"แชะๆ" เสียงแฟลชที่ดังระรัว และมุมกล้องที่หันไปทางชายหนุ่มหน้าสวย นายแบบและดาราชื่อดังอันดับหนึ่งอย่าง ชลิเดช อภิโรช หรือไลม์หนุ่มหน้าใสไสต์เกาหลีที่กำลังติดเทรน์อยู่ ณ ตอนนี้ เจ้าของผมตรงสีดำขรับ และดวงตาสีน้ำตาลแดงดูมีเสนห์เย้ายวนทั้งชายและหญิง ปากสีอมแดงและมือที่เรียวบาง ชายหนุ่มที่สาวๆในเมืองอยากออกเดตด้วยมากที่สุด
"น้องไลม์ เสร็จงานนี้แล้วไปสำพาทย์ที่รายการ|ชิงชัง|ต่อเลยนะ"
"ครับ"
หลังสิ้นเสียงของ แก้วฤดี หรือพี้แก้ว ผู้จัดการของไลม์ ไลม์ก็ตอบมาทันควันพร้อมกับน้ำเสียงที่เชื่อยช้าราวกับแมวขี้เกียจ
กึก ตึกๆๆๆๆ
เสียงปิดประตูห้องดัง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเดินของไลม์
กริ้งงงง!
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่ชายหนุ่มจะสะดุ้งตัวเล็กน้อยพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมา
"ฮัลโลครับ"
เสียงที่เชื่อยช้าไม่ต่างจากตอนแรกเอ๋ยปากรับโทรศัพท์ด้วยความสงสัย จากเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย
(ไลม์~ไม่เจอกันนานจำฉันได้ป่าวว)
เสียงเล็กๆของหญิงสาวที่ดูน่ารักน่าเอ็นดู เอ๋ยปากถามไถ่สารทุกข์สุขดิบทันทีหลังจากไลม์รับสาย
"เรียเน่ ฉันนึกว่าเธอลืมเบอร์โทรศัพท์ของฉันไปซะแล้วหลังจากไปถึงญี่ปุ่น"
เสียงของชายหนุ่มที่ตึงขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากได้ยินเสียงของเรียเน่ เพื่อนสนิทตั้งแต่มหาลัยที่เมื่อไม่นานมานี้ไปสานต่อธุรกิจของแด๊ดเธอที่ญี่ปุ่น
(ก็แหม๋~มีเรื่องนิดหน่อยเมื่อไปถึงน่ะสิ แต่ก็ลืมๆมันไปเถอะเนอะ นี่ ฉันจะกลับไทยแล้วนะ)
"จะกลับแล้วเหรอ เมื่อไหร่ล่ะ?"
(ก็ถ้านั่งเครื่องบินส่วนตัวของที่บ้านซักสองวันก็ถึงแล้วล่ะ)
"เหรอ.."
(ถึงตอนนั้นเจอกันร้านเดิมนะ)
"อือ"
เมื่อจบบทสนทนาของทั้งคู่ไลม์ก็วางสายและเดินไปที่หน้าบริษัติเตรียมขึ้นรถ
แชะๆๆๆ -ขอสัมพาทย์หน่อยค้าา-
เสียงของนักข่าวที่ดักรอเค้าอยู่หน้าบริษัติยิงรัวคำถามมาอย่างรัวและเหมือนว่าจะไม่มีทีท่าว่าจะหยุดถามง่ายๆ
"ชึบ"
"ขอโทษนะค้า ถ่ายไม่ได้ค่า"
เสียงของพี่แก้วพูดออกตัวกันนักข่าวออกจากทางเดินเมื่อเห็นว่าไลม์มีท่าทีไม่ชอบใจพร้อมกับดึงหมวกมาปิดบังใบหน้าซึ่งมันแสดงให้เห็นถึงความอดทนของไลม์ใกล้ถึงขีดจำกัด
ปึก บรึ่นนนน!
เสียงปิดประตูรถดังก่อนที่รถเบนซ์สีเทาทองจะเคลื่อนตัวออกจากที่อย่างรวดเร็ว
"พี่แก้วครับ ตารางงานวันนี้มีอะไรบ้างครับ"
เสียงของไลม์พูดขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์
"ตารางวันนี้ หลังจากให้สัมพาทย์รายการชิงชังก็มีกินเลี้ยงงานจบละครน่ะค่ะ"
"เหรอครับ"
หลังจบบทพูดคุยของไลม์และพี่แก้ว สายตาของไลม์ก็เหลือบไปเห็นพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งในเฟสบุ๊ค
"ดาราดาวรุ่งพุ่งแรง มีผลโหวตหนุ่มหน้าหล่อแซงฉันงั้นเหรอ"
เสียงพึมพำของไลม์ที่อ่านพาดหัวข่าวจบ คิ้วของเค้ามุ่นเข้าหากัน และสายตาที่ไม่ค่อยพอใจ และคนที่พาดหัวข่าวพูดถึงก็คือ คิณอภิวัช สวามิภัท หรือคิน ดาราหน้าใหม่ดาวรุ่งที่แค่งานแรกก็ได้ร่วมงานกับไลม์ที่เป็นดาราแถวหน้า ซึ่งตอนนี้คินเป็นที่พูดถึงของสื่อมวลชนและมักมีคนเอาเขาและไลม์มาเปรียบกันอยู่เสมอ
"ไลม์ ใกล้ถึงแล้วนะ"
"ครับ"
ยังไม่ทันได้พักเหนื่อยจากงานถ่ายแบบ ตอนนี้ก็มาถึงสตูดีโอรายการชิงชังเสียแล้ว
ปึก
ไลม์ปิดประตูรถก่อนจะเดินนำพี่แก้วเข้าไปยังสตูดิโอ
~ตอนสามทุ่ม~
ไลม์เดินกลับมาที่รถด้วยความเหนื่อยล้าพร้อมกับพี่แก้วที่หอบกองของขวัญที่แฟนคลับทางบ้านส่งมาให้ไลม์อย่างล้นหลาม
"ขึ้นรถเลยค่ะ"
--ณ สถานที่จัดเลี้ยง--
เฮ~ชนแก้ววว
เสียงของทีมงานและผู้กำกับละครร้องเฮฉลองกัน
"ไม่ค่อยดื่มเหรอครับ..?"
เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ทุ้มกังวานและดูอ่อนโยนเริ่มบทสนทนา
"...."
ไลม์ไม่ตอบอะไรออกไป ใช่แล้วเจ้าของเสียงนั้นก็คือคินคู่แข่งที่เกือบจะเทียบกับเขาที่เป็นมืออาชีพได้อยู่แล้ว ชายหนุ่มเสยผมสีดำอมแดงของเขาขึ้นอย่างงงงวยพร้อมกับชายตาสีเทาเหลือบมองไลม์ด้วยความเอ็นดูราวกับว่าไลม์เป็นเด็กน้อยขี้งอน
"จะจ้องกันอีกนานไหมครับ"
เสียงของไลม์พูดตำหนิขึ้นพร้อมกับยกแก้วเหล้าในมือกระดกขึ้นดื่มเพื่อเป็นการแสดงออกว่าเค้าเองก็ดื่มเป็น
"ครับๆไม่จ้องแล้วล่ะครับ^^"
คินตอบแบบพอผ่านๆไปพร้อมกับนั่งฝั่งตรงข้ามมองดูไลม์ที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอร์
"หึ.."
ไลม์เปล่งเสียงไมสบอารมณ์ออกมา แต่มันกับทำให้คิมเอ็นดูเค้าขึ้นไปอีก
"อึก..!"
ไลม์รีบเอามือปิดปากก่อนจะลุกพรวดพราดจากโต๊ะอาหารตรงไปยังห้องน้ำ
--ในห้องน้ำ--
"แอว้กกกก~"
ไลม์ระบายข้าวเย็นที่พึ่งกินเข้าไปออกมาจนหมดสิ้น ก่อนที่เค้าจะสลบลงไป
จอ.บอ
"งืม.."
ไลม์ที่ตอนนี้ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับเอามือสัมผัสไปที่หัว
"นี่ฉันอยู่ที่ไหนกัน.."
ไลม์นั่งทบทวนความสงจำเพราะสิ่งที่เค้าจำได้คือการที่ไปเข้าห้องน้ำแต่มาตอนนี้ทำไมเค้าถึงมาโผล่ในอพาตเมนต์หรูหราอย่างนี้ได้
แถมรอบตัวเขาตอนนี้มีภาพของเขาเต็มไปหมด
ซู่~
เสียงอาบน้ำของใครบางคนดังอยู่ในห้องน้ำไม่ไกลนัก ตอนนี้ไลม์สับสนกับสถาณการณ์ในตอนนี้มาก ไม่นานเกินที่เค้าจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น เสียงน้ำจากฝักบัวก็หยุดลง พร้อมกับไอน้ำที่ลอยออกมาจากการอาบน้ำอุ่น ไอนั้นบดบังภาพตรงหน้าซักพักก่อนจะจางจนหายไปเผยให้เห็นร่างสูงโปร่งไหล่กว้างพร้อมกับกล้ามหน้าท้องและผิวขาวเนียนผมสีดำอมแดงและนัยศ์ตาสีเทามน
"ตื่นแล้วเหรอครับ คุณไลม์^^ "
เสียงของคินดังขึ้น
"คิน ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน"
เสียงของไลม์ตึงเครียดเพราะตอนนี้เค้าไม่ไว้ใจคินเลยแม้แต่นิด
"ใจเย็นก่อนสิครับรุ่นพี่ นี่บ้านผมเองไม่เป็นอะไรครับ"
"แล้วฉันมาอยู่บ้านนายได้ยังไง.."
"ก็ผมเห็นคุณนอนหมดสติอยู่ในห้องน้ำผมก็เลยอาสาดูแลยังไงล่ะครับ^^"
"ฉันบอกพี่แก้วแน่.."
"อ๊ะ ถ้าพี่แก้วล่ะก็ผมขออนุญาติแล้วล่ะครับ พี่เค้าอนุญาติแล้วด้วย"
--โอ้~ จะอาสาดูแลไลม์งั้นเหรอ เอาสิๆพวกนายจะได้สนิทกันไงล่า~--
คริปเสียงที่ถูกบันทึกโดยคินไว้เป็นหลักฐานเผื่อไลม์โวยวายอะไรขึ้นมา แล้วก็เป็นอย่างที่เค้าคิดจริงๆ
"ชิ..."
"ฉันจะกลับบ้านแล้ว"
ไลม์เตรียมตัวจะลุกออกจากที่นอนแสนนุ่มของคิน
"เดี่ยวสิครับ..!"
สิ้นเสียงของคินมือของเค้าก็เอื้อมไปจับแขมไลม์ไว้ทันที
"ปล่อย ฉันจะกลับบ้าน"
ไลม์ไม่ฟังเสียงขอร้องของคินหน้าตาเกาหลีขาวใสของเขาไม่ได้ทำให้ไลม์รู้สึกดีขึ้นเลย กลับกันไลม์หันไปมองค้อนวงใหญ่ใส่คิน แต่หากมันคงจะได้ผลกว่านี้ถ้าตอนนี้คิมไม่คิดว่าตอนนี้ไลม์ทำหน้าตาราวกับลูกแมวที่เลี้ยงไม่เชื่องที่น่ารักน่าเอ็นดู(?)(-□-??)
ฟึบ!
เสียงของที่นอนที่ยวบลงไปด้วยขนาดตัวของชายทั้งสอง ตอนนี้คินกดตัวไลม์ลงนอนบนที่นอนตนเอง
"น..นายจะทำอะไร"
เสียงของไลม์สั่นคลอนิดหน่อยเพราะตอนนี้เค้าไม่อาจคาดเดาความคิดของคินที่ตอนนี้มีแววตาราวกับสัตว์ป่าที่จ้องเหยื่อแสนน่ารักของมันอยู่
"อุ๊ป..!"
ยังไม่ทันที่ไลม์จะปริปากถามประโยคต่อไป คิมก็โน้มตัวลงมาเอาปากของเขาประกบเข้ากับริมฝีปากสีแดงของไลม์ แต่มันไม่จบลงเพียงแค่การกระทำนั้น มือของคินเริ่มทำหน้าที่หนวดปลาหมึก มันลูบไล้ทุกส่วนของไลม์
"อึก.."
เมื่อเห็นว่าไลม์จะหมดลมหายใจ คิมก็ถอนจูบออกเสียงหายใจของไลม์ที่หอบดังเพราะขาดอากาศหายใจ เป็นเสียงที่ดูเย้ายวนผู้ล่าอย่างคินเป็นอย่างมาก หน้าของไลน์ที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงฉ่า พร้อมกับความงงงวยกับสิ่งที่กำลังเผชิญ คินเอาจูบแรกของฉันไปแล้วตอนนี้เค้าจะทำอะไรอีก! ความคิดมากมายผุดขึ้นมาในหัว ตอนนี้ไลม์ต้องเลือกว่าจะผลักตัวคิมออกไปหรือจะหลอกล่อว่าจะเล่นด้วยแล้วก็ชิ่งหนีไป ทางเลือกมีไม่มาก เพราะตอนนี้สัตว์ป่าหิวกระหายอย่างคิมมีท่าทีว่าจะต่อยกสอง วินาทีนี้จะมีอะไรให้เลือกมากมายนักเพราะตอนนี้ สติอยู่ใต้ความบ้าบิ่นของเค้าแล้ว
ปึก!
ไลม์ใช้กระถางต้นไม้ขนาดย่อมตีไปที่หลังคินหากแต่ว่าเค้ากลับไม่มีการสะทบสะเทือนใดๆ กลับกันกับดูอยากมากกว่าเดิมซะอีก คินใช้สองมือล็อกแขนไลม์ไว้ด้านบนก่อนจะเริ่มเกมแสนสยิวกิ้ว และค่ำคืนวันนี้คงอีกยาวไกล~
เช้าวันต่อมา
"อึก.."
เสียงของไลม์ที่ลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับความระบมไปทั้งตัว รอยที่คินทิ้งไว้ให้ยังคงตราตรึงอยู่บนเรือนร่างสีขาวของเค้า
"อือ.."
ไลม์สดุ้งตัวเล็กน้อยเพราะเสียงของคินที่นอนระเมอไม่เพียงแต่จะแย่งหน้าตาทางสื่อมวลชนของเค้าไปตอนนี้ยังมาแย่งความบริสุทย์ของเขาไปอีก ไลม์นึกโกรธคิน ก่อนจะกำหมัดแน่นและเดินถลาไปที่ห้องน้ำเพื่อจะออกจากสถานที่ที่น่าเกลียดแห่งนี้
พาทคิน
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับแสงของพระอาทิตย์ที่แยงตา กวาดสายตามองรอบห้อง ที่ตัวมีรอยจูบประทับอยู่บนตัวทำให้ผมพลันนึกถึงเรื่องเมื่อคืน หน้าของผมตอนนี้ร้อนผ่าวไปถึงหู ไม่บอกก็รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของผมคงเป็นสีแดงราวกับมะเขือเทศก็ไม่ปาน
เมื่อเรียบเรียงสถานะการณ์ต่างๆแล้วก็นึกย้อนไปเมื่อคืน ตอนนั้นหลังจากที่ไลม์ลุกไปห้องน้ำผมก็ตามไปด้วยความเป็นห่วงแต่พอเข้าไปก็เห็นเค้านอนสลบอยู่ผมพยุงเค้าออกมามาที่โต๊ะทุกคนกรูเข้ามาถามอาการไลม์ที่ตอนนี้เจ้าตัวนอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าจะเอาให้พี่แก้วก็เห็นจะไม่ได้เพราะตอนนี้พี่แก้วเองก็เมาเหมือนกัน ผมเลยอาสาพาไลม์ไปค้างบ้านตัวเองและขออนุญาติจากพี่แก้ว พี่แก้วที่เมาไม่ได้สติก็อนุญาติออกมาโดยไม่รู้เรื่อง เมื่อมาถึงอพาทเมนต์ของผม ผมก็วางไลม์ไว้บนเตียงผมคงไม่ต้องอาบน้ำหากไม่ติดที่ว่าไลม์อ้วกใส่ผมตอนจะเอาขึ้นรถนี่สิ นึกได้ก็เข้าไปอาบน้ำทันที อ่ารู้สึกดีชะมัดที่ผมพูดอยู่ผมไม่หมายถึงน้ำอุ่นที่กระทบกับตัวหรอกนะครับ แต่เป็นเพราะไอดอลอย่างไลม์มานอนสลบไสลอยู่บนเตียงผมราวกับเจ้าหญิงนิทรานี่สิ ผมเข้าวงการมาก็เพราะตอนนั้นหลังจากผมกลับมาจากเมกา(อเมริกา)หลังจากลงเครื่องบินมาผมก็เห็นไลม์เด่นเป็นสง่าอยู่กลางตึกเมืองใหญ่แค่วินาทีนั้นที่ผมคิดว่าไลม์เนี่ยแหละที่เป็นเนื้อคู่ผมถึงจะไม่ใช่ก็จะทำให็เป็นให้ได้หลังจากปรึกษาป๊ากับพี่ก็รู้ว่าเป็นดาราแถวหน้าผมจึงตั้งเป้าหมายที่จะเข้าใกล้เค้าผ่านวิธีนี้ เมื่อถึงงานแรกด้วยเส้นสายของพี่ที่พี่เป็นเจ้าของบริษัติมีชื่อเสียงผมเลยได้เล่นละครกับไลม์ เมื่อได้อยู่ใกล้ชิดมากขึ้นก็เห็นถึงความพยายามของไลม์ผมก็ยิ่งประทับใจและยิ่งตกหลุมรักมากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้เหมือนจะถอนตัวไม่ขึ้นแล้วล่ะ
กุกกัก..ฟึบ
ผมหยุดความคิดสักพักก่อนจะเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังมาจากในห้องนอน คุณไลม์คงตื่นแล้วสินะ เมื่อคิดเสร็จผมก็ยุติการอาบน้ำไว้แต่เพียงเท่านี้ และออกไปจากห้องน้ำ ตอนแรกว่าจะไม่ทำอะไรอยู่แล้วเชียวแต่..ไลม์มานอนอยู่บนเตียงแบบนี้ อดใจไม่ไหวซะแล้วสิ แล้วผมก็ปล่อยให้อารมณ์นั้นลามปามจนได้
อาาาาา! อย่างนี้ก็ไม่มีหน้าจะไปเจอไลม์แล้วเซ่! ผมกรีดร้องในใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไลม์ไม่ได้นอนอยู่บนเตียงมาสักพักแล้ว ความสัมพันธ์ของผมกู้ไม่กลับซะแล้วสิ
พาทไลม์
หลังจากออกมาจากอพาทเมนต์ของคินผมก็ได้รับสายจากพี่แก้วที่โทรมาถามความเป็นมา มานึกดูก็รู้แล้วว่าเจ้าหมอนั้นคงใช้ความไม่มีสติของพี่แก้วมาเอาตัวผมไป แต่ผมเองก็ไม่มีความกล้าพอจะเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเลยได้แต่ตอบปัดๆไปเพื่อไม่ให้พี่แก้วเป็นห่วง หลังวางสายจากพี่แก้วก็ได้รับสายอีกสายมาจะใครอีกล่ะ ก็ยัยเรียเน่เพื่อนตัวเป้งของผมเอง มันโทรมาบอกว่าถึงเร็วกว่าที่คิดเลยนัดให้เจอกันเลยที่ร้านเดิม ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในร้านคาเฟ่เล็กๆบรรยากาศสบายๆพร้อมกับชามะนาวที่ผมกินอยู่ บรรยากาศแบบนั้นทำให้สามารถลืมเรื่องที่เกิดเมื่อคืนไปเลยสักพักหนึ่ง
กริ้ง~
เสียงออดของร้านดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงใสร่าเริงที่คุ้นเคยของยัยเรียเน่
"ฮายยย~ไงจ๊ะเพื่อนร้าก~"
หญิงสาวผมหยักโศกสีชมพูเป็นคลื่นยาวถึงเอว ดวงตาสีม่วงกลมโต ตัวเล็กดูบอบบางเดินเข้ามาทักทายไลม์ด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ก่อนจะเริ่มบทสนทนาระหว่างเพื่อนกัน
"ไง งานถ่ายแบบของนายเป็นไงบ้างล่ะ"
หญิงสาวหยิบชาเขียวที่ไลม์สั่งเผื่อเอาไว้ให้ขึ้นมาดูดพร้อมกับถามเรื่องงานของเพื่อน
"ก็ดี.."
ไลม์พูดด้วยน้ำเสียงเชื่อยช้า ไม่ทันได้ทำอะไรเรียเน่ก็เดาอารมณ์ของเพื่อนได้อย่างแม่นยำ
"ไปเจอเรื่องอะไรมาอีกล่ะจ๊ะ"
ไลม์สดุ้งตัวขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับเรียเน่ที่คลี่ยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าตนทายถูก
"เอาล่ะไหนพูดออกมาสิ^^"
เรียเน่เซ้าซี้ให้ผมเล่าเรื่องให้ฟังแต่จะให้ตอบว่าอะไรล่ะ ฉันโดนพรากบริสุทย์ไปเมื่อคืนโดยฝีมือของดาราดัง คิน คิณอภิวัช งั้นเหรอ(-_-) พูดแบบนั้นออกไปต่อหน้าคุณหนูทายาทของวงการข่าวชื่อดังงั้นเหรอ มันคงไม่ต่างอะไรกับการโดดลงเหว
"ไม่มีอะไรหรอก แค่เรตติ้งลดลงน่ะ"
ผมอ้างเรื่องเรตติ้งที่ลดลงเป็นข้ออ้าง ผมไม่ได้โกหกสักหน่อยก็ผมโดนเจ้าคินแซงจริงๆ
"ไม่เป็นไรนะ "
"อือ"
เรียเน่ทำหน้าสงสารผมทำให้ผมรู้สึกจุกนิดหน่อยที่ไม่ได้บอกความจริงกับเธอ แต่ยังไงก็เถอะเพื่อชื่อเสียงผม
กริ้ง~
เสียงออดหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะมีชายคนนึงเดินเข้ามา
"ไอ้นิน มานี่ได้ไงเนี่ย"
ภีรพัทย์ รักษาสิทย์ หรือนิน มันเป็นหมอในโรงบาลใหญ่ เป็นเพื่อนสนิทของผมอีกคน ค่อนข้างจะเป็นที่นิยมของพวกคนไข้ ด้วยผมสีบรอนเทาและนัยศ์ตาสีฟ้าใสของมันเพราะเป็นลูกครึ่ง เลยทำให้เป็นที่นิยมใช่ย่อย เรียกได้ว่ากลุ่มนี้ของเราหน้าตาดีทุกคนเลยก็ว่าได้ พอเรื่องการอวยเพื่อน ที่สงสัยคือมันมาทำอะไรที่คาเฟ่มากกว่า
"อ้าว นินนิน มาทำอะไรที่คาเฟ่นี้เหรอจ๊ะ~^^"
"มากินกาแฟ"
"กวนย่ะ.."
"ฉันออกมาปฎิบัติหน้าที่นอกสถานที่ นี้ไง อยู่ตรงข้ามนี้เองก็เลยแวะมากินกาแฟ ว่าแต่พวกเธอมาทำอะไรกัน"
"อ้อ เรียเน่พึ่งกลับมาจากญี่ปุ่นเลยว่ามาเจอกันในรอบ5เดือน"
"เหรอ.."
"จะมานั่งด้วยกันไหมนิน?"
"ไม่ล่ะฉันต้องไปแล้ว บายนะ ไว้ค่อยเจอกัน"
"อื้ม"
"ให้ตายเถอะหมอนั้นไม่มีคำว่าชีวิตสโลไลฟ์รึไงนะ บ้างานแบบนั้นเดี่ยวได้แก่เร็วพอดี"
เรียเน่พูดตัดพ้อก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ทำให้ใบหน้าแสนสวยของเธอเปลี่ยนเป็นใบหน้ามุ่ยน้อยใจ
"เอาหน่า ฉันเองก็ต้องไปถ่ายงานแล้วล่ะ ไปนะแล้วเจอกัน"
"เอ๊ะ อะไรกันพวกนายจะทิ้งฉันอย่างนี้ไม่ได้นะ ให้ตายเถอะบ้างานกันแบบนี้ ขอให้แก่ตายคางานกันให้หมดเลยย~!"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
