"อู๋เฉิน เจ้าเจ็บรึไหม"

เสียงหวานของคุณหนูเหมยลี่เอ่ยถามบุรุษตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง

"ข้าไม่เจ็บหรอกเหมยลี่ ข้าแค่ฝึกยุทธ์ให้เก่งเท่านั้นเอง"

อู๋เฉินจับมือน้อยๆของเหมยลี่พร้อมพูดปลอบ

"เจ้าไม่เห็นต้องฝึกหนักเลยนะ ดูสิเจ้ามีแต่รอยบาดแผล"

"55555ข้าจะได้ปกป้องเจ้าได้ไง เจ้ารอข้านะเหมยลี่ข้าจะปกป้องเจ้าให้เจ้ามีความสุข"

อู๋เฉินลูบหัวอย่างเอ็นดู แต่หญิงสาวกับทำท่าลังเลใจ

อู๋เฉินหลงรักเหมยลี่อย่างเต็มหัวใจเหมยลี่เองก็เช่นกันแต่นางกำลังสับสนบ้างอย่าง เรื่องที่ทั้งสองแอบคบหากันนั้นไม่มีใครรู้เลยแต่มีบุคคลหนึ่งที่รู้นั้นก็เฉิงมู่พี่ชายของอู๋เฉินนั้นเอง เฉิงมู่ก็รักเหมยลี่เหมือนกันแต่ตนก็รักน้องชายต่างมารดาเช่นกันแต่ความรีกมันไม่อาจจะห้ามได้เลยเขาจึงรีบร้อนที่จะหาฮูหยินใหญ่ตระกูลไป่ที่เป็นมารดาของตน

"ท่านแม่"

"เฉิงเออร์เจ้าไปไหนมาแม่หาเจ้าตั้งนาน"

เมื่อผู้เป็นแม่เห็นจึงเดินเข้าหา

"แม่มีเรื่องจะบอกเจ้าด้วยล่ะรับรองเจ้าต้องดีใจ555"

"อะไรรึขอรับท่านแม่"

ผู้เป็นแม่จับลูกชายนั่งลงก่อนจะพูดเรื่องสำคัญ

"ท่านพ่อและท่านเเม่ของเจ้าได้ให้แม่สื่อเกาไปสู่ขอแม่นางเหมยตระกูลหลิวให่แล้ว เป็นไงเจ้าดีใจรึไหมแม่เห็นว่าเจ้าสองคนดูเหมาะสมกันดีแถมแม่นางเหมยก็น่ารักน่าเอ็นดู"

"แต่ท่านแม่น้องเล็กก็รักแม่นางเหมยนะขรับลูกคงแย่งคนรักของน้องมิได้"

ผู้เป็นแม่ถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมทันที

"เจ้าไม่ต้องเสียใจไปลูกแม่ยังไงแม่นางเหมยต้องเป็นเจ้าสาวของเจ้าแน่นอน นางนะไม่คู่ควรกับลูกนอกสมรสอย่างอู่เฉิงนั้นหรอกนะ"

"ขอรับ"

-----------------------------×----------------------------------

ฝากเรื่องใหม่ของแอดด้วยนะคะเรื่องนี้จะเป็นเรื่องสั้นๆ เนื้อเรื่องเร็วแต่สนุกครบรสแน่นอนนน

เครดิตรูปภาพต่างๆแอดนำมาจากพินนะคะ ✨ขออนุญาตเจ้าของรูปและขอบคุณค่ะ🙏

จวนตระกูลหลิว

"นั่งก่อนนายท่านไป่ฮูหยิน"

"เรื่องของเราทั้ง2ตะกูลที่จะมีเรื่องมงคลนั้นทางข้าล่ะฮูหยินหลิวได้คิดดูแล้วว่าจะให้ลูกสาวและลูกชายของท่านแต่งงานกัน"

นายใหญ่ตะกูลหลิวกล่าวโดยมีฮูหยินและลูกสาวนั่งอยู่ด้วย

"5555เป็นเรื้องดีมากเลยล่ะนายท่านหลิวลูกชายข้านั้นก็ชอบพอกับเหมยลี่เช่นกันทั้ง2ตะกูลเราจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน"

ฮูหยินไป่พูดหน้าชื่นตาบานเพราะทั้ง2ฝ่ายก็เห็นดีเห็นงามส่วนเหมยลี่นั้นพูดอะไรมิได้เลย

"งั้นไงท่านพี่เฉิงก็เป็นคนดีและยังเป็นพี่ใหญ่ตระกูลไป่ เมื่อเราแต่งกันแล้วคงจะรักกันเอง"

นางนึกในใจแต่ไม่กล้าพูดขัดออกมาเพราะถ้าพูดขัดจะกลายเป็นคนเนรคุณพ่อแม่ที่เลี้ยงดูมา

"ฮูหยินหลิวข้าได้หาฤกษ์ดีไว้แล้วเอาเป็นว่าข้าจะส่งของหมั้นมาที่จวนนะเจ้าค่ะ"

"ดีเจ้าค่ะ เหมยเออร์เจ้าไปส่งฮูหยินไป่กับคุณชายเฉิงด้วย"

หน้าประตูหลิว

"เหมยลี่จ๊ะเดี๋ยวข้าจะให้เฉิงมู่มารับเจ้าไปดูผ้าไหมงามๆแล้วตัดเป็นชุดที่สวยที่สุดเลยนะ"

"ขอบคุณฮูหยินเจ้าค่ะ" โค้งคำนับ

"ฮูหยินอะไรกันเหมยลี่ เจ้าจะเข้าจวนข้าอยู่แล้วเรียกท่านแม่เถอะ"

"เจ้าค่ะท่านแม่"

จวนตระกูลไป่

"เรียกอู๋เฉินมาพบข้า"

"ฮูหยินใหญ่ท่านเรียกว่ารึขอรับ"

"ใช่ ทางการหลวงมีคำสั่งมาว่าต้องการคนที่มีวรยุทธในการออกรบ ข้าเลยส่งเจ้าไปทำงานนี้ ถือว่ามันเป็นประสบการณ์"

"แต่ ข้า.."

"ไม่มีแต่เจ้าอยากให้ท่านพ่อผิดหวังในตัวเจ้างั้นรึ"

"ข้ามิกล้าขอรับฮูหยิน"

"งั้นเจ้าก็เตรียมตัวเถอะอีกสองวันเจ้าส่งเข้าวังและตามกองทัพไป"

"ขอรับ"

ตกเย็นใต้ต้นจิ่ว

"ข้าต้องไปแล้ว"

"ท่านจะไปไหน"

"ข้าต้องออกรบ ข้าไม่รู้ว่าไปจะนานสักแค่ไหนจะเป็นรึตายก็มิอาจรู้ได้ เจ้ารอข้าได้ไหม"

เหมยลี่อำอึ้งไม่ตอบ

"ไม่เป็นไรเจ้ารักษาตัวนะเหมยลี่"

-------------------------×--------------------------------------

ทุกคนนนพระเอกจะไปรบแล้วแม่ ตอนนี้บทพระเอกจะเยอะหน่อยนะคะส่วนบทนางเอกยังไม่มี5555555555

กองทัพแคว้นโจวกับกองทัพเมืองเว่ยต่อสู้กันมานานแรมปี ศึกครั้งนี้ได้จบลงแคว้นโจวเป็นฝ่ายชนะอย่างขาดลอยแต่กลับมีคนผู้หนึ่งหายไป ณ เขาอู๋หมิงเขาแห่งปีศาจที่น้อยคนจะเข้ามาได้

"ท่านอาจารย์" อู๋เฉินคำนับชายชราตรงหน้า

"สงครามจบได้สักทีสินะ ข้าทนมา2ปีได้กว่าแคว้นของเจ้าจะยึดเมืองได้ทำปีศาจของข้าเกือบคลั่ง5555"

"เจ้าคิดดีแล้วรึที่จะกลับไป ถ้าท่านประมุขได้กลิ่นไอปีศาจจากเจ้าอู๋เทียน"

ฟังไม่ผิดอู๋เฉิงได้ช่วยชายชราผู้เป็นประมุขมารไว้และขอคำนับเข้าเป็นศิษย์ อู๋เฉิงคำนับเค้าเพื่อฝึกพลังมารและเค้าก็ทำได้ดีกว่าการเป็นเซียนซะอีก

"ข้ามีบ้างเรื่องต้องทำ "

"แล้วกองทัพจะว่าอย่างไร พวกนั้นอาจจะสงสัยเจ้า"

"ข้ามีวิธี ท่านอาจารย์ไม่ต้องห่วง ข้าจะรีบกลับมา"

"เจ้าจงระวังตัว พลังมารของเจ้ามันมีอนุภาพมาก"

"ขอรับ"

ณ กองทัพโจว

"เจอนายน้อยไป่แล้ว" ทหารที่เดินลาดตระเวนตะโกนดังลั่น

"นายน้อยไปท่านหาไปไหนมา" แม่ทัพใหญ่ถาม

"ข้าอยู่ที่หมู่บ้านเล็กที่ห่างออกไป ข้าได้รับบาดเจ็บที่ดวงตาและพึ่งฟื้นจากอาการบาดเจ็บ" อู๋เฉิงบอกก่อนชี้ที่ดวงตาข้างขวา

"ท่านกลับมาก็ดีแล้ว ฮูหยินไป่เป็นห่วงท่านมากขอรับ ท่านกลับไปคงได้พบคุณหนูน้อยไป่แน่ดูจากตอนนี้คงน่ารักน่าชัง"

"คูณหนูน้อยไป่"พูดก่อนทำหน้าสงสัย

"ขอรับคูณหนูน้อยไป่ เป็นหลานสาวท่านไงขอรับ"

"พี่ใหญ่แต่งงานกลับใครกัน"เค้าถามเสียงเข้มก่อนจะมองหน้าแม่ทัพอย่างจริงจัง

"คุณหนูหลิว ไงขอรับได้รับพระราชทานงานแต่งจากฮ่องเต้ขอรับ"

อู๋เฉิงถึงกับหน้าชาไอมารในตัวแพร่ไปทั่วบริเวณทหารบ้างคนถึงกับขนลุกกับแววตาของอู๋เฉิงจนต้องหลบหน้า

"ออกเดินทัพกลับเมืองเถิดท่านแม่ทัพ"

"ขอรับ"

"หึ ฮูหยินใหญ่ท่านทำทุกวิธีเพื่อให้ข้าออกห่างจากพี่ใหญ่ แล้วยังให้พี่ใหญ่แต่งกับคนรักของข้า ท่านเตรียมตัวเถอะอีกไม่ช้าท่านจะให้ท่านได้ไปคุยกับยมทูต" เค้าคิดใจในอย่างอาฆาตแค้นในตัวฮูหยินและพี่ใหญ่ ที่ทำให้เข้าดูโง่และต้อยต่ำ เรื่องต่างๆที่เค้ารู้กลับสายไป

-------------------------------+----------------------------

คุณหนูน้อยไป่มาแล้ววววว

เครดิต:รูปต่างๆแอดนำมาจากพินค่ะ ขออนุญาตและขอบคุณ🙏✨