อิงฟ้ามองตุ๊กตาเก่าขาดที่แสนน่าอเนจอนาจในมือ

..จากนั้นจึงค่อยๆ ก้มหน้าลงไป.. เจอภาพสาวสวยล้มอยู่บนพื้นหญ้า... ด้านหน้าเธอ

ในมือของสาวคนนั้นก็มีตุ๊กตาที่ขาดอีกส่วน คล้ายๆ ในมือของเธอ.. อยู่ในอ้อมกอด..

อิงฟ้ารู้สึกประหลาดใจกับภาพตรงหน้า...

เธอกำลังฝัน..?

...ระหว่างกำลังประมวลผล ความจริงหรือความฝันนั้น..

ผู้หญิงที่ล้มอยู่บนพื้นก็เงยหน้ามองเธอ ด้วยดวงตาแฝงแววตัดพ้ออย่างสุดแสน

พร้อมนํ้าตาไหลรินอาบแก้มอย่างช้าๆ ...

จากนั้น..

ไม่เกิน 5 วินาที ก็มีชายหนุ่มรูปงามวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงมาทางที่พวกเราอยู่..

"ไม่เป็นไรนะรุ่ง"

เขาค่อยๆ ประคองสาวงามบนพื้นหญ้า.. แสนน่าสงสารคนนั้นขึ้นด้วยความทะนุถนอม

ก่อนจะหันมามองเธอด้วยความอาฆาต...?

"เรวดี!!! "

เสียงคลั่งแค้นถูกเค้นออกมาจากลำคอของชายหนุ่ม... ทำให้อิงฟ้ารู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

เมื่อมองหน้าชายหนุ่มคนนั้น ..ตาคม คิ้วเข้มได้ทรง ผิวขาวเป็นประกายเหมือนคนที่มีออร่าส่องอยู่ตลอดเวลา เขาหล่อมาก! ..อิงฟ้าเหม่อมองคนหล่อจนลืมตัว ... มารู้สึกตัวอีกที.. ก็ตอนที่ปะทะเข้ากับสายตาเย็นชาที่จ้องมองมาอย่างทิ่มแทงด้วยแรงอาฆาต

.. อิงฟ้ากลืนนํ้าลายและถอยหลังไปสองก้าว แอบดีใจอย่างเงียบๆ ที่บริเวณนั้นไม่มีของแหลมมีคมอยู่!..

"ไม่ใช่.. ฉันไม่ใช่เรว.. "

อิงฟ้ารีบโบกไม้โบกมือพัลวัน

"ยังจะแก้ตัวอีกหรอ!!! "

ชายหนุ่มส่งเสียงคำราม พร้อมกระโจนมาจัดการเธอ

"ฉันไม่ใช่...อ๊ะ! "

พูดยังไม่ทันจบ ตุ๊กตาในมือก็ถูกชายคนนั้นกระชายออกอย่างแรง จนเธอเกือบล้ม

"ไม่เป็นค่ะนนท์ รุ่งอยากเอาตุ๊กตาไปซ่อมแล้ว"

หญิงสาวพูดพลางจับแขนเสื้อฝ่ายชายเขย่าเบาๆ ด้วยนํ้าเสียงอ้อนวอน

...แล้วชายหนุ่มก็มองเธอด้วยสายตาคั่งแค้นกว่าเดิม..

ถ้าสายตาฆ่าคนได้ อิงฟ้าคิดว่าเธอน่าจะตายไป 8รอบแล้วววว

.. แต่ใครคือเรวดี!?! นนท์.. ...นนท์ หรือว่า ธนนท์

รุ่ง.. ที่ว่า อยากบอกนะว่าคือ รุ่งไพลิน..

ทำไมชื่อพวกนี้คุ้นหูมาก..

เดี๋ยว!?! เรวดี.. นี่มันชื่อนางร้ายในนิยายที่เธอกำลังอ่านเมื่อคืนนี้!!!

นิยายนํ้าเน่าที่ให้กลิ่นอายยุค'60 ชื่อเรื่อง ..."ฟ้าวันใหม่ของรุ่งไพลิน"...

เธอกำลังอ่านไปด่าไปเพราะเนื้อเรื่องที่เน่าจนเรื่องราวเละเทะออกทะเล หาความสมเหตุสมผลอะไรก็ไม่เจอ ทุกตัวละครเกิดมาเพื่อเสริมตัวหลักเท่านั้น ในฐานะนักอ่านเงานิยายอันดับ1 อิงฟ้ารีบเขียนข้อเสนอแนะให้นักเขียนทันที

'ตามอ่านนิยายมาสักระยะ คิดว่าเนื้อเรื่องไม่ค่อยมีความสมเหตุสมผลเท่าไหร่ อยากให้ไรท์ลองพิจารณาดูความสัมพันธ์ของตัวละครหน่อยนะคะ แต่ต้องชื่นชมไรท์ในการบรรยายฉากออกมาได้ดีเยี่ยมจริงๆ ... จากนักอ่านใต้เงาจันทร์'

4 ชั่วโมงต่อมา

นักเขียนก็ตอบกลับมาว่า

'เปิดใจหน่อยสิค่ะ ก็บอกอยู่ในคำแนะนำว่า.. นิยายพีเรียต เน้นการสู้ชีวิตของนางเอก นี่ก็เปิดให้อ่านฟรี ..ช่วยมีมารยาทหน่อยนะคะ '

แล้วนักเขียนก็แคปคำพูดของเธอไปให้แฟนๆ นิยายตามด่าเธอในแชทข้อความส่วนตัวทั้งคืน

.. อิงฟ้าอ้าปากค้าง มือที่ถือมือถือสั่นแรงมาก ความโกรธพุ่งไปทั่วร่างของเธอ

คืนนั้นเธอหลับไปพร้อมความโกรธที่อัดแน่นไร้ที่ระบาย!

สุดท้ายก็เข้ามาอยู่ในนิยายนํ้าเน่าเรื่องนี้ซะแล้ว ...

อิงฟ้าพยายามนึกทบทวนเนื้อเรืองนิยาย "ฟ้าวันใหม่ของรุ่งไพลิน"

อืม... เริ่มเรื่อง.. นางเอกในวัย2ขวบกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่จำความได้ เธอก็มาอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว ไม่นานนักมีครอบครัวคนรํ่ารวยรับนางเอกไปเป็นลูกบุญธรรม

แน่นอนว่าชีวิตเด็กกำพร้าอย่างนางเอกของเราจะมีชีวิตดีไม่ได้!

เพราะครอบครัวคนรวยที่รับเธอไปไม่ได้หวังให้เธอเป็นลูกจริงๆ แต่เพื่อจะแก้เคล็ดให้คุณนายใหญ่ของบ้านที่แต่งงานมาเกือบ5ปีก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะท้องซะที ในตอนที่ไปทำธุรกิจที่มาเก๊าก็ไปเจอซินแสดังทักให้รับลูกบุญธรรมแก้เคล็ด .. ก็เป็นไปตามที่หวังพอรับนางเอกมาไม่ถึงปี คุณนายใหญ่ก็ท้องแล้ว

นิยายนํ้าเน่าก็ยังคงเป็นนิยายนํ้าเน่า ...นางเอกก็กลายเป็นหมาหัวเน่าโดนทอดทิ้งทันที คนรับใช้ในบ้านไม่ให้เกียรติไม่ว่ายังกดหัวใช้งาน โดยที่ไม่มีใครห้ามปราบ พอนางร้ายเกิดมา ชีวิตนางเอกก็เรียกได้ว่าบัดซบมากขึ้น นอกจากโดนใช้งานสารพัดแล้วยังโดนนางร้ายตามรังแกวันละ 4 เวลา เช้า กลางวัน เย็น และก่อนนอน! ยิ่งโตก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น จากการด่าว่าด้วยคำพูดลามไปยันโดนทุบตี! แต่นางเอกคนดีไม่เคยปริปากต่อว่าใคร ยังคงก้มหน้าทำงานและรํ่าเรียนจนจบ หันมาดูนางร้ายวันๆ เอาแต่ตามพระเอกเป็นเงาเรื่องเรียนไม่ต้องพูดถึง เรื่องผู้ชายยืนหนึ่งแน่นอน เขาไม่รักช่างเขา ตามเป็นเงาติดผีเป็นพอ!

แต่ไม่ต้องห่วงนางร้ายคือนางร้าย เห็นพระเอกรักนางเอกหมดใจ ก็คิดแผนร้ายโดยการหลอกล่อตัวร้ายที่หลงรักนางเอกให้มาขืนใจเธอ สุดท้ายนอกจากทำร้ายอะไรนางเอกไม่ได้แล้วยังโดนตัวร้ายขืนใจแทน ยังใช้ร่างกายเปลืองกว่ากระดาษทิชชู.. ตอนท้ายเรื่องนางร้ายรวบรวมพลังโง่เง่าเฮือกสุดท้ายลุกขึ้นมาถือปืนหมายจะฆ่านางเอกให้ตาย แล้วไงคนที่ตายคือนางร้ายเอง ส่วนนางเอกยืนแบบใสๆ สวยๆ ก็มีเหล่าฮีโร่ทุกชนชั้นมาช่วยแล้ว จะเรียกว่า สู้ชีวิตได้ไง!?!

หลังจากคิดไปเพราะมัวแต่นึกถึงเนื้อเรื่องสุดสยอง .. อิงฟ้ารีบปรับตัวตามเนื้อเรื่อง ทันที!

"เอ่อ.. คือว่าฉัน.. "

"หนูเรเป็นอะไรหรือป่าวลูก บาดเจ็บตรงไหนบอกแม่สิ "

อิงฟ้ายังพูดไม่ทันจบ คุณหญิงศรีจันทร์แม่ตัวร้ายของร่างนี้ ก็ถลาเข้ามาโอบกอดอิงฟ้าไว้แน่น นํ้าเสียงแฝงความห่วงใยอย่างล้นหลาม

"ยัยรุ่ง เธอทำอะไรหนูเร! "

คุณหญิงศรีจันทร์ส่งสายตาคาดโทษนางเอกทันที

... ธนนท์ดึงมือรุ่งรวีมาปกป้องไว้ด้านหลัง

อิงฟ้ารู้ดี.. ว่ามาดนิ่งสงบของพระเอก..

คุณชายสูงศักดิ์ข้างบ้าน ที่จริงแล้วเขาเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นมาก ตอนโตเขาจะเข้ามาทำลายธุรกิจทั้งหมดของบ้านคนตัวร้ายจนย่อยยับ!!!

"แม่ค่ะ หนูเรทำเองค่ะ" เธอต้องหยุดทุกอย่างก่อนที่มันจะสายเกินไป

"หนูเรแย่งตุ๊กตาหมีและผลักพี่รุ่งจนล้ม ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเรเองค่ะแม่ หนูเรขอโทษค่ะพี่รุ่ง" อิงฟ้าพูดอย่างจริงใจ ก่อนจะยื่นมือออกมาทางนางเอก.. นางเอกทำตาโตด้วยความตกใจ ส่วนพระเอกหรี่ตามองเธออย่างพิจารณา

"ไม่เป็นไรจ้าน้องเร" รุ่งไพลินโผหัวออกมาจากด้านหลังพระเอก นํ้าเสียงอ่อนหวานและรอยยิ้มที่อ่อนโยน อืม... สมกับเป็นนางเอกจริงๆ ขนาดเธอที่เป็นผู้หญิงด้วยกันยังมองอย่างมึนงงเลย

ตอนที่ฉันเดินผ่านคุณพระเอก ก็ได้ยินเสียงลอยมาตามสายลม

"เสแสร้ง.. "

"!?!"

***********

ผ่านไป 3 วัน..

อิงฟ้าเริ่มทำใจว่า ..เธอต้องติดแหง็กอยู่ในนิยายนํ้าเน่าเรื่องนี้แน่นอนแล้ว..

ถ้าพูดถึงข้อดี...

นางร้ายคนนี้ รวยและสวยมากทีเดียว อกเป็นอก เอวเป็นเอว.. ร่างกายนี้ถือว่า คุ้มค่ามาก!

แต่... ข้อเสียที่ยิ่งใหญ่เกินจะรับไหว

นั่นคือ.. ตอนนี้นางร้ายอายุ 18 ปีแล้ว นั่นก็หมายความว่าเธอกำลังจะตายในอีก 2 ปี! .. แต่ที่เลวร้ายกว่านั้นอีก คือ ปีหน้าเธอโดนตัวร้ายฝ่ายชายขืนใจ!!!

อีก 2 ปี ตอนที่พระเอกอายุ 23 ปี เขาจะพิสูจน์ความสามารถแล้วรับสืบทอดตำแหน่งทายาทของตระกูล เมื่อมีอำนาจอยู่ในมือเขาก็จะเริ่มหันมีดมาทางครอบครัวนางร้ายจนย่อยยับ อยู่ไม่ได้แล้ว!... ฉันต้องหนี!!!

เร็วเท่าความคิด ไม่เกินชั่วโมง เธอก็มีกระเป๋าใบใหญ่เตรียมตัวหนีเรียบร้อย..

ลาก่อน.. ชีวิตสุขสบายใน 3 วันนี้ ..

รอจนฟ้ามืด อิงฟ้าค่อยๆ แอบเดินย่องลงบันไดอย่างเงียบเชียบ

ขณะที่กำลังจะลงบันไดขั้นสุดท้าย เสียงประตูด้านหน้าเปิดออก

อิงฟ้าตกใจมากรีบหลบไปที่มุมเสาโรมันประดับข้างบันได

“เมื่อกี้คุณว่ายังไงนะ”

เสียงคุณพิบูลย์ พ่อของนางร้ายนั่นเอง

น่าจะเพิ่งกลับจากงานเลี้ยงกับคุณหญิงศรีจันทร์

“ดิฉันแค่เสียดายค่ะคุณพี่ หนูเรชอบใครไม่ชอบ.. ไปชอบเจ้าเด็กธนนท์ลูกภรรยาคนที่2 ของคุณเกษม แทนที่จะเป็นตาธนินทร์.. ลูกภรรยาคนแรกจากคุณหญิงวิไล อนาคตรึก็ดี อีกไม่กี่วันก็กลับจากอังกฤษแล้ว”

“คุณก็อย่าไปยุ่งไม่เข้าเรื่อง หนูเรแกยังเด็ก อนาคตยังอีกไกล”

แล้วทั้งสองก็เดินคุยจนขึ้นไปชั้นบน

ตอนนี้อิงฟ้าไม่สนใจอะไร นอกจาก ชื่อ ‘ธนินทร์’ เขาเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่อง เพราะในนิยายเขียนถึงเขาแค่ 4 บรรทัด แบบนี้...

‘ธนนท์มองไปยังรูปที่แขวนอยู่ในห้องทำงานเก่าของผู้เป็นพ่อ.. รูปของคนที่คุณพ่อเฝ้าคิดถึงมาตลอด 'พี่ธนินทร์' ซึ่งมันไม่เคยเป็นเขา.. ตั้งแต่วันที่พี่ชายใหญ่เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ในวันที่กลับจากอังกฤษ ไม่เคยมีวันไหนที่เขาจะขอบคุณพี่ชายใหญ่ได้เท่าวันนั้น พี่ชายที่มีทุกอย่างทั้งตระกูลเก่าแก่เบื้องหลังและความสามารถ สุดท้ายยังคงเป็นเขาที่ได้ทุกอย่างแทน แม้ลึกๆ จะเสียใจ.. แต่เขาจะแสดงให้ทุกคนได้เห็นความจริงว่าเขาคือผู้สืบทอดตัวจริง!’

ตัวประกอบที่ เอ่ยชื่อแล้วตายจบใน 4 บรรทัด ช่างน่าอนาจแท้!

นี่คือบันไดทองคำของพระเอกที่ก้าวสู่ความสำเร็จอย่างแท้จริง

...ต้องทำอะไรสักอย่าง.. ฉันทนมองพระเอกรุ่งเรืองแล้วกลับมาฆ่าตัวเองในอีก 2 ปีไม่ได้

อิงฟ้าย่องกลับเข้าห้องนอนของตัวเองเพื่อคิดแผนใหม่

และคืนนั้นเธอก็นอนไม่หลับทั้งคืน จนกระทั่งรุ่งสางก็ผล็อยหลับไปด้วยความกังวล..

*****

อาหารเช้าว่างอยู่บนโต๊ะไม้ฝังหินอ่อน แม่บ้านเสิร์ฟข้าวต้มกุ้งตัวโต

ทำให้อิงฟ้าลืมความเครียดไปได้ชั่วคราว

“ตอนนี้หนูเรคิดว่าจะทำยังไงต่อดีจ้า.. ลูกสาวแม่จบม.ศ.5แล้ว อยากเรียนมหาวิทยาลัยต่อ หรือจะออกงานสังคมเป็นเพื่อนแม่ดี ”

คุณหญิงศรีจันทร์ยกผ้ามาเช็ดมุมปาก หลังทานอาหารเสร็จ

“....” ม.ศ.5 คือ? หนูเรตัวปลอมงงมาก

นิยายเรื่องนี้เกิดยุค’ 60 หรือ ประมาณ พ.ศ.2503 หรือม.ศ.5 ก็คือ ม.6ให้ยุคของเธอ

เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัญ ก็ต้องกลับมาเรียนใหม่อีกแล้ว อิงฟ้าโอดครวญในใจ

แต่จะให้ไปออกงานสังคมทั้งๆ ที่ไม่รู้อะไรเลยคงไม่ดี

“เรียนมหาวิทยาลัยต่อแน่นอนค่ะ”

อิงฟ้าพูดอย่างมุ่งมั่น ส่วนคุณแม่ของนางร้ายตกใจจนตาโตตัวแข็งไปแล้ว

“แต่แม่คะ หนูเรอยากรู้... เกี่ยวกับพี่ธนินทร์ คือ.. แม่พอจะรู้หรือเปล่าว่าพี่ธนินทร์จะกลับจากอังกฤษเมื่อไหร่”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ หนูเรของแม่ในที่สุดก็คิดได้เสียที”

คุณหญิงศรีจันทร์ยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะเอ่ยอย่างถอดถอนใจในประโยคต่อมา

“เสียดายคุณหญิงวิไลไม่น่าจากไปไว.. ทิ้งพ่อธนินทร์ไว้ให้ลูกเจ๊กท้ายตลาดเลี้ยง แม่เห็นหนูเรชอบตาธนนท์ก็ไม่อยากพูดปูดหลังของแม่เขาเท่าไหร่ แม้จะเป็นลูกคุณเกษมเหมือนกันก็จริง แต่ฐานะทางสังคมนั้นต่างกันไกลเชียวละ ได้ยินมะรืนนี้พ่อธนินทร์น่าจะถึงเมืองไทยแล้ว เห็นคุณเกษมกำลังเตรียมงานเลี้ยงใหญ่ฉลองต้อนรับพ่อธนินทร์เรียนจบจากอังกฤษ หนูเรไม่ต้องกังวลวันงานลูกแม่ต้องสวยที่สุดแน่นอน”

“ค่ะแม่”

อิงฟ้าตอบรับ

*****

2 ชั่วโมงต่อมา..

อิงฟ้ามานั่งในคฤหาสน์บ้านพระเอกเรียบร้อย เหล่าคนรับใช้ตั้งแต่คนเปิดประตู คนสวน กระทั่งเด็กรับใช้ ทุกคนล้วนก้มหน้าตัวสั่นต้อนรับเธอเข้ามาด้วยความคุ้นเคย เหมือนเธอทำแบบนี้มาเป็นร้อยๆ ครั้ง

เป้าหมายสำคัญ คือ เธอต้องเห็นรูปของตัวประกอบ 4 บรรทัดอย่างนายธนินทร์ ให้จงได้!

ไม่รอช้า อิงฟ้าเดินสำรวจตั้งแต่หน้าประตูยันหน้ารับแขก จนเธอเห็นรูปครอบครัวประดับกรอบหลุยส์ขนาดใหญ่ ถูกแขวนไว้ที่ห้องโถง ภาพหมู่ครอบครัว.. ทุกคนในรูปมีมาดขรึมสมกับเป็นตระกูลใหญ่ทรงเกียรติ แต่มีเพียงคนเดียว.. คนที่โดดเด่นมากในรูป.. จ้องมองกล้อง.. รอยยิ้มมุมปากของเขามีเสน่ห์และดูร้ายกาจได้ในเวลาเดียวกัน

ตัวประกอบ..มีบทบรรยายอยู่แค่ 4บรรทัด คนแต่งเรื่องนี้ใจร้ายเกินไปแล้ว แต่งให้คนที่หน้าตาดีขนาดนี้ ตาย ได้ยังไง!!! อย่างน้อยก็ช่วยบรรยายสัก 1 หน้าให้หน่อยก็ยังดี..

“เรวดี ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าไม่ให้เธอมาเหยียบที่บ้านฉันอีก!” พ่อพระเอกคนดีกล่าวอย่างเย็นชา

อิงฟ้าทำใจกล้าก่อนรีบสวมวิญญาณนางร้ายเพื่อไม่ให้ทุกคนสงสัย

"พี่นนท์ ทำไมกล่าวใจร้ายกับน้องเรแบบนี้ น้องปวดใจม๊ากกกกก" พูดจบก็หันไปซับนํ้าตาที่ไม่มีอยู่จริงตรงหัวตา

"อย่ามาเสแสร้งที่นี้เรวดี ออกไปซะ!"

คิดว่าฉันอยากอยู่หรือไง รอให้ได้ตำแหน่งทายาทตัวจริงก่อนแล้วค่อยมาไล่ฉัน!

แต่พอคิดว่าอีก 2 ปีจะโดนผู้ชายตรงหน้าตามแก้แค้นแทนสาวงาม

อิงฟ้าก็รีบปรับสีหน้าให้ดูบอบบางน่าสงสารทันใด

" หนูเรไม่เคยเสแสร้งต่อหน้าพี่นนท์เลยนะคะ "

อยากอ้วกกับคำพูดตัวเองจริงๆ

ในบรรยากาศแห่งความกดดัน  อยู่ๆนางเอกของเราก็เดินเข้าอย่างช้าๆ..

" นนท์คะ.. รุ่งเอาหนังสือมา..คืน.. น้องเร! "

นางเอกของเราตกใจมากที่เห็นเธอ.. จนหนังสือในมือหล่นพื้น

ส่วนพ่อพระเอกรีบเดินไปช่วยเก็บหนังสืออย่างเอาใจใส่

เดี๋ยว! ฉันไม่ได้มาจับชู้.. เห็นฉันเป็นผีหรือไง.. ตลอด 3 วันที่ผ่านมา อิงฟ้าได้สั่งการเด็ดขาดห้ามคนในบ้านรังแกนางเอกเด็ดขาด! ต้องเคารพนางเอกเหมือนที่ทำกับเธอทุกอย่าง ใครฝ่าฝืนหักเงินแถมไล่ออกสถานเดียว.. แต่ความเลวร้ายของตัวร้ายคงใช่ว่าจะลดเลือนได้ง่ายๆสินะ...

" พี่รุ่งไม่ต้องตกใจขนาดนั้นหรอกค่ะ หนูเรรู้ว่าในหัวใจของพี่นนท์มีแต่พี่รุ่งคนเดียว ขัดวาสนาคนอื่นคงไม่ดีเท่าไหร่ เชิญค่ะเชิญเลย หนูเรอกหักแล้วเจ็บมาก ขอตัวไปรักษาแผลใจก่อนนะคะ "

เมื่อแผนจำหน้าพี่ช่วยพระเอกลุล่วง  อิงฟ้าต้องรีบกลับไปคิดแผนต่อไปแล้ว…  ไม่มีเวลามาเล่นเป็นตัวร้ายขวางทางรักใคร...

***********************

"คะ..คุณหนูเรครับ"

"...."

"คุณหนูเรครับ เรือเทียบท่าแล้วครับ!"

อิงฟ้าสะดุ้งตื่น รีบหยิกตัวเองไล่ความง่วงงุน..

เอาละวันนี้ที่รอคอยมาถึงแล้ว

พี่ชายพระเอก.. ตัวประกอบ 4 บรรทัด กลับมาจากอังกฤษวันนี้!

"ลุงแดงรอหนูเรตรงนี้นะคะ พยายามอยู่ห่างจากรถบ้านคุณลุงเกษม เดี๋ยวหนูเรมา"

"รับทราบครับคุณหนู"

ถ้าเธอจำไม่ผิดละก็ .. วันนี้จะต้องเป็นวันที่ธนินทร์พี่ชายพระเอก ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตก่อนทันได้กลับถึงบ้าน

เธอต้องช่วยพี่ชายพระเอกให้ได้!

อิงฟ้าเฝ้ามองดูฝูงชนที่เดินออกมาจากเรือโดยสารลำใหญ่

อยากถอดใจมากเพราะผู้คนเดินเบียดเสียดกัน จนแทบมองไม่เห็นว่าใครเป็นใคร..

แต่ท่ามกลางผู้คนที่เดินออกจากท่าเรือหลายร้อยคน.. แต่.. เหมือนกับมีรัศมีบางอย่างเปล่งประกายออกมาเพียงแค่เขา.. ผู้ชายที่สวมสีเชิ้ตสีขาวทับด้วยเสื้อคาดิแกนสีนํ้าเงินเข้ม สวมกางเกงสแล็คสีดำขายาวเข้ารูป แค่เดินเฉยๆ ก็สะกดทุกสายตาแล้ว.... นั่นเขาละ พี่ชายพระเอก ตัวประกอบ 4 บรรทัด!!!

เมื่อล็อคเป้าหมายแล้ว อิงฟ้าก็วิ่งเข้าไปดักหน้าอย่างว่องไว

"เซอร์ไพร์สคะพี่ธนินทร์!!!"

อิงฟ้าทำเสียงยินดีอย่างเนียนๆ

…ทำไมต้องตัวสูงขนาดนี้ อิงฟ้าเงยหน้ายิ้มประจบประแจงสุดชีวิต

"....?"

" ..คือแบบนี้นะคะ พี่ธนินทร์ รถที่บ้านคุณลุงเกษมเสีย.. หนูเรเลยอาสาพาคนรถที่บ้านมารับแทน.. เซอร์ไพร์สเนอะ เหอะๆ"

"...??"

"มาค่ะๆ หนูเรช่วยถือของ"

อิงฟ้าปาดเหงื่อก่อนช่วยยกกระเป๋าสัมภาระ

..ชายหนุ่มถึงแม้จะไม่พูดอะไรแต่ก็ส่งกระเป๋าให้เธอถือ...

ทั้งหมด!!!

อิงฟ้าฝืนใจแบกกระเป๋านำทางจนเดินมาถึงรถ ลุงแดงตกใจรีบเข้ามาช่วยถือ

ส่วนคนที่เธอกำลังช่วยชีวิต.. เดินตัวปลิวตามเธอมาอย่างสบายใจ!

อิงฟ้ามองซ้าย แลขวา เห็นว่าไม่มีใครตามมาก็รีบผลักเขาเข้าไปในรถอย่างแรง แล้วรีบแทรกเข้าไปนั่งทันที

"ลุงแดงไปค่ะ.. ต้องค่อยระวังทาง ขับขี่อย่างปลอดภัยนะคะลุงแดง"

"ได้เลยครับคุณหนู"

อิงฟ้าใจเต้นตุ้บๆ ต้อมๆ อดหันมองหลุกหลิกตลอดทางไม่ได้ เธอไม่มีทางรู้เลยว่า อุบัติเหตุจะเกิดตอนไหน

"รถที่บ้านฉัน… ไม่ได้เสียจริงๆ ใช่ไหม"

ธนินทร์หันมองท่าทางแปลกๆของเธอ ทำไมเขาหล่อขนาดนี้..

ชายหนุ่มเท้าคางหันมองเธอ แสงส่องมากระทบเส้นผมดำขลับเป็นประกายและใบหน้าหล่อเหลาจนอิงฟ้าแสบตา

..สมองเบลอไปเล็กน้อยจนไม่ระวังปาก..

"ไม่ต้องห่วง ฉันเป็นแฟนหนัง final destination ดูไม่ตํ่า 10 รอบทุกภาค ไว้ใจได้!"

"final destination..?"

เธอพูดไร้สาระอะไรเนี่ย..

"คือ.. หนูเรล้อเล่นนะคะ เซอร์ไพร์สอีกแล้วววว เหอะๆ" อิงฟ้ารีบหันไปแก้ตัว

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...

อยู่ๆรถก็หักเลี้ยวหลบอะไรบางอย่างที่พุ่งออกมาจากข้างทาง ทำให้เธอ.. ผู้ซึ่งไม่ได้เตรียมพร้อมพุ่งตัวไปด้านข้างตามรถและก้มลงหน้ากระแทกอะไรบางอย่างที่.. เอ่อ.. เป็นนูน… และ.. นุ่มนิ่ม!?!

มีเสียงสบถเบาๆเป็นภาษาอังกฤษบนหัวของเธอ

"คุณหนูขอโทษจริงๆครับ อยู่ๆมีรถขับตัดหน้ากะทันหันครับ"

ลุงแดงเหลือบมองเราทางกระจกมองหลัง.. พอเห็นสภาพคนทั้งสองแล้ว.. รีบเอ่ยขอโทษก่อนหันมองถนนอย่างไว

"เรว..ดี.. " ฉันเกลียดชื่อนี้!

แล้วธนินทร์ก็ล้มลงมากระซิบที่ข้างหูของเธอ

"ลุกจากเป้าฉันได้หรือยัง เรว...ดี.."

"!!!... กริ๊ดดดด"

อิงฟ้าตกใจกับ.. เป้า..หมายตรงหน้า จนต้องปิดหน้ากรีดร้องลั่น

"เรว.. ดี"

"เรวดี อ่านว่าเร-วะ-ดี!!!" จากอายกลายเป็นโกรธจนหน้าแดง ทำให้ธนินทร์หัวเราะเสียงดัง แล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้

"เด็กข้างบ้านที่วิ่งตามน้องชายฉันทั้งวัน.. วันนี้เปลี่ยน...เป้า...หมายแล้วหรอ"

ทำไมต้องเน้นคำว่า 'เป้า'!!!

อิงฟ้าถูกต้อนจนชิดเบาะหลัง เธอรีบหลุบตาลงไม่กล้าสบตายั่วยวนของผู้ชายตรงหน้า

ผู้ชายคนนี้จะช่วยชีวิตเธอได้ ใจเย็นๆอิงฟ้า ..ชีวิตสำคัญกว่าหน้าตาตัวเอง!!!

"จะ.. จะว่ายังงั้นก็ได้ค่ะ"

อยู่ดีๆพี่ชายพระเอกก็เอานิ้วโป้งมาแตะที่ริมฝีปากของเธอ แล้วเกลี่ยเล่นไป-มา

"น่าสนุกดีนะคะ เร-วะ-ดี"

ธนินทร์ยิ้มมุมปาก ดวงตาคมโค้งลงเล็กน้อย มันทำให้เขาดูเจ้าเล่ห์และร้ายกาจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

อิงฟ้าหนังตากระตุก

เธอบอกได้เลยว่า ไม่... มันไม่สนุก!!!

*********

หลังจากโยนพี่ชายพระเอกเข้าบ้านของเขาอย่างปลอดภัย อิงฟ้าก็รู้สึกโล่งใจอย่างมาก เพราะมันอาจพิสูจน์ความจริงที่ว่า เธอช่วยตัวประกอบในนิยายได้ ก็หมายถึงเธอสามารถเปลี่ยนชีวิตนางร้ายได้เช่นกัน

ในเนื้อเรื่อง ทั้งคุณหญิงวิไล ภรรยาคนแรกของคุณเกษมและลูกชายของเธอ ..ธนินทร์ ต่างก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์เช่นกัน.. ซึ่งมันบังเอิญเกินไปหรือเปล่า ... หรือคนเขียนหมดมุก เพื่อปูทางสู่ความรุ่งเรืองของพระเอก? หวังว่าฉันสามารถเปลี่ยนมันได้จริงๆเถอะ

*********

เช้าวันต่อมา

ข่าวที่คุณหญิงศรีจันทร์เล่าบนโต๊ะอาหาร ทำให้มือที่ถือช้อนของฉันสั่นจนต้องรีบวางลง

เมื่อวานรถที่ส่งไปรับธนินทร์ ขากลับจากท่าเรือเกิดประสบเหตุถูกรถพ่วงสวนเลนพุ่งชน ทำให้รถพังเสียหายและคนขับรถเสียชีวิตคาที่..

อุบัติเหตุยังคงเกิดขึ้น! โชคดีที่เธอเข้าไปขวางเหตุการณ์ในเนื้อเรื่อง.. ธนินทร์ที่ควรอยู่ในรถคันนั้น ยังรอดปลอดภัยอยู่! อิงฟ้าทั้ง

ตกใจและโล่งใจในเวลาเดียวกัน

*****************************