธอว่าจะไปไหน เธอบอกที่อยู่ของธนชาตว่าที่เจ้าบ่าวออกไป

เรื่องราวของคืนวันนั้น เสมือนเรื่องราวที่กวนใจเธออย่างมากเธอไม่รู้ว่าอีกสักพักหลังได้เจอธนชาตเธอจะพูดอะไร เธอจะบอกยังไงดี เธอเพียงแค่อยากเจอเขาเท่านั้นเพราะหลังจากนี้อาทิตย์หนึ่งก็จะเป็นพิธีแต่งงานของพวกเขาแล้ว

ตอนที่2 คู่หมั้นหักหลัง

ตอนที่เธอมาถึงคฤหาสน์พึ่งจะเจ็ดโมงเช้า เธอคิดว่าช่วงนี้ธนชาตคงงานยุ่ง ต้องเหนื่อยมากแน่เธอค่อยๆกดรหัสที่ประตูเล็ก แล้วเดินเข้าไปเบาๆ วางกระเป๋าเดินทางไว้ที่หน้าประตูห้องโถง จากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปด้านบน

เธอเหนื่อยแล้ว เหนื่อยมากๆ เธออยากจะกระโดดเข้าไปร้องไห้ในอ้อมอกของธนชาตสักพัก เธอค่อยๆ ผลักประตูห้องนอนออกหวังว่าจะเห็นหน้าของธนชาตที่หลับอยู่แต่ว่า

สิ่งที่ปรากฏในม่านตาเธอนั้น.. กลับทำให้เธอโมโหยกใหญ่ ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอกอดอยู่กับเด็กสาว และเด็กสาวคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น คือตมิสาน้องสาวต่างแม่ที่อายุน้อยกว่าเธอหนึ่งปี ทั้งสองดูเหมือนกับผ่านค่ำคืนอันบ้าคลั่งมาด้วยกัน

เสื้อผ้ายับยู่ยี่ใต้เตียงและบรรยากาศที่ปวดใจ ทำให้ชวนป้องปากไว้แน่น มีเพียงดวงตาทั้งคู่ที่เบิกโต เธอเกือบจะพังประตูออกไปงานแต่งอีกหนึ่งอาทิตย์นั้น เธอส่งข้อความให้กับคนที่บ้านและธนชาต หลังจากที่เธอฝ่ายเดียวประกาศยกเลิกงานแต่งเธอก็ หายตัวไปเลย

5 ปีต่อมา

โถงในสนามบิน หญิงสาวสวมชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์ จูงมือเด็กผู้ชายน่ารักตัวเท่าเอวคนหนึ่งก้าวเดินออกมาอย่างไม่รีบร้อนภายใต้ความสวยเรียบๆ ยังปรากฏกลิ่นอายความเรียบหรู กล้ามเนื้อผิวหนังที่อ่อนช้อย ดวงตาที่แวววาวเธอกลายเป็นจุดสนใจของฝูงชนไปแล้ว

เธอจูงเด็กชายตัวน้อยอยู่ สายตาของผู้เดินทางทั่วไปจับจ้องมา เสื้อเชิ้ตสีดำสุดหล่อคู่ กับกางเกงยีนส์สีเข้มสุดเท่ รองเท้าเล่นบอลคู่เล็กๆ สีเทา ใบหน้ารูปไข่เล็กๆหน้าตาได้รูปทรงปริมาตร ผิวขาวนวลละเอียด ผม หนานุ่มสีดำที่คลุมหน้าผากขาวๆ อายุแค่นิดเดียว แต่กลับเหมือน นายแบบบนรันเวย์ที่สะดุดตาที่สุดเห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงเด็กอายุสี่ขวบมองไปรอบๆ นั้นอารมณ์ภายในจิตใจไหลพรั่งพรูออกมา

"หม่ามี้ คุณตาจะชอบผมมั้ยฮะ?" เจ้าหนูน้อยเงยหน้าไปทางหม่าม กับคุณตาที่ไม่เคยเจอหน้ากันเลยทำให้เขาสงสัย

"ต้องชอบสิจ๊ะ" ชวนหัวเราะพร้อมกับลูบศีรษะด้านหลังของลูกชาย

ตอนนั้นเธอฝากเพียงข้อความไว้ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยืนยันจะยกเลิกงานแต่งครั้งนั้น ทำให้ความสัมพันธ์ที่มีมาเป็นร้อยปีของสองตระกูลทั้งตระกูลนันทพิวัฒน์กับตระกูลเจริญกิจะราเกิดความอึมครึมขึ้นอย่างมาก ตอนนั้นคุณพ่อโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ระดับที่ไม่พูดกับเธอเป็นปี ยิ่งหลังจากที่เธอคลอดลูกยิ่งทำให้ท่านผิดหวังอย่างสุดใจ

ยิ่งแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างแม่คอยเป่าหูท่านด้วยแล้ว ทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับพ่อยิ่งแย่ขึ้นไปอีก คิดว่าเธอเป็นคนเหลวไหล ไม่รู้จักระมัดระวัง เธอกลับมาครั้งนี้ ตลอดห้าปีไม่เคยกลับบ้านเลย แต่ทว่าเวลาทำให้ท่านใจกว้างกับลูกสาวคนนี้ขึ้นแล้ว เธอมักจะส่งรูปของ ตนเองกับลูกมาให้ท่านดูเสมอ

สามวันก่อน ท่านไม่สบาย จึงเป็นฝ่ายโทร.หาเธอก่อน บอกให้กลับบ้าน แถมยังให้พาหลานชายของท่านมาให้ดูด้วย ชีวิตในต่างประเทศห้าปีทำให้ชวนีลืมเรื่องราวต่างๆของห้าปีก่อน

ตอนนี้ชีวิตของเธอมีเพียงโลกของเจ้าหนูน้อยเท่านั้น เรื่องในอดีตเหล่านั้นเธอไม่อยากจะสนใจอีกแล้วแท็กซี่จากสนามบินมาถึงบ้านนันทพิวัฒน์

ขณะที่ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ที่อลังการของบ้านนันทพิวัฒน์ ชวนีถอนหายใจเล็กน้อย บ้านหลังนี้ตั้งแต่คุณแม่จากไปก็ไม่สมบูรณ์แบบเหมือนเดิมอีกแล้วชญาภาได้พาลูกสาวของเธอเข้ามาอยู่อย่างเปิดเผย หลังจากที่คุณพ่อแต่งงานกับคุณแม่สามเดือน หลังจากนั้นข่าวที่ว่าเลี้ยงดูลูกนอกสมรสอยู่ข้างนอกก็แพร่ออกมาเธอเคยเกลียด เคยดิ้นรน แต่คุณแม่ก็จากไปแล้ว

เธอที่เป็นลูกสาวทำได้เพียงแค่ยอมรับเรื่องนี้อย่างเงียบๆ แต่ทว่าบ้านหลังนี้ เธอได้ค่อยๆ กลายเป็นคนนอก "หม่ามี.....กำลังคิดอะไรอยู่หรอฮะ?" เสียงเด็กชายที่อยู่ข้างๆ ถามขึ้น

ชวนีดึงสติกลับมา คลี่เรียวปากยิ้ม ย่อตัวลงจัดหมวกให้ลูกชาย "อีกหน่อยเข้าไปแล้วจำไว้ว่าต้องทักทายคนรู้มั้ย"

"อืม ผมรู้ฮะ" เจ้าหนูน้อยฉีกยิ้ม ดวงตาที่เหมือนดาวทั้งสองดวง งามจนทำให้คนตะลึง

หลังจากที่คลอดลูกคนนี้ ชวนี้ก็หายโกรธคนเลวนั้น ลูกชายเธอนับวันยิ่งดูดี แต่ว่ารูปร่างหน้าตากลับไม่เหมือนเธอเลยนี่สิทำให้เธอไม่รู้จะพูดยังไงไม่ว่าจะยังไง ลูกเป็นของเธอเพียงผู้เดียว ส่วนคนเลวคนนั้น ชาตินี้เธอไม่อยากจะเจออีกต่อไป

ชวนียืนขึ้น กดกริ่งไม่ทันนาน คนใช้ที่มาเปิดประตูพูดอย่างประหลาดใจ "คุณหนูใหญ่ ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว โอ้ นี่คงจะเป็นคุณชายน้อยสินะคะ หน้าตาดูดีจริงๆ

"คุณพ่อฉันอยู่บ้านมั้ย?"

"อยู่ค่ะ คุณผู้หญิงกับคุณหนูรองก็อยู่..." รอยยิ้มของคนใช้ด้านหลังออกจะฝืดๆ

ชวนีไม่ได้สนใจความเป็นอยู่ของแม่ลูกคู่นี้อีกแล้ว เธอเพียงแค่พาลูกชายกลับมาหาคุณพ่อเท่านั้นชวนีจูงเจ้าหนูน้อยไปทางประตูห้องโถง บนโซฟาในห้องโถง ฌายินพ่อของเธอกำลังชงชาอยู่ พอเงยหน้าไปเห็นแม่ลูกคู่หนึ่ง เดินเข้ามา ก็รีบวางแก้วชาลุกขึ้นทันที

"พ่อ หนูกลับมาแล้วค่ะ" ชวนีรีบทักทายเขา เพราะเธอเป็นลูกสมควรวางอคติลงก่อน

"เฮ้ กลับมาก็ดีแล้ว" ฌายินมองดูลูกสาวคนโตนับวันยิ่งสวยขึ้น

สายตาของ เขาค่อยๆเหลือบไปมองเด็กน้อยผู้ชายที่อยู่ข้างเธอ จากในรูปก็น่าจะรู้ว่าหลานหน้าตาเป็นยังไงแล้ว แต่ว่าพอเห็นหลานชายตัวน้อยที่ทั้งน่ารักทั้งหล่อคนนี้ตัวเป็นๆ แล้ว ทำให้เขาตื่นเต้นขึ้นมา "หนูคงเป็นธันวาสินะ"

"สวัสดีฮะคุณตา" ธันวาโค้งตัวลงทักทายเขาอย่างมีมารยาท

"เฮ้....มาสิ เข้ามาให้ตาดูหน่อยซิ" ใจของฌายินอ่อนลงเสียแล้วเจ้าหนูน้อยกระโจนเข้าไปในอ้อมอกของฌายินทันที ฌายินกอดเขาไว้สักพัก แล้วสังเกตดูเจ้าหนูน้อยอย่างละเอียด จากนั้นยักคิ้วอย่างภาคภูมิใจ "คิ้วของเด็กคนนี้เหมือนฉันนะเนี่ย

ตอนที่ 3 นี่เป็นบ้านฉัน

ชวนีเงียบไปไม่ได้พูดอะไร มองดูขนคิ้วของคุณพ่อ แล้วก็ดูของลูกชาย ตรงไหนที่เหมือนกัน แต่ทว่าฉากนี้ทำให้มุมปากของเธออดไม่ได้ที่จะโค้งขึ้นมา

คุณพ่อชอบลูกชายเธอ นี่เป็นสิ่งที่เธอดีใจมากที่สุดแต่ด้านหน้าราวบันไดที่ชั้นสอง แม่ลูกคู่หนึ่งมองดูฉากนี้อยู่ สายตาเต็มไปด้วยความโกรธเกลียดและรำคาญใจ ชญาภาไม่พอใจที่สามีดูจะชอบเด็กนอกสมรสคนนี้

“โอ้ นี่กลับมาแล้วหรอ นึกว่าจะมาถึงตอนบ่ายซะอีก" ชญาภาลงมาจากด้านบนพร้อมกับแสร้งทำเป็นกระตือรือร้น

"คุณน้า" ชวนีทักขึ้นอย่างเฉยเมย ยังคงมองข้ามหน้าตมิสาต่อไป หางตาของเธอยิ่งดูเฉยเมย

"เด็กคนนี้น่ารักจริงเลย แถมดูรูปหล่ออีกด้วย" โดยปกติต่อหน้าสามีชญาภาจะไม่ ทำให้เสียท่าทางสง่างามของคุณผู้หญิง

ตอนที่เขานั่งลงแล้วยื่นมือไปคว้าเจ้าหนูน้อยใจของชวนีบีบคั้นขึ้นมาทันที นึกกลัวชญาภาจะทำอะไรลูกชายแน่นอนว่าแม่ลูกคู่นี้ไม่ชอบเธอมากแค่ไหน เธอรู้ดี

"พี่คะ" ตมิสายิ้มอย่างกระหยิ่งยิ้มย่องเดินมาข้างเธอ "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” "

ชวนีหันหน้าออกไม่อยากเห็นหน้าเธอห้าปีก่อนภาพของเธอกับว่าที่เจ้าบ่าวของเธอที่อยู่ด้วยกัน ยังคงที่มแทงหัวใจเธออยู่เป็นครั้งครา

ตั้งแต่เด็กเธอกับธนชาตเล่นด้วยกันมาตลอด ความรู้สึกที่ลึกซึ้ง เธอเกลียดธนชาตและเกลียด น้องสาวที่เป็นหนอนบ่อนไส้คนนี้

ความรู้สึกที่ยาวนาน ก็ยังทำลายเรื่องนี้ไม่ได้ปีนั้น เธอได้รับความเจ็บซ้ำสองอย่างความบริสุทธิ์ที่ถูกทำลาย ว่าที่เจ้าบ่าวที่ทรยศ เธอมองอย่างทะลุปรุโปร่งว่าโลกนี้ไม่มีผู้ชายที่ดีสักคน

"ชญาภา ไปเก็บห้องรับแขกหน่อย ให้ ชวนีกับลูกพักที่นี่"

"ไม่ต้องหรอกค่ะพ่อ หนูกะว่าจะพาธันวาไปอยู่บ้านเพื่อนสนิทหนูค่ะ"

"บ้านตัวเองมี ทำไมต้องไปรบกวนคนอื่น"

"เขาเป็นพี่น้องที่หนูสนิทมากที่สุดค่ะ

ชวนียืนยัน เพราะเธอไม่ไว้ใจให้ลูกชายอยู่บ้านนี้ แม่ลูกคู่นี้ก็ไม่ใช่ตะเกียงที่ขาดน้ำมันคุณพ่อชอบธันวาขนาดนี้ นี่แสดงให้เห็นว่าเขาได้กลายเป็นหนามในใจของพวกเธอเสียแล้ว

"คุณตาฮะ นั่นเป็นบ้านของแม่บุญธรรมผมฮะยา แล้วผมก็อยากเจอแม่บุญธรรมด้วยฮะ"

เจ้าหนูน้อยช่วยพูดแทนขบวนในแม่"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจพวกเธอเถอะ"

ฌายินไม่ขัดแล้ว จากนั้นท่านก็ลุกขึ้นจูงมือเจ้าหนูน้อยพร้อมกล่าวว่า "ไปเดินเล่นในสวนดอกไม้เป็นเพื่อนตาหน่อย"

เจ้าหนูน้อยยิ้มขึ้นมาทันทีแล้วจูงมือท่าน ใจที่แข็งดั่งเหล็กมาตลอดของฌายินก็ถูกรอยยิ้มนั้นของเจ้าหนูน้อยทำให้อบอุ่นขึ้นมา

ดูเหมือนว่าหลายปีที่ผ่านมาเขาขาดทุนจากลูกสาวและหลานชายคนนี้ซะแล้ว จะว่าไปแล้วร่างกายของเด็กคนนี้ก็มีเลือดของ ตระกูลนันทพิวัฒน์ของเขาอยู่

ชวนีไม่ได้ตามออกไปด้วย คุณพ่ออยากจะดื่มด่ำความสุขแห่งสายเลือดกับหลานชาย เธอไปด้วยก็คงไม่ดีเท่าไร

"พี่คะ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงกลับมาล่ะไม่ใช่ว่าอยู่เมืองนอกพี่ก็สบายดีหรอ" เสียงของตมิสาดังขึ้นมา

"นี่เป็นบ้านของฉัน ทำไมฉันจะกลับมาไม่ได้ล่ะ"

ชวนีชายตามองเขาอย่างเย็นชาชญาภามองเด็กสาวที่เคยหนีออกจากบ้านอย่างตกใจสักพัก เวลาห้าปี ดูเหมือนว่าเธอจะเปลี่ยนไปมาก

ถึงแม้ใบหน้าของเธอนี้ยังคงงดงามเหมือนเดิมจนทำให้เขาอิจฉาแต่อุปนิสัยของเธอกลับยิ่งมีเสน่ห์เพิ่มขึ้น

พอมองดูลูกสาวตัวเอง ถึงแม้จะไม่ได้ต่างกัน แต่เมื่อเทียบกับชวนีที่ยืนอยู่ด้วยกันแล้วเหมือนจะมีอะไรสักอย่างที่ต่างกัน

"ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงไม่แต่งานกับธนชาต พอนับดูแล้ววันที่ลูกชายเธอเกิด เธอก็หักหลังเขามาก่อนแล้ว"

ตมิสาเยาะเย้ยขึ้นมา ทั้งที่ชวนีไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว

"ใช่ เธอชอบเขา งั้นฉันยกให้เธอละกัน"

"ก็เป็นแบบที่เธอต้องการจริงๆ ตอนนี้ฉันเป็นแฟนของธนชาตแล้ว เร็วๆ นี้พวกเราวางแผนว่าจะหมั้นแล้วด้วย" ตมิสาหัวเราะขึ้นมาอย่างกระหยิ่งยิ้มย่อง ชวนี้คิดว่าจะไม่เสียใจกับผู้ชายคนนี้อีก

แต่ว่าเวลานี้เธอรู้สึกหายใจลำบาก หัวใจเหมือนโดนบีบไว้แน่นเธอยังสนใจอยู่ เพราะผู้ชายคนนี้อยู่ในใจเธอมายาวนาน เคยรักมากขนาดนั้น เวลาห้าปียังไม่สามารถลบเลือนความรู้สึกที่มีต่อเขาไปได้

"เธอคงจะรู้ฐานะของตระกูลเจริญกิจะราตอนนี้นะ แต่นั้นก็เป็นสิ่งสูงส่งที่เธอได้แค่แหงนหน้ามองดู ส่วนฉันก็จะกลายเป็นคุณนายเจริญกิจะราที่คนต่างอิจฉา" ตมิสายิ้มอย่างโอหังยิ่งขึ้น

ส่วนทางชญาภาแสร้งมองลูกสาวอย่างโมโห “ลูกจะไปพูดอะไรกับเธอเยอะแยะทำไมกัน ตอนนี้ตระกูลเจริญกิจะรากับเธอก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันนานแล้ว ตระกูลเจริญกิจะรายังแค้นเคืองเรื่องที่เธอหนีงานแต่งตอนนั้นอยู่ด้วย"

ชวนีมองดูสองแม่ลูกที่เสแสร้งอยู่ทุกคำพูดมีแต่โอ้อวดความสัมพันธ์กับตระกูลเจริญกิจะรา ซึ่งตระกูลเจริญกิจะราถือว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวยติดอันดับแนวหน้าของประเทศจริง

แม้แต่ตระกูลนันทพิวัฒน์ก็ไม่สามารถสู้เขาได้แต่ว่าตระกูลเจริญกิจะรามีเงินแล้วยัง

ไง ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอสักหน่อย

"สบายใจได้ ฉันไม่อิจฉาเธอหรอก เธอกับธนชาตแต่งงานกันตามสบาย ฉันขอให้พวกเธอมีความสุขแล้วกัน"

ชวนี้กล่าวประโยคนี้อย่างเย็นชา ทั้งหมดเหมือนกับน้ำเสียงที่สาปแช่ง ตมิสาได้ยินแบบนี้ก็โกรธจนสีหน้าเปลี่ยน

“ชวนี้ เธออย่าโอหังไปเลย รอถึงตอนที่ฉันแต่งเข้า ตระกูลเจริญกิจะราแล้วเธอก็จะได้รู้ว่าชีวิตฉันจะเป็นยังไง พอถึงตอนนั้นเธอก็คงได้แต่อิจฉาจนแอบไปร้องไห้

"ไม่มีทางมีวันนั้นหรอก" ชวนีเสียงเย็นชาที่ด้านหลังประตูห้องโถงมีภาพเด็กน้อยเห็นแต่ไกลๆ ที่โมโหจนกำหมัดน้อยไว้แน่น

เดิมที่จะไปเดินเล่นกับฌายิน แต่ว่าฌายินต้องรับโทรศัพท์ด่วน เขาจึงกลับมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ จะไปรู้ได้ยังไงว่าจะมาเห็นหม่ามี๊ถูกผู้หญิงสองคนนี้รังแกอยู่

เจ้าหนูน้อยกัดริมฝีปากน้อยๆ ภายในหัวก็มีคนๆ หนึ่งปรากฏออกมา ผู้ชายที่เหมือนฮีโร่คนนั้นก็คือ แดดดี้ที่ไม่เคยปรากฏตัวเลย ใช่แล้ว ขอเพียงหาแดดดี้ให้เจอ

หลังจากนั้นหม่ามีก็จะไม่โดนใครมารังแกได้อีกต่อไปหมัดเล็กๆของเจ้าหนูน้อยกำไว้แน่น

เขาจำเป็นต้องรีบตามหาแดดดี้เพื่อมาป้องปกหม่ามีให้ได้พอทานอาหารกลางวันเสร็จ ชวนีก็รีบพาเจ้าหนูน้อยไปหาดาลิสเพื่อนสนิทเลยเพราะที่นี่มีสองแม่ลูกนี้อยู่ ยังไงเธอก็ไม่ไว้ใจความปลอดภัยของลูกชาย

ดาลิสเพื่อนสนิทของเธอนั้นไม่ใช่คนเดิมเมื่อห้าปีก่อนแล้ว แต่เป็นนักแสดงหญิงแถวหน้าคิวแน่นที่ต่อสู้ในวงการบันเทิงมาห้าปี คอนโดของเธอสวยงามมาก เมื่อชวนีมาถึง เธอพึ่งจะตื่น

"แม่บุญธรรม" เจ้าหนูน้อยเรียกเขาดาลิสรีบกอดเขาแน่นแล้วหอมไปที่หนึ่ง "ธันวาของแม่ แม่บุญธรรมคิดถึงหนูมากๆนะ"

"ดาลิส เธอเป็นดาราดังใช้ชีวิตยังไงกันเนี่ย ทำไมพึ่งจะตื่น?"

"เมื่อคืนจำบททั้งคืน ฉันแทบจะสลบแล้ว รีบเข้ามาเร็ว"

"แล้วนี่กินอะไรรึยัง?"

"ยังเลยสิ"

"ในบ้านมีของอะไรกินได้บ้าง?"

"มาม่า ขนมขบเคี้ยว...แล้วก็มีเกี้ยวแช่แข็ง"

ชวนีมองดูเขา แล้วส่ายหน้า "ฉันจะต้มเกี่ยวให้เธอละกัน กระเพาะเธอจะได้ไม่หิว"

ดาลิสอุ้มเจ้าหนูน้อยไปบนโซฟา ทั้ง หอมทั้งมอง แล้วหันไปพูดทางเธอ

"อาหารกลางวันฉันยกให้ เป็นหน้าที่เธอนะ ฉันจะ ดูแล ลูกชายแทนเธอเอง"

"เธอทำแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ"

"ก็ฉันยังไม่มีลูกชายหนิ อาหารสามมื้อวันหนึ่งยังไงก็ได้ ถ้าเมื่อไรฉันมีลูกชายที่ทั้งหล่อทั้งน่ารักแบบนี้ ชีวิตฉันก็มีระเบียบเองแหละ เอ๋ๆ ชวนี เธอไปมีลูกชายรูปหล่อแบบนี้ที่ไหนกัน เทียบกับผู้ชายทั้งหมดที่ฉันเคยเจอมายังหล่อกว่ามากเลย อนาคตเตรียมเป็นฉนวนปัญหาได้เลย"