🏠 ณ บ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่งที่มีครอบครัวที่แสนอบอุ่นอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ครอบครัวนี้ มีทั้งหมด 4 คน มีพ่อแม่ลูกสาวและลูกชาย โดยพ่อที่มีอายุ 49 ปี เป็นเสาหลักของบ้านพ่อมีอาชีพเป็นคนขับแท็กซี่ รายได้แต่วันก็พอเลี้ยงปากครอบครัวได้ส่วนแม่ที่มีอายุ 44 ปีมีอาชีพเป็นครูปฐมวัยเงินเดือนก็หมื่นกว่าเมื่อเที่ยบกับรายจ่ายแต่ละเดือนแล้วมันน้อยมาก มาที่คนต่อไปคือลูกชายตัวน้อยที่มีอายุเพียง 6 ปี เด็กชายยังคงเด็กและอยู่ในช่วงเรียน มาถึงคนสุดท้ายคือลูกสาวคนโตที่ชีวิตแสนลำบากเธออายุเพียง 19 ปี แต่ต้องทำงานส่งตัวเองเรียนพร้อมกับดูแลครอบครัวไปด้วย เธอเป็นดาวโชคร้ายในครอบครัวเลยก็ว่าได้เพราะทุกๆวันเกิดของเธอ คนรอบข้างหรือคนใกล้ตัวเธอจะมีเรื่องโชคร้ายอย่างคาดไม่ถึง และคนส่วนมากก็หาสาเกตุว่ามาจากเธอนั่นเอง

"แม่ครับ พ่อครับ!" เด็กชายวิ่งหน้าตาตื่นมาพร้อมเรียกผู้เป็นแม่และพ่อ "เอ้าๆๆเดะก็หกล้มหรอกลูก~" ผู้เป็นพ่อ พูดขึ้น "มีอะไรจ้ะบอมวิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว" "วันนี้วันเกิดพี่สาวอีกแล้วห๊ะ" ผู้เป็นพ่อและแม่มองหน้ากันอย่างรู้ความหมายของบอม "โทรหาลูกสิคุณ~ลูกจะกลับมายัง" พ่อรีบกดโทรศัพท์ต่อสายหาลูกสาวทันที

............

...................

🏫 ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง คณะนิเทศศาสตร์

"นักศึกษา ทำความเคารพ" 'ขอบคุณค่ะอาจารย์' "เย้เลิกเรียนแล้วไปฉลองวันเกิดยัยบีกันป่ะ" "ไม่เอาอะเดะพวกแกก็ซวยไปกับฉันอีกหรอก" "โธ่ยัยบีฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าแต่จะเป็นตัวโชคร้ายอะ" แพรวเพื่อนรักของบีได้พูดปลอบใจบีไว้ "แต่เรื่องแบบนี้เชื่อไว้ก็ดีนะแก" บอลลี่ ผู้ชายใจหญิงเพื่อนของบีอีกคนได้พูดขึ้น "อ*บอล!!" "โอ้ยแต่ฉันก็ไม่กลัวหรอกวันนี้ฉันจะไปฉลองกะเพื่อนบีสุดที่รักของฉัน" "ไม่ดีกว่าแกฉันไปอยู่คนเดียวดีกว่าจะได้ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน" "กริ๊งงงงง" เสียงมือถือของบีดังขึ้น "พ่อโทรมา~" ติ๊ด "ฮัลโหลคะพ่อ" (บีเลิกเรียนยังลูกจะกลับบ้านยัง) "อ่อ~" บีทำหน้าครุ่นคิดไปแปบหนึ่ง "อ่อบีจะไปฉลองวันเกิดกับแพรวและก็บอลลี่คะพ่อ" ' ควับ~' แพรวและบอลลี่หันมามองหน้าบีทันที (อ่องั้นก็อย่ากลับบ้านดึกนะลูกแม่เขาเป็นห่วง) "ได้คะพ่อ~" ตู๊ดๆ "นี่แกโกหกพ่อแกอีกแล้วนะยังมี!" แพรวเพื่อนรักบ่นให้บีอีกครั้ง "นั้นดิปีก่อนก็ใช้คำนี้แหละ" บอลลี่พูดเสริม "ก็ฉันไม่มีทางเลือกนิน่าพวกแกก็ช่วยโกหกไปหน่อยละกันฉันไปละ" "นี้แกจะไปอยู่คนเดียวอีกแล้วหรอ?" "อ่อน่าาา" "แกอย่าลืมนะปีนี้แกจะ19นะ" "ทำไมว่ะ" "เอ้า!!!พวกแกลืมคำทำนายของยายแม่มดที่ฝากไว้ให้ไอ้บีก่อนยายแม่มดจะตายหรอ" "เอ่อ ว่ะ!!!" บีนึกภาพในอดีตตอนอายุ16

"อีก3ปีข้างหน้าเด็กคนนี้จะนำภัยพิบัติมายังโลกของเราในคืนที่เด็กคนนี้อายุ19ปีจะมีคนมาตามเด็กคนนี้กลับไป~" "พูดไปเรื่อยนะแม่มด "เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเจ้าจิตของเขาเป็นของอีกโลกหนึ่งพอเด็กคนนี้อายุครบ19เมื่อไหร่พวกเจ้าจะไม่มีทางได้เรียกเขาว่าลูกอีกต่อไป~"

"แก~" "แก~!!!!!" "ห๊ะๆ~" "จิตลอยไปไหนจ้ะ" "ป่าวไม่มีไรฉันไปละ" พูดจบบีก็หยิบกระเป๋าเดินออกมา~

############################

โปรดติดตามตอนที่1ต่อไป

ใต้สะพานแห่งหนึ่งฉันเดินมาที่นี้ทุกปีที่ครบวันเกิดฉันเพื่อหลีกหนีไม่ให้ใครอยู่ใกล้ฉันถึงแม้ตัวฉันเองจะไม่เชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริงแต่ทุกครั้งที่เกิดเรื่องมันก็หาเหตุผลอื่นไม่ได้นอกจาก 'เพราะฉัน' วันเกิดฉันตอนอายุ15 ป้าก็มาจบชีวตลงเพราะฉันพร้อมกับคุณลุงที่เสียสติเมื่อเสียคนที่รักไป มาตอนอายุ16 ฉันก็สูญเสียเพื่อนรักของฉันไป 'อาเชอร์' เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันอุ่นใจเวลาอยู่ด้วย แต่เพราะงั้นเขาเลย..

"เอาน่าบีวันเกิดปีนี้ของเธอฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเองนะ" "แต่ว่านายอาจตายได้เลยนะ" "ไร้สาระน่าฉันจะตายได้ยังไงตอนนี้เราอยู่ในบ้านนะจะมีอะไรมาฆ่าเราได้บ้านหรอ? บ้านจะถล่มหรึไงกัน?" "แต่ว่า.." "เอาน่ากอดฉันไว้ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ต้องกลัวนะ~" อาเชอร์ดึงบีเข้าไปไว้ในอ้อมกอด......

แต่สุดท้าย~เขาก็ตายเพราะฉัน~ฮือ

'ซ่าส์~'🌧

เสียง ฝนตก

"เห้อนั้นไงสัญญาณแรกมาแล้ว~" ฉันเงยหน้ามองเม็ดฝนที่ตกลงมาพร้อมกับยื่นออกมือไปเม็ดฝนโดนตัวฉันทำให้ฉันเย็นไปทั้งตัว

'เปรี้ยง งงง!!!' ⛈️

"สัญญาณที่สอง~เริ่มแล้ว"

'อืดดดดด~' เสียงมือถือในกระเป๋าดังขึ้น ฉันหยิบหน้าจอขึ้นมาดู '"แม่'" ฉันอยากจะกดรับสายแต่ก็กลัวใจอ่อนกลับไปที่บ้านแล้วทำให้ทุกคนเดือดร้อน ......ฉันกดปิดเครื่องไปแล้วนั่งคุกเข่าลงใต้สะพาน "ขอร้องละอย่าทำร้ายใครอีกเลย~ถ้าฉันตายทุกอย่างจะจบใช่ไหมต่อไปทุกวันเกิดทุกคนก็ไม่ต้องตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม~ฮือ" ....พ่อแม่บอมฉันไม่ไหวแล้วฉันทนเป็นคนแบบนี้ไม่ไหวแล้วฉันขอโทษนะ~พูดจบฉันก็ทิ้งตัวเองลงไปในน้าทันที~ 'ตูมม'💦 'ซ่าส์'🌧 🌊

....

.

.

"บอกมาลูกสาวแกอยู่ไหน!!" ร่างชายที่ดูจะเป็นคนแต่ก็ไม่ใช่คนจะบอกว่าเป็นปีศาจก็ว่าได้ "ฉันไม่รู้ จริงๆ" "ลูกทั้งคนยังดูแลไม่ได้" "ถึงเรารู้เราก็ไม่บอกหลอก!!" "5555ถึงฉันไม่พาเขาไปก็จะมีคนมาพาเขาไปอยู่ดี~" "อย่าเอาลูกฉันไปเลยฉันขอล่ะ" "หุบปาก" "อร้ายยยยยย!!" "ฉึกๆๆๆ"

.

.

.

เช้า วันรุ่งขึ้น

☀แสงแดดกระทบเข้ากับสายตาของฉันทำให้ฉันตื่นขึ้น ฉันมองไปรอบๆ ที่นี้ ที่ไหน? โลกหลังความตายมีที่นอนด้วยหรอ? 'ก๊อกๆ' !!!

ประตูถูกเปิดออกด้วยชายที่เธอคุ้นหน้าและคุ้นเคยที่สุด

"อาเชอร์!" ฉันยิ้มอย่างดีใจแล้ววิ่งเข้าไปกอดอาเชอร์ทันที "ปล่อย!!" "ไม่อะฉันคิดถึงนายมากเลยรู้ไหมอาเชอร์ฉันจะไม่ปล่อยนายไปไหนทั้งนั้น" 'วรืดดด' "อร้ายยย~!!" 'ตุบบบ' อาเชอร์เวี่ยงร่างฉันไปตกที่เตียงอีกครั้ง ..

...

"เฮ้ๆนายเบาๆกับผู้หญิงหน่อยสิอาเชอร์นายจะโมโหไปไหนกันห๊ะ~ สวัสดีแม่สาวน้อย"

ชายหนุ่มหน้าตาตี๋ๆดูใจดีเดินเข้ามาใกล้ฉันพร้อมกับยื่นมือมาให้เพื่อทักทาย "อ่อ~หวัดดี" ฉันยื่นมือไปจับมือชายหนุ่มข้างหน้าเพื่อทักทายกับ "ที่นี้ที่ไหน~พ่อแม่น้องฉันละ" ชายหนุ่ม หันไปมอง อาเชอร์ ด้วยสีหน้าที่เศร้าลง "ครอบครัวของเธอตายหมดแล้ว~" "ห๊ะ!!อะไรนะ!!!" "เสียใจด้วยนะแม่สาวน้อย~" "ไม่จริงอ่ะ~ใครทำพ่อกับแม่ฉันบอกฉันมาสิ~ฮือๆ" "พวกแบล็คคูนะ " "แบล็คคู?มันเป็นใครทำไมต้องฆ่าครอบครัวฉันด้วยน้องฉันยังเด็กอยู่เลยฮือ~" "พี่สาวห๊ะ~" หึ ฉันหันไปตามเสียงเรียก "บอม!!!!!" บอมวิ่งมากอดฉันเอาไว้ด้วยความกลัว "พี่ห๊ะมันฆ่าพ่อกับแม่เราแล้วห๊ะ" "ไม่เป็นไรนะบอมพี่อยู่ตรงนี้แล้วนะ~"

.........

#############################