นิยายเรื่องนี้ ข้าไม่ใช่นางเอก 1 (ภาค รักนี้ในความฝัน)
บทที่ 1 นิยายในความฝัน (1.1)
ชาวบ้าน
แม่นางเสวี่ย ได้โปรดปล่อยพวกข้าไปเถิดนะเจ้าคะ
เสียงของเหล่าบรรดาชาวบ้านที่ร้องขอชีวิตจากหญิงสาวร่างระหงตรงหน้าดังไปทั่วพื้นถนนของหมู่บ้านฉางหยาง
เสวี่ย ไป๋ฮวา
ข้าไม่จำเป็นต้องรับฟังคำขอร้องของพวกเจ้า
เสวี่ย ไป๋ฮวา
และพวกเจ้าไม่มีสิทธิมาออกคำสั่งกับข้า ว่าข้าควรหรือไม่ควรฆ่าใคร
ชาวบ้าน
ท่านคิดว่าท่านเป็นผู้ที่สูงส่งมากนักหรือ!
ชาวบ้าน
และท่านจะฆ่าผู้คนเป็นผักเป็นปลาแบบนี้ได้หรืออย่างไร!
เสวี่ย ไป๋ฮวา
เจ้ากล้าตะโกนใส่ข้างั้นหรือ!!!
ไม่รอและไม่ฟังให้ชาวบ้านผู้นั้นพูดสิ่งใดจบ เสวี่ยไป๋ฮวาชักกระบี่ไป๋เหมยออกมาจากฝัก
เพียงตวัดกระบี่ รังสีของกระบี่ไป๋เหมยกลับกลายเป็นกลีบดอกเหมยฮวา*ที่แสนคมกริบ
*ดอกบ๊วย
แม้จะดูบางเบาและอ่อนโยน แต่กลับเป็นใบมีดขนาดเล็กที่ปลิวไปตัดคอของชาวบ้านเหล่านั้นขาดสะบั้น
เสวี่ยไป๋ฮวาหัวเราะในลำคอ นางเดินเข้าไปใกล้สตรีชาวบ้านศีรษะขาดที่นอนจมกองทะเลโลหิตอยู่
นางนั่งบนส้นเท้าโดยชันเข่าข้างหนึ่งขึ้น หยิบผมของสตรีชาวบ้านตรงหน้าขึ้นมาทำให้ศีรษะของสตรีชาวบ้านลอยอยู่ แล้วกระซิบที่หูของสตรีชาวบ้านศีรษะขาดเบาๆ
เสวี่ย ไป๋ฮวา
จำเอาไว้ว่าเจ้าเป็นใครและข้าเป็นใคร
เสวี่ย ไป๋ฮวา
ทีหลังอย่ามาตะโกนใส่ข้า!
พูดจบ นางจึงลุกขึ้นยืน โยนศีรษะของสตรีชาวบ้านหัวขาดทิ้ง และเดินจากไป
ฟอร์เมอร์(Former)
ทำไมไป๋ฮวาถึงฆ่าคนโดยไร้เหตุและผลแบบนี้นะ!😡
น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโมโหเอ่ยขึ้น
ฟอร์เมอร์(Former)
อ่านแป๊บเดียวเอง ก็เกือบจะถึงครึ่งเล่มแล้วแฮะ
ฟอร์เมอร์(Former)
แต่ไม่เป็นไรเรื่องนี้มีตั้ง 3 เล่ม อีกอย่างเพิ่งเรียนจบมหาฯลัยก็ต้องหาอะไรทำผ่อนคลายสมองสักหน่อย
ฟอร์เมอร์(Former)
ตอนเรียนอยู่อ่านแต่หนังสือเรียน งานกลุ่มก็ต้องปั่น น่าปวดหัวจะตายชัก
ฟอร์เมอร์ บ่นพึมพำเกี่ยวกับการเรียนมหาวิทยาลัยและนิยายของเธออีก2-3ประโยค แล้วจึงตั้งหน้าตั้งตาอ่านนิยายต่อไป
บทที่ 1 นิยายในความฝัน (1.2)
ฟอร์เมอร์(Former)
น่าเบี่อที่สุด
หลังจากเก็บนิยายเข้าชั้นหนังสือเสร็จแล้ว ฟอร์เมอร์ก็ทั้งถอนหายใจทั้งบ่นออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
และเธอก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงของเธอ
ฟอร์เมอร์(Former)
คิดถึงเมอร์ลินจัง~~~
เธอบ่นพึมพำออกมา และภาพในหัวก็นึกย้อนไปถึงมหาวิทยาลัยของเธอ
ฟอร์เมอร์(Former)
หือ? อ้าว! ลิน มีอะไรหรอ?
เมอร์ลิน(Merlin)
ไม่มีอะไรหรอก
เมอร์ลิน(Merlin)
แค่คิดว่า จบมหา'ลัยแล้ว เราจะได้เจอกันอีกมั้ย? น่ะสิ
ฟอร์เมอร์(Former)
อืม...นั่นสินะ
ฟอร์เมอร์(Former)
ไม่ได้เจอกัน คงคิดถึงแย่เลย
พรีเซ้นท์(Present)
พี่ฟอร์!
ฟิวส์เจอร์(Future)
พี่ฟอร์!
ฟอร์เมอร์(Former)
อ้าว! เซ้นท์,ฟิวส์
พรีเซ้นท์(Present)
พี่ลิน สวัสดีค่ะ
ฟิวส์เจอร์(Future)
พี่ลิน สวัสดีครับ
เมอร์ลิน(Merlin)
สวัสดีจ้ะ
ฟอร์เมอร์(Former)
แล้วพวกแก2คนมาได้ไงเนี่ย?
ฟอร์เมอร์(Former)
มีเรียนกันทั้งคู่เลยไม่ใช่หรอ?
พรีเซ้นท์(Present)
พี่ฟอร์อย่าลืมสิคะ หนูเรียนมหาฯลัยเดียวกันกับพี่นะ แค่คนละคณะเอง
พรีเซ้นท์(Present)
อีกอย่าง หนูเลิกเรียนตอนบ่ายโมง ตึกแพทย์ศาสตร์กับตึกบรรณารักษ์ก็ไม่ได้ไกลกันขนาดนั้น
พรีเซ้นท์(Present)
เดินไปกลับแค่30นาทีเอง
ฟอร์เมอร์(Former)
อืม ก็จริง แต่ทำไมฟิวส์มาได้ด้วยล่ะ วันนี้แกก็มีเรียนไม่ใช่หรอ อย่าบอกนะว่าแกโดดเรียนมาอะ
ฟิวส์เจอร์(Future)
คาบนี้เป็นคาบว่าน่ะครับ ไม่มีอาจารย์สอน ผอ.ก็เลยอนุญาต
ฟอร์เมอร์(Former)
อ่อ แล้วจบงานนี้แก(ฟิวส์)ต้องกลับไปเรียนมั้ย
ฟิวส์เจอร์(Future)
กลับไปเรียนครับ และคืนนี้(วันศุกร์) กับวันเสาร์ผมจะไปนอนบ้านพี่ วันอาทิตย์ค่อยกลับไปเรียน
พรีเซ้นท์(Present)
หนูด้วย!
ฟอร์เมอร์(Former)
อา...แล้วแต่พวกแกแล้วกัน
พรีเซ้นท์(Present)
อะ นี่ค่ะดอกไม้
ฟิวส์เจอร์(Future)
นี่ครับ
ฟอร์เมอร์(Former)
ขอบใจจ้ะ
เมอร์ลิน(Merlin)
มา เดี๋ยวถ่ายรูปให้
วีนัสยื่นโทรศัพย์ให้เมอร์ลินเพื่อนสนิท
เมอร์ลิน(Merlin)
1...2...3
หลังจากถ่ายภาพในงานวันรับปริญญาของนักเรียนแพทย์อย่างฟอร์เมอร์จนพอใจ
ฟอร์เมอร์และเมอร์ลินจึงบอกลากัน ด้วยคำว่า 'หวังว่าสักวันเราจะได้พบกันอีก' พร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน
ฟิวส์กลับไปที่โรงเรียนมัธยม
ฟอร์เมอร์กลับไปที่บ้านของตน
เซ็นท์กลับไปเก็บของใช้และเสื้อผ้าของตนและน้องชายเพื่อไปนอนค้างที่บ้านของพี่สาว
บทที่ 1 นิยายในความฝัน (1.3)
หลังจากเก็บของใช้และเสื้อผ้าของตนเองและน้องชายเสร็จก็ขับรถไปที่บ้านของพี่สาวทันที
เซ็นท์ขับรถไปรับน้องชายที่โรงเรียนมัธยม และกลับมาที่บ้านของพี่สาว
พรีเซ้นท์(Present)
พี่ฟอร์!
เสียงเคาะประตูห้องและเสียงเรียกของน้องสาวทำให้ฟอร์เมอร์เลิกคิดเรื่องพวกนั้นไป
ฟอร์เมอร์(Former)
ม...มีอะไร!
พรีเซ้นท์(Present)
ไปกินข้าวได้แล้วค่ะ
ฟอร์เมอร์(Former)
อ่อ ได้! เดี๋ยวพี่ลงไป
พรีเซ้นท์(Present)
รีบลงมานะคะ
พรีเซ็นท์เดินลงบันไดไปที่ห้องทานอาหาร
ฟอร์เมอร์(Former)
ไปกินข้าวดีกว่า
ฟอร์เมอร์เดินลงไปที่ห้องทานอาหาร
3 พี่น้องทานอาหารมื้อเย็นกันจนอิ่ม หลังจากเก็บจานอาหารและล้างจานเสร็จ ทั้ง3คนจึงเดินไปนั่งบนโซฟาที่ห้องรับแขก เปิดโทรทัศน์ดูรายการที่ชอบและพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
มันเป็นภาพจำที่ไม่ได้เกิดขึ้นมานานหลายปีแล้ว
ปิ๊งป่องๆๆ (เสียงกดกริ่ง)
พรีเซ้นท์(Present)
มาแล้วค่า~~~
พรีเซ้นท์(Present)
อ้าว! น้าริว! น้าอินทร์! สวัสดีค่ะ
พรีเซ้นท์(Present)
สวัสดีค่ะ น้องริน
พรีเซ้นท์(Present)
เชิญเข้ามาก่อนค่ะ
ฟอร์เมอร์(Former)
อ้าว น้าริว! น้าอินทร์! น้องริน! สวัสดีค่ะ
ฟิวส์เจอร์(Future)
สวัสดีครับ
ริน
สวัสดีค่ะ พี่ฟอร์ พี่ฟิวส์
พรีเซ้นท์(Present)
นี่ค่ะน้ำ
ริว
แหม ไม่ได้เจอกันตั้งนาน แป๊บเดียวเอง ฟอร์ก็เรียนจบมหาฯลัยแล้วนะเนี่ย
อินทร์
ครั้งล่าสุดที่มา หนูฟอร์เพิ่งเรียนอยู่ปี2เอง
ฟอร์เมอร์(Former)
น้องรินก็โตขึ้นเยอะเลย
ฟอร์เมอร์(Former)
ตอนนั้นน้องรินยังเรียนประถมไม่จบด้วยซ้ำ
พรีเซ้นท์(Present)
นั่นสิคะ
พรีเซ้นท์(Present)
ตอนนั้นรินเรียนอยู่แค่ ป.5 เอง
ฟิวส์เจอร์(Future)
แต่กลับผิดที่พวกน้านะครับ
ฟิวส์เจอร์(Future)
ผ่านมาตั้งหลายปี กลับดูไม่แก่ลงไปเลย
ฟิวส์เจอร์(Future)
ยังสวย/หล่อ กันเหมือนเดิม
หลังจากนั้น น้าหลานที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายปี ก็นั่งคุยกันในห้องรับแขกอยู่นานสองนาน
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
