ข้าวหอม(นางเอก)

สาวสวยสุดห้าว...หนักไปทางโหดนิดๆเพราะบ้านเทอมีทั้งคาสิโนและผับ..

การเติบโตจึงผิดแปลกจากคนทั้วไป..

คำว่าอ่อนแอสำหรับเทอลืมมันไปได้เลยไม่มีอยู่ในสารบัญของเทอแน่นอน

แต่ถึงจะแกร่งสักแค่ไหนเทอก็อยากจะมีใครสักคนมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไป...เพราะครอบครัวที่แสนจะเข้มงวดจึงทำให้เทอขาดความอบอุ่นและโหยหาความใส่ใจ..ซึ่งยังหาไม่เจอ..หวังว่าจะเจอคนๆนั้นในที่แห่งนี้นะ

ข้าวหอมมีพี่ชายฝาแฝด2คนชื่อเจและเคหวงเทอแบบสุดๆแต่ปากเสียมากอีกต่างหาก..รักน้องแต่กลบเกื่อนเก่งโหดสัสอีกด้วย

เจและเค

(พี่ชายนางเอก/เพื่อนสนิทพระเอก)

เจและเคเพื่อนสนิทพระเอกแถมพ่วงตำแหน่งหุ้นส่วนของผับและคาสิโนโหดจัดด้วยกันทั้งคู่แถมหวงน้องและหวงพราวเพื่อนของเทอมากๆจะพูดไปพราวก็เหมือนน้องสาวของเค้าอีกคนนั่นเอง..ไปไหนไปด้วยกันลุยด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก..จนเหมือนเทอเป็นสมาชิกของครอบครัวนี้ไปเสียแล้ว

ที่ฉันชื่อข้าวหอมเพราะม๊าตั้งให้..ม๊าฉันเป็นคนเอเซีย..ส่วนแด๊ดเป็นคนรัสเซียฉันขอม๊าย้ายมาอยู่ที่นี่กับพี่เค..แต่พี่เจ

อยู่กับแด๊ดที่รัสเซีย...บ้านฉันมีธุรกิจที่นี่ทั้งผับทั้งคาสิโน...แต่ไม่มีเรื่องผิดกฏหมายนะแต่ใครมันจะไปเชื่อหล่ะ..ในเมื่อทุกคนมันตราหน้าไปแล้วนี่ว่าบ้านเรามันมาเฟียรัสเซีย..ก็ดีเบื่อจะอธิบายอยากคิดอะไรกันก็เชิญแต่ก็ดีอยู่อย่างนึงที่นี่ไม่มีใครรู้จักฉันกับพี่เท่าไรเพราะเพื่งจะมารับช่วงต่อจากแด๊ดนั้นเอง

ลีโอ(พระเอก)

ชายหนุ่มสุดเย็นชา...กำลังรอสานต่อตำแหน่งของผู้เป็นพ่อที่เป็นมาเฟียใหญ่อีกครอบครัวนึง...แกร่งเงียบๆไม่สนใจใครสักเท่าไรชีวิตมัวแต่วุ่นวายกับสาวๆไม่อยากที่จะสานต่องานของพ่อเท่าไรเพราะคิดว่ามันแสนจะน่าเบื่อชีวิตต้องวนเวียนกับเรื่องเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาจนเค้าได้มาเจอเข้ากับเทอความคิดของเค้าจึงเปลี่ยนไปทีละน้อย..เพราะความอยากจะเอาชนะเทอนั้นเอง

แซน(เพื่อนพระเอก)

นิ่งเงียบสุขุมจนน่ากลัว..เก่งเรื่องการต่อสู้..เป็นมาเฟียเต็มตัวเป็นผู้ช่วยของพ่อลีโอมีหน้าที่ควบคุมผับต่างๆของครอบครัวลีโอเค้าขึ้นชื่อเรื่องความโหดและเด็ดขาดไม่มีสักครั้งที่จะปล่อยให้ใครที่เป็นตัวปัญหามาทำเรื่องวุ่นวายได้เป็นรอบที่2คบกับลีโอมาตั้งแต่เด็กจึงเป็นเพื่อนสนิทและรู้ใจลีโอมากที่สุด

พราว(เพื่อนนางเอก)

สาวน้อยหน้านิ่ง..ชอบการต่อยตีเป็นที่สุดขี้โมโหจนบางทีข้าวหอมเอาไม่อยู่แต่เป็นคนมีเหตุผล..ถ้าผิดอย่าหวังว่าจะรอดไปได้..แต่ถ้าถูกก็ดีด้วยจนน่ากลัว..แกร่งเกินตัวจนคนรอบข้างไม่กล้าที่จะคบด้วย...ก็คงมีแต่ข้าวหอมนี่แหละที่เอาเทออยู่หมัด...พราวเป็นทั้งเพื่อนและหุ้นส่วนเพราะเทอคือลูกสาวเพื่อนของแด๊ดนั่นเอง..พราวมีน้องสาวฝาแฝดชื่อฟ้านิสัยเหมือนกันมีต่างกันแค่สีผมที่เข้มกว่านิดหน่อย

ฉันชวนเทอมาที่นี่เทอจึงตามมาแต่โดยดี..ก็เพราะนิสัยเราเหมือนกันแบบนี้ไงถึงได้คบกันมาตั้งแต่เด็ก..ไล่กระทืบเด็กๆที่เกเรมาด้วยกัน..จนโดนไล่ออกจากร.รมานับครั้งไม่ถ้วน...

แล้วไงใครแคร์...ตอนนี้ก็เรียนจบกันหมดแระก็เลยมาช่วยแด๊ดและพี่เคทำงาน..หวังว่าจะมีอะไรสนุกๆได้ทำทุกวันนะ..

เพราะที่รัสเซียนี่...ฉันได้กระทืบคนทุกๆวัน..สนุกชะมัด

"ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)

แค่ฉันก้าวท้าวลงมาจากเครื่องก็ยืนบิดม้วนไปม้วนมาอยู่หลายตลบ...

"โอ้ย!!!เมื่อยมากกกก"

ยัยพราวหันมาปรายตามองฉัน...

"บ่นๆๆๆๆตั้งแต่ขึ้นเครื่องยันลงเครื่องไม่เบื่อบ้างรึไง"

สายตามันหงุดหงิดฉันมากๆ...

เหอะ!!แล้วทำไม...ใครแคร์..

"ชิ!!"

ฉันเลยหยิบโทรศัพท์มากดโทรหาพี่เค

ตื้ดดดดดดด

[ฮัลโหล...ว่าไงไอ้ข้าว]

[หึ!!นี่น้องนะ..เรียกดีๆดิ้]

[กวนตีน...มีอะไร!]

แม่งนี่เค้าเป็นพี่ของฉันจริงๆใช่มั้ยว่ะ

[พี่เค!!!ถึงแล้วเนี่ย...ทำไมพี่ไม่มารับข้าวอีก]

[พี่ไม่ว่างให้ไอ้ฟรอยไปรับ..รออยู่ทางออกอ่ะ]

[ข้าวจะฟ้องแด๊ดว่าพี่ไม่มารับข้าวกับพราว]

ไอ้เด็กคนนี้นี่...แม่ง..น้องใครว่ะ!!!

[เออ!!!เดี๋ยวพี่มีของให้รีบมาเลยเลิกกวนตีนได้แล้ว]

ปากพี่ฉันนี่แม่งงงงงน่าฟ้องม๊ามาก..

[ถ้าของไม่คุ้มค่านะ..จะฟ้องม๊าให้เล่นพี่เคแน่ๆ]

แล้วฉันก็วางสาย...บนเก่งด่าเก่งเถียงเก่งนี่แหละพี่ชายฉันซึ่งแตกต่างจากพี่จีของฉันรายนั้นดีกว่านี้เยอะฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเค้าเป็นฝาแฝดกันได้ยังไงกัน..ทั้งๆที่นิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหว..

"ไง!!พี่เคไม่ว่างมารับว่างั้นเลยหน้าเป็นเงี้ย"

รู้ดีไปอิ๊ก...อีเพื่อนคนโปรดของฉัน..

"เออ!!ไปหาพี่ฟรอยเถอะรออยู่ทางออก"

หงุดหงิดชิบหาย...เจอนะจะตบพี่แม่ง..

จริงๆแม่งตบไม่ถึงหลอกคนห่าอะไรสูงชิบหาย..ฉันอยู่ใกล้ๆนี่อย่างกับลูกหมาขนาดฉันสูง175นะยังอยู่แค่หน้าอกเค้า..บ้าบอป๊าลำเอียงชัดๆที่แบ่งความสูงให้ฉันมาแค่เนี๊ะ..

พอออกมาก็เจอพี่ฟรอยกับเด็กยืนรอรับเราอยู่ก่อนแล้ว

"ยินดีต้อนรับครับคุณข้าวหอม,คุณพราว"

"ขอบคุณค่ะพี่ฟรอยที่มารับข้าวกับพราว"

"ครับ..ไปกันเถอะครับคุณเครอคุณอยู่ส่วนของทั้งหมดเดี๋ยวเด็กๆเอาไปเก็บที่คอนโดให้ครับ"

แล้วพี่ฟรอยก็หันไปพยักหน้าให้เด็ก

แล้วพวกเค้าก็ขนของไปขึ้นรถอีกคัน

"ที่นี่กี่โมงแล้วคะพี่ฟรอย"

"3ทุ่มครับ"

อ้อ!!ลืมบอกไปพี่ฟรอยเป็นมือขวาของพี่เค..จะอีกนัยนึงคือเพื่อนพี่เคนั่นแหละไว้ใจสุด..แถมซื่อสัตย์ที่สุดอีกด้วย

แล้วพี่ฟรอยก็ขับรถมาเรื่อยๆที่นี่กลางคืนดูวุ่นวายไม่ต่างจากรัสเซียจริงๆ

"พี่เคอยู่ผับรึคาสิโนคะพี่ฟรอย"

"อยู่ผับครับ..มีเรื่องนิดหน่อย"

ฉันเห็นพราวนั่งยิ้มมุมปาก..เหอะ!!มาวันแรกก็ได้ทำอะไรแก้เซ็งเลยว่างั้น

"ดี!!กำลังเบื่อๆหาอะไรทำสนุกๆดีกว่า"

ฉันหันไปสบตากับพราว..ยัยนี่มันกระตุกยิ้มให้ฉัน...อย่างชอบ...

-ผับของเค-

พอรถจอดก็มีเด็กๆของพี่เคมายืนรอรับพวกเราอยู่5คน...

"ยินดีต้อนรับครับคุณข้าวหอม,คุณพราว"

"ขอบคุณทุกคนนะคะที่ออกมารับพวกเรา"

"ครับ!!"

"เข้าไปข้างในกันดีกว่าครับ"

ฉันไม่ได้เข้าหน้าผับค่ะ..มีทางพิเศษหลังผับข้างหน้าคนเยอะ..แต่กว่าจะเดินเบียดคนของห้องวีไอพีข้างหลังมาได้ก็เหนื่อยอยู่เหมือนกัน..แล้วพี่ฟรอยก็พาเรามาห้องๆนึง..

"คุณเคให้รออยู่ห้องนี้ครับ..ขอเครียร์งานสักครู่เดี๋ยวตามมาครับ"

แล้วพี่ฟรอยก็เดินออกไป...

จู่ๆก็มีเสียงวุ่นวายจากหน้าห้อง

"กูจองห้องวีไอพีห้องนี้แล้วนี่หว่าทำไมกูต้องไปอีกห้องนึงว่ะไหนมึงพูดมาสิ"

"ห้องของคุณอยู่ข้างๆครับไม่ใช่ห้องนี้"

เด็กก็พยายามจะอธิบายแต่เค้าก็ไม่ยอมที่จะฟัง...จนเสียงดังฉันเรื่มรำคารจนไม่ไหวแระ...

ปั้ง!!!ฉันกระแทกประตูออกมายืนจ้องหน้าเค้า...หงุดหงิดชิบหาย...

"อยากได้ห้องนี้ใช่มั้ย...เชิญ!!"

นี่ถ้าไม่ใช่ลูกค้านะมึง...

ไอ้หนุ่มนี่มันมองได้...ไหนจะอี2ตัวที่นุ่งสั้นเสียจนจะปิดนมปลอมแทบไม่มิดอยู่แล้วนี่อีก...

"ก็แค่นั้นแหละ..ไม่ใช่วีไอพีเสือกมาขวางคุณลีโอได้ไง"

อีชุดแดง...จีบปากจีบคอได้..น่าตบนัก

"เก็บปากได้แดรกเหล้ามั้ยมึงอ่ะ.."

ไอ้ลีโอห่าไรนี่ก็...หน้านิ่งได้กวนตีนดีจริงๆ

"อีนี่ไม่รู้จักพวกเราใช่มั้ย..ไม่รู้ใช่มั้ยว่าพวกเราเป็นใคร"

"ก็แค่พวกของปลอม...มีค่าอะไรตรงไหน"

"กรี๊สสสแกรกล้าดียังไงมาด่าฉัน"

อีชุดแดงมันปรี่จะมาตบฉัน...กูรพร้อมมากมาเลยมึง..ฉันเลยคว้าสนับขึ้นมารอ..

"มาสิ!!กรูจะสอยให้ซิลิโคนบนหน้าไหลเลยมา"

แล้วยัยพราวก็เดินออกมา..มันยืนดูสูบบุหรี่เฉย..

"อ๋ายยยแกรรร"

แม่ง!!!โกรธจนนมปลอมสั่น...

ส่วนไอ้ผู้ชายยืนจ้องหน้าฉันนิ่ง...อ้อนมือมากจากสีหน้ามัน...

"อะไรกันหวานเทอจะแหกปากทำไมนักหนา..น่ารำคาร"

พี่เคไง...จะใครหล่ะ..ยังไม่ได้สักหมัดจะรีบมาห้ามทำไม...โว๊ะ!!

"หวัดดีพี่เค..ไม่น่ารีบมาเลย

พราวอดดูอะไรสนุกๆเลยอ่ะ"

ฉันหันไปจิกตาใส่พราว..

ซึ่งมันไม่เคยจะใส่ใจอะไรอยู่แล้ว

แถมยักไหล่ใส่อีกแม่งเอ้ย...หงุดหงิด...

"หวัดดีพี่เค"

"ไงน้องพี่มาถึงก็จะสอยเลยว่างั้น"

"กวนตีนมากพี่เคข้าวยิ่งหงุดหงิดอีนมปลอมนั่นอยู่"

ฉันเลยเดินเข้าห้อง...เดี๋ยวจะไปตบแม่งซะอีก...

"ไงไอ้ลีโอ..ห้องของมึงอยู่โน่น..ส่วนห้องนี้ของน้องกู..ส่วนหวานถ้าไม่อยากไปทำใหม่ทั้งตัว..เลิกวุ่นวายซะไม่งั้นน้องพี่ไม่เอาเทอไว้แน่"

ปั้ง!!!

แล้วไอ้เคก็เข้าห้องไปทิ้งกูไว้เงี้ย..หมดอารมณ์แดรก..หมดอารมณ์เที่ยวเลยกู

อุตส่าห์หนีจากผับพ่อมาเที่ยวผับมันก็ดันมามีเรื่องอีก..

"เทอ2คนไปก่อนไปวันนี้ฉันไม่มีอารมณ์...อยากเมาอย่างเดียวไป"

"แต่ว่าคุณลีโอคะหวาน..."

"ไป!!!....อย่าต้องให้พูดซ้ำ"

แล้วทั้ง2คนก็จากไป...แล้วทำไมผมต้องมองไปที่ห้องของเทอด้วยว่ะ..คนบ้าอะไรสวยก็สวยแต่ปากหมาชะมัด

ผมเดินเข้ามาห้องที่อยู่ข้างกันแล้วกดโทรหาไอ้แซน

ตืัดดดดด

[ฮัลโหล..ว่าไงมึง]

[มากินเหล้าเป็นเพื่อนหน่อยสิว่ะ]

[มึงอยู่ไหน]

[ผับไอ้เคห้องวีไอพี2]

[เออ!!เดี๋ยวกูไป...ขอสั่งงานแป๊บ"

"เออ!!]

แล้วมันก็วางสายไป...แล้วเด็กก็เข้ามาเสริฟพอดี..โว๊ะ!!หงุดหงิดชิบหาย

ห้องวีไอพี1

"เป็นไงมาวันแรกก็หาเรื่องสนุกๆทำเลย"

กวนตีนได้อีก..จะใครกันหล่ะ..พี่ชายฉันไง..

"หึ!!"ไม่ตอบแม่ง..หงุดหงิด..นั่งกอดอกนิ่งๆให้อารมณ์เย็นก่อนแล้วค่อยคุยกัน

"เป็นไงบ้างคะพี่เคงานที่นี่สนุกเหมือนบ้านเรามั้ยคะ"

ยัยพราวก็ยังสูบบุหรี่ไม่วาง...

"ก็ดี..สนุกไม่เท่าบ้านเราหลอกมีแต่อ่อนๆ"

แล้วเค้าก็นั่งบิดขี้เกียจไปมาท่าทางเบื่อหน่ายเอามากๆ

"แล้วจะตามพวกเรามาทำไมคะพี่เคถ้าไม่สนุก"

ยัยพราวมันขยี้บุหรี่ทิ้งแบบ...

"ก็มันต้องมีผู้หญิงมาจัดการผู้หญิงด้วยกันไงพี่เป็นผู้ชายบางเรื่องก็ทำไม่สนิทใจ"

เหอะ!!เห็นว่ามีประโยชน์ว่างั้น

"ก็น่าสนุกดีนะคะพราวเคยแต่กระทืบผู้ชาย.."

"ของอย่างนี้มันต้องลองอะแกร"

ฉันหันไปกระตุกยิ้มให้พราวเบาๆ

"มาหาพี่สิข้าว..."

เค้ากวักมือเรียกฉัน...อะไรกันเนี่ย?

ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาไม่เคยมีนะ

ไอ้โมเม้นนี้...ทำตัวไม่ถูกเลยว่ะ

แต่ฉันก็เข้าไปหาแต่โดยดี...

หมับ!!!เค้ากอดฉันจ้า..พี่ชายฉัน...

ฉันนี่อึ้ง..จนตาโต...

"คิดถึงชิบ...กี่ปีแล้วเนี่ยที่เราไม่ได้เจอกัน"

มันก็จริงนะ3-4ปีแล้วนะที่พี่เคมาอยู่ที่นี่ไม่ได้กลับไปบ้านเลยเพราะงานแด๊ดนี่แหละ..

"คิดถึงเหมือนกันค่ะ..."

ฉันเลยกอดเค้าแน่น...คิดถึงมากกกกก

ฉันไม่ได้กวนประสาทพี่นานเกินไปแล้วใช่มั้ย..

"ไอ้จีเป็นไงมั่งแด๊ดหล่ะ..ม๊าด้วย"

ท่าจะคิดถึงจริงๆนั่นแหละ..ซึมๆไปนะพี่ฉัน..

"ทุกคนสบายดีค่ะ..ยังโหดกันเหมือนเดิม"

บางทีฉันก็อยากจะอ้อนใครสักคนเหมือนกันนะ..มันมีแบบ..อยากกอดให้หายเหนื่อยอะไรเงี้ย..เข้มแข็งมากไปก็ไม่ไหวนะ..รู้สึกว่าบ่ามันหนักไปหมดแบกไว้เยอะเกินไป..

"พวกเทอมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ก็ดีบางทีแม่ง...เหงา"

ผ่าม!!!ไอ้คำนี้มันหลุดออกมาจากปากพี่ของฉันได้ไงเนี่ย..

"พี่เหงาเป็นด้วย?"

เค้าหันควับมาหาฉัน...ฉันรีบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ..สายตาน่ากลัวชะมัด..

"มาเฟียก็คนมั้ยห๊ะ...เหงาเป็นเหนื่อยเป็นคิดถึงเป็น"

พี่ฉันเปลี่ยนไปเยอะจริงๆนะ..ปรกติไม่มีนะไอ้โมเม้นแบบนี้อ่ะ..มีแต่โมทโหด...ฉันเลยเข้าไปกอดแน่นเลยจ้า..

"ข้าวรักพี่นะ.."

เค้าไม่ตอบแค่ลูบหัวฉันเบาๆ...ฉันรู้สึกชอบมันจัง...

เพราะไอ้โอผมเลยต้องทิ้งงานมากินเหล้าเป็นเพื่อนมัน..ประจำเลยครับ

ทำไงได้...เสือกเลือกคบกับมันแล้วนี่ครับ...ผมผลักเข้าห้องวีไอพี1ไปก็เจอกับ.....

"มาไงมึงไอ้แซน"

ชิบหายผิดห้องดีนะเป็นห้องไอ้เคไม่งั้นเรื่องยาวอีกแน่ๆ

"โทษทีมึง..เข้าผิดห้อง..ปรกติไอ้โอมันอยู่แต่ห้องนี้ว่ะ"

เขินชิบหาย...ผมยืนเกาหัวหน้ามึนอยู่งั้นแหละครับ..

"เข้ามาก่อนสิมึงกูจะแนะนำน้องๆกูให้รู้จัก"

ก็ได้ว่ะ...เดินไปนั่งแม่ง..เขินทำตัวไม่ถูก

"คนไหนน้องมึงหล่ะ"

ก็นั่งแม่งอยู่ตั้ง2คนท่าจะให้เดาในอ้อมกอดมันนั่นแหละ..หน้าเหมือนกันเป๊ะ

"นี่น้องกูข้าวหอมส่วนข้างๆมึงนั่นพราวเพื่อนไอ้ข้าวมันก็น้องกูอีกนั่นแหละ"

พราวเหรอ!!น่ารักดีเหมือนกันนะ..

เงียบๆแต่ซ่อนเขี้ยวเล็บไว้เยอะจากที่ดู..

"ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ชื่อแซน"

"หวัดดีค่ะพี่แซน"

น้องไอ้เคพอจะยิ้มได้อยู่นะแต่อีกคนนี่สิ..นั่งดูดบุหรี่นิ่งเชียว

"หวัดดีค่ะพี่แซน"

นึกว่าพูดไม่ได้ซะอีก...ก็ยังดีที่ทักผมแค่พยักหน้าตอบกลับเท่านั้น..

"มาไงมึง..ไอ้โอโทรตามอีกรึไง"

'เออ!!!แม่งงานการกูไม่ต้องทำกันพอดี"

พูดแล้วขึ้น...อาทิตย์นึงแม่งตามออกมา4วันชิบหายหมด..งานกู

"เมื่อไหร่มันจะเลิกเจ้าชู้สักทีว่ะ"

"ไม่รู้โว้ย!!ป๊าให้สานงานต่อแม่งยังนิ่งอยู่เลย..งานเลยมาอยู่ที่กูหมด"

วุ่นวายอยู่คนเดียว...พูดแล้วอดโมโหไม่ได้...

"ก็คงยังอยากสนุกอยู่มั้งคงอีกไม่นานหลอกจากที่ดู..พักนี้มันดูเบื่อๆยังไงพิกล"

ปรกติจะพาสาวๆมาไม่ซ้ำ...แต่นี่..

แปลกๆบางทีแม่งมานั่งกินคนเดียวเลยต้องเดือนร้อนผมมานั่งกินเป็นเพื่อนมันอีก

"เออ!!กูไปก่อนเดี๋ยวแม่งโทรตามอีก..

พี่ไปก่อนนะสาวๆไว้รอบหน้าพี่พาไปเลี้ยงข้าวนะ"

"ได้ค่ะพี่แซน"

น้องไอ้เคมันยังตอบนะแต่อีกคนนี่ไม่สนใจโลก..นั่งดูดบุหรี่เฉย..ทำให้ผมรู้สึกสนใจเทอขึ้นมาซะอย่างนั้น..

"เออ!!วันหลังกูจะพาน้องไปกินร้านมึงนะ"

"เออ!!ได้ไปวันไหนบอกกูจะจัดห้องไว้รอ"

แล้วผมก็เดินออกมา...แล้วเข้าไปห้องไอ้โอแค่เปิดเข้ามาสายตามันก็ปาดคอผมทันที..

"ช้ามากไอ้สัสแซน"

"มาก็บ่น!!กูไม่ได้ว่างอย่างมึงนี่

งานกูเยอะแยะเมื่อไหร่มึง

จะมาช่วยกูสักทีว่ะ"

"เออ!!ขอเวลากูอีกนิดแระกัน"

"ผลัดมาเป็นชาติแระ..นี่ขนาดน้อง

ไอ้เคยังมาช่วยมันเลย

แล้วมึงไม่คิดจะช่วยกูบ้างรึไงว่ะ"

"น้องไอ้เค...ทำไมว่ะ?"

"ก็ข้าวหอมน้องไอ้เคไงมาช่วยงานที่ผับกับคาสิโนมึงยังไม่เจอน้องเหรอ"

"อ๋อ!!กูเจอแล้วแต่นึกว่าแค่มาเที่ยวเฉยๆ"

มาช่วยงานรึ...แต่ทำไมกูต้องสนใจน้องไอ้เคด้วยว่ะ...

"ไอ้โอมึงยิ้มเหี้ยอะไร..อย่าบอกนะว่ามึงสนใจน้องไอ้เค"

ปรกติไอ้ยิ้มมุมปากแบบนี้มันจะทำแค่เวลามันอยากได้อะไรสักอย่างเท่านั้นแหละ

"เออ!!กูว่าน้องไอ้เคแม่ง...น่าสนใจว่ะ"

นั่นไงกูว่าแระ..

"เจออะไรเข้าไปหล่ะมึงถึงได้ยิ้มขนาดนี้ได้"

ไม่ปรกติอย่างแรง...

"ผู้หญิงอะไรแม่งพกสนับมือ...

ไม่แน่นะมึงอาจจะพกปืนด้วยก็ได้"

"แปลกตรงไหนว่ะ...

มาเฟียรัสเซียนะมึงรึว่ามึงลืมแล้วว่าบ้านไอ้เคมันเป็นมาเฟียไม่ต่างจากเรา"

เออ!!ก็จริงแต่แม่ง..น่าสนใจมาก

ผมก็นั่งยิ้มไปแดรกเหล้าไป..

อย่างเพลินรู้สึกว่าอารมณ์ดีแปลกๆเมื่อนึกถึงหน้าเทอคนนั้น..

-ตัดมาทางข้าวหอม-

"ไหนคะของที่พี่ว่า..."

"รีบว่างั้น.."

"ค่ะรีบ!!จะได้บอกม๊าถูกว่าจะให้จัดการพี่แบบไหนดี"

อย่างแสบครับน้องผม..แด๊ดผมไม่กลัวเท่าไหร่..แต่ม๊านี่สิ...

"เออ!!ขู่จริง...ของอยู่หลังร้านจะไปดูเลยมั้ย"

"ก็นำไปสิคะ..ชักช้าจังพี่เคนี่"

มันกวนตีนติดใครว่ะ...

"ไปๆพราวด้วยพี่มีให้คนละชิ้น"

"พราวด้วยเหรอคะ"

"อืม!!พราวก็เป็นน้องพี่นะ..ไม่ใช่แค่ไอ้ข้าว"

ฉันหล่ะโครตรักพี่เคเลยว่ะ..

พอผลักประตูออกไปก็เจอกับทั้งสองคนนั่น...จะใครหล่ะพี่แซนกับอะไรโอๆนั่นแหละ

"ไงมึง..จะกลับกันแล้วเหรอ"

"เออ!!เซ็งๆกลับบ้านนอนแม่งดีกว่า"

ผมก็ว่าไปแต่ก็แอบมองไปที่น้องไอ้เค

"เออ!!กูลืมแนะนำมึงไปนี่น้องกูข้าวหอมแล้วนี่ก็พราวน้องกูเหมือนกัน"

"หวัดดีพี่ชื่อลีโอยินดีที่ได้รู้จัก"

"หวัดดีค่ะ...แต่ไม่อยากรู้จักเท่าไหร่"

เอ้า!!!คนห่าอะไร..น่ารักชิบหาย...

"แต่พี่อยากรู้จักเทอนะ..ข้าวหอม"

ฉันเกลียดรอยยิ้มเค้าจริงๆ

"ชิ!!ไปกันเถอะค่ะพี่เค..ก่อนที่ข้าวจะตั้นหน้าใครสักคน"

หงุดหงิดชิบหาย...ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะหึๆในในลำคอของยัยพราวด้วยแล้ว...โอ้ย!!!!

"มึงจะไปไหนไอ้เค"

"พาน้องกูไปดูของขวัญต้อนรับการมาครั้งนี่ไง"

"เออดี!!กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่ชายจะให้อะไรน้องสาว"

"เสือกจริงๆเลยนะมึงเนี่ย"

เอ้า!!ไอ้เหี้ยแซนมันว่าผมครับ

"มึงไม่อยากรู้ว่างั้น"

"อยาก!!"

"ก็เสือกไม่ต่างจากกูหลอกงั้น"

"555พอๆไปเสือกด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละไป"

แล้วผมก็พากันออกมาหลังผับ...

"ไหนคะพี่เค..นี่กวนตีนน้องเล่นรึยังไง"

ไอ้ข้าวมันกอดอกจ้องหน้าผมนิ่ง...สมกับเป็นน้องของผมจริงๆปากมันนี่

"ไปเปิดผ้าดูเอาสิทางขวาของข้าวทางซ้ายของพราว"

ฉันหันไปมองหน้ายัยพราวซึ่งมันก็คงงงไม่ต่างจากฉัน....

พรึบ!!!!

ฉันกระชากผ้าออก...

"ว้าว!!!พี่เค...สวยมาก"

บิ๊กไบค์ค่ะคุณ..ของฉันสีดำของพราวสีแดง..บ้าบอขอแด๊ดมาตั้งนานไม่ให้แต่พี่เคหามาให้เฉย...

"ชอบมั้ยทั้งคู่อ่ะ"

"ชอบค่ะ/ชอบค่ะ"

5555พูดประสานเสียงกันเลยครับ

'ห้ามบอกแด๊ดนะ..ไม่งั้นโดนเล่นกันหมดแน่"

"ค่ะ!!!ขอบคุณค่ะพี่เค"

แล้วเทอก็กระโดดหอมแก้มพี่เทอ..

ทำไมผมรู้สึกอิจฉาไอ้เคแปลกๆว่ะ

"ขอบคุณนะคะพี่เค..พราวชอบมาก"

แล้วพราวก็เดินเข้าไปกอดไอ้เคด้วย

ผมอิจฉาไอ้เคมากครับ..ส่วนไอ้โอมันยิ้มมุมปากแบบ...โครตน่าหมันใส้มาก

สายตามันมองข้าว...เยิ้มเลยครับ

"แปลกดี..พี่ชายให้รถบิ๊กไบค์น้องสาว"

"มึงรู้จักน้องกูน้อยไปไอ้โอ...ของขวัญวันเกิดปีที่แล้วแม่งมันขอปืนกูเชียวนะ"

ยิ่งน่าสนใจเข้าไปอีกทีนี้...ห้าวดีโครตชอบ...

"พราวก็ชอบเหรอ"

ไอ้เหี้ยแซนมึงนี่แปลกๆนะปรกติเงียบ

แต่วันนี้แม่ง..จ้อไม่หยุด..รึว่ามันชอบพราว...ต้องใช่แน่ๆ

"ค่ะ!!พราวชอบ"

นั่นไง...ไอ้รอยยิ้มแบบนั้น...ไม่ผิดแน่ๆ

(ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)