ในแต่ละวันมักจะมีคนๆนึงที่ทำให้เรายิ้มได้ แต่โลกมักไม่ได้ใจดีกับคนที่ทำให้คนอื่นมีความสุข ถึงอย่างนั้นคนประเภทนั้นมักสร้างรอยยิ้มให้คนอื่นได้เสมอ ต่างกับคนอีกประเภทนึงที่มักจะไม่มีรอยยิ้ม แต่กลับมีความสุขและคนสำคัญได้อยู่ทุกเมื่อ.....

ซันนี่เด็กสาวในแทบชนบท เป็นเด็กผู้หญิงที่นิสัยไม่สมกับชื่อของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ซันนี่มักไม่พูดถ้าไม่จำเป็นและเย็นชาใส่คนอื่นอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั้งครอบครัวของเธอเอง มีเพียงคนเดียวที่มักจะได้เห็นรอยยิ้มอันน่ารักของเธอ และเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถคุยกับเธอได้

เขามักจะเป็นศูนย์กลางของเหล่าผู้คนจำนวนมากและให้ความสุขแก่คนเหล่านั้น "มูล" เพื่อนสนิทของซันนี่ตั้งแต่ยังเด็ก เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ซันนี่วามารถไว้วางใจได้และมักจะช่วยเหลือได้ในทุกเรื่อง

เพราะอย่างนั้นจึงทำให้ซันนี่หลงรักมูลอย่างสุดหัวใจ แต่เธอก็ไม่เคยบอกความรู้สึกที่แท้จริงให้กลับมูล จนถึงวันเรียนจบมัธยม....

ซันนี่ยืมรอมูลอยู่ที่ป้ายรถเมย์เพื่อหวังจะบอกความในใจให้กับเขาได้รับรู้ มูลที่กำลังวิ่งมาด้วยความตื่นเต้น ซันนี่ตะโกนบอกให้มูลหยุดและยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของเธอ ถึงแม้มูลจะสงสัยเล็กน้อยแต่เขาก็ทำตามที่ซันนี่บอก

ซันนี่รวบรวมความมั่นใจแล้วหันไปทางมูล เธอตะโกนด้วยสีหน้าอันตื่นเต้น "ฉันชอบนายนะมูล" ซันนี่หลับตา เมื่อเธอทำใจลืมตามาอีกครั้งก็พบว่ามูลยืนอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว

"ฉันรู้น่า"มูลยิ้มพร้อมกับจูงมือซันนี่ขึ้นรถเมย์ เขาพาเธอนั่งในที่นั่งที่ว่างพร้อมกับจับมือเธอไว้ ซันนี่มองหน้ามูลพร้มกับยิ้มอันน่ารักและมีเสนห์ของเธอ

มูลหันมามองหน้าเธอ พร้อมกับเสียงอันแผ่วเบาที่กำลังเอ่ยคำออกมา "ฉันเองก็.....ฉันเองก็----"

ซันนี่ตื่นขึ้นมาในเตียงนอนณโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ฉันหันมองไปทางซ้ายและขวา ก่อนจะเอ่ยถามกับพยาบาลถึงคนที่เธอรัก พยาบาลทำได้เพียงบอกให้เธอพักผ่อนก่อน เช้าวันต่อมาตำรวจได้เล่าให้กับเธอฟังเกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมด

หลังจากที่มูลและซันนี่ขึ้นรถเมย์ได้ไม่นาน ได้มีรถบรรทุกคันนึงขับฝ่าไฟแดงด้วยความเร็ว เมื่อนั้นรถเมย์และรถบรรทุกได้ประทะกัน และจากคำให้การของคนในรถเมย์ที่รอดชีวิตและคำสันนิฐานของเจ้าหน้าที่ คาดว่าก่อนที่รถเมย์จะชน มูลได้เอาตัวของตัวเองบังร่างกายของซันนี่ไว้ และตอนที่พบตัวของซันนี่ก็เห็นว่ามูล กำลังโอบกอดและปกป้องซันนี่ไว้อยู่

เมื่อซันนี่ได้ฟังเช่นนั้น น้ำตาของเธอก็ไหลลิน ตำรวจบอกกับซันนี่ว่า ตอนนี้อาการของมูล เปรียบเหมือนเจ้าชายนิททาที่หลับไหลไม่รู้ว่าจะตื่นเมื่อใด

หัวใจของซันนี่แตกสลาย ในทุกๆวันเธอทำได้เพียงเฝ้ารอวันที่เขาจะตื่นจากการหลับไหล เวลาผ่านไปเดือนแล้วเดือนเล่า ปีแล้วปีเล่า

จนวันหนึ่งหลังจากนั้น 10 ปี มูลเจ้าชายนิททาก็ลืมตาตื่น มาพบกับความอบอุ่นจากมือของคนที่คุ้นเคย "อะไรกัน คุณหมอมานอนจับมือคนไข้อย่างนี้จะได้หรอ" เสียงที่คุ้นเคยของมูลทำให้ซันนี่ตื่นขึ้น

เมื่อซันนี่ได้เห็นหน้าของมูล น้ำตาของเธอได้ไหลลินอีกครั้งหลัง เธอโอบกอดเขาไว้ ทั้งสองได้นั่งคุยกันอยู่สักพัก ซันนี่พยายามถามถึงคำพูดของมูลในตอนนั้น แต่เขาก็ไม่เคยเอ่ยถึงมันในช่วงระยะเวลา4วัน

ในระยะเวลา4วันซันนี่มีความสุขเอามากๆ เช้าวันที่5 ในระหว่างที่ซันนี่กำลังเดินทางไปที่โรงพยาบาลตามปกติ ได้มีสายจากพยาบาลคนหนึ่งโทรเข้ามาหาเธอ หลังจากที่เธอรับสายก็พบว่า คนที่กำลังพูดอยู่คือมูล "สิ่งที่เธอเฝ้าถามฉันตลอด4วันที่ผ่านมา ฉันจะบอกเธอก็ได้...คือว่า ฉันเองก็รักเธอเหมือนกันนะ" หลังสิ้นสุดเสียงนั้น ก็ตามมาด้วยเสียงของผู้คนมากมายกำลังชนลมุน

ไม่นานนักพยาบาลเจ้าของเครื่องก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงอันสั่นครอน "คุณหมอคะ คะ...คือ คุณมูลเสียชีวิตแล้วค่ะ" มือถือของซันนี่ตกลง ซันนี่เดินด้วยร่างกายที่ไร้สติ ระหว่างนั้นมีรถเมย์สวนมาด้วยความเร็ว แต่ด้วยซันนี่ที่กำลังช็อกและเสียใจ เธอทำได้เพียงหันไปมองและยิ้มให้กับความตาย

ซันนี่ลืมตาขึ้น เธอพบว่าตอนนี้เวลา 7:50 แล้ว "ซันนี่ลูกจ๊ะ ไม่สบายรึป่าวเดี๋ยวจะไปโรงเรียนสายเอานะ" ซันนี่สดุง และพยามรวบรวมสติ เธอเปิดโทรศัพท์ของเธอพบว่า เวลาในมือถือคือเมื่อ10ปีก่อน ถึงแม้จะไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เมื่อเธอตั้งสติได้เธอรีบอาบน้ำและไปโรงเรียน

ซันนี่เปิดประตูห้องเรียน เธอพบกับคุณครูที่กำลังหันมาดุเธอ เพื่อนๆที่กำลังมองเธอด้วยสายตาเย็นชา มูลที่กำลังดึงซันนี่ไปนั่ง เธอไม่คิดจะเชื่อสายตาของตัวเอง เธอพยามคิดว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นความฝัน "มูลนายตบฉันหน่อยสิ" ซันนี่พูดกับมูลพร้อมหลับตามูลทำหน้างง และไม่ได้สนใจเพราะคิดว่าเธอล้อเล่น ไม่นานนักซันรี่ก็ได้ตบหน้าตัวเอง เธอพบว่ามันเจ็บเอามากๆ

และสุดท้ายเธอกับมูลก็ถูกลงโทษให้ไปยืนหน้าห้องทั้งชั่วโมง

"วันนี้เธอเป็นอะไรไปเนี่ยซันนี่" มูลถามคำถามพร้อมกับทำหน้างง ซันนี่ยิ้มพร้อมกับเอ่ยคำพูดที่มูลคิดว่าจะไม่ได้ยินคำนี้ออกจากปากของเธอ "ครั้งนี้ฉันจะไม่ทำให้นายผิดหวังอย่างแน่นอน เพื่อตัวฉันและนาย" มูลหน้าแดงกลั่มเพราะไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินคำๆนี้จากปากของเพื่อนสนิท

ในช่วงเวลาพักกลางวันทั้งสองได้นั่งกินข้าวตามปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกตินั้นคือซันนี่กำลังเอาผักที่เธอชอบกินมาให้มูลทั้งหมด ซึ่งโดยตามปกติแล้วไม่ว่ามูลจะโกรธแค่ไหนเธอจะอิ่มแค่ไหนก็ไม่เคยยกผักแสนรักให้ใคร ในระหว่างความมึนงงของมูลเพื่อนๆในห้องเรียนเริ่มเขามานั่งกับมูล จากโตะที่ว่างกับกลายเป็นโตะที่แน่เอียด มูลเริ่มสงสัยในตัวของซันนี่เพราะจากปกติเธอเป็นคนที่ไม่ชอบคนเยอะ และมักจะหลีกเลี่ยงผู้คนและเพื่อนๆอยู่เสมอ แต่วันนี้เธอกับนั่งยิ้มอยู่ข้างๆมูลโดยไม่สนใจรอบข้างเลย

ตกเย็นของวันนั้นถึงแม้มูลจะตกใจในการกระทำของซันนี่ แต่เขาก็ได้ชวนวันนี่ไปทัศนศึกษาของโรงเรียนวันพรุ่งนี้ถึงแม้ว่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม "เอาสิ ถ้านายไปฉันก็ไป" คำตอบของซันนี่ทำให้เขามึนงง

เช้าวันต่อมา

ซันนี่วิ่งมาทางมูลด้วยความตื่นเต้น ถึงแม้มูลจะกลัวเล็กน้อยแต่เขาก็ตามน้ำไป เมื่อถึงเวลาจองที่ นั้นคือศีกหนักของซันนี่เพราะเพื่อนๆในห้องต่างหมายปองที่นั่งข้างๆมูล ซันนี่พยามสุดกำลังเเพื่อที่จะดึงมูลมานั่งกับเธอให้ได้ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่สามารถสู่อำนาจของหัวหน้าห้องได้ ดังนั้นขาไปเธอเลยได้นั่งกับลิน เพื่อนร่วมห้องสมัยอนุบาล

ถึงแม้ซันนี่จะหงุดหงิดเล็กน้อยแต่เมื่อได้ลองคุยกับลินดูแล้ว ก็ได้พบว่าลินนั้นอยากสนิทกับเธอมาตั้งแต่สมัยอนุบาล แต่ด้วยวันนี่เป็นคนเย็นชาและมักจะหลบลินอยู่เสมอเลยทำให้ลินไม่กล้าทักเธอ ทั้งสองคุยกันในเรื่องต่างๆ จนทำให้ในระยะเวลาเพียง 1 ชั่วโมง 30 นาที ทั้งสองคนสนิทกันเข้ากันเป็นปี่เป็นขรุ่ย

ในฝั่งของมูลที่อดห่วงซันนี่ไม่ได้จึงมักหันไปมองทางซันนี่อยู่ตลอดเพราะที่ๆจะไปเป็นที่ๆซันนี่เกียจ แต่พอเห็นซันนี่สนิทกับลินเขาจึงวางใจ แต่ก้ทำให้ไม่ได้สนใจหัวหน้าห้องสุดสวยที่กำลังพยามพูดคุยกับเขาอยู่

"มูลฉันคิดว่านายควรเลิกสนิทกับซันนี่นะ" หัวหน้าห้องกล่าวด้วยสีหน้าบึ้งตึง

"เธอหมายความว่าอะไร" มูลทำหน้าโกรธ

"ตอนนี้นายไม่ต้องเป็นห่วงซันนี่แล้วนี่ ดูสิเธอก็มีเพื่อนเป็นของตัวเองแล้ว ต่อไปนี้นายไม่ต้อทนเป็นเพื่อนกับยัยนั้นแล้ว"

"เธอคิดว่าตัวเองมีสิทธ์อะไรถึงมาสั่งให้ฉันเลิกเป็นเพื่อนกับซันนี่"มูลเริ่มฉุนเฉียว

ยังไม่ทันที่หัวหน้าห้องทันตอบอะไรครูก็ได้ประกาศว่าถึงที่หมายแล้ว เมื่อครูให้จับกลุ่มเที่ยวชมกลุ่มละ4คน และก็ยังเป็นอย่างเดิมเช่นเลยทุกคนต่างจับจ้องมาที่มูลและหมายปองเขา แต่ครั้งนี้มูลขอเป็นคนเลือกเอง และเขาเลือกที่จะอยู่กลุ่มเพื่อนสนิทของเขา

ดังนั้นในกลุ่มจึงมี ซันนี่ มูล ลิน และหัวหน้าห้องเช่นเคย

ซันนี่เริ่มสงสัยว่าที่ๆเธออยู่คือที่ไหน แต่ด้วนความที่ลินไม่รู้จึงตอบไปว่า "น้ำตกจ่ะ" สินเสียงของลินวันนี่ได้หน้าซีดและเป็นลมในเวลาต่อมา หลังจากนั้นมูลได้อธิบายให้ลินเข้าใจถึงปัญหาของซันนี่ว่าเธอกลัวน้ำเอามากๆ หลังจากซันนี่ตื่นมาลินก้ได้ขอโทษเธอยกใหญ่ และอธิบายว่าเธอนั้นไม่รู้เรื่องที่ซันนี่กลัวน้ำจริงๆ

หลังจากที่ซันนี่รับรู้ว่าที่นี่คือน้ำตก เธอก้ได้ขอครุไปพักในรถบัสพร้อมกับอธิบายปัญหาของเธอ แต่มูลกับลินที่ในใจอยากจะเฝ้าซันนี่กลับถูกหัวหน้าห้องดึงไปเที่ยวเล่น ในระหว่างที่ซันนี่นั่งเงียบๆอยู่บนรถบัสคนเดียว เธอก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาเรื่องของเธออยู่ เธอจึงคาดเดาว่าทุกคนน่าจะกำลังกลับจากน้ำตก ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ดีว่าตัวเองผิดที่ไม่เช็คก่อนว่าที่ๆกำลังจะไปคือที่ที่เะอกลัวที่สุด แต่ก็รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนและคนที่เธอรัก

ในขณะที่ทุกคนกำลังขึ้นมาบนรถบัส ทุกคนก้ต่างพุดเรื่องสถานที่ๆสวยเอามากๆ บ้างก้นินทาเรื่องของซันนี่ที่เป็นเพราะเธอทำให้พวกเขาไม่ได้เที่ยวต่ออีกหน่อย เมื่อทั้งลินและมูลขึ้นมาบนรถ ทั้งสองก็ได้เข้าไปนั่งข้างๆของวันนี่พร้อมกับถามด้วยความเป็นหวงในเรื่องต่างๆ  แต่ซันนี่ไม่อยากทำให้เพื่อนๆเป็นหวงเลยยิ้มที่นานๆทีจะได้เห็นและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องๆ ทั้งสามคนยิ้มและหัวเราะกันจึงทำให้ขากลับบนรถบัสไม่ได้เงียบเหงา หลังจากจบทริปเที่ยวนั้นแล้วก็เริ่มมีเพื่อนบางกลุ่มเปิดใจเข้าหาซันนี่ดู

จึงทำให้ซันนี่เริ่มมีเพื่อนมมากขึ้น และยิ้มบ่อยมากขึ้น......