ความเดิมจากบทนำ

"เจ้ามาก็ดีแล้ว!! "คุณชายรองกล่าวขึ้นเหมือนจะสั่งอะไรสักอย่าง

"เจ้าไปปล่อยตัวฮูหยินรองออกจากคุกหน่อย"คุณชายรองเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง

"เออ..คือ ..คือว่า"ลูกศิษย์คนนั้นกลับดูเลิ่กลั่ก ดูลุกลีลุกล่นมาก

"เกินอะไรขึ้น"คนพี่เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

"คือ..คือว่าฮู...ฮูหยิน ฮูหยินรองฆ่าตัวตายแล้วขอรับ"

"ว่ายังไงนะ!!!!"สองพี่น้องกว่าขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ

———————————————————————————

"เมื่อครู่เจ้าว่าอะไรนะ"คุณชายรองกล่าวขึ้นเพื่อต้องการฟังคำตอบช้ำอีกครั้ง

"ฮูหยินรองผูกคอตายแล้วขอรับคุณชาย" ลูกศิษย์คนนั้นจึงตอบช้ำอีกครั้ง

"ข้าน้อยมาเพื่อจะรายงานเรื่องนี้ขอรับ" ลูกศิษย์กล่าวต่อ

ทำให้คุณชายรองชะงักไปพักหนึ่งก่อนจะวิ่งออกไป โดยทางที่คุณชายรองวิ่งไปนั่นคือเรือนคุกที่ใช้ขังฮูหยินรองเอาไว้ซึงฮูหยินรองก็คือภรรยาของคุณชายรองนั้นเอง

พอไปถึงเขาก็เห็นร่างของชายหน้าหวานที่กำลังห้อยคออยู่กับคานไม้กลางห้อง เขารีบวิ่งเข้าไปนำร่างของคนผู้นั้นลงมาทันทีพร้อมกับเรียกชื่อของชายผู้นั้นช้ำๆไปมา

"เว่ยอิงๆๆ"เขาเรียกชื่อชายผู้นั้นช้ำไปช้ำมาพร้อมกับเขยาตัวชายผู้นั่นไปมา

"เว่ยอิงพื้นสิเว่ยอิงๆ"เขาพูดด้วยน้ำตา พี่ชายของเขาก็เดินนั่งลงข้างๆพร้อมกับจับไปตรงข้อมือของร่างที่นอนอยู่ในอ้อมแขนผู้เป็นน้องเพื่อเช็คชีพจรของเขาก่อนจะกล่าวกับน้องชายของตนว่า

"วังจี เจ้าเรียกเขาไปก็เปล่าประโชยน์เขาตายแล้ว"ประมูขหลานพูดพร้อมกับมองไปที่น้องชายของตน

"ไม่จริงใช่ไหมพี่ใหญ่ ท่านอย่าโกหกข้า" คุณชายรองตะคอกใส่พี่ชายของตนอย่างแรง

"หักห้ามใจช่ะเถอะวังจี เขาตายแล้ว "

"ไม่จริง!! เว่ยอิงเจ้าตื่นสิเว่ยอิงตื่นขึ้นมาคุยกับข้า"เขาตะคอกใส่ร่างที่ไร้วิญญาณของผู้เป็นภรรยาพร้อมน้ำตา

จู่ๆดวงที่ที่เต็มไปด้วยน้ำตาก็เหลือกไปเห็นกระดาษที่ร่างไร้ วิญญาณกำเอาไว้แน่น เขาเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาอ่านในกระดาษเขียนเอาไว้ว่า

**

*ข้าเว่ยอู่เซียนไม่เคยทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด สิ่งที่ข้าพูดลวนคือความจริง ถึงข้าจะฝึกวิชามารนอกรีดจริง แต่ข้าก็ไม่เคยข้าใคร การตายของข้าในครั้งนี้คงจะสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของข้าได้

หลานจ้านเจ้าบอกว่าเจ้ารักข้าคำพูดนี้เป็นจริงหรือเท็จ

หลานจ้านเจ้าเชื่อเพียงแค่ตัวเจ้าเองเชื่อเพียงแค่่ในสิ่งที่เจ้าเห็นเชื่อในสิ่งที่คนอื่นตัดสินเชื่อในคำลวงของผู้อื่น เจ้าเชื่อคำพูดของคนอื่นมากว่าข้าที่เป็นภรรยาเจ้า หลานวังจีเจ้ามองข้าเป็นภรรยาของเจ้าจริงหรือ

ชาตินี้ข้าต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมารเพราะรักชายที่ไร้หัวใจเช่นเจ้าชาติหน้าของให้เจ้าเป็นฝ่ายเจ็บช้ำเพราะข้าหรือไม่่หากชาติหน้ามีจริงก็อย่างได้เจอกันอีกเลย

เว่ยอู่เซียน*

^^^**^^^

เมื่ออ่านจดหมายในมือของร่างชายไร้วิญญาณที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาจบ น้ำตาที่คลอเบ้ากลับไหลทะลักออกจากดวงตาของเขาทันที

"เว่ยอิง...ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ขอโทษ ขอโทษเว่ยอิงข้าขอโทษ " เขากอดร่างที่ไร้วิญญาณไว้แน่นพร้อมกล่าวขอโทษช้ำไปช้ำมา จนพี่ชายของเขาเห็นแล้วจึงเวทนามาก

"หักห้ามใจเถิดวังจี เจ้าขอโทษไปเข้าก็ไม่ได้ยินเสียแล้ว มันสายเกินไปแล้ววังจี"

"ข้าทำให้เขาตายพี่ใหญ่ ข้าทำให้เขาตายพี่ใหญ่ เขาตายเพราะข้า ข้าเป็นสามีที่ไม่ได้้เรื่องใช่หรือไม่พี่ใหญ่"

"วังจี"

"ข้าไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหม ข้าโหดร้ายมากเลยใช่หรือไม่"

เขาพูดราวกับคนเสียสติกล่าวโทษตนราวกับคนบ้า จนทำให้พี่ชายของเขาทนไม่ได้จึงตีทีท้ายทอยของน้องชายจนสลบ