แสงแดดสาดส่องเข้ามาให้ห้อง แสงอุ่นๆกระทบกับหน้าจนตื่น แต่นี้มันคือที่ไหนกันไม่เหมือนกับห้องของเราเลย รูปร่างผู้ชายแต่เราเป็นผู้หญิงนะ ผมสีดำล้วน นัยตาสีแดงสด... หรือว่าเรามาอยู่ในนิยายที่แต่งเองงั้นหรอเนี่ย 

"คงไม่ใช่หรอก มันต้องเป็นแค่ฝันแน่ๆ" สีหน้าตกใจเมื่อนี้มันไม่ใช่ความฝันแต่เป็นความจริง แต่จะทำยังไงได้ล่ะมันไม่มีวิธีที่ทำให้กับโลกเดิมได้หรอก คงได้ใช้ร่างนี้ตลอดชีวิตแน่ๆ 

"ตื่นแล้วหรือครับ ท่านหัวหน้า" 

"เจ้าเป็นใครงั้นหรอ คนแปลกหน้า!?" สีหน้าของใครดูจะสับสนมาเลย ยังมีเอียงคอนิดๆด้วย 

"ท่านไนลอน ทำไมถึงถามแบบนั้นหรือครับ หรือว่าท่านสูญเสียความทรงจำไป!??" 

ไนลอน ชื่อแปลกดีแฮะเป็นตัวประกอบหรือเปล่าเนี่ย หลงมาทั้งทีทำไมไม่เป็นตัวละครสำคัญๆเลยวะ แต่ก่อนมาจะเข้ามาในร่างนี้ครั้งสุดท้ายที่จำได้ 

หลังกลับมาจากบริษัทนิยาย โดยปกติแล้วจะนั่งรถส่วนตัวกลับบ้านแต่ไม่รู้คิดอะไรอยู่ถึงไม่เอาไป ก็เดินไปเรื่อยๆก็ไปพบเจอกับคู่ปรับหน้าปากซอยนั้นคือหมา พอดีเห็นก็ใส่ทันทีเลยวิ่งแทบบบไม่ทัน ดูเหมือนว่ามันไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ 

เราเองก็ไม่ได้มองอะไรหรอก แต่ข้างหน้าเรามันเป็นต้นไม้ใหญ่ น่าจะรู้อยู่แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น เรียบร้อยน็อคคาที่ ยิ่งคิดแล้วอีเวรเป็นเพราะหมาแท้ๆถึงได้มาอยู่ในร่างนี้ ถ้ากลับไปได้นะเสร็จกูแน่... 

ถ้าโชคดีจะได้เจอกับพระเอก นางเอก ตัวร้ายไหมเนี่ย อยากจะเห็นหน้าจริงๆจังเขินนะเนี่ย เพราะมีแผนจะวาดลงเว็บตูนอยู่หน้าตาแต่ละคนหล่อมว๊าก

"ไนลอน เจ้าทำหน้าตาแบบนั้นทำไม กลุ้มคิดอะไรอยู่" 

เสียงใครกันเนี่ย พอมองขึ้นไปลูกตาแทบจะหลุดออกมา น...นะ...นั้นมันพระเอกของเรื่องนี่นี้ว่า ในเนื้อเรื่องเป็นคนที่เย็นชามากที่สุด ซึ่งตรงข้ามกับตัวร้ายเป็นคลั่งรักมาก แต่หน้ามันเป็นแบบนี้หรอวะ

"ฝ่าบาท กระหม่อมคิดเรื่อยเปื่อยพ่ะย่ะค่ะ" 

"เอ่อ... เจ้าตื่นสายรีบไปซ้อมดาบได้แล้ว เป็นถึงหัวหน้าอัศวินอย่าขี้เกียจให้มากล่ะ" พูดด้วยน้ำเสียงแลดูน่ากลัวจัง เป็นถึงองค์รัชทายาทคำพูดเหมือนคน... คน? อะไรวะนึกไม่ออก 

"ท่านหัวหน้า ไม่ได้เสียความทรงไปหรือครับ" 

"เจ้าว่าไงนะ!!! พูดอีกทีสิ!!!!" 

"ก็ตอนนี้กระหม่อมเข้ามาให้ห้องของท่านหัวหน้า อยู่ดีๆก็พูดว่า 'เจ้าเป็นใครงั้นหรอ คนแปลกหน้า!?' " 

ชิบหายแล้วจะไปบอกทำไมวะเนี่ย แต่ทำไมมันรู้สึกเวียนหัวจัง เวียนจนสติเริ่มจะหายไป... ///ล้มลงไป อุตส่าห์ตื่นขึ้นมาแล้วนะยังจะมาเวียนหัวอีกดูสิคนเรา

"ท่านหัวหน้า!!!! เป็นอะไรไหมครับ ทำไมร่างกายร้อนได้ขนาดนี้ เอางั้นดีครับฝ่าบาท??" 

"ปล่อยมันไป ข้าไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไปตามหมอมาเองรักษาให้หาย หายแล้วให้มาราชวังเข้าใจไหม" 

"เข้าใจครับ"  

"หลับเป็นตายเลยนะ ยัยบ๊องไนลอน" คำพูดดูน่ารักแต่หน้าตาไร้อารมณ์ฝุดๆๆ 'เป็นหัวหน้าอัศวินแต่ขึ้นไข้ใช้ไม่ได้จริงๆ' 

"ทะ...ทำไมฝ่าบาทถึงตรัสแบบนั้นครับ" 

"ยุ่งนอนๆไปหายแล้วให้มาที่ราชวังด้วย" 

"ขี้เกียจไปครับ อยากพักผ่อนบ้าง" พูดโดยไม่คิดเหมือนเห็นฝ่าบาทเป็นเพื่อน สายตาของความเป็นห่วงของฝ่าบาทเริ่มเป็นสายตาเย็นชา 

"อยากจะพักผ่อนใช่ไหม เดี๋ยวได้พักยาวๆแน่" หลังจบประโยคนั้นบรรยากาศในห้องมันเย็นๆลงอย่างบอกไม่ถูก แววตาคู่นั้นกับมีดที่ไปเอาจากไหนก็ไม่รู้มาพร้อมกับกระซิบข้างหูว่า 

"ดูเอาไว้ข้าถืออะไรไว้อยู่ พลาดขึ้นมาได้พักยาวๆตามที่เจ้าบอกมาเป็นแน่" สัดเอย!!!! โรคจิตนี่ว่ากูเป็นคนแต่งให้เป็นคนแบบหรอวะ จำได้ว่าเป็นเย็นชาอย่างเดียวนิ บักห่า!!!! 

"ลองทำดูสิครับ ท่านกล้าลงมือกับหัวหน้าอัศวินคงมีเรื่องใหญ่โตตามมาแน่" พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่หน้าเขา....เอ่อ 

"555แค่หยอกเอง อย่าไปคิดมาก็แล้วกันเรื่องนี้" 

"ไนลอน นอนให้มันเยอะๆล่ะ ข้าเห็นน่ะว่าเมื่อคืนฝึกดาบท่ามกลางสายฝน ถึงมีคนบอกให้หยุดฝึกเจ้าก็ไม่ฟังยังจะทำต่อไปเรื่อยๆน่าละอายใจจริงๆ" บ่น บ่น บ่น น่าเบื่อชิบหายคนแบบนี้แถมยังจะละอายใจทำไมตัวเองไม่ได้ทำซะหน่อย 

"ฝ่าบาท ไปไกลๆได้แล้วครับ คนต้องการพักผ่อนถ้าผมหายแล้วจะไปราชวังทันทีนะครับ" 

"อย่าพึ่งตายก็แล้วกัน เดี๋ยวไม่มีคนให้แกล้ง5555 " โดนแกล้งบ่อยหรอเนี่ย นิสัยไม่ดีเลยโว้ยยยย

เห้อชีวิตเอาน่าเศร้า โดยแกล้งที่โลกนั้นยังไม่พออีกหรอมาโลกนี้ก็โดนแกล้งอีก เฮงซวยแท้ๆ ฮือ ฮือฮือ 

-------------------------------------------------------- 

"ไหนบอกว่าเสียความทรงจำไง โกหกกันหรอคงไม่หรอก ว่าแต่คำว่าโกหกมันหมายถึงอะไรกัน!?" 

ในโลกนี้ไม่เคยมีคำโกหก ทุกคนล้วนพูดความจริงหมดเพราะอย่างนี้เข้าทางนางเอกเลย เลือกที่จะหลอกเฉพาะคน ยกเว้นคนเดียว ผัวจ๋าจอมคลั่งรัก

เหมือนยิ่งอยู่ยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่เลยโดยเฉพาะกับอลัน หาเรื่องอยู่นั่นแหละรำคาญจริงๆ ในอนาคตเกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆผมรับประกันจากผู้แต่ง

โอ้ย!!! นี้ก็วันที่ 3 แล้วนะทำไมยังไม่หายสักทีนี้กูเป็นไข้หรืออะไรวะ ทรมานชิบลุกไปไหนก็ไม่ได้ลุกแล้วเวียนหัวตลอด หมอที่ว่าเก่งก็รักษาไม่หายเลยสักราย 

"นี่เจ้าทำไมยังไม่หายสักที แถมตัวยังไม่หายร้อนเลย มันต้องมีวิธีสิทำไงถึงจะหาย" จบประโยคนั้นก็มีเสียงดังกำลังพุ่งตรงมาทางเรา

"ท่านพี่ หัวหน้าอัศวินเป็นยังไงบ้างครับ" 

"เป็นไงหรอ ดูอาการเหมือนคนใกล้จะตายเลย" พูดจบรีบมากอดอย่างไวเมื่อเห็นอาการของเรา

"โอ๋ๆๆๆ เบบี๋รีบหายเร็วๆนะครับ ท่านไนลอน" นี้คือตัวร้ายจอมคลั่งรัก แต่เดี๋ยวนะหมอนี่มันคลั่งรักหัวหน้าอัศวินงั้นหรอ โอ้...ยาพาราอยู่ไหนเนี่ย 

มันต้องคลั่งนางเอกสิไม่ใช่เราเนื้อเรื่องทำไมเปลี่ยนไปแบบนี้เนี่ย เห้อมถ้ามันเป็นแบบนี้แล้วเอาวะไปให้สุดเลย ก่อนอื่นจะเอาไงกับร่างนี้เนี่ยนอนโทรมมา 3 วันติดแล้ว ร่างกายแม่งขยับไม่ได้เลย

"แง ตอบผมหน่อยเบบี๋ไคโตะอยู่ไม่ได้นะครับถ้าไม่มีท่านไนลอน" 

"องค์ชาย?" คำพูดไม่กี่คำไคโตะก็ร้องไห้ฟูมฟายอย่างกับเด็กน้อยที่สูญเสียคนรักไป ภายในใจของไนลอนอยากจะบอกว่า 'ช่วยไปร้องไกลๆหน่อยโว้ย!!! รำคาญชิบหายเลย' 

"องค์ชาย อย่ากอดแรงได้ไหมครับคนหายใจไม่ออกแล้ว เดี๋ยวผมจะตายก่อน" 

"ไม่ บี๋อยากกอดให้มันนานๆก็ท่านไนลอนไม่ได้เข้ามาในราชวังนาน พอทราบข่าวว่าท่านป่วยเข้าวันที่ 3 ก็รีบวิ่งมาอาการทันที" 

"ไอ้น้อง เห็นพี่เป็นอากาศหรือไง มาแล้วยังจะเมินพี่อีกถามจริงเหอะ ทำไมต้องห่วงมันไม่ใช่คนในราชวงศ์ก็แค่สามัญชน" คำว่า สามัญชน คำเดียวไคโตะถึงกับอารมณ์เสียไม่คิดเลยว่าท่านพี่จะเป็นคนแบบนี้ 

"ระวังปากให้ดี ท่านพี่อลันอย่าให้มีครั้งที่ 2 เดี๋ยวน้องคนนี้จะฆ่าท่านพี่ให้ตายเลย เป็นแค่สามัญชนทำไมน้องจะเป็นห่วงไม่ได้เขาก็เป็นคนเหมือนกับพวกเรา แค่พวกเขาต่างชนชั้นกัน" ปลื้มจิตปลื้มใจผัวของดิฉันค้าาา พูดให้มันสำนึกหน่อยในสิ่งที่พูดออกไป 

อลัน นิ่งไปชั่วขณะหลังเจอคำตอบจากปากของน้องชาย แต่ดูแล้วไม่มีความสำนึกเลยสักนิดแววตาคู่นั้นค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นโหมดจริงจัง แต่ตอนนี้อาการของเราเริ่มจะดีขึ้นมาแล้ว... อะไรกันเนี่ยมีมวยกันหรอ 

"หึหึ พ่อคนดีอยู่ๆก็มีสาระขึ้นซะงั้น สามัญชนก็คือสามัญชนตัวเราเป็นคนชนชั้นสูงอย่ากดตัวเองไปอยู่กับคนพวกนั้นเลย" 

"ฝ่าบาท ทำไมถึงตรัสแบบนั้นครับ เป็นผู้สูงศักดิ์ทำไมถึงทำตัวกิริยาที่ไม่เหมาะสม กำลังจะได้ขึ้นเป็นองค์รัชทายาทแท้ๆ ท่านควรจะละอายใจบ้างนะครับ" อลัน ตกใจในเมื่อเรากำลังโต้ตอบกับเขาทั้งๆที่ป่วยอยู่ มันหายเป็นปกติแล้วหรอ!? 

"ท่านคงจะสงสัยสินะครับ ว่าหายป่วยแล้วหรอ ใช่ตอนนี้อาการเริ่มจะดีขึ้นจนมีแรงที่จะโต้ตอบฝ่าบาทได้ ผมจะบอกให้นะครับสามัญชนก็เป็นคนคนหนึ่งเรื่องชนชั้นเป็นสิ่งที่มีมนุษย์สร้างขึ้นมาเพื่อจะได้อยู่ร่วมกันได้ในสังคม ชนชั้นมีทั้งข้อดีและข้อเสียขึ้นอยู่ว่าคุณจะคิดยังไงกับมัน..." โล่งเลย พูดออกไปตามความรู้สึกของเราแต่เขาสิจะมีสีหน้าแบบไหนอีก 

นิ่ง นิ่ง นิ่ง นิ่งสงบฝ่าบาทจอมเย็นชาเดินออกไปอย่างไร้เยื่อใย

"สวัสดีครับองค์ชาย ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ ตอนนั้นไม่น่าฝึกดาบท่ามกลางสายฝนเลยไข้กินจนได้" 

/////มือลูบหัวเบาๆ 

"น่าตีให้ตายจริงๆเลย ช่างมันเถอะยังไงท่านไนลอนก็เริ่มจะดีขึ้นแล้ว ไปราชวังกันท่านพ่อมีเรื่องจะคุยด้วย" 

"ได้ครับท่านไคโตะ แต่ช่วยอุ้มผมหน่อยได้ไหมครับ~" ทำเสียงให้มันน่ารักน่าเอ็นดู เพราะขี้เกียจเดิน ;-; 

"อุ้มหรอ ได้สิไม่มีปัญญาข้ารู้นะว่าเจ้าขี้เกียจเดิน 555" 

"รู้ได้ไงเนี่ยยยย ท่านอ่านใจได้งั้นเหรอครับ" ถึงจะรู้อยู่แล้วหล่ะ ความสามารถของไคไตะคืออะไร  

ตัดไปยัง อลัน 

แม่ง!!! เป็นครั้งแรกเลยที่ไนลอนพูดตรงๆแบบนี้ แต่ทำไมมันไม่รู้สึกโมโหเลยทั้งๆที่มันควร... แต่กลับมาหน้าแดงแบบนี้นะแถมหัวใจยังเต้นเร็วอีก หรือว่าจะโดนตกจนได้ ไอ้บ้าจะชอบผู้ชายไม่ได้นะห้ามใจให้ได้...ฮึ่ม...ปล่อยวาง 

ไคโตะ มันจอง ไนลอน อยู่อย่าไปกวนคู่รักคู่นี้เลย กำลังหวานได้ที่ถึงขนาดอุ้มมาราชวังยัง ยัง ยิ้มกันอีกโอ้ยอิจฉาจัง 

"ท่านไนลอน ถึงแล้วครับลงได้แล้ว" 

"ไม่อยากลงเลย อยากจะอยู่แบบนี้ตลอดไปรู้สึกมันอบอุ่นยังไงก็ไม่รู้" แม่ง!!! เขินจังพึ่งโดนแบบนี้ครั้งแรกเพราะโลกนู้นเป็นได้แค่ พี่น้อง โลกนี้ก็ได้ผัวหล่อค้าาาแถมยังเป็นคนคลั่งรักอีกสเปคเลย อวยผัวตัวเอง300% 

"อบอุ่น!? ไม่ได้ยินคำนี้มานานเลยนะครับตั้งแต่เกิดมา" คำพูดพวกนี้มันต้องพูดกับนางเอกสิ ว่าแต่นางเอกของเรื่องนี้หายไปไหนวะเนี่ย 

"ท่านไคโตะ พึ่งได้ยินคำนี้เป็นครั้งแรกหรือครับ" มีปมด้วยหรอไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะขนาดเป็นคนแต่งนะ ตั้งแต่ท่านไนลอนพูดคำว่า "อบอุ่น" สีหน้าไคโตะไม่ค่อยดีเลย 

"ใช่ ข้ามีปมกับท่านแม่เลี้ยง...ฮือ...ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ"

/////ลูบหน้าไคโตะเบาๆ ปมน่าจะเยอะดูทรงแล้วจะปลอบใจยังไงดีให้เขารู้สึกดีขึ้น 

มัวแต่คิดเรื่องของเรื่องไคโตะอยู่ สายตาอันเฉียบคมของเราได้ไปเห็นผู้หญิงที่เป็นนางเอกของเรื่องนี้ 'ใช่คนนั้นแน่ๆ ยูนนะต้องใช่อย่างแน่นอน' 

"มองคู่นั้นรู้สึกอิจฉาจัง หวานกันตลอดเลยคนเป็นพี่ต้องการเหมือนกันนะ" ดิ้น ดิ้น 

"ขนาดข้ามีฮาเร็มยังไม่พอใจเหมือนเทียบเท่าไนลอนคนเดียว ใจหนึ่งอย่างได้แต่อีกใจกลัวจะโดนน้องเกลียดคิดทางไหนมีก็ไม่ได้ผลหรอก แต่ต้องเป็นฝ่ายที่รุกไปหาสินะ" การคิดของอลันในครั้งนี้เป็นจุดชนวนความรักของ ไนลอนxไคโตะ ให้อะไรไปดูตอนต่อไปนะจ๊ะ....

ตั้งแต่ได้เห็นนางเอกของเรื่องนี้ แต่มันรู้สึกรังสีชั่วๆยังไงก็ไม่รู้หรือว่าคิดไปเองวะ เลิกความคิดแบบนั้นไปเราต้องเข้าฝ่ายองค์จักรพรรดิอีกอย่าเสียเวลาเลย 

"ท่านไคโตะ ขอบคุณนะครับที่มาส่งถึงราชวัง เดี๋ยวคืนนี้มีของตอบแทนให้นะครับ"

/////จุ๊บแก้มไปทีหนึ่ง 

"ขะ...ของตอบแทนคืออะไร!? ช่วยบอกได้ไหมท่านไนลอนปมอยากรู้ๆๆ" เอ๊ะ ทำไมหูกับหางโผล่เนี่ยเหมือนเป็นหมาน้อยอุ๋งๆๆ 

ค...คือ ของตอบแทนNCเลยค้าาา เดี๋ยวจัดให้ 3 วัน 3 คืนเลยเอาให้น้ำหมดตัว แต่ต้องตกลงกันอีกใครจะรุกใครจะรับ เราอยากจะเป็นคนฝ่ายรุกนะอยากลองประสบการณ์ใหม่ๆเพราะตอนอยู่ร่างหญิง คิดอยากจะทำอะไรแบบนี้อยู่ 

ชั่วจริงๆกูเนี่ย ในหัวมีแต่เรื่องจังไรทั้งนั้นเรื่องสำคัญไม่เคยจำลองคิดดูสิ แท่งยาวๆกำลังเข้าไปยังส่วนลงของไคโตะ เสียงครางเบาๆเป็นจังหวะ กระแทกไปมาเรื่อยๆจนแตกใน แตกแล้วก็ทำไปเรื่อยๆตลอด 3 วัน 3 คืน โดยไม่ทำพักอิอิ 

"ตอนกลางคืนมาที่ห้องของผมนะครับ แล้วแต่งตัวให้สบายๆนะครับ แล้วผมจะรอท่านไคโตะ" ดูสิเบบี๋ของเรา จะแต่งตัวมายังไงน้าาา

(แต่ดูเหมือนมีคนกำลังเดินมาหา)

"องค์ชาย หม่อมฉันขอคุยเป็นการส่วนตัวกับหน้าอัศวินหน่อยเพคะ" อ๋อ นางเอกเอง...ห้ะ ม... มาทำไมเนี่ยคนกำลังคิดเรื่องของไคโตะอยู่ ออร่าชะนีแรงนะจากประสบการณ์การอ่านเว็บตูนมาเยอะ

"สวัสดีครับคุณยูนนะ ตอนนี้ผมต้องไปเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิก่อนนะครับ ส่วนของธุระต้องรอผมเข้าเฝ้าเสร็จครับ" บ่ายเบี่ยงดีกว่าหวังว่าจะไม่มีปัญหาก็แล้วกัน 

"สวัสดีพึ่งเจอหน้ากันแท้ๆรู้จักชื่อฉันได้ไง" 

"ผมก็ไม่รู้ครับ" ตอบง่ายๆไปก่อนก็แล้วกันธุระแบบนี้คงจะมีเรื่องเดียวที่จะคุยด้วย นังนางเอกแปรเปลี่ยนเป็นตัวร้าย!!! 

"เป็นข้อแก้ตัวแลดูเงียบง่ายจังนะ ท่านไนลอนทำยังไงได้นะถึงท่านไคโตะรักหัวปักหัวปํา กับเพศเดียวกันฮ่าๆๆ" ปากหมาเหลือเกินคงจะต้องโดนสั่งสอนซะทีหน่อย 

//////เห้อถอนหายใจ 

"เพศเดียวกันเป็นเรื่องตลกหรอ!? คุณหนูผู้สูงศักดิ์แต่กิริยามารยาทอย่างกับคนไร้การศึกษา และการที่ท่านไคโตะของผมหลงรักก็ท่านเขารักผมจนหมดหัวใจ อย่าพึ่งอิจฉานะครับ คุณหนูยูนนะอย่าไปมโนเองนะว่าผัวของคุณคือท่านไคโตะของผม หึหึ" 

"ผมรู้นะครับ ว่าคุณกับเขาเป็นคู่หมั้นกันแล้วเคยถามเขาบ้างไหมเขาสมยอมให้คุณมาเป็นภรรยาในอนาคตหรือเปล่า เป็นคู่หมั้นด้วยเหตุผลทางการเมืองหรืออะไร" ฟาดทุกดอกแล้วบอกเป็นศัตรูกัน 

ยูนนะ นิ่งสงบไปชั่วขณะสายตาของเธอมองไปหา ไนลอน อย่างไม่พอใจเพราะตัวเองยังไม่บอกใครเลยเรื่อง 'คู่หมั้น' แล้วเจ้านี่มันรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร 

"อย่ามองหน้าแบบนั้นสิครับ คงอีกไม่นานอาจจะมียกเลิกการเป็นคู่หมั้นแน่ๆผมรับประกัน" หลังจบประโยคยูนนะเดินไปหาไคโตะทันที

"ท่านไคโตะ!!!! ทำไมท่านถึงรัก ไนลอน มากกว่ากระหม่อมที่เป็นคู่หมั้นนะคะ" เป็นคำถามที่ทำให้ ไคโตะ รู้สึกหงุดหงิดมากที่สุด

"เจ้าลองคิดข้อดีของตัวเองมาซิ?" เกลียดดราม่าเลยไปดีกว่าปล่อยให้ 2 คนนี้คุยกันเองก็แล้วกัน 

"ผมไปก่อนนะครับ ท่านไคโตะของปม" 

"ได้ครับ ท่านไนลอน" หลังจากที่ ไนลอน เดินจากไปบรรยากาศรอบๆแลดูมืดมนยังก็ไม่รู้ 

"คิดข้อดีของตัวเองมาหรือยัง ยูนนะ" 

"มะ...หม่อมฉัน คะ...คิดไม่ออกเพคะ" ข้อดีของตัวเองยังคิดไม่ออกส่วนใหญ่มีแต่ข้อเสียสินะ 

"มันถึงคิดไม่ออก หรือว่าไม่เคยคิดจะวิเคราะห์ตัวเองว่ามีข้อดีอะไรบ้างข้อเสียอะไรบ้าง" พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาใส่ยูนนะ คนอะไรไม่รู้จักตัวเอง 

ยูนนะ และ ไคโตะ เริ่มจะมีปัญหากันแล้วตัดไปยังฝั่งอลัน ที่สังเกตการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ 'คู่นี้คงมีปัญหาสินะ เราคงจะได้เริ่มแผนได้แล้วแผนการที่จะเอา ไนลอน มาอยู่ในฮาเร็มของเรา...' 

////ฮัดชิ้วใครมันพูดเรากันวะ(ไนลอน) 

"สวัสดี ไนลอน" 

"สวัสดีครับ ท่านอลันมีธุระอะไรกับผมไหมครับ" แปลกๆทำไมถึงทักกันปกติไม่เคยคิดจะทักเลยสักนิดเดียว 

"อ๋อ คู่นั้นเขามีปัญหาอะไรกัน" 

"ผมก็ไม่รู้ครับ ปล่อยให้พวกเขาคุยกันให้เสร็จท่านก็ค่อยถามก็ได้ครับ" มีพิรุจนะ อลัน คงไม่ได้จะมาถามเรื่องนี้หรอกคงมีเรื่องอื่นแน่ๆงั้นคงไม่มาหาหรอก 

"ไม่รู้จริงดิ ไนลอน" เขาเอามือมาลูบหน้าเบาๆ มันน่าขยะแขยงที่สุดเลย!!! นิสัยแบบนี้ไม่คู่ควรการเป็นพระรองเด็ดขาดน่าจะให้เป็นตัวร้ายยังดีกว่าอีก 

/////ปัดมือทิ้ง!!! 

"ท่านอลัน มาลูบหน้ากระหม่อมทำไม!!!" 

"คิดว่าเจ้าจะชอบซะอีก ทีน้องข้ายังทำได้แล้วทำไมข้าถึงทำไม่ได้จ้ะ" โอ้โหแอบอ้างน้องเป็นข้อแก้ตัวร้ายจริงๆ 

"ท่านอย่าแอบอ้าง ท่านไคโตะของผมสิครับมาหาผมเนี่ยมีธุระอะไรก็รีบบอกเลย อย่าอ้ำอึ้งให้มากนะครับเพราะว่าจะมีธุระที่ต้องไปทำอีก" รีบๆหน่อยนะโว้ยวันนี้มันเป็นวันอะไรวะเดี๋ยวก็มีแต่คนจะคุยธุระด้วย ธุระจริงๆยังเคลียร์ไม่เสร็จเลย 

"ถ้าไม่มีอะไรผมไปก่อนนะครับ เสียเวลาเยอะไปแล้ว" แม่งก็ยืนนิ่งอยู่นั้นหล่ะเสียเวลาชีวิตจริงๆเลย