มีเซียนผู้หนึ่งที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมากมีนามว่า เซี่ยวเห่วซื่อ

เซี่ยวเห่วซื่อเป็นที่น่ากลัวเป็นอย่างมากทั้งในหมู่ผู้ฝึกตนและในหมู่ชาวบ้าน

เซี่ยวเห่วซื่อ ถูกขนามนามว่า นภาสีชาติ

เพราะ เซี่ยวเห่วซื่อ มีในตาชาติ(สีแดง)และผมสีขาวอันไร้มนทิน

ณ ทะเลสาบแสงจันทร์

เซี่ยวเห่วซื่อได้แช่น้ำอาบแสงจันทร์ยามราตรีพร้อมฝึกตนไปด้วย

แต่ อยู่ๆก็ไดมีชายคนหนึ่งปรากฎขึ้นทำให้เซี่ยวเห่วซื่อได้จัดตัวชายคนนั้นไว้แล้วทั้งสองคนได้พูดคุยกัน

"เจ้าเป็นใครกันถึงเข้ามาในสถานที่ต้องห้ามจงบอกมาซ่ะ"

"ข้ามีชื่อว่า เช็นเสียวลี่ ข้าเป็นหมอยามาตามหาสมุนไพรแต่ข้าหลงทางข้าไม่รู้จริงๆว่าที่นี่คือที่ไหนขอรับ"

"เจ้าไม่รู้รึว่าที่นี่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ว่าข้าคือใคร งั้นข้าจะบอกให้เอาบุญ

ที่นี่นะคือ ทะเลสาบแสงจันทร์ และข้าก็คือเซี่ยวเห่วซื่อไงล่ะ"

"ท่านโปรดไว้ชีวิตข้าด้วยขอรับจะให้ข้าทำอะไรก็ได้ข้าต้องมีชีวิตกลับไปเพราะข้าต้องกลับไปดูแลน้องสาวของข้าขอรับ"

น้องสาว?

เซี่ยวเห่วซื่อไดคิดว่าชายคนนี้หน้าตาน่ารักมากและโตดรตรงสเป็ก

และเซี่ยวเห่วซื่อได้ให้หินสื่อสารกับเซ็นเสียวลี่

"เอานี่ไป ถ้าข้าเรียกเมื่อไรให้มาหาข้าตรงนั้นมีสมุนไพรอยู่ไปเก็บซ่ะสิทางกลับก็ทางซ้ายเจ้าอ่ะนะ"

เช็นเสียวลี่ได้คิดว่า ท่านเซี่ยวเห่วซื่อก็ไม่ได้เลวร้ายนักแค่ปากไม่ตรงกับใจรึป่าวนะท่านช่างใจดีเหลือเกิน

"ขอบพระคุณท่านมากขอรับท่านโปรดเรียกข้าว่าเช็นก็ได้นะขอรับข้าขอตัวก่อนนะขอรับ"

เช็นเสียวลี่ได้เห็นว่าที่นี่มีสมุนไพรหายากมากมายและเจอสมุนไพรที่ไม่รู้จักอยู่มากมายแต่ก็ไม่กล้าถาม

เซี่ยวเห่วซื่อได้ยืนมองเช็นเสียวลี่เก็บสมุนไพรและเดินจากไปพอเช็นเสียวลี่เดินจากไปสักพักเซี่ยวเห่วซื่อก็เก็บอาการไม่อยู่หน้าแดงแจ๊และกลับไปฝึกตนต่อ

เมื่อเช็ยเสียวลี่ได้กลับถึงบ้านก็กลับไปดูน้องสาวของตัวเองที่ไม่สบายหนักมากและได้รู้สึกขอบคุณเซี่ยวเห่วซื่อเป็นอย่างมากเพราะสมุนไพรที่ได้มาสามารถนำมาทำยาให้น้องที่เป็นไข้หวัดใหญ่และโรดประจำตัวของน้องให้หายได้

เซี่ยวเห่วซื่อได้คิดว่าไม่ได้กินอาหารมานานแล้วจึงคิดว่าให้

เช็นเสียวลี่มาทำอาหารให้ดีกว่าเพราะตนเองทำอาหารไม่เป็นเลย

ข้อคาวมในหินสื่อสาน

เช็นมาทำอาหารให้ข้ากินซ่ะเมนูอะไรก็ได้ขอแค่อร่อย...

"อะไรก็ได้? แย่เลยทำอะไรดี"

เมื่อเช็นเสียวลี่ไปถึงทะเลสาบแสงจันทร์

มีเสียงๆหนึ่งพูดว่า

"มาแล้วรึ"

"ขอรับ ขออภัยที่ให้รอนานนะขอรับ"

"ไม่เป็นไรระยะทางมันไกลอยู่แล้วแล้วทำอะไรมาล่ะ"

"พัดเต้าเจี้ยวขอรับไม่รู้จะถูกใจรึป่าว"

"ไหนมาให้กินชิเช็น"

"นี่ขอรับ"

เซี่ยวเห่วซื่อได้กินเข้าไปแล้วก็คิดว่ามันอร่อยสุดๆและได้กินจนหมด

"รสชาติเป็นไงบ้างขอรับ"

"ไม่แย่...แต่ข้ายังไม่อิ้มมีอีกไหม"

"เอ่อ...ไม่มีแล้วขอรับถ้ามีวัสถุดิบก็พอทำให้ได้ขอรับ"

"วัสถุดิบ? น่าจะมีอยู่ทางฝั้งนั้นข้าน่าจะปลูกไว้อยู่"

"เข้าใจแล้วขอรับ"

ภายในความคิดของเซี่ยวเห่วซื่อ

อร่อยโคตร ยิ่งเป็นสีมือของเช็นแล้วด้วย งือ~

เช็นโคตรน่ารักอ่ะน่ารักไม่ไหวเลยเช็นคิดไงกับเรากันนะอยากรู้เหลือเกิน

เช็นเสียวลี่ได้กลับมาหร้อมกับวัสถุดิบและได้พูดกับเซี่ยวเห่วซื่อว่า

"ท่านรอสักหน่อยนะขอรับข้าจะรีบทำ"

"อืม..."

เช็นเสียวลี่ได้ทำอาหารอย่างตั้งใจโดยมีสายตาที่จับต้องอยู่อย่างเงียบๆ

"เสร็ญแล้วขอรับ"

"น่ากินใช้ได้" (รวมคนด้วย)

"หรอขอรับ"

"อืม"

เมื่อเซี่ยวเห่วซื่อกินเสร็ญจึงได้พูดคุยกับเช็นเสี่ยวลี่ว่า

"อาการของน้องเจ้าล่ะเป็นยังไงบ้าง"

"ดีขึ้นเยอะแล้วขอรับต้องขอบคุณท่านนะขอรับ"

"หรอ...เจ้าอาศัยอยู่แถวไหนรึ"

ถึงแม้ว่าเช็นเสียวลี่จะงงๆที่เซี่ยว้ห่วซื่อถามมาอย่างงี้แต่เช็นเสีบวลี่ก็ยังตอบ

"ข้าอาศัยอยู่บนภูเขาหมอกขอรับ"

"อยู่กับน้องสาวเจ้าสองคนรึ"

"ใช่แล้วขอรับข้าอาศัยอยู่กับน้องสองคนพ่อแม่ของพวกเราได้ทิ้งพวกเราไปและได้อาจารย์ได้รับเราสองพี่น้องมาเลี้ยงและข้าได้สืบทอดวิชามาจากเขาขอรับ"

"แล้วอาจารย์เจ้าล่ะไปไหน?"

"อาจารย์....ได้เสียไปแล้วขอรับ"

เช็นเสียวลี่ได้น้ำตาคลอแต่ก็รีบเช็ดแต่เซี่ยวเห่วซื่อได้เห็นก่อน

"ไม่เป็นไรนะ ถึงแม้ว่าเขาจะเสียไปแล้วแต่เขาคงไม่อยากให้เจ้าร่ำไห้(ร้องไห้)จมปั้กอย่างงี้หรอก"

"ขอรับ"

"แล้วน้องเจ้าชื่ออะไรรึ"

"น้องข้าชื่อ เสียวเฮยลี่ ขอรับ"

"ไพเราะดีนะ"

"ขอรับ"

"แล้วเจ้าได้ลงเขาบ้างไหมเมืองอื่นๆเป็นยังไงบ้าง"

"เมืองหู่ เป็นเมืองที่พัฒนามากที่สุดขอรับ"

"ถ้าจำไม่ผิดเป็นเมืองที่อยู่ทางใต้ใช่ไหม"

"ใช่ขอรับเมืองหู่ได้พัฒนามากจนแทบไม่น่าเชื่อในช่วง50ปีมานี้ขอรับ"

หลังจากการพูดคุยกันจบลงเช็นเสียวลี่ได้ขอตัวกลับก่อนเนี่ยงจากต้องกลับไปดูแลน้องที่อายุ 9 ขวบและเช็นเสียวลี่ได้กลับไป

... เซียวเหว่ซื่อได้คิดว่าไปเที่ยวบ้านเพื่อนของตนแล้วขากลับจะไป บ้านเช็นเซี่ยวลู่ด้วย...

ณ ตอนเช้าเวลา 5:00

''เอาล่ะรีบไปดีกว่า!''

''การก่อกวนเพื่อนเเละขอคำปลึกษาคือสิ่งที่ดีมั้ง?"

...เซียวเหว่ซื่อได้ออกเดินทางในทึศใต้เพื่อไปหาเพื่อนคนหนึ่งชื่อ...

...เหว่โหล่ หรือ ปีศากน้ำแข็ง ที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัว...

...เมื่อเซียวเหว่ซื่อไปถึง...

"เหว่โหล่~"

"เอ๊ยยยยยย"

"โอ๊ย~เซียวข้าตกใจหมดที่มามีอะไรงั้นรึ"

"มาเที่ยวเเละมาขอคำปลึกษา"

"ม่าย~ กลับไปเลย"

"ทำไมง่า~"

"เซียวมาทีไรมีหายนะตามมาตลอด"

"ว่าแต่มาปลึกษาเรื่องอะไรงั้นรึ?"

"เรื่อง..ค....ความรัก"

"หืม~ เรื่องนั้นเองเหรอ

เอ๋~ อะไรนะเซียวไปโดนใครตกมาปกติไม่มีแบบนี้ไม่คิดว่าเจ้าชายน้ำเเข็งหิมะจะโดนตก"

".......อยากตายไหม"

"ไม่"

...เหว่โหว่ยังคงตกใจที่เซียวเหว่ซื่อได้ตกหลุดรักคนๆหนึ่ง...

...ปกติเซียวเหว่ซื่อโดนคนมาจีบแต่ก็เมินได้อย่างเฉยเมยจึงทำให้ตกใจก็ไม่แปลก...

"แล้วคนๆนั้นคือใครล่ะ"

"เป็นชาวบ้านอาชีพหมอยาเพศชายอายุประมาณ19-21ปี

อาศัยอู่กับน้องสาวสองคนอยู่ที่ชายเขา"

"รู้เยอะเลยนะนั้น"

"อืม....."

...เซียวเหว่ซื่อไดปลึกษาเเละคุยเล่นกับเหว่โหว่จนมืดค่ำ...

...จนกระทั้งวันต่อมาเซียวเหว่ซื่อได้บอกลาเหว่โหว่...

"ไปก่อนนะเหว่"

"กลับดีล่ะและขอให้โชดดีนะเซียว"

...เซียวเหว่ซื่อได้แอบไปที่บ้านของเช็นเซียวลี่เมื่อถึง...

"น่าจะเป็นที่นี่ล่ะมั้ง??"

"มีใครอยู่ไหม"

"สวัสดีเจ้าค่ะ ท่านมาหาใครงั้นรึเจ้าค่ะ"

น้องของเช็นเซียวลี่ได้ออกมาต้อนรับ

"ข้ามาหาเช็นเซียวลี่น่ะ"

"ท่านพี่? เดียวข้าจะไปตามมาให้นะเจ้าค่ะ"

น้องของเช็นเซียวลี่ได้ไปตามเช็นเซียวลี่

"ไม่ทราบว่ามีทุระอันใดหรื......ท่าน!มาได้ไงขอรับเชิญเข้ามาก่อนนะขอรับ"

"ต้องตกใจขนาดนั้นเลยรึไง?"

"ก็ข้าไม่คิดว่าท่านจะมานึครับ"

"พี่ค่ะท่านนี่คือใครงั้นรึเจ้าค่ะ?"

"หืม..เพื่อนของพี่เจ้าไง"

"เพื่อน?"

"ใช่"

เช็นเซียวลี่ที่ทำตัวไม่ถูที่เซียวเหว่ซื่อมาที่บ้านตนหนักมากอยู่แล้ว

ยังต้องช๊อกกับการที่พูดกันน้องของตนว่าเราเป็นเพื่อนกันอีก

เซียวเหว่ซื่อได้คุยเล่นกับน้องของเช็นเซียวลี่ไปสักพักจนกระทั้งเซียวเหว่ซื่อได้คิดว่าข้าอยู่นานเกินไปคงไม่ดีสักเท่าไรจึงขอตัวกลับก่อน

เซียวเหว่ซื่อได้กลับมาถึงทะเลสาบแสงจันทร์และนอนคิดเรื่องของสองวันนี้