ณ โรงเรียนชื่อดังย่าน 5 จตุรมิตร

ห้อง 3

มิว: เห้อออ...เบื่อจัง>

วาวา: ทำไมอะ ??

มิว: ก็ไม่รู้สิ มันแบบเพื่อนก็ทะเลาะกันท้องก็ปวดเห้ออ

วาวา: เออๆสู้ๆละกันมึง

ณ ขณะนั้น

//ตึกๆ

มีเงาของชายคนหนึ่งเดินผ่านห้องของมิวไป ซึ่งนั้นคือครูธิม

ครูธิมได้เดินมาอีกทีแล้วเข้ามา ณ ห้องเรียนของเธอเพื่อมาหยิบของ แล้วได้มองมาที่มิวที่กำลังทำหน้าอมทุกข์ แล้วเดินออกจากห้องไป

**ที่ๆมิวนั่งติดกับหน้าต่างจึงเห็นคนเดินผ่านบ่อยมาก**

จากนั้นครูธิมได้มองมาแล้วทำท่าทางตลกให้มิวดู ซึ่งมิวก็งงๆ พร้อมกับอารมณ์ดีขึ้นด้วยเช่นกัน

มิว: วาวา

วาวา: หือ ว่า??

มิว: มึงเห็นเหมือนกูป่ะ เมื่อกี้อะ

วาวา: ทำไมวะเมื่อกี้มีไร//เอียงคอ

มิว: คือครูคนเมื่อกี้เขาทำท่าทางอะไรของเขาไม่รู้อะมึง คือหยังวะ กูงงเด้อสู

วาวา : กูว่าเขาแปลก5555

แต่ภายใต้ความหัวเราะ มิวกับรู้สึกดีมากๆ ที่ได้เจอแบบนี้ เพราะเธอไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ทำเอาเธอใจหวั่นเลยทีเดียว จนเธอกลับบ้านเธอได้มานอนคิดว่าทำไมถึงนึกแต่เรื่องที่เธอเจอในคาบนั้น จนทำให้เธอได้พลั้งคิดออกมาว่า หรือว่าเธอชอบเขาขึ้นมาแล้ว.....

วันต่อมา

ครูธิมได้เข้ามาทักมิวว่าชอบรถไฟเหมือนกันหรอเห็นแชร์โพสต์เกี่ยวกับรถไฟบ่อยมาก (เพราะครูธิมเป็นเพื่อนกับมิวในเฟสบุ๊ค) เธอได้พยักหน้า//หงึกๆ

แล้วก็ได้คุยเรื่องรถไฟสับเพเหระต่างๆ ในระหว่างที่คุย เธอได้สังเกตหลายๆอย่างจากตัวครูธิมทั้งริมฝีปาก น้ำเสียง ท่าที หน้าตา เธอได้มองว่าเขามีเสน่ห์ที่น่าจ้องมองมากเลย มันทำให้เธอหวั่นไหวในคารมณ์ของครูธิมเป็นอย่างมาก เมื่อคุยกันเสร็จก็เริ่มมีการคุยในแชทกันมากขึ้นทักคุยกันบ่อย เขาก็เริ่มสนิทกับเธอมากยิ่งขึ้น จนทั้งครูธิมและมิวเริ่มรู้สึกหวั่นไหวกว่าเดิม

ครูธิม: มิวอาทิตย์นี้ว่างมั้ย?

มิว: ทำไมอะคะ?

ครูธิม: อยากให้ช่วยมาเดินไฟที่ห้อง***หน่อยได้ป่ะ(เดินไฟที่เดินไฟจริงๆ) เห็นเรียนวิชาเพิ่มเดินสายไฟอยู่นิ

มิว: บ้าบอค่ะ หนูพึ่งเรียนเบื้องต้นเดี๋ยวไฟไหม้อาคารพอดี5555555

ครูธิม: โถ่ววว อะเครๆ

เมื่อหมดวันหยุดที่แสนจะวุ่นวายมิวได้ไปโรงเรียนตามปกติแต่สิ่งที่เธอเห็นว่าผิดสังเกตไปคือ เมื่อเธอสนิทกับเขาแล้ว เขาก็เริ่มแกล้งเธอไม่ว่าจะ สกัดขา แกล้งเอาแฟ้มมาตีหัว หรือพอเธอทักเขา เขาก็ยิ้มแล้วเดินหนีแบบงงๆ จนเธอก็งง ว่าเขาเป็นอะไรหร๊อ แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกดีเช่นเดิม......

จากที่มิวเรียนอยู่ที่โรงเรียนเรื่อยๆมา มีอยู่ครั้งหนึ่งเธอกำลังวิ่งมาด้วยความเร็วเพราะส่งงานไม่ทัน และเธอได้วิ่งไปชนครูธิมเข้าอย่างจัง และได้นอนล้มทับเขา

//อั่ก

ครูธิม: ทำไมไม่ดูทางดีๆเลยครับนักเรียน

//ฟึ่บ

มิว: ขอโทษค่ะ คุณครูTT

ทันใดนั้นเมื่อทั้งสองคนมามองหน้ากันจึงรู้ว่าเป็นคนสนิทกัน และทั้งสองได้จ้องตากัน

ตึกตักตึกตัก

เสียงหัวใจของทั้งสองเต้นดังเป็นจังหวะสายตาเป็นประกาย

ครูธิม: (ตัวของยัยเด็กนี่หอมขนาดนี้เลยหรอ ปากก็สวย ตาก็สวย นี่กูคิดอะไรของกูอยู่เนี่ย?!)

มิว: (โอ้ยชิบหายแล้วอะไรจะใกล้กันขนาดนี้ แล้วทำไมเราใจเต้นแรงขนาดนี้เนี่ย)

ขณะที่มองหน้ากันไปสักพัก ทั้งสองพึ่งนึกได้ว่าล้มทับกันอยู่ จึงรีบปลีกตัวกันออกมา

ครูธิม: ระวังหน่อยนะ ในอาคารเขาไม่ให้วิ่งไม่ใช่รึไง

มิว: ขอโทษค่ะ พอดีหนูรีบเกินค่ะTT

และทั้งสองก็ได้แยกกันไปเรียนไปสอน

ณ บ้านของมิว

ซ่า ซ่า (เสียงอาบน้ำ)

มิว: เห้ออะไรมันจะขนาดนั้นเนี่ย//หน้าแดง

ในห้องเรียน

จากที่มิวเรียนอยู่ที่โรงเรียนเรื่อยๆมา มิวรู้ว่าตัวเองนึกถึงแต่หน้าของครูธิม มันทำเอาเธอหยุดคิดไม่ได้เลยที่จะเห็นแววตารอยยิ้ม น้ำเสียงของเขา มันช่างมีเสน่ห์สำหรับเธอมากเหลือเกิน จนวาวามาเห็น

วาวา: เป็นไรนิ เห็นหน้าแดงมาตลอดเลย ไม่สบายหรือ เดิมแก้มเข้มเกิน??

มิว: โอ้ยมึงจะบ้าหรออ กูก็หน้าปกตินะ ฮ่า ฮ่า

วาวา: อะจ้าาา

มิวยังไม่ได้บอกใครเรื่องครูธิมเพราะ เธอโดยปกติแล้วจะบอกเพื่อนสนิทของตนตลอดว่าชอบใคร

ณ ห้องหมวดวิทย์

มิว: ครูลูกท้อ ฮรือออ คิดถึงจังง

ครูลูกท้อ: เป็นไรมาแปลกๆนะเรา

มิว: ป๊าวแค่คิดถึงค่ะ พร้อมกับเหล่ตาไปทางครูธิมตลอด

ครูลูกท้อ: อะๆ จะทำไรก็ทำไป ครูทำงานอยู่

ครูลูกท้อกับมิวเปรียบเสมือนแม่ลูกเพราะทั้งสองสนิทกันสุดๆ และเป็นที่ปรึกษาได้ทุกอย่าง

จากที่มิวเรียนอยู่ที่โรงเรียนเรื่อยๆมา มิวรู้ว่าตัวเองนึกถึงแต่หน้าของครูธิม มันทำเอาเธอหยุดคิดไม่ได้เลยที่จะเห็นแววตารอยยิ้มน้ำเสียงของเขา

มิว: มีเสน่ห์จังเลยนะ//ฟุบหลับไป

ในความฝันของครูธิม

มิว: ครูธิมหรอคะ?

ครูธิม: เธอหรอมิว

ในความฝันทั้งสองได้มีความสุขกัน แต่ในโลกความจริงนั้นอาจจะไม่เป็นเหมือนความฝันก็ได้

31 ธ.ค.

วันสิ้นปีเธอและครูธิมนัดกันไปเที่ยวแคมป์กับแก๊งเพื่อนครูธิม ทั้งกลุ่มฉลองเค้าดาวน์รอดูพลุกัน แต่มีคนหนึ่งที่เก็บแสดงท่าทีอาการที่ตื่นเต้นของเธอแทบไม่อยู่นั้นก็คือมิว เธอได้เก็บเตรียมคำสารภาพรักแก่ครูธิมเธอรู้ว่าเขาก็คงจะปฎิเสธเธอ แต่เธอก็อยากบอกความในใจนี่ไปถึงแม้จะรู้ว่ามันอาจจะไม่เหมือนเดิมแล้วก็ได้.....

เวลา 23:30 น.

ทุกคนเริ่มแยกย้ายไปหาที่ดูพลุ

มิวได้มานั่งดูพลุคนเดียวพร้อมกับคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

//ฟึ่บ

ครูธิมนั่ง

ในขณะนั้นมิวหันไปเจอครูธิมแบบใกล้มาก ทำให้เธอตกใจ หัวใจเธอแทบเต้นลงไปอยู่กับพื้น

มิว: ครูธิม หนูตกใจหมดเลยค่ะ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง//ตึกตัก พร้อมกับหน้าแดง

ครูธิม: 55 ขอโทษทีหน่า แค่แกล้งเอง

ทั้งสองได้คุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนใกล้ถึงปีใหม่

31 ธ.ค.

เวลา 23:59 น.

มิว: ครูธิมคะ หนูมีบางอย่างที่จะบอกค่ะ

ครูธิม: ว่าไง

1 ม.ค.

เวลา 00:00 น.

**เสียงพลุดังขึ้น**

มิว: หนูชอบครูมากๆค่ะ ทุกครั้งที่ได้เห็นคุณมันทำให้หนูมีความสุขมาก คุณเป็นคนที่ไม่เหมือนใครที่เราได้เจอมาก่อนเลยค่ะ หนูชอบครูมากๆค่ะ และขอให้พักผ่อนเยอะๆนะคะ

ครูธิม: ..........(อึ้งและตกใจเป็นอย่างมาก)

มิวกำลังจะลุกหนี

ครูธิมคว้ามือของเธอ//ควับ

ครูธิมได้ครุ่นคิดสักพักแล้วได้ตอบเธอว่า...

ครูธิม: มิว ขอบคุณนะ แต่ความรู้สึกที่หนูให้ครูมาหน่ะ ครูคงรับไว้ไม่ได้ครับ เพราะครูเป็นครู เราเป็นนักเรียน ต่อให้เราแอบคบกันมันก็ไม่ถูกต้องนะครับ หนูชอบครูในแบบไอดอลได้นะครับ ถ้ามากกว่านั้นคงไม่ได้

มิวได้นิ่งไปสักพักพร้อมกับก้มหน้า

มิวได้ตอบเขากลับมาพร้อมกับน้ำตาว่า..

มิว: ค่ะ หนูว่าแล้วเชียวว่าจะเป็นแบบนี้แต่ขอบคุณที่ทำให้หนูได้พูดความในใจออกมานะคะ //น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว

มิวได้ขี่รถกลับบ้านก่อนพร้อมกับน้ำตาเธอได้ปวดใจมาก แต่เธอก็ทำใจไว้แล้ว

มิว: ฮึก ฮือ (ทำไมล่ะ เราทำใจไว้แล้วไม่ใช่รึไง ก็สมควรแล้ว ที่จะเป็นแบบนี้ ถ้าย้อนกับไปได้เราคงไม่พูดหรอกแล้วจากนี้มันจะเป็นยังไงต่อนะ)

~หวืดๆๆ

เสียงมือถือของมิวสั่น มีคนโทรมาคือครูธิม

พอเธอกำลังกดรับสาย ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น!!!

โคร้มม!!